The soul that sees beauty may sometimes walk alone {Storm}

It's time for you to shine

De zon was al aan het ondergaan en terwijl ze liep tussen de bomen door werd het steeds donkerder. Kylie vond het echter wel dat er geen reden was om ergens bang voor te zijn, want er waren immers geen gevaarlijke mensen op het eiland. Nja, zo dacht ze tenminste en dat was haar ook verteld. Was het überhaupt wel toegestaan om als klein meisje te wandelen in een groot eng bos, terwijl de zon aan het ondergaan was? Het was niet tegen haar gezegd dat ze een volwassen persoon bij zich moest hebben om een ommetje te maken. En een hele klein meid was ze nou ook weer niet. Ze was tien jaar en kon goed genoeg voor zichzelf zorgen. Ze had een mutatie die het pad zou gaan verlichten als dat nodig was. Dus verdwaald raken zal ze dan ook nooit.
Ze bleef rustig door lopen en huppelde bijna, terwijl ze vrolijk om zich heen keek. Ze was nog niet eerder in het bos geweest en vond het wel erg leuk om hier rond te lopen. Het deed haar een beetje terug denken aan haar huis. Haar huis waar ze haar hele leven had gewoond met haar ouders en kort ook met Devon. Het was alleen wel jammer dat hij weer weg moest om naar een ander pleeggezin te gaan. Hoe raar het ook was, was ze hem hier op het eiland weer tegen gekomen. Ze kon het nog niet goed bevatten, maar dat kwam vanzelf wel. Ze vond het in ieder geval wel super leuk om hem weer te zien. En als ze wil kon ze hem elke dag zien.

Haar kleine bruine jas die over haar knieën viel hield de wind die door de bomen ging niet goed genoeg om te voorkomen dat ze het koud kreeg. Af en toe kreeg ze dan ook een koude rilling over haar rug lopen, waarbij de tweede keer een twijfel in haar hoofd kwam om te shape shiften naar een dier met een warme vacht. Het zou voor haar wel helpen, maar ze twijfelde ook wel of dat toegestaan was? Ze wist immers nog niet goed alle regels van het mutatie gebruik en wilde liever geen risico nemen om straf te krijgen of zo. Ze was te jong voor een straf. Misschien zou haar schattige kinderuiterlijk wel helpen om onder een straf uit te komen. Voor de zekerheid keek ze wat bezorgd om haar heen en liet vervolgens een helder aurora licht om haar heen verschijnen wat haar zou helpen te veranderen. Binnen een paar seconden was er geen meisje van tien te zien met rode krulletjes. Maar een kleine zwarte wolven welp. Ja, dat was wel iets anders dan een volwassen wolf. Ze kon alleen nog maar in kleine baby diertjes veranderen zoals een wolven welp, een veulen of een baby hert. Waarschijnlijk in de tijd dat ze ouder zou worden dat ze dan ook in grotere dieren zou veranderen en niet alleen maar in wolven welpjes of veulens. Het had wel iets schattigs ofcourse, maar om elke keer te horen dat ze schattig was… ja daar zat niet bepaald op te wachten.

Kylie schudde haar kleine vacht even heen en weer, waarbij ze eventjes om viel. Het was nog wel lastig om evenwicht te bewaren als een klein dier. Maar het zou vanzelf wel wennen tegen de tijd dat ze had gelopen. De kleine pootjes onder haar lichaam trippelde over de grond en maakte af en toe even een sprongetje van de geluidjes die ze nu te horen kreeg. Ze schrok van een vogel die laag over haar heen vloog en kort gromde ze even. De vogel keek er niet van op en bleef laag vliegen. Kylie zag het als een spelletje en rende er achter aan happend naar de vogel. Af en toe viel ze met haar klein snuit op de grond, omdat haar landingen niet perfect waren. Toch jaagde ze de vogel achterna alsof de vogel haar enige speelmaatje was. Tot op het moment dat in het open gedeelte van het bos de vogel weer om hoog vloog en zij er te klein was om er nog achterna te springen en te rennen. Ze liep eventjes een rondjes en stak haar snuit in de lucht om een vreemde geur op te snuiven dat haar neusgaten binnen kwam. De haren op haar rug ging wat zenuwachtige omhoog en wachtte af wie of wat haar kant op kwam.

[& storm]

It's time for you to shine

Het was eerst niet in Kylie opgekomen om te veranderen naar een kleine wolven welp en een laag vliegende vogel achterna te springen. Toch ze had wat te doen dat haar erg goed vermaakte en zo kon ze nog eens wat veranderen naar dieren. Het was wel de eerste keer dat ze veranderde en hoopte dat het dan ook toegestaan was. Niet dat de docente het echt zouden merken, want het begon al donker te worden en zo’n kleine zwarte wolven welp viel niet snel op in het bos. Ze zou waarschijnlijk wel opvallen door haar “oefjes” die haar mond uit kwamen elke keer als ze niet goed landde op de grond en viel. Ook de kleine grommentjes naar de vogel en de blafjes lieten merken dat zij in de buurt was. Het deed de vogel gelukkig niks en zag haar ook als een soort speel maatje. Iets wat Kylie wel goed deed anders was ze snel weer verveeld geweest. De geur die haar neus binnen trok was vreemd, maar ze gaf er geen aandacht aan omdat ze alle aandacht aan de vogel gaf. Ze nam een kleine aanloop en zette zich af met haar achterpoten en hapte zo een paar veren van de vogel. De vogel vloog wat boos op, maar kon niet hoger vliegen dan dat hij door het blader dak van de bomen heen moest. Dit gaf haar nog een kans om nog wat veren van de vogel te pakken. Het was alleen wel jammer dat op het moment dat ze nog een keer sprong naar de vogel, ze de open plek bereikte waar de vogel de kans had om op te vliegen. Ze viel weer met een kleine “oef” en keek de vogel teleurgesteld na. Ze had in ieder geval wel wat veren gestolen, dus dat was wel iets.

