Closed - It's no use to try.

Een hele tijd had Judas nadenkend door het schoolgebouw lopen wandelen, diep in gedachten. Ze hadden voorgesteld om eventueel op revalidatie te gaan voor zijn vleugels, maar hij wist niet of hij erop moest ingaan. Het was niet zo dat hij nog veel hoop had dat het goed ging komen. Waarom zou je ook moeite doen voor iets waar dat je geen hoop meer in had?

Uiteindelijk eindigde Judas dan toch in de gym zaal waar ze zouden helpen bij de ‘revalidatie’. Hij moest dan ook te werk gaan bij een machine, waarmee hij gewichten moest opheffen aan de hand van zijn vleugels. Zijn vleugels waren dan ook via een harnas bevestigd aan het toestel en met lichte gewichten zou hij moeten beginnen. Zelfs dat wilde hij echter niet eens proberen. De eerste paar minuten had Judas ook niets anders gedaan dan voor zich uit staren en naar andere mensen keken. Het was verbazingwekkend hoeveel sportfiguren er op de school liepen...en dan kwam hij.
Judas besloot toch maar eens een poging te ondernemen en zetten lichte druk op zijn vleugels. Eén ervan bewoog en trok het gewicht zonder moeiten omhoog, maar de andere deed nog steeds niets. Zacht begon hij op zijn onderlip te bijten. Het was zeer frustrerend. Meer dan dat eigenlijk. Ergens kwam er ook nog schaamte bij kijken. Schaamte omdat hij een gewicht van een halve kilo niet eens omhoog kreeg. Omdat zijn vleugel sowieso niets meer deed.
Iedere dag verloor Judas ook meer hoop. Eerst had hij namelijk nog hoop gehad dat zijn vleugel weer ging herstellen, maar die hoop was bijna volledig weg.

Zijn ellebogen had hij op zijn knieën gelegd om zo zijn hoofd in zijn handen te begraven. Na één poging had hij het al opgegeven en ergens was het zwak van hem, maar hij wilde gewoon niet verder proberen om enkel teleurgesteld te worden. Waarom had hij ook ooit gedacht dat het een goed idee ging zijn om het aanbod aan te nemen? Hoe had hij ooit kunnen denken dat eens simpele revalidatie zijn vleugel weer ging laten werken. Sowieso ging het niets doen aan de veren, dus wat was het nut ervan? Vliegen ging hij niet meer doen.
De jongen was voor even zo ook weggezonken in zijn eigen gedacht, maar pas wanneer dat hij naast hem voetstappen hoorden keek hij gelijk op. ‘Kan je niet iemand anders lastig vallen?’ gromde hij tegen de persoon, al was de beschuldiging misschien volledig verkeerd. Wie weet wandelde de persoon enkel voorbij, maar hij trok gelijk weer conclusies.
Zijn grijze ogen richten hij wel geïrriteerd op de persoon, maar het was niet echt de persoon die voor de irritatie en frustratie had gezorgd.

De oefeningen die hij gekregen had lukte niet. Hij had gehoopt iets van beweging in zijn vleugel te krijgen, maar helaas was dat niet het geval. Er kwam geen reactie en na alle tegenslag op het eiland zorgde het uiteraard voor een hele hoop frustraties langs zijn kant. Onbewust schoof hij alle problemen en frustratie af op zijn broer. Als hij niet ook op Genosha zat, was het heel anders. Dan had er geen jaloezie aan Judas zitten klagen.
Een meisje was helaas het slachtoffer geworden van de emoties die de jongen voelde, want kort reageerde hij die op haar af. Ze moest gewoon iemand anders lastig vallen, ook al deed ze eigenlijk niets verkeerd.

