And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open

Onderwerp: I am powerless wo nov 19, 2014 11:59 pm

The days are a death-wish.
A witch-hunt for an exit.

Ergens was het geen verrassing dat Adrian over eten begon. Hij kende de dude nu al een beetje, en ze deelden hetzelfde bloed. Dat zei in principe genoeg. ‘Nou, ik eet geen vis dus shh.’ Klaagde de jongen terwijl hij een sadface trok. Dante zuchtte even hoorbaar, maar een klein grijnsje was toen te zien. Hij snapte de dude wel. Zelf was hij ook niet zo'n liefhebber van vis. Nah, vissen mochten voor zijn part vredig blijven rondzwemmen. Zijn mondhoeken trokken weer naar beneden toen hij zijn verhaal uiteindelijk maar deed. Of ja, in het kort dan. Meer details wou hij er niet over kwijt. Zijn blik gleed van het gezicht van Adrian naar dat van Liv en toen omhoog, naar de toppen van de bomen. Meteen toen hij klaar was, voelde hij een heftig gevoel van woede uit Adrian komen. Whoops.. Dat was nu ook niet de bedoeling geweest. ‘Dat is complete bullshit. Wie zijn hun trouwens om te oordelen over jou leven? Ik zweer het je man als ze je hebben aangeraakt trust me ik doe er wat aan, ik heb mijn manieren.’ Raasde de dude voor even. "Het maakt niet uit, Adrian, laat het vallen", Zei hij op een kalmerend toontje. Het laatste wat hij wou, was een boze Adrian die op een wraakmissie ging. Dat zou het hele gedoe alleen maar erger maken.

The fragile, the broken,
Sit in circles and stay unspoken.

Omdat ze ook haar deel nog moest vertellen, liet Dante zijn hoofd terug zakken in de sneeuw en sloot heel even zijn ogen. Ze vertelde alles wat er daarnet was gebeurd, maar hij zweeg maar gewoon. Toen Liv klaar was met haar deel, bleef het even stil, tot Adrian bijna een bom dropte. 'En het schoolhoofd inlichten is geen optie?’ Meteen schoot hij recht, steunend op zijn ellebogen, om heel geschrokken naar de dude te kijken. "No way, dat kan echt niet", Zei hij zenuwachtig, bang voor het idee alleen al. 'Trek het je niet aan wat ze over jullie zeggen, laat ze jullie vooral niets opleggen. Als ze jullie bedreigen los ik het wel op.' Zei zijn bro toen. Dante zuchtte opnieuw. "Zoals ik daarnet al tegen Liv zei, vechten is geen optie. Zeker niet in je eentje. Ze maken je af", Zei hij met een emotieloze stem. Hij had hen al vaak genoeg aan het werk gezien. Iets te vaak, nu hij het zo bekeek.

Because we all walk alone on an empty staircase.
Silent halls and nameless faces.

Ineens sloeg de sfeer om, allemaal dankzij Olivia. Ze was een natuurtalentje als het ging om mensen opvrolijken. Zelfs Dante moest even kort lachen. Hij zag het al voor zich, hoe de keuken opnieuw gekaapt werd en er sowieso weer op de een of andere manier iets onder de meel zou komen te zitten, en dan zou de kantinevrouw weer binnenkomen en boos zijn.. Met een sombere blik in zijn ogen dacht hij terug aan dat moment. Zoiets zou de komende tijd niet meer gebeuren, dat wist hij zeker. ‘Misschien moet ik jullie maar alleen laten? Jullie hebben denk ik veel in te halen.’ Zei Adrian plots. Dante keek de jongeman even spottend aan. "Geef toe dat je gewoon honger hebt en een excuus zoekt om naar die geliefde steak van je te gaan", Zei hij plagend, waarna hij zich terug op zijn rug liet vallen. "Ik weet niet of het heel slim is om hier nog lang te blijven tho. Zij zal het weten", Zei hij, met een diep trieste toon in zijn stem.

- VS. LIV & ADRIAN

Olivia Del Rey

Olivia keek heen en weer tussen de twee jongens alsof het een tenniswedstrijd was. Adrian, die graag wilde helpen als het weer eens verkeerd liep en Dante, die beter zei dat ze niets konden doen, omdat het anders verkeerd zou zijn. Olivia wilde daarop reageren, maar ze wilde niet doen alsof ze het beter wist. Want, het schoolhoofd was waarschijnlijk heel sterk. Alle leraren ook. Wat wilden twee tieners tegen een groep leraren en het schoolhoofd doen? Ze zuchtte zachtjes en wilde haar handen in haar zakken steken, maar realiseerde zich dat ze nog op Adrian steunde, dus wankelde ze een beetje. “Sorry” grinnikte ze zachtjes tegen Adrian, het was een beetje awkward. “Daar hou ik je aan, kleintje” hoorde ze hem zeggen en Olivia lachte. “Mag hoor, ik denk alleen dat de kantinejuffrouw niet zo blij is als ze mijn gezicht weer in die keuken ziet. Ik denk eerlijk gezegd dat ze een halve hartaanval krijgt…” Olivia keek met een schuldbewuste glimlach naar de grond. Ghehehehe. De keuken was een verdoemde plek door haar, volgens bronnen zat er nog steeds meel in de broodrooster en in sommige kastjes. But she didn’t regret anything.

“Misschien moet ik jullie maar alleen laten? Jullie hebben denk ik veel in te halen” hoorde Adrian zeggen en Olivia keek weer op, met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Nog heel even wat tijd door te brengen met Dante leek haar heerlijk, ze hadden elkaar lang niet gesproken. Ze wilde gewoon even samen zijn, de afgelopen dagen en gebeurtenissen vergeten en gewoon dat het voor heel even was zoals het eerst was geweest. Want dat leek zo lang geleden, terwijl dit helemaal niet zo lang geleden was. Maar Dante scheen het daar niet zo mee eens te zijn, volgens hem was het namelijk niet zo slim, omdat zij er dan van zou weten. En Olivia wist natuurlijk meteen wie hij bedoelde. Toch verscheen er een teleurgestelde blik in haar ogen, dat kon ze niet tegenhouden. Dat zou dan de zoveelste keer zijn dat Esther iets voor hen verpest had. Gemengde gevoelens gingen door haar lichaam. “Hoe kan dit minder veilig zijn dan dat ik dadelijk een kamer moet delen met haar?” piepte Olivia geëmotioneerd. Volgens Olivia waren ze juist nu veilig. Ze waren met z’n drieën, op een plek waar niemand wist waar ze waren, op een plek met vreselijk veel verstopplekken. Daarbinnen zou het juist alleen maar minder veilig zijn.

