Hello there & Allison Argent

Ze zag dat Aiden op een bepaalde manier benauwd tegen het hele New York gebeuren op keek. Er waren meer mensen die er bang of afstandelijk of terug houdend op reageerden maar het was niet Allison. Ze had geen keuze dan erin betrokken te geraken, zelf als ze het niet wilde. Gelukkig voor haar was het iets waar ze vol geconcentreerd voor was. Ze wilde meer weten, ze was gedreven om te weten te komen waarom de mensen daar zo’n hekel aan hen hadden. Zelf had ze op dat punt gezeten, zelf had ze ooit ook een hekel gehad aan mutanten, ze had er vermoord, gevangen, pijn gedaan … zonder aarzelen, zonder medeleven, ze had ze gewoon opgejaagd en neergehaald. Het was iets waar ze nu niet echt trots op was. Ze vroeg zich af waarom ze toen nooit stil had gestaan bij het idee … waarom ze niet gewoon vragen had gesteld aan haar vader in plaats van blindelings mee gaan in zijn stroom. En dat was allemaal gekeerd bij het moment dat ze besefte dat ze een mutant was, voor een kort moment had haar vader op haar gejaagd tot hij inzag dat ze niet zoveel anders was. Ze dachten allemaal dat mutanten totaal nieuwe wezens waren terwijl ze gewoon een beetje werden versterkt. Dat wilden ze niet in zien, en daardoor waren ze in staat deze onmenselijke dingen te doen. Allison wilde Aiden geen details geven, tenslotte was het al voldoende om het gewoon te weten.

Het was beter dan niets. Ze keek opzij naar Aiden, knikte en glimlachte vluchtig. Maar binnenin was haar drang naar meer informatie groot, ze wilde meer weten. Ze wilde weten waarom ze belemmert werd in wat ze probeerde te weten te komen. Ze kon het niet laten een onrustig knagend gevoel te hebben over het feit dat er misschien meer aan de hand was maar ze het gewoon niet kon zien. Bij zijn gemompel keek ze langzaam opzij, staarde een moment lang naar zijn gezicht en legde uiteindelijk haar hand kort op zijn onderarm. ‘Het is niet jouw strijd als je dat niet wilt. We hebben keuzes, het lijkt misschien niet zo maar we zullen ze krijgen.’ Ze gaf hem een kneepje. Er waren genoeg mutanten die konden teleporteren, die de mutanten in veiligheid konden brengen die hier niets mee te maken wilden hebben. Het moest wel, de docenten konden niet verlangen dat ze hier allemaal braaf meevochten voor iets dat ze misschien niet aankonden. Allison weigerde te geloven dat ze zo hebzuchtig zouden zijn. Zij zou de eerste zijn om zich aan te melden voor een gevecht maar ze zou ook eisen dat er anderen in veiligheid gebracht konden worden. Dat hoopte ze in ieder geval, dat hoopte ze echt uit de grond van haar hart.

Aiden was één van de personen die een uitvlucht zouden moeten krijgen, al wie zijn mutatie niet onder controle had zou niet in zo’n onstabiele situatie mogen zitten. Dus haar voorstel om hem te helpen was zo snel gemaakt dat ze het zelf niet kon registeren. Ze keek naar haar hand waar niets meer aan te zien was dan de blauwe aders die onder haar huid door gleden, de zachte roze huid, ze kneep haar hand samen tot een vuist en keek opzij naar Aiden als hij weer begon te praten. Er kwam spontaan een glimlach op haar lippen bij wat hij zei. Haar ermee lastig vallen, hij moest eens weten wat ze normaal deed als ze niet hier zou zijn. ‘Het voorstel blijft gelden.’ Ze zweeg en trok haar wenkbrauwen wat samen. ‘Waarom denk je dat ik aan mezelf moet denken?’ Vroeg ze terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield. ‘Zie ik er zo,’ ze zweeg en deed alsof ze dacht aan het woord dat hierbij zou passen. ‘Laat maar. Ik vind het niet erg om te helpen, het heeft me al veel meer opgebracht hier dan het ooit heeft gedaan in mijn leven.’ En dan moest ze natuurlijk meteen denken aan Oliver, hem had ze ook geholpen en zie waar het hen had gebracht. ‘Er is trouwens een nieuwe trainingsdocent, hij zou je kunnen helpen.’ Ze keek opzij naar hem, enthousiaster, vrolijker, om op een bepaalde manier duidelijk te maken dat helpen voor haar absoluut moeilijk was. Integendeel, het verdreef de hoofdpijn volledig …

Niet iedereen had dat stukje zelfzekerheid dat Allison ook had. En ze zou er ook nooit iemand op oordelen, net als ze Aiden niet oordeelde. Iedereen had het recht bang te zijn voor dingen die zouden gaan komen. Ze was misschien ook wel bang … alleen niet om te sterven of om te vechten, daar was ze niet bang voor. Haar angsten waren niet zichtbaar en werden onderdrukt maar ze waren er wel, ergens was ze wel een beetje bang, voor de veranderingen. Dit eiland had al zoveel met haar gedaan, het had haar veranderd, sterker gemaakt maar tegelijk ook een heel stuk zwakker. Haar angst lag misschien daar, misschien was ze bang voor wat al die veranderingen met haar zouden doen. Ze was bang dat dit eiland haar capaciteiten als een strijdster, als een jager zou ontnemen, grotendeels door misschien wel liefde, anderzijds door wat ze hier leerde. Ondanks dat ze ervoor open stond hield het haar wel vaker bezig, net als het Aiden vaker bezig hield hoe hij met de oorlog moest omgaan. Dus ze begreep het wel, ze wist vanwaar zijn angst kwam, ze wist van waar zijn twijfel kwam en ze wist maar al te goed hoe het voelde, dat beetje angst en twijfel.

Ze vond het op een andere manier lief van hem dat hij aan haar welzijn dacht. Maar het was op zich niet nodig, ze stond stevig in haar schoenen en als ze tijd voor zichzelf zou moeten hebben dan zou ze het aannemen. Toch vroeg ze hem ernaar, nieuwsgierig naar wat er misschien wel van haar blik was af te lezen. Toen hij antwoordde, veranderden zijn woorden en houding meteen naar excuus, waar ze dan zelf weer van schrok. Waarom excuseerden mensen zich altijd voor woorden die ze spraken? Het was iets dat ze nooit echt had begrepen. ‘Ik vind het niet erg hoor.’ Zei ze meteen met een glimlach, hopend dat hij het zou aanvaarden. ‘Ik weet dat je het niet bedoelde als een belediging.’ Ze hield haar hoofd schuin en keek hem met een vriendelijke glimlach aan. ‘Je hebt misschien wel gelijk. Ik richt me zo vaak op anderen en mijn doel dat ik misschien niet aan mezelf denk.’ Ze zweeg en keek terug naar de honden. ‘Maar het is één van de dingen die ik altijd geleerd hebt, je kan maar zo goed zijn in wat je doet als je je lichaam en geest door en door kent.’ Ze tikte zachtjes tegen haar voorhoofd en keek terug naar Aiden. ‘Bedankt voor de bezorgdheid, echt.’ Knipoogde ze. Maar het zou nooit echt nodig zijn bij Allison, toch niet op dat aspect.

Aangezien Aiden haar hulp niet direct aan nam was het maar zo logisch om hem door te verwijzen naar één van de docenten. Ze kwam misschien een beetje drammerig over maar ze deed het enkel om hem te helpen. Sommigen hadden juist dat extra duwtje nodig om uiteindelijk de hulp te zoeken die ze wilde. En het was belangrijk, niet voor de oorlog, niet voor anderen maar voor zichzelf. Toen hij immers zijn hand naar haar uitstak kwamen haar wenkbrauwen helemaal verrast naar boven, ze keek hem aan bij zijn woorden. Ze hoorde iets van twijfel en angst maar haar zelfzekerheid ging dat tegenaan. ‘Ik zou het niet vragen als het geen probleem was.’ Zei ze meteen. Ze hief haar hand op en hield het boven het zijne zonder hem nog aan te raken. ‘Ik doe dit enkel als je dit wilt. Ik kan je mutatie gelijk wanneer terug uit mijn lichaam sturen. Goed?’ Vroeg ze met een bemoedigende glimlach alvorens ze haar hand op het zijne legde. Het was anders dan bij Oliver, hij had hopen energie die naar haar toe kwamen, hier was er niets. Ze sloot haar ogen, toen ze ze voor een seconde weer opende hadden ze een volledig witte kleur, dat verdween na nog een knipper. Het voelde niet aan als proeven en ruiken en toch leek het alsof ze er een extra zintuig bij had gekregen. De emoties van alles rondom zich heen overwelmde haar niet, omdat enkel Aiden er was naast haar. En toch kon ze zoveel zien. Ze keek opzij naar hem, proefde zijn twijfel en angst maar beïnvloedde het niet. ‘Ik kan begrijpen waarom je rust op zoekt.’ Het voelde aan als een berg informatie die geduldig wachtte op verwerking. Geluk voor Allison was dat ze de mutatie geheel onder controle had, dus die berg overviel haar niet, niet zoals het bij Aiden zou doen …

Ze nam hem voorzichtig maar aandachtig in zich op terwijl hij het ene tegen het andere af woog. Was het verstandig om zijn mutatie door te geven aan iemand die hij nog niet zo lang kende? Waarschijnlijk zouden andere daar meer argwaan om zijn, of was het gewoon Allison die de juiste ingesteldheid had om je te overtuigen. Oliver had ze ook zover gekregen, hij had haar ook vertrouwd, had zijn vertrouwen in haar gelegd en zijn mutatie als een deel van zichzelf aan haar geschonken. Voor hem was het positief uitgedraaid, hij leerde niet enkel meer, hij werd ook nog een verliefd, leerde leven en proefde meer van zijn omgeving dan dat hij in jaren had gedaan. En het was mooi om te zien, iedere gedachte aan Oliver deed haar onrechtstreeks een beetje meer glimlachen, een beetje meer leven. Net als zij invloed had op hem was het ook omgekeerd, ook Allison leerde meer genieten van het leven, hielp anderen bewuster … zoals Aiden. Ze wilde niet dat hij zich hierbij ongemakkelijk zou voelen, ze dwong hem ook niet maar ze was wel blij om te zien hoe hij zijn hand voor haar open hield. Voor haar was dat een gebaar van vertrouwen en dat was iets dat ze op het hart nam.

Hij zou helemaal niets voelen van wat ze deed. Het enige wat hij zou zien aan haar dat ze het overnam was het korte wit worden van haar ogen omdat ze zijn mutatie kopieerde. Voor haar veranderde er heel wat, alsof ze door een portaal naar een nieuwe wereld stapte. Het was niet ingewikkeld. Het leek ook niet op een vreemde taal die ze niet kon lezen, het was gewoon anders. Ze snapte het concept, ze stapte wat deze mutatie kon doen, ze moest enkel een beetje wennen aan het gevoel. Ze was zo ingeburgerd met haar eigen mutaties dat ze die kende, dat het niets anders was dan wat ze gewoon was. Het was als het ware een verlegde van haar arm, dat was het tenslotte voor iedereen. Maar een nieuwe mutatie was altijd wennen, op de positieve manier. Ze liet haar blik over de honden gaan terwijl ze alles in zich opnam, de werking ervan, het gevoel ervan en de controle ervan. Haar geluk was om het te kennen, dat zat in het pakket van die specifieke mutatie, dus ze kon het ook meteen gaan gebruiken in zijn volle capaciteit.

Ze keek opzij naar hem bij zijn vraag, hoe voelde ze zich? Normaal. Ze wilde hem erop antwoorden maar hij verbeterde zich, ze glimlachte zachtjes. Ze had deze mutatie niet nodig gehad om te kunnen zien aan Aiden dat hij een beetje zenuwachtig en bang was, maar nu zag ze zoveel meer. Ze zag een beetje verdriet, een gespannenheid die hem diep vanbinnen op vrat. Ze keek naar hem, op dezelfde manier als anders maar ze kreeg tegelijk veel meer informatie door. ‘Je bent bang, voor dit alles.’ Knikte ze kort naar de omgeving. ‘Verdrietig.’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin en kneep haar ogen zachtjes samen. ‘Ik voel niets als ik me niet specifiek concentreer op een persoon. Ik kreeg wel informatie door, emoties maar die blijven op een afstand. Dat is waarschijnlijk de controle waar je naar op zoek bent, niet?’ Vroeg ze hem voorzichtig. Haar blik gleed terug naar de honden, bij hen las ze bijna niets, of toch geen schommelingen aan emoties zoals bij Aiden. ‘Het is pas als ik het verruim, me concentreer op een persoon dat ik de emoties echt duidelijk kan lezen, zoals bij jou. Sorry, ik wilde geen indringer zijn.’ Excuseerde ze zich meteen. Misschien vond hij het wel helemaal niet leuk dat ze dit deed, misschien wilde hij dit niet. Ze draaide zich volledig naar hem toe en keek hem vastberaden aan. Ze concentreerde zich erop om hem een ontspannen gevoel te geven, een zekere zelfzekerheid. Niet hard maar net genoeg om het hem te laten beïnvloeden. ‘Probeer dingen uit je omgeving te vergeten, probeer je enkel te concentreren op mij.’ Ze wees naar zichzelf. ‘Ik geef jou het ontspannen gevoel bewust, zodat jij met zelfzekerheid naar mij kan kijken. Wat zie je? Welke emoties lees je?’ Vroeg ze hem zachtjes. Je zag niet veel aan haar van buitenaf maar ze had daadwerkelijk emoties. Ze had gemis om haar vader, liefde voor Oliver, dankbaarheid, trots, zelfvertrouwen. Er was geen twijfel, niet voor dit of voor gelijk wat, ze stond vastberaden in haar schoenen en dat was misschien de enige emotie die zo sterk naar voor kwam …

De honden werden een beetje vergeten door de zekere “ernst” die dit gesprek gemaakt had. Ze bleven ook allemaal rustig op afstand, alsof ze het wisten dat ze zich er even niet mee hadden te moeien. Niet dat het Allison zou storen, ze was het gewend om veel afleiding rondom zich te hebben en daar konden de honden geen verschil in maken. Wat hij wel weer aansprak was hun gevoeligheid voor de sfeer. Alsof ze op een bepaalde manier beseften dat er “serieus gewerkt” werd was en ze gewoon wat rustiger moesten zijn. Want dat waren ze, ze hielden zich keurig op de achtergrond. Als er een hond kwam om aandacht dan gaf ze die een aai maar haar aandacht lag voornamelijk bij Aiden momenteel, bij zijn mutatie die door haar lichaam stroomde en het effect dat het had op haar omgeving. Het was geen ingewikkelde mutatie maar het was iets dat concentratie vergde, net als haar clairvoyance dat soms deed. Ze vond het vooral een mooie mutatie, een eerlijke mutatie, eentje waar je waarschijnlijk niet zo gemakkelijk voor kon liegen. En net zo mooi en eerlijk het was had het de kracht om behoorlijk fout te zijn, om dingen tot stand te brengen die voor een zekere verwoesting konden zorgen. Iemand zijn emoties beïnvloeden was niet grappig, zeker niet als je dat voor verkeerde redenen deed. Maar het was een mutatie waar Allison mee zou kunnen leven, al liet ze liever haar ogen zelf het observerende werk doen.

