This is what I call an emotional ride

'Mij is altijd verteld dat het leven vrij makkelijk zou zijn. Je stapt in, beleeft een hel van een avontuur en stapt op een gegeven moment uit, weggeblazen door emoties. Net zoals een achtbaan. Als er iets is wat ik je kan vertellen is dat mijn leven geen achtbaan is geweest. Maar mijn leven bevond zich wel op dezelfde plek als die van een achtbaan. Een circus.'

Dag 1.
De kamer rook naar rozengeur en dat was precies hoe het decor ook beschreven kon worden. Vooral de kleur en textuur van het behang gaven de donkerrode rozen weer.
'Tadaa! Je nagels zijn zo goed als nieuw.' Vol bewondering keek het jongste meisje naar haar nagels, zag de donkerblauwe kleur die haar lange nagels perfect dekte en vooral sierde. Mijn moeder, Kristen, was daar altijd zo goed in geweest. Dat was natuurlijk een verwachting, sinds ze een eigen salon had en daar manicures zowel als pedicures behandelingen deed bij klanten en vriendinnen.
''Dankje mam!'' Sprak mijn dertienjarige meisjes stem, terwijl ik op keek en naar voren boog om haar voorzichtig een knuffel te geven.
'Nou rustig, ik moet het potje nog dichtdraai-, oké goed dan. Het is al goed. Rustig maar.' Ik hield haar zo kalm mogelijk vast, om niet per ongeluk het potje af te stoten dat ze vast tussen haar vingers had.
'Laat maar weer los, straks lek ik nog op het dekbed en dat zal je vader niet leuk vinden.' Natuurlijk. Joe. Ik wist het niet zo goed met hem, nooit heb ik echt goed met hem kunnen praten. In tegendeel tot onze mam. Ze was zorgzaam, wist haar dochters te vermaken en vooral te beschermen tegen het kwade. Onze vader gaf, als ik het goed had, niet veel om ons. Meer om zijn werk, alleen maar om zijn werk. En dat betekende geld. Werk betekende geld. Geld wat wij van hem afnamen, iedere seconde dat we leefden. Ik zweer dat ik hem zelfs een keer zo vuil, zoals hij ieder van ons wel een zo'n blik heeft gegeven, naar mam had zien kijken, maar dat kon ik ook fout hebben. Ik was nog jong en iemand veroordelen op emoties die ik zelf nog niet eens snapte, daar begon ik niet aan.
Op het moment dat ik mam los liet klonk er een stem van om de hoek van de slaapkamer.
'Kristen! Adelyn! Wie is hier jullie favoriete zus en tante?' Breed grimassend draaide ik me om en zag daar mijn lievelings tante de kamer van mijn ouders binnenkomen, haar armen verwelkomend en hart verwarmend open slaand.
''Marilyn!'' Ik wist niet hoe rap ik van het bed af moest springen om vervolgens in haar armen te springen, waardoor ze zelfs een stukje achteruit stamelde, terug over de drempel de gang in. Van alle familie dat ooit bij ons over de vloer kwam, was deze mijn favoriet. Ze was hier dan niet heel vaak, maar daar had ze haar redenen voor. Net zoals mam was ze zorgzaam en altijd ongerust over haar lievelings nichtjes, wat me deed glimlachen met mijn ogen gesloten. Terwijl ik mijn wang tegen die van haar aandrukte. Ik hield er ook zo van dat ik tegen haar geen tante hoefde te zeggen maar haar gewoon bij haar voornaam mocht aanspreken. Alsof ze een vriendin was. En zo voelde ze ook voor mij.
Voor ze het zelf ook maar door had was er nog een blond kind op haar af gerend, die echter drie jaar ouder was. Amaryn.
'Oh schatjes, ik heb jullie zo gemist.' Het duurde even voor ze haar nichtjes van haar af gekregen had, al had ze absoluut geen bezwaar tegen lange knuffels.
'Mary, wat doe je hier? Hoor je niet in New Orleans te zijn?' Ik hoorde aan moeders stem hoe ze bezorgd was, hoe ze zich afvroeg of er iets ergs was gebeurd.
'Die shows zijn afgeblazen, er is een ongeluk gebeurd met de temmer van de leeuwen en sinds we geen vervanging konden vinden, moeten we wachten tot hij in orde gesteld is van het revalideren.' Ik luisterde aandachtig. Als er iets was waar ik van droomde dan was het een baan krijgen van waar onze tante werkte. In het rondtrekkende circus waar ze altijd zoveel verhalen over had.
'Dat is balen, hoe lang gaat het duren voordat jullie terug op pad zijn?' Kristen had inmiddels haar armen over elkaar geslagen en leunde tegen de deurpost aan, met een frons op haar voorhoofd die vertelde dat ze bezorgd was. Adelyn keek even de gang door, vroeg zich af waar hun vader was, aangezien hij degene had moeten zijn die hun tante binnen had gelaten. Misschien was hij daarna meteen terug naar zijn saaie kantoor gegaan en had zichzelf terug opgesloten.
'Waarom vertel ik dat niet met een kopje thee en appeltaart?' Mijn hart verschoot bij het woord appeltaart. Dat hadden we helemaal niet in huis, toch? En daarom keek ik ook verrast naar onze tante, die het meteen door had dat het jongste meisje haar zo aan keek.
'Ja liefje, dat heb je correct, ik heb lekkers meegenomen.' Zei ze geruststellend, waarbij ze mijn wang streelde. Dat vond ik zo'n heerlijk gevoel. Liefde krijgen. Al was het maar met zo'n simpel gebaar. Amaryn daarentegen greep gauw mijn arm vast en sleurde me mee, zo snel mogelijk naar de keuken, terwijl de twee oudere zussen glimlachend achter hen aan liepen.

Dag 6.
Ik wist niet wat ik erger vond. Dat Marilyn na zo'n kort weekje alweer vertrokken was naar haar werk in Los Angeles, dat het nu stormde of dat mijn ouders een grote ruzie hadden in de keuken. Het erge was dat we een groot huis hadden, niet eens enorm gehorig en toch nu ik op mijn bed lag in het duister van de nacht, ik door de storm heen een aantal borden hoorde vallen. Het beangstigde me. Aan de ene kant wou ik weten waar ze het over hadden en of ik er iets aan kon doen. Of het door mij kwam, dat was de vraag die het meeste door mijn hoofd heen spookte. Ik stikte op het moment van de emoties, wist in zoverre niet wat ik uit moest drukken, dus bleef ik gefocust naar het witte plafond staren. Zodoende ook mijn gedachten af te richten en mezelf vreemde vragen te stellen. Waarom is het plafond wit? Hoezo geen andere kleur? Hoe is het dat daar geen beelden of schilderijen hangen? Misschien een spiegel als plafond? Dat zou ik niet willen, dat leek me doodeng. Niet alleen om mezelf in de reflectie te zien maar ook andere dingen? Op school werden er veel spookverhalen verteld en overdag lachte ik er om, maar zodra de avond viel werd ik eigenlijk toch best wel bang. Stomme vriendinnen ook.
Een kiertje van licht dat van de gang af kwam viel in de hoeken van mijn ogen, waardoor ik mijn hoofd draaide richting de deur. Amaryn. Ik had ook niemand anders verwacht, sinds de ruzie nog heftig door ging.
'Kan je ook niet slapen?' Ik schudde mijn hoofd, verplaatste mijn liggende houding naar die van een zittende en trok mijn knietjes op om daar vervolgens mijn armen heen te slaan.
''Het is dit keer niet het onweer maar de ruzie die mam en pap hebben.'' Sprak mijn stem treurig, richtte mijn blik naar de rand van mijn bed en bestudeerde het licht van de maan dat een glimp van licht door het raam op mijn bed en vloer scheen.
'Het is al goed, ze hebben het niet over jou of mij. Niet over ons, rustig maar.' Overgevend gaf ik mezelf in haar knuffel, sloeg mijn armen ook om haar heen en ook al had ik de leugen in haar stem gehoord, ik wou er verder niet over praten. Ik wenste alleen maar dat de morgenzon gauw aan zou slaan en alles weer goed zou zijn. Dat mam ons naar school bracht in de auto en dat ze ons een gelukzalige dag wenste, dat er een blik van trots op haar gezicht te zien was zodra ze ons afzette en we ons bij onze vriendinnen voegde. Ik hield van dat moment in de vroege morgen, terwijl de zon het alleen maar mooier maakte. De ochtendzon die er voorlopig nog niet was.

Na een halfuur, wat echt eeuwen leek te duren, was er een harde schreeuw te horen die kippenvel op mijn huid veroorzaakte. De stem die mij iedere keer weer opnieuw van slag kon maken klonk door de geluid dichtste muren en vloeren heen en ook door die van mijn slaapkamer. Ik ontwaakte me uit de houding waar ik al die tijd in had gezeten, tegen Amaryn aan en ik merkte meteen hoe de kou terug tegen me aansloeg.
''Wat was dat? Wat is er?'' Vroeg ik aan mijn zus maar tegelijkertijd ook aan mezelf, terwijl we ons beiden van het bed begaven en naar de slaapkamer van onze ouders renden. Amaryn was me voor en zag allereerst was er was gebeurd. Ze was stil en dat maakte me bang. Zo bang dat ik ook de hoek om sloeg en daar onze moeder roerloos op het bed zag liggen. Er was niets aan haar te zien, geen emotie, geen minste beweging die zei dat ze nog leefde. Niet eens een wond of bloed dat er op wees wat er precies was gebeurd. In mijn hoofd vertelde ik mezelf achter elkaar dat het Joe was geweest. Het was Joe. Joe. Joe heeft dit gedaan. Ik schudde mijn hoofd, liet het beeld wat ik zag door me heen zakken en plotseling brak er iets in me. Ik realiseerde me dat onze lieve moeder er niet langer meer was. Kristen. Meteen voelden mijn knieën zo slap als een dweil. Grijpend naar iets, ik wist niet wat, voelde ik hoe ook mijn armen niet langer meer mee wouden werken. Amaryn had dat in de gaten en hield me dicht bij haar, terwijl ik brak. Eindeloze tranen kwamen uit mijn ogen gestroomd en niet alleen dat, ook een hartverscheurend gevoel brak me van binnen. Een gevoel dat ik nooit gehoopt had om te voelen, ik haatte het meteen al. Ik zou hierdoor nooit meer hetzelfde zijn.