Kylie stond weer op en schudde haar vacht uit. De geur die haar neusgaten was binnen gedrongen werd wat sterker. En ze draaide zich zenuwachtig om. Haar haren stond al overeind en probeerde lichtjes te grommen naar het geen wat zich verschool in de schaduwen. Ze was niet bang, maar gewoon heel erg zenuwachtig. De witte wolf die om de eik liep en haar zag staan trok gelijk zijn lippen op en gromde lichtelijk. Ze deed een stapje achteruit en begon wat steviger te staan. Haar hoofd was laag en haar haren stonden recht overeind. Ze wist niet of ze er goed aan deed om zo te zien, maar ze zou zich in ieder geval kunnen beschermen voor wat er komen zal. Ook zij liet een kleine grom horen die niets was vergeleken met de grotere wolf. Eigenlijk moest ze zich niet zo aanstellen. Ze was te jong om te kunnen vechten of om zichzelf überhaupt toen kunnen verdedigen. Dus waarom kon ze dan niet gewoon op hem afstappen en hem rustig begroette?

Ze probeerde zichzelf een beetje te ontspannen en stapte rustig naar voren. Haar haren stonden nog altijd recht overeind en haar spieren waren gespannen. Als ze wil en moest dan kon ze zo weg rennen en duiken in een klein holletje waar hij haar niet kon vinden. Zenuwachtig liep ze op hem af en probeerde de geur te proeven. Met het aantal stapjes dat ze dichter naar hem toe deed ging haar haren weer normaal liggen. Ze moest proberen minder gespannen te zijn, maar toch ze was nog nooit een andere wolf tegen gekomen als ze veranderde. En ze wist dan ook niet of hij een echte wolf was of een shape shifter zoals haar. Ze was zelf wel een beetje verbaasd dat ze een houding aan nam om met hem te gaan spelen. Haar voorpoten lagen op de grond en haar achterwerk stak de lucht in. Een speelse maar zenuwachtige grom verliet haar mond en keek afwachtend naar de wolf. Niet wetend wat ze hier precies mee wilde bereiken of wat ze van hem moest verwachten.

It's time for you to shine

Hoe moest ze zich precies voelen? Ze stond tegenover een grote witte wolf en zij probeerde zichzelf ook wat groter te maken door haar haren op haar rug op te zetten. Al bleef ze nog altijd een bolletje wol die niks kon maken bij de grotere wolf. Wat dacht ze wel? Hij kon wel een echte wolf zijn en kwam zij aan als tien jarig kind dat gewoon veranderd was in een kleinere welp. Hij had de mogelijkheid om haar te bijten en hij kon haar zien als prooi in plaats van een speel maatje. Er was niks anders in haar te vinden dan de onschuld van een tien jarig kind. Er was geen kwaad in haar, maar doordat ze nog altijd wel zenuwachtig was en het best spannend vond waren de recht gezette haren op haar rug geen bedreiging. Het grommentje dat haar kleine mond verliet was pure nerveusheid. Ook was het wel afwachting voor de wolf tegen over. Niet wetend waartoe hij in staat zou zijn bij haar.
De moed die ze bij elkaar raapte om contact te zoeken en te onderzoeken wie hij was. Met de paar stapjes vooruit bleef ze zijn geur op snuiven. Binnen de kortste keren zou ze wel gewend moeten raken dat er meer mutanten konden veranderen. Het zou namelijk geen verrassing zijn dat hij ook gewoon een persoon was. Ze ging er ook wel een beetje vanuit door zijn grote, maar het kon ook zo zijn dat er echte wolven rond liepen over het eiland. Haar fantasie sloeg al een beetje op hol doordat ze begon te denken aan een kleine dierentuin met olifanten en leeuwen. Hoe geweldig zou dat zijn. Kylie zou echt met elk dier samen spelen door de vorm aan te nemen, maar op dit moment moest ze contact zoeken met de wolf tegenover haar. Dan pas zou ze kijken of er meer dieren met haar wilde spelen, zoals ze met hem van plan was.

Kylie vond wel dat ze nu dichtbij genoeg was om de speelse houding aan te nemen. Haar achterwerk zak de lucht in en voor poten gestrekt vooruit. Het zachte grommentje zou ook nog wel extra aan geven dat ze wilde spelen met hem. Hij liet zijn kop zakken en stapte dichter op haar af. Hun neuzen dicht op elkaar, waarbij ze aanstalten maakte om hem speels in zijn oor te bijten. Het was niet tot haar door gedrongen dat hij zijn aandacht ook op de vogel legde, die zij niet belangrijk genoeg vond. Een korte speelse grom beet ze hem speels in zijn oor en probeerde haar voorpoten op zijn kop te legde tot hij haar achterwerk naar beneden drukte, waardoor ze niet door kon gaan. Ze vroeg zich af wat hij van plan was doordat hij naast haar ging liggen. Het was best raar. Zijn grote wolven lichaam en haar kleine wollige lichaam. Ja, ze voelde zich best wel klein. Kylie volgde zijn blik naar de vogel en deed haar hoofd niet begrijpend wat schreef. Hij jankte uitdagend kort naar haar met zijn blik nog altijd op de vogel gericht. Ze verschoof haar achterwerk een beetje en wachtte kort af tot de vogel op een random nabijgelegen steen ging zitten. Heel kort… en toen ging ze ervoor. Ze rende vooruit en sprong op de vogel af die al op was gevlogen, toen ze er naar toe wilde springen. Ze sprong over de steen met haar kop happend naar de vogel. Ze was zo gefocust op de vogel, waardoor ze niet goed had gedacht over de landing. Ze had een soort van koprol gemaakt en was in de modder gevallen. Snel schudde ze haar vacht uit en probeerde opnieuw de vogel te vangen waar ze mee bezig was geweest aan het begin. Niet nadenkend of het de goeie manier was, waarbij ze snel en onhandig struikelde en vervolgens weer op de witte wolf af rende. Ze sprong op hem en probeerde speelse in zijn vacht te bijten met speelse grommentjes. Het kleine zwarte bolletje wol stuiterde helemaal rond. Twijfelend of ze goed deed aan haar daden.

