The King, The God & The Muze &Dahlia

Dahlia was echt geen ochtendpersoon en zeker niet als die ochtenden gevuld waren met hoofdpijn, misselijkheid en licht dat te fel was. Normaal gezien stond ze niet op voor de middag na zo'n zware nacht, maar Daphne had er blijkbaar anders over gedacht. Haar zusterlief had de gordijnen open getrokken bij het minsten dat de zon scheen, om vervolgens heel actief beginnen te dansen. Toen had ze een knorrige Dahlia op haar gekregen. Gelukkig was Daphne wel zo lief geweest om de misselijkheid en de koppijn -na aandringen- weg te halen. Nu moest ze enkel nog met zonnebrillen rondlopen, maar dat was minder erg. Hoewel ze zich miserabel voelde, was dat niet te zien aan haar uiterlijk.

Als ze nu toch wakker was kon ze even goed een frisse neus gaan halen. Haar blauwe jas pakte ze van de kapstok en met een laatste blik liet ze de deur achter haar dicht knallen. Dat er andere mutanten misschien wel wouden slapen kon haar niet zo heel veel schelen. Haar gsm had ze ook meegenomen en met het nieuwe album van One Direction in haar oren liep ze richting de kantine. Daar haalde ze eerst een beker koffie. Terwijl ze in de rij stond met andere mutanten die duidelijk hetzelfde als zij meemaakte, maar niet zo'n geweldige dokterszus hadden. Nadat ze haar gloeiendhete kop had aangenomen, zonder vriendelijke blik naar de jongen achter de toog natuurlijk, liep ze richting het plein. Als de geur van koffie niet in haar neus hing en de geluiden van Temporary fix in haar oren, was ze waarschijnlijk wel terug gedraaid. Dan had ze de geluiden van de nagels over de stenen wel gehoord en de klap die volgde toen iemand van de muur sprong. Maar toen ze net de deuren open klapte en hem opmerkte, was het al te laat om weg te lopen. Vooral na de woorden die hij haar toe riep. Met toegeknepen ogen liep ze langs de jongen heen. "Pardon? Zei je iets? Ik spreek namelijk geen Neanderthaler." Zei ze zonder haar oortjes uit te doen. De wolven die hij aan zijn zij had, begonnen haar gevaarlijk toe te grommen. Het enigste wat ze deed was zachtjes glimlachen, haar bril naar beneden doen en haar ogen amberkleurige laten oplichtte. Toen kropen ze wel zachtjes piepend achteruit. Normaal was Dahlia niet zo tegen dieren, maar zij waren van het vijandige pack, dus waren zij ook de vijand.  

TAG: Little wolves Clothes:  X WOLF De crèmekleurige rechts

Haar humeur was al laag en nu kelderde hij tot het vriespunt. Haar ogen waren achter haar zonnebril furieus samen geknepen en lichtte amberkleurige op. Ze moest echt haar best doen om haar zandkleurige wolf binnen te houden. Als het aan haar lag was ze al lang naar de keel van de jongen gesprongen, of de andere minderwaardige wolven. Zeker als die wolven haar zouden aanvallen, maar tot nu toe was een dreigement van haar kant en een signaal van zijn kant genoeg om ze te doen stoppen.

Amadéo haalde het slechtste in haar naar boven, letterlijk. "Oh stop toch stuk schurft. We weten allebei wie hier de vorige keer piepende op de grond lag." Sneerde ze hem kwaad toe. Om haar dreigement kracht bij te zetten, liet ze hem zachtjes het gevoel krijgen alsof hij ging transformeren, maar verder niet. Alsof je moet niezen, maar het komt niet, alleen dan een heel stuk erger. Sadistische Dahlia kwam echt naar boven en als Daphne er was, had ze haar waarschijnlijk op het matje geroepen. Niet dat Dahlia naar haar zusje ging luisteren.

TAG: Little wolves Clothes:  X WOLF De crèmekleurige rechts

Ergens vond ze het nog wel zielig voor de wolven, maar absoluut niet voor hem. De arrogante klootzak die dacht om het even tegen een eeuwen oude mutant op te nemen. Boehoe dat ze zijn wolven pijn deed en niet hem, ze zat al langer in dit vak. "Oh tuurlijk, maar het is wel efficiënter dan gewoon direct jouw keel door te bijten," Ketste ze hem toe. Ze had al lang overleefd op zo'n manieren, nooit de bron kwetsen maar altijd de geliefde ervan. Soms had Dahlia echt geen moreel geweten, maar dat had ze wel toen het meisje er plots vrolijk tussen kwam te staan in een roze wolk.

Arrogant trok Dahlia een wenkbrauw op. Wie dacht zij dat ze was? Maar toen Amadéo zo vijandig ging doen, drukte ze haar hand op zijn borstkas. "Even dimmen, macho. Geen woede afreageren op onschuldige mensen!" Zei ze met luide stem. Misschien dat ze geen moreel geweten had, maar een rechtvaardigheidsgevoel had ze wel. En dat gevoel vertelde haar dat ze dit onschuldige meisje er niet onder mocht laten lijden. Op het eerste zicht leek ze toch onschuldig in ieder geval, alsof ze elk moment zingend met vogels achter vlinders kon aangaan. "Dit zijn niet jouw zaken, meisje," Vertelde ze het meisje vervolgens, vriendelijker dan ze Amadéo net had toegesproken. Toch haalde ze haar hand niet weg, want wie weet waartoe de halfling in staan ging zijn. Straks scheurde hij haar aan flarden of zo en bloed ging heel slecht uit de kleren.

