Wie ging nu in het midden van de nacht naar buiten zonder kleren? Ja, hij dus, wie anders. Nu goed, hij had wel een trainingsbroek aan, maar geen shirt, al kon hem dat niet veel schelen. De koude deed hem eigenlijk bitter weinig, en als hij het al voelde, was het een welkome afwisseling voor de pijn vanbinnen. Want ja, eerlijk gezegd was hij redelijk kapot gegaan sinds hij hier zat. Het leven was echt wel niet fair, zoals dat Grace gevalletje had gezegd. Hij was er het levende bewijs van. Zij had mooi haar Maurim wel terug, maar wie zou hem zijn Ekksvar teruggeven? Niemand dus. Want ja, de wolvin was dood, niet meer terug te halen, haar hart gestopt met kloppen en haar lichaam een leeg omhulsel van wie ze ooit was geweest.
Al schoot er van dat lichaam ook niet veel meer over. De natuur had zijn werk goed en grondig gedaan. Amadéo stond als bevroren stil, eigenlijk mocht je dat bijna letterlijk nemen gezien de temperaturen. Uiteindelijk legde hij zijn hand even op de grond vlakbij het graf van zijn wolvin, waarna hij zich met de tranen in zijn ogen om draaide en terug richting school begon te lopen. Op het strand aangekomen stond hij weer stil, waarna hij even zijn pack los liet. Die hadden tenminste wel nog vrolijke energie. Amadéo liet hen zo ver lopen als ze wilden, terwijl hij op een aangespoelde boomstam ging zitten. Diep in gedachten verzonken had hij ook niet door dat er iemand anders op het strand was verschenen, en zijn wolven waren te druk bezig of te ver weg om hem te waarschuwen.
Aan een rustige pas liep de jongen over het strand heen. De frisse wind waaide door zijn haren en er heerste een overdreven zeegeur. Wat dat hem precies naar het strand had gebracht wist hij zelf niet. Al enkele uren had hij wakker gelegen in zijn bed zonder dat hij de nacht rust kon vinden die dat hij wou vinden. Heel de tijd had hij liggen draaien en keren, maar hij vond simpel weg zijn draai niet en dat frustreerden hem lichtjes. Uiteindelijk werd het zo erg dat hij weer was op gestaan, zijn kleren had aangedaan en naar buiten was gegaan. Voor Lawrence was het niet de eerste keer dat hij wakker lag en uit ervaring wist hij dat blijven liggen niet zou werken. Zo was hij uiteindelijk op het strand geraakt, zonder een zinnige reden. Gelukkig voor hem werkte het strand en de zee erg rustgevend. Veel was er namelijk niet te horen buiten de golven die aanspoelden en misschien wat meeuwen die dat nog wakker was. Nee, het was een zeer aangename plaats om te zijn om dat late uur. Al het volk dat er normaal was lag vredig te slapen in hun bed.
Lawrence had verwacht om alleen te zijn op het strand, zeker rond dat uur. Zijn zintuigen hadden hem gewaarschuwd dat hij niet alleen was. Een wel bekende geur hing in de lucht, maar hij kon die niet meteen plaatsen. Het rook naar dier en als hij specifieker moest zijn naar een hond. Nee. Dat was het toch niet, hij zat verkeerd. Het was wolf en hij wist ook waarom het hem zo bekend voor kwam en van wie dat ze waren. De wolven op het strand behoorden in ieder geval niet tot zijn beste vriend. De jongen had echter geen idee of dat hun leider ook op het strand was. Misschien dat hij zijn huisdieren voor de nacht gewoon vrij liet rond lopen en dat dit niets vreemds was. Doordat hij niet helemaal zeker was van zijn gedachten bleef hij staan waar dat hij stond. Natuurlijk kon hij wat zeggen en als hij antwoord kreeg wist hij ineens of de jongen er was of niet. In het slechtste geval waren het enkel de wolven waarvoor hij zich belachelijk maakten. There goes nothing. ‘Hoe is het met je wolf?’ vroeg Lawrence vervolgens en hij had de volume van zijn stem aangepast tot een niveau waarvan hij hoopten dat de andere het zou horen, als die aanwezig was in ieder geval. Veel zin om echt luidkeels te gaan roepen had hij namelijk ook niet.
