Room 34 | Sullivan & Sebastian

Met gecontroleerde, bedeesde passen liep hij door de enorme gang die de slaapkamergang moest voorstellen. Zijn blik schoot alert van links naar rechts, al zag hij er eerder rustig dan onrustig uit. Hij had een serieuze, disciplinaire uitstraling, wat niet onlogisch was als je wist wat Sebastian op deze leeftijd al bereikt had. First sergeant. Ofja, dat was hij toch tot voor kort geweest. Met een klein zuchtje trok hij zijn tas zorgvuldiger over zijn schouder en paradeerde verder door de gang, op zoek naar het nummer dat de vrouw aan de balie hem had doorgegeven. Sebastian was pas ontslagen uit de ziekenzaal – al was hij nog lang niet de oude -  en had nu pas een kamer toegewezen gekregen. Het norse, oude vrouwtje had nog gevraagd of hij voorkeur had om met een bepaald persoon op de kamer te liggen, maar hij had de vraag letterlijk met zijn hand weg gewapperd. Sebastian was er heel onverschillig over, hij had immers grotere kopzorgen dan dat.

Sebastian balde zijn grote hand tot een vuist en klopte tweemaal stevig op de houten deur waar een bordje met het nummer 34 op hing. Aan de manier waarop hij had aangeklopt alleen al was hoorbaar wat voor persoon hij dat was. Krachtig, duidelijk. Hij sloot kort zijn ogen en ademde diep in en uit terwijl hij op antwoord wachtte. Een diepe zucht rolde over zijn lippen toen hij te lang naar zijn goesting moest wachten tot de deur werd geopend, totdat hij besefte dat hij zelf een sleutel overhandigd had gekregen. Hij fronste zijn voorhoofd en haalde het ding uit zijn zak om het vervolgens behendig in het sleutelgat te steken. Hij merkte aan zichzelf dat hij niet in zijn normale doen was, hij overzag belangrijke dingen, dingen die in een andere situatie misschien van levensbelang zouden zijn. Met het nodige geprotesteer opende de oude deur krakend in zijn scharnieren en Sebastians blik viel onmiddellijk op het lege bed aan de rechterkant van de kamer. Ja, rust zou hem goed doen, zowel mentaal als fysiek. Vluchtig nam hij de kamer in zich op en keek hij naar het bed dat aan de linkerkant van de kamer stond. Het was leeg, maar toch voelde Sebastian een vreemd soort aawezigheid in de ruimte. Gerechtigheid, nieuwsgierigheid. Sebastian schudde zijn hoofd met een boze blik in zijn ogen terwijl hij zijn tas op zijn bed plaatste. Wat was er toch met hem aan de hand?

Met een behendige beweging van zijn hand ritste hij zijn tas open en haalde er een effen, zwart tshirt uit. Hij droeg nog steeds dat veel te grote, witte tshirt dat hij had gekregen in de ziekenzaal, maar nu had hij de kans om zich om te kleden en dat zou hij doen ook. Hij greep naar de zoom van zijn tshirt en trok het met een pijnlijke, zachte kreun uit. Zijn bovenlichaam was gespierd, al had het de afgelopen maand aardig was volume verloren. Er zaten ook op verschillende plaatsen op zijn borst, buik en rug witte plakkers, die zijn helende schotwonden afdekten. Hij was net bezig met het zwarte tshirt over zijn hoofd te trekken, totdat hij een geluid hoorde, afkomstig van de andere kant van de kamer. Geschrokken draaide hij zich om en staarde recht in de ogen van een jongen. Sebastian voelde hoe de energie in zijn lichaam begon te ruisen en hoe Fera tegen de binnenkant van zijn hand dreunde, alsof hij er elk moment uit kon vliegen van zodra Sebastian dat toe liet. ”Wanneer ben je binnen gekomen?” Vroeg Sebastian streng en wees naar de deur, zonder dat hij de blik van de jongen losliet. Hij was niet ‘boos’ om het feit dat hij hier was, maar om het feit dat zijn lichaam hem nogmaals in de steek had gelaten, want voor zover hij wist was de kamer leeg geweest het moment dat hij hier binnenstapte. Met de hand waarmee hij niet naar de deur wees, trok hij zijn tshirt verder omlaag, zodat zijn bovenlichaam en daarmee ook zijn wonden opnieuw bedekt waren.

