Onrustig liep Nadya rondjes door haar kamer. Uit de boxjes op haar bureau klonken heldere piano klanken, maar die konden haar niet meer rustig krijgen. Evenals het dansen haar zojuist niet rustig had kunnen krijgen. Het was alsof langzaam alle zuurstof uit de steeds kleiner wordende kamer verdween. Nerveus frunnikte Nadya aan een lok van haar lange blonden haren. Haar hart leek in haar keel te kloppen, alsof ze zojuist kilometers had lopen rennen. Haar ademhaling werd steeds oppervlakkiger en gehaaster. Dit zou ze niet volhouden. Deze nacht zou ze niet doorkomen als ze binnen zou blijven. Resoluut greep ze haar rugzak en propte er een setje kleren in – voor het geval ze te vroeg zou transformeren. Haar handen trilde en het koste haar enige moeite om de rits dicht te krijgen. Een paar zachte, Oekraïense vloekwoorden rolden over haar lippen. Alle kleur was uit haar gezicht verdwenen. Haastig liep ze haar kamer uit. Dat ze geen schoenen droeg deerde haar niet. Sterker nog, ze had het pas door op het moment dat ze het natte gras onder haar blote voeten voelde. Automatisch liet ze haar temperatuur iets stijgen. Niet zo ver dat het gras onder haar voeten zou verschroeien, maar ver genoeg om de koude wind die langs haar blote armen streek nauwelijks te voelen. Zonder het echt door te hebben was ze gaan rennen. Over de vochtige aarde, dwars door het bos. Springend over boomstronken en geen aandacht schenkend aan de takken die krassen op haar armen en bennen achter lieten. Die zouden toch al weer genezen zijn voor ze iemand tegen zou komen. Al zou ze het liefst niemand tegen komen. Niet vannacht in elk geval en al helemaal niet zo lang ze zich voelde zoals ze zich nu voelde. Opgesloten en paniekerig. Ook nu ze de frisse buitenlucht inademde en niets anders hoorde dan het geruis van de wind door de bomen, voelde ze zich gevangen.

De aardige bosgrond werd langzamerhand zanderiger en de lucht ziltiger. Langzaam vertraagde ze haar pas, zodra de zee in haar blikveld kwam. In het licht van de maan, die voor even achter de wolken vandaan was gekomen, kon ze de schuimkopen op de zee zien dansen. Voor even sloot ze haar ogen, terwijl ze haar adem langzaam uit blies. Rustig worden, ze moest rustig worden. Het weer was al onrustig genoeg, als zij nog ook nog zou transformeren zou het hoe dan ook gaan stormen. Al betwijfelde ze of ze het voor elkaar zou krijgen rustig te worden als ze niet zou transformeren. Haar hart ging nog altijd als een razende te keer en als ze niet beter wist zou ze denken dat het ieder moment uit haar borstkast zou kunnen springen. Het was alsof iedere spier in haar lichaam gespannen stond. Klaar om aan te vallen als dat nodig was. Haar voeten zakte lichtjes weg in het vochtige zand. Haar handen had ze zo strak rond de hengsels van haar rugzak geklemd dat ze wit kleurde.

Een vreemde geur en tegelijkertijd bekende geur deed haar stil staan. In haar mensenlichaam was haar reuk niet veel beter dan die van een normaal mens, maar deze geur leek anders. Het was alsof die sterker was dan iedere andere geur. Sterker dan de zilte zee lucht, sterker als de  geur van het natte gras tientallen meters verderop. Haar tas liet ze van haar schouders glijden. Haar heldere blauwe zochten de omgeving af, maar ze zag niets. Zou ze het zich verbeelden? Was dit een nieuw onderdeel van haar paniek aanvallen? Nee, die geur was echt. Die geur had niets te maken met haar verleden. Het was niet de geur van haar ouders, noch was het de geur van de enige andere draak die ze naast hen had leren kennen. Snel begon ze zich uit te kleden. De kans dat iemand haar zou zien was klein en al zag iemand haar, iets schelen kon het haar niet. Vluchtig propte ze haar kleren in een tas, waarna ze een paar meter bij het ding uit de buurt stapte alvorens ze haar transformatie in gang zetten. De iris van haar linker uur kleurde vuurrood, alvorens haar lichaam plaats maakte voor dat van een reusachtige draak. Onder haar ijzige blauwe schubben leken vlammen te dansen en het zand leek te smelten onder haar gloeiend heten poten. Nu ze in haar drakenlichaam zat leek het paniekerige gevoel meer naar de achtergrond te zakken. De geur die ze zo juist geroken had werd sterker, veel sterker. Haar kop draaide ze in de richting van de geur. Het geluid dat de onregelmatige stroming in het water maakte, deed haar een stap dichter naar de kustlijn stappen. Haar staart zwiepte vlak langs de grond, die langzaam begon te bevriezen nu haar temperatuur onder het nul punt begon te zakken. Uit het water doemde een enorme draak op, die met een dreun op het strand lande. De schubbe van het wezen waren donkerderblauw dan de hare, die nu enkel hun ijzige blauwe kleur hadden. Alleen haar vuurrode iris verried dat er vuur door haar aderen stroomden. Al zou het niet lang duren voor de vlammen weer onder haar schubben leken te dansen. Gefascineerd keek ze naar het wezen tegen over zich. In haar hele leven had ze nog maar drie andere draken gezien, waarvan slechts een draak niet tot haar familie had behoord. Zou deze draak vijandig zijn? Zou het een draak zijn, zoals de draken uit haar familie? Zou ze via telepathie met haar kunnen praten, zoals ze met haar ouders had gekund? Moest ze het proberen of moest ze terug transformeren? Nee, dat laatste moest ze niet doen. Ze was juist getransformeerd omdat ze had geweten dat er een draak in de buurt was. “Wie ben jij?” vroeg Nadya. Niet wetend of de draak haar zou kunnen horen, als ze via de telepathische weg die ze met haar ouders had gehad zou spreken.