Onderwerp: dancing with a bear & devon ma jul 18, 2016 12:56 am
H
aar nieuwsgierigheid naar waar ze allemaal toe in staat zou zijn met mutatie, begon langzaam door de tijd heen groter te worden sinds ze voet had gezet op dit eiland. Het was wonderlijk om te zien waar andere mutanten toe in staat waren, sommige mutaties waren na Peggy's idee dood en dood eng. Maar andere konden best mooi zijn, een kleine glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze aan een aantal dingen terug dacht. Het had haar getriggerd om op onderzoek uit te gaan, natuurlijk was ze naar de bibliotheek gegaan en had daar een aantal boeken gevonden die haar hadden kunnen helpen maar na haar idee stond er niks in wat haar zou kunnen helpen, toch had ze een van de boeken mee genomen maar diezelfde dag nog had ze het boek terug gebracht. Nu zat ze op internet wat rond te kijken ook daar was weinig informatie te vinden, Peggy klapte haar laptop dicht en pakte haar mandje waar ze alle spullen in had gedaan voor haar bril en lenzen. Ze pakte het lenzen doosje en de brillen koker om daarna haar handen te wassen voor ze terug kwam haar bril af deed die weg stopte in de brillen koker en de lenzen in deed. Kort knipperde ze met haar ogen, ze ruimde de spullen op zodra de lenzen goed zaten en maakte het lenzen bakje schoon. Haar plan was naar het bos toe te gaan om daar zelf op onderzoek uit te gaan wat betreft haar mutatie. En waar kon dat beter dan in het bos? Natuurlijk kon ze ook naar het dieren verblijf gaan en de paarden, maar misschien was het beter om het bij wilde dieren te proberen gezien ze het ooit eerder met een zwerm bijen was gelukt.
✧ Peggy nam plaats op haar bed en pakte de schoenen onder haar bed vandaan die ze eerder deze dag nog aan had gedragen, haar blik gleed naar het raam waar ze de reflectie van Ella zag. Moeizaam slikte ze en probeerde langs haar heen te kijken naar buiten, voor even bleef ze te lang in haar ogen kijken. Peggy sloot haar ogen en haalde eens diep adem voor ze haar ogen weer opende en zich wist te concentreren op het beeld achter Ella. Misschien was het toch beter als ze een vestje meer zou nemen, de avond was net gevallen de warmte zou nog steeds rond het eiland hangen. Maar gezien Peggy haar avond door zou brengen in het bos was het misschien beter om wat warms mee te nemen, met dat in haar gedachten pakte ze een van haar vesten uit haar kast en borg ze haar mobiel op in haar zak in haar jurkje voor ze de kamer verliet en die op slot draaide. De sleutel kwam bij haar mobiel terecht voor ze met de vest om haar armen de trappen af liep voor ze het gebouw verliet, de spanningen kwamen langzaam op in haar buik onder weg naar het bos. Het was vreemd om gespannen te zijn om iets wat eigenlijk heel normaal voor haar hoorde te zijn, het had daar naast weinig zin om gespannen te zijn. De zenuwen waren om niks, ze was er haast zeker van dat het haar niet zou lukken. Het zou haar niet verbazen als ze wat teleurgesteld weer naar huis zou keren, maar toch zat er ergens in haar goede hoop. Dat was ook de reden dat ze besloot om naar het bos te gaan en het een kans te geven, al zou er naar een klein teken komen dan was zij er al te vrede over.
