Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Never lose your inner child // Kirby Moreo wo jan 03, 2018 10:15 pm
De feestdagen zaten erop en Katie had volop zin in het nieuwe jaar. Waar ze eerst dagenlang had zitten piekeren en tegen kerst had opgezien, omdat haar familie 1745km verderop in Ierland zat, had ze ontzettend uitgekeken naar het moment waarop het nieuwe jaar van start zou gaan. Om de ene of andere reden voelde het alsof ze nu pas echt met een schone lei in Sundberg kon beginnen en ze klaar was om zowel haar thuis in Ierland als die aangrijpende maand op Genosha achter zich te laten. En misschien dat haar laat bezorgde kerstcadeau ook wel iets te maken had met de glimlach die op haar gezicht stond.
Tijd voor een nieuw jaar vol nieuwe avonturen en uiteraard had Katie ook dit jaar een lijst met goede voornemens gemaakt. Voornemens waar ze tenminste nu nog vastberaden van was om ze ook daadwerkelijk waar te maken. Bovenaan het lijstje stond het onder controle krijgen van haar mutatie. Het was een vrij breed begrip aangezien ze eigenlijk nog maar pas aan het ontdekken was wat ze kon en van de dingen die ze tot nu toe ontdekt had, was er niets dat ze eigenlijk volledig beheerste.
Daarom was Katie vandaag op pad gegaan met haar cadeau; een echte zelfgemaakte houtenslee. Ze wist niet hoe haar vader in staat was om zoiets met eigen handen te maken; laat staan dat ze snapte hoe haar ouders het cadeau hier hadden weten te krijgen, maar het was duidelijk dat haar innerlijke kind weer boven water was gekomen. Het kind dat na het bombardement op Genosha de weg was kwijtgeraakt en sindsdien had ze zich ook niet meer zo gevoeld. De zorgeloosheid, lust naar avontuur en enthousiasme waren vandaag weer op de voorgrond aanwezig en Katie kon de adrenaline door haar aderen voelen suizen toen ze bovenaan de sneeuwheuvel stond. Klaar om het nieuwe jaar in te roetsjen.
Ze had al een paar afdalingen gedaan voor Katie besloot om het wat uitdagender te maken door haar mutatie te gebruiken om nog sneller te kunnen gaan. Ze stond achter haar slee, nam een aanloopje en op het moment dat het steile stuk begon, sprong ze erop. De ijzige wind vloog haar om haar lichte flaporen, die ongetwijfeld afgevroren waren geraakt als ze geen muts op had gezet, en een enthousiaste gil ontsnapte uit haar mond terwijl ze met volle snelheid naar beneden roetsjte. Haar glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen een gedaante plotseling in haar vizier kwam, maar ondanks haar snelle reflexen wist ze enkel een waarschuwing uit te brengen. “Aan de kaaaaaaannnnnt!!!”
Onderwerp: Re: Never lose your inner child // Kirby Moreo do jan 04, 2018 4:05 pm
Sinds dat Kirby zijn eigen hond had gekregen was hij weer veel meer buiten te zien als voorheen. Normaal gezien sloot hij zich binnen op met zijn boeken en was hij langzaam aan in zijn verdriet aan het wegzinken, maar Diablo had daar grote veranderingen in gebracht. Hij had een groot leeg gat in zijn hart gevoeld na het verlies van zijn moeder, één die zijn vader ook niet wist te helen, maar de hond had het gat grotendeels weer weten te vullen. De jongen voelde zich gewoon weer veel gelukkiger, al waren er momenten dat hij haar nog steeds te hard miste. Die dag was er bijna één van geworden tot hij besloot om Diablo mee te nemen naar de bergen voor een wandeling. Kirby moest nog maar zijn leiband boven halen of de puppy stond al aan zijn benen en plaatste zijn boten ertegen. “Nee, af, dat mag niet,” zei de jongen die probeerde streng over te komen. of hij effectief zo over kwam wist hij niet, maar de puppy haalde zijn poten weg en ging in de plaats daarvan op de grond zitten. Zijn tong hing uit zijn mond en met zijn staart was hij hevig aan het kwispelen. Het was vervolgens makkelijk om de leiband te bevestigen aan zijn halsband en al snel stonden ze buiten.
Na een tijd wandelen wisten de twee de bergen te bereiken. Diablo was nog steeds vrolijk naast hem door de sneeuw aan het hupsen en leek er echt van te genieten, ondanks hij al veel minder actief was als in het begin. Kirby kon zich al inbeelden hoe het ging eindigen, hij zou de puppy weer naar huis moeten dragen omdat hij te moe was. Die gedachten deed hem even kort zuchten, maar wanneer hij zag hoe vrolijk de puppy was kwam er weer een glimlach op zijn gezicht.
Een luide kreet deed de jongen over zijn schouder naar achter kijken. Wanneer hij zag wat er op zich af kwam werden zijn ogen groot en zo snel dat hij kon nam hij Diablo op van de grond. Hij keek niet naar waar hij sprong, maar hij sprong uit de weg voor de aankomende slee. Zijn val werd gedempt door de dikke laag sneeuw, maar het was nog steeds pijnlijk. De pup in zijn armen liet ook een luide piep horen. Kirby hoopte echt dat het kwam door de plotse schok en niet omdat hij zich effectief pijn had gedaan. Zo snel de jongen kon draaide hij zich om zodat hij op zijn poep kwam te zitten en niet meer in de sneeuw lag. Zijn muts was tijdens zijn sprong ook van zijn hoofd gevlogen en lag nu iets verder op de grond terwijl zijn haren alle kanten uitstak. “Ben je gek?!” riep hij vanaf zijn plek op de grond. Hij voelde een pijnprikkel aan zijn onderrug waardoor dat hij nog geen aanstalte maakten om recht te gaan zitten. “We hadden dood kunnen zijn!” ging hij verder. Kirby bracht één hand naar zijn onderrug om erover te wrijven. De sneeuw onder hem begon al te smelten en hij voelde hoe dat zijn broek erdoor nat begon te worden. Diablo leek niet goed te weten wat er juist was gebeurt, hij was enkel maar wat aan het keffen en probeerde op Kirby zijn schoot te kruipen, nu hij toch op de grond zat. Kirby schonk enkel niet veel aandacht aan de pup, hij plaatste enkel zijn vrije hand op de kop zodat hij tussen zijn oren kon krabben. De jongen was al lang blij dat zijn vriend niets had. Dat had er nog bij moeten komen. Wat zou zijn vader niet denken als hij thuis kwam met de melding dat ze naar de dierenarts moesten? Hij was al niet blij dat Kirby een puppy had en het was zijn verantwoordelijkheid.
"We are all a little broken. But last time I checked, broken crayons still color the same."
