Onderwerp: Why do we run? | Closed ma maa 12, 2018 9:57 pm
Het besef voor tijd was ze volledig kwijt geraakt. Minuten werden uren, uren werden dagen, dagen werden weken en weken maanden. Zonder dat ze het door had. Al was het niet zo dat de tijd vloog, in tegendeel. Iedere minuut was als een eeuwigheid. Het was alsof er geen einde aan kwam. Niet aan de pijn, de woede, de leegte, de verveling. Het liefst zat ze de gehele tijd in haar drakenlichaam, waarin ze haar emoties kon onderdrukken. Waarin ze de storm in haar grote lichaam kon laten razen en buiten haar lichaam kon laten treden, zonder dat ze er aan onder door ging. Zonder dat de druk op haar borst zo groot werd, dat ze het gevoel had naar adem te moeten happen. Helaas, was het onmogelijk de gehele tijd in haar drakenlichaam te zitten. Alleen als volgroeid draak was het niet meer noodzakelijk om terug te transformeren. Alleen dan zou haar lichaam niet meer in protest schieten als ze tijdenlang in haar drakenlichaam zat. Het was niet als een pijn waar je doorheen kon bijten. Het was een onvermijdelijke drang, waar je niet omheen kon. Zoals, drinken, eten en slapen dat bij de meeste mensen was. Drie dingen die zij de laatste tijd nauwelijks had gedaan, omdat het voor haar niet noodzakelijk was om te overleven. Zo nu en dan dronk ze wat water uit een van smalle bergriviertjes, at ze wat besjes of ving ze een roofvogel in haar drakenvorm. Slapen deed ze enkel wanneer haar lichaam besloot dat het genoeg was en haar simpelweg in een liet zakken. Lang sliep ze nooit en iedere keer werd haar rust ruw verstoord door een nachtmerrie.
Dit keer was het echter niet een nachtmerrie die haar op deed schrikken uit haar slaap. Al kon ze ook niet direct zeggen wat het wel was. Onrustig schoten haar ogen heen en weer, terwijl ze zich opduwde tot in een zittende positie. Het eens lichtblauwe ziekenhuis kleed waarin ze een aantal maanden terug was weg gelopen, hing los rond haar magere lichaam. Haar donkerblonde haren, stonden warrig alle kanten op en onder haar eens zo heldere blauwe ogen stonden donker kringen. Haar lippen waren gebarsten. Zo nu en dan wist ze zichzelf nog wel te dwingen om zich te wassen in een bergmeertje, maar de laatste keer was zeker een week terug misschien wel meer.
Een zacht gekraak deed haar ogen naar links schieten. Haar gehele lichaam stond op spanning, haar blote voeten zetten zich als vanzelf schrap in de modder. Klaar om aan te vallen of weg te rennen. De iris van haar linker oog kleurde vuur rood. Het vuur in zich wist ze nog te bedwingen, al had ze geen idee voor hoelang.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Why do we run? | Closed vr maa 16, 2018 5:13 pm
Sinds zijn vertrek uit het ziekenhuis, uren nadat Nadya het op een lopen had gezet had hij de stad verkent. Al kon je het meer doorzoeken noemde, Max was opzoek naar het verdwenen meisje. Al had hij de eerste dag al meteen door dat hij niet hier moest zoeken. Nadya zou zich nooit verstoppen in het midden van de stad, nee die zou in de richting van het bos gaan of de bergen. Daar bevond hij zich nu. Al wekenlang doorzocht hij elk beetje grond dat hij tegen kwam, na een stevige zoektocht in de bossen was hij tot de conclusie gekomen dat ze hier niet zou zitten. Teveel hout dat ze mogelijk kon verbranden als ze in haar drakenvorm was. Iets wat hem logischer leek dan dat het meisje gewoon zo rondliep. Van al het rondtrekken echter en het niet meer terugkeren naar de samenleving was Max stevig afgevallen, al probeerde hij zijn behoeften wel te stillen door op jacht te gaan. Evengoed merkte je het ook gewoon puur aan zijn haar dat alle kanten uit stak, hij zag er het nut niet van in om zichzelf te onderhouden. Niet voor zijn zoektocht ten einde was. En hopelijk eindigde die met een Nadya die in leven was. Ergens was hij bang dat ze het had opgegeven, uit woede uit verdriet wist hij veel. Maar na het gevecht op het eiland had hij haar niet meer gezien. Omdat hij in een staat van bewusteloosheid was aangetroffen nadat hij van Nadya af was gevallen na het incasseren van verschillende soorten aanvallen die het meisje hem deed doorstaan terwijl hij op haar rug zat.
