Allison had niet vaak dilemma’s met zichzelf maar vandaag toch wel. Of ze koos er voor in de kantine, in de drukte te gaan eten, of ze koos er voor om buiten, in de rust maar ook in de kou te zijn. Ze hield niet van de kou ondanks dat ze geleerd had ermee om te gaan. En ze hield ook niet echt van een lawaaierige drukte als in de kantine. Dus ze stond daar mooi, met haar schoudertas over haar schouder gehesen in het deurgat naar de kantine, toekijkend naar rumoerige studenten en veel geklets. Had ze daar echt zin in? Nee, maar ze had evenmin zin om buiten in de kou door te brengen. Niet dat er geen genoeg lege lokalen waren maar dat zag er dan ook weer zo zielig uit als ze daar eenzaam en alleen in een lokaal zou zitten. Oké, kantine zou het worden, ze wandelde langs de tafels naar de dienkar en nam er een appel van tussen de rest, in iets meer had ze voorlopig geen zin. Ze draaide zich om en iemand stootte gelijk tegen haar aan, ze hief haar handen op en keek de persoon in kwestie met een dodelijke blik na, geweldig … buiten zou het dus worden.

Ze sloeg haar sjaal een rondje extra om haar hals en stak haar ene hand weg in haar jas terwijl ze van haar appel beet en in de buitenlucht bleef staan. Ze had geen idee waarom maar buitenlucht maakte haar altijd zoveel gezonder, alsof het echt iets kon aanrichten in haar lichaam. Haar blik gleed het schoolplein rond en bleef uiteindelijk hangen op de fontein die niet langer werkte. Het was deprimerend, echt, de kou, het weinige leven in de buitenlucht en al zeker het groen dat allemaal bruin en dor werd. Allison zakte neer tegen de fontein en keek naar het weinige water erin terwijl ze probeerde ieder beetje kou uit haar lichaam te verdringen. Ondanks dat het nog maar oktober was, het was koud … veelbelovend voor wat de winter in petto had. Toen haar appel enkel nog maar een klokhuis was richtte ze haar hand op en mikte hem in de vuilbak enkele meters verder, ze glimlachte gelijk toen hij erin landde. Ze draaide haar blik richting een jongen die net struikelde, ze zag de Iphone gewoon recht de fontein in vliegen, zelf viel haar mond open omdat ze het tafereel al van verre zag komen, ze probeerde er nog naar te grijpen maar als dank kreeg ze een hoop spetters op haar kleren en in haar gezicht. Ze kneep haar ogen dicht en haalde haar hand langs haar wangen toen ze zijn gevloek hoorde, duidelijk Brits van afkomst. Hij excuseerde zich meteen, Allison glimlachte en schudde gelijk haar hoofd. ‘Je kan er niet aan doen dat je word aangevallen door,’ ze zweeg en keek langs hem naar de losliggende tegel. ‘tegel.’ Maakte ze haar zin af terwijl ze naar de Iphone keek in zijn handen. ‘Ik wilde hem nog redden maar was niet snel genoeg, heeft hij het overleefd?’ Vroeg ze met een pijnlijk gezicht naar de iphone, zo’n dingen waren duur, je liet ze niet graag in het water vallen …
OOC; Daarnet kon ik heel je post lezen, maar nu scrolt hij enkel maar tot “Bloody Hell”, ligt het aan mijn laptop of ik het bij jou ook zo? =)

Die arme Iphone, het was hier al zo moeilijk om iets van het vasteland naar het eiland te krijgen, bestellen per post kon je al uitsluiten dus hij zou wel even mogen wachten op een nieuwe. Alhoewel ze ooit eens een hoop trucjes gelezen had over hoe je die dingen terug droog kreeg … waarom ze het had gelezen wist ze niet … maar ze had geen draagbare haardroger bij en hier in de openlucht zag ze niet meteen iets dat kon helpen de Iphone terug droog te krijgen, zeker niet in dit weer. Dus hij was echt naar de haaien en ze voelde zich misschien een klein beetje schuldig dat ze niet wat sneller was geweest en wat beter kon vangen zoals ze kon mikken. Allison liet haar handen kort over haar gezicht gaan, waarmee ze de koude druppels weg veegde, in zover het warme gevoel van de jas en sjaal. Die druppels hadden haar precies net in een vriezer gezet en opgesloten. Ze stak haar handen dan ook gelijk diep weg in de zakken van haar jas en moffelde haar kin dieper in haar sjaal, zo, beter.

Ze moest gelijk weer glimlachen bij zijn woorden, dat en het Britse accent zorgden voor iets extra, iets waar Allison haar vinger niet kon opleggen maar het zoveel interessanter maakte om naar hem te luisteren. ‘Alles is hier gevaarlijk, vorige week over een boomwortel gevallen,’ ze zweeg en trok een serieus gezicht. ‘Bijna dood.’ Knikte ze voor haar glimlach weer door brak. Ze keek toe hoe hij de Iphone uit het water haalde en trok een gewrongen gezicht toen de druppels eraf gleden, nee, hij hoefde het niet te testen … die zou het niet overleefd hebben. Maar hey, het positieve was dat hij met deze kon gooien als hij gefrustreerd was ofzo … blijkbaar gebeurde dat veel bij de jeugd. Bij zijn vraag glimlachte ze gelijk terug en haalde kort haar schouders op. ‘Buiten zitten en kijken hoe de mensen worden aangevallen door de tegels.’ Ze kon nooit lang serieus blijven dus schudde ze gelijk lachend haar hoofd. ‘Ik vind buiten in de kou net iets beter dan binnen in de drukte van de kantine.’ Antwoordde ze hem dan eerlijk. ‘Allison trouwens, goed en wel de Iphone aanval overleefd.’ Stelde ze zichzelf vriendelijk voor …

Haar blik bleef een tijdje op de Iphone rusten in zijn handen terwijl ze zich afvroeg waarom ze zelf nooit op dergelijke elektronica had gerekend. Haar vader had haar op een bepaalde leeftijd wel een gsm gegeven maar die was niet traceerbaar voor mochten er mensen of mutanten zijn die achter haar familie zouden aan komen. Vanaf het moment dat Allison besefte hoe kwetsbaar elektronica je kon maken had ze het allemaal een beetje verafschuwd. Daarnaast had geen telefoon nodig om af te spreken, ze kon het zich gewoon niet permitteren in haar opleiding tot jager. Dus nee, ze had niets van elektronica bij zich voor de moment, ze was behoorlijk capabel om zichzelf te redden.

Ze opende haar mond bij zijn opmerking of de boomwortel misschien een mutant kon zijn. Ze sloot hem weer en keek bedenkelijk van hem weg. Wat als het een mutant was geweest, deze dagen hoefde je van niets meer te schrikken. ‘Als het een mutant was geweest dan ben ik zeker dat hij niet een tiental nieuwe vloekwoorden kent.’ Zei ze uiteindelijk glimlachend. Ze keek hem weer aan en haalde haar schouders op, de boomwortel had maar uit de weg moeten gaan, als dat kon tenminste. Haar pols voelde er nog steeds stram van aan, maar het maakte het trainen er niet onmogelijk door dus ze maakte zich er niet druk om. Als het te erg zou worden zou ze wel langs gaan bij de verpleegsters hier. In ieder geval had de boomwortel geluk dat het maar een boomwortel was, als het een mutant was geweest en ze dat geweten had … nouja, laten we zeggen dat Allison alles behalve in het juiste humeur liep en het hem duur zou komen te staan hebben.

Bij zijn beschuldiging keek ze hem gelijk met een valse verontwaardigdheid aan. ‘Wie denk je wel dat ik ben.’ Zei ze gelijk grijnzend. ZO verschrikkelijk wreed zag ze er nu toch niet uit? Haar blik ging naar beneden, naar de tegels, ze zaten redelijk goed vast en ze was niet de persoon om haar wapens eraan te besteden om ze los te peuteren en uiteindelijk toe te kijken hoe iemand er haast overheen viel. ‘Daarnaast heb ik niet de juiste mutaties om die tegel scheef te krijgen. Je zult iemand anders moeten zoeken.’ Ze zweeg en keek suggestief rondom zich op het plein. Er waren enkel maar studenten die op doortocht waren naar binnen, niemand zo gek als Allison om buiten te blijven. Maar hier stonden ze, typisch.

‘Aangenaam.’ Knikte ze meteen toen hij zich voorstelde als Sullivan en de hele introductie erachter. Het deed haar glimlachen, een gesprek op deze luchtige manier starten kon in haar ogen bijna nooit verkeerd lopen ook, daarnaast was Allison niet de persoon die snel vijanden maakte. Haar blik ging gelijk terug naar hem als hij begon te praten. Ze schudde langzaam haar hoofd bij zijn vraag. ‘Niet echt.’ Gaf ze eerlijk toe. Ondanks dat ze graag alles wist zijn, ze had er niet echt de tijd voor gehad. ‘Buiten zijn is gewoon gemakkelijker voor mij, maar als er rustige plekken zijn die zich binnen te bevinden dan hoor ik het graag.’ Zolang het maar niet in de drukte was, dan kon ze de beelden van de buitenwereld blijven ontvangen. ‘Suggesties?’ Ze hield haar hoofd schuin en keek hem afwachtend aan. Ze was hier nu ook niet van plan te blijven staan dus als hij haar plaatsen zou willen tonen dan zou ze gelijk volgen …

Creatief … was ze creatief? Daar moest nou zelf eens over nadenken. In de lessen of bij gewone situaties liet haar brein haar soms eens in de steek naar het zoeken van de juiste manier of methode. Maar als het er echt op aan kwam … als ze zichzelf moest verdedigen, moest vechten of tijdens een jacht, dan was ze wel behoorlijk creatief. Dat konden alle verschillende pijlen op haar kamer bevestigen. Maar ze kon daar niet op antwoorden met een ja of een nee. Maar het feit dat ze had lopen vloeken bij de val was door de pijn en ze was behoorlijk verrast geweest door wat ze allemaal had uitgekraamd van woorden, als je dat woorden kon noemen. Niemand had het gehoord en ze was met een enorme donderwolk gaan trainen. Achteraf was ze maar naar de verpleegsters gegaan en het resultaat was een gebroken handwortelbeentje en dus voor een paar weken een brace. Echt geweldig. Maar zelf met die brace wist ze aardig creatief te trainen. ‘Misschien.’ Gaf ze uiteindelijk antwoord. Ze richtte haar blik terug op hem en haalde glimlachend haar schouders op. Meer dan dat kon ze hem niet geven als ze het zelf niet wist.

Zijn opmerking over wat ze misschien wel kon zijn deed haar met een glimlach en een frons naar hem toe kijken. ‘Echt?’ Vroeg ze grijnzend. ‘Een maffiabaas.’ Ze hield haar handen open en draaide kort om haar as. ‘Ik zie er niet uit als een maffiabaas.’ Dat soort mannen was ze wel eens ergens tegen gekomen en als het één ding was dat ze niet waren dan was het subtiel. Met hun rijke kleren, dikke sigaren en vette kogelwerende auto’s kwam ze niet eens dicht in de buurt van een maffiabaas. Maar ze was ze wel eens tegen gekomen met haar vader, voor een opdracht die alles behalve mooi was uitgedraaid. “Mission accepted.” Greens hij. Allison keek naar de tegel alsof ze probeerde uit te vogelen of het de natuur was die hem zo scheef gekregen had of er daadwerkelijke een mutant achter zat. ‘Weet me te zeggen als je je dader gevonden hebt. Nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt.’ Glimlachte ze naar hem. Mysteries oplossen en daders vinden, wie deed dat nu niet graag?

Hij wilde haar gids zijn, ha, geweldig! Na al die maanden hier te zitten was ze nooit verder geraakt dan de opvallende plekken, zoals de kantine en klaslokalen. En trouwens, alles was beter dan hier buiten in de kou te blijven staan. Toen hij haar aangaf hem te volgen, boog ze haast plechtig en volgde hem naar het gebouw. Toen ze door de deur naar binnen wandelde verwelkomde de warmte hen, Allison ontspande zich automatisch iets meer. ‘Bib, check.’ Wie de bib niet wist zijn was duidelijk niet bij de les, hoe kon je zo’n bibliotheek nu missen? Zijn weetje immers was best interessant, ze knikte met getuite lippen en volgde hem verder. Toen hij naar de deur wees richting de kelders keek ze hem bedenkelijk aan. ‘Definieer interessante spulletjes?’ Vroeg ze gelijk. Ze was niet bang in het donker dus ze zou er wel kunnen wennen, in de winter … als het buiten te kou was. Bij zijn verdere opmerking over de kelders haalde ze haar schouders op. ‘Ik ben niet bang van wat stof en het donker.’ Zei ze nonchalant. Ze was nu ook niet meteen dat soort type meisje. ‘Lounge weet ik zijn.’ Glimlachte ze meteen. Haar blik gleed terug naar de kelder, waarom had je een kelder als er niets in bewaard werd? En dat was dan typisch iets waar Allison aan dacht, typisch …

