Hij probeerde het. Hij probeerde het echt om een beetje normaal te doen en de dame achter de balie fatsoenlijk aan te kijken, maar vanaf het moment dat haar blik de zijne dreigde te kruisen, wendde hij de zijne af. Hij kon mensen gewoon niet recht aankijken. Sommige mensen dachten dat het misschien met zijn mutatie te maken had, maar niets was minder waar. Het had met zijn karakter te maken en met het feit dat hij zich gewoon altijd erg ongemakkelijk voelde als hij iemand in de ogen keek. Het was dan altijd net alsof ze dwars door hem heen konden kijken.
Marcial wreef met de palm van zijn hand door zijn ogen en pas toen hem verteld werd op welke kamer hij moest zijn, krulden zijn mondhoeken om in een bijna onzichtbare glimlach en knikte hij even dankbaar. Hij draaide zich om met de bedoeling om rechtstreeks naar zijn kamer te lopen, maar verstijfde vanaf het moment dat hij de hoop studenten die zich in de hal verzameld hadden, opmerkte. Als een reactie op wat hij zag, begon hij met zijn vingers tegen zijn dij te tikken terwijl hij zijn koffer in zijn andere hand nam. De jongen ademde diep in en uit voordat hij vooruit begon te lopen en zoveel mogelijk mensen probeerde te ontwijken. Bij elke persoon die hem aanraakte, begon zijn ademhaling sneller te gaan. Ze hadden hem op voorhand gewaarschuwd dat hij zich waarschijnlijk zou moeten gaan aanpassen en dat het waarschijnlijk erg druk ging zijn in de school, maar dat maakte alles niet minder erg.
In plaats van naar zijn kamer te lopen zoals hij in eerste instantie van plan was geweest, baande hij zich een weg terug naar buiten waar hij tenminste fatsoenlijk zou kunnen ademen. Het was pas toen hij terug buiten stond en wat van de schrik bekomen was, dat Marcial opmerkte dat een van de golflengtes die om hem heen zweefden, wat onregelmatigheden vertoonden. De felgekleurde ‘slierten’ waren alleen voor hem zichtbaar, wat dus betekende dat niemand echt begreep wat hij juist bedoelde als hij eenmaal over zijn mutatie begon te praten. Het was zijn oudere broer die hem verteld had dat hij ook kon proberen het gewoon simpel te houden. Niet iedereen moest precies weten hoe zijn mutatie juist in z’n werk ging, alleen wat hij ermee kon doen. Het was pas na dat advies, dat hij een begrijpbare uitleg in elkaar had weten te steken. Het kwam er gewoon op neer dat hij alles wat digitaal was, kon ‘zien’. Hij wist perfect welke golflengten van welk apparaat afkomstig waren en wie de eigenaar van dat apparaat was. Zo kon hij bijvoorbeeld ook televisie kijken zonder dat er eentje in de buurt moest zijn en kon hij sms’en versturen naar mensen zonder ook maar een mobieltje aan te raken. Het feit dat hij ook alles kon lezen dat mensen ooit op het internet gezet hadden, of alles dat ze stuurden via sms of e-mail, liet hij meestal gewoon achterwege.
Maar goed, terug naar die storing in een van de golflengtes. Dit betekende meestal dat er een apparaat niet goed meer werkte, iets dat hij waarschijnlijk wel zou kunnen fixen als hij zich een beetje concentreerde. Zijn blik volgde de ‘sliert’ naar een persoon die een eindje verderop zat en het duurde welgeteld vijf minuten voordat hij besloot om toch maar de goeierik te gaan uithangen en te gaan helpen. Marcial klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij met de koffer achter zich aan slepend richting de ander liep. Een paar meter voor het bankje bleef hij staan. ”Volgens mij is je gsm kapot.” Rond de pot draaien was nooit iets geweest dat de jongen gekund had. ”Ik kan het wel maken als je wilt.” In plaats van de ander aan te kijken zoals een normale persoon zou doen, bleef hij krampachtig naar die ene golflengte kijken terwijl de knokels van de hand waarmee hij zijn koffer vast hield, wit kleurden omdat hij zoveel kracht op het handvat zette. Hij probeerde normaal te doen, hij probeerde het echt.