Terwijl hij over een hoop gesteente klom trof hij hier en daar wat sporen aan op de grond. Sporen die hem moed gaven om door te gaan, al zorgde ze er ook voor dat hij onoplettend te werk ging waardoor hij zijn arm open haalde aan een van de uitstekende stenen. Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Max ging echter gewoon verder, het was al dagen geleden dat hij nog een goed spoor had aangetroffen dus dit was groots. Misschien zou het moment eindelijk aanbreken waarop hij haar eindelijk vond. In welke staat zou echter de vraag zijn. Een rilling trok over zijn rug bij de gedachte alleen al. Nee, als ze al dood was dan had hij haar al veel eerder gevonden door zijn mutatie. Een idee dat hem de laatste weken werkelijk in leven had gehouden. De weken waren zwaar geweest, zeker wanneer de sneeuw en de vrieskou kwam aanzetten. Het was zeker geweest dat hij onderkoelt was geweest, maar door met zijn mutatie op zoek te gaan in zijn wereld naar Nadya had hij er moed uitgeput toen hij haar niet vond. Had een ander overledene hem geleid naar een beschutte grot waar hij een vuurtje had kunnen maken, een plek waar hij enkele dagen had gezeten, maar uiteindelijk had een drift er voor gezorgd dat hij weer op onderzoek moest gaan.
Zonder acht te slaan op zijn omgeving volgde de man het spoor dat afkomstig was van het meisje. Tot op het moment dat hij enkele takken kapot trapte, juist op het moment dat hij het meisje spotte. Max bleef als bevroren staan. Snel onderzocht hij haar vanop een afstand. Hoe ze eruit zag, hij had haar een keer eerder zo verloren geweten wat er voor zorgde dat de knoop in zijn maag groter werd. Als teken van overgave stak hij zijn handen op naar haar. Hopelijk rende ze niet weg. Al zou hij haar als ze het wel deed makkelijk inhalen, omdat hij eerder die dag nog een haas naar binnen had gewerkt en hij dus beschikte over voldoende voedingstoffen, iets wat bij haar duidelijk ontbrak. ‘Nadya,’ Zijn stem klonk krakerig. Meer kreeg hij er ook niet uit, niet omdat hij niet wilde maar omdat het moment hem gewoon helemaal in zijn greep had.
Onderwerp: Re: Why do we run? | Closed wo maa 21, 2018 5:01 pm
Alles in haar lichaam stond spanning. Haar ogen schoten koortsig heen en weer, tot ze bleven rustten op de persoon die het geluid had veroorzaakt. Max. Het haar van de jongen zat warrig en net als zij was hij flink wat kilo’s afgevallen. Op het moment dat hij zijn handen in de lucht stak, zag ze het bloed dat uit de snee in zijn onderarm welde. Stil keek ze naar hem; niet goed wetend wat te voelen, te zeggen of te doen. Als een storm raasden haar gedachten door haar hoofd. Als verlamd lieten ze haar staan, grijpend naar gedachten die ze niet kon vangen. Het was nog altijd onwerkelijk; de realisatie dat de ziel van haar beste vriend in de jongen zat. Al wist ze dat het zo was. Iets in zijn houding leek Nick te schreeuwen. Meer nog dan de vorige twee keer dat ze hem gezien had.
“Nadya.” Het was tijden geleden dat ze iemand haar naam had horen zeggen. Het was nog langer geleden dat ze hém haar naam had horen zeggen. Onwillekeurig deed ze een stap achteruit. Haar bewegingen waren schokkerig. Het was alsof ze de controle over haar lichaam verloren had. Evenals, de controle over haar gedachten die nog steeds ongecontroleerd door haar hoofd heen raasden. Hoe was het mogelijk dat er zo veel door haar heen ging en ze zich tegelijkertijd zo leeg voelde? Hoe kon het dat hem zien geen overweldigende emoties met zich mee bracht? Én hoe kon het haar gelijktijdig verlammen?
Nadya opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer zonder enig geluid te maken. Wat kon ze zeggen? Er waren geen woorden die deze situatie konden omschrijven. Geen woorden om te zeggen wat ze dacht, ze wist zelf niet eens wat ze dacht. Met een lege, doffe blik in haar ogen keek ze naar Max. Haar handpalmen zetten ze tegen haar slapen en haar vingers vlocht ze door haar haren. Was dit het punt waar ze voorgoed zichzelf verloor? Het punt waarop ze volledig door zou draaien? Was ze al doorgedraaid? Huiverend liet ze haar hoofd in haar nek zakken. Zich er vaag van bewust dat het een bizar zicht moest zijn. Een lijk bleek meisje op blote voeten, in een gescheurd ziekenhuis kleed dat zwart was van het vuil. Haar handen vervlochten in haar lange, klitterige haren en haar lege blik op de hemel gericht.