✧ Terwijl ze diep in gedachten verzonken was had ze het bos betreden, ze bleef op het pad tot ze besefte dat ze op deze manier weinig dieren tegen zou komen. Een zucht verliet haar lippen, om vervolgens zacht en kort op haar onderlip te bijten voor dat ze de keuze nam om van het pad af te dwalen. Ze probeerde alles in haar op te nemen zodat ze makkelijk de weg terug zou kunnen vinden, ze besloot dan ook in de buurt te blijven van het pad zodat de kans dat ze zich zou verdwalen toch kleiner zou zijn dan dat ze verder weg zou gaan, het duurde niet heel lang voor ze een open plek naderde waar ze aan de rand plaats nam en diep in ademde terwijl ze haar blik over de omgeving heen liet glijden. Ze zou hier even blijven net zo lang tot dat ze zeker wist dat ze niet alleen was en er om haar heen dieren bevonden. Anders zou ze een andere plek moeten vinden, misschien zou ze dan een beekje op moeten zoeken. Een plek waar waarschijnlijk meer dan genoeg dieren zouden komen als ze stil en lang genoeg op die plek zou verblijven. Ondanks deze gedachten besloot ze te blijven zitten afwachtend.
Onderwerp: Re: dancing with a bear & devon ma aug 01, 2016 4:34 pm
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Enkel het geluid van brekende twijgjes was te horen terwijl hij zich een weg doorheen de dichtbegroeide bos begaf. Met zijn ogen speurde hij over de grond, via zijn neus ademde hij regelmatig in als poging om de geur op te pikken van hetgene waar hij naar op zoek was. Maar het jammere was dat je niet doorheen glas kon ruiken, waardoor het nog een hele opgave zou worden om de fles Jack Daniel’s terug te vinden die hij zo zorgvuldig verstopt had. Te zorgvuldig. En hij had het Hall beloofd, hij had hem beloofd dat ze vanavond een avondje zouden chillen. Devon zou voor de drank en de versnaperingen zorgen, en Hall zou ervoor zorgen dat hij op een of andere manier de sleutel van de game hall bemachtigd kreeg. Die werd namelijk na 22u afgesloten om ervoor te zorgen dat de studenten voldoende nachtrust hadden. Maar regeltjes waren er om te omzeilen, en zulk onschuldig kattenkwaad betekende niets voor StormOn.
Devon blies zijn wangen bol, liet de lucht sputterend ontsnappen als poging om de lichte frustratie die in hem op kwam een plaats te geven. Er waren vrij weinig dieren in de omgeving, iets wat Devon onderhand wel gewoon was geworden. Zijn geur was voor dierenneuzen gemakkelijk te onderscheiden, zeker wanneer het warm was en hij lichtjes zweette. Het was alsof alle prooidieren zich zo snel mogelijk uit de voeten probeerde te maken van zodra hij eraan kwam, ookal zou hij nooit van zijn leven voor het vermaak jagen. Opjagen daarintegen was een spelletje wat hij wel graag speelde. Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij een vreemde kriebel doorheen zijn armen voelde gaan. Het gevoel verspreidde zich, naar zijn vingertoppen, naar zijn borstkast totdat het gevoel door al zijn ledematen ging. Zonder dat hij het zelf wilde schudde hij op een dierlijke manier met zijn kop en liet een diepe brom vanuit zijn keel op borrelen. Hij wreef heftig door zijn ogen en keek alert om zich heen nadat hij weer stil was geworden. ’Wie is daar?’ brieste hij op een vragende manier, waardoor hij de dierlijke ondertoon in zijn eigen stem hoorde. Er zat iemand in zijn hoofd, zoveel was duidelijk. Iets waar Devon niet wist wat hij er over moest denken. En al helemaal niet toen hij zijn lichaamstemperatuur de lucht in voelde schieten, een lichaamsverschijnsel dat hij altijd had als hij op het punt stond om te shiften. Ergens wilde hij panikeren, maar het was alsof een stemmetje in zijn hoofd zij dat dit oké was, dat dit was zoals het hoorde. En ondanks hij diep in zijn hart niet wilde gehoorzamen, leek zijn lichaam daar anders over te denken. Devon vocht tegen de drang om te transformeren, iets wat hij nooit eerder had moeten doen doordat hij er normaal zelf de volledige controle over had. ’Verdomme..’ kreeg hij nog net over zijn lippen alvorens hij zichzelf moest laten gaan.
Seconden later stond hij op vier poten, speelde de wind door de stugge bruine haren van de pels die zijn gigantische lichaam bekleedde. Zijn pupillen waren vernauwd en in zijn ogen stond een schichtige blik. Maar afgezien van zijn ogen was er niets aan zijn lichaam dat leek te protesteren tegen hetgene er aan het gebeuren was. Met grote passen begon hij te wandelen. Of beter: begon zijn lichaam te wandelen. Waar hij naartoe ging wist hij niet, al stapte de Ursus vastberaden door de dichte begroeiing richting het Zuiden. Takken kraakten, bloemen werden vernield, maar Devon kon geen rem op zichzelf leggen. Voor een keer voelde het echt alsof hij vast zat in zijn eigen lichaam en onwillekeurig moest hij aan Storm denken. Maar die gedachten werden onderbroken toen zijn lichaam opeens tot stilstand kwam. Hij stond aan de bosrand, keek recht uit op een open vlakte, waar in het midden een meisje zat. De Ursus deed nog een stap, doemde op uit de schaduwen van het bos en onthulde zijn aanwezigheid. Tevreden schudde hij met zijn kop, terwijl Devon aan de binnenkant met ingehouden adem toekeek naar hetgene zich voor zijn ogen afspeelde, maar waar hij zelf geen controle over had. Normaal waren ze één, hij en de Urus, maar nu.. Het leek haast alsof zijn eigen lichaam hem had ontvoerd, en toch werd de paniek die normaal in zijn hoofd zou moeten omgaan getemperd door een geruststellende zweem die door zijn hoofd ging. Het enige wat hij kon doen was ernaar luisteren, en voor hoeverre hij het begreep, was de stem afkomstig van het meisje dat tien meter voor hem zat.
Onderwerp: Re: dancing with a bear & devon di aug 02, 2016 11:51 am
Z
uchtend kwam ze in beweging en stond ze op waarna ze haar naar het midden van de open plek ging en daar plaats nam. Misschien was het beter om wat meer afstand te creëren zodat de dieren toch hier zouden komen, ze ging op haar knieën zitten en keek voor haar uit terwijl ze met haar gehoor iets van een dier op probeerde te vangen, niet dat ze zo'n goede gehoor had maar al was het maar een klein geluidje wat haar zou vertellen dat er hier dieren in de buurt waren, maar er was niks behalve de geluiden van de natuur. Peggy sloot haar ogen en probeerde haar zelf de stappen te herinneren die ze had gedaan om de klein aantal dieren die ze had weten te manipuleren. Als ze dat wellicht overnieuw deed dan was ze misschien in staat om het voor elkaar te krijgen, maar al snel besefte ze dat ze het altijd op een net wat andere manier had gedaan omdat het nooit echt bewust was geweest. Ze verschoof iets op haar plek en opende haar ogen weer, misschien moest ze gewoon niets proberen in plaats van af te wachten tot er ook maar iemand naar haar toe kwam. Peggy haalde diep adem en om haar zelf iets rustiger te maken dan ze al was, wellicht zou dat helpen. Vervolgens dacht ze na over hoe ze het misschien aan zou moeten pakken. Hoe ze een dier zou kunnen bereiken die ze niet zag, haar stem was het eerste wat in haar op kwam. Maar zou haar stem wel ver genoeg kunnen komen? Wellicht zou dat dieren juist alleen maar meer weg jagen, dan was het handiger om haar hoofd te gebruiken. Peggy verzette weer iets en sloot terug haar ogen terwijl ze het voor haar zag hoe verschillende slierten op zoek gingen, het was niet de manier hoe het echt gebeurde maar misschien als ze het voor haar zag zou het makkelijker gaan.
✧ Peggy zag voor haar hoe de slierten over de grond heen gleden op zoek naar leven, op zoek naar een dier. Zo werd de hele omgeving doorzocht tot ze het gevoel had dat een van de slierten ergens tegen aan botste, dat ze iets gevonden had. Een voorzichtige glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze voor haar zag hoe de slierten naar die plek gingen en zich om het dier heen wikkelde. Ze voelde iets, een soort van connectie maar aan de andere kant ook weer niet. Peggy haar glimlach werd wat groter waar door ze haar ogen opende, zou het haar gelukt zijn? Zou het haar nu gelukt zijn terwijl ze daar zelf voor gekozen had? Hoe meer ze daar aan dacht hoe meer ze voelde dat ze het dier verloor waar door ze snel haar ogen weer sloot, hoe moest ze dit aan pakken? Misschien kon ze het dier naar haar toe lokken. Ja dat zou ze proberen. "Kom maar," Begon ze het dier toe te spreken via haar gedachten waarna ze het af stuurde naar het dier. Dit herhaalde ze een paar keer terwijl ze goed luisterde naar haar omgeving of ze iets kon horen. Maar ze merkte dat ze moeite had om het dier naar haar toe te krijgen. "Het is goed, ik doe je niks. Kom maar." Stuurde ze naar het dier toe. Ze had niet eens door wat het voor een dier was, misschien was het een vogeltje of een ander klein diertje. "Het is goed." Herhaalde ze een aantal keren waarna ze kort haar ogen weer opende terwijl ze zich af vroeg hoe ze het dier naar haar toe moest laten komen. Er kwam een verandering in het gevoel dat ze had waar door ze haar ogen weer sloot.
✧ "Kom maar, ik doe je niks." Peggy stuurde de gedachten door en deed zo haar best om het voor elkaar te krijgen dat ze niet eens door had dat het lukte. "Volg mijn stem." Keer op keer zij ze dat het dier moest komen en dat het goed was, het was vreemd dat ze het gevoel had dat er inderdaad iets op haar afkwam door de dingen die ze sprak in haar gedachten en naar buiten stuurde. "Goed zo, kom maar." De glimlach die ze eerder had gehad werd steeds groter terwijl er een enthousiaste gevoel door haar lichaam heen stroomde. Haar ogen schoten open toen ze geluid om haar heen hoorde, knakken de takjes en andere geluiden liet haar horen dat het gelukt was, een dier kwam haar kant op. Haar ogen die normaal een hazel achtige kleur hadden waren veranderd in een gouden kleur, haar blik schoot naar het dier wat uit de schaduwen kwam en de enthousiasme die eerder nog door haar lichaam heen gleed veranderde in angst. "O mijn god." Sprak ze zacht angstig uit terwijl ze naar de gigantische beer keek. Ze had nog nooit zo'n grote beer gezien, van angst schoof ze haar zelf naar achteren toe tegen een boom aan in de hoop dat de beer haar niet gezien had. Maar naar de richting waar de beer naar keek was ze er bijna zeker van dat het dier haar recht aan keek. Haar lichaam begon iets te trillen van angst waarna ze haar zelf omhoog drukte tegen de boom aan en ze het dier niet uit het oog verloot. Wat moest dat dier hier? Wie had ooit verzonnen om op dit eiland een beer los te laten! Ondanks dat ze eigenlijk de mutatie had om dieren te manipuleren was ze doodsbenauwd dat de beer haar aan zou vallen. "B-blijf, blijf." Sprak ze zacht terwijl de angst duidelijk in haar stem te horen was. "Z-zit." Sprak ze waarna ze vervolgens een soort zittend gebaar maakte met haar handen. Ze probeerde een uitweg te bedenken maar ze was bang dat als ze het ook maar op een rennen zou zetten dat het dier achter haar aan zou gaan. "Z-zit lief beertje" sprak ze terwijl ze haar stem luider en harder maakte waar door ze de beer dwong te zitten.