Aiden was de enige persoon binnen haar bereik om naar te kijken. En het was alsof ze naar hem keek op een andere manier. Alsof die emoties duidelijk op zijn gezicht te lezen waren, de onzekerheid in de paar rimpeltjes in zijn voorhoofd, de angst in zijn ietwat verwijdde ogen. Ze kon die dingen eerder al opgemerkt hebben maar het was alsof ze met pijlen stonden aangeduid. Ze ging niet te diep want ze wilde dit in geen opzicht gespannen of ongemakkelijk maken, ze wilde enkel maar helpen. Toen hij zei dat hij zich altijd de indringer voelde knikte ze zachtjes. ‘Ik begrijp waarom, het is een gevoelige mutatie,’ begon ze zachtjes, wees kort naar haar eigen hoofd. ‘Omdat je de echt persoonlijke dingen kunt zien. Je kunt nog zo goed een masker ophouden, het zal nooit helpen bij wat je voelt vanbinnen en dat is wat jouw mutatie kan.’ Ze glimlachte, zowel bemoedigend als ergens vertederend. ‘Je kan veel goed doen met deze mutatie Aiden.’ Ze had voor een kort moment naar een hond gekeken, en toen ze hem weer aan keek was haar ontspannen enthousiaste glimlach terug. Ja, hij kon hier anderen mee helpen, de verwarring weer rustig maken, de chaos weer focus geven.

Hij was duidelijk verbaasd toen ze had gevraagd of hij haar emoties wilde lezen. Blijkbaar had niemand hem dat eens gevraagd … maar nu deed ze het wel. Ze glimlachte hem enkel bemoedigend toe in de hoop dat hij het zou merken dat ze er helemaal geen erg aan had. Het was niet dat hij gedachten kon lezen en haar hele verleden tevoorschijn kon halen. Met emoties kon hij niets mis doen en ze was zelf nog bereidt ze te verklaren ook. Dat het eerst vastberadenheid was dat hij las deed haar zachtjes glimlachen, trots misschien wel omdat het ervan af straalde. Toen hij het over liefde had werd ook haar glimlach een stuk liefdevolle er gingen haar gedachten automatisch uit naar Oliver. Het was zo sterk dat haar clairvoyance zelf een kort beeld van Oliver door gaf, hij zat in zijn kamer, zoals altijd, iets te schrijven. Haar blik was in die seconde eventjes wat afweziger geweest maar ze wist niet op het opgevallen zou zijn want Aiden ging gewoon verder. Ze knikte bij elke emotie die hij opsomde, toen hij het had over gemis gleed haar blik kort naar de honden. ‘Ik mis mijn vader erg.’ Verklaarde ze het gemis. Het was voor iedereen die Allison kende wel algemeen bekend dat ze altijd een nauwe band met haar vader had. Daarom niet perse op de manier zoals iedereen het graag wilde zien. Toen Aiden zachtjes aan gaf dat dit niet eerlijk was omdat er niemand was om hem af te leiden hield ze kort haar hoofd schuin. ‘Zo mag je het niet zien. Muizenpasje,’ ze wees naar deze plaats. ‘Klein beginnen en groot eindigen, iedereen moet het zo doen.’ Zei ze met een zacht schouderophaal. ‘Mutaties zijn er niet om je te pesten al lijkt het alsof ze je dwars zitten maar eigenlijk is het gewoon een hup, een verlegde van je arm die je moet leren gebruiken.’ Legde ze verder uit. ‘Op een dag zal het je lukken Aiden, je moet het misschien gewoon een beetje meer tot jezelf nemen en af gaan op gevoel. Uiteindelijk komt er een dag dat je het niet meer kan missen.’ Dat laatste was een stille belofte. Het zou hem lukken, ze geloofde daar oprecht in …