TAG: Little wolves Clothes:  X WOLF De crèmekleurige rechts

Het meisje had de juiste bedoelingen, dat had Dahlia wel door, maar ze had ze gewoon bij de fouten mensen op het foute moment. Op zich was er niks risicovol aan om tussen twee half vechtende mensen te gaan staan, maar helaas was dat er wel als het ging om twee mutanten die elkaar elk moment de keel konden doorbijten. Niet zo'n goed plan, tenzij je wou dat je oog matchte met de nieuwe blauwe sokken die je kreeg. Dan kon Dahlia er natuurlijk niks over zeggen. Hoewel de conclusie was dat het meisje gek en raar was, besloot Dahlia haar toch te beschermen. Misschien was het haar innerlijke Artemis of wel wou ze gewoon iets doen om Amadéo tegen te zitten, maar het werkte. De stoom kwam nog net niet uit zijn oren toen ze hem duwde met haar hand. Perfect. Haar woorden kwamen gemener over dan ze had bedoeld, dat zag ze in de ogen van de brunette. Even had ze de reactie om Amadéo los te laten en haar te knuffelen, maar toen zag ze een lampje in haar ogen aanspringen. O-oh. Daar kwam het. Voor ze iets kon doen verscheen er een roos licht rond de vingers van het meisje. Dahlia had niet veel tijd nodig om het verband te leggen tussen haar woorden en de kleur, maar ze was te laat toen ze haar arm terug trok alsof ze gestoken was. "Jij," Siste ze boos naar de vervloekte mutante die haar dit aandeed, maar dat gevoel verdween toen ze de blik van Amadéo ving. Haar hart leek een slag te missen en haar adem stokte even. Een warm gevoel trok langs haar buik, al stribbelde alles tegen in haar binnenste, ze kon het niet stoppen. Haar lippen voelde plots erg droog aan en op de plaats waar haar hand op zijn borstkas drukte tintelde het. Dit wou ze niet, zeker niet met hém. De enigste persoon ooit die haar dit had laten voelen was Orion, maar die was al lang dood.

Zijn opmerking deed haar blozen. Blozen, serieus? Begon ze daar nu ook mee? Dan konden ze even goed direct door een veld vol bloemen huppelen en elkaar aardbeien met chocolade voederen. Liefde was niet haar ding en toch kwamen er zo'n gevoelens naar boven door de mutatie van het meisje. Haar vingers trok zich samen en krulde zich zo om zijn shirt. Vervolgens stapte ze dichterbij. "Heb ik je pijn gedaan?" Vroeg ze met een gepijnigde stem. Vanbinnen kookte ze, alsof ze naar een slechte film moest kijken er niks aan kon doen. Langzaam, heel langzaam raakte de roze lichtjes dieper en dieper. Waardoor het stukje waar de nog 'ongevoelige' Dahlia zat kleiner werd. Van buiten streelde haar vinger over zijn wang terwijl ze van binnen duwde en wrong om haar ruimte te behouden, maar het roos verdreef haar.

TAG: Little wolves Clothes:  X WOLF De crèmekleurige rechts

Heel haar wezen stribbelde tegen en blijkbaar was dat omgekeerd ook. De wolven begonnen nerveus te piepen en rond te trippelen, maar Amadéo leek geen oog voor hen te hebben. De roze wolk had heel haar gedachtengang overgenomen, waardoor Dahlia dingen deed die ze anders nooit zou doen. Vanbinnen walgde ze van  het feit dat ze als een mak schaap haar hand over zijn wang liet glijden. Toen hij een stap naar voren deed en tegen haar aanstond, rilde ze. Al dacht ze niet dat het de goede manier van rillen was. Pas toen hij zijn lippen zachtjes op de hare drukte kreeg ze het. Op een of andere manier leek de roze wolk plots gewoon weg. Boem, paf, verdwenen.

Met een kreet van woede duwde ze de jongen hardhandig van zich af. Haar twee handen  had ze tegen zijn borstkas gezet en met meer kracht dan nodig was had ze hem weggeduwd. Vervolgens veegde ze haar lippen af met de achterkant van haar hand, terwijl ze haar gelaat in een rare grimas had getrokken. Dahlia draaide zich om naar het meisje. Nu was de neiging om haar te verdedigen helemaal weg. "Jou krijg ik nog wel," Siste ze met oplichtende ogen. Haar wraak zou zoet zijn, zeer zoet. Daarna draaide ze zich om, wandelde ze furieus enkele meters verder en veranderde toen in een reusachtige wolf. Met een laatste gevaarlijke grom naar het tweetal zette ze zich af en verdween ze in de richting van het bos. Ze had een beek nodig en snel ook. Nog nooit had ze zich zo onrein gevoeld, zelfs al was er niet echt iets gebeurd.

TAG: Little wolves Clothes:  X WOLF De crèmekleurige rechts