Dag 8.
De begrafenis was al snel. Veel te snel voor mijn gevoel. Ik had nog niet eens de tijd gekregen om echt mijn rouw te verwerken, überhaupt afscheid te nemen van moederlief. Nog geen twee dagen later nadat ze dood was gegaan, was de begrafenis. Vandaag. Het deed me pijn hoe snel Joe dit geregeld had, zo snel. Aan de ene kant snapte ik het vanwege de houdbaarheid van een lichaam, maar aan de andere kant was het de manier waarop hij het gedaan had. Sinds die avond was hij nergens meer te bekennen geweest, had geen enkele troost aan ons gegeven. Waarschijnlijk had hij zijn eigen verdiende geld opgemaakt in een plaatselijke bar of wat dan ook. Het interesseerde me niet. Wat me wel interesseerde was dat de momenten die mijn hart altijd oplichtten nu over zouden zijn. Mam was naast Marilyn en Amaryn de enige die dat konden doen. Nu waren er nog maar twee personen van over, al wist ik van binnen dat ik lang geen glimlach meer zou tonen aan iemand. Geen echte in ieder geval. Joe kreeg die al helemaal niet. Niet nu het duidelijk was dat hij dit veroorzaakt had. Alleen maar voor het geld. Geld was het enige wat hem bezig hield, waar hij voor geboren was en voor leefde. Ik had het plan om hem naar beneden te halen, zijn leven te vernietigen. Maar wie was ik als dertienjarig meisje om dat te doen? Bovendien had ik daar de moed niet voor, zeker niet nu.

Emotieloos staarde ik in gedachten naar mezelf in de spiegel, mijn haar opgestoken en onder mijn ogen een lijntje oog potlood. Mijn wimpers versiert met zwarte mascara en daarbij droeg ik een zwarte jurk die mijn hals vrij lieten en tot aan mijn enkels viel.
'Je ziet er prachtig uit, echt waar. Je moeder zou trots zijn geweest en ik weet dat ze bij ons is, ik kan het voelen.' Marilyn was mijn kamer binnengekomen, legde een hand op mijn schouder en normaal zou ik hebben geglimlacht naar haar, maar ik voelde niks van binnen. Geen straaltje blijheid was te bekennen. Zelfs de woorden die ze gesproken had waren letterlijk volledig langs me heen gegaan. Ik wist niet in welke fase ik zat, maar in mijn hoofd bleef ik mezelf steeds toespreken dat dit allemaal een droom was. Dat ze nog altijd leefde en nu in bed lag te rusten. Maar dat was niet zo. Er was niks van waar. Ze lag niet in bed. Niet in degene waar ik me haar in voorstelde, in degene waar we twee dagen terug nog gezellig mijn nagels gelakt hadden.
Ik veranderde mijn blik naar mijn nagels, hield m'n handen trillend voor me, waarbij ik tot de realisatie kwam dat ze echt weg was. En mijn onderlip begon ernstig mee te trillen. Ik voelde het in me opbouwen, het plotselinge verdriet. Hoe mijn hart in duizenden stukjes brak en het bloed door alle aderen en organen die ik had ontsnapte. Als een gek begon ik naar adem te happen, wist niet waar ik die vandaan moest halen en bovenal begon mijn stem te piepen. Dat was het enige dat ik kon doen, ik wou gillen, schreeuwen, maar het enige wat bij mij gebeurde was dat ik vast genageld aan de grond stond en nog altijd machteloos naar mijn handen staarde. Niet eens meer naar mijn nagels, naar helemaal niets behalve de huid, mijn huid die zoveel tegen die van mam aan gekomen was. Al was het maar een simpele aanraking of knuffel geweest. Die knuffel die we hadden gedeeld op het bed, niet eens een goede en hartverwarmende, was de laatste aller tijden geweest.
Marilyn had echter niet meteen door in wat voor emotionele staat ik was en pas zodra ze mij die hartbrekende geluiden hoorde maken, draaide ze zich om van mijn bed richting mij, al zag ik het niet. Ze wist niet hoe gauw ze bij me moest komen, me meteen in haar omhelzing vast nam en me naar het bed mee nam. Ik liet het allemaal gebeuren, ik wou praten maar ik kon het niet. In plaats daarvan brak ik alleen maar erger wanneer ze me rustig neerzette op haar schoot en ze me alleen maar vasthield. Voorzichtig haar handen door mijn haar heen haalde, ook al waren die netjes omhoog gestoken. Soms drukte ze er een kus op, sprak troostende woordjes in mijn oor terwijl ze me heen en weer weende.
'Het is al goed, laat het er allemaal maar uit. Het komt allemaal goed. Laat jezelf gaan, het is helemaal niet erg. Verdriet is normaal, ik weet precies wat je doormaakt. Je hart is uit elkaar gerukt en je voelt je plotseling zo alleen, in de steek gelaten. En zo voelde ik me ook omdat ik niemand had om mijn verdriet mee te delen wanneer onze moeder dood ging, geen ouderlijk figuur. Niemand die me vast kon houden en kon zeggen dat alles goed kwam, ik had alleen je moeder. Je lieve moeder. Ik ben er voor je, liefje. En ik blijf zo lang bij je als je nodig hebt.'


Dag 9.
Iedereen die mam kende was aanwezig geweest, zelfs de vage kennissen. En toch, en toch was het allemaal langs me heen gegaan. Als ze me aan gesproken hadden, had ik niet gereageerd, enkel wezenloos voor me uit gestaard en was Amaryn degene geweest die voor me gesproken had met een moedige glimlach. Tijdens de begrafenis zelf had ik bij haar zijde gestaan, zelfs een beetje te dicht om tegen haar aan te leunen. Zelfs gehuild, al viel het stukken mee als dat ik bij Marilyn gedaan had voordat de begrafenis begonnen was. Inmiddels was mijn mascara en oogpotlood zodanig uitgelopen dat er strepen over mijn wangen waren gelopen, maar niemand die mij veroordeelde daarvoor. Daar was namelijk de begrafenis voor geweest, een ritueel om je verdriet kwijt te raken en te delen met anderen. Je niet langer alleen voelen, al was het maar voor even. Het verwerken van een hartbrekende situatie.

Geen woorden waren nodig zodra ik in bed lag en Amaryn mijn hoofd streelde, de plukjes iedere keer die voor m'n gezicht vielen ze er weer terug uit veegden en ik kon voor het eerst na die hevige pijn van binnen weer een smal glimlachje op mijn lippen laten verschijnen. Mijn oogleden gingen niet omhoog, ook al waren mijn ogen gesloten, maar dat was niet erg. We wisten beiden van elkaar waar we op het moment doorheen gingen en we wisten bovenal dat we elkaar hadden. Marilyn was nog steeds in de buurt, maar niet langer in het huis. Joe had er op gestaan dat ze maar in een hotel of iets verbleef en na een kleine protest had ze het opgegeven en naar hem geluisterd. Niet om haar nichtjes in de steek te laten, maar omdat het er op leek dat Joe verkoeling nodig had en zij allesbehalve dat aan hem zou geven. Ik had de spijt in haar ogen gezien wanneer ze de auto gestart had en weg was gereden, met als achterlating een briefje met het adres van waar ze zou verblijven. Voorzichtig had ik die op de prikbord naast de koelkast gehangen, zodat we hem altijd konden vinden. En tegelijkertijd was dat ook een plek waar Joe niet zou komen, sinds zijn drank daar niet stond maar in zijn eigen kantoor. De koelkast, daar stond niets in wat zijn aandacht ook maar kon trekken.
Op het moment dat Amaryn de deur sloot nadat ze een kus op mijn hoofd gegeven en mijn bed verlaten had, klonk er flink gestommel vanuit de gang en schrok ik wakker vanuit de trance waar in ik had gelegen, opende mijn ogen waardoor ik de wereld voor kort wazig tegemoet kwam. Ik hoorde hoe Amaryn Joe er van langs gaf door haar nagels langs zijn gezicht te halen. Dit maakte hem alleen maar kwader en in mijn lichaam kroop er een rilling van angst. Hij had het voor elkaar gekregen om mij bang te krijgen, dit gedrag had hij ook vertoond op de avond van de ruzie en ook die had me tot in het diepste van mijn hart angst aangeslagen. Een bonk klonk en door de schreeuw die volgde wist ik dat Amaryn tegen de grond aan was gegooid. Voetstappen kwamen na drie seconden mijn kant op en de deur werd geopend, waardoor ik onmiddellijk de warme dekens van me af sloeg en m'n bed uit vluchtte. Langs hem heen, de verschrikkelijke Joe en opende in paniek de kastdeur en sloot hem achter me, met de sleutels die er in hingen omgedraaid zodat hij er niet in zou kunnen komen. Ik liep kreunend achteruit en voelde hoe mijn lichaam tegen de achterkant van de kast aan botste om mezelf daar vervolgens op m'n kont neer te zetten, sloeg m'n armen om m'n opgetrokken benen heen. Bijna zou ik gaan wenen, hopende dat het allemaal een droom was. Ik was bang, veel te bang om iets te doen en het enige wat ik kon was hopen dat deze stormachtige avond snel voorbij zou zijn. De deur werd met een harde knal open geduwd en veerde zelfs terug. Joe duwde die terug tegen de muur aan zodat hij de volle ruimte zo hebben van de deurpost en me juist nog meer onder druk kon zetten. Ik piepte angstig, voelde mijn hart in mijn keel bonken en nog even en ik kon geen adem meer halen omdat de angst me teveel werd.
Joe kwam dichterbij en ik kneep mijn ogen dicht, wenste op m'n allerhardst dat dit over was, dat hij niks zou doen en begon zelfs heen en weer te wiegen. Hij stond op het punt om zijn hand in mijn haar te nestelen, tot er een schot klonk. Meteen viel het enige licht weg van wat er in de kast was geweest en opende ik uit verbazing mijn ogen. Amaryn had een wapen weten te bemachtigen en hoewel ze op de vreemdeling genaamd vader had gericht, was het pistool een andere richting op gegaan wanneer ze het schot had gelost. Nu had hij niet langer meer oog voor mij en ik kon niks anders doen behalve toe kijken. Ik zat vast genageld aan de grond. Een tweede schot werd gelost en die raakte Joe wel, recht in zijn schouder. Meteen wist hij het wapen uit haar handen te trekken en richtte die op haar, waardoor ik gilde en smeekte dat hij het niet zou doen. Maar zijn gezichtsuitdrukking, die ik niet kon zien en houding zeiden genoeg en hij drukte de trekker naar achter met zijn mollige vinger. Ik sloot mijn ogen en gilde alleen maar harder, tot er een klik geluidje te horen was. Het wapen was leeg. Ik gilde nog altijd, waardoor hij schreeuwde dat ik m'n kop moest houden.
Hierna vervolgde hij de woorden, 'Ik vermoord jullie allebei en ik kom later voor jou terug, misbaksel,' met zijn luide bulderstem, waarna hij Amaryn bij haar bovenarm stevig vast pakte en haar mee de trap af sleurde. Ik wou achter hen aan rennen en dat deed ik ook nadat ik wankel op was gestaan en een paar seconden nodig had om mijn wankele benen aan mijn evenwicht te laten wennen. Echter wanneer ik beneden kwam, was ik al te laat. Ik zag nog net de rode achterlichten van de auto uit onze straat rijden wanneer mijn lichaam contact maakte met de koude buitenlucht.

Vanaf dat moment twijfelde ik geen moment, was naar de keuken gerend voor het briefje dat ik speciaal op het prikbord opgehangen had. Het eerste wat nog in me op kwam was de foto die erbij hing ook mee te nemen, voor het geval dat. Zonder ook maar om te kijken naar andere spullen, een koffer pakken en daar kleding in te stoppen, rende ik het huis uit. Liet de voordeur wagenwijd open staan en voelde opnieuw de kou tegen mijn blote benen aan slaan. Door het fleece van mijn nachtjapon heen en met de wind tegen me aanslaande, had ik het geluk dat die mijn haren naar achteren blies. Dan had ik daar in ieder geval geen last van. Iedere auto dat voorbij schoot liet mijn hart sneller kloppen, bang dat die meteen stil zou staan en achter me aan zou rijden, bang dat het Joe was die al zo snel terug was gekeerd. Toch gebeurde dit niet. Ik rende zo hard als ik kon, negeerde de pijn in mijn borst die op begon te komen en vooral mijn ademloosheid, ik wou er niets van weten. Niet totdat ik veilig in Marilyn's armen was en me geen zorgen hoefde te maken over mijn leven. Dat ik zou leven in plaats van sterven.
Ik had geen idee waar het hotel was wat er op het briefje stond, maar op één of andere manier vertelde mijn intuïtie waar het moest zijn, alsof iemand me leidde. Met de gedachte dat het mam was in m'n achterhoofd, stormde ik naar binnen en sprak ademloos de woorden in welke kamer Marilyn zat. Ik moest het zo snel mogelijk weten. De vrouw achter de balie had me even stomverbaasd aan gekeken maar toch mijn vraag, dat eerder een bevel was, opgevolgd en me het nummer gegeven met de instructies waar ik wezen moest. Onderweg rennende, buiten adem, naar haar kamer had ik op het briefje gezien dat ze daar ook het nummer op had geschreven. Stom, stom, stom. In paniek klopte ik uiteindelijk aan op de kamer van haar deur en in iedere bonk zat meer frustratie wat ik uitte. Zodra de deur voorzichtig geopend werd, vloog ik in haar armen. Stootte ik tranen uit die mijn wangen verwarmden. Ze deden pijn, spraken alle emoties die in me zaten. Woede, angst, radeloosheid en vooral de twijfel tussen leven en dood.
'Adelyn liefje, wat is er gebeurd?' Vroeg ze met een geschokte toon. Ik legde snikkend uit wat er gebeurd was, wist zo gauw niet tot adem te komen en begon alleen maar meer in paniek te raken.
Marilyn probeerde me te sussen, vergat in het overheersende moment de deur van haar hotel kamer te sluiten. Zonder meteen haar armen afknellend om me heen te slaan, had ze enkel een hand op mijn ijskoude been gelegd en een arm om m'n schouders geslagen, keek me met een serieuze maar pijnlijke blik aan. Alsof ze het precies kon lezen dat ik door hel heen en terug was gegaan. Het erge was nog, wanneer ze op het punt stond om iets te zeggen, mij gerust te stellen, kwam er een akelige man naar binnen stormen. Uit angst bevroor ik terug in een aan de grond genagelde situatie, alle spieren in m'n lichaam spanden aan.
'Jij vreselijk rotkind, kom hier!' Voor ik het wist had hij me bij mijn haren gegrepen en gooide een goedje in m'n ogen. Het had gevoeld als water, om me af te leiden, maar na een seconde voelde ik een ongekende pijn door m'n hele gezicht heen gaan. Alsof al m'n zenuwen afgestikt werden, de vloeistof door mijn huid heen trok en het meest erge; het had mijn ogen geraakt. Ik schreeuwde met een stem die doofde, zakte door mijn knieën heen, ik kon niks meer zien, wou het niet eens proberen om mijn ogen te openen omdat het al verschrikkelijk veel pijn deed. Ik volgde niet eens meer op wat er vanaf toen gebeurd was, voelde alleen de verlossing van mijn haren en bracht mijn handen naar mijn gezicht. Een schot klonk, maar ik was er helemaal niet meer mee bezig. De pijn werd teveel. Ik voelde hoe de vloeistof letterlijk in mijn huid trok en verder in mijn aderen. Recht in mijn ogen. Ik durfde m'n huid niet eens volledig aan te raken, bang voor nog meer pijn. Ik snikte inmiddels, op een andere manier. Een manier die ik niet eerder van mezelf gehoord en ook gehoopt had om nooit te horen.
Dit was het dan. Mijn leven was over. En hoewel ik nog leefde, was ik toch gestorven.

