Hello there & Allison Argent

Hij had een raar gevoel in zijn maag toen hij het hek van het dierenverblijf opende. De laatste keer dat hij in de buurt van dieren was geweest, was in Ierland. In de villa hadden een aantal katten van zijn moeder en een hond rondgelopen, maar Aiden had nooit zoveel om de dieren gegeven. De laatste paar maanden die hij daar gespendeerd had, had hij de dieren zelfs gebruikt om zijn emotie manipulatie te ontdekken. Hij durfde te wedden dat ze dat nog niet vergeten waren.
Toen hij het metalen hek weer dichtgooide werd hij dan ook met luid geblaf begroet. Hij kreeg er kriebels van, ondanks dat hij wist dat de dieren kalmeren geen probleem voor hem was.
De reden dat hij zich in het dierenverblijf bevond, was omdat emoties van dieren zo anders waren dan die van mensen. Ze waren veel directer, minder ingewikkeld. Het gaf hem wat meer rust.
Daarnaast had hij gewoon ook even een puppy nodig om mee te knuffelen.
Hij stapte het hondenverblijf in en zorgde er bijna onbewust voor dat hij niet aangevallen werd. Een labrador kwam kwispelend op hem aflopen. Hij glimlachte breed naar het beestje en ging op een van de bankjes zitten. Het dier legde zijn hoofd op Aidens schoot en hij begon achter de hond zijn oren te krabben. Deze rond dit erg aangenaam constateerde Aiden glimlachend.
Hij genoot van de rust, van de simpele emoties, van de weinig emoties ook. Ondanks dat Aiden de luxe van een eigen kamer had, had hij vaak last van de emoties van anderen. Mensen voelden vaak dingen tegelijk, terwijl dieren maar één ding voelden. Zelfs de hele roedel honden waar hij zich in bevond had minder emoties dan een klein groepje mensen. Hij vond het heerlijk.
Na een eental minuten te genieten werd zijn rust echter verstoord. Hij opende zijn ogen om te zien waar de vreemdeling zich bevond en probeerde gelijk te peilen hoe deze zich voelde. Hij voelde zich oncomfortabel toen hij niemand zag en zodra hij doorkreeg hoe de persoon zich voelde werd hij helemaal zenuwachtig.

Occ: okee, beetje verschikkelijk. Ik hoop dat je er wat mee kan :x

De labrador was net zo snel weer weg als hij gekomen was. Aiden wilde het dier eigenlijk vasthouden, als een soort schild. Dan had hij tenminste iets van een wapen. Dan was hij niet zo alleen als iemand naar hem toe kwam. Hij keek nog eens naar de labrador, die nu bij het hek stond en realiseerde dat hij helemaal niks aan die hond had. Die zou nog geen vlieg kwaad doen.
De labrador blafte enthousiast. De vreemdeling was tevoorschijn gekomen en hij voelde zich iets meer op zijn gemak. Het zag er niet naar uit dat dit meisje hem lastig wilde vallen. Ze keek verward en twijfelend naar de hond.
“Hij is niet gevaarlijk?” vroeg ze vriendelijk. Aiden lachte kort.
“Nee, kijk hoe enthousiast hij is,” zei hij enigszins spottend.
Het meisje had hem duidelijk gehoord, maar bleef achter het hek staan. Aiden stond op en liep naar de labrador.
“Als je binnen wilt komen, kan ik hem wel voor je vasthouden hoor,” bood hij vriendelijk aan. Hij wist dat ze niet bang was; Ongemak was meer de emotie die hij bij haar voelde. Maar als hij haar op deze manier gerust kon stellen.
Hij keek twijfelend naar de rest van de roedel.
“Ik ben alleen bang dat die wél op je af zullen rennen,” vervolgde hij spijtig. “Ze zijn allemaal niet gevaarlijk hoor. Dat hoop ik tenminste. Anders waren ze hier nu niet.”
En zelfs als ze gevaarlijk waren, kon Aiden haar verzekeren dat ze haar niks zouden doen. Hij zou ze simpelweg gewoon bij laten voelen. Daar had hij nu al zoveel ervaring mee, de emoties van dieren.
Hij streelde over de kop van de labrador, die nog steeds met twee poten tegen het hek aanstond. Hij had zijn ogen gesloten en genoot van de kriebelende bewegingen die Aiden met zijn vingers maakte.