Het geluid van de golven overstemde heel veel, en voetstappen waren natuurlijk ook niet te horen in het zand. Maar het kwam natuurlijk niet in hem op dat iemand hem zou besluipen, ten eerste omdat het gewoon veel te laat was (of te vroeg, het was maar hoe je het bekeek) en ten tweede omdat hij wel een reputatie had gekregen na die stunt met Maurim. Nu hij er zo over nadacht, kon hij ergens wel verwachten dat er ergens wel iemand zou zijn die er wraak voor zou willen nemen. Maar dat gaf niet, hij was toch al half paranoïde, dus een beetje stress meer of minder maakte nu ook niet echt veel uit. De koude wind blies door zijn vacht, maar raakte hem niet tot op zijn vel, waardoor het best aangenaam was. Misschien zou hij hier wel blijven zitten tot de zon op kwam, wie weet.
Al was dat hem blijkbaar ook niet gegund. Amadéo schrok zich rot door een plots geluid achter hem. ‘Hoe is het met je wolf?’ Klonk de overbekende stem. Als door een slang gebeten (pun intended) draaide de halfling zich om en vond al snel waar de jongen precies stond. Even beet hij zijn tanden hard op elkaar en boorde hij zijn nagels in het hout onder hem om hem niet meteen aan te vliegen. Maar er was niks agressiefs aan Lawrence's houding, net zo min als het ook zijn schuld was dat Ekksvar uiteindelijk was overleden. Even wou hij liegen over het feit dat ze dood was, maar langs de andere kant, waarom zou hij ook? "Als ik kon, zou ik het haar vragen", Antwoordde hij met een beetje moeite. Even wou hij de knul toebijten dat hij op moest rotten, maar hij bedacht zich. Het strand was namelijk van iedereen, en ergens had hij echt geen zin om ruzie te maken nu.
Achteraf gezien had Lawrence zich beter omgedraaid en was hij gewoon weg kunnen gaan. Dat had hem alle awkward momenten kunnen besparen en dan had hij de confrontatie niet moeten aan gaan. Hij was zich ervan bewust dat het echt slecht zou kunnen gaan als hij keek naar de vorige ontmoetingen. Maar het was te laat geweest om zijn woorden in te slikken, het enige dat hij kon hopen was dat er niemand anders aanwezig was. Zoals meestal lag het geluk niet aan zijn kant. Er volgde wel degelijk een stem, en die behoorde tot de jongen van de wolven. Nu hij eraan dacht wist hij diens naam nog steeds niet, maar het leek hem niet het ideale moment om die te gaan vragen. Er waren belangrijkere dingen die eerst afgehandeld moesten worden, en dat was zijn wolf. Ongemakkelijk begon hij aan zijn jas te frullen wanneer dat de woorden tot hem door drongen. Zijn blik keek echter niets zeggend voor zich uit en een tijd bleef hij zwijgen. Dagen lang had hij wel bedacht dat de wolf vast dood was. Dat vermoeden had hij gewoon, maar om ook de bevestiging te krijgen was toch wel wat anders. Het was alsof de realiteit met een harde klap toesloeg en hij wist niet wat dat hij moest zeggen. ‘Dat klinkt niet best,’ sprak hij vervolgens ergens ook beschaamd, maar hij kon zichzelf voor zijn kop slaan. Natuurlijk was het niet best. Lawrence openden zijn mond al om wat anders te zeggen, maar hij wist gewoon niet wat. Om het niet erger te maken dan het al was op dat moment zweeg hij gewoon weer. Dat leek hem het beste plan want hij was er zeker van dat hij anders alleen maar meer domme dingen zou zeggen. De jongen was al lang blij dat hij de gezichtsuitdrukking van de jongen niet moest aanzien, maar zijn stem sprak wel boekendelen.