Ze haalde even diep adem en liet Adrian los. “Nou ja, dan ga ik maar eens kijken wat er met mijn enkel aan de hand is in de ziekenzaal en daarna kan het feest beginnen” merkte ze sarcastisch op en begon richting de boom, waar ze eerder tegen aan gezeten had, te strompelen. Olivia was bang. Bang wat er van de kamer over was. Bang dat Esther haar persoonlijke spullen had aangeraakt en had bevuild met haar tirannie. Ze trilde, bij de gedachte alleen al werd ze woedend. Hopelijk viel het allemaal mee en had ze haar spullen gewoon laten staan. Maar hoe moest ze zich nu verdedigen? Haar enkel deed zeer en daarmee was ze nog kwetsbaarder. Het duurde alleen al bijna 2 minuten om het kleine stukje van de twee jongens naar de boom te lopen. Olivia kwam bij de boom aan en bukte zich, raapte de tak op. Ze draaide zich even naar hen om, om te kijken waar ze bleven.

When we die, all the money we can't keep.
But we'll probably spend it all 'cause the pain ain't cheap

Het laten vallen? Dante moest Adrian inmiddels toch al beter kennen dat hij niet zo maar iets liet vallen? En al zeker niet als het te maken had met zijn broer zelf. Toch besloot hij zijn woede maar wat te temperen, for the sake of Dante die toch alles kon voelen wat er door zijn hoofd heen ging qua emoties. Maar no way dat hij het hier zo maar ging bij laten, niet als hetgene wat zijn broeder gelukkig maakte op het spel stond. Nee, dan kende ze hem nog niet goed hoor.

Natuurlijk dacht Adrian dat hij de hoofdvogel had afgeschoten toen hij voorstelde om naar het schoolhoofd te gaan. De geschokte blik in de ogen van Dante deed hem even fronsen. Die twee konden onmogelijk sterker zijn als het schoolhoofd, laat staan als het hele docentenkorps. ‘Zij kunnen ze toch een halt toe roepen? Ze eventueel een verplichte transfer laten maken naar een andere school voor mutanten? Het zou me verbazen dat die twee sterker zijn dan Jean hoor..’ De krachten van het roodharige schoolhoofd waren voor hem niet geheel onbekend, hij had hier en daar wel wat opgevangen en hij wist voor de volledige honderd percent dat zij heus wel iets kon doen aan die twee Italianen. Al moest hij de twee personen die hier nu waren dan wel zo ver krijgen om hun verhaal te doen. En als hij dan toch niet naar het schoolhoofd mocht gaan, dan zou hij wel op eigen houtje de twee gaan confronteren. ‘Dus ik moet ze hier maar gewoon ongestraft mee laten weg komen? Geen denken aan hoor.’ Klonk het al mopperend. Tss, wat verwachtte die twee nu van hem? Hem eerst van zijn eten weg halen, en hem daarna praktisch verbieden om niet achter de twee aan te gaan? Dan dachten ze toch fout hoor. Het plotse wankelen van Olivia deed zijn aandacht weer verspringen naar haar. Zachtjes schudde hij met zijn hoofd waarop hij haar iets beter vast hield zodat ze eindelijk op hield met het wankelen, want negen van de tien kansen zou hij zo meteen nog samen met haar op de grond liggen als ze verder deed.

Adrian keek met een vernauwde blik in Dante’s richting. ‘Echt niet. Maar, ik ging iets doen met Aly..’ Zo dat was er dan ook weer uit. Stomme Dante ook. Uiteindelijk verscheen er toch een grimas op zijn gezicht. Al verdween die al heel snel weer toen de dude vertelde dat het hier misschien niet veilig was. Oh please. ‘Dude…’ Nee, veel wist Adrian daar niet op te zeggen. Nu deed hij eens aardig en wilde hij de twee tijd geven voor elkaar geven, ging zijn bro dat verpeste door die verdomde ex bendeleden van hem terug boven te halen. De angst voor de twee was bij beide erg aanwezig, maar ze hoefde zich helemaal geen zorgen te maken. Adrian kon even goed ook opletten voor hun, vanuit de lucht? Het was Liv die haar ergernis uiteindelijk uitte door in te spelen op het feit dat Esther haar kamergenote was. Daar had ze wel een punt.

Pas wanneer ze hem had losgelaten wende hij zich tot Dante en fronste. Dit was gewoon laag. ‘Ga je het echt aan hun overlaten om je relatie te laten verpesten?’ Adrian snapte er helemaal niets van, was dit waarvoor hij die eerste dagen niet bij het ziekenbed van zijn broer had kunnen staan toen hij net weer tot leven was gewekt. ‘Dante serieus wat is dit? Als je nu niet achter haar aan gaat, dan ben je haar binnen de kortste keren kwijt bro. Ik weet dat het zeker niet is wat je wilt. Ga gewoon met haar iets doen, maakt al niet uit wat. Maar jullie twee hebben echt tijd nodig met elkaar.’ Klonk het op een geërgerde toon. Dit was echt niet de Dante die hij gewend was. ‘Ik hou wel in de gaten of er iemand komt of zo, maar spendeer wat tijd met haar. Zij heeft al genoeg te verduren straks op haar kamer. Als die twee debielen dit willen kapot maken, dan zijn ze daar nu in aan het slagen en geloof me dan hebben ze je zo weer in hun macht. En als je denkt dat ik dat zo maar laat gebeuren, dan zit je wel erg fout.’ Hopelijk kon hij doordringen tot zijn bro, want echt momenteel was dat wel nodig.

TAG:c: | WORDS:### | CREDIT:LESLY

Onderwerp: Love you harder zo nov 23, 2014 7:15 pm

Het was logisch dat een eerste reflex altijd was om iemand in te lichten die meer macht had dan jij. Dat was ook Adrian z'n plan, net zoals Liv dat al eerder gezegd had. Maar snapten ze dan niet dat hij niet eeuwig onder de bescherming van het schoolhoofd en haar docententeam zou staan? ‘Zij kunnen ze toch een halt toe roepen? Ze eventueel een verplichte transfer laten maken naar een andere school voor mutanten? Het zou me verbazen dat die twee sterker zijn dan Jean hoor..’ Zei zijn broer. Dante zuchtte kort. Hoe moest hij die twee nu duidelijk maken dat dat echt een slecht plan was? "Ja maar bro, luister. Er komt een dag dat ik van dit eiland kom, en dan wat?" Zei hij, zichzelf verdedigend. Het was niet dat hij het niet wou oplossen, het moest alleen op lange termijn een slimme oplossing zijn. Anders schoof je het probleem alleen maar voor je uit.

En toen stelde Adrian voor dat hij hen met rust zou laten, zodat ze een beetje tijd konden inhalen. Eerst dacht hij dat het kwam door zijn geliefde steak, maar de echte reden was blijkbaar zijn geliefde Aly. Wow, wat een bekentenis ineens. Dante grijnsde even opgewekt naar zijn broer. Hah, zijn bro had blijkbaar wel gescoord. Niet moeilijk, met zo'n uiterlijk. Het zat wel in hun bloed hoor. Maar zijn volgende opmerking veranderde de sfeer meteen helemaal. Meteen nadat hij het had uitgesproken, kreeg hij door hoe belachelijk hij eigenlijk klonk, en hij had er dan ook al spijt van. De teleurgestelde blik in Liv's ogen deed hem meer pijn dan hij zou toegeven hoor. “Hoe kan dit minder veilig zijn dan dat ik dadelijk een kamer moet delen met haar?” Piepte ze, de emotie duidelijk in haar stem. Maar voordat hij antwoord kon geven, was ze al weg gestapt. En hij had nog steeds het lef niet om recht te springen en haar achterna te lopen. En dat was blijkbaar erg tegen de zin van Adrian.

