Let's get out of this town {{ The big bad BEAR}}

Zelfs nu hij neer lag was hij gigantisch, hij nam evenveel plaats in als een auto gedaan zou hebben. Zijn enorme tanden kauwde met een enorme kracht op een groot bot dat hij hier in het bos gevonden had. De splinters vlogen in het rond, maar het deed hem niet veel, wat was zo een splinter vergeleken met zijn omvang? En Devon wist dat hij groot was, gemakkelijk het grootste beest dat door het bos op Genosha Island liep. Hij was zichzelf een beetje als de koning van het bos gaan zien, er was immers tot nu toe nog niets geweest die ‘capabel’ zou zijn om hem te overmeesteren, moest het nodig zijn. Al was hij wel niet vijandig ten opzichte van anderen die het bos betraden, de mutanten hier op het eiland waren namelijk om een reden hier: vrijheid. Een vrijheid die Devon hier zelf ook genoot, en anderen absoluut niet wilde ontnemen door ‘king of the forest’ te gaan spelen en zo problemen zou veroorzaken. Kortom: In zijn hoofd was hij wel een beetje koning, maar in realiteit niet. Hij spuwde een stukje bot uit en liet zijn tong langer dan nodig uit zijn mond hangen, want zo was hij nu eenmaal, altijd paraat om flauwiteiten uit te halen of mopjes te maken. Met een zachte kreun duwde hij zichzelf weer recht op zijn vier poten en schudde zijn enorme vacht uit waardoor er allemaal zand en takjes in het rond vlogen. Het werd herfst…

Half geschrokken, half nieuwsgierig keek hij op toen hij een enorm gebrul doorheen het bos hoorde echoën. Hij luisterde beter, was het wel een echo? Het geluid leek van niet ver te komen en hij spitste zijn oren om aandachtiger te luisteren. Nogmaals hoorde hij een brul en werden zijn gedachten bevestigd. Dit was een beer! Devon bromde zachtjes en begon heen en weer te wiegen op zijn vier poten. Sinds wanneer was er nog een mutant hier op Genosha die in een beer kon veranderen? Devon was er zeker van dat het een mutant was, want hij was hier nu lang genoeg en had nog nooit de aanwezigheid van een wilde beer opgemerkt. Hij liet zijn enorme klauwen in de grond zinken en zette zich af, waardoor hij met een enorme kracht vooruit schoot en de aarde waarover hij liep omgespit achterliet. Met denderede passen, waarbij zijn dikke vacht met elke pas mee bewoog, liep hij richting het geluid, met zijn verstand op nul. Hij moest en zou de andere shapeshifter ontmoeten, kostten wat het kost.


Met een ongecontroleerde sliding kwam hij tot stilstand, waardoor hij even onderuit ging doordat hij zo enthousiast kwam aangelopen. Verwoed krabbelde hij recht en liet zijn blik aandachtig de omgeving rond gaan, zoekend naar de aanwezigheid van een soortgenoot. Hij was er honderd procent zeker van dat het gebrul hier vandaan kwam en kon niet begrijpen dat er niemand hier was nu. Hij richtte zijn natte snuit naar de grond en nam enkele luchtstromen op, waardoor zijn vermoedens alleen maar bevestigd werden. Het was een beer, een vrouwelijke beer en ze moést hier in de buurt zijn. Gefrustreerd bromde Devon en voelde zijn keel trillen terwijl hij dat deed. Had ze zich nu werkelijk verstopt? Ongeduldig ging Devon op zijn achterpoten staan en wilde net zijn neus in de lucht steken voordat hij merkte dat de geur dichter was dan hij zelf vermoedde. Terwijl hij zo op zijn achterpoten stond, kwam hij met de bovenkant van zijn kop tot in de kruin van de boom, en het was toen dat hij bladeren voelde bewegen terwijl er geen windje aan de lucht was. Hij draaide zich om en stak zijn snuit dieper tussen de bladeren, totdat hij opeens op enkele centimeters af verwijderd was van een hoofd. Het hoofd van een grizzly beer. Verschrokken liet hij een oorverdovende brul horen en liet zich weer met een dreun op zijn vier poten vallen. Geschrokken sprong hij achteruit en keek nu omhoog naar de boom, maar er was niets meer te zien omdat ze zo verscholen zat. ”Damn girl, je liet me schrikken.” brulde hij haar toe en schudde verwoed met zijn kop om even weer op zijn positieven te komen. ”Waarom verschuilt een pareltje zoals jij zich in een boom?” Devon liet zich met een plofje op zijn achterwerk vallen en liet zijn blik geen seconde wijken van de bladeren waarachter ze verstopt zat. ”Kom naar beneden.” bromde hij op een enigszins vriendelijke, maar ook uitdagende manier.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Devon schrok van haar reactie, en nog niet een beetje. Haar vlijmscherpe tanden waren maar enkele centimeters van zijn fragiele snut verwijderd en hij kon haar hete adem in zijn gezicht voelen. Het was daardoor dat hij weer zo snel de grond terug opzocht en haar vanop een afstandje aankeek, veilig. Nu hij hier zo zat leek het vanuit zijn standpunt alsof er niets in de boom zat, zo goed zat de vrouwelijke beer verscholen tussen de takken van een enorme eikenboom. De grond trilde zachtjes onder haar gewicht toen ze zich op haar vier poten liet neervallen en Devon keek ervan op dat de tak haar had kunnen houden. Hij dacht het niet als een belediging, maar gewoon omdat ze toch wel een grote beer was, al bleef ze wel een stuk  kleiner dan hem. Maargoed dat hij haar hier geen opmerking over had gegeven, want ze leek allesbehalve goedgezind. Zijn groene ogen kleefden als het ware in die van haar om haar nauwelettend in de gaten te houden terwijl ze op hem afwandelde en voor hem tot stilstand kwam. Prompt voelde hij hoe ze een nagel tegen het zachte gedeelte van zijn keel zette en hij fronste zijn wenkbrauwen en bromde. ”Moet dat dan?” Onmiddellijk licht geïriteerd maar vooral geschrokken ging hij weer rechtop staan en torende nu toch heel wat boven haar uit. Maar ondanks dat hij zoveel groter was, voelde hij zich bedreigd, en zou je niet? Elke keer dat hij slikte voelde hij haar nagel in zijn vel priemen en hij zette een stap achteruit, wat had deze dame aan de hand? "Waag het niet om mij te commanderen." grauwde ze hem toe en Devon snoof sarcastisch, niet echt blij door de hele situatie. ”En waag jij het niet om mij te bedreigen.”

