The New It Girl

OOC: Open for everybody!

De afgelopen dagen had ze constant in een soort roes gezeten. Dante had een heel groot gedeelte van haar gedachten overgenomen. Soms kon ze zich niet concentreren, omdat ze aan hem dacht en haar telefoon was al een paar keer bijna afgepakt omdat ze hem wilde sms’en. Maar ach, wat maakte het uit. Dit was de eerste keer dat ze iemand leuk vond en dat iemand ook daadwerkelijk haar iemand leuk vond, zonder complicaties. De enige complicatie die er was, was Adrian. Maar ach, dat zou ze wel met Dante bespreken en dan zou hij het vast en zeker begrijpen. Waarschijnlijk was hij wel op de hoogte van zijn broers mutatie en dan kwam het uiteindelijk allemaal goed.

Maar doordat ze zoveel aan Dante had gedacht, had ze een tijdlang niet aan iets anders heel erg belangrijks gedacht, namelijk het thuisfront. Hoe zou het thuis nu gaan? Dat was de reden dat ze nu buiten liep. Olivia was van plan om haar moeder te gaan bellen, maar wilde dit wel op een plek doen waar niet iedereen het zomaar zou horen. Ze zou toch in het Italiaans met haar moeder praten, maar voor het geval Olivia geëmotioneerd zou raken, had ze liever toch wat privacy. Ook had ze gedacht aan een plek waar ze rustig met haar moeder zou kunnen bellen en ze had gekozen voor een plekje aan de rand van het bos. Het was een rustgevende plek had Olivia gemerkt en ze zou er rustig kunnen gaan zitten. Met haar telefoon in haar handen liep Olivia daarom richting het bos en koos een perfect plekje uit om rustig met haar moeder te kunnen praten. Het was een oude, afgehakte boom en het scheen er al een lange tijd te staan. Eventjes wreef ze met haar hand over de stam om te kijken of hij afgaf, wat het gelukkig niet deed, en besloot toen dat ze veilig op de stam kon gaan zitten.

Uit haar zak viste ze haar witte telefoon, met het schattige berenhoesje. Olivia ontgrendelde de telefoon en ging naar haar contactpersonen. Haar vinger gleed al vrij snel richting ‘Thuis’, maar dan was de kans er ook dat haar vader op zou nemen. Toen gleed haar vinger wat meer naar boven en vond de contactpersoon ‘Mama’. Olivia haalde toen even diep adem en drukte op het knopje van haar moeder. Ze bracht de telefoon naar haar oor en beet op haar lip, terwijl ze luisterde hoe de telefoon overging.

En toen ze na een paar minuten de hoorn erop wilde leggen, werd uiteindelijk de telefoon opgenomen. “Buongiorno?” hoorde Olivia aan de andere kant van de lijn. Eventjes hield Olivia haar adem in. Dat was haar moeder! “Mamma, sonno io!” wat ‘Mama, ik ben het’ betekende in het Italiaans. Van de andere kant van de lijn hoorde ze woorden van ongeloof. “Olivia, ben jij dat?” piepte haar moeder aan de andere kant. “Ja…” fluisterde Olivia aan de andere kant en hoorde haar moeder in huilen uitbarsten. “O meisje van me, ik was zo verschrikkelijk ongerust! Hoe is het met je? Waar ben je?” Olivia glimlachte, ze was blij dat haar moeder zo ongerust was geweest. “Het gaat goed met me, mama. Ik ben zo blij om u te horen!” piepte Olivia terug en moest moeite doen om ook niet in huilen uit te barsten. “Ik ben op Gen….” Nog net op tijd kon Olivia zichzelf stoppen. Bijna had ze verteld waar ze zat. Maar dat mocht niet, was haar uitdrukkelijk verteld toen ze hier was aangekomen. “Ik ben op een veilige plek, mama. Ik mag helaas niet zeggen waar dat is, maar geloof me, ik ben veilig. En zodra ik hier weg kan, kom ik u opzoeken, want ik mis u verschrikkelijk…” zei Olivia in de telefoon.

De stem van haar moeder gaf haar zo’n oppepper. De twee praatte over van alles. Haar moeder vroeg op haar beurt hoe dat het ging, of dat ze naar een school ging en of dat ze al wat vrienden had gemaakt, en ze herhaalde minstens twintig keer hoe erg ze haar miste, wat ze op kon vatten als een hint van: ‘Kom naar huis!’. Maar ze wisten allebei dat dit niet kon. Olivia vroeg haar moeder hoe het met haar broertje ging, of dat alles nog gewoon was en bewust zei ze niets over haar vader. “En…ben je al de nieuwe it girl van je nieuwe school?” vroeg haar moeder toen opeens. Olivia barste in lachen uit. “De nieuwe wát?” herhaalde ze giechelend. “De nieuwe it girl! Ken je dat woordje niet? Oooo, mia bambina, je moet echt wat vaker de blaadjes lezen…” Olivia grijnsde onwillekeurig. “Ik weet wel wat het woord betekent, mama, maar ik wist niet dat u het kende.” Maar opeens veranderde de toon aan de andere kant.

Aan de andere kant klonk ruis, gestommel en ze hoorde hoe een kwade Italiaanse stem haar moeders naam riep. “OLIVIA!” brulde opeens een kwade stem in de telefoon. Van schrik liet Olivia bijna haar telefoon vallen. Trillend zei ze zachtjes: “Ja?” Ze slikte. Dit was dus waar ze bang voor was geweest. “Olivia, jij hebt heel mijn familie ten schande gemaakt! Ten schande zeg ik je! Iedereen praat over hoe je ons hebt laten zitten, hoe je bent weggegaan, iedereen zegt over je…dat je een slet bent en geld verdient in Amerika! God mag weten hoe het met jou afloopt en als ik je ooit nog in mijn huis zie, dan zweer ik je…dan verm…” maar Olivia drukte op dat moment het gesprek weg. De laatste woorden van haar vader kon ze niet aan. Verschillende emoties overspoelde haar lichaam. Verdriet, woede, onzekerheid. Ze trok haar benen omhoog en sloeg haar armen er om heen, haar voorhoofd liet ze op haar knieën rusten. De eerste tranen kwamen vrij snel. Dit was de grootste fout die ze had gemaakt, ze had dit nooit moeten doen. Zo vrolijk als ze geweest, zo verdrietig was ze nu. Angstig dacht Olivia nog na over de Italiaanse woorden die haar vader naar haar had geschreeuwd. Haar telefoon maakte een paar geluidjes, berichtjes kwamen binnen. Zonder haar telefoon te ontgrendelen keek ze naar haar telefoon. "Papa" stond er in beeld. Rillend legde ze haar telefoon op de boomstam en ging weer in haar oude positie zitten. En meer en meer en meer tranen kwamen.

Dus op de vraag “Hoe gaat het nu thuis?” was een simpel antwoord: er was nog steeds niets veranderd.

O God, er kwam iemand aan. Nu waren er een aantal opties. De eerste was om gewoon weg te rennen. Maar dat was laf en bovendien, wat schoot ze er mee op? De tweede was om haar tranen weg te vegen en net alsof te doen dat het goed met haar ging, zodat de vreemdeling niet kon denken dat er iets met haar aan de hand was. Maar Olivia was al zo’n verschrikkelijke leugenaar. Dus was de laatste optie eigenlijk het meest bruikbaar: gewoon blijven zitten en hopen dat de vreemdeling haar niet uit zou lachen. Eigenlijk wilde ze wel kijken wie het was, maar er was ook een deel wat haar tegen hield. Eigenlijk wilde Olivia niet dat de vreemdeling haar tranen zag. Wat ze nu eigenlijk wilde was naar Dante rennen en hem cupcakes geven en liefde geven en niet meer aan dit fiasco denken.

Ook al besefte ze heel goed dat ze het hem moest vertellen. Want dat was wat koppels deden, right? Als je een goede relatie wilde, moest je eerlijk zijn tegen elkaar en dingen met elkaar delen. En ook al waren ze nog maar net bij elkaar, Olivia wilde zeker niet tegen hem liegen. Maar die dingen leken allemaal nog ver weg. Ze voelde een hand om haar heup en een rustgevende borstkas waar haar hoop opgelegd werd. Een meisjesstem zei: “Wat er ook is, het is al goed. Ik ben er voor je lieverd.” Met langere halen begon Olivia te huilen, het werd steeds harder. Waarom was iedereen zo lief voor haar? “D..d…dankje” snotterde ze en probeerde een beetje te kalmeren. Maar het verdriet dat ze had kwam er in één keer uit. Was het niet goed om af en toe eventjes uit te huilen, zou dat niet iets van opluchting geven? Olivia hoopte het maar.

Na een paar minuten stopte ze met huilen en ging voorzichtig weer rechtop zitten, met een dankbaar glimlachje naar het meisje dat naast haar was komen zitten. Olivia wreef de tranen van haar wangen en keek naar haar handen. O great. Haar mascara was behoorlijk uitgelopen. Gelukkig zou het niet veel zijn, Olivia was niet een meisje wat ontzettend veel make-up gebruikte. Voorzichtig gebruikte ze haar mauw om haar wangen schoon te vegen, maar haar ogen voelden nog steeds opgezwollen aan. Toen keek ze naar het meisje. “O…nu heb ik ook jou helemaal nat en vies gemaakt” zei ze met een pruillipje. Voorzichtig voelde ze in haar zak, maar daar zat alleen maar een knoop. Wat deed die daar? “Sorry, ik heb niets voor je om je schoon te maken...” zei Olivia schuldig. Dat was ook slordig! Dat meisje had haar zojuist geprobeerd te troosten en zij had niet eens iets van een tissue voor het meisje. Ze zuchtte en keek opnieuw het meisje aan. “Dankjewel” zei ze nogmaals “Sorry dat ik zo moest huilen en je helemaal vies gemaakt heb en dat je de vrije tijd die je hebt voor een deel hebt moeten inleveren” Een klein grijnsje verscheen op haar gezicht. Olivia verborg haar handen in haar mouwen, het was koud. Het was inmiddels ook wel september, de herfst zat er onherroepelijk aan te komen. “Hoe heet je eigenlijk?” vroeg Olivia nieuwsgierig “En wat deed je hier in de buurt, ik dacht dat ik op een redelijke afgelegen stukje was gaan zitten…niet dat ik het erg vond hoor!”