Aaah, precies omdat ze er zo gewoon uit zag was ze verdacht. Dat was niet de eerste keer dat ze dat hoorde, ze zag er gewoon uit, een gewone tiener die een normaal leven leek te hebben. Maar eigenlijk was ze een getraind jager iets wat je haar niet op haar uiterlijk zou mee geven. Maar was dat niet alles? De verrassingen die uiterlijk en innerlijk elkaar konden geven? Sullivan zag er ook een gewone knappe doorsnee jongen uit, misschien was hij wel de maffiabaas hier in het verhaal. Zijn inspecterende blik beantwoorde ze met één van aan haar kan. ‘Ik kan hetzelfde denken van jou weet je.’ Glimlachte ze gelijk. In deze wereld was alles in haar ogen op zen minst een beetje verdacht. De eerste maanden hier had ze niets anders gedaan dan proberen zoeken naar verdachte dingen. Uiteindelijk gaf ze dat op en begon ze zich meer en meer thuis te voelen op deze school. Vandaag was ze gewoon zichzelf, gelukkig maar altijd een heel klein beetje op haar hoede. Zijn overdreven salueren deed haar kort haar hand voor haar mond leggen terwijl ze lachte, ze knikte op zijn woorden alsof ze het apprecieerde dat hij haar chef noemde. Niet dat ze er een opmerking over maakte, het waren zijn woorden, niet de hare. Misschien zei hij wel chef tegen iedereen.

De kelder leek op korte tijd van de saaiste plaats op heel deze school eentje van interesse te worden en Allison keek dan ook stiekem van de deur naar Sullivan naast haar terwijl hij sprak. Stripboeken? Had ze ooit in haar leven een stripboek vast gehad? Als school niet meetelde? Dat zei nog maar eens genoeg over hoe weinig tijd ze altijd voor zichzelf had gehad. Maar het trok haar wel aan, deze deur. Al zag hij er van buitenaf uit als een deur van een lokaal, ze had geen idee gehad dat er hierachter een trap naar beneden schuilde die naar een kelder zou leiden. Stiekem hield ze wel van een beetje avontuur, iets wat ze hier wel wat mistte, ze was gewoon om wat meer actie te hebben. Dus toen Sullivan zei dat ze op schattenjacht zouden gaan keek ze hem grijnzend aan. Geen tegenspraak van haar kant in dit geval. ‘Spannend.’ Ze haalde haar wenkbrauwen kort op. Er zou niets spannends aan zijn maar goed, dat was Allison haar onuitputtelijke enthousiasme voor dit soort dingen. ‘Ik hoop voor jou dat ze daar geen mutanten houden voor experimenten op te doen en je me eigenlijk meesmokkelt naar beneden om me gevangen te nemen.’ Ze draaide kort om haar as en stak haar handen met wiebelende vingers op. ‘Ik ben gewapend.’ Waarschuwde ze hem op een valse toon. En ze was echt gewapend, hij kon het alleen niet zien. Ze glimlachte kort naar hem waarna ze de deur open trok en de donkere traphal in keek.