Hij volgde haar nauwlettend met zijn ogen toen ze rond hem begon te cirkelen en was lichtelijk verward. Welke reden had zij om zo tegen hem te doen? Devon zou haar nooit opzettelijk kwaad doen, tenzij met een grondige reden, en voor zover hij wist had hij geen foute ondernemingen gedaan. Al zag deze berin dat blijkbaar anders. ”Wie ben je?” brulde ze hem nog altijd op een pittige manier toe en Devon liet zijn nagels met een geïrriteerde zucht in de grond zinken. ”Blijkbaar geen vriend van jou.” Beet hij haar op dezelfde manier toe en schudde met zijn gigantische kop. ”Mijn naam is Devon.” bromde hij haar daarna tegen zijn zin toe. Hij was vriendelijk van aard, maar moest toch moeite doen om dat nu te blijven, aangezien hij net veel vriendelijkheid terug kreeg. Pas vanaf het moment dat zij een beter humeur op zou zetten, zou hij verder kunnen gaan met hoe hij werkelijk was. De berin cirkelde rond hem en terwijl hij daar gewoon stond te kijken, voelde hij hoe er zich boomwortels rond zijn poten wikkelden. ”Doe jij dit?” zei hij met zijn ogen op de grond gericht en probeerde een van zijn voorpoten lichtjes omhoog te trekken, maar hoe meer hij bewoog hoe strakker ze kwamen te zitten. ”Dit is geen goed idee,  meisje.” zei hij met zware spot en nam een dreigende houding aan. ”Op deze manier wil ik absoluut géén kennis maken, en geloof me, jij ook niet met mij.” Hij trok harder met de poot die hij net had proberen op te heffen en de takken kraakten onder de weinige kracht die hij erop zette. Als hij wil kreeg hij dit in een fractie van een seconde los, al had hij het gevoel dat dat haar niet zo zou zinnen en dat ze nog wel wat meer in haar mars had.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦

Als ze nog lang door was gegaan met cirkelen was hij duizelig geworden doordat hij zulke moeite moest doen om haar met zijn vervaarlijk kijkende ogen te volgen. Ze had hem immers ‘vastgeworteld’ en hij wilde haar geen enkele seconde uit het oog verliezen, ergens bang om hetgeen ze hem hem van plan was. "Ik ben nog niet zo gewend aan medemutanten." was haar excuus en Devon schudde niet begrijpelijk met zijn enorme kop om haar vervolgens met met een zware frons op zijn berengezicht aan te kijken. ”En dat geeft de toestemming om iemand onmiddellijk te bedreigen?” sprak hij haar op een bijna sarcastische manier toe. Hij keek naar zijn poten die langzaam weer vrij kwamen doordat de planten verdween. Waarschijnlijk had ze ze ‘teruggeroepen’, of op welke andere mogelijke manier ze dat ook kon doen. Devon klauwde met zijn nagels zacht door het zand en keek weer op naar de berin voor hem, die hem nog altijd nauwlettend in het oog hield, alsof hij haar elk moment zou aanvallen. Maar hij keek op net dezelfde manier terug. Het was meer dan duidelijk dat ze elkaar voor geen haar vertrouwden. ”Is dit je mutatie?” vroeg ze hem en Devon knikte kort, aangezien haar toon van spreken nog altijd niet vriendelijker geworden was. ”Ja, ik ben een shapeshifter. En in mijn menselijke vorm ben ik nog steeds even krachtig al nu.” bromde hij en deed een stap in haar richting, omdat hij het niet vertrouwde, het stukje grond waar net nog boomwortels uitgekomen waren. Al was hij er bijna zeker van dat ze dat praktisch overal tevoorschijn kon toveren. ”Jij ook veronderstel ik?” vroeg hij haar op dezelfde manier terug en knipperde enkele malen met zijn ogen toen de zon opeens fel in zijn gezicht scheen. Omdat hij erdoor verblind werd en haar niet meer kon aankijken deed hij een stap opzij, in de schaduw. ”Maar ik veronderstel dat jij qua class wel wat hoger zit dan mij.” Hij gebaarde met zijn kop naar de aarde die deels omhoog gekomen was op de plaats waar net de wortels nog hadden gekronkeld. Devon was tot zo een dingen immers niet in staat, wat er wel op moest duiden dat ze nog een mutatie ter beschikking had.

Devon liet zich met een plofje op zijn achterwerk vallen, zodat hij iets minder dreigend overkwam op haar. Hij was immers een stuk groter dan haar, maar hij had nogthans allesbehalve slechte bedoelingen. Behalve als ze hem zou blijven bedreigen, dan kon ze nog wel eens op zijn tenen trappen en het agressieve deel in hem wekken. Het liefste wat hij wilde was op een leuke manier een gesprek voeren, met hier en daar het nodige geflirt. Maar het leek er niet op alsof de berin daar goesting in had. Devon liet zijn expressieve ogen over haar glijden en zag hoe haar vacht lichbruin, op sommige plaatsen zelfs goud kleurde door de zon die door haar haren speelde. Qua uiterlijk was ze een veel mooiere beer dan hem, veel verzorgder en eleganter. Hij haalde een voorpoot van de grond en wreef ermee over zijn kin en keel, waar hij nog steeds kon voelen hoe haar nagel in zijn huid gepriemd had.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Oh darling, let's be adventures

Dat ze pit had, daar bestond geen twijfel over. En ondanks het feit dat ze zich zo ‘afschermde’ voor hem maakte niet dat Devon niet verder kon kijken dan dat. Hij zag iemand uitzonderlijk knap, iemand waar veel meer achter schuil ging dan de humeurige houding over haar lichaam. Ja, ze had hem even op zijn paard gekregen door hem zonder reden aan te vallen, maar hij vergaf het haar. Ze had zichzelf – of haar planten – terug getrokken, en dat was wat telde. ”Hmm, soort van..” herhaalde hij haar woorden met een zweem van nieuwsgierigheid in haar stel. ”Ik zal nog wel achter de rest komen.” Knipoogde hij haar met zijn lichte ogen toe, die fel afstaken tegen zijn bruine vacht. Het was wel meer als duidelijk dat het meisje niet uit zichzelf zou beginnen vertellen. Maar het was oké, het gaf Devon enkel maar een grotere uitdaging. En als er iets was waar hij van hield, dan waren het wel uitdagingen.

”En of het lukt.” wierp hij haar zonder nadenken terug en snoof zachtjes, lachend. Haar opmerking veranderde niets aan de blik in zijn ogen, integendeel. Het feit dat de berin opgemerkt had dat hij naar haar staarde, maakte het alleen leuker om te blijven verder staren. ”Je voelt je toch niet ongemakkelijk mag ik hopen?” Devon drukte zichzelf rechtop en schudde zijn dikke pels uit. In zijn ogen stond pure uitdaging te lezen. Hij was haar grenzen aan het testen, niet op een agressieve manier, eerder een competitieve, verleidelijke manier. Ze was veel sierlijker ten opzichte van hem, dat bewees ze nogmaals door zich tot in de puntjes uit te rekken en haar nagels in de aarde te laten wegzinken. Maar Devon was groter, en hoogstwaarschijnlijk ook stukken sterker. Hij torende enorm boven de berin uit en moest omlaag kijken als hij in haar ogen wilde kijken. Het stond hem wel aan, de grootste zijn. ”Voel ik daar een race aankomen?” bromde hij terug en trok zijn wenkbrauwen aangenaam verrast omhoog. Ze antwoorde niet, of toch niet met woorden. In plaats daarvan stoof ze er als de wind vandoor.