Zelfs even rustig alleen zijn was hem niet gegund. En dan was het natuurlijk ook weer de blinde jongen, de knul die niet kon zien dat alles in zijn houding schreeuwde dat hij met rust gelaten wilde worden. Maar goed, daar kon Lawrence dan weer niks aan doen, het was niet dat het te horen was of iets dergelijks. Jammer genoeg dan. Want het onderwerp dat de jongen aan sneed, was nu ook wel weer het laatste waar hij het over wou hebben. Het was nog maar een week geleden, de wondes waren nog vers, en hij was er nog altijd even verdrietig om, al liet hij dat natuurlijk aan niemand zien. ‘Dat klinkt niet best,’ Reageerde de jongen op zijn woorden, waarna Amadéo even zijn ogen neer sloeg. Ergens bedankte hij de knul in stilte dat hij niks kon zien, al was dat misschien net iets te sadistisch. Zoals eerder gezegd, hij was niet in de mood om zichzelf als de sterke alpha te gedragen die hij altijd was.
"Als je gekomen bent om me na te trappen, laat het dan maar zitten", Zuchtte Amadéo, hij was niet eens in staat om het dwingend te laten klinken. De halfling keek weer op, richtte zijn groene ogen op de stille gedaante van Lawrence. In de achtergrond zag hij een paar schaduwen flitsen, vast zijn wolven, maar hij gaf hen kort het teken dat ze niet naar hier hoefden te komen. Als Lawrence hem besloot aan te vallen, zou hij deze keer de tanden voelen en niet een lid van zijn pack. Dat echt niet nog een keer.
Heel de tijd was Lawrence zich ervan bewust dat de andere wolven er ook nog waren, maar hij achten er niet teveel aandacht aan. Ze hadden nog niet liggen grommen en hij had ook niet het gevoel dat ze heel dicht in de buurt waren. Er was met andere woorden nog geen directe vijandigheid geweest, zowel van zijn kant als die van de andere jongen. Lawrence had ook helemaal geen zin om weer vijandig te beginnen tegen de andere want misschien dat het dan helemaal slecht zou aflopen. Dan dode hij misschien de jongen en zijn andere wolven. De schoolhoofden zouden dat vast geweldig vinden. Een student die andere studenten vermoord. Nu dat zou een mooi krantenartikel zijn. Nadien konden zelfs mutanten niet zeggen dat ze niet gevaarlijk waren, want in feite was iedere mutant gevaarlijk. De één was enkel iets gevaarlijker als de ander. Wanneer dat de jongen sprak draaide Lawrence zijn hoofd wat naar hem toe ‘Nee, nee, dat is niet waarvoor ik hier ben,’ zei hij dan snel, in de hoop het recht te kunnen zetten. ‘Sorry,’ sprak Lawrence uiteindelijk. Hij had het werkelijk nog nooit zo moeilijk gevonden om met iemand te spreken als op dat moment. Je kon wel zeggen dat hij de situatie helemaal niet onder controle had, dat hij geen idee had wat hij moest zeggen of wat niet. De andere wilde Lawrence zijn medelijden waarschijnlijk helemaal niet hebben. Voor zijn verontschuldigingen was het vast ook allemaal veel te laat. ‘Als er iets was dat,’ begon hij maar hij maakten zijn zin niet volledig af, of toch niet direct. Zo had hij zijn nachtelijke wandeling niet ingeschat. ‘Als er iets was wat ik had kunnen doen had ik dat gedaan,’ maakten hij zijn zin af. Mooie woorden, dat wel, maar daar had de andere helemaal niks aan. Er was helemaal niks meer dat nog kon gebeuren om het goed te maken.