It's time for you to shine

Kylie was er helemaal klaar voor om de grote boze witte wolf uit te dagen om een spelletje te spelen. Ze wilde zo graag een spelletje spelen dat ze wel eerst van haar spanning af moest komen. Elk stap die ze dichterbij had gezegd werd ze wat ontspannender. Het was voor het eerst dat ze iemand tegen kwam waarmee ze het shape shiften kon delen. Dat was nog wel een reden dat ze nerveus was en kon zijn. Ook was ze best nerveus, toen hij haar plat drukte tegen de grond om vervolgens de vogel te pakken te krijgen. Ze was nou niet echt in de mood om opnieuw de vogel achter na te zitten, terwijl ze nu een nieuw speelmaatje had. Jammer genoeg daagde hij haar uit, waardoor ze de uitdaging natuurlijk niet afsloeg. Ze wilde nu niet weer falen voor de grotere wolf. Dat zou het voor haar alleen maar ongemakkelijk maken. Alsnog zal ze blijven proberen tot ze de vogel in haar bek had en hem met grote trots kon geven aan de witte wolf.
Het had alleen niet langer hoeven duren tot de vogel weg vloog na al haar pogingen. Ze was best vaak op de grond gevallen, maar bij elke val sprong ze hoger. De motivatie die door haar kleine lichaam heen ging liet haar hoger springen. Het maakte niet uit dat de landingen niet perfect waren, zolang ze maar niet op gaf. Want ja, dat was wel iets wat je over haar kon zeggen. Ze had motivatie én ze gaf niet op. Het waren wel belangrijke punten die ze had. En dat zou haar gezelschap ook wel merken.

Toen de vogel weg vloog had Kylie de vogel niet nagekeken hoe het uit het zicht vloog. Nee, daar in tegen had ze zich onhandig om gedraaid en op de wolf af gerend. Haar energie was nog niet op en wilde graag bewijzen dat ze geen slappe onhandige welp was. Als ze de vogel niet kon krijgen dan kon ze het op zijn minst bij de wolf proberen. Echter waren haar verwachtingen geheel anders gelopen dan ze had gehoopt. Het was fout van haar om de rode omranding van zijn ogen te negeren, waardoor het gevolg was dat recht opstond en waarschuwend gromde. Hij had zijn poot op haar gelegd en naar haar toe gehapt. Kort piepte ze door zijn houding probeerde onder zijn poot weg te rollen. Het was voor haar alleen wel fijner, toen hij al snel van haar weg stapte. Ze kroop zelf ook wat naar achter en keek met geschokte ogen naar hem wat hij verder zou doen. Haar kop was laag en haar oren waren gespannen naar achteren gegaan. Ook haar staart was tussen haar benen gegaan. De wolf jankte kort en schudde zijn kop, maar Kylie gaf er geen reactie op en bleef hem aanstaren. Zijn houding was geheel het tegenovergestelde van hoe hij op haar had gereageerd, waardoor Kylie alleen maar afwachtend kon zijn voor wat er kon gebeuren. Ze was bang dat ze hem weer boos had gemaakt. Dat was wel het laatste wat ze wilde. Toen ze keek hoe hij weg rende wilde zelf ook haar eigen kant op rennen naar Devon toe. Hij zal haar beschermen voor de grote witte wolf shifter. Maar er was ook iets in haar dat zei dat ze hem achter na moest. De rode omranding van zijn ogen moest toch iets betekend hebben, want nadat hij weer normaal deed was het weg.

Ze wist het even niet, maar ze kon het niet laten. Ze kon later nog aan Devon vertellen wat er was gebeurd. Op een rustig drafje en haar staart nog altijd tussen haar benen ging ze er achter aan. Ze had haar kop laag, maar nog wel zo dat ze de geur gemakkelijk kon volgen. Ze had niets voor niets zijn geur op gesnoven. De weg van de geur was een stukje van het pad waar zij de vogel aan het begin had achtervolgd. Elke keer dat de geur sterker werd werden haar spieren meer gespannen. Ze kroop tussen de bosjes in en zag nog een kort het ontblote mannelijke boven lichaam. Ze probeerde zo stil te blijven liggen als ze kon en wilde het liefst weg rennen van de jongen die van wolf naar mens was veranderd. Ze schoof wat naar achteren waardoor ze wat takjes liet kraken en keek met geschrokken ogen naar de plek waar de jongen stond (of had gestaan, maak er maar wat van). In haar welpen gedaante bleef ze liggen. Ze durfde niet eens terug te veranderen. Als ze dat deed had ze al helemaal niks om zichzelf te beschermen. Stel je voor wat de jongen kon doen in zijn menselijke vorm..

It's time for you to shine

Ze had nooit verwacht dat ze behalve voor spinnen en muizen ook bang zou zijn voor het gezelschap dat ze had gekregen. Het ene moment was alles leuk en gezellig en het volgende moment staat ze wat zenuwachtiger op haar benen dan ze had verwacht. Ze durfde niet meer in de buurt te komen bij de witte wolf die haar zo nodig een boze waarschuwde grom had toe gesnauwd. Ze had kort gejankt van angst door de snelle beweging van de wolf die haar tegen de grond aan had gedrukt. De snelle beelden die door haar hoofd heen vlogen kwamen er de komende tijd ook niet meer uit. Haar enige oplossing was op zoek gaan naar haar maatje die wel altijd wilde spelen. Devon zou haar beschermen voor de grote boze wolf. Ze wilde immers niet nog een keer dat zo iets zou gebeuren. Niet bij haar, maar ook niet bij andere mensen. Stel je voor wat er kon gebeuren bij andere mensen die niet in een welp konden veranderen of grotere wolven. Dan had je een hele chaos gehad. Misschien was hij daarom ook wel achter uit gestapt, omdat ze nog een jong welpje was. Zou hij weten dat ze een kind van tien was? Allemaal vragen waar ze geen antwoord op kon vinden, door de angst die nog door haar aderen heen gierde. Ze wilde zo graag weg van de wolf, maar straks als ze weg zou rennen zou hij haar achter na rennen en dan was ze alsnog het haasje. Nee bedankt. Daar was zij niet voor bedoeld. Ze bleef dan ook wachten tot hij aanstalten had gemaakt om door de donkere bossen weg te rennen.

Twijfelend bleef ze wachten tot ze er voor had gekozen om hem achterna te rennen. Afvragend of ze er wel goed aan deed of niet. Alsnog, ze kon Devon nog altijd roepen om hulp. Hij zou haar zeker weten helpen en de wolf eens een lesje te leren. Daar waren grote broers voor, ook al was hij eigenlijk haar pleegbroer maar om dat te zeggen was ook niks aan.
Kylie bleef op afstand, toen de geur sterker werd. Ze wilde niet opvallend zijn voor de wolf. Echt god mag weten wat er dan zou gebeuren met haar. Nee, op dit moment dacht ze niet aan de gevoelens hoe erg het zou zijn als de witte wolf wat ergs deed bij haar. Voor al door de rode omranding die ze had gezien wist ze dat hij wel voor ergere dingen in staat was. Ze vond het stiekem ook wel een beetje dom dat ze naar hem op zoek was gegaan. Ze had er daarom ook wel spijt van toen ze hem had gevonden. Het was haar instinct die ervoor zorgde dat ze naar hem toe zou gaan. Al bleef ze laag in de bosjes, het gevoel maakte het er niet beter op voor wat hij haar had aangedaan. Ze had alleen maar willen spelen, wat was daar zo erg aan? Vaag zag ze nog iets van zijn ontblote mannen lichaam, waarbij ze bijna door moest kokhalzen. Zoiets hoefde ze als klein meisje nog niet te zien. Niet dat haar gedachten daar uit gingen, nee zeker niet. Haar gedachten gingen juist uit naar een uit weg zo dat ze alsnog snel weg kon vluchten; maar door het takje dat ze per ongelijk liet kraken had ze weer geschrokken terug gekeken naar de plek waar de jongen had gestaan. Ze keek een stukje verder en zag dat hij naar haar keek. Ze kroop wat verder weg, toen de jongen begon te praten. “Hey,” sprak hij, terwijl hij neer hurkte. “Ik ga je niets doen, dat beloof ik je,” sprak hij verder. Een kort gejank kwam van haar kant en probeerde in haar eigen wolven taaltje duidelijk te maken dat ze wel bang was. Ze durfde niet eens terug te veranderen. Straks zou hij haar nog pijn doen als ze als klein kind rond huppelde. Dan durfde ze nergens meer heen zonder Devon. “Ik ben Storm,” stelde hij zichzelf voor, waarbij ze haar snuit uit het bosjes stak om zijn menselijke geur op te pikken. Ze moest wel wat dichter bij komen, doordat anders de takjes in haar ogen prikte. Half uit de bosjes gekropen bleef ze zichzelf alsnog klein houden. Zelfs vergeleken zijn menselijke lichaam was ze een bolletje wol. “Het spijt me van eerder, ik heb het niet altijd onder controle,” bekende hij, terwijl ze haar kop iets wat scheef hield. Aan zijn stem geluid te horen had hij er toch wel degelijk spijt van. En eerlijk was. Kylie kroop verder uit de bosjes, waardoor haar natte wolven neusje tegen zijn arm aan kwam. Ze was nog wel zenuwachtig, maar wilde echt honderd procent zeker weten dat Storm niks bij haar zou doen. Ze drukte haar voorpoten tegen zijn schouder aan wat haar rechtop liet staan en hem achterover liet vallen. Het was zachtjes, niet dreigend en onschuldig. Én natuurlijk had Kylie het nog altijd in zich om te willen spelen met hem, ondanks het kleine ongelukje. Als mens zou hij er toch geen last van hebben? Dan zou hij haar toch niks doen?

It's time for you to shine

Ondanks dat Kylie onder een bosje dook om hem alsnog te vinden en op veilige afstand te blijven, wist ze dat ze echt moest weg vluchten als er nog wat ergs kwam. Echter ging ze daar niet van uit, doordat het uiterlijk van de jongen er vriendelijk uit zag. Ze kon zo geen kwaad in hem terug vinden, maar dat kon je ook zeggen over psychotische mensen. Die mensen zagen er ook gewoon uit alsof ze normaal en vriendelijk waren, maar daaronder schuilde een moordenaar. Daar wilde ze het liefst bij in de buurt komen. Ze hoopte dan ook niet dat er psychotyische mensen rondliepen over het eiland. Ze zou dan niet zo gauw weten waar ze dan naar toe moest vluchten. Ze zag het al wel voor zich dat ze als baby orka of dolfijn de zee over stak hops naar Colorado. Alleen voordat ze de zee overstak zou ze op zoek gaan naar Devon. Pas als hij haar niet kon beschermen dan moest ze het heft in eigen hand nemen en weg gaan. Echter twijfelde ze wel of ze die verantwoordelijkheid kon nemen om helemaal alleen te reizen. Ze was veel te jong om zo iets doen en hoe ze zomaar op die gedachtegang kwam was een raadsel voor haar. Ze bevond zich niet bij het strand of bij Devon om te vluchten. Nee, ze zou eerst moeten uitzoeken wie deze jongen was en waarom hij niet met haar wilde spelen. Ze bleef inderdaad nog altijd een kind die graag wilde spelen met anderen, voor al als de vorm van een dier had aangenomen. Ze dwong zichzelf dan niet te denken aan ergere dingen zoals vluchten en psychopaten. Daarvoor was ze niet naar het bos toegekomen.

Hij had zichzelf voorgesteld als Storm en haar ervan verzekerd dat hij niks bij haar zou doen. Ze geloofde het wel en wilde het ook heel graag geloven, maar ze bleef voorzichtig. Ze moest het met stapjes doen. In een keer hoppa vertrouwen weer hebben dat hij echt niks zou doen was zelfs voor haar te veel gevraagd. Ze moest zich immers wel op haar gemak voelen bij iemand. Al ging het wel wat sneller dan ze had verwacht doordat ze al half uit het bosje was om zijn geur beter op te snuiven. De sterke wolven geur hing nog bij hem. Ze werd wel wat zenuwachtig van de geur door wat er was gebeurd, maar ze zou er aan moeten wennen dat grotere wolven (en andere grotere en oudere dieren) dominant wilde zijn over haar; ook al wilde ze alleen maar spelen. Het was een natuurlijk iets in een dier, right?
Ze bleef zijn geur op snuiven, waarbij ze haar natte neusje tegen zijn arm aan drukte. Er was ook wel iets anders. Beerachtigs, dat kleine mini beetje dat aan hem hing maakte haar minder nerveus. Sterker nog het gaf haar het gevoel dat ze hem wel kon vertrouwen. Het gaf haar toch iets van hoop dat hij wel kon spelen met haar, ook al was hij mens en zij nog altijd een welpje. Ze had met haar voorpoten tegen zijn schouder gedrukt. Op een speelse manier had ze hem uit zijn evenwicht gehaald. Ze zou hebben gegrijnsd als kind, maar het lichte bewegen van haar staart van links naar rechts liet ook wel weten dat ze het leuk vond. Ze hoopte wel dat hij er hetzelfde over dacht. “Ik zou het niet doen,” maakte hij duidelijk, waarbij haar staart al weer naar beneden ging en haar oren weer lichtjes naar achteren. Bang om nog een keer een boze Storm te zien. Hij pakte haar vast bij de romp en zette haar terug op haar vier pootjes. Ze deed een stapje naar achteren met haar kop laag. “Hoe graag je het ook wil,” sprak hij verder. Met nieuwsgierige oogjes keek ze hem aan door de zachte glimlach die hij sierde. “Ik ben niet zoals jij, ik heb mezelf niet onder controle. Er is een deeltje van me dat je niet zo leuk vind en ik wil niet dat dat deeltje weer naar boven komt. Als je het begrijpt?” legde hij uit. Haar oren waren naar voren gegaan en haar kop weer wat omhoog. Ze was een stukje ontspannender door de uitleg die hij haar had gegeven. Zo wist ze in ieder geval wel zeker dat ze zelf kon voorkomen dat hij boos op haar zou worden. “Kan je terug transformeren, het zou gemakkelijker zijn?” vroeg hij haar met een glimlach. Ze had het wel verwacht, maar zou het echt gemakkelijk zijn? Kylie drukte nog een keer haar neusje tegen zijn arm en liet aurora om haar heen vallen waardoor ze in een kleine beer veranderen. Zo klein zo onschuldig. Ze vroeg zich af waaraan hij zou denken nu hij haar zag als een baby beer. Ze rolde naar achteren en liet vervolgens weer een aurora over haar heen vallen en kwam te zitten in een kleermakerszit als een gewoon meisje van tien met rode krulletjes. “Sorry, ik vond het bij je berengeur passen om even in een beer te veranderen,” vertelde ze haar uitleg, waarom niet gelijk in een meisje was veranderd. De kleine meid stond op en ging voor haar staan. Nu hij op zijn hurken zat was hij voor haar op ooghoogte. “Waarom kun jij niet spelen? Het is toch veel fijner om plezier te hebben?” ging ze verder om terug te komen op zijn onderwerp wat hij zelf naar boven had gebracht. Er waren best veel vragen voor haar waar ze als welp niet had kunnen vragen. Het was daarom ook wel fijn dat hij haar er van verzekerd had niet meer pijn te doen. “Je zei toch dat je mij geen pijn zou doen? Dus waarom wil je dan niet meer spelen?” vroeg ze verder. Ze bleef immers een spelend kind. “Ik kan anders mijn broer wel halen? Hij is heel sterk en groot, en als je mij pijn doet dan pakt hij je zo vast,” stelde ze voor, waarbij ze hem een stevige knuffel gaf om voor te doen wat Devon zou doen bij hem. Ze lachte en keek hem met een glimlach aan afwachtend of hij haar voorstel aan zou nemen om dan alsnog te spelen.

It's time for you to shine

Het was best nieuw voor haar om voor iemand terug te veranderen naar het tienjarige meisje dat ze was met de rode krulletjes. Nou ja, als ze het zou ging bekijken dan was als welp een andere wolf tegen komen al helemaal nieuw; maar na het ene ongelukje wilde ze het er liefst niet meer bij stil staan. Natuurlijk hield het haar er niet van om er alsnog wel met Devon over te praten. Misschien heeft hij ooit ook een witte wolf gezien en was er ook even kort een vijandig ongelukje. Of hé misschien had de witte wolf wel met hem willen spelen, maar was zij uiteindelijk gewoon te jong om de vijandige trekjes van de wolf te kunnen handelen. Ze was wel heel erg geschrokken van hem, maar ze vergaf hem wel. Lang zal ze ook nooit boos blijven dat zat gewoon niet in haar. Waarschijnlijk was dat ook wel de reden waarom ze het in zich had gekregen om toch naar hem op zoek te gaan. Ze wilde namelijk geen vijanden maken met de tweede persoon die ze kende als shape shifter. Het was eigenlijk helemaal geweldig. Vooral als Storm zich een beetje leerde gedragen dan konden Storm, Devon en zij alle drie shiften naar een dier en rennen door het bos. Dat zou echt een droom zijn die uit zijn komen tho.

Ondanks dat ze niet met Storm als wolf kon spelen kon ze het wel proberen op het moment dat hij mens was. Ze kon het immers niet laten om hem toch zover te krijgen. Het was alleen best jammer dat hij zei dat het beter was dat ze dat niet deed. Het was best teleurstellend voor haar. Dacht ze een speel maatje te hebben gevonden bleek hij niet geïnteresseerd te zijn; maar misschien was het ook wel beter. Ze kon altijd nog proberen om met hem te spelen als ze een meisje was. Niet dat ze daar zelf over had gedacht, nee zeker niet. Storm had haar gevraagd terug te veranderen iets wat ze zo deed. Een simpele aurora die over haar heen viel en haar eerst nog liet veranderen in een kleine bruine beer. Aan zijn grijns te zien vond hij het niet erg dat ze eerst veranderde naar de kleine beer. Het was immers zijn schuld dat hij een beren geur met zich mee droeg. De tijd die ze even door bracht in de het bruine beren lichaam verdween al best snel, toen ze de aurora weer om haar heen liet vallen en veranderde naar het kleine meisje met stuiterende krulletjes. De krulletjes hopste heen en weer elke keer dat ze zich bewoog of zich verplaatste. Het was eigenlijk best wel fijn om weer even een meisje te zijn, maar ze miste de warme vacht van haar wolven lichaam en beren lichaam wel. Nu moest ze het alleen wel doen met het dunne jasje dat ze aan had, maar zolang Storm bij haar bleef in het donkere bos was het een stukje gezelliger. Ze voelde zich ook wel veiliger in het bij zijn van een persoon die ouder en groter was. Er moest namelijk maar een spin of muis zijn die ze tegen zou komen en ze zou het op een gillen hebben gezet. Maar waren nu geen spinnen een muizen om haar heen of in haar gedachten. Er waren alleen wel vragen in haar hoofd en woorden die haar mond uit glipte. Toch was het wel eerst een verontschuldiging die uit haar kleine mondje kwam. “Mijn kamergenoot is een beer maar het verbaast me dat je het zo goed ruikt,” knikte hij goedkeurend. Ze was best nieuwsgierig geworden. Ze wist dat Devon naar een beer kon veranderen, maar zo goed was ze nog niet in geuren onthouden en weten wie wie was. “Ik heb nog geen kamergenoot, dus ik ruik gewoon naar...” even dacht ze na en deed haar vinger laag de lucht in, toen het lampje boven haar hoofd aan ging. “Ik ruik naar mijn knuffels,” zei ze met een grote grijns op haar gezicht. Niet wetend of haar knuffels ook mee telde, maar het was wel iets.

“Ik kan plezier hebben,” zei hij als reactie op haar vraag. Het zou namelijk wel erg jammer zijn als hij geen plezier kon hebben. Ze bleef er altijd bij dat ze altijd wilde spelen ook al was hij een beetje prikkelbaar. Daar kon ze rekening mee houden. “Maar niet op die manier. Ik moet opletten met wat ik doe of wat ik aanraak of bij wie ik ben,” legde hij uit. Kylie begreep er nog steeds niets van, maar bleef braaf luisteren. “Ik ga je ook geen pijn meer doen, maar om dat te verzekeren is er afstand nodig. Ik kom niet zo goed overeen met andere wolven,” ging hij verder. Ze perste haar lippen samen en keek wat bedenkelijk weg. “Het is gemakkelijker zo,” wees hij tussen hen in. Ze was teleurgesteld, maar ze had hoop. En ze zou ook altijd hoop houden. “Zou je ook geen verstoppertje kunnen spelen? Of een kaartspel of een bordspel?” begon ze wat verschillende spellen op te noemen. Ze noemde tikkertje maar niet op, want ze had al zo’n vermoede wat voor antwoord ze daar op kreeg. Waarschijnlijk zou ze dan wel eerst in een konijn moeten veranderen om het hele achterna rennen zo realistisch mogelijk te maken. Niet dat het echt een heel goed idee was. Nee, zo snel wilde ze niet van haar leven af.
Het was daarom ook geen verrassing dat ze begon over haar broer. Hij kon haar ook beschermen. Devon zou waarschijnlijk nog wel veel meer doen voor haar dan alleen beschermen. Zijn wenkbrauwen gingen geamuseerd naar boven en ze bleef hem met een typische kind glimlach aankijken. “Dus je bent hier samen met je broer?” vroeg hij nieuwsgierig, waarbij ze zijn gang liet gaan om een blik over het bos te richten. Ze knikte enthousiast en wilde haar mond al open trekken om alles te vertellen over haar en Devon. Toen hij begon te praten. “Dan mag je broer een beetje beter opletten, wat doe jij hier zo laat noch? Moet jij niet in bed liggen?” vroeg hij heel wijs, waarbij ze koppig haar ogen rolde en begon te giechelen. “Hij is niet echt bij bloed mijn broer. Hij is mijn pleegbroer,” zei ze, terwijl ze ook even in het rond keek. “Ik denk niet dat hij net als jou mij heeft gevolgd door het bos, dus waarschijnlijk slaapt hij in zijn kamer,” bekende ze. Ja, ze wist niet 24/7 waar Devon uit hing. Misschien was hij wel een prinses aan het rennen of wat dan ook. Wist zij veel. “Ik kwam hier, omdat ik eerst even alleen wilde zijn. Maar toen kreeg ik het koud en veranderde ik in een dier met een dikke vacht en toen kwam jij. En de vogel en nu staan we hier,” legde ze op het meest kinderlijkste uit van wat er was gebeurd. Ze sprak op een typische kind volgorde en schaamde zich er dan ook niet voor. Ze wist hoe ze iets duidelijk moest overbrengen en dat was het belangrijkste. “Maar even over mijn broer. Ik wist niet dat hij hier was totdat ik hem tegen kwam een paar dagen geleden. Het was echt een hele verrassing voor mij,” zei ze nog altijd met volle enthousiasme. “Vier jaar geleden moest hij weg van mij, maar toen ik hem zag poef paf..” ze maakte een paar ontploffende bewegingen met haar hand, voordat ze verder ging. “Er was zoveel vrolijkheid,” zei ze met haar armen wijd om het zo duidelijk mogelijk te maken. “Hoeveel mensen ken jij? Misschien ken je hem wel. Hij is namelijk ook een shape shifter en kan ook in een beer veranderen,” zei ze. Ze legde haar handjes op zijn schouders en keek hem hoopvol aan. Ze was zo vrolijk dat ze over Devon kon praten en dat hij er naar had gevraagd of nou ja dat ze het zelf had laten vallen. Het maakte haar gewoon vrolijk dat ze bijna weer een kleine stuiterbal werd dat haar krulletjes heen en weer zouden bouncen. “Heb jij broers, zussen of beide?” vroeg ze nieuwsgierig met haar bruine kijkers op hem gericht. “Je mag de mijne anders wel lenen,” stelde ze voor.

It's time for you to shine

Hoe Kylie zo voor Storm zat kon je bijna zeggen dat ze roodkapje was. Er was een wolf, een meisje met rode haren, een donker bos en het gebouw waar ze weer terug naar toe moest gaan voordat het te laat was. Ze moest namelijk niet opgegeten worden door de grote boze wolf. Dat zou een ramp zijn als ze Devon niet op tijd bereikte. Devon was in dit punt dan haar oma, maar het zou best raar zijn als hij ineens zou veranderen in een vrouw met rimpels. Ze moest er niet nadenken tbh. En ze wilde liever ook niet dat hij zou worden opgegeten door de wolf. Als dat zou gebeuren dan zou Kylie echt heel erg verdrietig zijn en zou ze niet weten wat ze moest doen. Ze zou het al erg genoeg vinden als hij alleen al gewond zou raken door een wolf. Het hoefde niet per se Storm te zijn, maar als het hem was die Devon pijn zou doen. Dan wist ze niet of ze nog wel veilig zou zijn als ze alleen zou lopen over het eiland. Het liefst wilde ze dan dat er iemand was die elke dag met haar mee zou lopen. Ze zou waarschijnlijk niet eens alleen naar de wc durven. Sowieso verwachtte ze niet van Storm dat hij zoiets bij Devon zou doen. Daar leek hij immers veel te lief voor.

De geur van beer die om de jongen heen hing had haar zo op een idee gebracht om te veranderen naar beer, waardoor de gedachten aan Devon weer terug haar hoofd in kwamen. Hij was beer, Storm was een wolf en zij kon in beide veranderen. Het leek wel een grote familie. Het was alleen jammer dat ze de geur van beren en wolven niet samen op haar kamer kon hebben en ze maar alleen was. Ze had haar knuffels en het waren allemaal dieren knuffels. Maar ze kon er niet tegen praten zoals kamergenoten dat tegen elkaar doen. Ze kon de geur van haar kamergenoot niet om haar heen krijgen. Ze was maar alleen, iets wat haar best sad maakte. En dat wilde ze niet. Ze kreeg weer hoop bij Storm die glimlachend voor haar bleef zitten en een takje in handen nam. “Dan heb je wel een kamergenoot, je knuffels,” wees hij met een takje naar haar. “Zo ben je nooit alleen,” knipoogde hij, waarbij ze onschuldig met haar voeten schuifelde over de grond. “Maar als er enge spinnen komen dan is er niemand die mij komt beschermen,” zei ze op een toon dat ze hem uitdaagde dat hij haar zou komen beschermen. Dan had ze in ieder geval Devon en Storm die haar kwamen redden. Dat gevoel maakte haar al een stuk zekerder en stiekem hoopte ze dat er snel een spin in haar kamer komt waarbij ze dan word gerend als een prinses die gevangen zat in de toren. Ieder kind dromen daarvan om een prinses te zijn.

Kylie kreeg bijna medelijden met hem dat hij geen plezier kon hebben op de manier dat zij plezier had. Zelfs met een bordspel, kaartspel of gewoon verstoppertje kon ze al zoveel plezier mee hebben. Het zou alleen wel heel erg jammer zijn dat ze haar plezier niet kon delen. Ze had niet gelachen op hetzelfde moment dat hij ging lachen. Het kwam doordat ze echt medelijden had en het niet begreep waarom hij niet kon spelen. Een leven zonder spelen was gewoon geen leven. Zo simpel was het. “Dat kan ik wel,” verzekerde hij haar, waardoor er weer een glimlachje op haar gezicht kwam. Ze had zo’n gevoel dat er weer een uitleg aan zou komen doordat hij zijn arm een stukje uitstak en hij een soort vreemde armband liet zien. “Zie je dit?” vroeg hij en ze knikte. Ze luisterde aandachtig naar zijn uitleg. Ze begreep het wel, maar bij de simpelste dingen kan zijn hartslag al omhoog gaan. Een stukje rennen om te trainen en hoppa daar gaat het al. Verstoppertje spelen en de spanning voelen om iemand te zoeken en hoppa. Over enthousiast worden bij het winnen van een bordspel en hoppa. Het was zo simpel dat ze haast geen spel kon bedenken waar zijn hartslag niet bij omhoog ging. “Maar je hartslag kan echt heel snel omhoog gaan dat weet je toch?” vroeg ze voor de zekerheid of hij wel echt wist waar hij het over had. “Dus als ik het goed begrijp gaat jou hartslag heel snel omhoog bij te veel enthousiasme, veel gelach, spanning bij verstoppertje en allemaal dat soort simpele dingen,” noemde ze op, terwijl ze telde op haar vingers. “Met andere woorden moet ik heel voorzichtig zijn als we verstoppertje gaan spelen of zo?” ze keek hem met grote ogen aan alsof ze heel verschrikt was dat hij geen plezier kon hebben en dat het enige was wat ze wilde. Plezier hoort in het leven te zijn. Plezier lieten de slechte dingen in het leven verdwijnen wie geen plezier had was niet gelukkig. En ze gunde iedereen om gelukkig te zijn. Zij was gelukkig met haar broer waar ze maar al te graag over wilde vertellen. Als ze kon dan zou ze echt de hele nacht over hem door ratelen, net zo lang tot ze het punt kwam dat ze moe werd en liever wilde slapen. Maar het praten over haar broer was juist het geen wat haar wakker hield. “Is hij zo’n slaapkop?” vroeg hij geamuseerd en ze knikte. “Ja, dat deed hij zelfs toen hij nog bij mij woonde in Colorado,” bekende ze, waardoor ze weer even moest giechelen. Ze wist nog wel dat ze hem een keer zo had gepest, omdat hij soms snurkte als een beer. Ze vond het daarom zeer toepasselijk dat hij dan ook een echte beer was. Ze hoopte alleen niet dat Devon er echt boos om zou worden als ze dat Storm zou vertellen. Maar ze had zo’n gevoel dat Storm het niet zo boeide dat hij snurkte als een beer, maar eerder de reden dat ze alleen was in het bos al roodkapje. Ze had de reden verteld, samen met de reden dat ze was veranderd in een welpje. “Wel jongedame, laat mij voor eventjes die broer van je spelen en je veilig en wel terug naar je kamer brengen. Grote donkere bossen zijn niets voor kleine meisjes.” zei hij heel eerbiedig, maar dat was niet wat Kylie wilde. Zij wilde nog wel wat langer in het bos zijn en ze schudde haar hoofd met een op getrokken wenkbrauw. “Excuse me, maar ik kan ook in een panda veranderen,” zei ze, terwijl ze hem met haar kleine wijsvinger tikte op zijn borst. “Dat betekend dat ik de draken krijger ben in Kung-Fu,” maakt ze hem duidelijk. Ja, dit moest even goed tot hem doordringen. Zij was de draken krijger als ze in een panda veranderde, net zoals de tekenfilm Kung-Fu Panda.

Tegen houden kon ze niet. Nee, ze kon het niet tegen houden om door te praten over Devon. De enthousiasme straalde van het kind af, terwijl ze door bleef praten. Storm vond dat ze geluk had gehad en dat had ze zeker. Wat haar er toe deed dat ze ook begon te vertellen over zijn mutatie. Ze wist niet of het echt gepast was dat ze deed, omdat hij gelijk weer gehurkt voor haar neer kwam zitten. “Wacht eens even,” zei hij direct met opgestoken hand, waarbij ze gelijk haar mond dicht hield. En ze wilde zo graag door vertellen. Ze zag hem nadenken wat gevolgd werd door zijn wenkbrauwen omhoog te doen en een grijns. “Devon?” zei hij verbaast en ze knikte langzaam met een grote grijns. Dit vond ze te leuk dat hij wist wie haar broer was zonder dat ze zijn naam het genoemd. “Dat is je broer? Grote jongen, even oud als mij, bruin kort haar, stevige bouw, gigantische beer, die Devon?” vroeg hij voor de zekerheid. De grijns op haar gezicht werd breder en ze begon te lachen. “Ja, dat is mijn broer. Hij is echt een schatje als je hem nog nooit hebt gezien. Echt je moet hem echt zien,” zei ze vol enthousiasme. Maar wat hij toen zei maakt haar ook even net zo verward. “Wauw, en ik dacht dat ik al alles van hem wist,” had hij gezegd, terwijl hij zijn hoofd had geschud en haar toen aan keek. “En hoe mag jij wel niet heten?” vroeg hij meteen als ze een prinses was. Iets wat weer een glimlach op haar gezicht maakte. “Ik ben Kylie,” zei ze met een grote grijns alsof het niet anders kon. “Heeft Devon echt nooit iets gezegd over zijn pleeggezinnen waar hij in heeft gezeten?” vroeg ze iets wat bedroefd en wat verward. Het zou namelijk wel jammer zijn als Devon nooit iets over haar zei. De afgelopen vier jaar was er geen dag dat ze niet aan hem heeft gedacht. Het bracht haar echter ook wel op een idee om naar Storm te vragen over zijn broertje of zusje. Als hij die al had. Hij had haar opgelaten aan gekeken wat haar stiekem meer nieuwsgieriger maakte. Hij vertelde over zijn broertje. Het maakte haar sad dat zijn broertje hier niet was. Het zou wel een goed leeftijdsgenootje voor haaar zijn. “Als hij hier komt, dan is hij net zo oud als mij. Dus dan hoeft hij zich geen zorgen te maken dat hij geen leeftijdsgenootjes heeft,” zei ze, toen ze een handje op zijn arm legde. Hij mocht haar ook wel zien als zusje. Hoe meer familie hoe gezelliger ze het vond om hier te zijn. Ook stelde ze voor dat hij Devon mocht gebruiken als broer. “En wat als ik je broer al gebruik?” had hij onschuldig gevraagd. Met grote bruine ogen keek ze hem geschrokken aan. Waarom wist ze hier niet van!? “Devon is mijn kamergenoot, hij is een klein beetje ook mijn broer,” maakte hij duidelijk met zijn wijsvinger en zijn duim. Haar ogen werden nog groter en keek hem met alle schuld die ze kon bedenken aan. “Jij hebt…. Jij gebruikt hem al?!” zei ze zacht verbaasd en geschrokken. “Maar.. ik heb Devon in vier jaar niet gesproken sinds een paar dagen geleden,” ze werd een klein beetje sad en keek naar de grond. “Hij heeft nieuwe familie en ik hoor daar niet bij,” zei ze zachtjes. Ze slikte en keek Storm aan met een :c face. “Is hij wel gelukkig?” vroeg ze voorzichtig. Niet wetend wat ze verder moest zeggen of denken. Als Storm hem al gebruikt dan was er voor haar niks meer om te vertellen. Dan kon ze maar beter dingen van Storm te horen krijgen dan andersom...