Devon brulde vrolijk en plantte zijn achterpoten in de aarde om zich daarna als een grote bol bruine pluis weg te katapulteren. Zijn sprongen waren enorm, elke pas die hij zette deed de grond daveren en liet enorme gaten achter op de plaats waar zijn poten neergekomen waren. Het duurde niet lang voor hij net achter de berin doorheen het bos denderde en zijn achterstand had ingehaald. Als hij zijn voorpoot naar haar uitstak en moeite deed, kon hij haar zo onderuit halen. Maar zo speelde je dit spelletje niet, of toch zeker niet met haar. En toen kreeg hij opeens een enorme tak in zijn gezicht waardoor hij verwoed met zijn ogen moest knipperen. Het was alsof de planten zich verplaatsten en alsof ze voor expres op zijn pad kwamen te staan. Devon bromde en schudde met een grijns zijn kop. Het zou hem in ieder geval niet tegenhouden. Hij vernielde elke plant die in zijn weg liep en hier en daar knapte jonge bomen doormidden als hij er met zijn gespierde schouder tegen aan liep. Alsof het tandenstokers waren, niet meer, niet minder. Wat hij ook zag, was dat hij geen berin meer volgde, maar.. Een poema.

Hij liet letterlijk zijn bek openvallen en snoof verward. Dus dat bedoelde ze met ‘Soort van’. Zijn ogen begonnen te fonkelen en hij liet zijn spieren nog wat harder werken. Devon sprong naar rechts zodat hij in een andere ‘pad’ tussen de bomen terecht kwam. Als hij naar links keek zag hij hoe de staart van de poema sierlijk met haar lichaam mee bewoog. Hier had hij het voordeel van geen ongewenste planten in zijn gezicht te krijgen, wat betekende dat hij zijn pas nog wat kon versnellen. En dat deed hij ook. Zijn spiermassa trilde mee met elke pas die hij zette en de trillingen die door de grond liepen waren onnatuurlijk hard. Er was geen enkel dier in de normale natuur dat zoiets kon veroorzaken, al kwamen olifanten aardig dichtbij. Uiteindelijk zag hij hoe hij op gelijke hoogte met haar liep, zij aan zij, maar met een rij bomen tussen hen in. Het was alsof ze renpaarden waren, elk op hun eigen parcours.

In de verte zag hij dat de bladeren minder het zonlicht filterden, wat erop duidden dat ze bijna op de open plek aangekomen waren. De zoete geur van het water drong zijn neus binnen en gaf hem nog een laatste adrenalinestoot naar de ‘finish’. Bijna synchroon kwamen ze de open vlakte opgesprint, beide aan een onnatuurlijke snelheid. Je kon wel zeggen dat het een mooie gelijkstand was, tenzij zij anders beweerde natuurlijk. Devon hield wel van uitdagingen, maar kon evengoed tegen zijn verlies. Plezier was voor hem veel belangrijker dan winnen, en wat hij wist was, dat hij aardig van hun stukje beweging genoten had. In de plaats van op het gras tot stilstand te komen, bleef hij nog wat verder rennen richting het meertje, om de laatste drie meter voor het water zichzelf af te drukken en met een enorme plons in het water te belandden. De eenden die op het water zaten vlogen verschrokken op. Toen hij boven water kwam spuugde hij een hele straal water uit en schudde met zijn kop waardoor de waterdruppels alle kanten op vlogen. Devon drukte zichzelf recht op zijn achterpoten waardoor het water nog net tot aan zijn middel rees. ”Vies van water?” wierp hij de poema toe en keek haar speels aan terwijl hij met zijn enorme poot water haar kant op spatte. Op haar mutatie kon hij later nog terugkomen, als de sfeer wat ontspannener was.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Oh darling, let's be adventures