Onderwerp: Re: The Eulogy ma dec 07, 2015 10:23 pm
Heartbroken into the shape of the moon
Het was niet zo vreemd dat hij geen zin had om ruzie te maken nu. Het gesprek met Jean stond nog in zijn geheugen gebrand, dus hij zou zich de komende tijd wel moeten koest houden. En dan had je nog zijn fuckedup state of mind momenteel, die echt niet beter leek te worden met het verstrijken van de tijd. Dus fuck trouwens alle clichés tho, hij geloofde er niet in, hij geloofde nergens meer in. Zelfs niet in zichzelf, en dat was best wel erg voor iemand die zo’n ego had als hij. Maar hoe zou je zelf zijn als een familielid stierf in je armen nadat je er alles aan gedaan had om die in leven te houden? En op een nacht als deze was de persoon die haar had gedood toch echt wel de laatste die in zijn buurt moest komen, al leek het er niet op dat de knul agressief was of hem probeerde te vernederen. Toch kon hij het niet laten om er een opmerking over te maken, misschien zou het er wel voor zorgen dat Lawrence weg ging, iets wat hij niet erg zou vinden tbh.
‘Nee, nee, dat is niet waarvoor ik hier ben,’ Reageerde de dude er snel op. Amadéo sloeg zijn blik weer neer. Right, ergens wou hij niet eens horen waarom hij hier dan wel kwam. Hij kon het wel raden en het stond hem niet aan. Maar uiteindelijk kwam het er wel. ‘Sorry,’ Klonk het, en het woord werd meegenomen met het geluid van de golven. Bijna begon hij terug te snikken, maar hij beet hard op zijn lip, maakte daarbij kleine wondjes aangezien zijn hoektanden veel scherper waren. Wat moest hij daar op zeggen? Dat het niet erg was? Want dat was het verdomme wel. ‘Als er iets was dat,’ Begon de jongen toen, al brak hij zichzelf af. ‘Als er iets was wat ik had kunnen doen had ik dat gedaan,’ Verbeterde hij zichzelf toen.
Amadéo knikte even, nam de woorden in zich op. "Wat gebeurd is, is gebeurd", Zei hij vervolgens met spijt in zijn stem. Hij had er namelijk ook alles aan gedaan om er voor te zorgen dat Ekksvar het had overleefd, maar het had gewoon niet mogen zijn. "Ze was.. Toch al op leeftijd", Vervolgde hij. Ja, alsof dat dat het allemaal goed maakte. Alsof dat het excuus was waar iedereen op zat te wachten. "Het is ook wel mijn schuld", Zei hij, waarbij hij zijn hand even over zijn hoofd haalde en vervolgens zijn ogen droog wreef.
De andere had gelijk. Wat gebeurd was, was gebeurd en niemand die er iets aan kon veranderen. Misschien was er wel iemand, die doden tot leven kon wekken, maar die moest je dan ook nog vinden. Nadien klonk het alsof dat de jongen de pijn van het verlies probeerden te verzachten door te zeggen dat zijn wolf al op aardige leeftijd was. ‘Dat maakt het nog steeds niet acceptabel,’ zei Lawrence. ‘Ze had een betere dood verdient,’ sprak hij zacht, maar hij was er zeker van dat de andere hem wel zou verstaan. Zelf wist hij maar al te goed hoe dat zijn gif werkte en wat voor een effecten had had. De pijn die erbij kwam kijken was ondragelijk en niks kon het doen verdwijnen. Van het begin tot het einde was het een afschuwelijke pijn die heersten. Erger dan iemand zich kon voorstellen. Niemand verdiende het om met zo’n pijn te sterven. Het was niet menselijk, maar ook niet dierlijk. Eigenlijk kon je dan nog beter sterven door Lawrence zijn dodelijke blik die hij ooit had. Dat was volledig pijnloos en je merkte er helemaal niks van. Het ene moment was je in leven, het andere dood. Zijn blik had vroeger nog minder dan een seconde nodig om iemand te doden. Als Lawrence kon kiezen wist hij wel hoe hij wilde sterven. Nee, Lawrence had gewoon weg moeten gaan en de confrontatie achter zich moeten laten. Of hij moest op dat moment gewoon de controle volledig in de hand hebben gehad zodat het niet uit de hand was gelopen. Eigenlijk was het net gegaan zoals toen zijn vader overleed. De man had Lawrence ook geslagen zonder dat de jongen erop voorbereid was en toen was het ook verkeerd gelopen. Gewoon iedere keer als iets of iemand hem aanviel zonder dat hij het verwachten namen zijn instincten de overhand. Uiteraard was het om zichzelf te beschermen tegen mogelijke gevaren. Allemaal omdat hij soms niet zag wat er op zich af kwam en waar hij zich verder aan kon veranderen. Misschien zorgde zijn beperking er wel voor dat hij nog gevaarlijker was in plaats van minder gevaarlijk. Lawrence schudden dan ook even zijn hoofd. ‘Jij kon er op dat moment niet veel aan doen,’ sprak Lawrence. Volgens de dode wolf was hij de bedreiging geweest en ze wilden alleen maar haar leider beschermen. Dat was niet meer dan normaal, en Lawrence kon er helemaal inkomen. Op dat moment had hij ook alleen maar bevestigd dat hij inderdaad de bedreiging was.
