Trying to function here - closed

De jongen liep over de stenen heen. Hij bewoog zijn tenen die gestopt waren in een paar zwarte sneakers. Hij was gewend aan het lopen op blote voeten en de schoenen die er nu omheen zaten voelde nog raar aan. Deze schoenen kwamen uit zijn ‘nodig in deze eeuw’ tas die hij meekreeg van zijn moeder en aan had getrokken nadat hij in de auto was gestapt.

Bij elke stap die hij zette voelde hij ook het gewicht van het mobieltje in zijn zak, nog een apparaat uit dezelfde 21ste eeuw tas. Hij had geen idee hoe het ding werkte, maar besloot het maar bij zich te houden, omdat zijn kamergenoot het ding weg zou gooien als hij de kans zou krijgen. Hij glimlachte even aan de gedachten, zijn geeloogige kamergenoot die het ding boos uit het raam smeet.

De jongen ging met zijn hand door zijn haar, dat erg warrig zat door de wind die er waaide. Na een paar keer besloot hij dat het nutteloos was en gaf hij het op. Nog meer redenen dat dit eiland niks voor hem was, het feit dat het voor een groot deel open was, terwijl hij gewend was aan het bos en al die geluiden en geuren. Tot nu toe was deze mutantenschool minder erg dan dat hij gedacht had, maar nog steeds niet iets waar hij nou zo blij mee was. Het liefst zat hij nog thuis, maar daar leken ze hem dus ook niet te willen hebben. Kon hij er wat aan doen dat hij zo geboren was? Nee, natuurlijk niet. ‘Je went er wel ,na een tijdje ga je het leuk vinden hier.’ Vertelde ze hem. Oké, leuk, maar wanneer was dat? Zijn donkerbruine ogen gingen het pleintje over waar hij doelloos naartoe gelopen was. Hij ging op de rand van de fontein zitten die er stond en keek om zich heen, de omgeving in zich opnemend. Hij had eerlijk gezegd geen idee waar hij was, maar het kon hem eigenlijk ook niet zoveel boeien. Vermoeid trok hij zijn benen op tot hij in een kleermakerszit zat. Hij voelde het mobieltje in zijn zak trillen en keek met grote ogen naar de broekzak van zijn joggingbroek. Langzaam pakte hij het apparaat eruit en hield het in zijn hand. Er stond een teken op de voorgrond, samen met het woord ‘Moeder’. Hij draaide het ding even om en bekeek het van alle kanten, maar had werkelijk geen idee wat hij moest doen. Verslagen legde hij het ding naast zich neer op de rand van de fontein en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij zou hij het ooit gaan overleven hier?