Devon liet zich voor een moment terug in het water zakken, totdat enkel en alleen zijn ogen boven bleven. Via zijn neus blies hij lucht naar buiten waardoor er allemaal kleine belletjes aan de oppervlakte verschenen. Terwijl hij dat deed liet hij de blik van de Poema voor geen moment los. Het zou zonde zijn om niet naar die prachtige ogen te kijken, dus Devon zette zijn beste beentje voor en trok de meest uitdagende, speelse glimlach op zijn berengezicht. Hij wilde weten hoe ver hij kon gaan bij haar, en het feit dat ze zo mysterieus deed over alles – het meeste over zichzelf – prikkelde hem des te meer. ”Ja.” bij die woorden sprong ze op een tak die opeens uit het niets verschenen was. Een beetje verward duwde Devon zich opnieuw recht op zijn achterpoten zodat het water tot net boven zijn middel rees. Zijn dikke, bruine vacht was doorweekt en kleefde tegen zijn enorme lijf waardoor zijn spiermassa nog duidelijker werd. De tak leek aan haar wil te voldoen, en droeg haar tot net boven het water, ongeveer op dezelfde hoogte als dat Devon met zijn kop zat. ’Zo, zo, een mysterieuze dame ben je wel..’ bromde hij zachtjes en schudde kort met zijn kop waardoor water alle kanten op spatte. ”Waag het om mij in het water te trekken.” Een soort grijsje verscheen op Devon zijn enorme muil en hij keek naar haar pluizig uitziende pootjes die langs de tak naar beneden hingen en net niet het water raakten. Zie ik eruit als iemand die je in het water zou duwen?’ zei hij terwijl hij uitdagend zijn ogen in zijn oogkassen liet rollen. Oh, little did she know..

Zoals ze zelf eigenlijk al had kunnen verwachten, strekte Devon zijn voorpoot uit, greep de dikke tak waarop ze lag te luieren vast met zijn klauwen en trok hem een stuk naar beneden waardoor ze moeite moest doen om haar evenwicht op de tak te bewaren. De boom aan de oever, waar de tak nog aan verbonden was kraakte vervaarlijk, maar hield goed stand. Devon liet zich met een speelde grijns langzaam onder water zakken, waardoor de tak ook alsmaar meer en meer bleef zakken en uiteindelijk haar poten langzaam het water raakten. ’Klaar voor een plonsje?’ vroeg hij haar liefjes en deed zijn bek vrolijk open waardoor hij haast leek te lachen. Zijn ronde oren liet hij heen en weer wiebelen, voordat hij kracht op de tak uitoefende en hem volledig onder water duwde, en zo in een weg ook de poema mee onder trok in zijn greep. Eens ze onder water lag liet hij de tak schieten en hoorde hoe het hout opnieuw kraakte. Een zachte brom van plezier weerklonk over zijn lippen en hij keek naar de belletjes water die boven kwamen, een eindje verder, waar ze onder water was gegaan. Devon stak uiteindelijk zijn beide voorpoten op die plek onder water en tastte naar de poema onder water. Hij hof haar half uit het water en hield haar losjes tussen zijn voorpoten terwijl hij opnieuw een plezierige brom uit zijn keel liet opborrelen. Met fonkelende oogjes keek hij haar aan, om in te schatten hoe boos ze was, of dat ze er toch niet een heel klein beetje mee kon lachen? Hij was immers wel zo’n gentleman geweest om haar erna weer boven water te hijsen, dus ze zou het wel oke vinden, toch?...

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Er was een heuse tweestrijd bezig. Langs de ene kant vond ze het water aanlokkelijk, maar langs de andere kant wou ze het liefst dat het zover mogelijk van haar weg bleef. Gelukkig waren er dingen die haar afleidde, zoals de gedachten over hoe ze de arrogante grijns van de beer zijn snuit kon halen. Misschien kon ze daar het beste mee beginnen als ze dichterbij kwam. Dus toen een tak voorbij schoot, sprong ze er met haar katachtige souplesse op. Natuurlijk maakte ze het zichzelf direct gemakkelijk en ging ze op haar buik liggen. Haar kop rustte op de tak en haar pluizige poten hingen enkele centimeters boven het water. Slechts haar staart bewoog regelmatig heen en weer, een teken dat ze meer dan alert was. "Ja, ja eigenlijk wel," Grauwde ze hem toe, zonder haar blik af te wenden. Ze hield elk spiertje van hem in de gaten. Zijn glimlach die andere meisjes normaal in zwijmen moest laten vallen, had op haar geen enkel effect. Het maakte haar alleen nog maar koppiger en afstandelijker.

Het water droop van zijn dikke, donkere vacht af en Dahlia zag hoe de spieren eronder werkte toen hij zijn poot uitstrekte naar de tak waar ze op lag. Ze schoot overeind, maar kon niet verhinderen dat zijn grote poot de tak naar beneden duwde. Het gekraak van de boom aan de oever klonk als een gepijnigde kreet in haar oren. Ze duwde haar klauwen diep in de tak om niet naar voren te slippen en leunde zoveel mogelijk naar achter. Haar ogen spuwde vuur en als ze hem had kunnen dood bliksemen had ze dat hier ter plekke gedaan. "Waag het," Siste ze tussen opeen geklemde kaken. Dahlia kon werkelijk geen kant uit en de blije uitdrukking op het gezicht van de beer maakte dat ze de drang om haar klauw over zijn gezicht te halen nog harder moest onderdrukken.