Of misschien liet hij de hond gewoon genieten. Hij had immers zijn mutatie nog niet onder controle. Zelfs na alle oefenen die hij deed. Hij kon nog steeds het verschil niet zien tussen echte emoties en emoties die hij maakte. En het irriteerde hem mateloos.
Hij zuchtte en richtte zijn blik weer op de vreemdeling.
“Wat doe je hier eigenlijk, als je niet eens weet dat een kwispelende labrador je vriendelijk wil begroeten?”

I need your opinion: vind je m'n stukjes te kort ;x. Want soms heb ik het idee dat ze veel te kort zijn.

Aiden grinnikte kort toen het meisje het terrein van de honden betrad. Ze waren meer dan enthousiast met hun nieuwe visite. Hij vond het eigenlijk ook helemaal niet erg dat hij gezeldschap kreeg. Hij kon wel een goed gesprek gebruiken. En bovendien waren emoties van twee mutanten altijd nog beter dan emoties van een stuk of twintig. Nadenken kon hij immers altijd nog doen in zijn kamer.
“Rust opzoeken,” antwoordde ze zijn vraag. Dit klonk hem niet onbekend in de oren. Hij was hier immers zelf ook gekomen om rust op te zoeken. Hij glimlachte en knikte kort terwijl hij een van de honden aan zijn oor kriebelde.
“Ik ken niet zoveel van dieren, nooit tijd voor gehad.” Aidens wenkbrauwen schoten omhoog. Geen tijd? Voor dieren niet? Hij snoof. Niet iedereen had natuurlijk de privilege om zijn hele leven omringt te zijn geweest door dieren. Hij kon zich niks anders voorstellen eigenlijk. De emoties van dieren waren zoveel fijner om bij te zijn. Ondanks dat hij vroeger toch al niet veel onder de mensen was.
Nu wel, nu stikte het van de mensen. Als hij niet eens in de zoveel tijd naar de dieren ging, of naar een afgelegen plek, zou hij zweren dat hij gek zou worden.
“En ik denk ook dat ik nooit veel van hun lichaamstaal heb begrepen zoals je kunt zien.” Aiden grinnikte. Het meisje kwam naast hem op het bankje zitten. Enkele honden volgden haar, maar de meesten gingen weer terug naar het plekje waar ze gelagen hadden.
Aiden keek gefascineerd naar het meisje. Nog niemand had vrijwillig een gesprek met hem gestart. Iedereen had het altijd weer zo snel mogelijk willen eindigen. De meesten tenminste, of hij duwde ze allemaal weg. Dat kon ook.
Misschien was het wel alleen dat laatste.
“Rustig aan,” zei ze lachend toen de labrador haar uitbundig begon te likken. Misschien was het zijn schuld, maar de hond vond haar leuk. Hij glimlachte.
“Bedankt voor het advies. Ik ben Allison trouwens.” Ze stelde zich voor zonder naar hem op te komen. Hij glimlachte.
“Aiden,” zei hij. Kort maar krachtig. Het voelde raar om zijn eigen naam te zeggen. De laatste keer dat hij zich voor gesteld had was een tijd geleden. “En geen probleem,” mompelde hij meer dan dat hij het tegen haar zei. Ze was nog steeds druk in de weer met de paar honden die hier stonden. Een teckel sprong op Aidens schoot. Hij begon het liefdevol te aaien.
“Je zou hier wat vaker moeten rondhangen. Ze vinden je leuk,” merkte hij glimlachend op. Het was niet volledig gelogen, de honden vonden haar leuk. Gedeeltelijk omdat de meeste honden iedereen leuk vonden, gedeeltelijk omdat Aiden ervoor zorgde dat ze haar leuk vonden.
Hij wilde niet dat ze weg ging.

Ze werd aan alle kanten aangevallen. Aiden moest er een beetje om lachen. Zo waren honden nu eenmaal, erg begroetend. Op een enkeling na natuurlijk, maar die wist wel beter, die bleef gewoon relax liggen terwijl de rest van de roedel het meisje kwam begroeten.
Hij voelde geen paniek bij haar. Iets wat hij wel verwacht had op een moment zoals deze. De meeste mensen die geen honden gewend waren zouden paniekeren als er een hele roedel op ze af kwam wandelen. Daardoor had Aiden bewondering voor haar.