Het leek er wel op dat zijn pack door had dat hij zich niet helemaal okay voelde, maar ze respecteerden wel zijn wens om hem en Lawrence met rust te laten. Hij zou niet willen dat er nog een keer een gevecht kwam, zeker niet omdat hij geen zin had om te vechten nu. Hij zou sowieso niet eens in staat zijn om iets terug te doen momenteel, niet alleen omdat hij zich zo rot voelde, maar ook omdat het echt wel zijn laatste kans was. Nog een keer in een gevecht belanden, en hij werd van het eiland gestuurd. En nee, niet terug naar Frankrijk.. ‘Dat maakt het nog steeds niet acceptabel,’ Reageerde de jongen op zijn woorden. ‘Ze had een betere dood verdient,’ Vervolgde hij. Al vond Amadéo die woorden moeilijk te geloven. Hij had Ekksvar niet eens gekend, had ook geen idee wat ze allemaal voor hem had gedaan.. "Dat had ze zeker", Bracht hij uit, terwijl zijn schouders nog wat meer naar beneden hingen.
‘Jij kon er op dat moment niet veel aan doen,’ Zei Lawrence. Maar dat maakte het ook niet goed. Niks kon het eigenlijk goedmaken, maar ergens waardeerde hij het wel dat hij zijn excuses er had voor aangeboden. Amadéo merkte op hoe Sorunn toch ineens naar hen toe kwam. "Niet schrikken", Waarschuwde hij de jongen op voorhand, want het was wel duidelijk dat de wolf op hem kwam afgelopen. Niet agressief tho. Alsof de sfeer de wolf ook had beïnvloed. De grote bruine wolf snoof even aan de hand van Lawrence. Natuurlijk herkende hij de jongen ook.. Maar wat hij vervolgens deed, had Amadéo zelfs niet kunnen voorspellen. Hij duwde zacht piepend zijn snuit tegen de hand van de jongen aan. "Well hij heeft je wel vergeven..", Zei hij licht geamuseerd. "Misschien moet ik zijn voorbeeld maar volgen", Vervolgde hij, waarna hij zijn blik even langs de kust liet gaan. Als Sorunn het kon.. Dan kon hij dat toch ook?
De jongen kende de wolf die hij gedood had inderdaad niet goed, maar hij wist wel dat ze veel had betekend voor de anderen. Dat was allemaal heel duidelijk als de andere erover sprak. Je kon de pijn of toch zeker het verdriet duidelijk in zijn stem horen. Daarbij verdiende gewoon niemand de dood die de wolf had gekregen. Wel ja, er waren misschien wel mensen die het wel verdiende.