Het leek alsof ze in slow motion zag hoe Devon de tak nog verder naar beneden duwde. De poema probeerde uit alle macht naar achteren te krabbelen, maar het leek niet te helpen. Haar pluizige poten werden al nat en niet lang daarna kwam het koude water aan haar buik. Ze blies kwaadaardig naar de beer, daarna verloor ze haar evenwicht. Met een luide plons belande ze in het water en de kou prikte als duizenden speldenprikjes in haar huid. Voor ze boven kon komen voelde ze al twee reusachtige, natte poten haar oppakken. Hoe waagde hij het. Als een verzopen kat -wat ze eigenlijk ook was- kwam ze boven water. Zijn oogjes fonkelde van plezier, die van haar van woede. Ze had geen tijd nodig om te beslissen wat ze nu precies ging doen. In minder dan een seconde hield hij in plaats van een poema een lang meisje met donkere haren vast. Haar lippen waren tot een smalle spleet gevormd en nog geen seconde na haar verandering had ze haar lange benen al om zijn pluizige nek geklemd. Vervolgens draaide ze haar lichaam zo dat Devon meegetrokken werd en sloeg hem zo het water in. Zijn gewicht veroorzaakte een enorme plons en Dahlia sprong onmiddellijk recht. Ze had haar handen voor haar hoofd en haar benen lichtjes gespreid. Ze stond klaar voor een gevecht. "Zo'n vergissing zou ik niet nog eens maken als ik jou was," Siste ze hem toe, terwijl ze vlug haar vingers door haar natte, zwarte haren liet glijden. Haar lichaam trilde, niet van uitputting, maar van pure woede. Hoe durfde hij haar zomaar in het water te duwen. Als hij niet snel met een ontzettend, maar dan ook echt een ontzettend goed excuus kwam, had hij problemen.

Spoiler:

tag: name | words: xxx | notes: i love you

Hij had de poema tussen zijn poten zoals een ware huismoeder haar was zou vasthouden alvorens ze die op de draad te drogen hing. Iets wat dit katje ook wel zou mogen gebruiken, want het water stroomde als kleine watervalletjes van haar vacht af. Nieuwsgierig zocht hij haar ogen op, om daarna onmiddellijk een blik uit te wisselen. Als de blik van Devon op zonneschijn had gestaan, stond die van haar zeker op donderen. Als blikken konden vermoorden. Eerlijk? Hij schrok er wel van, van de hoeveelheid woede die iemand hem met één simpele blik kon toewerpen. In minder dan een fractie van een seconde moest hij zijn greep aanpassen en zijn poten wat dichter bij elkaar brengen om de poema niet te laten vallen.. Ofnee! Devon knipperde verwoed met zijn ogen toen hij zag dat er opeens een meisje in zijn poten hing. Voor hij had kunnen lossen -al was dat waarschijnlijk ook geen goed idee geweest- voelde hij hoe haar slanke benen zich rond zijn hals hadden geworsteld. Ze pasten er niet helemaal omheen, maar toch, de kracht die erachter zet was onvoorstelbaar. Devon sloeg een verschrokken kreetje en drukte zich recht op zijn achterpoten waardoor hij haar gewoon mee de lucht in hees, zeker anderhalve meter boven het wateroppervlakte. Vanop afstand zou het er waarschijnlijk niet uizien, een kolosale beer die onder handen genomen werd door een meisje dat misschien..tien? keer in zijn lichaam had gepast. Voor een moment werd hij ontnomen van zijn adem en bracht hij zijn voorpoten omhoog als poging om haar rond zijn hals uit te halen, maar nee, daar kreeg hij de kans niet voor.