I know your motives and you know mine.
The ones that love me, I tend to leave behind.

“Nou ja, dan ga ik maar eens kijken wat er met mijn enkel aan de hand is in de ziekenzaal en daarna kan het feest beginnen” Zei Liv sarcastisch, waarna ze zich omdraaide en richting de boom liep. Zijn bro stak meteen een hele preek af. Dat hij hen zo liet winnen, als hij het toe stond dat ze de macht kregen over zijn relatie met Liv. Hij snapte de frustratie van zijn broer ergens wel. Die wou natuurlijk het beste voor hem, en ze wisten allebei dat het beste obviously Olivia was. Dante was veel chiller als hij bij haar was, ergerde zich ook niet meteen aan van alles en nog wat en hij voelde zich gewoon veel gelukkiger bij haar.. Maar het was zo riskant. Ergens had ze wel een punt dat ze veel minder veilig was binnen, maar wat als ze er achter kwamen dat ze elkaar toch gezien hadden? Langs de andere kant, ze waren nu zeker al een uur weg. Dat zouden ze vast wel al gemerkt hebben, right? Dus nu ze toch al risico liepen, waarom zou hij er dan niet nog proberen iets positiefs uit te halen. De jongen stond recht en klopte zijn broeder op zijn schouder. "Je hebt gelijk dude. En je hoeft niet te blijven. Aly wacht op je, en zij wacht op mij", Zei hij, ineens veel zekerder van zichzelf dankzij de peptalk van zijn broer.

If you know about me and choose to stay.
Then take this pleasure and take it with the pain.

Met een paar snelle stappen had hij het meisje alweer ingehaald. Hij pakte zachtjes maar dwingend haar pols vast. "Wacht", Zei hij zachtjes, waarna hij haar omdraaide. Hij wist niet of Adrian er nog stond of niet, maar het kon hem niet echt schelen nu. Hij legde zijn vingers onder haar kin en duwde die voorzichtig omhoog, waarna hij een liefdevol kusje op haar lippen drukte. Hij sloot even genietend zijn ogen en liet het nog maar even duren. "Het spijt me, ik zei echt stomme dingen. Natuurlijk wil ik nog even bij je blijven", Zei hij uiteindelijk, terwijl hij in haar ogen keek, zodat ze zou zien dat hij het meende. Hij stak zijn hand naar haar uit en keek haar vragend aan. "Dus, wil je nog met mij mee naar het meer? Mijn gsm ligt nog ergens bij die boom daar, by the way", Zei hij toen, lachend om zichzelf dat hij zoiets zomaar kon laten liggen. Smooth hoor Dante.

- VS. LIV

Olivia Del Rey

Kou. Dat was wat Olivia voelde. Voor het eerst drong het tot haar door hoe koud het was. Kwam het door dat ze zich niet prettig voelde door het feit dat Dante niet achter haar aan kwam? Maar ze twijfelde ook aan zichzelf. Kon ze wel van hem verwachten dat hij achter haar aan kwam? En op het moment dat ze zich omdraaide en weer verder wilde lopen, en het gevoel had dat ze in een halve depressie kon raken, voelde ze zijn handen om haar pols. Ze waren krachtig, sterk, maar het deed geen pijn, omdat het niet hard was. “Wacht” hoorde ze zijn stem zeggen en ze kon het niet laten om een opgelucht zuchtje uit haar mond te laten ontsnappen. Olivia werd door Dante omgedraaid en vrijwel meteen drukte hij zijn lippen op de hare, waardoor ze een beetje schrok. Nog net zag ze hoe Adrian wegvloog en toen sloot ook zij even haar ogen. Ze besefte steeds meer hoe erg ze hem gemist had. En dat hij het nog steeds kon; haar van het verdrietigste meisje ter wereld in het gelukkigste meisje ter wereld veranderen in een paar seconden.

Toen hij haar weer losliet, was de blik in Olivia’s ogen veranderd. Ze keek hem aan en luisterde naar zijn excuus. “Het spijt me, ik zei echt stomme dingen. Natuurlijk wil ik nog even bij je blijven.” Een klein glimlachje speelde rond Olivia haar mond. “Ik snap het wel” zuchtte ze toen uiteindelijk “Je doet je best en je probeert ook het beste te doen…ik begrijp het” De vraag of ze met hem naar het meer wilde was overbodig, want natuurlijk wilde ze dat. “Ofcourse, sweety. Je kan niet zonder, ik snap het” zei ze met een wat bredere lach en legde haar hand in de zijne. Haar andere legde ze op zijn schouder, waardoor ze heel voorzichtig met haar ene voet op haar tenen kon gaan staan. Ze sloot haar ogen weer heel even en kuste hem op zijn mond. Vervolgens sloeg ze haar armen om hem heen en knuffelde hem eventjes. Yays. Olivia voelde zich weer wat blijer. Natuurlijk begreep ze dat hiermee niet alle problemen waren opgelost, maar het was fijn om gewoon weer even samen te zijn. Heel eventjes vergeten dat Esther en Chris bestonden en dat Esther op dit moment misschien wel in haar kamer was. Normaal gesproken gaf het haar rillingen, maar nu even niet. Ze voelde zich veilig bij hem.

Haar hand sloot zich weer in de zijne, en terwijl ze wachtte tot Dante klaar was om weg te gaan, zei ze: “Ik ben gevallen over een stomme boom. Hij stond er opeens en wham, daar ging ik” Eventjes rolde ze met haar ogen, om haar eigen onhandigheid aan te geven. Iets veranderde in het weer, een soort spanning kwam eraan. Olivia voelde het in haar buik, er ging iets gebeuren. En daar kwam het. Een piepklein sneeuwvlokje kwam uit de lucht, dwarrelde naar beneden en landde op haar neus, om vervolgens te smelten. Verbaasd staarde ze er eventjes naar en glimlachte toen naar Dante. Het kleine sneeuwvlokje werd gevolgd door meerderen en al gauw sneeuwde het. Niet hard, en ook niet extreem vol, gewoon een beetje. Het gaf een romantisch effect, alsof Moeder Natuur wilde dat ze nu een beetje geluk kregen. Don’t worry, Olivia was geen ecologische sojaboon, maar bewijzen van spreken.

My heart’s a stereo.
It beats for you, so listen close.

