oh girl

Als Sareth mensen had gekend op dit eiland die ook maar iets om haar gaven, dan hadden ze haar er vast van weerhouden om te gaan. Nu deed Sareth niet aan dergelijke banden, om precies die reden, en daarom was het dat ze zonder problemen van het ene op het andere moment kon besluiten dat ze zich de tering in zou zuipen met een blind date wiens naam haar nog altijd onbekend was. Hij had zichzelf bestempeld als de lokale fuckboy en hoewel Sareth niet per se wist of het een goed of slecht ding was dat hij dat over zichzelf zei, wist ze wel zeker dat het betekende dat ze hem zou mogen. Of toch in ieder geval voor de avond. Ze had geen plannen gehad voor deze nacht – in ieder geval geen plannen die ze niet makkelijk kon omgooien, zuipen was zuipen, waar of met wie dan ook, dat maakte niet uit – dus haar keuze was snel gemaakt. Daarnaast, in principe waren haar plannen voor iedere avond altijd precies hetzelfde (zuipen, roken, batsen als het een beetje mee zat – en meestal zat het mee) en een beetje afwisseling was welkom. Nu dacht ze niet dat die vaste combinatie van activiteiten vanavond ook maar een beetje anders zou zijn, maar de ontstaanswijze was toch in ieder geval niet hoe ze het gewend was.
Wel, genoeg gezeik. Sareth moest een blind date halen. Of wel, ze was al te laat, tot dusver nog maar zo'n drie minuten dus dat was erg mooi voor haar doen, maar ze had haar kamer nog niet eens verlaten, dus later zou het sowieso worden. Haar ogen scanden haar kamer door, op zoek naar zaken die ze niet mocht vergeten. Onder haar bed lagen twee flessen, waarvan ze er heel strategisch maar één zou meenemen, mocht haar anonieme fuckboi het waard zijn om haar kamer aan te tonen. Begreep haar niet verkeerd, ze rekende zichzelf absoluut niet te highclass voor de bosjes, maar wanneer je een bed tot je beschikking had, moest je niet moeilijk doen, toch? Ze trok een van de flessen onder het bed vandaan, gooide hem met een beetje beleid in een van haar tassen, sloeg deze over haar schouder en bukte voordat ze de deur uit stapte voor de spiegel voor een laatste check. Haar make-up was, al zei ze het zelf, fleek as fuck en haar haar zat prima. Ze trok haar strakke mesh shirtje iets rechter, herpositioneerde haar boezem, zette een stap achteruit om het totaalplaatje te bekijken en gooide vervolgens met een tevreden glimlach op haar lippen de deur achter zich dicht. Op naar het skatepark.

Haar tikten luid op het stenen pad dat van de school naar het skatepark liep. Haar ogen waren iets toegeknepen terwijl ze ze zoekend door het park niet glijden. Het was er niet bijzonder druk, maar druk genoeg om moeite te hebben met het spotten van iemand met wiens uiterlijk je allerminst bekend bent. Overal waar ze keek, werd haar blik beantwoord, maar niemand reageerde op een manier die duidelijk maakte dat hij op haar had zitten wachten. Op het moment dat ze een sigaret uit haar tas viste, voelde ze haar mobiel trillen. Snel stak ze de peuk tussen haar lippen, zodat ze vervolgens met diezelfde hand haar telefoon uit haar tas kon halen. Ze moest gewoon rechtdoor lopen, hij zou aan een van de picknicktafels zitten. En hij droeg geen shirt. Bij dit laatste gleden haar mondhoeken opnieuw omhoog, in een wat smiechterige glimlach. Ze zette voort, haar heupen wiegend bij iedere stap en hoopte met alle macht dat hij de verwachtingen die hij had geschept kon waar maken. Een fuckboi moest op zijn minst een leuk hoofd hebben en een man die shirtloos door het leven ging, behoorde een lichaam te hebben waar ook met pret naar gekeken kon worden. Bij deze sprak Sareth met zichzelf af dat ze de fles net zo goed in haar eentje kon leegdrinken als hij haar teleurstelde, of dat hij wel erg hard zijn best moest doen om het weer goed te maken, mocht dat het geval zijn.