Het meisje draaide soepel rond zijn hals heen en nog voor hij het goed en wel doorhad werd zijn massieve lichaam recht in het water gekegeld. Devon hield zijn adem in en sloot zijn ogen, toen hij onder water terecht kwam. Langzaam gleden haar benen rond zijn hals uit en herwon hij zijn vrijheid. Onder water veranderde hij, van de beer terug naar de jongen en hij drukte zicht op zijn blote voeten recht, die diep wegzonken in de vieze drats op de bodem van het riviertje. Toen hij rechtopkwam was hij naakt, want helaas had hij niet de gave om net zoals het meisje weer kant en klaar in zijn kleren te staan. Het waterniveau kwam net tot onder zijn navel, en licht hijgend keek hij haar aan. Met zijn hand streek hij over zijn hals, waar haar benen zojuist nog gezeten hadden. ”Zo’n vergissing zou ik niet nog eens maken als ik jou was.” Devon spuwde een restje water uit en schudde met zijn hoofd waardoor de druppels water uit zijn haar vlogen. ’Doe effe chill..’ sprak hij tussen het ademen door en keek haar met een zweem van afkeuring aan. ’Sinds wanneer voelt een onschuldig spel aan als een poging tot moord?’ hij haalde een hand door zijn haren als poging om ze wat volume te geven, maar door het water bleven ze plat. Al was het niet zo erg, want zij zag er evenzeer uit als het meisje van The Ring. ’Ik was echt niet van plan om je te verdrinken, moest je dat denken..’ ja, net zoals zij klonk hij ook redelijk geïrriteerd. ’En voor moest je bang zijn: Water droogt.’ Devon schudde afkeurend met zijn hoofd en trok nog een laatste keer een wenkbrauw op alvorens hij met zijn ogen rolde en zich van haar wegdraaide. Dit spelletje was mooi over. Hij bracht zijn benen in beweging en baande zichzelf een weg doorheen het water, richting de oever. Daar liep hij zonder schaamte recht omhoog, waardoor eerst zijn onderrug, billen, onderbenen en zo vervolgens ook de rest van zijn lichaam zichtbaar werd. Eenmaal op de oever beet hij op de binnenkant van zijn wang, draaide zich zonder schaamtegevoel om en wierp haar de volgende woorden nog sarcastisch toe: ’Of misschien dat je plantenvriendjes je wel willen helpen afdrogen.’

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Dahlia was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en dat had Devon ze net ondervonden. Ze had hem gewaarschuwd, ze had duidelijk 'néé!' gezegd en hij had het genegeerd, dus moest hij de gevolgen maar ondervinden. En die waren groot. Dahlia was al zo oud, had al zoveel dingen gedaan, waaronder gevechtssporten. Al hielp haar mutatie daar natuurlijk ook wel een beetje in. Devon was duidelijk ook geïrriteerd geraakt en dat voelde als een overwinning bij Dahlia. ’Doe effe chill.. Sinds wanneer voelt een onschuldig spel aan als een poging tot moord?’ Zijn ogen waren ook aan het donderen, al deed hij precies nog moeite om het te verbergen. Dahlia niet, haar al donkere ogen stonden totaal stormachtig.

"Ik heb duidelijk gezegd dat je het niet moest doen! Nu moet je de gevolgen maar dragen," Kaatste ze even hard terug terwijl ze haar zwarte haren naar achteren schudde. Het water klotste zachtjes tegen haar natte benen aan. Het korte, comfortabele kleedje dat ze aanhad was natuurlijk ook helemaal doorweekt en ze wou niet weten hoe haar favoriete blauw-zwarte schoenen er nu wel niet uit zagen. Dat probleem had Devon duidelijk niet, al hoopte ze wel dat hij nog een of andere onderbroek of zwembroek aanhad die ze nu niet kon zien door het water. Dat hoopte ze echt. ’Ik was echt niet van plan om je te verdrinken, moest je dat denken..’ Haar antwoord was een perfecte eyerol. "Alsof dat gelukt was," Dahlia toonde bijna nooit emotie, misschien enkel op zwakke momenten of zoals nu, als ze heel erg geïrriteerd was. Het was nog steeds haar eerste dag hier, Daphne was nog steeds vermist en dan kwam ze zo iemand tegen. Haar geluk was duidelijk gedropt.

Terwijl Devon zich terug baande naar het droge, leunde Dahlia kwaad tegen de tak die nog steeds boven het water hing, wachtend op haar bevel. Haar kwade ogen boorde zich in zijn gespierde rug en het verbaasde haar dat er nog geen twee gaten gebrand waren. Haar aandacht gleed even af naar de bosrand om haarzelf terug tot rust te brengen, maar toen ze terug naar Devon keek, stond hij volledig naakt op de oever zonder enige schaamte. "Dévon!" Gilde ze terwijl ze haar handen voor haar onschuldige ogen sloeg, "Doe iets aan," Ze had haar ogen op elkaar gedrukt achter haar handen die nog steeds nat waren. Na enkele seconden keek ze opnieuw, maar Devon stond nog altijd onbeweeglijk en met een lichte smirk op zijn gezicht op de oever. "Bij Artemis Dévón!" En haar handen waren weer voor haar ogen. Had die jongen nu geen enkel grijntje schaamte?