Judas had het meisje dom zitten aankijken wanneer ze voorstelde om te gaan boksen. Hij was niet dat type en precies daarom kreeg het meisje de blik. Een lange stilte van zijn kant volgde daardoor dan ook, voor dat hij zijn schouders even op haalde. ‘Sure,’ zei Judas uiteindelijk na de stilte. Zijn vleugel maakten hij weer los, om het andere harnas weer aan te doen. Pas dan stond hij recht en kraakten zijn vingers even. ‘Niet denken dat ik je niet durf te slaan, simpelweg omdat je een meisje bent,’ waarschuwde hij haar al.
Het was niet dat Judas heel goed was in boksen en dat hij de technieken kenden. Zelfs een straatvechter was hij niet want zijn mutatie was daar niet voor gemaakt. Bij hem hing het allemaal af van zijn woorden, want daarmee moest hij het doen. Verschrikkelijk slim was hij ook niet en hij had niet dé sterkste mentale mutatie. Dat hij het meisje waarschuwde was dan ook niet om te laten weten dat hij sterk was, enkel dat hij haar gerust een klap zou kunnen verkopen zonder zich erbij schuldig te voelen.

Even keek Judas in het rond om te zoeken waar dat de bokshandschoenen lagen. Zoals verwacht lagen ze in de buurt van de boksballen in een rek. Hij nam een paar om die al opzij te leggen, vervolgens haalde hij de open gips van zijn arm af. Nog steeds was de breuk niet volledig geheeld, maar hij waagde zijn kans. Zijn gips legde hij opzij.
De handschoenen deed hij vervolgens aan en zijn blik richten zich op het meisje. ‘Ik ben hier geen held in, tis maar dat je het weet,’ deelde hij toch mee. Judas wilde het niet toegeven, maar het was beter dan met een gebroken neus weg gaan of andere breuken. Hij had nu eenmaal de pech dat zijn wonden niet genezen konden worden door de helende mutanten.

Judas was gewoon geërgerd omdat zijn vleugels maar niet leken te verbeteren. Ze hadden hem gezegd dat het mogelijk was dat het nooit ging beteren, maar dat er een kans bestond dat het wel kon. Een kleine kans, maar voor even had hij wel hoop gehad, maar die was weer verdwenen. Hoe kan je ook iets dat helemaal niets meer doet weer laten werken? Het was onmogelijk en daarom was hij even uitgevlogen tegen het meisje. Hij uiten zijn ergernis gewoon en helaas moest zij daar het slachtoffer van zijn.
Wanneer dat ze voorstelde om te gaan boksen was Judas er ook op ingegaan. Hij kon het niet, maar het zou goed zijn om zijn gedachten op te plaatsen. Dan kon hij zijn hoofd eens leeg maken en moest hij niet perse ergens over denken. Hij moest enkel zijn aandacht bij het boksen houden en de rest kon hij vergeten. Dat was toch het plan en daarom was hij ermee ingestemd. Enkel omdat hij hoopte dat hij zo inderdaad zijn hoofd kon leegmaken.

Omdat hij er geen problemen mee had om een meisje te slaan, dacht hij dat het goed was om dat te zeggen. Meestal dachten meisjes juist dat een jongen rustiger zou zijn tijdens een sport omdat ze een meisje waren. Zo stak de jongen enkel niet in elkaar. Van hem kreeg iedereen dezelfde behandeling en dat ging niet veranderen. Mensen die hem kenden ging dat vast wel beamen dat hij iedereen gelijk behandelde. Gelijk, maar niet meteen goed.
Het meisje zei echter dat ze niet schrik had om een klap te krijgen, want dat zou hij aan haar moeten zien. Judas kon daarop enkel met zijn ogen even rollen en hij schudde zijn hoofd. ‘Maar natuurlijk, hoe had ik dat niet kunnen zien,’ zei hij op zijn typische sarcastische manier.

Zijn arm was niet genoeg genezen voor wat hij van plan was, maar Judas wilde dat niet toegeven. Hij had geen zin om zijn gebreken zijn leven te laten leiden. Als hij van mening was dat hij kon boksen, dan was dat ook zo. Het was al enkele weken geleden dat zijn broer de arm gebroken had. Het moest ondertussen gewoon al terug zijn genezen.
Judas schudden ook gelijk zijn hoofd wanneer dat ze zei dat het ook wel met één hand kon. ‘Voor mij moet jij je niet inhouden,’ zei hij tegen haar. Ondertussen ging hij klaar staan voor haar, om aan de training te beginnen. Natuurlijk was zijn manier van staan, niet op de professionele manier, maar hij was dan ook geen bokser.
Even haalde hij diep adem voordat hij een kort knikje gaf. Om nog even te verduidelijken dat ze mocht beginnen, deed hij het teken met zijn hand. Het was wel zo aardig van hem om de meisjes eerst te laten gaan. ‘Dus vertel eens, doe je dit wel vaker?’ vroeg hij aan haar om een conversatie te voeren. Erg goed was hij er niet in omdat hij het liefst uit de weg ging. Voor de verandering ging hij dan toch gewoon eens een gesprek aan zonder dat het allemaal dreigend en aanvallend verliep. Zo ging het in het verleden toch altijd. Het was niet dat Judas al veel normale gesprekken had, maar het was dan ook zo dat het meisje niets gedaan had dat hem zou kunnen irriteren.
Dat was ook voor het eerst.

Natuurlijk was het geen goed plan om met een helende arm te gaan boksen. Alleen al bij het aandoen van de handschoen had hij last gehad, maar dat zou hem niet tegenhouden. Tegen het meisje had hij gezegd dat ze niet moest oppassen en dat ze zich dus ook niet moest inhouden. Hij zou dat namelijk ook niet doen, maar hij had toch het gevoel dat ze wat ging opletten met wat ze deed. Ze zag er te braaf uit om hem echt pijn te willen doen en ergens was hij daar heel blij om. Hij had het nooit zelf willen vragen aan haar, maar dus ging hij ook niet klagen.

Het enige wat Judas kon hopen was dat zijn mutatie geen invloed ging hebben op haar. Voor hetzelfde geld ging ze uiteindelijk veel agressiever vechten, omdat hij het slechte in haar naar boven bracht. Dat gebeurde zo vaak en veel controle had Judas er helaas niet over. Dat was mede ook een reden dat hij zo vaak in de problemen kwam. Nee, het enige wat dat hij kon doen was hopen dat alles goed zou verlopen.

Ze waren rustig begonnen en op een vriendelijke manier. Het was speciaal voor Judas om tegen iemand te vechten zonder enige vorm van vijandigheid. Hij had haar zelfs een normale vraag gesteld. Blijkbaar deed ze al even aan boksen en was het haar manier om frustraties op een gezonde manier te kunnen verwerken. ‘Op een ongezonde manier werkt het ook,’ zei Judas, waarmee hij meteen liet zien wat voor iemand dat hij eigenlijk was. Hij had vaak last van frustraties en een hoop mensen wisten dat ondertussen ook, ze hadden het zelf hardhandig mogen ondervinden. Dat was dan ook eerder de manier van Judas om zijn frustraties te verwerken en toch bleef hij er met zoveel meer zitten.
Ondertussen was het meisje even naar achter gegaan om nadien uit te halen naar zijn handschoen en hij liet het toe. Met zijn andere arm haalde hij ondertussen uit naar het meisje. Zijn technieken zaten natuurlijk niet zo goed als die van het meisje. Dat was ook niet meer dan logisch. Judas deed gewoon wat hem juist leek. De kracht die hij gebruikte hield hij nog wat in en hij bewoog ook nog niet zeer snel. Ook al wilde hij het niet toegeven, maar hij had ergens schrik dat zijn arm nog erger ging worden. Andere mutanten konden hem niet genezen en eerlijk was eerlijk, hij wilde er niet mee blijven zitten. Langs de andere kant wilde hij niet zwak overkomen, dus was hij daarom op haar voorstel afgegaan.
Maar toch besloot Judas om ook nog wat conversatie te starten. ‘Met wie ben ik nu eigenlijk aan het spreken?’ vroeg hij haar ondertussen. Het was misschien wel eens zo handig om te weten wie er precies voor hem stond.

OOC klein flutje