“Misschien moet ik dat wel doen,” zei Allison nadat Aiden had opgemerkt dat ze wel wat vaker naar de honden toe kon, aangezien ze favoriet was. “Het is op een of andere manier ontspannen denk ik.” Aiden knikte instemmend. “Dat is het zeker,” verzekerde Aiden haar. Hij ervaarde het altijd als ontspannen. Maar misschien was dat omdat de emoties van de honden minder complex waren, en hij daardoor zijn rust vond. Maar hij kon zich erg goed voorstellen waarom honden je kunnen helpen ontspannen.
“Ik ben het niet gewoon, maar het is wel aangenaam.” Aiden glimlachte vriendelijk en knikte opnieuw, niet wetend wat hij moest zeggen. Hij was immers nog steeds niet zo goed in mensencontact. “Ben jij een grote dierenkenner?” Hij voelde zich overvallen door de vraag. Hoe moest hij deze antwoorden? Was ze daadwerkelijk geïnteresseerd of hij een dierenkenner was? Of wilde ze hem gewoon wat vragen? Hij irriteerde zich aan zichzelf, waarom was hij ineens zo onzeker?
“Zo kun je het wel noemen ja,” zei hij uiteindelijk. “Ik ben mijn hele leven al bij dieren geweest. Vroeger woonde ik op een boerderij, en mijn ouders hebben momenteel een villa in Dublin. Daar hebben ze aardig wat dieren staan. Ik vond de honden altijd het fijnst om bij te zijn,” zei hij. Dat was niet gelogen. Hij had twee honden waarmee hij altijd ging wandelen. “Ik mis ze nog wel eens,” mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij wou dat hij ze mee had komen nemen, maar dat zouden zijn ouders nooit toestaan. “Ze waren mijn beste vrienden.” Hij werd eigenlijk gelijk weer verdrietig als hij aan zijn honden dacht. Misschien had hij het ook niet zover laten komen.
“Sorry,” verontschuldigde hij zich en hij ging wat rechterop zitten. “Het is leuk om te zien dat je wat tijd bij dieren doorbrengt, al ben je geen dieren gewend. Waarom ben je naar de honden gegaan om je rust te zoeken?” vroeg hij geïnteresseerd. “Sorry” zei hij nogmaals toen hij zich realiseerde hoe opdringend dat klonk. Hij wilde haar niks opdringen. “Zo bedoel ik het niet. Ik ben gewoon nieuwsgierig waarom je ervoor gekozen hebt om, ondanks dat je geen dieren gewend bent, toch hier naartoe bent gekomen.” Hij voelde zich zo stom. Hij was ineens nerveus. Hij wilde geen verkeerde dingen zeggen. Hij glimlachte ongemakkelijk naar haar, hopend dat hij niks fout had gezegd.

Het deed Aiden goed om te zien dat Allison zo verzot was van de honden. Iemand die zulke dieren absoluut niet gewend was, maar toch zoveel plezier haalde uit de schattige ogen en kwispelende staarten. Toen hij vertelde dat hij veel tijd met de honden doorbracht op de boerderij glimlachte ze.
“Het moet vast geweldig zijn om een huis te hebben, een plekje waar je altijd heen kan.” Aidens glimlach verdween en hij voelde medelijden. Hij vermoedde dat Allison zo iemand was die elke maand ergens anders woonde. Hij kreeg zo het idee dat er veel van dat soort mensen op het eiland rondliepen. Je kon ook niet gemakkelijk op één plek blijven als mutant. Hij trok net zijn mond open om iets te zeggen toen ze verderging. Ze vertelde dat ze elk jaar verhuisde en daarom nooit echt dieren kon houden. Aiden glimlachte weer. “Dat is niet zo gek natuurlijk. Gelukkig kan je nu van ze genieten.” Hij keek naar het hondje dat op z’n schoot was gaan zitten en aaide het tevreden. Hij was opgelucht geweest toen hij erachter kwam dat er op het eiland dieren aanwezig waren. Hij zou niet weten wat hij zonder hen zou moeten.