Er was welgeteld maar één persoon te vinden die het teveel moeite had gevonden om zijn shirt aan te trekken en Sareth was blij verrast. Haar glimlach, die haar gezicht niet meer had verlaten sinds het laatste berichtje, werd nog groter bij de aanblik van meneer de lokale fuckboi. Ze nam de onaangestoken sigaret tussen haar lippen vandaan en stak kort haar hand op, als groet. “I have to admit that I was a little afraid you might be – well, not fuckboiworthy? But I was wrong.” Ze legde de laatste meters naar hem af, gooide haar tas op de picknicktafel en kromp iets ineen bij het harde geluid dat de fles maakte tegen het hout. “Oh,” mompelde ze, waarna ze zich weer keerde tot de meest welgevormde jukbeenderen die ze in lange tijd had gezien. Bij wijze van begroeting drukte ze haar lippen op deze jukbeenderen, zich vervolgens terugtrekkend met een plagende glimlach op haar gezicht. “So, with whom do I have the pleasure?”

Ze moest toegeven dat Sareth haar 'ontmoetingen' zelden tot stand kwamen via het internet. Het was niet zo dat Sareth ouderwets was, of zweverige bezwaren had tegen mobiele telefoons en het internet – integendeel – maar haar eerste ontmoetingen waren praktisch altijd face to face. Dit had alles te maken met het feit dat de witharige dame gemaakt was voor en door het uitgaansleven. Ze was gemaakt voor feestjes, kroegen en clubs en de vriendjes en vriendinnetjes voor een avond die ze daar maakte. Daar kwam ze aan nummers, daar wist ze precies hoe haar slachtoffers er in het echt uitzagen en van daaruit besloot ze of ze verder wilde gaan, mogelijk vaker wilde afspreken. Ze kon direct oordelen of ze haar echte nummer zou geven of dat van een willekeurige vorige fling en zo waren er welgeteld nul verplichtingen aan het eind van de avond. Het grote probleem met internet was dat je geen idee had hoeveel mooier of leuker de persoon in kwestie zich voordeed op instagram of twitter en tegen de tijd dat je zou afspreken, had je je nummer al gegeven. Daarmee gaf je ze een macht over je die Sareth absoluut niet kwijt wilde, niet wanneer er nog de kans was dat ze zwaar teleurgesteld zou worden. Nee, het liefst ontmoette ze mensen en sprak ze ze daarna nooit, maar dan ook nooit meer. (Er waren uitzonderingen.) Plus, Sareth was er heel zeker van dat ze alle filters en de juiste angles absoluut niet nodig had. Ieder licht deed haar goed en vanuit iedere hoek was er wel iets aan haar dat prettig was voor het oog.
Maar vandaag was ze zichzelf meer dan dankbaar dat ze uit haar comfortzone was gestapt en er maar op had vertrouwd dat de persoon met wie ze zou afspreken iemand was die graag after-sex peukjes rookte met mensen uit zijn eigen klasse. Nu moest ze wel toegeven dat er niets anders op had gezeten dan uit haar comfortzone stappen, want voor zover zij wist waren er geen uitgaansgelegenheden op dit eiland, dus Sareth was gedwongen om andere manieren te zoeken om tot nachtelijke avontuurtjes te komen. En tot dusver had ze hier absoluut geen problemen mee.
Ze voelde hoe zijn ogen over haar lichaam gleden en reageerde hier uit automatisme op door haar houding iets te veranderen. Haar rug iets rechter, haar kont iets naar achter, haar borst iets vooruit. Niet opvallend en zeker niet overdreven, maar duidelijk genoeg voor de anonieme jongen om te zien dat zíj het had gezien. En dat ze het toestond. Een soort onuitgesproken “I know right”, om het zo maar te zeggen.
“I'll take that as a compliment,” grinnikte hij, waarop Sareth knikte. “Oh, it is.”
Haar volgende begroeting was een zacht kusje, die ze net iets langer dan nodig op zijn gezicht had geplant. Dat gezicht was overigens een zeer aandoenlijk gezicht, dus het was tijd voor een naam, waar ze dan ook naar vroeg. ”The name's Rayan, nice to meet you,” antwoordde hij. “Your name was Sareth, right?” Sareth knikte, nog altijd die plagerige krul in haar mondhoek. “Why Rayan, nice to meet you too,” sprak ze. “I was kind of worried that you were planning on staying anonymous the whole of our little get-together. Imagine..” Ze trok haar rokje iets naar beneden voordat ze naast de jongen plaats nam op de picknicktafel en naar haar tas greep om deze iets naar zich toe te trekken, zodat ze er haar aansteker en vervolgens de fles uit kon halen. “You smoke? You have to, to be honest, if you're hanging with me. I don't like it when I'm around people who don't smoke. It makes me feel like I smell bad, which I know I don't, but you know..” Gedurende haar verhaal had ze haar pakje sigaretten richting de jongen uitgehouden en had ze haar eigen peuk aangestoken. Inmiddels stak ze naast het pakje, ook de aansteker zelf naar de jongen uit. Wat was ze toch zorgzaam. Het was haast iets geworden wat bij haar persoon hoorde, haar persoonlijkheid. Zij was altijd degene die alles mee had en die het met iedereen deelde, zolang zij er zelf genoeg van kon profiteren. Sigaretten, drank, drugs wanneer ze deze zelf had. She was supplyin', altijd.

Ze voelde hoe haar bewegingen nauwlettend werden gevolgd door zijn ogen. Anders dan anderen voelde ze zich niet ongemakkelijk onder zijn blik. Het idee dat ze werd bekeken, dat ze de aandacht kreeg die ze stiekem toch wel verdiende en die ze zich zou toe-eigenen, mocht ze deze niet krijgen, maakte alleen maar dat ze zich comfortabeler voelde. Hij vertelde haar dat hij een groot risico nam met betrekking op de hele oproep en het afspreken, maar dat hij vermoedde dat het het waard zou zijn. Dit laatste ging gepaard met een knipoog, die Sareth met haar signature glimlach. Ze knikte toegevend, want ze kon hem absoluut geen ongelijk geven en had hier ook in de verste verte geen behoefte aan. Natuurlijk zou het het waard zijn. Zou zij het waard zijn. En de houding van de lokale fuckboi straalde uit dat ook hij het waard zou zijn.
Sareth was blij dat hij haar sigaret aannam, hoewel ze hem weinig keus had gegeven. “Well, occasionally, yeah,” beantwoordde hij haar vraag. Hij nam de aansteker tussen zijn vingers en Sareth keek toe hoe hij zijn sigaret aanstak. Ook zij volgde zijn handelingen op de voet. “Thanks,” sprak hij, precies op het moment dat Sareth langzaam de rook in een opwaartse waterval uit haar mond liet ontsnappen. Ze blies het laatste beetje ingehouden rook uit en knikte. “Any time.” Hij draaide zich iets meer in haar richting en vroeg haar naar waar ze hiervoor had gezeten – voor haar tijd op Genosha, nam ze aan. Een geamuseerde krul sierde haar lippen, ze sloot haar ogen kort en haalde haar schouders op. Zijn interesse had gemeend geklonken en Sareth moest zeggen dat ze onder de indruk was, maar ze betwijfelde ten zeerste of hij daadwerkelijk benieuwd was naar haar leven vóór dit eiland. Of überhaupt voor deze nacht. Of erna. Niet dat het haar veel uitmaakte. Als ze naar een origin story wilde luisteren dan keek ze wel naar die malle superheldenfilms die ze al zo vaak was begonnen maar nooit had afgekeken omdat er altijd iets tussendoor was gekomen. Maar Sareth kende deze spelletjes als geen ander en was een fanatieke speler. Haar hoorde je niet klagen, nee. “I don't think it's fair to call it hiding if you're the one who's been living on an island for I don't know how long. If anything, you're the one who's been hiding. But I lived back home with my father before I came here. Never spent a lot of time actually being home, but that doesn't matter, hmm?” Ze keek hem aan, met een soort afwachtende uitdaging in haar ogen en nam ondertussen een trek van haar peuk. “And you?” vroeg ze, met eenzelfde interesse in haar vraag. Ze nam de fles opnieuw in haar handen en draaide er de dop vanaf. Nadat ze een slok achterover had gegooid, schoof ze de fles naar Rayan toe. Haar blik bleef hangen op zijn ontblote bovenlijf, op hoe zijn spieren zich ontspanden of aanspanden bij iedere kleine beweging. Ze nam nog een trek, liet de rook opnieuw ontsnappen en richtte tijdens deze laatste handelingen haar ogen weer op die van hem. Opnieuw het glimlachje.

Zijn antwoord had zo uit een boek kunnen komen en dit verbaasde Sareth absoluut niet. Het grijnsje waarmee zijn woorden gepaard gingen, deed precies zo'n grijnsje op Sareth haar gezicht verschijnen. Vervolgens tuitte ze haar lippen, gespeeld onder de indruk, en knikte. Als hij de badboy wilde uithalen mocht hij haar best iets geven om mee te werken. Buiten zijn gezelschap. Een verdere uitleg over wat hem zich had doen verstoppen, bijvoorbeeld. In plaats van direct verder te gaan en Sareth deze toegegeven gewekte interesse te beantwoorden, nam hij haar fles aan om hieruit te drinken. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Zelfs zou ze immers precies hetzelfde gedaan hebben.
Maar het verhaal ging verder en Sareth had inmiddels zijn voorbeeld gevolgd door zich naar hem toe te draaien en haar elleboog op tafel te laten steunen. Haar hoofd plantte ze in haar hand, zodat deze ondersteund werd. Haar rug was nog altijd zo ver gerecht als haar lichaam het toestond, onder het mom van een goede houding, hoewel iedereen wist dat ze het alleen deed omdat haar kont zo beter uitkwam. Hij vertelde over zijn vorige leven, voor het eiland, dat hij uit Noorwegen kwam en hoe de feestjes daar waren en ging ervan uit dat dit genoeg achtergrondinformatie was voor Sareth – en hier had hij absoluut gelijk in. Het verhaal nam een behoorlijk plotselinge wending toen haar vertelde dat er iemand was die hem dood wilde en Sareth reageerde precies zoals men van haar verwachtte hoe ze zou reageren (en omdat ze het oprecht grappig vond): ze lachte hartelijk en vooral ontzettend Sarilike haar witte tanden bloot en keek haar gesprekspartner van onder haar wimpers aan. ”We can only make the best out of it, am I right,” ontsnapte samen met de rook aan zijn lippen. Hierop knikte Sareth lachend, gepaard met het lichtjes ophalen van haar schouders. “You are right. Cheers to that,” zei ze, terwijl ze met een klein grijnsje de fles voor hem vandaan kaapte, deze in de lucht stak als proost en vervolgens aardig wat inhoud achterover sloeg. “Forgive me my ignorance, I always thought that Norway was just incredibly empty and cold,” begon ze, waarna ze een blik wierp op de aangestoken sigaret tussen haar vingers waarvan ze het bestaan toch even was vergeten, waardoor een stuk het op zichzelf had genomen om zonder haar goedkeuring op te branden. Ze tikte de opgebouwde as af, nam een trekje en ging verder. “But you're right, I've never been there and it sounds like I'm missing out. Sad.” Bij dit laatste woord maakte ze een pruillipje. “But perhaps I'll go there when this-” Ze gebaarde om zich heen. “-is done with me. You could show me around, let me make acquaintance with Norway's legendary and extravagant nightlife.” Ze grijnsde en keerde haar blik terug, iets afwachtend, vooral uitdagend, richting de shirtloze jongen die hier haar drank en haar peuken zat te consumeren. Niet dat je haar hoorde klagen over ook maar een van de bovengenoemde zaken, absoluut niet, Sareth was meer dan content, maar toch. Ze vroeg zich af wat de lokale fuckboi van plan was. Buiten bewijzen dat hij de lokale fuckboi was. Of wel, nee, dat was precies waar ze naar benieuwd was. Ze wilde alleen weten hoe hij dit zou bewijzen.