Er was een licht, zo’n flauw peertje om de vijf meter. Als je de school van buiten af zag, helemaal in orde en zonder een vuiltje dan zou je je niet kunnen voorstellen dat ze hier een kelder hadden als deze, hij was best wel creepy … voor al wie een gevoelige maag had voor dit soort dingen. De trappen maakten een hol geluid toen ze beide naar beneden gingen en uitkwamen in een gang vol deuren en kamertjes. Ze fronste verbaast waar wenkbrauwen, ze had niet verwacht dat hier zoveel ruimte was … dat leeg stond. Ze keek opzij naar Sullivan voor haar blik taxerend door het donker gleed, ja, ze was een beetje waakzamer dan boven. ‘Wauw, dit is behoorlijk de ruimte om leeg te laten staan.’ Merkte ze zachtjes op. Ze liep langzaam vooruit, liet haar blik in de eerste kamer gaan die vol spullen stond, een beetje een rommelkot met andere woorden …

Kelders, ieder meisje zou er onzeker over moeten worden en Allison liep gewoon de trap af alsof het de meest normaalste zaak was van de wereld. Sullivan zou eens moeten weten waar haar kelder thuis altijd voor had gefunctioneerd. Ze was geen engeltje als het aan kwam op haar eerst idee van kelders, iets dat ze meteen ook had gezegd. Thuis had haar vader ooit eens een mutant opgesloten in zijn kelder, vandaar de woorden. En deze kelder was als alle andere kelders, vochtig, donker en stoffig. Afzonderlijk van de kleine peertjes die licht gaven aan het plafond was er niet veel extra licht dat hier binnen kwam. Hier en daar was er een spleetje door een raam, als er geen kast of karton voor stond of hing. Er was vooral veel rommel, rommel die niet werd gebruikt en waaraan je kon zien, gezien de laag stof, dat het hier al jaren stond te staan, eenzaam en alleen. Hier en daar zaten er vegen op de spullen wat suggesteerden dat Allison en Sullivan niet de enigen waren die hier naar beneden kwamen. Waarom ook niet, een creepy kelder, ze was waarschijnlijk niet de enige die het helemaal niet creepy vond.

Ze keek kort over haar schouder toen Sullivan instemde op haar woorden, ja, ze waren allemaal op een bepaalde manier gewapend. Haar blik gleed voor een seconde over zijn gezicht, niet dat ze er iets van kon aflezen. Dat was misschien de grootste onzekerheid van leven op deze school, je had nooit geen idee wie tegenover je stond en wat zijn “wapen” was. Al had Allison het niet op haar mutaties gehad als wapen, daarnaast had ze altijd wel ergens een kleine dolk verstopt zitten in het geval. Ze leerde nog altijd om zonder haar mutaties te werken ook, wat met tijd steeds moeilijker en moeilijker werd. Ze keek grijnzend over haar schouder toen hij haar beloofde om zich te gedragen, goed, dan zou ze dat ook doen.

Ze bleef voor een tel lang stilstaan, absorbeerde alle geluiden en geuren vanuit haar omgeving, draaide om haar as om alles in zich op te nemen. Het was een beetje routine van haar, die constante waakzaamheid. Haar oplettendheid zorgde er soms voor dat anderen haar raar aankeken maar ze trok zich er niets van aan. Als er iets zou gebeuren was ze het best voorbereidt, anderen niet. Ze volgde Sullivan verder. ‘Of misschien is hun budget op.’ Glimlachte ze op zijn woorden. Er waren hier veel mutanten, dit konden extra lesruimtes of trainingsruimtes worden. Niet dat ze stond te springen om dat eerste, ze volgde haar lessen maar er waren andere dingen die ze belangrijker vond dan dat. Toen hij het skelet zijn hand nam en ermee naar haar zwaaide greens ze breed en zwaaide terug. ‘Jij maakt snel vrienden.’ Knikte ze lachend naar het skelet. Ze bleef staan bij een kartonnen doos en ging door de inhoud. Ze haalde een hard marmeren paardje boven, een steigerend paardje met een ruiter, een schaakstuk. ‘Zit je hier al lang?’ Vroeg ze met een blik over haar schouder naar Sullivan. Ze hield het schaakstuk even voor zich uit voor ze het bij de rest van de schaakstukken terug legde. ‘Wel,’ zweeg ze terwijl ze de doos opzij schoof en een dode rat onthulde. ‘Nu ben ik zeker dat hun budget op is, anders had hij het wel overleefd.’ Wees ze naar de rat. Jep, typisch kelders …