Allison toonde medeleven toen Aiden vertelde dat hij zijn honden miste, en dat deed hem goed. He gaf hem het gevoel dat hij niet overdreef, dat hij het nog niet los hoefde te laten. Hij wilde thuis ook helemaal niet loslaten. Maar hij kon zichzelf niet voor blijven liegen, hij ging niet terug. Hij kón niet terug.
Allison keek bedenkelijk voor zich uit toen Aiden vroeg waarom ze naar de honden was gekomen en zei dat ze het niet voor de honden had gekozen. Ze vond het blijkbaar geen probleem dat Aiden zo nieuwsgierig was.
Ze begon over haar mutatie, iets wat Aiden verraste. De meesten waren gesloten over de mutaties die ze hadden. Hij vond het op een of andere manier erg dapper.
Ze kon dingen zien. Allerlij dingen , ging Aiden vanuit. En hij dacht dat hij af en toe gek werd van de emoties om zich heen, hij kon zich alleen maar voorstellen hoe het moest zijn als je zo nu en dan een beeld uit je omgeving doorgezonden kreeg. Hij zou gek worden. Niet dat hij dat nu nog niet werd zo af en toe.
Ze gaf toe dat ze op zoek was naar gezelschap en Aiden bloosde. Hij moest toegeven dat hij het niet erg vond dat ze bij hem was gekomen. Ondanks dat hij liever alleen was als hij naar de honden ging. Allison was één van de aardigste personen die hij tot nu toe tegen was gekomen op het eiland. Iemand die daadwerkelijk wilde praten met hem. Nu moest hij toegeven dat hij niet echt zijn best deed om af en toe een praatje te maken met iemand. Meestal kwamen de mensen op hem af, in plaats van andersom. Zoals Allison bijvoorbeeld.
“Ik moet zeggen dat je geen vervelende gezelschap bent,” zei hij glimlachend. Hij fronste. “Ik snap alleen iets niet. Je zegt dat je beelden uit je omgeving krijgt als je ontspannen bent. Wil je dan niet juist bezig zijn?” vroeg hij zo beleefd mogelijk. Hij zocht rust op om zijn mutatie zoveel mogelijk weg te stoppen. Zoals hij het nu begreep zocht Allison juist de rust op om haar mutatie te laten werken. Misschien was het toch niet zo irritant en vervelend als Aiden dacht dat het was. Hij vond het wel bijzonder. “Of is het niet iets wat vervelend is?” Misschien moest hij wel helemaal niet zo doorvragen. Maar hij was te nieuwsgierig en had het nu immers toch al gezegd.

Aiden merkte dat Allison in haar gedachten verzonken zat. En als hij niet verkeerd had dacht hij zelfs dat hij een beetje verdriet in haar emoties bespeurde. Hij kon zich er natuurlijk mee gaan bemoeien, maar deed dit niet. Vooral omdat hij liever niet ongevraagd met iemands emoties rommelde, maar ook omdat iedereen wel eens verdrietig mocht zijn. Ze hadden het immers over een onderwerp die erg gevoelig kon liggen. Om Allison toch een beetje op te vrolijken merkte hij op dat ze nu in ieder geval van de honden kon genieten. Het leek te werken. Allison herpakte zich en stemde in met hem. Aiden glimlachte tevreden en richtte zich weer op de hond die op zijn schoot lag. Hij was tevreden. Had niks aan zijn hoofd om zich zorgen over te maken. Hij genoot met zijn ogen dicht van het gekriebel achter zijn oren en van de zon die op z’n vacht scheen. Aiden wenste af en toe dat hij ook zo emotieloos kon genieten van dingen. Helaas had hij nog geen ‘uit knop’ gevonden. Iets wat sinds het ontstaan van zijn mutatie niet zo onmogelijk meer leek.

“Zijn jullie even veeleisend,” sprak Allison tegen de hond. Aiden keek nieuwsgierig op en zag dat de hond een poot op Allisons knie had gelegd. Hij lachte en kon wel raden wat er gebeurd was. “Eenmaal begonnen, is er geen ontkomen meer aan,” grinnikte hij.
Hij was blij dat Allison bij hem was komen zitten. Gek genoeg tot zijn eigen verrassing. Normaal hield hij niet van gezelschap en snauwde hij iedereen weg die hem stoorde. Zeker hier bij de honden. Maar vandaag had hij op een of andere manier iemand nodig om tegen te praten. Vooral omdat Allison misschien wel de éérste was waar hij een normaal gesprek mee voerde. Voor het zover normaal te noemen was. Dus dat vertelde hij haar. Hij wist niet precies waarom, of wat voor reactie hij erop verwachtte. Hij hoopte ermee te zeggen dat hij haar niet graag zag gaan. Ze haalde haar schouders op.
“Ik ben geen moeilijk gezelschap,” antwoordde ze. Aiden glimlachte en knikte zachtjes. Dat maakte misschien ook het verschil. Ze stelde geen lastige vragen, ze was open en kon normaal praten. Dus daar kon Aiden het wel mee eens zijn. “Jij ook niet trouwens,” voegde ze daar nog aan toe. Aiden glimlachte. “Gelukkig,” zei hij zachtjes. Het was fijn om te weten dat hij haar niet irriteerde ofzo. Anders had hij het wel geweten natuurlijk, maar het was altijd fijner om het zelf van iemand te horen.

Toen Aiden vroeg over haar mutaties, had hij er een beetje spijt van. De meesten hielden er niet zo van om over hun mutatie te praten. Aiden zelf immers ook niet. Al kwam dat meer door wat er gebeurd was dan wat hij kon doen. Hij schaamde zich niet voor zijn mutatie. Zeker niet hier, tussen alle andere mutanten. Maar hij schaamde zich wel over wat er thuis gebeurd was, al wist hij ergens dat het misschien niet zijn fout was.
Ze legde het echter haarfijn aan hem uit, iets wat hem opheldering bood. Allisons mutatie werkte niet hetzelfde als de zijne, wat hij in eerste instantie dacht. Hij knikte begrijpend terwijl ze het uitlegde. “Dat is begrijpelijk natuurlijk,” zei hij nog steeds zachtjes knikkend. Toen ze uitgesproken was vroeg hij of ze het niet vervelend vond. Ook dat begon ze uit te leggen. Ze vertelde dat het vooral ’s nachts vervelend was en dat gevoel kenden Aiden. Hij wist nog goed hoe wakker hij had gelegen toen hij zijn mutaties net kreeg. Zijn emoties sprongen van de ene kant naar de andere en hij had geen oog dicht gedaan. Hij had er tegenwoordig nog wel eens last van.
“Wouw. Dat moeten soms heftige beelden zijn. Hij staarde naar de hond. “Gelukkig hebben de meeste mutaties ook hun voordelen,” voegde hij er glimlachend aan toe.
Hij vond het fijn om te weten dat niet iedereen zo terughoudend was over een onderwerp zoals mutaties. De meesten waren hier toch gekomen omdat ze iets naars hadden meegemaakt met hun mutatie. Dit kon net zo goed voor Allison gelden, maar Aiden wilde daar niet over beginnen. Dat was hoogstwaarschijnlijk te persoonlijk. Net zoals hijzelf nooit over Blaine zou praten. Zelfs niet als iemand anders er over zou beginnen.
Eigenlijk voelde hij heel erg de behoefte om er wél over te praten. Hij had er immers nog nooit over gesproken met iemand. Maar als hij die behoefte voelde stopte hij he zo snel mogelijk weer weg. Hij bleef het ontkennen, gewoon omdat het teveel pijn zou doen om erover te praten. Bovendien, dacht hij nou echt dat hij Allison daarmee kon lastig vallen? Daarom, en omdat hij wilde dat Allison niet de enige was die iets over haarzelf vertelde, besloot hij over zijn eigen mutaties te beginnen.
“Ik kan emoties manipuleren. Daarom ben ik hier. Honden hebben meestal niet meer dan één emotie. Ik word soms gillend gek in ruimtes met veel mensen,” mompelde hij een beetje terwijl hij zich een houding gaf door de hond om zijn schoot te aaien.

Hij liet Allison even alleen met haar gedachten. Hij wilde dat hij ook het emotie manipuleren even uit kon zetten, alsof hij haar daarmee wat meer privacy kon geven. Het voelde immers altijd wel een beetje als inbreuk op iemands privacy. Daarnaast liepen er mutanten rond op het eiland die gedachten konden lezen, dat  was  een beetje hetzelfde.
Toen Aiden een opmerking maakte over hoe je nooit meer onder de honden uit kwam eer je er aan begonnen was, kwam er weer een glimlach op Allisons gezicht. En dat deed ook Aiden goed. Hij vond het niet fijn om iemand verdrietig te zien. Ze merkte op dat ze ooit wel eens op moesten houden, en Aiden knikte instemmend.
“Het ziet er echter wel naar uit  dat deze er nog lang niet klaar mee is,” grinnikte hij. De hond was puur aan het genieten. Hij zat hijgend voor haar, met  zijn ogen gesloten en zijn kop in de richting van de zon. Was alles maar zo simpel als het leven van een hond, dacht Aiden grinnikend.
Hij zei voorzichtig dat hij haar geen vervelend gezelschap vond. En dat vond hij ook niet. Allison was één van de eerste mensen die daadwerkelijk met hem praatte. Ze was ook de eerste waarvan ze de mutatie wist eigenlijk. Uitgezonderd de mensen waarbij de mutatie duidelijk was. Hij had nog nooit iemand over zijn mutatie horen praten. Daarom bewonderde hij haar ook een beetje.
Ze legde uit dat het zijn voordelen had, zo kon ze alles zien aankomen. Dit was natuurlijk een geruststellend gevoel. Zeker als mutant zijnde en zeker in deze tijden. Je wist maar nooit wat er komen zou. Of in Allisons geval wel dan.
“Wacht, maar weet je dan ook hoe de situatie ervoor staan in New York?” vroeg hij ineens. Hij wist zelf ook niet zo goed waar zijn spontaniteit vandaan kwam. Maar stiekem wilde hij het wel graag weten. Allison moest eigenlijk weten hoe handig ze zou zijn als er ook maar iemand een aanval op Genosha wilde plegen. Zij zou het zien aankomen en dan konden de schoolhoofden zich er vast op voorbereiden.
Aiden was stiekem een beetje bang voor de situatie zoals hij nu was. Hij had het een beetje weggestopt. Alsof het er helemaal niet was. Sowieso liet het eiland je dat een beetje vergeten, maar hij deed er extra zijn best voor. Hij was absoluut geen vechter. Hij had geen idee wat hij zou moeten doen mocht er ooit een oorlog komen. Het liefst vluchtte hij van het eiland. Maar dat kon hij nu echt niet meer maken. Hij zou zich alleen maar schuldiger voelen. En hij was juist naar het eiland gekomen om zich niet meer schuldig te voelen over alles.
Hij richtte zich weer op het hondje op zijn schoot. Die leek in slaap gevallen te zijn. Aiden stopte echter niet met aaien, gewoon om zich een houding aan te geven. Hij had het idee dat hij Allison iets moest terug geven voor de informatie die hij haar had gegeven over haar mutatie. Dus vertelde hij haar de zijne nog voor hij doorhad wat hij zei. Ze keek nieuwsgierig naar hem.
“Ik begrijp het gillend gek worden,” zei ze grinnikend. Aiden grijnsde, dit had hij al verwacht natuurlijk. Ze vroeg of hij het onder controle had. Hij stootte een kort zacht lachje uit. Ironisch.
“Nee, niet echt. Ik kan het niet uitzetten, en ik heb het idee dat ik er constant andere mensen mee beïnvloed, mompelde hij zachtjes. “En in principe kan ik het al wel gericht gebruiken. Maar dat is ook het enige stukje controle dat ik erover heb. Ik ben hier natuurlijk nog niet zo heel lang, maar ik hoop echt dat de mensen hier me kunnen leren om het wel onder controle te hebben. Het zou fijn zijn om te weten dat ik niet constant iedereens emoties loop te veranderen,” grijnsde hij. Tot nu toe had het eiland nog niet echt veel geholpen. Maar het had hem in ieder geval rust gegeven. Hij had hier alles en hij hoefde zich geen zorgen te maken dat hij misschien betrapt zou worden. Want hij was omringt met mutanten. Toch wilde hij graag leren hoe hij zijn emotie manipulatie onder controle kon krijgen. Al moest hij toegeven dat hij er tot nu toe niet superveel aan gedaan had.

Aiden was bang voor de situatie in New York. Hij snapte ten eerste niet hoe mensen zo kortzichtig konden zijn. Zodra er iets anders was aan iemand, was het fout. En net nu de mensen alles een beetje begonnen te accepteren en de wereld weer wat opgewekter leek te zijn, kwamen de mutanten die vroegen om acceptatie. Eigenlijk betwijfelde Aiden of de mutanten zich vrijwillig hadden ‘voorgesteld’, maar wat telde was dat ze niet geaccepteerd werden door een heel groot deel van de bevolking. En waar dat in New York uitte, was dat in de rest van de wereld precies hetzelfde. Het rep en roer daar kwam alleen niet met grote titelkoppen op de voorpagina van de New York Times.
Daarnaast was Aiden ook bang, omdat hij wist dat het ging escaleren. En vroeg of laat zou iemand, of het nou een professionele instantie was of een random Amerikaan, proberen mutanten uit de weg te ruimen. Het eiland was niet geheim voor de buitenwereld. De locatie misschien wel, en het was heel moeilijk om een plekje te krijgen, maar het was niet onmogelijk. Misschien was hij daarom ook bang. Omdat hij wist dat het niet onmogelijk was.
Hij wilde er echter niet teveel aan denken. Het was dan ook niet zo dat hij bang was voor de veiligheid van het eiland. Want hij wist bijna zeker dat de leerkrachten voorbereid waren. En met die gedachte eindigde hij meestal de vreselijke gedachten die hij soms had.
Allison kon zien wat er gebeurde, maar wel met beperkingen. Aiden glimlachte.
“Dat is altijd beter dan niks toch?” vroeg hij glimlachend. Ze vertelde dat ze zich aan het voorbereiden waren. Even werd hij er stil van. “Wij gelukkig ook,” mompelde hij. En zeg nou zelf, op een eiland vol met mensen en hun mutaties tegen doodnormale mensen met technologie, dat was toch kinderspel? Toch…
Hij was best opgelucht dat hij eindelijk eens hardop gezegd had wat hem zo dwars zat. Eén van de dingen die hem dwars zat eigenlijk, want hij zou nooit iemand willen vertellen over Blaine.
Wat heb nog opgeluchter liet voelen, was het feit dat Allison het leek te begrijpen. En dat ze hem vertelde dat ze niet het idee dat dat ze beïnvloed werd. Aiden glimlachte. Ze stelde voor om een trainingsleerkracht op te zoeken, en eigenlijk klonk dat Aiden niet zo gek. Hij moest eerlijk zijn met zichzelf,  hij had ook niet echt zijn best gedaan om beter te worden in het onder controle krijgen van zijn mutatie. Verder dan de trainingssessies was hij niet echt gekomen, en daar leerde hij wel wat, maar niet om het onder controle te krijgen. Dus een trainingsleerkracht benaderen klonk niet slecht.
Allison opende haar hand en keek ernaar. Aiden keek nieuwgierig mee. Ze begon uit te leggen dat ze ook de mutatie had om andere mutaties over te nemen. En dat ze het dan ook gelijk onder controle heeft. Dit verbaasde hem. Ze stelde zelfs voor om te helpen. Aiden voelde zich gevleid. Niemand heeft nog voorgesteld om hem te helpen.
Na een korte stilte, Aiden wist immers ook niet hoe hij moest reageren, schudde ze haar hoofd.
“Of niet, sorry, sinds ik hier ben kom ik enkel nog maar buiten om andere te helpen,” zei ze. Aiden schudde zijn hoofd. “Het is super attent van je. En ook heel aardig eigenlijk. Maar ten eerste wil ik jou er niet mee lastig vallen, en ten tweede; is het dan niet eens tijd dat je wat aan jezelf gaat denken?” stelde hij voorzichtig voor. Om alleen maar aan anderen te denken, hij wist hoe verschrikkelijk dat op een geven moment kon gaan voelen. Aiden had het een hele poos gedaan. Totdat hem verteld werd dat hij ook belangrijk was, en dat hij niet alleen maar orders hoefde op te volgen om leuk gevonden te worden. Negen van de tien keer werkte dat niet eens. De pestkoppen van school hielden er alleen maar een handig hulpje aan over. Zelfs als ze mensen vrijwillig wilde helpen, hij ging ervan uit dat ze dat wilde, vond hij dat ze nog wel eens aan zichzelf mocht denken. Maar hij was vast niet de eerste die haar dit vertelde.