Closed - Call it a bad day.

Het zou waarschijnlijk niet heel erg lang meer duren of het zou weer kouder gaan worden, nu al zat er af en toe een iets koudere dag tussen maar het was nog steeds niet helemaal over met de warmte. Nu waren het wel zeker geen zomerse temperaturen meer maar er hing nog wel een klein beetje van haar warmte rond. De wind met name was nog geen ijskoude bries geworden, maar nog redelijk warm vond Grace. Nja, niet helemaal dat, ze moest er bijvoorbeeld niet helemaal aan denken om nu met een hemdje rond te lopen. Maar met was ze nu aanhad ging het prima in deze temperatuur, en dat zei nog best wel veel want Grace was nogal een koukleum, ze hield dat ook niet zo heel veel van winter en die mochten ze dan van haar ook best even overslaan. Niet alleen omdat er in de winter honderden insecten dood zouden gaan maar urgh, ze moest er ook gewoon weer niet aan denken. Soms dacht ze zelf dat ze ook wel een beetje een insect was, alleen ging ze dan niet dood zoals zij dat wel zouden doen. Nu was het alleen wel zo dat Grace probeerde zoveel mogelijk beestjes te redden, zo zat het achter de kachels in haar kamer ook helemaal vol, maar door haar konden ze ook allemaal gewoon in vrede met elkaar leven en zouden ze elkaar niet opeten. Ze zorgde wel goed voor ze, er zou hun ook niets overkomen zolang zij in de buurt was, niet meer tenminste.

Waarom ze nu op het strand stond in plaats van gesprekjes voeren met haar dierbare kleine vriendjes achter de kachel die special voor hun op een goede temperatuur stond, wist ze ook niet. Misschien omdat ze steeds vaker momentjes alleen zocht en ze sociaal zichzelf helemaal terug trok. Niet dat het ooit anders was geweest, alhoewel, misschien toch wel een beetje. Ze was dan wel nooit echt sociaal geweest maar vroeger vond ze het ook niet erg om eindeloze discussies aan te gaan en haar gelijk te bewijzen aan al die stomme mensen die dacht oh zo goed te zijn. Haar haat in mensen was toen weg gegroeid en nog steeds niet helemaal weg, het zou ook nooit helemaal weg gaan. Ze vond nu eenmaal dat mensen de grootste egoïsten waren die alleen maar om hun eigen zielige leventjes gaven, insecten mochten voor hun niets betekenen omdat ze een beetje te klein waren, makkelijk om op te stappen dan, right? Maar wie zei dat ze niet ook gevoelens hadden en een recht om te leven? Het maakte haar vaak boos om eraan te denken maar de laatste tijd gingen haar gedachten nogal snel van hot naar her en ze wist ze niet meer te kunnen bedwingen. Soms kon ze er verdrietig van worden - hoewel ze dat nooit liet merken - en de andere keer boos, maar dat gebeurde de laatste tijd steeds minder, veel minder dan vroeger.

Wat nadenkend bleef ze naar het zand kijken over haar schoenen en liep ze verder over het strand heen, probeerde ze de gedachten ook weer los te laten, want eigenlijk wilde ze nu even haar hoofd leeg hebben. Dat lukte alleen niet zo heel goed, het bleef maar een drukte in haar hoofd. Net wanneer het haar een beetje lukte om de kalmte terug te brengen in haar hoofd hoorde de hele tijd allemaal kleine ontploffingen. Vervreemd keek ze op en fronsde haar wenkbrauwen. Waarom? Hoe? Ze begon snel te lopen in de richting van waar het geluid vandaan kwam en zag al snel de oorzaak staan. Het iemand die schelpen, of steentjes in het water aan het gooien was? Alleen dan gebeurde er niet wat er gewoonlijk dat zou gebeuren, maar vond er een ontploffing plaats. Grace bleef even staan kijken maar vond het geluid al snel vervelend worden, haar hoofd kon het op het moment ook niet echt aan. ”Hee! Zou je dat niet eens even ophouden?” Vroeg ze ngo redelijk vriendelijk, al was er ook lichtte irritatie in haar stem te horen..

Het was op zich wel een grote manier geweest om even haar hoofd leeg te halen, ondanks dat het eerst nog niet helemaal lukte. Ze vond het alleen niet meer dan logisch, de laatste dagen kon ging het gewoon even niet zo lekker en dat had dan tijd nodig om haar hoofd eventjes te verlaten. Eigenlijk was dit alles begonnen na dat stomme gesprekje met Charlie en haar ontmoeting met Maurim, en het was geen slecht ding maar evengoed was het ook niet erg makkelijk. Ze begon na te denken, of alles wat ze ooit had gedaan niet misschien een beetje te slecht was? Begon zich af te vragen of ze een slecht persoon was? Gewoon omdat ze ooit mensen door middel van haar insecten - wat volgens Charlie dan ook weer laf werd genoemd, en ze begon hem nu gelijk te geven - om het leven had gebracht omdat zij ook slechte dingen deden. Maakte haar dat een slecht mens? Hoe was het allemaal misgegaan? Waarom voelde ze zich zo zoals ze zich nu voelde?

Op al die vragen zou ze de antwoorden ook niet weten, daarom waren het ook vragen. Maar ze wist dat ze er nu ook geen antwoord op zou krijgen dus er langer over piekeren had ook geen zin. Haar hoofd dus maar even leegmaken van die vragen, en dat lukte op zich wel redelijk goed tot iemand haar rust kwam verstoren door een beetje stom steentjes of schelpen in het water te gooien en die te laten ontploffen, als dat was wat hij deed? Ze vroeg hem dan ook even lichtjes geïrriteerd of hij daarmee op wilde houden, niet geheel onvriendelijk omdat ze probeerde zichzelf toch wel een beetje in bedwang te houden. Hij gooide echter nog een laatste steentje en deze ontplofte nog harder dan de anderen. Zachtjes zuchtte Grace. De man of jongen draaide zich half om zodat ze hem ook eindelijk kon zien en aankijken. ‘Hmm,’ Zei hij bedenkelijk en geduldig bleef Grace afwachten op zijn antwoord, in de hoop dat hij misschien gewoon zou stoppen maar iets vertelde haar dat hij dat niet zou doen. Hij zette wat stappen dichter naar haar toe met zijn handen achter zijn rug, iets wat haar een beetje tot wantrouwen aanzette en zachtjes deed ze ook weer een stapje terug, gewoon voor veiligheid ofzo. Ze had ook al niet het grootste vertrouwen in mannen, en had hier geldige redenen voor.

‘Ik vrees van niet,’ Zei hij waarbij hij zijn schouders ophaalde en vervolgens met nog een halve draai terug de overige steentjes en schelpen wegsmeet naar het water toe, waardoor er meer ontploffingen ontstonden. Ze voelde de verwarring van sommige insecten in de buurt en hoe ze ook last hadden van het geluid, wat haar ook steeds standvastiger maakte. Heel eventjes vertelde ze al die kleine beestjes om maar gewoon weg te gaan, ergens een veilig plekje te zoeken omdat dat haar gemoedstoestand meet gerust stelde. Zoals ze al meerdere malen had meegemaakt konden sommige mutanten - vooral als ze erachter kwamen dat Grace een soort connectie had met de diertjes - nogal gemeen zijn tegen de diertjes, waarmee ze dus moord bedoelde op de beestjes. Ze ging niet weer dezelfde fouten maken en zorgde gewoon telkens dat hun ergens veilig zaten, en hij kon niets merken van dat ze iets deed. Zij stond daar gewoon terwijl ze haar armen over elkaar vouwde en hem wat afwachten aan bleef kijken. Haar geduld ging eindeloos door als het zo moest, ze kon wel wachten tot hij op zou houden. ‘Heb je soms problemen met wat ik doe?’ Vroeg hij aan haar waarop ze hem gewoon nog steeds met die zelfde geïrriteerde blik aan bleef kijken. ”Ja dat heb ik.. Kijk naar die arme meeuwen, helemaal in paniek.” Zei ze vervolgens terwijl ze keek naar de schreeuwende zeemeeuwen, eigenlijk ook een beetje om niet te verraden dat ze iets met insecten had of iets zoals dat..

Heel veel gaf ze normaal gesproken niet veel om meeuwen maar ze vond het toch ergens best wel sneu gezien ze gewoon helemaal in paniek aan het rondvliegen waren, snapte niet wat hun overkwam met al die knallende geluidjes. Waarom ze nog niet weg waren gevlogen wist ze niet maar nu waren hun ook niet het doelwit van de steentjes en misschien was er ergens wel een reden waarom ze hier bleven. Ze kon het ze jammer genoeg niet vragen zoals ze dat kon doen bij insecten, daarvoor was haar mutatie iets te beperkt. Heel erg vond ze het eigenlijk niet hoor, ze had genoeg aan haar insecten vriendjes. Toch vond ze dat ze het ook nog best wel op kon nemen voor die meeuwen, dat was tenslotte wat ze ook voor insecten deed. Wel zo aardig. Nu was het voor hun alleen ook hopen dat deze kerel een beetje aardig was, maar ergens was ze bang dat dat niet zo zou zijn. Hij keek eventjes naar de vogels en Grace volgde zijn voorbeeld ook door nog een keer naar ze te kijken, het leek erop alsof ze dachten dat ze eten hadden voor hun maar durfde niet dichterbij te komen. ‘Die meeuwen kunnen mij eerlijk gezegd niks schelen sweetheart,’ Zei terug waardoor Grace hem ook weer aankeek, misschien een klein tikje giftig. Al een tijdje probeerde ze haar haat voor haar medemens een beetje weg te laten zakken maar deze gast ziet haar weer precies zien waarom ze die haat had in de eerste plaats. Geen respect hebben voor dingen die ze minder achtte dan zichzelf, alsof die levens het niet waart waren maar hoe konden zij dat weten? Deze keer ging het dan wel niet over spinnen maar over meeuwen, maar dat maakte voor haar eigenlijk niets uit. ”Dat is dan jou probleem..” Reageerde ze droog terug.

Wanneer hij een steentje van de grond begon te pakken keek ze hem een tikje gespannen aan, wat wilde hij daarmee gaan doen? Ze liet haar blik opnieuw naar de meeuwen gaan en vervolgens weer naar hem. Ooohh nee, dat ging hij niet doen! Gespannen en wat wanhopig deed ze een stap naar voren, maar durfde ze niet naar het toe te rennen om hem te stoppen. Anders had ze dat wel gedaan hoor, moest het een aantal maanden geleden gebeuren dan was ze gewoon bovenop hem gesprongen zodat hij het steentje niet zou kunnen gooien. Maar haar vertrouwen was nu een beetje naar beneden gehaald en ze durfde het niet meer. ”Waag het eens om dat te doen!” Riep ze een beetje wanhopig maar het haalde niets meer uit, hij had het steentje al gegooid en niet veel later kwam er een meeuw uit de lucht vallen. Zachtjes viel haar mond open terwijl ze naar de dode meeuw keek en vervolgens weer naar de man. Hoe kon hij dat nou gewoon doen? Waarom? Oh god, ze voelde zichzelf helemaal boos worden van binnen, niet echt een goed teken. ‘Zo, geen meeuwen meer waar jij je zorgen om moet maken,’ Zei hij met een glimlach maar Grace keek hem nog steeds geschrokken aan met openstaande mond. Ze had hier echt geen woorden voor. ”Verdomme, moest je dat nou perse doen?” Vroeg ze hem met een licht woedende stem maar met meer een verdrietige blik op haar gezicht. De schrik was nog steeds niet weg en hij waagde het gewoon om te doen alsof het allemaal niets was. Hij strekte zichzelf gewoon eventjes uit. Echt hoor, ze haatte hem nu al. ‘Wesley Nerteaux,’ Begon hij zichzelf ook nog eens voor te stellen met een charmante glimlach, waar Grace alleen jammer genoeg niet voor zou vallen. Kon ook niet meer, ze was stiekem al voor iemand anders gevallen ondanks dat ze het zelf misschien niet helemaal door had. Ze wilde haar hand uitsteken om zichzelf ook voor te stellen, uit soort beleefd automatische maar ze stak deze al snel weer gewoon weg zonder hem een hand te hebben gegeven en sloeg haar armen over elkaar. Sorry, maar ze had geen zin om hem nu nog een hand te geven. ”Grace..” Bromde ze met tegenzin. Nope, hier had ze geen zin meer in, ze was haar tijd aan het verdoen hier. Ze deed ook nog boos wat stapjes terug, alsof het nog niet duidelijk was dat hij een gevoelige snaar had geraakt en haar echt kwaad had gemaakt. Ze hield zichzelf alleen nog in om die woede te uiten..

Ze had de zeemeeuw zo de zee in zien vallen, wist niet of hij al dood was of leefde, maar eigenlijk hoopte ze maar gewoon het eerste want dan hoefde het beestje niet meer te lijden. Als je dan iets doodmaakte moest je het ook wel goed doen, zo dacht ze er net zo over bij insecten en haatte ze altijd zo hard mensen die het zo nodig pootje voor pootje moesten doen. Het probleem was daarbij niet alleen dat Grace gewoon heel veel van de beestjes hield, maar ze voelde hun pijn ook alsof ze gewoon helemaal met elkaar verbonden waren. Wanneer iemand dat een spin al zijn acht poten begon uit te trekken voelde ze dat ook, maar dan wel op een veel zachtere manier, en toch het was zeker niet fijn. Maar over het algemeen haatte ze eigenlijk ook mensen die gewoon zonder reden iets dood maakte, of dat nu een insect was of een zeemeeuw, dat maakte niet zoveel uit. Nu was haat ook een beetje een groot woord en eigenlijk had ze besloten om niemand meer te haten maar ze kon er nu niet aan doen dat ze echt een afschuw had voor dit soort figuren. ‘Niet snel tevreden lijkt me?’ Vroeg hij haar terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken aankeek. Ze wilde even haar mond opentrekken maar besloot dit toch niet te doen, hij was het niet waard. Met haar armen over elkaar heen was het wel duidelijk dat ze er niet tevreden over was. ‘Je zal me vast niet geloven als ik zeg dat dát niet de bedoeling was geweest. Ik wilde enkel die panikerende beesten weg,’ Zei hij vervolgens waarbij hij even zijn schouders ophaalde. ”Dat heb je goed geraden,” Zei ze enkel wat kortaf terug want ze geloofde hem inderdaad niet en ook al was het wel zo, het was nog steeds stom.

Heel eventjes wilde ze automatisch haar hand uitsteken maar ze bedacht zich al snel en legde weer haar armen over elkaar, misschien een beetje bot maar het kon haar even niet zoveel schelen. Hij trok zijn hand ook weer terug en stak deze samen met de andere in zijn broekzak. Geen idee waarom ze hem toch haar naam vertelde, gezien ze dat eigenlijk ook niet had willen doen, achteraf. ‘Aangenaam Grace,’ Sprak hij maar ze reageerde er niet op. Woelde even met haar handen en trok haar armen over elkaar dichter tegen haar lichaam aan. Ze keek hem niet aan, had haar blik naar de grond laten gaan met een wat boze blik. Nee, ze vond dit echt niet leuk. Daarbij zette ze ook wat stappen achteruit en gelukkig begreep hij wel dat hem niet achter haar aan wilde, dus beef hij wel gewoon staan. ‘Dus vertel eens Grace-,’ Begon hij rustig. Urg, ja waarom had ze hem ook alweer haar naam gegeven? Ze keek weer even omhoog maar liet haar kin laag, waardoor ze een beetje naar boven moest kijken met haar ogen. ‘,- zit je altijd zo in met meeuwen?’ Vervolgde hij zijn vraag. Ze zuchtte eventjes en wilde dit eigenlijk gewoon laten, het liefst zelf nog weglopen. ”Nee, maar dat geeft jou nog niet het recht ze gewoon maar uit de lucht te schieten, die beesten hebben ook een leven en voelen ook pijn, of was je dat even vergeten?” Vroeg ze hem vervolgens terug maar net op dat moment werd haar aandacht ook even getrokken door iets anders. Esifr, ze was in haar buurt en dat voelde Grace. Het spinnetje was haar beginnen te missen en had besloten dat het toch niet zo koud was buiten, dus was ze op zoek gegaan. Gelukkig wist Grace ook meteen waar ze was en liep ze er eventjes heen, zonder nog iets aan te trekken van de jongen. Ze liet het spinnetje op haar hand kruipen en zo naar haar schouder gaan om vervolgens weer terug te lopen. Het voelde veiliger om Esfir bij haar te hebben in zijn buurt, of eigenlijk in iedereens buurt. Voor extra veiligheid vertelde ze het spinnetje om onder haar shirt te kruipen, bij haar decolleté want daar zou hij niet mogen komen en gelukkig deden de meeste dat vaak ook niet ongevraagd dus daar zat ze veilig genoeg. ”Hoe zou jij het vinden om gewoon zomaar uit de lucht geschoten te worden, gewoon omdat het kan?” Vroeg ze hem vervolgens nog. Kon hij daar eventjes over nadenken, dan zou hij zich vast beter in de meeuw kunnen plaatsen..

Grace kon soms zo eigenwijs en koppig zijn, zeker wanneer het aankwam op het onnodig doden van een dier of mens. Nu ging ze niet zeggen dat ze zelf nooit een leven had genomen, want dat zou niet helemaal waar zijn. Hoewel het niet altijd rechtstreeks met haar eigen handen gedaan was had Grace wel alle schuld op zich omdat ze met haar mutatie wel het commando had gegeven. Ze was er niet trots op, zeker nu niet sinds ze zich had gerealiseerd dat ze nooit zelf het initiatief had mogen nemen, en al helemaal niet eentje zo definitief als dood. Maar in ieder geval had ze het gedaan om een reden, anders was ze ook nooit het persoon geweest om iemand pijn te willen doen. Het was alleen zo gelopen dat ze die redenen wel had gekregen en dat had haar ook een slecht mens gemaakt, ondanks dat ze zichzelf nu probeerde te beteren.

‘Dat was ik niet vergeten wanneer ik die meeuw raakten, maar dat veranderd niks aan de situatie en ik zal me er ook niet slecht door gaan voelen, een leven van één simpele meeuw stelt nu eenmaal niet zoveel voor,’ Zei hij nadat hij ook kort een gefrustreerde zucht had laten horen. Al was Grace nog altijd niet tevreden met zijn antwoord. Ze was het gewoon niet eens met de manier waarop hij zo makkelijk dacht over het leven van een dier, en in dit geval een meeuw. ”Hoe kun je dat zeggen?” Vroeg ze een tikje aanvallend maar ook teleurgesteld. ”Ieder leven, groot of klein, is waardevol. Die meeuw verdient het evengoed om te leven als jou..” Zei ze terug waarop ze even boos naar haar voeten keek. ”Misschien wel meer.” Mompelde ze erachteraan. Niet zo heel aardig, maar soms dacht ze niet altijd even goed na voordat ze dingen zei en kon ze nog altijd wel een beetje gemeen reageren om mensen die ze in eerste instantie al niet mocht.

Wanneer ze vroeg hoe hij zich zou voelen leek hij even na te denken, al trok hij al snel zijn schouders ook weer op. ‘Been there, done that,’ Zei hij waarop ze even licht geschrokken fronste. Wat? Ze keek even naar de lucht waar hij een meeuw de lucht had geschoten. ‘In tegenstelling tot die vogels overleef ik echter wat er op mij afkomt.’ Vervolgde hij waardoor ze hem weer aankeek. Hij wees nog naar de vogels, maar ze snapte al wel wat hij bedoelde. Hij was zelf ook uit de lucht geschoten geweest? Met een vliegtuig? Of een mutatie? Ze keek hem even pijnlijk aan. ”Maar waarom zou je dan nog een meeuw willen afschieten?” Vroeg ze vervolgens. Ja, weer, ze kon het onderwerp gewoon even niet laten liggen.
‘Wees maar gewoon blij dat het maar een meeuw was dat ik geraakt heb en dat het niet één van je beste vrienden was,’ Zei hij vervolgens met een schuine glimlach. Grace hield deze keer haar lippen stevig op elkaar, wilde wel nog wat terug zeggen maar wist niet meer. Ze was een beetje uit haar doen en kon geen goede reactie bedenken. Het enige wat ze deed was hem nog een beetje kwaad aankijken, meer niet. 'Het is dan ook aan te raden om te stoppen met klagen en zagen want dat gaat die meeuw zijn lot niet veranderen.' Zei hij nog waarop ze haar blik nog altijd niet veranderde. ”Jammer genoeg niet nee.” Zuchtte ze wat teleurgesteld..

-- Ik ben nu ook weer heel laat, sorry xd

Hij was zeker niet de enige met wie ze ooit deze discussie was aangegaan, dierenlevens betekende nu eenmaal veel voor haar, meer dan die van mensen. Grace vond mensen al snel te arrogant en egoïstisch omdat ze sterker waren dan andere organismen. Dit niet altijd met lichamelijke kracht maar als het daar wel niet mee was was het wel met geweren en wapens, iets waar ze al helemaal ziek om kon worden. Het was vaak zo dat mensen hun eigen leven belangrijker vonden dan die van een ander, en het maakte eigenlijk niet uit of het om een dier of een ander mens ging. Nu vond Grace zelfs dat deze mensen het juist niet verdienden, dus je kon haar misschien een beetje hypocriet noemen, maar ze had zo haar redenen. Dat ze duidelijk anders over dit soort dingen dacht was vaak wel duidelijk, want dat liet ze in dit soort situaties maar al te goed weten. Ze was daarbij ook te koppig om haar manier van denken te veranderen, want het was volgens haar gewoon waar.
‘Het is heel makkelijk op te zeggen, gewoon je mond openen en de woorden komen er wel uit,’ Zei hij waarop ze even kort met haar ogen rolde. Ja, dat was precies wat ze bedoelde. Urghh. Waarom was dit zo vermoeiend. Ze voelde de woede in haar een beetje opborrelen en vandaar dat ze ook even een gemene opmerking plaatste, eentje die wel precies vertelde hoe ze nu over hem dacht. Hij was namelijk niets anders dan de rest van zijn medemensen - correctie, de meeste medemensen - en vond zichzelf ook duidelijk veel meer waard dan het leven van die ‘simpele’ meeuw. Hij trok zijn wenkbrauwen even omhoog in een frons terwijl Grace hem hard aan bleef kijken. ‘Maar natuurlijk vind je dat,’ Zei hij, het dus ook niet ontkennend. Ze knikte eventjes om te laten weten dat ze er echt zo over dacht en niet blufte. Het was ook moeilijk om nu nog haar gedachten over hem te laten veranderen, als Grace iemand niet mocht omdat ze dit soort dingen zeiden kon dat zeer diep gaan.

‘Omdat ik kwaad was en jij maakt het er zeker niet beter op,’ Zei hij en haalde zijn armen even uit elkaar om het duidelijk te maken. Grace gleed even met haar kaken over elkaar heen en wilde hem het liefst met alles wat ze had duidelijk maken dat het nog steeds geen reden was, ze moest zichzelf alleen inhouden. Ja, ze was hier duidelijk door geraakt en hij zat hier met haar gevoel te knoeien. Het meisje hield namelijk teveel van de natuur en dieren omdat het ooit haar enige toevluchtsoord was geweest in moeilijke tijden, en het meisje had alleen maar moeilijke tijden gekend. Van kinds af aan al had ze geen fijn leven gehad, het enige kleine beetje goeds in haar nare verleden waren haar insecten die als enige naast haar hadden gestaan als vrienden. Ze wist zichzelf alleen nog even in bedwang te houden en besloot weer met haar eigenwijze zelf te reageren. ”Dus ik heb gelijk?” Vroeg ze. Niet dat het veel te maken had met wat hij had gezegd, maar ze maakte het dus niet beter? Omdat ze toch gelijk had. Ze wilde het hem horen zeggen eigenlijk.
Hij zuchtte weer even diep en gleed met zijn hand langs zijn voorhoofd om vervolgens met zijn hoofd te schudden. Grace nam ook even heel diep adem in de hoop haar kalmte te kunnen bewaren. Ze was er namelijk wel een beetje klaar mee. Waarom was ze hier eigenlijk niet? Ohja, omdat ze te eigenwijs was om mensen te willen overhalen, niet dat het hier ging werken. Het was wel duidelijk dat hij deze mening niet deelde dus ze was voor niets haar best aan het doen. ‘Weet je, als je zo met die meeuw in zit moet je hem misschien vergezellen,’ Sprak hij serieus waarop ze hem even verbaast aankeek. Oh serieus? Haar gezicht werd ook even wat serieuzer terwijl het leek alsof ze er echt over nadacht. Het was tenslotte zo dat het de laatste tijd emotioneel ook niet helemaal mee wilde werken bij haar. Ze had nogal veel aan haar hoofd en ze moest veel terug denken aan de dingen die waren gebeurd. Met een harde blik in haar ogen liep ze naar voren, dichter naar hem toe. ”Ik ben niet bang, als je dat soms denkt.” Zei ze nu serieus met die woede nog altijd in haar ogen, maar geen angst. ”Dus doe het dan.” Zei ze nu zachtjes, want waarschijnlijk zou hij het toch niet zien. Ze wilde hem alleen geen angst tonen, hem laten zien dat ze hier heel serieus over was met de meeuw. Dat het haar inderdaad zoveel kon schelen. Toch wilde ze niet dood, ze kon dat niet maken tegenover degene die ze dan achter zou moeten laten, met andere woorden dus haar insecten en Maurim..

Eigenwijs als ze was bleef ze standhouden bij haar punt, iets wat niemand zou kunnen veranderen. Grace kon soms veel te snel in dit soort discussies terecht raken en dan was er ook geen stoppen meer aan, ze bleef altijd doorgaan en kon het dan ook niet loslaten. Hij vernauwde even zijn ogen wanneer ze knikte waarop zij weer even haar wenkbrauwen optrok. ‘Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben het absoluut niet eens met wat je zegt,’ Ging hij ook verder, iets wat ook al geen einde zou gaan brengen aan deze discussie. Waarschijnlijk zou deze ook weer helemaal door gaan tot ze het allebei echt gehad zouden hebben, iets wat altijd wel gebeurde. Ze kon alleen maar hopen dat niemand gewond zou raken. ‘Niemand verdiend het om te leven, je daden beslissen of je het verdiend of niet,’ Vervolgde hij waarop ze fronste, want ze was er heilig van overtuigd dat er echt wel mensen waren die het wel verdiende. Hiermee wilde ze niet meteen zichzelf zeggen, maar Maurim was wel een goed voorbeeld. ‘Verdiend een martelaar die antwoorden probeert te verkrijgen op de meest onmenselijke manieren om te leven? Verdiend een pedofiel of iemand die aan kinderhandel doet om te leven? Een moordenaar, verdient die het om te leven?’ Vertelde hij uiteindelijk en kwam hierbij ook dichterbij met een serieuse blik. Grace sloeg snel haar blik neer omdat de woorden haar meer deden dan ze zelf wilde en omdat hij hier toch een duidelijk punt maakte die ze niet kon bevechten, puur omdat ze zelf vaak slachtoffer was geweest van de meest slechte dingen die mensen konden doen, en uiteindelijk was zij zelf het laatste geworden wat hij had opgenoemd. Nee, ze verdiende het zelf eigenlijk ook niet om te leven en de mensen die ze vermoord had ook niet.. Je moest bij haar alleen niet spreken over dieren want volgens haar hadden die wel allemaal het recht om te leven, mensen alleen niet allemaal. ‘Zijn dat levens die je waardevol kan noemen?’ Vroeg hij vervolgens maar ze keek hem niet meer aan, bleef haar blik op de grond gericht houden. ”Nee,” Zei ze zachtjes met lichte tegenzin maar wel gemeend.

Ze werden beiden langzaam helemaal gek van elkaar, dat was duidelijk. Het was alleen nog de vraag tot hoever ze het nog vol zouden houden. Tot wanneer dit zou uitdraaien tot ergere frustratie, want het was nog steeds aan het oplopen. Ze konden het beide niet loslaten en bleven doorgaan met het elkaar dwars zitten. Grace wilde nog een keer horen dat ze gelijk had, iets waar ze dan ook om vroeg aangezien hij even duidelijk had gemaakt dat hij boos was geworden. Waarom? Hij sloot zijn ogen en haalde even diep adem, probeerde waarschijnlijk kalm te blijven onder de zoveelste poging van haar om de discussie te winnen. ‘Nee, je hebt geen gelijk,’ Zei hij kalm waarop Grace ook even zuchtten. ”Jij anders ook niet.” Gooide ze er zelf ook nog even eigenwijs achteraan.
Daar was het alleen dan, hij bedreigde nu haar in plaats van de meeuwen en ze wist niet wat haar ineens bezielde maar ze ging er nog op in ook. Ze begon hem uit te testen in of hij het werkelijk zou doen, omdat ze zelf ergens hoopte dat hij het toch niet zou durven. Iets wat ze aan de andere kant alleen niet dacht. Waarom? Waarom deed ze zoiets stoms? Of had het haar aan de andere kant toch wel erg geraakt over wat hij eerder had gezegd over moordenaars, en omdat ze er zelf eigenlijk ook eentje was? Zij verdiende het dan toch ook niet om te leven? Deze gedachte beïnvloedde haar actie om hem uit te dagen en het maakte haar ook niet bang, hoewel dit toch wel langzamerhand weer op begon te borrelen. Haar gedachten gleden ineens weer naar Maurim en dat maakte haar ineens toch weer wel bang, alleen het was daarvoor nu al te laat. ‘Oké,’ Zei hij met opgetrokken schouders en daarbij pakte hij al een steen om deze naar haar hoofd te gooien. Iets wat zo snel ging dat ze weinig tijd had om te reageren en dus ook niet kon wegschieten. Ze schrok wel en dat was ook duidelijk te merken aan de manier waarop ze ineens heel snel haar adem in had gehouden. Haar ogen had ze gesloten en die hield ze nog even dicht op elkaar terwijl ze bleef staan. Voelde tranen onder haar ogen vormen maar liet ze niet naar buiten komen, en hield daarbij ook nog altijd haar ogen dicht. Haar wang voelde ze ook lichtjes branden en prikken door de steen die erlangs was geschaafd. Haar hartslag ging snel en ze was ineens ook overgooit met angst, iets waar ze eerst nog geen last van had maar plots was ze bang geworden, iets wat alleen maar te maken had met een persoon en dat was Maurim. Hij was haar gedachten binnengedrongen en ze was bang geworden, bang hem te verliezen. Ze opende langzaam haar ogen weer knipperend en keek hem weer aan. Zijn doordringende blik waarmee hij duidelijk maakte dat hij haar kon vermoorden maakte haar ook weer bang en ze durfde nu niets meer te doen, ze was helemaal verlamd. Langzaam liet ze zichzelf door haar knieën vallen in het zand, als een soort overgave. ”Nee, oké, alsjeblieft stop. Je hebt gelijk. Niet iedereen verdiend het om te leven, ik ook zeker niet. Maar je hoeft ook niet mensen of dieren zonder enige reden pijn te doen, dat heeft ook geen zin.” Zei ze met een licht smekende blik waarbij ze hem toch nog een klein beetje wilde overhalen, maar wel met dat ze hem ook gelijk gaf..