Wanneer dat de andere weer sprak wist hij niet goed waar hij zich aan moest verwachten. Hij moest niet schrikken? Ondanks de waarschuwing die hij had gekregen trok Lawrence zijn hand toch even weg wanneer de koude neus zijn vingertoppen zacht aan raakten. Gelukkig was het maar één van de jongen zijn wolven en aangezien er niks van gegrom kwam en hij ook geen beet in zijn hand voelt ontspanden hij zich weer en liet hij zijn hand zakken. Wat Lawrence niet verwacht had was het zachte piepend geluid dat hij hoorde waarna dat de druk tegen zijn hand wat harder werd. De verwarring moest wel even van zijn gezicht te zijn af te lezen want hij fronste zijn wenkbrauwen eerst vooraleer er een kleine glimlach op zijn gezicht kwam. Volgens de woorden van de jongen had de wolf hem blijkbaar vergeven. Voorzichtig en toch met wat twijfel gaf hij het beest even een aai over zijn kop. Hij was nooit heel erg goed geweest met dieren. ‘Een nieuwe start zou ook niet slecht zijn,’ antwoordde Lawrence. Ze hadden niet de meest vriendelijke ontmoeting gehad en daarna was het van bad to worse gegaan. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf voor ondanks dat de andere zijn naam wist. Zo begonnen ontmoetingen, dus helemaal van start beginnen leek hem geen slecht idee. Daarbij kwam hij zo misschien eindelijk ook eens de naam te weten van de jongen waarmee hij al zoveel problemen had gehad. Als hij hem dan inderdaad ook wilde vergeven was dat ook meteen mooi meegenomen. Natuurlijk wist Lawrence wel dat het allemaal niet meteen vergeten en vergeven was, maar het zou een stap zijn in de goede richting. Ze moesten namelijk ook niet meteen best friends gaan worden.
Er was waarschijnlijk niemand buiten Lawrence en misschien Jean die wist dat zijn wolf dood was. Eigenlijk vond hij dat beter, hij had gedacht dat hij er zo helemaal nooit meer mee geconfronteerd zou worden door wie dan ook. Want in principe waren hij en Lawrence nu niet de twee types die zo snel met elkaar zouden praten in het algemeen, laat staan over zo’n dingen. Maar de nacht kon rare dingen met je doen, zeker als je verdrietig was, of moe. Hij was natuurlijk alleen maar moe by the way. Right. Maar hier stond hij dus, de jongen die Ekksvar had gedood op een heel pijnlijke manier. Hij had wel gezien hoe ze had af gezien, hoe ze van de pijn zelfs niet eens meer kon slapen. Sorunn was er ook gek van geworden, om haar zo te zien en er niks aan te kunnen doen. Want dat was nog het ergste van al. De wolvin had hem gered lang geleden, en als het er op aan was gekomen, had hij niet hetzelfde kunnen doen.
Maar de bruine wolf was niet boos, niet wraakzuchtig. Niet tegenover hem en ook niet tegenover Lawrence, blijkbaar. Sorunn liep op hem af en snoof even aan zijn hand, om vervolgens zacht jankend zijn neus wat harder tegen zijn hand aan te duwen. De knul was in de war, maar dat snapte hij wel. Na een aai over zijn kop te hebben gekregen, kwam de grote wolf achter hem liggen. Die was waarschijnlijk niet meer zo happig op spelen met het pack momenteel. ‘Een nieuwe start zou ook niet slecht zijn,’ Reageerde de jongen op zijn woorden. ‘Lawrence,’ Stelde hij zichzelf voor. Ja, dit was dus hoe het hoorde te gaan, een normale ontmoeting. "Amadéo", Zei hij, doelend op zichzelf, al zou de dude dat wel door hebben. "Dus, wat doe jij buiten op dit uur?" Vroeg hij toen, best nieuwsgierig naar wat hem uit zijn bed had gehaald.
Onderwerp: Re: The Eulogy za dec 26, 2015 11:52 pm
Lawrence
The Basilisk
Geen vijandigheid. Ze vlogen elkaar niet aan. Geen beledigingen. Geen kwetsende of aanvallende woorden. Het was een normaal gesprek waarin dat ze elkaar vergaven wat er allemaal was gebeurd. Vooral Lawrence was opgelucht dat hij zich eindelijk had kunnen verontschuldigen voor het doden van zijn wolf. Eigenlijk vroeg hij zich af of de jongen hem ook zou hebben vergeven als zijn wolf dat niet zou hebben gedaan. Het dier had zijn hand aangeraakt en blijkbaar wilde het zeggen dat alles oké was. Een stap in de goede richting. In ieder geval had Lawrence geen hoge verwachtingen van alles. Hij wilde niet ineens beste vrienden worden met de andere. Voor hem was het al genoeg als ze normaal konden spreken met elkaar en Lawrence de jongen op de gangen niet moest ontwijken om een confrontatie tegen te gaan.
Lawrence knikte heel even kort om te laten weten dat hij het begreep. ‘Aangenaam,’ sprak hij. Dit was veel beter dan hoe het eerst was gegaan. Eindelijk wist hij ook de naam van de jongen waarmee hij al teveel problemen mee had gehad. Met wat geluk zouden problemen nu niet meer op komen, als ze beide letten op wat ze deden. Maar Amadéo dus. Bijzondere naam die hij nog niet vaak had gehoord. De jongen vroeg hem wat hij deed buiten om dat uur. ‘Niets speciaal,’ zei Lawrence. Het was de waarheid want er was niks dat hem had wakker gemaakt of iets waar hij perse moest zijn om dat uur. ‘Simpel weg problemen met slapen,’ gaf hij als antwoord op de vraag. Voor hem was het niet speciaal. Het gebeurde wel vaker dat hij niet kon slapen. ‘Jij nog een andere om hier buiten te zijn behalve het uitlaten van je h- wolven?’ vroeg Lawrence om het gesprek wat gaande te houden.
Het was nu niet bepaald dat hij kon ontkennen dat hij het aangenamer vond om niet meteen te moeten vechten met de knul. Daar had hij deze nacht echt geen zin in, om eerlijk te zijn. En zijn wolven ook niet. Die waren lekker los aan het gaan ergens op het strand, en dat liet hij liever zo. Hij had ook geen zin om zichzelf weer te moeten verantwoorden bij Jean, ook omdat hij goed genoeg wist dat hij zichzelf gedeisd moest houden voor de komende tijd. Anders liep hij de kans om op een soort volgsysteem te komen, en zou hij nog meer vrijheid kwijt zijn. Dan waren deze nachtelijke uitstapjes ook wel verleden tijd. Dat de jongen dan ook zijn hand uit stak en zichzelf voorstelde, kon hij wel waarderen. Daarom gaf hij ook zijn eigen naam vrij. Lawrence was dan ook een waardig tegenstander geweest, dat moest hij ook wel toegeven.
‘Aangenaam,’ Zei de jongen, waarop Amadéo toch even moest grinnikten. "Deze keer wel ja", Merkte hij geamuseerd op. ‘Niets speciaal,’ Was het antwoord op zijn vraag. ‘Simpel weg problemen met slapen,’ Verklaarde hij. Dat kon hij ergens wel begrijpen. Hij was sowieso ook niet de enige. ‘Jij nog een andere om hier buiten te zijn behalve het uitlaten van je h- wolven?’ Keerde hij de vraag terug. Amadéo liet zijn blik even naar de rennende wolven glijden. Ze waren momenteel de kliffen aan het verkennen. Ze waren wel zo slim om bij de rand weg te blijven. "Ik ben een extreem romantisch type. Ik kom de zonsopgang bewonderen", Grapte hij uiteindelijk als antwoord op de vraag van Lawrence. "Nee, ik vind het gewoon fijner om buiten te zijn 's nachts", Zei hij toen serieuzer. "En het is ook beter voor mijn wolven”, Vervolgde hij, want dat was het ook. Dan konden ze tenminste vrij zijn zonder bang te moeten zijn dat iemand hen zou aanvallen..
