Vanity is my middle name

Het heeft twee duimen en is net de klas uitgestuurd voor onorderlijk gedrag, rara wat is het. This guy natuurlijk. Allen had bijna medelijden met de docent die dacht dat het een goed idee was om hem te laten gaan zodat hij ‘even af kon koelen’. Hah, straks kwam die flierefluiter er ook nog mee dat hij eens even ‘na moest gaan denken over wat hij fout had gedaan’.

Helaas zat hij zich nu buiten dood te vervelen, jeeezus dit was saai zeg, dan kon hij in het lokaal nog meer lol hebben. En hij kreeg het nog koud ook, zo zonder jas stilzitten was ook niet alles. Te lui om te bewegen bleef hij toch maar apathisch zitten, wachtend, hopend dat er iets interessants aan kwam waaien - al was het maar een blaadje van een boom. Allen wenste bijna dat hij terug kon gaan zodat hij degene naast zich kon afleiden met flauwe grapjes, zo zonder publiek was het helemaal niet leuk. Had die docent hem dan toch goed ingeschat en hem gestraft door hem weg te sturen zonder meldplicht?? Het moest niet veel gekker worden. Maar dat werd het toch echt. Terwijl hij buiten zat te chillen kwam er echt zo’n opgetut ventje aan lopen, die vervolgens een uitgebreide fotoshoot begon.

Kijk, helemaal goed dat die gozer trots was op zijn uiterlijk – al wist Allen eerlijk gezegd niet waarom oeps – maar het was een best wel grappig gezicht. Zeker als je je zo verveelde als Allen. De roodharige was niet nep genoeg om te beweren dat hij zulke types niet be/veroordeelde, maar hij deed dat wel netjes in stilte. Iemand voor gek zetten omdat die er nogal overgedreven opgetut uit zag was iets wat hij niet zomaar uit zichzelf zou doen, al had Wren hem af en toe wel zo ver gekregen.

Maar als die ander hem dan aansprak.. dan kon hij er ook weinig aan doen. Allen grinnikte meteen al, iets wat aanzwol tot luid gelach terwijl hij antwoord gaf. Nouja, een echt antwoord was het niet te noemen, want het was vooral kinderachtig gelach. “Je pik? JE PIK?! HAHAHAHAHA, IK VERPEST JE PIK? Waarvoor heb je die nodig dan, hahahaha, ’t is niet alsof er iemand op je pik staat te wachten hier- TOCH?!” Ja, nu hij eenmaal die gedachte in zijn hoofd had kon hij dat niet zo makkelijk meer los laten, helaas voor de ander. Soms, soms kon je je wel afvragen of de leeftijd van 17 op Allen’s paspoort niet gewoon een typfout was, met dit gedrag. Maar hij had er plezier in dus het stoppen van deze flauwheidstrein zou niet makkelijk gaan.

Allen kon er niets aan doen, zijn hoofd was zo verveeld dat zelfs deze ene semi-grappige verkeerd gehoorde opmerking uitgroeide tot iets hi-la-risch. Ja, het was allemaal de schuld van de saaie dodelijk saaie saaiheid van het alleen zijn met zo veel energie om dingen te doen, maar niemand om ze mee te doen. Daardoor kwam hij op deze opgetutte pipo de clown nu over als een of andere oversekste kleuter. Ach ja, het was zoals het was. Hoewel Allen zich de mening van andere mensen vaak heel erg aan trok, meer dan hij wilde toegeven, boeide de mening van een type als dit hem een stuk minder.

Dus keek hij met een uitdagende blik richting de lange lat die hem verveeld aan keek, benieuwd of hij hier nog wat lol aan zou kunnen beleven. De eerste opmerking bracht al meteen een nieuwe golf aan gelach met zich mee. Hoe kon je zoiets nou met een serieus hoofd beweren? “Eén, namelijk jij?” De terreur van serieuze-verveelde pic-clown ging door. Boehoe, zijn humeur verpest. Jammer genoeg had Allen te weinig fucks om te geven om of die foto’s of dat humeurtje. “Oh, het spijt-“ Allen onderbrak zichzelf en liet een soort duifachtig figuur in de lucht verschijnen uit het zonlicht om hen heen. Het was niet helemaal mooi gelukt, maar nog wel herkenbaar als witte vogel. Goed genoeg. E for Effort. “Nee, hou hem tegen!” riep Allen fel, terwijl hij opsprong en naar boven greep. De duif fladderde echter ietwat houterig weg en loste op. Poof. “Balen man, daar ging m’n allerlaatste fuck.. Dus dan ga ik er denk ik he-le-maal niets aan doen. Helaas pindakaas.” Triomfantelijk nam Allen weer plaats op het muurtje, met zijn armen over elkaar geslagen en een scheve grijns op zijn gezicht.

Je had van die types die alles serieus namen. Die waren eigenlijk ontzettend irritant omdat ze je grapjes niet de waardering gaven die ze verdienden, dus dan moest je zelf maar lachen. Hij miste prijzende toehoorders, maar bleef toch een ontzettende idioot die zelfs voor een totaal niet waarderend eenmans publiek zijn mutaties uit de kast trok om een punt te maken. Hij was een komiek in hart en nieren – of hij een goede komiek was was werkelijk een kwestie van smaak en verschilde ook van dag tot dag, maar ook slechte grappen hadden het recht om gemaakt te worden.
Maar zijn act werd niet gewaardeerd. Of gooide de ander nou een fooi zijn kant op? Allen’s eerste reactie was om uit de weg te stappen en geen hand uit te steken, omdat hij niet van plan was op commando random dingen van een random selfie-freak te gaan vangen. Straks was het een dickpic ofzo, ew. Maar het was iets van glas, wat op de tegels landde en in meerdere stukken uiteen barste. Allen keek vragend naar de scherven, begon een zin. “Scherven brengen-“ maar verloor zijn gedachtegang toen hij een schittering in de spiegel opving. Zijn blik werd intenser en richtte zich op de kleine stukjes spiegel die allemaal een stukje van hem weergaven. Traag zakte hij door zijn knieën zodat hij dichter bij dit levende schilderij van zichzelf kon zijn. Het beter kon bestuderen.

Hij keek recht zijn eigen groenige ogen in, knipperde verschrikt, maar opende dan gauw zijn kijkers weer zodat hij meer kon zien. Meer details. Elke sproet – waarom waren het er zo veel? “Sorry.. zei je wat?” vroeg hij dan afgeleid, onzeker of de ander nog iets gezegd had. Ach, zo interessant was het vast niet geweest. Niet zo belangrijk. Langzaamaan begonnen de gaten, de spleten in het beeld, hem te ergeren. Het was als een incomplete puzzel en de missende stukjes voelden als missende delen van zijn ziel. Hij moest zien. Zo kon hij toch niet beoordelen of die spleet tussen neus en lippen echt zo walgelijk diep was? Allen reikte naar de stukjes en probeerde ze dichter bij elkaar te schuiven, alsof dat opeens voor een perfect beeld zou zorgen. Dit ging goed, tot zijn blik op zijn borstelige wenkbrauwen viel en hem afleidde, waardoor hij zich sneed. Afwezig stak hij de bloedende vinger in zijn mond, terwijl hij peinsde over de oranjekleurige wormen die zich boven zijn ogen uitstrekten.

Eén kritische gedachte probeerde de uiterlijke beoordelingen te overschreeuwen, maar zonder veel succes.
Sinds wanneer geef jij zo veel om je uiterlijk?