Sullivan zei iets waar Allison haar interesse meteen door gewekt was, en dat was niet enkel door de zekere liefde en opwinding in haar ogen als ze dacht aan trainingsruimtes maar dat was ook kenbaar aan haar gehele houding. Toen hij haar vroeg of ze de traingingsruimtes al gezien had veerde ze gelijk recht van het rondsnuffelen in de doos. Ze draaide zich haast opgelaten naar hem om, wetend dat hij daar ook kwam anders zou hij het niet gezegd hebben. Iedere ochtend van heel vroeg tot net voor de schooluren zat ze daar haar tijd te spenderen aan zichzelf, aan haar capaciteiten en haar skills. Naast haat mutatie om nooit mis te raken waren haar mutaties niet dodelijk dus veilde ze haar eigen “dodelijkheid” iedere dag opnieuw aan in die traingingsruimtes. En dat ging niet enkel van pijl en boog schieten, ze probeerde alles te onderhouden. Maar ze had er Sullivan nog nooit gezien, dat betekende niet dat hij er niet kwam. Dat betekende enkel dat hij daar nooit zo vroeg was, of ze elkaar iedere keer mistte. Allison kon er gemakkelijk de fanaten van tussen halen, dat waren de vaste klanten of degene die vroeg uit hun bed kwamen om te trainen vlak voor de lessen begonnen.

Maar het was duidelijk aan haar houding te zien dat ze wist waar hij het over had. ‘Iedere ochtend opnieuw.’ Gaf ze eerlijk antwoord. Ze schaamde zich niet voor het feit dat ze zoveel trainde, integendeel, ze was trots op wie ze was ondanks haar verleden als jager. ‘Maar ik neem aan omdat je het woord “cool” gebruikt dat je daar ook vaak bent?’ Vroeg ze met nieuwsgierig opgehaalde wenkbrauwen. Als ze daarover zouden beginnen dan hadden ze gesprekstof genoeg voor heel deze kelderruimte door te zoeken. En het was altijd leuk om met iemand te praten die verstand had van wapens, of vechten … of trainingsruimtes. Misschien hoopte ze het stiekem wel een beetje, juist omdat je niet veel van dat soort mensen tegen kwam.

Hij stond achter Rick verscholen, het skelet zag er maar triestig uit en daar had Sullivan de correcte uitleg voor. Er verscheen iets begripvol in haar blik toen ze naar het skelet keek. ‘Aangenaam je te leren kennen Rick. Ik zie dat jij en Sullivan dikke vriendjes worden, misschien neemt hij je wel eens mee voor een uitstapje.’ Zei ze op een hele vriendelijke toon tegen het skelet. Ze greens kort naar Sullivan en richtte zich terug op de dozen. De laatste doos op de oude krakerige tafel was één vol met houten spullen. Haar blik ging beleefd op naar de jongen toen hij haar vraag beantwoorde, twee maand … oké, dan was ze toch niet zo nieuw als ze dacht. ‘Dan ben ik niet zo nieuw als ik dacht.’ Zei ze er gelijk op waarna hij haar gelijk de vraag terug stelde. ‘Ik denk acht maanden, of tien. Eigenlijk helemaal niet zo nieuw, ik ben soms verbaast van hoe snel tijd kan gaan.’ Merkte ze met een gefronste blik op. ‘Ik heb wel al wat vrienden gemaakt.’ Glimlachte ze uiteindelijk. Haar aandacht ging naar de doos waar een kleine pijl in zat weggeborgen, eentje voor op een kruisboog. Ze nam het tussen haar vingers en bekeek het van alle kanten met een geoefend ook en een zekere passie erin verscholen. ‘Het verbaast me wel hoe snel ik hier vrienden kan maken, maar dat komt waarschijnlijk omdat we allemaal één iets gelijk hebben, de mutaties.’ Ze keek hem kort aan om te kijken of hij er een mening over had en haalde kort haar schouders op. Ze had hier immers maar twee vrienden die de waarheid kende achter haar identiteit, die wisten wat ze had gedaan in het verleden en dat was meer dan genoeg. Dus misschien had ze maar twee vrienden, wie zou het zeggen. ‘Het is hier wel goed.’ Concludeerde ze uiteindelijk. Veel klagen had ze hier nog niet gehad in ieder geval …