Wat was hij blij dat Adrian hem eens goed had wakker geschud. Oké, het was echt verschrikkelijk en erg dat Es en Chris op het eiland waren, maar deze keer was hij niet alleen. Hij had de steun van zijn broer en zijn vriendin. Dat moest genoeg zijn, right? Hij wist niet zo veel van Adrian z'n mutatie, maar hij had wel al een keer mogen aanschouwen wat er gebeurde als hij kwaad was. En Liv kon zich vast ook wel verdedigen, al hoopte hij dat het niet nodig was. Voor het eerst voelde het alsof hij een kans had, een kleintje maar, maar hij was er wel. Dante zou zich niet zomaar meer laten onderdrukken door de bendeleidster en haar bodyguard.

Hear my thoughts in every note.

En eindelijk, na wel drie dagen, kon hij doen wat hij het liefste deed. Bij Liv zijn en haar kusjes geven en gewoon van haar houden. Een glimlachje stond om zijn lippen toen hij haar opgeluchte zuchtje hoorde. Hij liet haar echter geen tijd om iets te zeggen, want al snel drukte hij zijn lippen op de hare. Hij was dan ook opgelucht toen ze zonder twijfel zijn kus beantwoordde. Daarna excuseerde hij zich voor zijn belachelijke gedrag van de afgelopen dagen. “Ik snap het wel.. Je doet je best en je probeert ook het beste te doen…ik begrijp het” Zei ze toen, en het voelde alsof er een heel gewicht van zijn schouders viel toen ze dat zei. Snel bedacht hij zich dat ze nu wel naar het meer konden gaan kijken. Want om eerlijk te zijn was hij er best nieuwsgierig naar. Zou je er ook op kunnen lopen?

Make me your radio.
And turn me up when you feel low.

“Ofcourse, sweety. Je kan niet zonder, ik snap het” Stemde ze in met zijn voorstel. Ze nam zijn hand en legde toen haar andere op zijn schouder, om opnieuw een kusje op zijn lippen te drukken. Omdat ze niet zou omvallen, legde hij zijn handen op haar onderrug. Hij spande ze nog iets strakker aan toen ze het momentje beëindigde met een knuffel. Whooh, hugs! Zo zou hij wel uren aan een stuk willen blijven staan hoor. Of ja, misschien zou hij dat liever doen in een bed.. Al zou hij vanaf nu Liv zijn kamer moeten binnen smokkelen op de een of andere manier. Want in haar kamer was het niet meer veilig nu. Hah, ergens vond hij het stiekem wel vermakelijk dat Esther in de kamer sliep waar zij voor het eerst een speciaal moment hadden gedeeld. Ze zou het eens moeten weten. Hij zou er geld om geven om haar gezicht te zien als iemand het haar vertelde hoor.

This melody was meant for you.
Just sing along to my stereo.

Uiteindelijk nam ze zijn hand en trok ze hem mee richting het meer. Dante merkte echt wel hoeveel moeite het haar kostte om te stappen. Kort beet hij op zijn lip. Damn, dat was natuurlijk zijn schuld. Door hem was ze beginnen rennen en in dit weer was dat echt niet veilig. Alsof ze zijn gedachten kon lezen, vertelde ze kort wat er gebeurd was. "Ik ben gevallen over een stomme boom. Hij stond er opeens en wham, daar ging ik” Dante grinnikte kort. Hoe zielig het ook was, hij zag het al helemaal voor zich. "Heb ik je ooit verteld over die keer dat ik het laatste trapje miste en recht op m'n gezicht ging?" Vroeg hij toen. Awkward situaties delen was wel zo eerlijk nu zei haar verhaal gedaan had. Ineens voelde hij een sneeuwvlokje op zijn hand landen. Verbaasd keek hij er naar, en toen er nog meer volgden, keek hij opgewekter dan de voorbije dagen naar Liv. "Zo raken we ook nergens hoor. Straks raken we ingesneeuwd", Zei hij vrolijk, en voor de tweede keer die dag werd ze zonder genade opgepakt, deze keer door hem dan. Met haar in zijn armen begon hij op een sneller tempo richting het meer te wandelen.

- VS. LIV

Olivia Del Rey

Iets waar Olivia ontzettend blij mee was, was dat ze gewoon praatten alsof er niets gebeurd was. Natuurlijk realiseerde Olivia, en Dante waarschijnlijk ook, dat hun problemen niet opgelost waren, maar het voelde wel alsof de problemen even niet bestonden. Dante was nog steeds lief voor haar, dat voelde ze toen hij haar extra stevig vast pakte. Ze voelde zo veel liefde voor hem en niet alleen op dit moment. Gelukkig was zijzelf niet alleen de enige met awkward situaties. “Heb ik je ooit verteld over die keer dat ik het laatste trapje miste en op m’n gezicht ging?” Giechelend sloeg Olivia even haar hand voor haar mond. “Awh” piepte ze en aaide even over zijn hand met haar vinger. Ze zag het voor zich, en hoewel het natuurlijk hartstikke zielig voor hem was geweest, was het toch een grappig gezicht.

“Zo raken we ook nergens hoor. Straks raken we ingesneeuwd” Olivia knikte instemmend en wilde zich omdraaien om richting het meer met hem te lopen. Maar dit was uiteraard natuurlijk niet helemaal hoe het zou gaan. Opnieuw werd Olivia opgetild en weer protesteerde ze: “Nee, je hoeft niet…ik kan best zelf…ik wil je niet…val ik je nu niet…oké.” Ze lachte en sloeg haar armen om zijn nek, terwijl ze zich richting het meer gingen begeven. “Nu ben je een echte superheld, een meisje in nood redden” zei ze liefdevol en drukte een kus op zijn wang. Terwijl ze richting het meer liepen, keek Olivia in het rond. Ze keek haar ogen uit. Het hele tafereel was zo mooi, de sneeuw was nog vers. Er was nog niemand over heen geweest. “Ik vind dit zoooooo mooi” zuchtte Olivia, terwijl haar ogen begonnen te stralen “Nu is er nog niemand over heen geweest, alleen wij nog. Als er dadelijk heel erg veel mensen over heen gaan, wordt het helemaal bruin, dat is zo zonde.” Officieel was Olivia een zomerkindje. Ze was geboren in de zomer en de zomer in Italië was altijd heerlijk. Het enige wat Olivia heerlijk aan de winter vond, was Kerstmis, ondanks dat die niet altijd leuk waren geweest door de ruzies thuis.

En toen ze uiteindelijk bij het meer aankwamen, was het zo mooi. Olivia liet zich uit de armen van Dante vallen, maar hield nog steeds met haar armen zijn arm vast. Voor steun, maar ook omdat ze dicht bij hem wilde zijn. “Wauw” fluisterde Olivia, maar herinnerde zich dat Dante zijn telefoon nog kwijt was. Eventjes keek ze om zich heen, en ontdekte het plekje waar ze hadden gezeten. Ze hinkte naar het plekje, doordat Dante haar gedragen had ging het lopen ietsjes beter, en keek om zich heen. Onder de witte sneeuw ontdekte ze hoesje van zijn telefoon en pakte hem. Toen ze weer terugkwam, gaf ze het met een glimlach terug en keek naar het meer. “Denk je dat we er op kunnen?” vroeg Olivia zich hardop af. Ze hinkte naar het meer en bukte. Haar handen gleden over het ijs en duwden er zachtjes op. Het ijs brak niet, dus het was in ieder geval best stevig. Toen stond ze op en draaide ze zich naar Dante. “Ik durf niet hoor” zei ze met een onhandige grijns “Dadelijk zakken we er door heen.”