Sebastian keek recht in de alerte, heldere ogen van de jongen die gehuld ging in een losse, zwarte sweater. De geschrokkenheid was misschien meer afkomstig van het feit dat hij eerst enkel een zware vlek zag doordat de jongen zijn kap op zijn hoofd had staan. Want toen de jongen voor hem zijn kap liet zakken zag hij er allesbehalve nog ‘gevaarlijk’ uit. Maar wie wist waartoe hij in staat was? Inspecterend liet hij zijn blik over zijn gezicht gaan en vroeg zich onmiddellijk af welke mutatie dit individu bezat. Het was allemaal zo nieuw voor hem, hij had immers nooit onder mutanten geleefd. De vriendelijke blik op het gezicht van de jongen maakte het des te moeilijker om het in te schatten.

De jongen leek zijn vraag bijna in het belachelijke te trekken, en op Sebastians blik kwam een nog diepere frons, eerder beschermend bedoeld dan afgressief. "Zo'n 2 uur en 39 minuten geleden" Sebastian liet zijn ogen nog eens over het bed van de jongen gaan, maar hield zijn hoofd strak in zijn richting. ”Je was hier niet toen ik binnenkwam.” sprak hij hem bedeesd toe en liet zijn blik weer fel in die van de jongen staren. ”En ik ben hier nog geen 2 uur en 39 minuten aanwezig.” En opnieuw kreeg hij een antwoord, nog voor hij zelf er maar iets extra aan had kunnen toevoegen. ”Je hebt me vast gemist toen je binnen kwam.” Niet begrijpend staarde Sebastian van de deur, naar het bed van de jongen en daarna opnieuw in zijn ogen. ”Ik begrijp er niets van..” mompelde hij toen zachter en zijn gemene frons maakte plaats voor een twijfelende blik. De stem van de jongen klonk vastberaden en niets aan zijn lichaamstaal verried dat hij loog of een verhaal verzon. ”Zo een dingen overkomen me nooit.” Mompelde hij half onverstaanbaar en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn blik peinzend op de grond richtte. Hij ademde diep in en uit en klemde zijn kaken hard op elkaar. Kon hij nu ook al niet meer op zichzelf rekenen? Somber liet hij zich op de rand van zijn bed neerzakken en richtte zijn ogen weer wat omhoog. ”De afgelopen weken waren erg bewogen, mijn oplettendheid is blijkbaar niet meer wat het geweest is.” gaf hij toen met een knikje toe, nog steeds denkende dat zijn zintuigen hem in de steek lieten. Wist Sebastian veel dat er mutaties zoals die van de jongen voor hem bestonden. ”Laten we opnieuw beginnen.” zei hij toen met een geforceerde, scheve glimlach op zijn lippen terwijl hij zijn vragen en tijfels zo goed mogelijk maskeerde. ”Sebastian Cosgrove.” Zo vriendelijk als hij kon stak hij zijn grote hand naam hem uit, wachtende of hij die wilde schudden of niet.

De handdruk die hij van de jongen kreeg was stevig, zelfzeker en daar scoorde hij  onmiddellijk punten mee bij Sebastian. Net zoals het feit dat hij zich niet liet intimideren door de woest overkomende blik van Sebastian en zijn enorme verschijning. Hij torende gemakkelijk een kop boven de jongen uit, maar dat deed hem niet te deren. Niet veel later kreeg hij zijn naam te horen en Sebastian trok zijn wenkbrauwen op toen hij onmiddellijk zijn bijnaam erbij vermeldde, dat was niet iets wat hij onmiddellijk had zien aankomen, maar oké. Blijkbaar had de jongen er geen problemen mee om dat stukje van hemzelf ‘bloot’ te geven, maar Sebastian stond daar anders tegenover. Zijn eigen bijnaam zou hij niet onmiddellijk vertellen, daar had hij moeite mee als je iemand amper kende, net zoals hij er moeite mee zou hebben om de bijnaam van de jongen te gebruiken. Maar hij zou zijn best doen, ookal waren ze nog geen vrienden. ”Sully.” herhaalde hij het met een kort, duidelijk knikje, als bevestiging dat hij het begrepen had.

Daarna volgde de verklarende uitleg over het feit dat Sebastian hem niet in de kamer had gezien toen hij binnen gekomen was. ”Ik val gewoon niet echt op, snap je? Mutatie enzo.” Hij kneep zijn ogen tot kleine spleetjes en keek de jongen verbaasd aan, blijkbaar hadden zijn zintuigen hem toch niet in de steek gelaten. Of toch niet op de manier dat hij dacht. ”Is dat je mutatie, onzichtbaarheid?” vroeg hij verrast met een zweem van nieuwsgierigheid in zijn stem. Van de twee mutanten die hij tot nu toe ontmoet had, hadden ze allebei een mutatie die hij zelf ook enorm goed zou kunnen gebruiken. Toen hij nog in het leger zat… Hij ademde diep in en uit en zette onmiddellijk die sombere gedachten naast hem, het was niet nu aan de orde, zijn gepeins zou hij weer voor vannacht houden. ’Plus, ik zat achter het bed nadat een zombie me had besprongen.” Er kwam een vreemde grijns op Sebastians gezicht te staan. ”Zombies?” De uitleg van de jongen was zo vaag en Sebastian had het gevoel alsof hij dom overkwam omdat hij alles wat de jongen zei in vraag moest stellen. Gelukkig kreeg hij snel een verduidelijking: Videogames. Een kleine glimlach verscheen op Sebastians gezicht en hij wendde zijn blik kort naar de grond. De jongen voor hem was wel grappig, al vond hij het niet gemakkelijk om dat te laten zien, hij wilde namelijk de muren rondom hem niet té snel laten zakken. ”Ik denk dat we dan maatregelen zouden moeten nemen.” vervolgde hij met een vrolijke knipoog en zette zich wat rechter op het bed waardoor hij weer die strakke, gedisciplineerde houding kreeg. In zijn ‘praten’ mocht hij misschien stilaan losser worden, maar het zou nog wel wat tijd vergen voor hij ook zijn houding minder gespannen zou worden. Dat was nu eenmaal eigen aan hem.

Blijkbaar zat Sebastian fout, de jongen kon zich niet onzichbaar maken, het zat wat complexer in elkaar dan dat. ”Mooie mutatie.” zei hij met een oprecht goedkeurend knikje. Iemand die nooit kon missen met haar wapens, iemand die zichzelf op een speciale manier ondetecteerbaar kon maken. Er zaten hier fantastische individuen bij elkaar op Genosha, dat was zeker. Voordat Sebastian hier kwam zat hij met de gedachte dat er alleen ‘lichamelijke’ mutaties bestonden, zoals die van hem en van Myrthle. Dat er manipulerende mutaties bestonden waarmee je iemand een bepaalde wil kon opleggen, of dingen kon laten zien die er niet waren, dat wist hij ook. Maar een mutatie zoals die van Sullivan.. Hij had er geen flauw benul van, maar was nu wel aangenaam verrast. ”Klinkt als de perfecte James Bond.” zei hij er met een knipoog achterna terwijl er op zijn lippen een vriendelijke glimlach te zien was.

