The soul that sees beauty may sometimes walk alone {Storm}

.Always live before you die.

De stilte die door het bos hing op dit tijdstip was haast akelige te noemen. Hij vroeg zich nog steeds af waarom ze hier was, waarom ze ervoor koos om in een donker leeg bos rond te hangen waar je misschien wel moeilijk je weg terug naar je kamer zou kunnen vinden. Ze had misschien mutaties die haar daarbij konden helpen maar ze bleef nog steeds een kind, een klein meisje en het was verontrustend dat ze dit zo helemaal alleen deed. Wat zei dat over haar? Dat ze dapper was, of dat ze misschien al genoeg had meegemaakt om dit niet erg te vinden? Storm stelde zich altijd vragen als kleine kinderen dingen deden die ze niet hoorde te doen op een bepaalde leeftijd. Net die keer dat zijn broertje plots niets meer met laptops, playstations en dergelijke te maken wou hebben. Achteraf bleek het dus dat ze hem lui noemden en daarom wilde hij geen spelletjes meer spelen en zat hij altijd stil te lezen. Gelukkig had Levi toen een grote broer die er voor hem was. Dit vond hij ook zo’n bizarre situatie, een klein meisje alleen in een donker bos … Gelukkig was hij er, ondanks dat ze eigenlijk volkomen veilig was op het eiland.

Toen ze vertelde over enge spinnen werd zijn beeld over haar al meteen een heel stuk normaler. Er was toch noch iets waar ze bang van was, spinnen. ‘Als er spinnen zijn dan ga je maar op de rand van je bed zitten,’ hij zweeg en praatte een beetje zachter, een beetje onheilspellender. ‘En je zegt hen dat als ze niet weg gaan, er een grote wolf zal komen.’ Hij keek haar met een kleine glimlach aan alvorens hij verder ging. ‘Net als in het verhaaltjes, als ze niet weg gaan dan zal de grote wolf ze op eten.’ Hij zweeg en tikte zijn vinger kort zachtjes tegen haar handje. ‘En dan ben jij weer volkomen veilig.’ Glimlachte hij nu wat breder, nog steeds geruststellend. ‘Ze zijn meer bang van jou dan jij bang bent van hen. Je kan nog altijd zelf een kleine wolf worden, of een beer of een ander dapper dier.’ Als hij haar nu niet overtuigd had dat wist hij ook niet meer wat kon helpen. Uiteindelijk, hij had een zwak voor kinderen. Zelf als ze in het holst van de nacht aan zijn kamer zou aankloppen voor een spin, de kans was groot dat Storm nog mee zou gaan ook.

Het was moeilijk om uit te leggen aan een kind wat er allemaal in hem afspeelde. Hij wilde haar niet vertellen over de grote boze weerwolf bij volle maan want dat was geen lectuur voor kinderen van haar leeftijd. Maar hij wilde haar wel duidelijk maken hoe gevaarlijk hij was, en dat kon hij echter eenmaal doen door te vertellen over zijn hard. Ze luisterde zou aandachtig dat het vertederend was, en ze probeerde duidelijk ook haar steentje bij te dragen door haar eigen mening erover te geven. Hij keek haar aandachtig aan terwijl ze langzaam geconcentreerd begon te praten, hij knikte enkel zachtjes, liet haar rustig uitpraten. ‘Zoiets.’ Stemde hij uiteindelijk in met een blik op de hartslagmeter. ‘Je moet inderdaad een beetje voorzichtiger zijn met me. Spannende dingen vind ik niet altijd zo leuk meer.’ Glimlachte hij, in de hoop dat hij de hardheid van dat feit was kon wegnemen. Hij kon sporten, hij kon zijn hartslag razendsnel omhoog krijgen maar zolang er geen directe mensen in de omgeving was. En hij had haar al één keer in gevaar gebracht, hij was het niet van plan nog eens te doen.