Dag 72.
Het gepiep van ziekenhuis geluiden was het eerste dat tot me door kwam, voordat ik m'n ogen opende. Wanneer ik dat echter deed wenste ik dat ik dat nooit gedaan had. Hetgeen dat ik zag was niet wat ik verwacht had. Er was geen fel wit licht waardoor ik knipperde en er pijnscheuten door mijn pupillen schoten. Of een schijnende lamp in m'n ogen die mijn zicht terug tot leven bracht, wel op een akelige manier. Er was niets. Niets behalve zwart. En dat verstikte me, ik raakte in paniek.
''Waar ben ik? Wat is dit?'' Wild begon ik om me heen te voelen en het eerste wat ik voelde was het gladde hout van iets wat een nachtkastje moest zijn, vervolgens streken mijn trillende vingers langs iets van glas en viel het van het kastje af. Ik schrok van het geluid en een paar spatjes kwamen tegen mijn gezicht aan. Dat moest vast iets van een glas water zijn geweest.
''Waar is het lichtknopje?'' Vroeg ik wanhopig op een zachte toon, waarna ik geschuif hoorde vlak bij me. Meteen hield ik m'n adem in, hield mijn hand stil in de lucht sinds ik niks anders meer voelde dat me kon helpen om het licht aan te doen, of iets van het lichtknopje zelf.
'Adelyn!' Klonk een fluisterende stem en de adem stokte in m'n keel. Ik wist niet zo gauw de stem te plaatsen. Had het nu zelfs een beetje mannelijk geklonken?
'Je bent wakker, oh mijn god.' Nu het figuur meer praatte wist ik dat het geen man was, haar stem had gewoon moeten wennen aan het praten, gokte ik.
''Wie is dat?''
'Ik ben het, Marilyn, rustig maar.'
Ik wist niet of haar stem me moest kalmeren, maar ik besloot toch haar bevelen op te volgen en bleef in bed liggen. Haar plotselinge aanraking op mijn hand, daar schrok ik van en ze zag het aan mijn hele lichaam waardoor ze terug trok en naar adem zocht.
''Waarom is het licht uit? Ik zie je niet, wat is er aan de hand?'' Ik raakte in paniek en trok mijn hand terug, was bang voor wat er op het moment stond te gebeuren. Het vreemde was dat mijn gedachten verschrikkelijk rustig waren, ook al snapte ik niet wat er aan de hand was. Een snellere ademhaling was te horen en ik was het niet. Toch werd ik er wel door besmet en hield ik met wit gebalde vuisten de deken vast. Een deur werd op dat moment geopend en ik dacht dat het Amaryn was, waardoor ik mijn zicht van het plafond, tenminste ik dacht dat ik daar naar keek, afhaalde en naar een spoortje van licht probeerde te zoeken. Die was er niet en ik snapte het niet. Wat was er aan de hand? Was dit nog altijd een nachtmerrie?
'Goedemorgen mevrouw Maztel, is er al enige vorm van verandering?' De plotselinge zware stem liet mijn hart op hol slaan en uit schrik slaakte ik een kreet die mijn stem niet eerder geslaakt had. ‘Adelyn, rustig meisje, je bent veilig. Je ligt in het ziekenhuis.’ Ik hoorde door mijn zware ademhaling heen hoe ze van iets van wat een stoel moest zijn af kwam en mijn wang aanraakte, waardoor ik ook kort schrok maar niets meer dan een zuchtje sloeg. Ik genoot van haar zachte aanraking, ook al sloeg mijn hart in paniek door en dat was het volgende dat ik me ook realiseerde. Het gepiep van de machine en andere voetstappen kwamen naar me toe. Niet wetende wat te doen bleef ik liggen, beet op mijn onderlip.
'Ze is wakker, dokter Richards.'
Kon niemand het licht aan doen? Ik wou het vragen, omdat de vraag zovaak in mijn hoofd gesproken werd, maar ik durfde het niet. Zeker niet nu er een andere man bij was.
'Adelyn, kan je me horen?' Hoezo vroeg hij dat? Ik had net toch ook gegild, dat had híj toch gehoord, dan had ik hem toch aan horen komen?
'Ja,' kraakte mijn stem onzeker, gaf ondanks mijn wilde gedachten toch een verlegen antwoord.
'Hoor je nu verschil?' Ik weet niet wat hij gedaan had, maar ik beantwoorde dit keer zijn vraag met een nee.
'Dat is een goed teken dat je hoorzintuigen normaal werken.'
'Wat?' Klonk mijn stem zacht, zo zacht dat het niet eens te horen was terwijl Marilyn er een 'oké!' doorheen stelde.
'Adelyn, je zicht zintuigen zijn permanent uitgeschakeld. Om het begrijpelijk te stellen, je bent blind. Voor altijd. Er valt niks aan te doen, een operatie of medicatie zal niet werken. Welk goed nieuws ik je wel kan vertellen is dat we hulp bieden vanuit het ziekenhuis om je evenwicht onder controle te krijgen via professionele werknemers die zich daar in hebben gespecialiseerd. Je zal de wereld op een andere manier ervaren, er anders mee leren omgaan en je andere zintuigen versterken.'
'Wat?' Piepte ik opnieuw, er kwam nauwelijks geluid meer uit mijn keel vandaan. Sterker nog, een brok was daar in ontstaan en ik kon niet meer praten, ook al wou ik zoveel zeggen. Op dat moment kwamen alle emoties terug in me, niet langer meer heerste de emotieloosheid over me. Het interesseerde me niet meer wat er met me gebeurde, niets meer. Nu ik mijn zicht kwijt was, sloeg het in me dat het licht niet uit stond, maar ik gewoon nooit meer kon zien. Nooit meer.
'Hulp is niet nodig, ik wil haar zo snel mogelijk meenemen. Het liefst vandaag nog.'
Haar stem klonk donkerder bij het deel dat ze me vandaag nog mee wou nemen en ik vroeg me af wat er met Marilyn aan de hand was.
'Dat gaat niet lukken mevrouw, het vroegste wanneer ze weg kan is-'
'Vandaag neem ik haar mee, geen discussie mogelijk.' Voetstappen klonken dat hij weg schuifelde, verder zei hij niets meer. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, maar de klap dat ik blind was was veel en veel groter en ik stond op een punt dat ik het niet meer binnen kon houden. Alle emoties kwamen naar buiten vanuit de pit van mijn hart en ik begon te huilen. Nonstop te huilen, enorm hard te snikken en ik draaide m'n lichaam om in bed, begroef mijn gezicht in het kussen om mijn kreunen minder hard te laten klinken. Meteen voelde ik hoe het kussen doorweekt werd door tranen en het kwijl dat tussen mijn lippen er vandoor liep. Ik drukte het kussen dichter tegen me aan met m’n handen. Wat wou ik nu graag dat het leven over was. Mam was er niet meer. Amaryn was er niet meer en wat er met Joe was gebeurd.. ik wist het niet. Ik was bang, enorm bang. Angst nam over en ik begon te hyperventileren. Zo hard te hyperventileren dat ik mijn adem kwijt raakte in het kussen, maar ook de kracht niet vond om mezelf omhoog te duwen met mijn handen. Daar trilde ik inmiddels te erg voor.
Daarom was Marilyn op het bed komen zitten en hield me er vanaf en als ik het goed had lag ik met mijn bovenlichaam tegen de hare aan, met mijn gezicht tegen haar schouder aan gedrukt. Heen en weer wiegde ze me alsof ik een klein kind was. En het hielp, hoe kinderachtig en zwak ik me nu dan ook vertoonde. Ik voelde hoe ze de haren die door mijn tranen nat en vastgeplakt aan mijn voorhoofd zaten daar vandaan veegde en ze zachte kusjes op m’n hoofd drukte.
'Het is al goed, Adelyn, rustig meisje. Het komt allemaal goed. Ik zal je begeleiden. We zullen er samen doorheen komen. Je gaat met me mee, no way dat ik je naar een pleeggezin stuur.'
Een pleeggezin? Daar had ik nog niet aan gedacht, ik was nog maar net wakker. Wacht, hoe lang was ik weggeweest als ze dat allemaal zei.
'Wat is er gebeurd?' Proestte ik tussen mijn lippen uit en haalde mijn neus op. Mijn krachten waren een beetje teruggekomen en ik wist mezelf beter op haar neer te zetten zodat ik mijn handen niet langer meer op het bed hoefde te laten steunen en mijn ogen schoon kon vegen. Mijn ogen.. ze voelden zo raar aan, de huid was dik en voelde besneden aan. Toch voelde ik geen pijn. Zou dat door de medicatie komen? Dat moest het wel zijn.
'Je bent drieënzestig dagen in coma geweest, liefje. Ik was zo bang dat je niet meer terug zou komen, ze hebben je zelfs een keer moeten opereren om je hersens terug actief te maken. Ik was zo bang, maar het komt nu allemaal goed. Het komt goed, ik beloof je dat. Je gaat mee naar het circus, vind je dat wat? Ja toch?'
Ik knikte en haalde nogmaals mijn neus op, veegde alle tranen aan m’n handen af en die vraag lichtte mijn hart een stukje op. Verbeterde mijn gebroken hart. Langzaam zou het terug helen, zou er een slotje op komen die sommige mensen of terugslagen zouden kunnen breken. Ik realiseerde me dat er een hele hoop was gebeurd in een korte tijd. Hoe mijn leven nu al, op jonge leeftijd, veranderd was. Hoe ik vanaf nu alleen maar volwassener zou worden. Ook al was ik een belangrijk zintuig verloren er voor in de plaats. Ik slikte en voelde met mijn rechterhand waar haar gezicht zat, legde die op haar wang. Waar een streepje van vocht over was gerold. Ze had blijkbaar ook gehuild en nu ik op haar lette was het waar. Haar ademhaling stond er ook naar. Zonder twijfel legde ik onzeker mijn armen om haar hals, na wat onhandig voelen en legde mijn kin op haar schouder. De draden die aan me vast zaten werkten niet goed mee, maar daar besteedde ik geen aandacht aan.
'Graag, heel graag, ' fluisterde ik in haar oor en ik hoorde hoe ze opgelucht glimlachte. Haar ademhaling tegen mijn nek aan voelde goed, het relaxte me en ik voelde me vertrouwd in haar armen.
Ook zij veegde de opkomende traan weg.
'Dan vertrekken we zo snel mogelijk. Laten we je eerst omkleden, ik heb kleding meegenomen. Het hotel is niet ver, we zijn al in Los Angeles, veertig kilometer is het ongeveer.'
Ze drukte een lange kus op mijn wang en dat was voor mij het teken dat ik haar los kon laten en met mijn handen voelde ik me een weg terug op het bed, met ondersteuning van Marilyn.
'Ik zal de dokter halen, die zal alle vervelende draden van je af halen, blijf rustig liggen, ik ben heel snel terug.'

Dag 76.
We hadden niet veel meer gesproken sinds we het ziekenhuis hadden verlaten. Ik weet ook nog altijd niet hoe ze het voor elkaar had gekregen dat ze me ontslagen hebben zonder enige tegenstribbeling, leek het wel. Niet dat ik echt van hun gesprekken iets opgepikt heb, die werden voornamelijk buiten mijn zicht gehouden. Wie weet hoeveel Marilyn met de dokters gesproken had in de tijd dat ik in coma had gelegen.
Ik zuchtte. Het was vier dagen verder en ik zakte alleen maar verder weg in de duisternis. Niet de duisternis door m'n blindheid, maar door de blindheid van m'n ogen raakte ik blind van binnen. Gevuld met niet alleen geforceerd eten, medicijnen en begeleiding maar ook met een leegte die niets of niemand kon vervangen, voelde ik me zo verloren. Op het bed lag ik, als ik het goed had, naar het plafond te staren. Het zwarte plafond. In de zwarte kamer. Alles was zwart. Er lag een deken op me tot aan mijn hals voor warmte, warmte die ik niet van binnen voelde. Het interesseerde me niet of mijn buitenkant ook het tegenovergestelde van warm zou worden en sloeg daarom het rotte ding van me af. Ik wou naar buiten kijken, naar de sterrenlucht en genieten van het licht dat de maan af kon stralen zodra hij op zijn sterkst was. Dat was één van de dingen dat ik miste op het moment. Iets dat ik kon zien, niet aan raken, alleen maar kon zien. De natuur. De lucht. Iets verfrissends, mooi en helder.
Verslagen haalde ik ook de arm van Marilyn van mijn buik af, schoof mezelf uit het bed, ook al zag ik geen steek. Ik had het idee dat het nacht was, maar de moeheid had me nog helemaal niet geslagen. Ik gokte dat dat kwam omdat ik al die tijd in het ziekenhuis gelegen had en hoewel ik de afgelopen nachten geslapen had, was dat niet rustig geweest. Akelige nachtmerries vulden mijn hallucinaties die ik 's nachts had. Ik snapte niet waarom ik in godsnaam nog dromen had, nu ik toch niks meer kon zien. Oké, mijn fantasie werkte nog perfect. Ik lette op mijn ademhaling en voornamelijk op mijn omgeving bij iedere stap die ik zette. Ik voelde de koude lucht die tegen de palmen van mijn handen aan sloeg, als ik het goed had stond er een raampje open en als ik het nog beter ingeschat had, was ik er vlakbij in de buurt. De eerste aanraking van het koude glas tegen mijn vingertoppen aan was opluchtend, ik legde mijn handen er vlak tegen aan en probeerde in te beelden hoe het buiten zou zijn. Hoe hoog we zouden zitten. Ik wou dat ik het kon voelen aan de hand van de temperatuur van de lucht, ik wou het zo graag. Maar ik kon het niet. Waar was ik nu eigenlijk mee bezig? Ik snapte niks van mijn inmiddels onrustige gedachten, toch wou ik niet terug naar bed om rust te zoeken. Straat geluiden maakte m'n gedachten er niet minder op. Blijkbaar zaten we niet hoog genoeg om die te ontwijken en hoewel ik hier nu al vier dagen was met Marilyn, was het niet in me opgekomen om het haar te vragen. Waar we precies waren, welk hotel en hoe lang we hier nog bleven en bovenal; waarom? Ik werd langzaam gek en ik durfde het niet toe te geven. Niet aan mezelf en al helemaal niet aan haar. Ik balde mijn handen tot vuisten, sloeg mijn knokkels tegen het glas aan. Niet hard genoeg om het daadwerkelijk te breken, maar hard genoeg mijn gebalde handen af te koelen. Ik wou geen overweldig geluid veroorzaken en al helemaal geen raam breken, dus besloot ik naar de badkamer op zoek te gaan. De badkamer die niet ver moest zijn. Minder rustig liep ik maar een willekeurige kant op, verliet het raam en voelde hoe ik nu verloren in de kamer stond zonder enige houvast en al helemaal niet wist waar het bed nu was. Marilyn's ademhaling raakte verloren in mijn gedachten, ik raakte mezelf kwijt. Mezelf zover kwijt dat ik dit niet meer langer wou. Ik wou geen eeuwige duisternis. En ik spreidde mijn lippen van elkaar om iets kwijt te kunnen, om te gillen. Er was alleen één probleem; het lukte me niet. Het lukte me niet om mezelf te uitten, het enige waar ik nu nog aan kon denken was om dit probleem te eindigen. Dit probleem dat ik ben.