Soms was hij zo lomp, wow. Hij had niet eens een kat of een hond waar hij het op kon blamen. Het zou logischer en minder awkward zijn als hij over iets zou struikelen. Of niet? Ok, struikelen over een kat was ook wel heel lomp. Maar nee, hij had gewoon heel dom de laatste trede van de trap gemist. Een trap waar hij al zijn hele leven vrolijk op en af liep. En dan vergat hij maar even dat er nog een trede was? Dat was echt het stomste wat iemand ooit kon overkomen. Natuurlijk moest ze lachen toen hij het vertelde, al zei hij de meest awkward details er nog niet bij. Hoe zijn vader hem had proberen recht te helpen en hij weer viel, omdat hij van de klap best wel duizelig was geworden. Yeah.. Trap vs. Dante: 1-0

Voor hem was sneeuw wel leuk en alles, maar hij voelde er niet veel voor om helemaal onder de sneeuw te zitten. Allemaal goed en wel als het braafjes op de grond lag. Maar in de lucht? No way, dan was sneeuw echt gevaarlijk hoor. Eerlijk, wat was er erger dan een sneeuwvlokje dat via je nek over je rug gleed? Hij kreeg er spontaan al rillingen van. Dus hij besloot om maar een beetje tempo in de zaak te brengen, en plukte Olivia zo van de grond. Opnieuw liet ze een protest horen, maar hij luisterde er lekker niet naar. Rebel. “Nee, je hoeft niet…ik kan best zelf…ik wil je niet…val ik je nu niet…oké.” Zei ze uiteindelijk met een lachje. Sowieso vond ze dit stiekem wel fijn, dat wist hij gewoon. “Nu ben je een echte superheld, een meisje in nood redden” Zei ze, en ze drukte een kus op zijn wang, waardoor hij even moest grijnzen. "Standaard, toch?" Grapte hij. Ja wow, wat een dappere superheld was hij..

Hoe verder ze liepen, hoe meer sneeuw er op de grond lag. Het werd al snel een dik tapijt van sneeuw, al zag het er wel mooi uit? Wist hij veel, hij was niet zo'n romantische ziel ofzo. Liv blijkbaar wel. “Ik vind dit zoooooo mooi” Zuchtte ze. "Uhu", Mompelde hij instemmend. Ze had wel gelijk hoor, ergens. “Nu is er nog niemand over heen geweest, alleen wij nog. Als er dadelijk heel erg veel mensen over heen gaan, wordt het helemaal bruin, dat is zo zonde.” Vervolgde ze. Dante knikte opnieuw. "Als het begint te smelten, wordt het ook een hoop irritante prut", Merkte hij op. Hell yeah, niks fijner dan smeltende sneeuw for the win.

Uiteindelijk kregen ze het meer terug in zicht. Liv liet zich uit zijn armen zakken, terug op de grond, maar hij bleef haar wel mooi ondersteunen hoor. Wat een gentleman was hij toch weer. “Wauw” Zei ze zachtjes, en deze keer was hij het wel helemaal met haar eens. Toen liet ze hem los en hinkte naar de plek waar hij eerder had gezeten. Binnen no-time had ze zijn gsm gevonden en gaf ze hem terug. "Dank je", Zei hij simpel, en zonder te checken of hij sms'jes of een gemiste oproep had, stak hij hem in zijn zak. “Denk je dat we er op kunnen?” Vroeg ze toen. Om het te testen, bukte ze zich en drukte ze kort op het ijs. "Het ziet er wel sterk uit? En het heeft al een paar dagen na elkaar goed gevroren", Zei hij bedenkzaam.

“Ik durf niet hoor” Gaf ze toe. “Dadelijk zakken we er door heen.” Dante keek haar met een grijnsje aan. Daarna drukte hij kort een kusje op haar voorhoofd en stapte naar de rand van het ijs toe. "Er is maar één manier om er achter te komen, niet?" Zei hij opgewekt, waarna hij zonder twijfelen eerst zijn ene voet en daarna zijn andere op het ijs zette. Eerst bleef hij gewoon stil staan, wachtend op gekraak of welke geluiden er ook uit ijs konden komen. "Ik sta hier nog steeds", Zei hij droogjes. Hij stapte voorzichtig, zodat hij niet uit zou glijden, wat verder het ijs op. "Kom je nog, of moet ik je komen halen?" Zei hij toen met een uitdagende glimlach richting Liv.

- VS. LIV

Olivia Del Rey

I'm loving the pain, I never wanna live without it, so why do I try?

Dante was er optimistischer over dan haar. Maar dat was ook logisch, hij was een jongen. Die waren eerder op avontuur uit dan meisjes. Toch hield Olivia wel van een klein avontuurtje. Maar hoe hij het ijs op ging, het zag er zo leuk uit. Eventjes beet ze op haar onderlip, ze verwachtte een krak te horen of een scheur door het hele ijs. Maar dat gebeurde niet. Ze keek toe hoe Dante steeds verder het ijs op ging. “Ik sta hier nog steeds” merkte hij droogjes op en Olivia lachte. “Ik zie het, Sherlock” grijnsde ze en kwam wat dichter naar het ijs toe. Oké, als hij erop durfde, durfde zij dat ook. Bovendien, ze kon toch zwemmen? Ze had verdorie wel twee zwemdiploma’s! “Kom je nog, of moet ik je komen halen?” hoorde ze hem zeggen en Olivia keek op. Een uitdagende grijns stond op zijn gezicht. Oeh, hij daagde haar uit. Olivia gaf hem ook een uitdagend glimlachje. “Wacht maar Rivera, ik kan toevallig wel schaatsen. Alleen…zijn hier geen schaatsen, maar dat maakt niet uit.”

Met een diepe hap adem zette ze haar eerste voet, haar niet pijnlijke voet, op het ijs. Geen krak. De tweede voet volgde. Een derde voet had ze niet, dus dat betekende dat ze nu helemaal op het ijs stond. Met een grijns keek Olivia naar Dante en begon voetje voor voetje naar hem toe te lopen. Hij was helemaal niet zo ver van haar vandaan, maar Olivia was gewoon voorzichtig. Op haar giechel gaan was echt iets voor haar en ze zat nou niet echt op een zere kont te wachten. Maar het lukte, al was het meer een combinatie tussen lopen en glijden. Ze stond voor hem en keek hem met een lieve glimlach aan. “Tada!” grinnikte ze “Hoi.”

It's time to push my pride away, 'cause you are, you are my everything.

Olivia pakte zijn hand beet en trok zichzelf wat dichter naar hem toe. Ze wilde hem een kusje geven, maar als de onhandige kluns die ze was, gleed ze natuurlijk weer uit. Het was te verwachten, maar het was jammer dat ze Dante mee nam in haar val. Ze viel op hem, letterlijk en figuurlijk. Olivia kon het niet helpen, maar barste in lachen uit. Ze sloeg haar hand voor haar mond, terwijl ze haar hoofd even op zijn schouder legde. “O god, sorry” zei ze lachend “Heb je je pijn gedaan?” Eventjes keek ze serieus, maar begon toen weer te lachen. “Je hebt echt een handig meisje uitgekozen” zei ze met een brede grijns, toen ze haar armen even om hem heen sloeg. Ze drukte zo ongeveer honderdmiljoen kusjes op zijn gezicht, terwijl ze telkens “Sorry” zei.

Als hij nu door het ijs zou zakken, was zijn dag echt mooi om zeep hoor. Dan zou hij er eerst nog maar moeten zien uit te raken. Niet dat hij niet kon zwemmen, maar eenmaal onder het ijs was het zo moeilijk om het gat waar je eerst door gezakt was terug te vinden. En als dat dus niet op tijd lukte, ja dan was je dus helemaal dood. En daar had hij niet echt zin in vandaag. Eén keer was voldoende voor de komende 30 jaar ofzo. Maar gelukkig bleef hij als een baas op het ijs staan. Daar had je echt zieke skills voor nodig hoor. Echt jaren training enzo. Nee grapje. Maar toch had hij wel het lef getoond om er op te lopen, iets wat Liv dus niet had gedurfd. Dante vs. ijs: 1-0.

Ok, nu werd het mooi tijd dat Liv hem joinde, anders stond hij hier straks als een of andere sneeuwman vastgevroren aan het ijs. En hij dacht niet dat Adrian nog een keer zijn geliefde steak in de steek zou laten om voor superheldje te spelen. Dus hij besloot om haar een beetje te plagen, omdat hij wist dat hij daar zeker reactie op zou krijgen. “Ik zie het, Sherlock” Reageerde ze droogjes terug op zijn opmerking. Oké, dat hielp dus nog niet helemaal. Dan maar een stapje verder gaan en haar zowaar beginnen uitdagen. En hij zag aan haar blik dat dat dus wel geholpen had. “Wacht maar Rivera, ik kan toevallig wel schaatsen. Alleen…zijn hier geen schaatsen, maar dat maakt niet uit.” Zei ze stoer. Omg. Bijna schoot hij in de lach, maar hij beperkte het tot een korte gniffel. Sinds wanneer gniffelde hij zelfs? "Ik wacht al duizend jaar hoor", Zei hij gespeeld gekwetst. Gelukkig schoot ze eindelijk een beetje op.

Toen ze uiteindelijk voor hem stond, keek ze hem trots en met een lieve blik aan. “Tada! Hoi.” Zei ze droogjes. Dante grijnsde. "Ciao", Zei hij droogjes terug. Hij gaf haar een heel zacht duwtje. Echt heel zacht hoor, zweer. "Tot zover je first win of the day, kleintje", Grapte hij. Ineens voelde hij haar hand op de zijne, en voor hij het wist lag hij plat op zijn rug op het koude ijs. Huh? Ze lag bovenop hem en zat echt vast in haar lach ofzo. “O god, sorry” Zei ze uiteindelijk. Wow damn. “Heb je je pijn gedaan?” Vroeg ze toen een beetje serieuzer, al lachte ze toen gewoon door. Eerlijk, ja, hij had pijn. Vooral aan zijn elleboog, maar goed dat hij een dikke trui aan had. Die had de val nog een beetje gebroken."Ik doe mezelf nooit pijn nee. Jij en Adrian daarentegen. Na die tackle kon het toch niet erger tho", Grijnsde hij terug.

“Je hebt echt een handig meisje uitgekozen” Zei ze toen. Dante keek haar vrolijk aan. "Ik koos de beste ja, dank je", Zei hij toen met een serieus gezicht. Om het goed te maken, bedolf ze hem onder duizend kusjes. Yaaaas kusjes. Na haar heel even te laten door gaan, nam hij haar gezicht tussen zijn twee handen vast en drukte vol enthousiasme zijn lippen op de hare. "Het is je vergeven babe", Zei hij met een knipoogje. Toen begon hij wat te verschuiven. "Maar kunnen we nu op staan? Straks vries ik vast aan dit ijs en dan kan je me richting het schoolgebouw schuiven hoor", Grijnsde hij. Daarna wachtte hij tot ze van hem af zou stappen of rollen of weet ik veel wat ze allemaal deed.

- VS. LIV

Olivia Del Rey

Olivia grinnikte. Dat was wel zo. Los van het feit dat hij net verteld had dat hij een keertje van een trapje was gevallen, had Olivia hem nog niet betrapt op het pijn doen van zichzelf. Adrian daarentegen had hem net onderuit gehaald, tenminste aan de sneeuw te zien was dat gebeurd, en zij had hem net gevloerd. Wie had dat gedacht? Weg alle vooroordelen over kleine mensen! Maar gelukkig was hij niet boos op haar. “Ik koos de beste ja, dank je” zei Dante en met rode wangetjes deed ze een lok van haar haren achter haar oor. Ghehehehehe. Dat was leuk te om te horen. Hij beantwoordde haar lawine van kusjes door haar op haar lippen terug te kissen en de vlinders in haar lichaam dansten weer alle kanten op. Hij was de enige die dit gevoel in haar los kon maken en ze had het elke keer weer dat ze elkaar kusten, of als ze gewoon bij elkaar waren. Het was zo’n prettig gevoel en Olivia zou het voor geen honderdduizend euro in willen ruilen. Want ondanks dat dit niet de beste situatie was, wilde ze Dante voor geen goud kwijt. Hij was de pijn wel waard.

Zijzelf zat best gemakkelijk, maar ze realiseerde zich dat Dante misschien niet zo makkelijk zat. “Maar kunnen we nu op staan? Straks vries ik vast aan dit ijs en dan kan je me richting het schoolgebouw schuiven hoor” hoorde ze hem zeggen en ze grinnikte. “Nu zie ik je voor me met zo’n enorm blok ijs onder je billen” zei Olivia lachend “Sorry, babe.” Maar natuurlijk stond ze op en ze hielp hem met opstaan op het gladde ijs. Toen ze uiteindelijk allebei stonden, had Olivia nog steeds een beetje moeite om stil te blijven staan, maar het ging uiteindelijk beter. Ze sloeg in ieder geval Dante niet nog een keer onderuit.