Mutaties van iemand over nemen stelde haar in staat om meteen alles te weten over de mutatie, ze kon zich dan ook veel gemakkelijker in de situatie plaatsen van de persoon met de mutatie. Alleen kon ze er veel gemakkelijker mee overweg, omdat ze het kende dus ze kon er niet alles van begrijpen. Voor haar was deze mutatie handig in gebruik maar Aiden had het hier duidelijk een stuk moeilijker mee. Ze kon het ergens vergelijken met haar eigen mutatie, lastig in omgang. Het was duidelijk dat hij deels verbaast was door wat ze zei en hij ook op zoek was om al die informatie een juiste plaats te geven. Allison schonk hem een voorzichtige glimlach terwijl ze toe keek naar de concentratie, maar ook de deelse twijfel die ze van hem door kreeg. Hij kon hier echt goed mee doen maar dat zag hij zelf duidelijk nog niet echt. Dus hij stelde haar de vraag, hoe? Hoe kon dat ten goede komen in een wereld als deze? ‘Je manipuleert emoties Aiden,’ ze zweeg even zodat het tot hem kon doordringen. ‘Jij kan chaos tot rust brengen, jij kan focus versterken, je kunt verdriet doen smelten. Je kan alles doen.’ Ze haalde haar schouders op en glimlachte. ‘Stel dat hier ooit een leger aan de deur staat,’ wees ze richting de schoolgebouwen. ‘en iedereen is in paniek. Jij kan ze tot rust brengen, jij kan ze vastberadenheid schenken. Maar je kunt evengoed iemand met sterk verdriet kalmeren.’ Legde ze voorzichtig uit. ‘Het is maar hoe je het wilt gebruik. Je kan er slecht mee doen, dat ga ik niet ontkennen maar je kan er ook evenveel goed mee doen.’ Ze zweeg en keek hem afwachtend aan, met een kleine glimlach. Het was zo simpel, als hij de kracht vond om erop te oefenen dan kon hij enkel maar beter worden en misschien echt gaan helpen.

Voor haar was het niet moeilijk om in deze situatie zichzelf open te stellen. Haar emoties waren klaar en duidelijk, ze was niet chaotisch, zou ze nooit zijn. Je kon het enkel niet aflezen op haar blik dus je moest verder zoeken dan dat. Maar eens je voorbij die eerste defensieve laag kwam dan kon je een mooi geordende geest zien. Op dat vlak was Allison een goed persoon om van te leren, ze was niet verward, ze was niet onzeker, ze was altijd heel erg strategisch en nuchter. Dus ja, het kon niet moeilijk zijn voor Aiden om haar te lezen. Hij bedankte haar en ze glimlachte enkel zachtjes alvorens ze hem een kneepje gaf in zijn onderarm. ‘Heel erg graag gedaan.’ Greens ze breed. ‘Mijn dag is altijd beter als ik iemand kan helpen.’ Ja … dat was wie ze was geworden hier, iemand die wilde helpen en tot zover was dat haar al aardig gelukt.

Haar blik gleed kort naar haar horloge en ze keek met een spijtige blik op naar Aiden. ‘Ik moet gaan.’ Gaf ze met tegenzin toe. Als ze Oliver nog snel wilde zien voor haar volgende les dan zou ze nu moeten gaan. Er was één van de honden die opsprong en zijn kop tegen haar aandrukte. Ze grinnikte en aaide hem over zijn hoofd. Ze was blij dat ze deze plek had leren kennen, ze was blij dat Aiden haar dit geleerd had. Uiteindelijk duwde ze de hond zachtjes van zich af en ging opstaan. ‘Ga die trainingsdocent opzoeken. Misschien zie ik je ooit nog eens in de les.’ Ze zweeg en tel en keek naar de honden. ‘Maar als er iets is, gelijk wat, je weet me te vinden. Het was aangenaam je te leren kennen Aiden.’ Ze glimlachte haar brede enthousiaste glimlach. Ze meende het, ze was blij dat ze hem had leren kennen. Ze wilde veel vrienden maken, ze had veel verloren tijd in te halen op dat vlak. Het voelde gewoon goed aan en dat wilde ze graag nog meer uitbreiden …