Ik weet niet hoe ik het gedaan had, maar ik had het dak bereikt. Tenminste, aan de omgeving te horen en te voelen, wist ik het haast wel zeker. De koelte van de stenen onder mijn blote voeten gaven aan dat dit zeker geen binnen temperatuur was en ook geen warme tapijt stof. Dit was het dak van het gebouw, ik wist het zeker. En dat beseffende liet ik de wind met mijn haren spelen, nu het nog kon. Happend naar adem voelde ik hoe de lucht mijn lippen koud maakte, evenals de binnenkant van m'n mond en door naar m'n longen. Voelend naar enige houvast om me heen, kon ik niks vinden en stamelde bij iedere stap een stukje naar voren, twijfelend of er ieder moment een gat in de grond te vinden was, een randje wat me zou kunnen laten struikelen, een luchtschacht of buis. Misschien zelfs de rand van het dak zelf, al had ik het idee dat dat nog niet van toepassing zou zijn nu ik net de deur achter me open gelaten had.
Ik slikte. Ik had de rand van het dak bereikt, doordat die abrupt tegen mijn ribbenkast aangebotst was. Buiten adem hadden mijn trillende vingers het ruwe steen gevoeld en voordat ik het eigenlijk zelf door had gehad was ik er bovenop gaan staan. Of het aan mij lag wist ik niet, maar de lucht leek een stuk warmer te waaien op de rand. De wind was zelfs nog harder aan gezet waardoor ik de verkeers geluiden van beneden nauwelijks meer hoorde. Er was niets anders meer dan het rauwe geruis van de wind, die ik uit mijn gedachten wist te blokkeren. En ik sloot mijn geïnfecteerde ogen. Vertrouwend opende ik mijn armen, sloeg ze uit als een vogel die niet langer bang was om te vliegen. Het licht van de zon tegemoet te komen. Het was vreemd, maar ik voelde echt de druk tegen mijn armen alsof ik daadwerkelijk veren had. Voorzichtig zette ik zonder aarzeling een paar miniscule stapjes naar voren tot mijn tenen over de rand heen krulden. Ik sloeg mijn laatste adem. Een opgeluchte adem. Ik liet de omgeslagen wind mijn lichaam leidden en mijn voeten zweefden van de rand af. Die ene seconde voelde ik hoe ik vrij was, hoe de vlinders in mijn buik kriebelden en ik glimlachte. Ik glimlachte om dat gelukkige gevoel van binnen. Tot ik rechtstreeks naar beneden viel. Daar vielen er tranen door de snelheid waarmee ik viel. Ik was vrij, eindelijk vrij. Verlost van alle zorgen, verdriet en pijn. Ik viel en viel en viel. Er was geen einde. De wind raasde alleen maar harder, zo hard dat ik de controle verloor over mijn eigen gedachten en het bonken van mijn hart. Allerlei beelden schoten tegelijkertijd door mijn hoofd heen. Herinneringen aan mijn moeder Kristen. Amaryn en Marilyn. En zelfs een klein beetje aan Joe.
Als ik kon zien wist ik dat ik bijna op de grond zou vallen, maar in plaats daarvan moest ik mezelf vertrouwen op wat ik hoorde. En dat was niets, helemaal niets. Ik verwachtte ieder moment akelige pijn, verschrikkelijke pijn voor niets minder dan een simpele seconde. En daar was het. Ik smakte neer. Mijn bewustzijn raakte verloren. En de ondergrond voelde zo zacht. Zo zacht als kussens, zijdezachte veren die zich om mijn lichaam hadden gewikkeld.

‘Wat is er mis gegaan? Wat heb ik misdaan? Ik snap er niks van Lena. Wat heb ík gedaan?’ Langzaam werd mijn brein wakker en rolden mijn ogen terug naar hun originele plek, ik had het opgemerkt wanneer mijn lichaam actief werd en ik uit de trance van dromen opgepikt werd.
‘Niks, echt niet, het is niet jou schuld. Kijk,’ Ik probeerde mijn ogen te openen en hoorde geluiden die ik niet herkende. Iets wat neergezet werd, misschien? Het maakte ook niet uit.
‘’Waar ben ik? Ben ik dood?’’ Mijn god, ik herkende mijn eigen stem niet eens meer. Zo erg was die verduisterd. Het ergste was nog dat ik normaal zou zijn geschrokken, maar om eerlijk te zijn, interesseerde me dat nu niet zo meer. Ik was verduisterd, ik gaf het toe.
‘Adelyn!’ Klonk er een stem, zoveel meer abrupt geschrokken dan ik net in mezelf had gedaan van m’n eigen stem.
‘Oh, Adelyn,’ meteen voelde ik handen mijn wangen vast houden, ze trilden. Ook hiervan was ik zowaar niet van geschrokken.
‘Je leeft nog, liefje. Liefje, wat heb je jezelf aangedaan? Ik was je bijna kwijt, dit kan je niet meer doen.. ik laat je niet zomaar gaan, je bent alles wat ik nog heb, oh Adelyn.’ Ik kon haar gezicht dan wel niet zien, maar ik hoorde iedere emotie in haar stem. De verdriet, de gebrokenheid en vooral hoe haar stem bij ieder woord verzachtte omdat ze de mogelijkheid niet langer had om te praten. Door haar begon mijn hart hetzelfde te doen, nog meer te scheuren en ik wist niet waar de tranen vandaan kwamen; maar ze kwamen er uit. Ik snikte binnen de kortste keren en het enige wat ik met alle macht kon stotteren was ‘het spijt me, het spijt me, het spijt me’. Ik brak volledig en ik voelde hoe Marilyn haar handen nog meer begonnen te trillen en ik voelde hoe er tranen op m’n huid vielen die niet van mij waren.
‘Marilyn, waarom ga je niet even naar buiten?’
‘Nee, ik laat haar voor geen goud meer alleen,’ de brok in haar keel was te horen en een hand ging van mijn wang af, waarschijnlijk om haar tranen daarmee af te vegen.
‘Je bent niet in staat om te praten, laat staan haar uit te leggen wat er gebeurd is, laat mij dat doen.’
‘Ik kan niet-‘
‘Marilyn.’ Ik had geen idee wie de andere vrouw was, maar wat ik wel wist was dat ik het antwoord graag wou weten wat er gebeurd was. Subtiel legde ik een hand op de hare, die nog altijd op mijn wang rustte en ook al wist ik niet hoe ik eruit zag of dat ik haar überhaupt wel aankeek, deed ik mijn best om haar een knikje te geven die sprak dat het goed was. Dat het in orde was, ik was in orde. Voor nu.

‘Je vraagt je vast af waarom je hier bent.’ Ik ademde een ja, meer woorden waren niet nodig. Ik kon ze niet uitspreken en ook al was ik gestopt met snikken, voelde ik nog altijd hoe mijn hart met pijn tegen mijn ribbenkast aan bonkte.
‘Ik kan er om heen draaien, maar dat zou niet eerlijk zijn. Het is de waarheid en je hebt het recht vanaf nu, nu je hier bent, om dat te weten.’ Ik slikte.
‘Ik heb je opgevangen, Adelyn. Voordat je vraagt hoe, ik leg het je allemaal uit.’ Ze kwam teder op de rand van het bed, tenminste ik nam aan dat dat was waar ik in lag, zitten en legde een hand op mijn linker arm.
‘Adely-‘ Haar stem had geklonken alsof ze er niet meteen wou beginnen en ik wou geen preek van iemand die ik niet kende.
‘’Wat is er gebeurd?’’ Wow, ik wist niet waar die plotselinge moed vandaan kwam en hoe ik mijn stem had weten te herpakken, maar het was gebeurd. Ik hoorde een vermoeiende zucht en dat was het moment dat ik wist dat ik iets te opdringerig was geweest. Toch was ik nieuwsgierig naar de waarheid.
‘Goed dan. Vanuit mijn visie, ik weet niet precies wat er met je gebeurd is, maar dat zal jij me vast kunnen vertellen. Rust maar, eerst mijn kant van het verhaal. Hoewel je nog vrij jong bent, heb je het recht om het te weten.’ Te jong? Waarvoor? Ik wou het vragen, maar een fijner kneepje in mijn arm vertelde dat ik de vragen voor later moest bewaren en sloot daarom mijn lippen fijn terug op elkaar. Zodra de dame haar keel schraapte, probeerde ik mijn lichaam wat meer overeind te zetten. Dat was wel zo netjes en ik wou mezelf voorbereiden op het ergste. Haar hand verliet mijn arm op het moment dat ik hem ophief om die samen met mijn andere arm om mijn opgetrokken knieën te slaan.
‘Allereerst. Je bent in het circus. We konden het niet riskeren om je langer in het hotel te houden en we hebben je meegenomen hierheen. Ik snap dat je niet weet wie ik ben. Ik ben een vriendin van je tante, Marilyn. Ik zat ook in het hotel, alleen je hebt me niet kunnen ontmoeten door de drukte. Niet zozeer die van Lyn maar door mij. Dat terzijde, onze eerlijke ontmoeting kan later. Die avond dat jij van het dak afsprong kwam ik net terug van werk. Ik zag een meisje staan op het dak en ik was absoluut niet op tijd om via het hotel naar boven te rennen en haar te redden.’
‘’M-maar hoe z-zag je me staan? Ik weet toch zeker dat het nacht was.. en het hotel is zo groot, h-hoe is het mogelijk dat je me zag?’’
‘Dat klopt, je hebt gelijk. Geen mens zou je daar bovenop hebben kunnen zien. Geen normaal mens in ieder geval. Dat is het hem juist. Wij zijn..’ Het was duidelijk dat ze er moeite mee had om hierover te praten, haar stem verduisterde. Ik begon het door te krijgen, nu ik niet langer meer kon zien begon mijn hoorzintuig zich enorm te versterken. Zo hoorde ik dus ook voetstappen naderen van buiten die naar binnen kwamen gelopen. Geen voetstappen van een mens. Eerder een.. hond? Een hond van gemiddelde grootte? De zwaarte was moeilijk in te schatten en ik hoorde verder ook geen gehijg. Misschien was het een stille hond. Ik beet op mijn onderlip, wist niet of ik mijn hand uit moest reiken en hield ze daarom nog rondom m’n benen vast. Al gauw voelde ik iets van een koude snuit tegen mijn linkerhand aan drukken, gaf daar een paar likjes tegen aan. Ook al wist ik niet eens wat het voor dier was, meteen voelde het vertrouwd en ik begon zelfs schamper te glimlachen. Tranen kwamen opnieuw uit mijn ogen gerold. Gelukkige tranen dit keer. Het waren er maar een paar. Zachtjes begon het dier te piepen en het legde zijn hoofd op het bed. Aan de ruwe vacht te voelen wist ik niet meer zo zeker of het wel een hond was. Misschien zelfs een wolf? Maar was dat wel mogelijk, dat zulke wilde, moordlustige dieren hier vrij rond liepen? Ik had niemand anders naar binnen horen komen die het dier eventueel begeleidde. Opnieuw begonnen er vragen op mijn gezicht te staan. En voordat ik mijn stem kon laten spreken, voelde ik hoe de korte vacht van laag veranderde. Een andere vacht? Haar? Was dit plotseling haar? Mijn arm werd omhoog getrokken, terwijl ik nog altijd mijn hand op het dier had liggen. Of dier? Ik wist niet veel van dieren, maar wat ik wel wist was dat ze niet zomaar zonder enige afzet omhoog konden komen en dit voelde ook totaal niet alsof het dier een sprong maakte. De beweging was te langzaam en ik voelde hoe er zacht, gekruld haar tegen de palm van mijn hand aan gedrukt werd. Met een zacht gilletje liet ik los, wat was er zojuist gebeurd? ‘Mutanten.’

Dag 130.
De daarop volgende weken waren moeilijk en pijnlijk geweest, maar ik had niet langer meer het gevoel dat ik mezelf wou vermoorden. Het was een korte fase geweest, had ik me beseft. Of het kwam door Marilyn en haar vriendin Loira, wist ik niet, maar ze waren er zeker wel een deel van geweest. Er was inmiddels zoveel gebeurd in de tussentijd. Ik wist hoe ik gered was van het dak af. Marilyn en Loira waren blijkbaar mutanten en bij toeval allebei gedaantevervormers. Shapeshifters, zoals zij het genoemd hadden. Loira was degene geweest die mij gered had met haar verandering in een vogel. Welk soort wist ik niet meer, ze had het eens opgemerkt maar dat was me allang voorbij gegaan. In ieder geval ééntje groot genoeg om mijn lichaamsgewicht en grootte te dragen. Wat logisch klinkt, anders had ik niet geleefd. Ik zit nu al ruim twee maanden in het circus. Niet zomaar een circus. Een mutanten circus. Het was moeilijk voor mij om dat te beseffen, vooral om te accepteren omdat ik wist dat ik ook een mutant was maar het altijd verzwegen heb voor alles en iedereen behalve Amaryn. Alleen zij wist er van en ik heb mijn mutatie ook niet meer kunnen gebruiken sinds ik het voor de eerste keer gedaan heb. Mezelf gekloond. Ik was bang, zo bang om mijn eigen kracht te gebruiken. Net zoals dat ik nog altijd bang was dat Joe ieder moment binnen zou kunnen komen stormen. Ik wist niet wat er met hem gebeurd was.
In de tijd vanaf dat ik in het cirus gekomen ben tot nu heeft Marilyn me bezig gehouden. Niet op een manier met dat ik hokken schoon veeg of de omgeving opzet, daar had ik geen zicht voor. En bovendien hoefden er geen hokken schoon geveegd te worden; er waren geen echte dieren, alleen mutanten. Mutanten die makkelijk voor zichzelf konden zorgen. Nee, Marilyn probeert nog elke dag mijn kracht uit me te halen. Is het niet mentaal, dan is het wel fysiek. Ze is een enorme lenige vrouw, heb ik ontdekt, en nu traint ze me elke dag totdat ik er klaar voor ben om met een show mee te doen. Er zijn al minstens twintig shows geweest, allemaal zonder mij. Iedere andere mutant had allang meegedaan, maar door mijn beperking was het een stuk lastiger om mij dingen te leren. Gelukkig had Marilyn daar de geduld voor. Ze steunde me bij alles wat ik deed, hoe vaak ik ook emotioneel werd om, voor mijn gevoel, geen enkele reden belangrijk genoeg. Als er iets tegenzat en bovenal begeleidde ze me met mijn blindheid. Het was grappig om te denken dat ik haar nog geen half jaar geleden ongeveer drie keer in het hele jaar zag en ze nu voor minstens twaalf uur per dag om me heen hing en aan me zat. Ik zag haar tenslotte niet meer. Onze band groeide daardoor zoveel en ook al zag ik haar eerder niet meer als een tante, zag ik haar nu juist nog meer als een vriendin. Een vriendin die bijna net zo oud was als mij. Haar uiterlijk mocht er dan niet zo uit zien, maar haar innerlijk was dat zeker wel. Ik zag dat nog veel beter. Hoewel ik nog altijd een beeld van haar in m’n hoofd kon vormen, vervaagde dat steeds erger met de tijd. Ik wist bovendien nog steeds weinig van haar en als ik echt wou weten hoe ze er op dat moment uit zag, zou ik aan haar moeten voelen. Dat was iets wat ik niet deed, ook al had ik nu een beperking. Zij mocht mij dan wel vaak begeleiden en daarom mij vast houden, maar haar terug aanraken zo intiem durfde ik niet. Behalve als ik m’n evenwicht verloor of niet meer wist waar ik was en zij me zo snel mogelijk kwam helpen. Ik wist het niet, sinds ik m’n zicht verloren ben durf ik niet gemakkelijk meer mensen aan te raken. Zelfs Marilyn had ik vaak nog mijn twijfels bij.

Er werd een hand op mijn onderrug gedrukt en zachtjes jelpte ik een kreet van schrik. ‘Rustig Adelyn, ik ben het maar.’ Ik hijgde kort en voelde het verschil tussen de warmte van haar hand en de kou van de vloer.
‘’Sorry, ik raakte verloren in m’n gedachten.’’ Bracht ik terug, drukte m’n lichaam voorzichtig omhoog terwijl haar hand nog altijd op mijn rug lag.
‘Goed zo, kom rustig terug omhoog, hef je lichaam omhoog op je armen en houd die houding vast, laat je spieren in je lichaam los. Strek je armen en benen, knieën van de grond, buig je rug alsof je je heel machtig voelt. Als een beest dat zich uitrekt.’ Ik wist niet wat ze hiermee probeerde te bereiken, want ik was zeker weten geen mutant dat in een beest veranderde, maar op een of andere manier voelde het goed. Ik voelde mijn hart relaxend tegen mijn borstkas aanbonken en elke spier in m’n lichaam rekte zich uit. Opgelaten liet ik een paar kreuntjes en daarna een hele hoop adem vrij. ‘’Dat voelt goed,’’ zei ik kalm en een licht glimlachje vormde mijn lippen, er waren zelfs mini kuiltjes in m’n wangen te vinden.
‘Is dat een glimlach, Adelyn?’ Ik hoorde haar stem van achter, waardoor ik heel even de tijd nodig had om te bedenken hoe ze dat zag. Het circus had natuurlijk trainingsruimtes en die ruimtes waren vast zoals dansers gebruikten. Een ruimte met spiegels. Geen lachspiegels, wat vrij ironisch zou klinken voor in een circus, maar normale spiegels die de reflectie van een voorwerp, mens, dier of ruimte zou weergeven. Enkel zichtbaar voor een werkend oog.
‘’Hmm, misschien.’’ Zei ik met nog meer adem vrijlatend.
‘Goed, we zijn weer klaar voor vandaag, kom, ik zal je omhoog helpen.’ Ik daalde mijn lichaam terug tegen de grond aan en leunde half op de grond en op Marilyn om terug omhoog te komen. ‘Dankje.’ Inmiddels liet ik haar haar gang gaan,het had geen zin om de omgeving te verkennen als een kip zonder kop. Al kende ik onderhand wel een beetje de weg, ik kon het me goed voorstellen hoe het eruit moest zien. Ze had een arm om mijn bovenlichaam geslagen, zodat ik dicht tegen haar aan liep. Alsof ik haar, als er maar één meter ruimte tussen ons in zat, meteen kwijt zou raken. Ach, het maakte me ook niet uit. Ze was er voor me en ik was er blij mee, want zonder haar zou ik de weg kwijt raken. Niet alleen letterlijk maar ook van binnen. Ik zou zo ongelofelijk verloren zijn, aangezien zij de enige was die ik kende.
‘’M’n spieren voelen zo los, alleen m’n rug lijkt niet helemaal mee hebben willen werken vandaag, er zitten nog wat akelige spieren vast en ik krijg ze niet los.’’ Ik wist niet echt wat ik ermee probeerde te zeggen, maar misschien dat Marilyn er nog een manier op wist of dat ze me een bad zou klaarmaken. Een bad, dat zou heerlijk zijn. Inmiddels waren we de grote trailer in gegaan van Marilyn en begeleidde ze me de trap op, ook al had ik al heel lang door dat die daar stond. ‘Hmm, ik kan je daar wel bij helpen,’ zei ze met een wat diepere stem dichter bij m’n oor en een zachte gniffel waar ik niet helemaal vertrouwd mee was. Ze was sowieso een heel stuk lastiger in te schatten nu ik haar expressies niet meer kon zien, ik moest het allemaal interpreteren door middel van het focussen op haar stem en aanrakingen dat ze kon doen. Iedere keer weer waren ze anders en ik wist nog lang niet alles van haar. Waartoe ze in staat kon zijn. Toch probeerde ik een glimlach op mijn lippen te forceren en legde mijn hoofd tegen die van haar aan. Er waren geen woorden nodig in mijn mening om met haar idee in te stemmen. Ik liet een vertrouwd zuchtje uit mijn longen glijden en voor ik het wist waren we terug op het terrein van de caravans. Zoals iedere mutant had Marilyn er ook één, of eigenlijk wij. Het was niet groot, maar ik had geen grote ruimtes nodig. Ik had de stilte op het terrein gehoord, de avond was gevallen en de meesten lagen al op bed, tot zo laat waren wij opgebleven. Voor vier uur had ik getraind, met hulp van Marilyn en eerlijk gezegd was ik nog niet eens zo heel moe. Mijn conditie werd steeds beter, net zoals mijn weerstand. Ik voelde me steeds beter, begon me minder druk te maken om mijn destructieve gedachten en hoe mismaakt ik eruit moest zien van de buitenkant. De eerste indruk was nog altijd het gezicht als je iemand leerde kennen en dat zou voor mij altijd verpest zijn. Van veraf was ik al te beschouwen als het lelijke eendje, ik wist het zeker. Al zeiden nog zovele mutanten hier van niet, omdat ik één van hen was, dat was het vast. Maar als moeder me nu kon zien.. ik weet zeker dat ze me verafschuwde, dat ze me niet meer kende. Ik wist het niet.
Een streling op mijn schouder wekte me uit m’n gedachten en ik merkte dat ik op mijn onderlip beet en liet die daarom teder los, liet de realiteit tot me doordringen. Ik zat op een zacht bed, maar niet de mijne. Deze was van Marilyn, ze was degene met een tweepersoons matras en hij was sowieso zachter. Hoewel ik van haar hield en ze nu constant bij me was, had ik nog wel mijn eigen bed, de nacht voor mezelf. Dat was fijn. Tenminste, ik begon het fijner te vinden. Al had ik nog eens nachten dat ik huilend wakker kon worden of in mijn nachtmerries begon te schreeuwen. De caravan was niet groot dus kon Marilyn er snel bij zijn om mij te troosten, dat was de beste aanraking die ik koesterde van haar. Dat er iemand voor me was om me vast te houden, te vertellen dat ik niet alleen was, iemand die me op de juiste plekken aan wist te raken van binnen en me veilig stelde.
‘Hier, een kopje thee, het zal je vast opwarmen. Je bent zo koud.’ Ik merkte het nu pas, dat ik lichtjes aan het rillen was. Opgelucht haalde ik mijn schouders op en hield mijn handen omhoog, om het kopje voorzichtig aan te nemen. Zachtjes gaspte ik zodra de warmte van het kopje en het dikke glas zelf de binnenkant van mijn vingers aanraakte en al zoekende nam ik met een hand het oortje vast zodat er minder hitte tegen mijn huid aan zou komen. De neiging om de vloeistof gelijk tussen mijn lippen te brengen was groot, maar het was nog te heet om gelijk een slokje te nemen en dus hield ik geduldig het kopje vast tot het vanzelf afgekoeld zou raken. Het scheutje melk dat er in zat deed langzamerhand zijn werk al. Ik hoorde de deur van de caravan dichtgaan, wat betekende dat ze nu met z’n tweeën met rust zouden worden gelaten. Dat gaf me om één of andere reden altijd een extra stukje rust. Nog geen drie seconden later volgden er voetstappen mijn richting op en ik keek dan ook die kant op, niet dat ik iets kon zien. Een zacht plofje op het bed naast me bevestigde dat het Marilyn was, ik herkende die geur uit duizenden. Zelfs haar mutantengeur. Wat vreemd was, ieder mens zou die niet herkennen, maar door mijn uitgeschakelde zicht zintuig heeft mijn reuk zintuig zich versterkt en kon ik dingen ruiken die ik normaal nooit geroken zou hebben, gevoeld of gehoord. Ze waren allemaal stuk voor stuk verbeterd. Net zoals het werkte in sims bijvoorbeeld. De puntenverdeling was gewoon compleet veranderd. Ach, het maakte ook niet uit.
Marilyn’s voorzichtige aanraking op mijn schouder met haar vingertoppen wekte me uit mijn gedachten vandaan en ik nam als reactie een slokje van de thee. Althans, dat probeerde ik. Tevergeefs was het dan ook maar een klein slokje.
‘’Heb jij geen thee?’’ Zei ik met mijn hoofd ietsje zijdelings gedraaid, proberende een gesprek te beginnen die misschien toch wat gênanter begon dan ik verwacht had. Marilyn zou dat vast wel goed draaien, zij was tenslotte niet de verlegen type in de familie. Of eigenlijk alleen ons twee nog.
‘Jawel, die heb ik hier, het is alleen nog veelste heet,’ gniffelde ze vlakbij m’n oor en ik liet een diepe, opgelaten zucht. En op dat moment voelde ik dat ik nog altijd enkel en alleen mijn blote pakje aan had dat ik speciaal gebruikte voor de acrobaat trainingen.
‘Kom hier, ik zal je rugspieren even lekker masseren, het zal je verbazen hoe goed ik dit kan. Zodra ik klaar met je ben heb je er voor een half jaar geen last meer van.’
‘’Oké?’’ Vroeg ik vragend en voorzichtig zocht ik naar een plek om mijn thee neer te zetten.
‘Geef maar, ik zet hem wel voor je neer.’ Ik voelde haar handen om de mijne heen vormen en ik liet het kopje los zodra ik merkte dat zij hem echt vast had, in plaats ervan onhandig op het bed te knoeien of zelfs het kopje te breken op de tapijten vloer. Dat was in de afgelopen tijd al genoeg gebeurd. De warmte verdween tussen mijn vingers vandaan en omdat ik niet wist wat ik verder met m’n handen moest doen, zette ik ze gerust naast me op het dekbed neer.
‘Geloof me, dit werkt heel rustgevend, ontspan je.’ Ik deed wat ze vroeg en ontspande wanneer ze haar handen op mijn schouders zette, richting mijn nek en de spanning van mijn rug afhaalde. Meteen had ze de juiste zenuwen ingedrukt en ik liet een gefrustreerde zucht ontsnappen. Ze kwam dichterbij zitten, schoof haar lenige benen om mijn heupen heen en ik voelde de warmte mij omhelzen van achteren. Onbewust kreunde ik zacht, eenmalig. En door de aanraking daar op volgend sloot ik mijn ogen. Niet dat ik überhaupt iets kon zien als ik ze niet gesloten hield, maar dat voelde menselijker aan. Eén van de dingen die ik namelijk nog wel kon doen met mijn ogen waren mijn oogleden openen en sluiten.
Ik ademde harder naarmate ze de juiste zenuwen steeds beter begon te beïnvloeden en ze op een of andere magische wijze harder maar lekkerder kon aandrukken. Marilyn had gelijk, ik had er nog geen spijt van en dat zou waarschijnlijk ook niet gebeuren.
’Hoe voelt dit?’ Ik opende mijn lippen om iets te zeggen, maar op dat moment drukte ze haar duimen in mijn rugwervel en op dat moment was er niet alleen een luide knak maar ook een kreun te horen.
‘’Oh my, oh my god.’’ Wist ik als enige woorden te vormen en dat was het punt dat ik volledig relaxed was.
‘Hm, heerlijk.’
‘’J-ja,’’ mijn stem sloeg op hol om één of andere reden. Ik wou meer zeggen, vertellen hoe zelfs mijn hart wat sneller was gaan bonken maar daar kreeg ik de kans niet voor. Lippen werden op mijn blote huid gedrukt, op de plek waar zojuist mijn botten geknakt waren. Ik hield meteen op met ademen en voelde hoe haar lippen kusjes op mijn rug richting mijn nek en ik kantelde mijn hoofd een stukje.
‘’Wat doe je?’’ In andere woorden kon ik het niet brengen. En ze haalde haar lippen van me af, maar niet haar handen.
‘Iets wat ik al lang geleden had moeten doen.’ Haar stem klonk dieper, zoveel dieper. Ik wist niet wat ik er van moest vinden, maar hoe dan ook; ik vond het niet vervelend. Misschien bedoelde ze een nog betere manier van masseren?
‘Je lichaam is zo mooi geworden, je bent zo mooi geworden Adelyn. Ik zie hoe je opgegroeid bent in de afgelopen tijd en ik ben niet de enige.’
‘’N-niet de enige? Wat bedoel je?’’ Ik hoorde haar adem tegen mijn oor aanslaan en wachtte geduldig op een antwoord, zonder me te verroeren. Tot mijn spijt gaf ze die niet en ging ze verder met kusjes te plaatsen op mijn huid, voelde hoe na elke kus er een lichte kou overheen streek en voelde toen ook dat ze haar tong gebruikte. Ik wist niet wat me overkwam en eerlijk gezegd voelde het zo goed dat ik geen idee had dat het in ieder anders ogen fout zou zijn. ‘’Hm,’’ wist ik tussen mijn lippen uit te persen en slikte de brok in mijn keel door, hield mijn ogen teder gesloten en verplaatste wat zenuwachtig mijn handen naar mijn knieën. Marilyn’s handen streelden mijn schouders en ik voelde mijn huid tintelen onder iedere aanraking, totdat ze zich naar mijn rug verplaatste en de tintelingen minder werden. Een ander tintel gevoel kwam daarvoor in de plaats, ik wist niet wat het was, maar het voelde niet slecht. Het gevoel bevond zich tussen mijn benen en de vrouw kreeg het voor elkaar om ook een ander wakker te maken in mijn maag. Eéntje die ik ook niet kende. Was dit verliefdheid? Of om lust op te wekken? Vast.
‘Ga rustig liggen, geen zorgen, ik zal voor je zorgen.’ Ademde Marilyn rustgevend in mijn linkeroor voordat ze me een zachte push gaf waardoor ik me verplaatste van m’n knieën af en door had dat ze me op mijn buik wou hebben liggen. Vluchtig schoof ze de bandjes nog van mijn schouders en vervolgens volledig van mijn armen af waardoor er niet langer meer spanning op ze stond door het pakje. Ik legde mijn hoofd zijdelings op het kussen, mijn armen boven mijn hoofd en liet een diepe zucht die me nog meer liet kalmeren. Haar handen zorgden voor mijn blote rug, voordat ik haar lichtelijk met haar bovenbenen op mijn onderrug voelde drukken en ze voorover leek te buigen. Ik had gelijk. Ze masseerde met haar handen over mijn rug richting mijn schouders, kneedde mijn huid in een relaxte beweging en boog nog verder naar voren en drukte zacht open-mond kusjes vanaf mijn nek richting beneden.
Voorzichtig en begeleidend kwam ze van me af, draaide ze me om en voelde ik haar lippen in m’n nek, een verleidende hand over mijn borstkas heen gaan en ik verloor mijn adem zodra haar lippen die van mij bereikten.

Dag 194.
Twee maanden. En vier dagen, twee maanden en vier dagen had het geduurd voordat ik geaccepteerd werd in de show. Ik was goed geworden, steengoed. Tenminste.. dat was wat een heleboel mutanten me bleven vertellen. Elke dag trainde en beoefende ik m’n lenigheid met behulp van Marilyn. Ze was een hele goede instructrice en naast de trainingen liet ze me ook elke dag de arena voelen om er achter te komen waar alles zat, hoe groot alles was.. ik kon het goed voor me zien in m’n gedachten want mijn visie mocht dan wel uitgeschakeld zijn maar mijn fantasie was groot. Die leek juist nog groter te zijn worden. Of dat was gewoon.. mijn verbeelding. Het maakte ook niet uit, ik was er klaar voor en zo voelde ik me ook. Ik was er klaar voor om mijn haast elastieke botten in werking te zetten en de mensen versteld te zetten. Als ik niet geweten had dat ik een mutatie had die niets daarmee te maken had, had ik gezworen dat dit mijn mutatie was. Het slangenmeisje noemden ze me in het circus. Ik was dan wel stil en blind, maar dat leek ze juist op de stang te jagen. Ik kon me zo stil mogelijk gedragen en zomaar ergens opduiken, waardoor ik de anderen nog wel eens de stuipen op het lijf had gejaagd. Per ongeluk natuurlijk, ik had soms geen idee dat er anderen in de buurt waren als ik buiten mijn trailer was zonder Marilyn. Zover had ik me nu al ingewerkt, ik kon over het terrein lopen zonder haar! Niet helemaal vlekkeloos en wel, maar het ging.
‘Adelyn?’ Ik zocht naar mijn make-up tasje in de circustent.
‘’Ja.. Loira?’’ Ik had nog altijd moeite om een goede mening over haar te wekken, vooral omdat ik me schaamde en me gewoon ongemakkelijk voelde in haar buurt.
‘Hoe gaat het met je? Nu, op dit moment?’
Ze moest vast m’n trillende handen hebben gezien, de ernstigheid was duidelijk in haar stem te horen en het maakte me nog meer onzeker dan ik al was. Ik hoorde voetstappen, ze kwam vast en zeker dichterbij.
‘‘Ik ben oké, zoek gewoon naar.. ‘‘ Waar was ik ook alweer naar aan het zoeken? Loira leidde me volledig af van wat ik aan het doen was.
‘Je zoekt naar wat precies? Adelyn?’ Loira, nooit een vrouw van de sympathie. Dat viel wel te merken in haar stem, hoe ze haar eigenlijk niet zo heel aardig vond. Maar zo erg vond ik dat niet, ik had van meerdere mutanten gehoord dat ik niet de enige was die het niet hadden op Loira.
Ik vond eindelijk wat ik zocht wanneer ik door had dat mijn vingers over iets gingen wat aanvoelde als kleine spiegeltjes, watjes, doosjes en flesjes en dat was mijn make-up tasje.
‘’Dit dus.’’ Zei ik met een lichte glimlach, nam de moeite niet om Loira’s kant op te kijken en zette mezelf neer op de stoel die aan de make-uptafel geschoven stond en slikte.
‘We mogen dan niet veel praten en een goede band hebben, maar weet dat ik er voor je ben als je me nodig hebt. Oké, Adelyn?’ Ze kwam dichterbij en zette een koude hand op mijn blote schouder, waardoor er vlug een reeks van rillingen over mijn rug schoot. Ik knikte enkel, ik voelde me totaal niet comfortabel in haar buurt. En het liefste zou ik er nu vandoor willen gaan, maar dat kon ik niet. Ik wachtte op Marilyn, die me zou helpen met mijn make-up. Zelf kon ik dat natuurlijk niet. Ik kon geen ene ruk meer. Groffe taal.. zo bedoelde ik het niet. Ik slikte.
‘Goed, nu we dat op een rijtje hebben gezet moet ik zeggen dat Marilyn het even druk heeft. Ik doe je make-up en je haar. Het is maar goed dat je je kostuum al aan hebt, dat was ik namelijk niet van plan.’ Dus.. als ik het goed had stond ze wel voor me klaar maar helpen met m’n kleding was een ho maar? Ik voelde me meteen al minder blij worden en wenste vurig voor degene die altijd voor me klaar stond en ik liet dat me ook niet op m’n kop zitten.
‘’Waar is Marilyn dan?’’
‘De nieuweling een rondleiding geven. Haar naam is Clarence, ze heeft een prachtige mutatie. Een echte artist. Jammer voor je dat het niet kan zien.’
Dat schoot recht door m’n hart. Ik wist dat ze het niet per se gemeen had bedoeld maar de bitchy toon in haar stem liet ze me meteen akelig voelen voor iets wat ik zelf niet eens gedaan had. Ik haatte het hoe ze aan m’n haren zat, hoe ze met haar vingers erdoorheen streek alsof het haar eigen haar was. Dat ze me fysiek zachthandig aanpakte maar mentaal me kapot wou maken. Nee, ik moest niet zover denken. Ik moest me niet op m’n kop laten zitten. Dat mocht niet gebeuren. Een lange tijd had ik me al akelig genoeg gevoeld door alles wat er gebeurd was.. mama.. Joe, Adelyn.. ik kon het niet maken om mezelf nu terug de put in te laten gaan. Het ging net zo goed. Ik kon eindelijk performen, dat was een geweldige vooruitgang. En vanavond zou ik mijn eerste solo laten zien in de zaal. Aan Marilyn. Aan de gehele wereld.

‘Hee.’
‘’Hee?’’
‘Je was prachtig.’
Ik herkende die stem niet, wie was het?
‘’Dankje.. wie ben je?’’
Een zachte gniffel volgde en ik hoorde voetstappen, waardoor ik ademloos bij de deur van onze trailer bleef staan.
’Mijn naam is Clarence, de nieuweling. Marilyn zei al dat ik je hier kon vinden.’ Meteen voelde ik me al een stuk veiliger. Bijna had ik gedacht dat er een vreemdeling van de zaal binnen het terrein van de caravans en trailers was gedrongen en haar per se moest hebben om.. om wat voor reden dan ook. Ontvoering, brandstichting.. moord? Alles wat haar maar bang maakte.
‘’Clarence.. ik heb van je gehoord. Blijkbaar heb je een prachtige mutatie en Loira zei ook iets over een artist.’’ Ik verbaasde me over hoeveel woorden ik tegen haar sprak. Tegen een onbekende. Normaal zei ik geen woord. Had Marilyn me dan al zoveel veranderd? Het feit dat ik blind was, had mij dat nu al veranderd? Ik was opgegroeid. Dat hoorde er natuurlijk ook bij. Ik was ouder geworden en had een hele hoop geleerd van de trainingen die Marilyn me gaf.
‘Dat klopt. Het artist gedeelte dan. Ik ben het regenboog meisje, zoals ze dat zeggen. Maar eerlijk,’ lachte ze zachtjes, ‘ik kan niet meer dan alleen maar kleurpoeder en verf uit mijn vingertoppen laten komen. Zo maak ik schilderijen. En zo ben ik dus ook ontdekt door iemand van het circus hier. Ik ben de nieuwe make-up artist. ‘
Ik merkte hoe ik nog altijd mijn hand op de klink had liggen van de trailer en hoe koud ik het eigenlijk had gehad, dat plotseling weg was. Zij liet me dat vergeten, haar zachte en zoete stem nam me volledig mee in haar verhaal.
‘’Wil je..’’ ik slikte opnieuw, lichte zenuwen kwamen over me heen. ‘’Wil je binnen komen? Ik ben liever binnen dan hier in de kou.’’
‘Graag, ik kan begrijpen dat je het koud hebt. Ik draag zelf ook maar een dunne trui en sjaal die eigenlijk niks voorstelt.’
Ik liet de deur dan ook voor haar open zodra ik naar binnen was gegaan en liet een trillend zuchtje, de kou was echt op mijn lichaam geslagen. Het eerste wat ik deed was dan ook naar mijn wollen vest grijpen waarvan ik wist dat die standaard, met deze winterkou, aan een haakje buiten de kledingkast hing en ik hem zo gemakkelijk kon pakken. Lichtelijk trillend trok ik hem om me heen en wreef over mijn armen heen.
‘’Ik zou graag thee voor je willen zetten maar ik ben daar niet zo heel goed in. Ik heb het één keer geprobeerd in een eigenwijze bui en had m’n vingers toen bijna verbrand dus ik durf het niet zo goed meer,’’ schudde ik wanneer ik terugdacht aan mijn dwaze actie. Natuurlijk was dat geen goed idee geweest, maar mijn emoties hadden het op dat punt overgenomen en ik was dan ook blij geweest dat ik mezelf niet beschadigd had met het kokend hete water.
‘Da’s niet nodig Adelyn, maar wel heel aardig. Ik wou me enkel even voorstellen en ik vroeg me af..’ het bleef even stil waardoor ik zwijgend haar richting op keek, al zag ik natuurlijk helemaal niks.
‘’Ja?’’ Vroeg ik toch, waarna ik mijn boventanden zachtjes in mijn onderlip zette.
‘Er is hier een prachtig meertje vlakbij en ik zou je er graag mee naar toe nemen-‘
‘’Marilyn-‘’
‘Marilyn vind het uitstekend, ze vind dat je ook eens plezier moet hebben en dat geeft haar ook even de tijd om tot haarzelf te komen.’
Omdat ik het waardeerde dat ze me in die tien minuten tijd nog geen enkele keer over mijn blindheid gehad had en ook niet dat Marilyn constant op m’n dak zat knikte ik naar haar.
‘’Dat zou ik leuk vinden.’’ Stemde ik toe, klemde mijn handen minder om m’n armen heen en kwam terug richting de deur van de trailer, al leunend tegen de kast, raamkozijn en vervolgens het aanrecht van de keuken totdat ik merkte dat ik best dicht bij haar in de buurt gekomen was. Het bleef heel even stil voordat ze me antwoordde, ik kon duidelijk haar warme adem tegen nek aan voelen en toch nam ik geen afstand. Misschien omdat ik haar de trailer uit wou hebben. Misschien omdat ze de eerste was waar ik me instant goed bij voelde? Misschien omdat.. omdat.. ik had geen idee.
‘Mooi! Dan ben ik hier morgenochtend, als dat oké is?’
Natuurlijk was dat oké, ik kon toch bijna niet meer slapen de afgelopen tijd. Dat was één van mijn nog zovele worstelingen. Net zoals dat ik ook weinig at, als het niet door de anderen hier was had ik helemaal niet meer gegeten. Ik was als een blind dier die niet sterk kon ruiken. Als ik geen eten kon vinden zou ik er ook geen moeite voor doen en bovendien was het mijn grootste probleem niet.
‘’Oké.’’ Knikte ik goedkeurend en ik voelde haar hand eventjes op mijn bovenarm voordat ze die eraf haalde en ik de deur open hoorde gaan. Meteen miste ik haar adem tegen mijn hals, waarom wist ik niet. Zoveel vragen in m’n hoofd. Zoveel verwarring, maar ik wist wel dat het goed was. Het was een goede verwarring.