Character Profile Alias: Anogar Daria Age: We'll keep it easy, 19. Occupation:
Onderwerp: Solo ride & Octavia za jan 16, 2016 9:19 pm
I can't take one more moment of this silence. The loneliness is killing me and the weight of the world's getting harder to hold up. It comes in waves. I close my eyes, hold my breath and let it bury me.
Bring me home again.
Who will fix me now? Dive in when I drown? Save me from myself? Who will make me fight? Drag me out alive?
Don't let me drown.
// ### @ name
Iedereen zat in de eetzaal het avondmaal te eten, maar Rhae had geen honger. Zij zat met een kopje koffie voor het raam naar de dwarrelende sneeuw te kijken. De sneeuw deed haar denken aan het hogen Noorden en hoe vaak ze ook gehoord had van leerkrachten op school dat ze het verleden achter zich moest laten, deed ze het niet. In plaats daarvan genoot ze van alles wat haar aan vroeger deed denken. Ze genoot van de sneeuw, van de herinneringen, van alle kleine dingen die haar deden denken aan vroeger.
Na een tijdje gestaard te hebben naar de witte sneeuw en de koffie koud voelde worden in haar warme hand, stond ze op en zette ze de tas neer. Zonder haar gedachten opnieuw de overhand te laten nemen liep ze richting de deur. Ze kwam liep de gangen door met niet meer dan een trui en jeansbroek aan, terwijl de rest zelfs binnen dik ingeduffeld ronddwaalde. Mede daardoor kreeg ze nogal vieze blikken toegeworpen, maar ook door het feit dat zij altijd rondliep alsof ze de koningin was. Wat technisch gezien niet eens een leugen was. Eenmaal buiten genoot ze van de sneeuw die op haar lichaam smolt en de koude wind die langs haar neus aaide. Met een lichte glimlach zette ze pas in richting het bos. Voor het eerst in tijden voelde ze zich... ontspannen. Het was een vreemde gewaar wording, maar waarschijnlijk zou hij niet lang duren. In het bos was haar starre houding al direct terug. Dat kwam door de geluiden die ze hoorde; vogels die floten, gekabbel van een beekje en het vrolijke gebabbel van twee mutanten. Ze hoorde hun gepraat al voor ze hen zag zitten op een grote rots. Met een zucht en een rol van haar ogen draaide ze zich bruut om. Ze kon er niet tegen om twee geliefde gelukkig samen te zien en wandelde ijskoud de andere richting uit.
Op den duur kwam ze bij een kleine open plek vol sneeuw. In plaats van erdoor te lopen als mens, liep ze naar een struik aan de zijkant en kleedde ze zich uit om vervolgens in een reusachtige draak te veranderen. Als mens toonde ze niks emoties en hetzelfde gold voor haar drakenvorm. Je zou zeggen dat ze een standbeeld was, buiten het feit natuurlijk dat haar schubben leken te leven. Dat kwam door haar omgeving. Nu het sneeuwde was ze sneeuwwit en net zoals de vallende sneeuw leken haar schubben te glinsteren en te bewegen. Haar amberkleurige ogen staarde de omgeving af en toen ze zich op strekte om haar vleugels te strekken was ze bijna zo groot als de open plek. Met enkele sterke slagen en opvliegende sneeuw was ze in de blauwe hemel gekomen. Hoe vaak ze dit ook deed, ze kon niet genoeg krijgen van het uitzicht. De zon schitterde op haar sneeuwwitte schubben, die erg opvielen in de helder blauwe lucht, maar ze weigerde ze te laten veranderen.
Zonder het te beseffen was ze hoger geklommen dan ze wou. Daarom liet ze zich achterover kantelen, om met een spiralen duik naar beneden te laten vallen. De groene bomen kwamen in zicht, net als de witte open plek en de azuurblauwe zee. Vlak voor ze te pletter ging slaan sloeg ze haar gigantische vleugels open en zweefde ze vlak over de boomkruinen heen. Met een verbaasde kreet kreeg ze door dat ze niet meer alleen in het luchtruim was. Haar amberkleurige ogen stonden plots erg vijandig. Wie durfde haar alleen-momentje te verstoren?