Haar broer was blijkbaar niet het beste voorbeeld voor iedere jongere zus. Het idee alleen deed Storm wel grijnzen. Haar gegiechel maakte het enkel maar erger, het had zo’n helderheid en optimisme dat Storm eventjes helemaal vergat dat hij eigenlijk een weerwolf was. Ze werd immers helemaal groot en stoer toen hij haar wilde terug brengen naar haar kamer maar ze weigerde. Storm bracht zijn handen in een afwerend gebaar naast zijn lichaam omhoog, alsof hij zich zou gaan over geven. ‘Mijn excuses.’ Zei hij op een fake nederig toontje. Het was als die keer dat zijn broer naar “Hoe tem je een draak” had gekeken, toen was hij ook onophoudelijk de grote held met zijn stoffen draak. Die Storm dan nog wel had mogen maken. Maar het was kinderfantasie, en Storm ging er altijd op in. ‘Dan blijven we gewoon. Maar heb je het niet koud?’ Vroeg hij uiterst beleefd, dat mocht hij toch wel vragen aan deze stoere dame?

Het gesprek kreeg echter een hele onverwachtste wending toen hij te weten kwam dat haar broer eigenlijk ook zijn “broer” was. Dat ze het beide over dezelfde hadden, Devon Garnet. Van alle mensen op aarde uitgerekend hem. Storm wist in eerste instantie helemaal niet wat hij moest zeggen buiten het feit dat hij naar zekerheid vroeg. Devon had een soort van pleegzus? Het enige wat hij wist was dat Devon wel op verschillende plaatsen had gewoond maar dit was nieuw. En ze had hem enkele dagen geleden gezien en Devon had er helemaal niets over gezegd. Hij stond letterlijk eventjes met zijn mond vol tanden tot ze bevestigde dat ze het over dezelfde Devon hadden. Haar enthousiasme was laaiend, zoveel lof had ze over haar broer, Devon. ‘We kennen elkaar.’ Antwoordde hij voornamelijk omdat hij niets tussen haar vrolijkheid in kreeg. Hij bleef nog steeds gehurkt zitten, grotendeels omdat hij het nog steeds op een rijtje probeerde te krijgen. Toen ze zich voorstelde kwam hij weer een beetje op aarde, er verscheen een charmant vriendelijke glimlach op zijn lippen. ‘Aangenaam je te leren kennen Kylie.’ Net een echte prins drukte hij een kusje op de rug van haar hand. Ze ging gelijk verder over Devon, natuurlijk, hij was het middelpunt van dit gesprek geworden en Storm vond het niet eens zo erg. Bij de vraag schudde hij langzaam zijn hoofd. ‘Nee, hij heeft me er nooit iets over verteld.’ Gaf hij eerlijk toe. En het was vreemd, er leek plots een gat tussen hem en Devon te zitten dat hem nooit eerder was opgevallen. Ze moesten dringend eens praten en deze keer niet over Storm zijn problemen. Hij zag dat ze er eventjes droevig van werd. ‘Maar ik ben zeker dat hij het niet zo bedoeld, de laatste tijd heeft hij het heel druk.’ Zei Storm gelijk, om haar op te vrolijken. Dat Devon het druk had met de weerwolvenkant van Storm hoefde niemand te weten, of met de dames … nee, niet voor Kylie haar oren. Toen ze immens begon over zijn broertje, over Levi, kwam er iets bedroeft op zijn gezicht. ‘Ik denk dat hij goed zit, veilig en wel thuis, zonder mutaties.’ Glimlachte hij somber, al glimlachte hij wel. Levi hoorde hier niet en dat wilde Storm koste wat kost uitstellen.

Kylie vertellen dat Devon al een beetje zijn broer was, of in ieder geval dat hij hem al gebruikte vond ze blijkbaar niet leuk. ‘Ik ken hem drie maand Kylie, hoelang heb jij hem gekend?’ Vroeg hij een tikkeltje nieuwsgierig, het moest toch langer zijn dan drie maand? ‘Ik ben zeker dat je meer van hem weet dan ik dat doe. Trouwens, iedereen kan hem gebruiken.’ Dat klonk zo verkeerd in zijn hoofd maar hij praatte hier op kinderniveau, hij moest zich wat aanpassen. ‘En ik ben zeker dat je erbij zult gaan horen. Iedereen is hier namelijk één grote happy familie.’ Verzekerde hij haar. Hij wreef kort eens door haar haren en glimlachte optimistisch. Haar vraag immers deed hem kort het bos instaren. