Revenge Is A Bloody Thing &Lawrence

Tijdens het korte gevecht dat ze al hadden gehad was de woede die hij had jegens de andere al gezakt. Niet dat de andere hem niet meer irriteerde met zijn onnozele gebrabbel maar het kon ermee door. Lawrence had niet meer het gevoel dat hij de andere zijn keel wilde openscheuren en dat was een positieve evolutie. Het was vooral zo ver gekomen wanneer het een twee tegen twee gevecht werd en hij zijn eerste klap had kunnen uitdelen. Soms was het verbazingwekkend hoe goed het kon voelen om iemand te kloppen als die persoon je irriteerde. Het was werkelijk een hele opluchting geweest. Maar het mocht niet zo blijven. Misschien lag de fout bij hemzelf, of misschien bij de onbekende, maar het liep toch verkeerd.
Lawrence had weer geprobeerd om de andere aan te vallen, eerst een boks naar zijn maag die hij ontweek door opzij te stappen, maar door het heel smerig te spelen kreeg hij de andere bij hem vandaan. Het was smerig en misschien oneerlijk. Dat gaf hij toe, maar hij zag niet in waarom hij het niet zou doen. Voor ze begonnen hadden ze geen regels opgesteld dus hij deed niks wat niet mocht.

Het was Lawrence wel al opgevallen dat de andere veel gaf om zijn wolven, dus zelfs als zou hij heel stoer zeggen dat hij die beesten zou kunnen doden zonder problemen, en het ook dacht zou hij het niet echt zover willen laten komen. Dat was het plan. Omdat hij de andere jongen had weten toe te takelen en hij merkte dat de afstand weer groter werd kwam er terug een grijns op zijn gezicht. De wolven was hij even vergeten, tot dan één van die beesten tegen hem aansprong en haar tanden in zijn schouder zetten. Geen seconde van twijfeling ging door de jongen heen. Hij deed geen enkele moeiten om recht te blijven staan, in plaats daarvan stak hij zijn tanden diep in de nek van de wolf. Door het gewicht van het beest zelf viel hij achterover, maar zelfs wanneer de lucht uit zijn longen werd geduwd loste zijn beet niet.
Het warme bloed dat uit zijn eigen schouder kwam merkte hij niet eens op. De beet was in ieder geval harder geweest dan eerder en dat had hem gewoon laten schrikken. Dat was de grote fout geweest. Wat hij niet kon negeren was het bloed van de wolvin dat hij in zijn mond kon proeven.
Lawrence wilde ook nog om rollen, zodat de wolf van onder kwam te liggen en hij erboven op, en dat probeerde hij dan ook. Dat beest zal leren manieren te hebben. Ze moest maar leren wie er hoger aan de voedselketen staan en dat ze schrik moest hebben voor zij die hoger stonden.

Later ging Lawrence vast wel beseffen dat zijn actie verkeerd was geweest, maar op dat moment leek het niet meer dan logisch. De wolf viel aan, werd een bedreiging en een bedreiging moet worden geëlimineerd. Dat was zo. Voor hem had het niet meer dan logisch geklonken, maar zijn andere tegenstander was er niet blij mee. Er werd door de jonge wat gebruld, maar het ontging Lawrence volledig wat dat het precies was. Hij letten niet meer op. Enkel doden ging nog door zijn hoofd heen. Dat was tot het gepiep kwam.

Het harde gepiep dat plots te horen was deed verschrikkelijk veel zeer aan zijn oren. Zijn hand sloeg hij er meteen over en zijn tanden had hij losgemaakt uit het vel van de wolf en hij was ook weer recht gekomen, die actie werd echter onderbroken door de jongen die op zijn rug sprong, en er zo voor zorgde dat hij Lawrence weg kreeg bij het beest.
Natuurlijk werd er een vraag gesteld over hoe dat het dier genezen kon worden, maar of hij veel zin had die te beantwoorden. ‘En ik zou dat vertellen omdat?’ vroeg hij aan de andere jongen. Voor hem waren de wolven nog steeds iets dat de jongen gecreëerd had dus hij zag er niet het probleem van in. Daarbij ontbrak op dat moment zijn empathie waardoor het hem op dat moment zeer weinig uitmaakten wat er nu perse gebeurde met de wolf. ‘De nek omwringen kan een oplossing zijn. Minder pijnlijk dan dat, maar minder interessant om mee te maken,’ zei hij op een vrij droge toon. Zijn hoofd was heel de tijd naar de wolf toegedraaid geweest en hij bleef grotendeels van zijn aandacht op dat dier richten. Dom ding dat het ook was. Dat zou haar leren. Lawrence was er bijna zeker van dat er nog bloed van de teef aan zijn mond moest hangen. Ho nee, hij was er heel zeker van aangezien hij het bloed gewoon kon ruiken.
Eén hand legde Lawrence neer op zijn schouder waar dat hij het bloed kon voelen, maar hij liet het gewoon weer zakken. Dat genas vroeg of laat wel weer. In ieder geval was het minder erg dan zijn eigen beet. ‘Ik zei toch dat mijn beet sterker was dan die van dat ding?’ sprak hij koeltjes verder.

Door het gepiep van eerder had hij nog altijd een onaangenaam gevoel in zijn oren, maar het ging langzaam aan weg. Het was nu eenmaal het nadeel van het hebben van een scherp gehoor, iets luid hoorde je nog eens extra zo hard. Daar zou hij de rest van de dag misschien nog last van kunnen hebben.
Lawrence duwde zichzelf weer recht door zijn handen op de grond te plaatsen en zo recht te staan. Eenmaal hij recht stond wandelde hij dichterbij naar de jongen en zijn wolf, toch bleef hij op een meter afstand staan. Het was een kwestie van veiligheid. Voor hem kon alles op dat moment een bedreiging zijn, en hij was zeker niet volledig gekalmeerd ondanks dat zijn stem toch nog aardig rustig was. Van binnen wilde hij echt kunnen zien hoe de twee er op de grond lagen. Lawrence wilde op dat moment het leiden kunnen zien, maar dat kon hij niet. Hij kon alleen maar af gaan op wat hij kon horen.
Wanneer dat er om zijn hulp gevraagd werd zei hij dat hij niet wilde helpen. Waarom zou je de vijand helpen? Waarom zou je het wezen dat je aanviel willen helpen om het een kans te geven om te overleven? Het klonk niet logisch voor Lawrence, absoluut niet logisch.

De stem van de andere begon wanhopig te klinken. Hij zou zelfs zijn eigen leven willen geven voor dat van het beest waar hij bij zat. Er werden zelfs excuses aangeboden waarbij dat Lawrence enkel even een sarcastische grinnik liet horen. Uiteraard dat er excuses op zo’n momenten werden aangeboden. Zodra dat de wolf terug beter zou zijn, of de jongen wist wat hij moest doen zou het daar al lang gedaan mee zijn. ‘Dan had ze beter moeten weten dan je te beschermen,’ sprak hij vrij kalm. 'Maar misschien weet ik wel een manier om het gif te doen verzwakken. Of dat ding van je het dan wel overleefd kan ik niet garanderen, de kans wordt in ieder geval groter,' zei hij om de andere hoop te geven en hem te doen geloven dat hij wel wilde helpen.
Langzaam liet hij zich door zijn knieën zakken zodat hij meer op ooghoogten kwam te zitten van de jongen en zijn huisdier. Nu hij weer dichterbij zat kon hij het bloed van zowel mens als wel veel duidelijker ruiken. Bijna onbewust haalde Lawrence een keer diep adem. Zijn stem had de afgelopen paar minuten rustig en beheerst geklonken, maar daar kwam verandering in. Zo goed als hij zelf in kon schatten probeerde hij in de ogen van de andere te kijken, maar het zou nooit honderd procent kloppen. ‘Jammer genoeg ga ik die info niet delen.’ Na die woorden wilde Lawrence weer recht staan.

Lawrence besefte dat hij eigenlijk moest beginnen zwijgen, zijn woorden maakten heel de situatie namelijk niet beter. Niks zou de situatie beter maken, enkel als hij zou zeggen hoe dat de wolf genezen kon worden zou het beter worden, maar dat deed hij niet. De plotse aanval van eerder had het slechte in hem naar boven weten te halen, en dat hield hem tegen om het juiste te doen. Achteraf, als hij zichzelf meer was en de Basilisk weer naar achter had kunnen schuiven ging hij er vast allemaal spijt van hebben, zeker als de wolf zou sterven. Door het karakter van de Basilisk dat naar voor was gekomen zou hij spijt hebben als de wolf niet zou sterven.

Het was een vergissing geweest om dicht in de buurt te komen van de andere persoon. Lawrence kreeg de knie van de andere hard in zijn maar en kwam niet al te zacht terecht op de grond. Twee handen sloten zich om zijn keel en met flink wat kracht werd zijn luchtpijn dicht geknepen zodat het onmogelijk was lucht te krijgen.
Automatisch nam Lawrence de handen vast van de jongen. Het was moeilijk om zich te concentreren om wat er werd gezegd wanneer je geen lucht kneep. Wat hij ervan kon uitmaken was dat er gezegd werd dat hij echt een monster was. Nee, dat was hij niet. Ofwel. Ja. Hij was het wel, maar niet altijd bedoelde hij het zo. Of misschien wel, misschien maakte Lawrence zichzelf gewoon wijs dat zijn slechte kanten kwamen door zijn mutatie maar was het niets meer dan een slecht excuus. Wat er verder gezegd werd drong niet volledig tot hem door, behalve wanneer hij hoorde dat hij ook zou sterven als de wolf eenmaal dood zou gaan.
‘Do-od je mij...is j-e di-ng...ten dode op-opgesch-reve,’ bracht de jongen moeizaam uit door de handen die zijn luchtpijp dicht knepen. Hij mocht niet teveel zeggen, want bij ieder woord dat hij uitsprak verloor hij meer zuurstof. Zijn been probeerde Lawrence wat op te tillen zodat hij een poging kon doen om de jongen van hem af te schoppen, zelfs al moest hij daarvoor meerdere keren schoppen. Het vereiste op dat moment echter meer energie dan normaal en de licht hoofdigheid kon hij niet tegen houden.
Mooi niet dat hij zou sterven omdat zijn wolfje zou sterven. Daarbij zou hij niet verder komen als hij echt besloot om hem te laten stikken.

Lawrence had de jongen niet op tijd zien afkomen en daarom eindigde hij voor die keer van onder met een knie drukkend in zijn maag en twee handen rond zijn keel. Om er misschien voor te zorgen dat de greep minder hard werd had hij de handen vast genomen maar dat hielp niks. Wat had hij ook verwacht? Dat de andere hem gewoon zou laten los gaan omdat hij zijn handen vast nam.
De zin van eerder werd weer herhaald. Zijn leven voor dat van de wolf. Tenzij hij zou zeggen wat het tegengif zou zijn. Zelfs als hij zou willen zou hij op dat moment amper iets uit krijgen, dus deed hij zelfs niet eens de moeiten om te zeggen of hij zou zeggen wat het tegengif was of niet. Hij verkoos liever een andere manier dan.  

Lawrence had al een lichte huidskleur dus de handen die rond zijn keel zaten ging zeker hun markeringen achterlaten. Daarvoor zetten de andere wel genoeg kracht. Zijn flauwe excuus om los te geraken had daarbij ook niet gelukt dus wilde hij wat anders proberen. Met één hand zocht hij naar het gezicht van de anderen door eerst over zijn arm naar boven te gaan en uiteindelijk probeerde hij om met zijn vingers in de ogen van de andere te steken. Wat sowieso al niet makkelijk was met een te kort aan zuurstof maar hij kon niet anders doen dan proberen.
Het kwam vast door zijn mutatie dat hij nog de kracht had om het zelfs nog maar te proberen. Lawrence zou misschien zelfs iets langer zonder zuurstof kunnen dan een normaal persoon, maar hij wilde zeker niet uittesten hoe lang dat het nu precies was. Als hij echt helemaal in de problemen kwam moest hij maar overschakelen op zijn laatste redmiddel want een transformatie koste hem geen moeiten, het was juist het niet transformeren waar hij altijd wel moeiten voor moest doen.
Dat zou echter echt het laatste redmiddel zijn, eerst zou hij wel proberen om de anderen te laten lossen door hopelijk in zijn ogen te steken.

Lawrence had geprobeerd om met zijn vingers in de ogen van de jongen te steken, maar dat liep niet zoals hij wilde. Die keer was het de andere die beet in zijn hand en dan pas merkte Lawrence dat de andere zijn hoektanden ook langer waren. Om geen kreet te slaken en nog wat waardigheid te behouden klemde hij zijn tanden stevig op elkaar. Niet veel later werd zijn hand zonder problemen weer op de grond gedrukt.
Lawrence begon luid te hoesten wanneer dat er eindelijk één hand loste en hij weer de kans kreeg om te ademen. Zelfs dat deed al zeer. Gewoon de lucht door zijn luchtpijp laten komen zorgde voor een branderig gevoel, zowel in zijn longen als in zijn luchtpijp. Hij had toch even de tijd nodig om op adem te kunnen komen en zich te herpakken voor hij een woord uit zijn keel zou kunnen krijgen. ‘Een medicijn, heel veel ervan,’ zei hij onder het hoesten door. ‘Maar ik weet niet of het ook zo is bij dieren,’ bekende hij. God nee, hij wilde niet dood dus kon hij het maar beter gaan zeggen, er was genoeg wat hij nog wilde doen. ‘En ik kan enkel niet beloven dat ze het overleefd, en ze zal ook niet meteen terug de oude zijn.’ Zelfs als het gif zou worden verzwakt zal ze de komende week nog niet de oude zijn. De pijn zou niet verzwakken en al helemaal niet verdwijnen. Hevige koorts kon er ook nog eens bij komen kijken en spierpijn was ook niet tegen te houden. Dat zou ze echter enkel moeten doorstaan als ze niet toch zou sterven, door gif of door een overdosis. De hoeveelheid antibiotica zou het misschien wel kunnen veroorzaken.
‘Het was niet de bedoeling geweest om te bijten,’ sprak hij nog al ging dat niet zonder af en toe te moeten kuchen. Het enige goede aan het bijna te zijn gestikt was dat een deel van zijn menselijkheid toch terug boven was gekomen.

Zijn schouder deed zeer, zijn keel deed zeer, zijn hand deed zeer en zo kon hij nog wel even verder gaan. Alles deed gewoon pijn, en het was grotendeels zijn schuld. Als hij gewoon was weg gegaan wanneer hij ook maar voor het eerst de geur rook van de kerel en zijn wolven was het vast allemaal beter gegaan. Het was weer maar eens uitgelopen als een dag die hij op zijn lijstje van slechte dagen kon zetten, zo had hij er genoeg. Nog even een Lawrence kon er een boek over gaan schrijven.
Wanneer dat één hand dan toch van zijn nek werd gehaald was het al een hele opluchting. Na even op adem te zijn gekomen had hij maar eens geantwoord op de vraag van de andere, en ook meteen zegt dat het niet zijn bedoeling was te bijten. Er werd daarop geantwoord dat het ook niet de bedoeling was van de wolf om ertussen te springen. De opmerkingen die hij daarover kon maken, maar hij besloot te zwijgen. Dat leek hem het beste op te doen op dat moment.
Vlak daarachter werd de naam van het medicijn gevraagd. ‘Kan je misschien je hand weghalen?’ vroeg hij maar hij besloot toch ook maar te antwoorden op zijn vraag. Voor hetzelfde geld begon de wurging weer gewoon omdat hij vroeg om de hand weg te hebben van zijn keel. Daarom antwoordde hij nog voor dat de hand weg was.
‘Antibiotica, en nee, pijnstillers helpen niks tegen de pijn,’ antwoordde hij op de vraag. De andere mocht van geluk spreken dat er iets was dat een hogere overlevingskans bood. Als het was zoals in de verhalen dan was dat beest al dood geweest. ‘Maar niet komen janken als het niet werkt oké? Meer kan ik echt niet doen,’ Het was niet volledig zijn schuld dan, want hij kon niet meer doen dan zeggen dat zou kunnen helpen. Misschien dat ze maar eens moesten proberen om een echt tegengif te maken. Of hij moest maar eens met een muilkorf gaan rond wandelen, dat zou pas een zicht zijn.

De hand van de jongen verdween niet meteen, jammer genoeg. Lawrence had eigenlijk gehoopt dat het wel het geval zou zijn geweest maar hij zat niet in de positie om te klagen. Op een gegeven moment was hij zelfs beginnen denken dat hij zijn handen nooit meer van zijn nek zou verwijderen. Het was dan ook een hele opluchting wanneer dat het uiteindelijk wel gebeurde.

Wanneer de jongen zijn hand weg haalde en zich ook van Lawrence verwijderde greep hij de kan om recht te gaan zitten. Het hoesten begon meteen weer zodra hij de zittende pose had aangenomen. Voorzichtig legde hij even een hand tegen zijn keel. De andere was ondertussen wat aan het brabbelen tegen zijn wolf nadat hij Lawrence nog had bedankt. Echt gemeend had het niet geklonken, en precies om die reden en om zijn keel te sparen reageerde hij er niet op. Ziekenhuis. Hij kon zeker ook wat verzorging gebruiken maar ergens zou hij vast wel gewoon iets van ontsmetting vinden. De rest genas wel op zijn tijd.
Voordat hij recht stond wachten hij nog tot de andere weg liep. Nog steeds wist hij geen naam. Ach, hij zou er niet van wakker liggen. Rustig duwde hij zich dan recht. Of hij was te snel recht gestaan, of het was een neven effect van de wurging maar even werd hij weer volledig licht hoofdig en had hij het gevoel elk moment weer te kunnen vallen. Pas wanneer dat het weg was besloot hij de weg terug naar de school maar eens te vinden. De kap van zijn sweater hing hij alvast over zijn hoofd voor moest hij iemand tegenkomen. Het was niet dat hij er geweldig uit zag.

Topic done c: