I am a soldier on my own vs. Amber

Een grijns verscheen op haar gezicht. Het was gelukt. Ze had een emotie in zijn ogen gezien. Misschien was het maar heel even, maar ze had het gezien. En dat bewees het voor haar. Amber was misschien gestoord, maar ze was krachtig. Misschien niet de krachtigste van allemaal, maar dat maakte haar niet uit: ze was krachtig. En sterk. De kick die het gaf als ze een strijd had gewonnen, dat was geweldig. Neerbuigend keek ze op hem neer, hoe hij tegen haar zei dat hij haar niets te bewijzen had. Natuurlijk was dat niet zo, hij hoefde haar niets te bewijzen. Maar Charlie deed alsof het hem allemaal niets boeide. En als het hem werkelijk niets boeide hoe zij tegen hem was, stond hij nu op en vocht hij terug. Maar dat deed hij niet. Het leek wel alsof hij op een hele andere wereld was.

Maar opeens hoorde ze een stem over de open plek. Amber keek om zich heen. Ze was niet bang, maar wel benieuwd wie die stem was. Het was geen vervelende stem, maar een prettige stem. Amber verbaasde zich over de manier waarop de persoon sprak. De woordkeuze was zo uit, niet meer van deze tijd. “De Jongeling maakt vele fouten. Hij moet nog veel leren, Amber, dus laat hem voortaan met rust, en deze kleine ongemakken zullen zich niet meer voor doen.” De stem verdween en Charlie scheen zijn zelfbewustzijn weer terug te krijgen. “Rot op, ik ben er fucking klaar mee” was zijn boodschap voor haar en ze trok haar wenkbrauwen omhoog. Oh. My. God. Dit was het beste wat haar vandaag was overkomen. Dit was geniaal. Natuurlijk had de stem haar interesse gewekt, maar de manier waarop Charlie erbij stond was goud waard. Nog net niet wilde ze haar telefoon erbij pakken en foto’s maken, maar dat zou vernedering zijn. En alhoewel Amber Charlie wilde aanvallen, wilde ze hem niet vernederen.

Daarom stond ze in een paar stappen bij hem en fluisterde ze tegen hem: “Zo, ‘Jongeling’, laat dit duidelijk zijn. De volgende keer dat je denkt Amber Brown te kunnen trotseren, moet je misschien nog maar een keer nadenken. Want niemand kan doen wat ik doe. Remember my name, Amber Brown.” Met een laatste blik draaide ze zich om en zette zich af door de grond. De wind droeg haar naar de rand van de open plek, ver bij Charlie vandaan. Amber draaide zich nog een keer om en keek naar de jongen. En zonder nog een gevoel van medeleven, draaide ze zich weer om en liep ze tussen de bomen door terug naar de school.