"Ik heb al voorzorgsmaatregelen getroffen, maak je niet ongerust.” Sebastian trok op een grijnzende manier zijn wenkbrauwen omhoog, al was het enkel zijn gezicht dat wat ‘losheid’ vertoonde. ”Zolang ik maar veilig mijn bed in en uit kan zonder dat ik in een boobytrap terecht kom.” Kort liet hij zijn ogen de kamer rond gaan, maar kon op het eerste zicht niets bespeuren. Hij wist dat de jongen een grapje maakte, maar je kon nooit zeker genoeg zijn. Sullivan was languit op zijn bed gaan liggen, en aan zijn houding was af te lezen dat hij zich hier duidelijk op zijn gemak voelde. Zijn volgende vraag overviel hem een beetje. ”Waarom relax je dan niet een beetje?” Zijn eerste ‘antwoord’ was door zijn schouders nonchalant op te halen. Over zijn woorden moest hij nog even nadenken. Alles hier was nieuw, onbekend en Sebastian was iemand die eerst alles moest leren kennen en vertrouwen voor hij zich ook maar iets zou kunnen ontspannen, het was gewoon wie hij was, de jongeman waarin hij uitgegroeid was. En dan bijkomend de dingen die hij afgelopen maand meegemaakt had, die hem nog argwanender en alerter gemaakt hadden dan hij al was. Maar dat laatste moest zijn kamergenoot niet weten, niet nu in ieder geval. ”De aard van het beestje.” glimlachte hij Sully toe voordat hij zijn tas naar zich toe trok over het bed en de inhoud er langzaam uit haalde. ”Ik zou het trouwens niet overwegen om me te bespringen.” vervolgde hij met een vriendelijke glimlach, al zat er ook wel deels waarheid in. ”Ik heb vriendjes die daar niet blij mee zouden zijn.” Sebastian stond met een knipoog recht en nam zijn spullen in zijn armen, om ze vervolgens netjes in de kleerkast te leggen die aan zijn kant van de kamer stond. Terwijl hij daarmee bezig was liet hij voorzichtig zijn bewustzijn uitbreiden waardoor hij al snel het bewustzijn van Sullivan tegenkwam. Zelfzeker, rechtvaardig, nieuwsgierig. Dat waren de eerste drie eigenschappen die hij van Sullivan doorkreeg en meteen nadat hij die woorden in zich had opgenomen trok hij zijn bewustzijn weer terug. Sebastian was niet in staat om gedachten te lezen, mensen te manipuleren of dergelijke, het enige wat hij kon was hun karakter te weten komen op basis van eigenschappen die hij doorkreeg als hij contact maakte met het onderbewustzijn van een ander. Doordat hij zo weinig uit het hoofd van een ander moest halen, was het bijna onvoelbaar dat hij in hun hoofd zat. Enkel personen die al eerder hadden meegemaakt als er iemand in hun hoofd zat zouden het gevoel kunnen onderscheiden. Voor anderen zou het gewoon voelen alsof hun hoofdhuid kort kriebelde. Met de beschermengel van Sullivan kreeg hij nog geen contact, daarvoor kenden ze elkaar lang nog niet genoeg, al hoopte dat Sebastian dat daar snel verandering in zou komen. Je kamergenoot kennen zou vast geen kwaad kunnen, net zomin als een vriend maken.

Bij zijn James Bond opmerking merkte Sebastian hoe zijn kamergenoot kort van zijn stuk gebracht was, alsof het een onderwerp was wat hem nauw aan het hart lag. Maar Sebastian had te weinig fut om er hard over na te denken, hij was moe en zowel fysiek als emotioneel in pijn. Een dikke maand geleden had hij waarschijnlijk urenlang doorgevraagd over zo’n dingen om uiteindelijk de achterliggende boodschap te weten gekomen. Maar het interesseerde hem momenteel niet veel. Niet dat Sully hem niet interesseerde, maar hij was het disciplinaire, correcte en rechtvaardige waaruit zijn leven opgebouwd was beu. Of beter gezegd: Het was momenteel veel te vermoeiend om vol te houden. Als hij een gesprek met Sully wilde voeren dan zou het een luchtig gesprek moeten zijn. ”Wel goede films.” knikte hij hem met een geforceerd glimlachje toe. Verder zou hij er geen woorden aan vuil maken. Niet nu.