Blind liep ze richting de oever. Waar ze aankwam zonder in het water te vallen, mede door haar balans, maar vooral door haar mutatie. Nu ze er zo over nadacht kon ze zich echt geen leven meer voorstellen zonder haar mutatie. "Heb je nu al iets aan?" Ze had haar linker hand voor haar beide ogen gedaan en met haar rechter zocht ze naar steun op de oever. "Hoe kan ik nu in godsnaam ruzie met je maken als ik je niet kan aankijken," Een lichte glimlach lag op haar lippen, maar die verdween weer toen ze recht ging staan met haar hand nog steeds voor haar ogen.

tag: name | words: xxx | clothes: x

De gevolgen maar dragen? Devon rolde lichtelijk geïrriteerd met ogen terwijl hij de oever op wandelde. ”Alsof dat gelukt was.” wierp ze hem nog toe en hij bromde er half onverstaanbaar achterna: ’Je mag van geluk spreken dat ik geen moeite deed.’ Oké, ze was sterk geweest, maar Devon was er steevast van overtuigd dat hij haar gemakkelijk de baas was gekunnen als het effect van verassing niet had meegespeeld. Wist hij veel dat hij hier met een of andere godin te maken had. Maar dus, hij had besloten om het water te verlaten, had allesbehalve zin om zijn tijd te verdoen aan een of ander meisje dat niet eens met een onschuldige grap overweg kon. Het was niet eens kóud, dus waarom had ze een reden om zo door het lint te gaan? ’Meisjes..’ bromde hij er vervolgens ook nog achterna voordat hij zich omdraaide en een voorstel deed dat haar plantenvriendjes haar gerust konden helpen met afdrogen. ”Dévon!” Hoorde hij haar opnieuw krijsen, dit keer eerder gechoqueerd dan boos. Hij stond nog steeds met zijn rug naar haar toe, maar moest zacht gniffelen om deze reactie. ’Ja?’ vroeg hij zo onschuldig als het maar kon en draaide zich prompt om. Schaamtegevoel? Amper. Hij zag hoe Dahlia haar handen voor haar ogen had geslagen, en om de scène nog wat extremer te maken plaatste hij doodleuk zijn handen in zijn zij. ”Doe iets aan.” Hij reageerde niet, het enige wat hij deed was haar zelfingenomen toegrijnzen. ”Bij Artemis, Dévón!” Hij zuchtte, rekte zich daarbij op zijn dode gemakje uit en onderdrukte een geeuw. ’Het is je eigen fout hoor.’ begon hij, weer helemaal in zijn element. ’Als jij mijn onschuldig grapje niet zo serieus had genomen, mij niet had aangevallen, dan was ik helemaal niet terug moeten transformeren.’ Hij stond haar doodleuk in zijn adamskostuum de les te spellen, en hij moest toegeven dat hij ervan genoot. Op deze manier kon hij haar tenminste ‘terugpakken’ voor haar aanval, zonder dat ze in zijn buurt durfde te komen.

Hij moest zacht lachen toen hij haar de oever op zag strompelen, zowel haar kledij als haren tegen haar aan klevend. ’Nope, nog steeds naakt.’ zei hij triomfantelijk als antwoord op haar vraag. ’Goh, je hebt meerdere opties hoor. Ofwel stop je gewoon met ruzie maken. Ofwel doe je zelf je kleren ook uit, dan staan we even. Ofwel kom je gewoon zó dichtbij dat je enkel mijn gezicht ziet.’ Devon stond de hele tijd breed te grijnzen, blij dat hij op deze manier de situatie weer in zijn hand had. Op het moment dat hij een minuscule glimlach op de lippen van Dahlia zag, trok hij geamuseerd zijn wenkbrauwen op. Dus ze kon het grappige er toch nog een beetje van inzien? Want je moest toegeven, het was ronduit komisch wat er gebeurd was, en nog steeds gebeurde. Devon gniffelde en liet een tevreden zuchtje weerklinken alvorens hij een stap opzij deed en uitreek naar een groot eikenblad. Eens hij dat geplukt had, hield hij het netjes met een hand voor zijn privé zaakje. Met zijn andere hand knipte hij in zijn vingers. ’All clear.’ wist hij haar te vertellen en glimlachte haar op een onschuldig duivelse manier toe. Ja, hij voelde zich wel een Griekse god zo. ’Komaan, haal je beste uitbranders boven, dan hebben ik die ook in een weg gehad en dan kan ik terug naar school keren.’ hij gebaarde met zijn duim naar de gigantische gebouwen die vaagjes in de verte doorheen de bomen te zien waren.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