Onderwerp: Re: Solo ride & Octavia di jan 19, 2016 5:15 pm
Fire can not kill a dragon
Octavia begon zich steeds meer te vervelen. Eens per keer plunderde ze wat kamers of haalde ze wat tassen leeg die ze zag staan. Maar ook dat werd te opvallend dat zij degene was die tassen leeg haalde en belangrijke spullen uit kamers haalde. Ze had wel geluk dat ze een persoon was die wist hoe ze haar sporen uit moest wissen voor dat iemand door had dat zij die persoon was. Er werden hier vast ook wel vaker spullen gestolen, dus ze zou sowieso ook niet snel gepakt worden. En als ze gepakt werd wie was zij dan die dat iets zou boeien? Plunderen was iets wat in haar bloed zat, maar het gedeelte van haar leven waar ze Viking was is niet het enige wat ze echt heel erg miste. Ook miste ze het draak zijn. Het was al best lang geleden dat ze had gevlogen in haar draken vorm. Haar zwart rode schubben die agressief en kwaadaardig over kwamen. Als draak was ze ook altijd wel agressief en kwaadaardig, maar wanneer was dat niet als ze mens was? Er zat altijd wel wat agressiefs en kwaadaardigs in haar. Hoe kon ze anders ook een cold hearted persoon zijn die het geen probleem vond om hier en daar wat mensen te vermoorden?
De voetstappen die ze achter liet in de sneeuw waren al snel weer weg door het zacht dwarrelde sneeuw. De sneeuw voelde verkoelend aan op haar warme huid die altijd heel wat graden warmer was dan elk ander persoon. Het was scheelde wel heel wat dat het draken vuur in haar lichaam haar warm hield zodat ze het niet koud zou hebben. Ze hoefde geen jas te kopen of ook maar aan te trekken. Als ze wilde kon ze gewoon in een zomer jurkje rond lopen, maar snel deed ze da niet omdat mensen haar dan alleen maar raar aan keken. Vaak wilde deze mensen ook wel een gesprek en als gesprekspartner moest je wel een ander persoon zoeken dan Octavia. Terwijl ze bij het gedeelte liep dat ze zich bevond tussen het strand en het bospad keek ze naar de blauw grijze lucht. Van hoog boven in de lucht zag ze iets grootst naar beneden. Al snel zag ze de lijnen van een draak. Iets wat dan ook snel haar aandacht trok. Zonder er ook maar even na te denken of het een goed idee was, sprong ze op een grote rots op het strand die steeds grote rotsen achter zich had en uiteindelijk een scherpe puntige rots in de zee eindigde. Ze sprong van rots naar rots, toen ze bij de laatste scherpe puntige rots afzette de lucht in waarbij ze snel veranderde naar haar vertrouwende agressieve en kwaadaardige draak. Ze spuwde wat vuur om duidelijk te maken aan haar mede draak dat zij er ook was. Ze had nog nooit met een andere draak samen gevlogen en ze vond het nogal interessant hoe ze als draak hierop zou gaan reageren. Haar grote zwart rode vleugels hoorde als een orkaan door de lucht heen. Ze vloog met grote klappen van haar vleugels naar haar mede draak toe. Ze bleef op afstand, want ze wist nog niet goed hoe ze er op zou moeten reageren...
Character Profile Alias: Anogar Daria Age: We'll keep it easy, 19. Occupation:
Onderwerp: Re: Solo ride & Octavia zo jan 24, 2016 8:53 pm
I can't take one more moment of this silence. The loneliness is killing me and the weight of the world's getting harder to hold up. It comes in waves. I close my eyes, hold my breath and let it bury me.
Bring me home again.
Who will fix me now? Dive in when I drown? Save me from myself? Who will make me fight? Drag me out alive?
Don't let me drown.
// ### @ name
Sneeuwwit als levend ijs sneed ze door de ijskoude lucht. De scherpe vleugel randen sneden door de zachte wolken, terwijl ze om haar as draaide. Tot een vreemde geur haar neusgaten binnensloop en ze dadelijk recht vloog. Ze was niet meer alleen en meteen stonden haar vurige ogen vijandig. Ze zweefde onder de wolken door nu en in haar opvallende schubbenkleur was ze een gemakkelijk doelwit, veel te gemakkelijk. Dus veranderde ze, haar schubben leken zich allemaal één voor één om te draaien in een golvende beweging toen ze van wit naar het donkere blauw van de hemel gingen. Door de stormachtige kleur van de wolken, bestond haar kleur nu uit een vreemde mengeling tussen blauw en duister grijs. Zo stil als haar vleugels geklapt hadden, zo opvallend kwam de andere aangevlogen. Kari had op het eiland nog een andere draak ontmoet en toen was ze nog redelijk vriendelijk gebleven, maar vandaag was ze alles behalve goed gezind. Woest draaide ze haar kop richting de nieuwkomer en snel volgde de rest van haar immense lichaam. "Wie ben jij," Donderde haar stem door het luchtruim. Ze voelde hoe het vuur in haar longen smeulde, wachtend tot het bevrijd werd en dingen mocht verbranden. Drakenvuur was het warmste en meest gevaarlijke vuur dat er bestond, dat wist iedereen. Zelfs de tegen hitte bestanden schubben konden draken niet altijd beschermen van de vernietigende vlammen van de andere. Alles had zijn zwakke plekken en daar maakte Kari maar al te graag gebruik van.