Olivia was een meisje dat op alle momenten aan allerlei momenten dacht. Random dingen kwamen bijna elke minuut wel in haar hoofd op. Dingen die helemaal niet met een situatie te maken hadden. Zoals al eerder gezegd, het meisje had een concentratievermogen van een vlinder en praatte meer dan een Duracelkonijn met zes blikjes Red Bull achter zijn kiezen. “Wist je” begon ze daarom “dat als je iemand meer dan 20 seconden knuffelt, je een veilig gevoel bij die persoon ontwikkelt? Dat heb ik eens op internet gelezen, dat is psychologisch bewezen ofzo…” Bevestigend knikte Olivia en stak daarom haar armen naar hem uit. Ze sloeg haar armen om hem heen en sloot haar ogen. Niet dat ze een veilig gevoel bij Dante nodig had, want dat had ze al, maar dit was een goede smoes om hem te knuffelen. Want Olivia was een echte levende teddybeer. “Één, twee, drie…” zei ze lachend en sloot haar ogen. Natuurlijk telde ze niet, ze wilde hem gewoon knuffelen. Voor haar part waren het zeshonderd seconden.

En nadat ze een tijdje zo had gestaan, kwam ze wat met haar hoofd omhoog. “Volgens mij waren dat er wel meer dan twintig” zei ze knikkend en drukte een kusje op zijn kaak. Tiny ones!

Iedereen hier leek hem wel te willen tackelen ooit op een dag. Well, hij en Adrian stonden nu gelijk, en nu liep Liv hier voor op hem. Hij zou wel eens wraak nemen hoor, no doubt. Al zou hij het wel voorzichtig doen. Bij voorkeur op een zachte ondergrond. Daar hielden de andere twee dan weer geen rekening mee. Hij was nog zo aardig geweest om Adrian in het zwembad te tackelen, niet op harde, bevroren bosgrond? Tsk. En Liv gooide hem zomaar hoppagay als een volleerde MMA fighter neer op het ijs. Beter kon echt niet hoor. Ze zei wel sorry, maar dat zou de blauwe plekken die hij morgen zou ontdekken waarschijnlijk niet verhelpen. Toch kon hij onmogelijk kwaad zijn op zijn kleine cupcake. Zeker nadat ze hem bedolven had onder duizendmiljoenmiljard kusjes. Yaaas kusjes.

Maargoed, als hij wou voorkomen dat hij aan het ijs vast vroor als een of ander ijsblokje, moest hij nu echt wel op staan hoor. En met Liv op hem ging dat nogal moeilijk gaan, dus hij vroeg maar netjes of ze van hem af wou gaan. “Nu zie ik je voor me met zo’n enorm blok ijs onder je billen” Zei ze plagend, en hij trok even zijn wenkbrauwen op. "Jij denkt rare dingen hoor", Plaagde hij terug. Maar uiteindelijk stond ze op en ze hielp hem zelfs overeind. Best riskant op deze gladde, bevroren poel van onheil. Als bij wonder lukte het deze keer om gewoon op te staan, zonder dat ze binnen de vijf seconden terug vielen. Dat zou hij niet meer overleven hoor, hij viel nu al bijna uit elkaar.

“Wist je” Begon ze, en Dante probeerde zich voor te bereiden op wat er dan ook uit haar mond zou komen. Niet dat hij het ooit kon voorspellen. Ze zei meestal van die hele random dingen, die totaal niks met de situatie te maken hadden. Hij gokte nu op de totale werelddominantie van vliegende aardschildpadden, maar hij zat er alweer naast. “dat als je iemand meer dan 20 seconden knuffelt, je een veilig gevoel bij die persoon ontwikkelt? Dat heb ik eens op internet gelezen, dat is psychologisch bewezen ofzo…” Vervolgde ze. Daarna stak ze haar armen naar hem uit, en hij zag de glinstering in haar ogen. Aww. Dante grijnsde breed en nam haar in zijn armen, waarna hij zijn kin zachtjes op de bovenkant van haar hoofd liet rusten. “Één, twee, drie…” Lachte ze, en hij grinnikte even. Niet dat hij telde hoor. No way, dan telde hij stiekem door tot aan 200 ofzo.

Zo bleven ze een tijdje staan, waarna ze uiteindelijk terug een beetje afstand nam. “Volgens mij waren dat er wel meer dan twintig” Zei ze vrolijk, waarna ze een kusje op zijn kaak drukte. "Nee hoor, dat was precies twintig", Knipoogde hij. Zulke knuffels mochten best vaker voorkomen hoor. "Kom op, ik wil nog één iets doen voor we terug gaan", Zei hij toen enthousiast en vrolijk, waarna hij haar ondersteunde en zo zonder brokken te maken van het ijs af begeleidde. Daar begon hij wat sneeuw in elkaar te draaien tot hij een bolletje had. Hij keek met een geamuseerd grijnsje naar Liv. "Sneeuwballengevecht!" Kondigde hij luid aan, waarna hij lachend de sneeuwbal richting Liv gooide en toen achter een boom dook, om daar een nieuw hoopje sneeuw in een bolletje te draaien. Eens zien wie hier het eerst om een staakt het vuren zou roepen.

- VS. LIV

Olivia Del Rey

Oeh, hij had wel geteld. Was het echt precies twintig seconden geweest? Dat had Olivia dan eens mooi uitgekozen. Ach, het maakte haar niet uit of ze twintig seconden met Dante knuffelde of een half uur, het was altijd prettig. Maar het was nu tijd om van het ijs af te gaan. Olivia + gladheid = problemen. Dat had ze zojuist bewezen door Dante neer te laten storten en hem pijn te doen. Arme schat. Hij had maar een zwaar leven met haar. Opgelucht haalde ze adem toen ze weer veilig op het vaste land stonden. Nog steeds was de angst er dat ze konden neerstorten in het meer. Want water bleef water. En ijs kon altijd kapot gaan. Haar fantasievolle hoofd draaide weer overuren. Een rampscenario waarin Dante en zij neerstortte in het meer, zwemmend voor hun leven en Adrian gillend voor zijn broer en zijn vriendin schoten door haar hoofd. Maar het was allemaal goed gekomen en daarmee kon ze zich op het volgende probleem storten: sneeuwballengevecht.

Dante had haar namelijk verrast. De sneeuwbal kwam in haar gezicht en de sneeuw viel uiteen op de grond. “Oef” zuchtte ze en zag Dante nog net wegschieten achter een boom. Dat was een verrassingsaanval geweest! Olivia grijnsde. “Wacht maar, Rivera!” riep ze terug “Ik pak je wel terug.” Olivia dook achter een andere boom en begon daar een voorraadje van sneeuwballen aan te leggen. Ze maakte er drie. Drie was haar geluksgetal. Eigenlijk was dat bullshit, ze had gewoon drie sneeuwballen gemaakt. Nu kreeg ze een soort Rocky idee. Eigenlijk wilde ze van die oorlogsstrepen op haar gezicht maken en een bandana in haar haren doen en een soort sneeuwpistool maken, maar daar was allemaal geen tijd voor. In de tijd dat ze hier nu aan het acclimatiseren was, had Dante ook al een hele stap sneeuwballen kunnen maken en haar misschien wel kunnen verrassen door naar haar toe te sluipen. Haar ogen versmalden zich. Misschien zat hij op dit moment wel naar haar te kijken.

Voorzichtig stond Olivia op. Ze keek om zich heen, maar zag Dante nog nergens. Zachtjes liep ze door het gebied. Haar voet zette ze zo zachtjes mogelijk neer, bang dat de sneeuw zou verraden waar haar locatie was. Daar zag ze iets. Een kledingstuk. Ah-ha, daar was hij! Olivia pakte haar eerste sneeuwbal en gooide hem richting het kledingstuk. Een vrolijke strijdkreet ontsnapte uit haar mond.

Nog maar één keer in zijn hele leven had hij ooit een sneeuwballengevecht gehouden. Tegen zijn vader, op vakantie in Zwitserland. Zijn moeder had van uit de chalet toegekeken hoe de twee elkaar bekogeld hadden. Dante had toen zelfs een heuse sneeuwmuur gemaakt, waar hij zich achter kon verstoppen. Van daar uit kon hij zijn vader genadeloos bekogelen, zodat de man uiteindelijk half bevroren naar binnen was afgedropen. Hij moest toen een jaar of 9 geweest zijn. Die vakantie was zijn lievelingsvakantie ooit. Het was zo'n fijne ervaring geweest, ook zijn eerste vakantie waar hij veel herinneringen aan over had gehouden.

Ok, waar was hij mee bezig? Straks overviel ze hem ofzo, en verraste ze hem compleet omdat hij het zo nodig vond om even emotioneel te gaan doen. Tijd om een mooie sneeuwmuur te maken, had hij nu niet. Dan maar een boom gebruiken, dat werkte evengoed. Ook al had hij niet op haar gezicht gemikt, hij raakte haar toch vol op haar hoofd. Wow, skills ofzo. Het gaf hem wel mooi tijd om een geschikte boom te zoeken voor cover. “Wacht maar, Rivera! Ik pak je wel terug.” Klonk de dreiging toen. Dat zou hij nog wel eens zien. Uiteindelijk had hij zich heel pro verstopt, en begon hij een voorraadje sneeuwprojectielen te maken. Met twee had hij voorlopig wel genoeg, want meer kon hij niet dragen. Het begon hem wat te spijten dat hij zo obvious gekleed was. Zwart stak nogal af tegen wit.. Kon hij niet snel veranderen in een boom ofzo? Think like a tree. Feel like a tree. Be the tree.

Damn, zelfs met volle concentratie lukte het hem niet om in een boom te veranderen. Dan maar de beste verdediging aller tijden gebruiken: aanvallen. Maar net toen hij uit zijn dekking wou komen, hoorde hij een strijdkreet en ineens voelde hij een sneeuwbal tegen zijn schouder kapotslaan. Enkele spatjes sneeuw kwamen in zijn nek terecht. Goddammit. Zonder te aarzelen sprong hij van achter de boom, en al snel kreeg hij zijn target in het vizier. Snel trok hij zijn arm naar achteren en in een heel mooi boogje vloog de sneeuwbal op haar af.. En miste zijn doel. Goddammit. Gelukkig had hij nog een projectiel. Die volgde al snel de eerste, en deze keer raakte hij haar wel. Ghehehe. Maar nu zat hij wel zonder munitie, dus hij liep zo snel mogelijk naar de eerste de beste boom, om daar opnieuw cover te zoeken. "Van dat terugpakken heb ik nog niet veel gemerkt hoor, Del Rey", Riep hij lachend terug, waarna hij zich bukte om opnieuw een hoopje sneeuw te pakken en zijn voorraad munitie weer aan te vullen.

- VS. LIV

1000th post <3

Olivia Del Rey

HA! “Mis!” zei Olivia met een brede grijns, maar daar moest ze voor boeten. De tweede sneeuwbal van die dag landde recht in haar gezicht. Een klein gilletje ontsnapte uit haar mond en ze veegde de sneeuw uit haar gezicht. Damn, hij was goed. Heel erg goed. Dat had ze nooit achter Dante gezocht, dat hij beter in sneeuwballengevechten was dan haar. Een pruillipje verscheen op haar gezicht, terwijl ze in het rond keek, op zoek naar hem. Nog net zag ze hem achter een boom wegduiken. “Van dat terugpakken heb ik nog niet echt veel gemerkt hoor, Del Rey” hoorde ze zijn stem en Olivia grinnikte. “Dat was zodat jij een beetje goed zou voelen!” blufte ze “Ik begin er nu een beetje in te komen, ik laat je eerst winnen en daarna kom ik keihard terug.” Bullshit, maar dat hoefde Dante niet te weten. Gauw ging ze op haar knieën zitten en begon ze naar een struik toe te kruipen. Dat haar broek nat werd, maakte haar niet uit, want die kon ze gewoon in de droger stoppen.

Eenmaal in de struik, begon ze meteen met het aanleggen van een voorraadje sneeuwballen. Vier werden het er uiteindelijk, dit was namelijk het aantal dat Olivia met zich mee zou kunnen dragen. Voorzichtig pakte ze de ballen op en begon te sluipen richting de boom waar Dante net nog had achter gestaan. Zo zacht mogelijk sloop ze op hem af en ze begon hem te zien. Nice, zou hij het door hebben? Olivia dook weg achter een boomstronk, die net genoeg was om haar hele lichaam te bedekken. Snel dook ze achter de boomstronk vandaan en stond ze voor hem. “Zei ik het niet!” zei ze met een brede grijns. Wauw, ze stond van zichzelf te kijken. Olivia hield hem onder de schot, maar ze zou hem geen genade gunnen. Hij had al twee sneeuwballen gegooid, in haar gezicht! Haar gezichtje zag een beetje rood van de kou, maar dat maakte niets uit. “Any last words, Rivera?” Eerst wilde Olivia de ballen een voor een gooien, maar als ze alle ballen in een keer zou komen, zou het vast en zeker als een verrassingsaanval overkomen. Dat was waarschijnlijk niet waar, met het was Liv logica, dus dat kon niet kloppen.

Daarom gooide ze dus alle sneeuwballen tegelijk en keek voor de rest niet of deze hun doel raakten, waarna ze zo snel mogelijk zich van dat plekje begaf. Ondanks dat ze pijn had in haar enkel, ging dit allemaal prima. De sneeuw had een soort verkoelend effect op haar. Dat was ook logisch, aangezien sneeuw ongeveer heel veel graden onder nul was. Zachtjes ging ze op haar hurken bij een struik zitten, zodat ze hem kon bespioneren, maar ze kon hem niet ontdekken in de witte hemel die zich over Genosha Island had neergedaald.

» Sometimes we think we want to disappear, but all we really want is to be found [open]
» [Room 13] Ghost town
» Ghost from the past. [Devon]
» [PLOT] Ghost Protocol
» I wish.... [open for everybody]