"Alleen 's nachts is het riskant" Sebastian trok een wenkbrauw omhoog waardoor zijn sombere gezichtsuitdrukking er voor heel even minder somber uit zag. ”Als ik maar geen been kwijtspeel in een berenval of doof wordt van een sirene is het voor mij goed.” Kort grinnikte hij en zette zich wat beter op het bed. Of wat je beter kon noemen, het was een mislukte poging om de pijn in zijn borst en schouder wat te verlichten. Misschien had hij toch die medicatie moeten aannemen van de aardige verpleegster in de ziekenzaal. "Van mij zal je 's nachts geen last hebben, het enige waar ik dan te vinden ben is in mijn bed denk ik." Hij klopte zachtjes op de matras waarop hij zat.

De ogen van de jongen leken te schitteren van nieuwsgierigheid toen Sebastian begon over zijn ‘vriendjes’. Hij schudde glimlachend zijn hoofd bij zijn opmerking, in welke fantastiewereld leefde zijn kamergenoot eigenlijk? ”Maak je maar geen zorgen, het zijn geen zombies.” Hij liet zijn grote hand kort over de achterkant van zijn hals strijken voordat hij verder ging. ”Heb trouwens nog nooit van een zombiemutatie gehoord, dus het zou me straf lijken als je er ooit echt eentje in levende lijven tegenkwam.” Kort trok hij zich terug in zijn eigen gedachten en zette hij een bedenkelijke frons op zijn gezicht. ”Al zou het me niet verbazen moest er toch zo iemand op Genosha rondlopen..” mompelde hij toen zachtjes in zichzelf. Nu hij er meer over nadacht begon hij te twijfelen. Zóveel wist hij nu ook weer niet van verschillende soorten mutaties af, dus wie wist wat dit eiland nog voor vreemde individuen te bieden had. ”Mijn vriendjes..” haalde hij aan terwijl hij zijn twee wijsvingers in de lucht stak en er denkbeeldige aanhalingstekens mee maakte. ”.. zijn een deel van mijn mutatie.” Sebastian liet kort zijn blik door het raam gaan voordat hij Sullivan opnieuw aankeek en zijn uitleg verder zette. ”Ik kan alle dieren waarvan ik weet heb creëren. Oproepen zogezegd.” Een triestige glimlach sierde zijn lippen bij die gedachten. Hij was dan wel het allerbelangrijkste in zijn leven verloren, toch was hij blij dat Fera altijd bij hem zou zijn, zolang als hij zelf leefde. Al was het maar een kleine troost.

Daarna kwam de algekende vraag van waar hij afkomstig was en Sebastian was blij dat het gesprek inderdaad luchtig was. Het was een vraag waarop Sebastian zelf kon kiezen hoever hij erop in ging, en dat gaf hem een soort veilig gevoel. ”Geboren en getogen in Melbourne, Australië.” zei hij toen klaar en duidelijk, extra nadruk leggend op zijn accent waardoor hij zelf kort moest grijnzen. Het voelde goed, een normaal gesprek hebben met iemand, zelfs zo dat hij af en toe vergat welke miserie hij rond zijn hoofd had hangen. ”Prachtige stad, al hield ik zelf meer van de natuur.” Sebastian was zijn ouders enorm dankbaar voor het dak dat ze hem altijd boven zijn hoofd geschonken hadden en de opvoeding die hij genoten had. ”Kangeroes, koala’s, dodelijke slangen en schorpioenen, alles was er aanwezig. Je kan het je zo gek niet bedenken.” vulde hij aan toen hij bijna de vraag op Sullivans tong zag branden. Want dat was altijd het eerste waar mensen aan dachten als je zei dat je van Australië was, de gevaarlijke dieren die er rondliepen. Als Sully wilde kon hij de hele kamer bevoorraden van de dieren die er daar leefden, al was hij er zeker van dat hij dan ook tegen het plafond zou plakken. ”En jij, waar kom jij vandaan?” vroeg hij toen beleefd waarna hij zijn rug weer wat rechtte. Een ontspannen houding zat er echt niet in.