Haar hele houding was vijandig, van haar kop met minachtende grijns tot haar lange staart. Rhae was een draki koningin dus bang was ze nooit geweest. Een reden voor haar slechtgezindheid had ze ook niet echt, misschien het feit dat alleen wou zijn en iemand haar kwam storen. Wat het ook was, de aanwezigheid van de andere draak irriteerde haar mateloos. Dit had haar rustig moment moeten zijn en niet anders. Maar ook het feit dat de draak tegenover haar vijandig leek hielp of zo had zij het vuurspuwen toch begrepen. Bij hun in het Noorden werd dit vaak gebruikt als uitdaging tegenover een andere Draki. Rhae had het niet vaak voorgehad, Draki's leerde namelijk snel en ze was niet voor niets Kari. De vorige Kari en Kiraey, de ouders van Daeron, hadden haar niet voor niets uitgezocht voor hun zoon en met dat in het achterhoofd kon ze de wereld aan.
Onderwerp: Re: Solo ride & Octavia zo jan 31, 2016 4:44 pm
Fire can not kill a dragon
Hoelang was voor het voor haar geleden dat ze voor het laatst haar reusachtige draken vleugels had kunnen strekken over de landschappen? Dat ze haar draken vuur dat diep in haar kolkte vrij kon laten om met de koude wind warm te laten worden. Het gevoel dat ze het beest in haar van de vrijheid kon laten genieten en dat ze mee kon gaan met de wind die haar op een plek bracht waar ze niet achtervolgd werd en vervolgens in verbrand gras tot rust zou komen. Haar schubben die mee bewogen met haar ademhaling en de geur van brand achter lieten in de opgeschoven lucht die mensen in ademde. Alles in het geheel wat de puzzel kloppend maakte voelde geweldig in haar doen. Octavia had te lang gewacht om het verborgen beest weer te vrij te laten. Het was te lang geweest, maar nu had ze gewoon de kans om te vliegen over het eiland. Jammer genoeg kon ze nu niet om haar heen kijken terwijl de wind haar mee zou voeren naar een nieuwe plek. Ze was verplicht om op het eiland te blijven en het altijd in zicht te houden. Ze moest het beschouwen als de thuis plek waar ze behoorde. Maar het was tegen haar aard in om te blijven, omdat ze door de jaren heen van tijd tot tijd had verplaatst naar nieuwe plekken. Het duurde nooit langer dan een maand of twee dat ze weer opzoek ging naar een nieuwe rust plek. Ze kon hier niet weg, maar ze kon het ook niet heel lang vol houden om hier te blijven.
De mede draak die ze in het hoge luchtruim had gespot had haar aangetrokken om er op af te vliegen. Na zeker twee duizend jaar alleen over de wereld te hebben gevlogen en in deze tijd een mede draak tegen weten te komen was geheel nieuw voor haar. Haar draken vuur dat de lucht warmer maakte om haar aanwezigheid duidelijk te maken kon nogal dreigend over komen. Maar ook haar zwarte rode schubben die ervoor zorgde voor een dreigende houding was niet iets wat ze kon veranderen. Niet zoals haar mede draak haar schubben kon veranderen naar een vreemde mengeling van blauw en donkergrijs. Nee, die mutatie was niet ingegrepen in haar draken mutatie. Ook al beschouwde ze het niet als een mutatie, maar eerder als een ander uiterlijk die ze accepteerde en dan ook graag wilde gebruiken. Woest was de kop van de mede draak haar kant opgedraaid en een de stem donderde door het luchtruim. Octavia maakte geen aanstalten om antwoord te geven, maar alleen haar gezichtsuitdrukking veranderde van een geïnteresseerde blik naar een dreigende en kwade blik. Het was niet zo dat ze had verwacht dat ze gelijk bij de eerste indruk een kwade blik haar kant op was gekomen. Alles behalve dat. Ze zag er alleen het nut niet van in om nu nog kalm en rustig te reageren op de mede draak. “Gewoon iemand die dacht dat het leuker was om met z’n tweeën te vliegen,” sprak ze geïrriteerd, waarbij ze snel vervolgde. “Ik had het dus wel goed mis.” Het vuur voelde ze in haar longen ruizen, maar het was beter om nu weg te vliegen dan een gevecht aan gaan met een iemand die dacht ze beter was. “Ik had gewoon beter moeten weten,” eindigde ze het gesprek, terwijl ze zich met een woeste kop omdraaide. Ze moest zich goed in houden om niet over te gaan in een aanval. Ze was echter als draak sneller agressief dan dat ze was in haar mensen vorm. Agressie en gevechten ging haar dan ook altijd goed af, ze was niets voor niets een geboren Viking met een heftige bloedlust.
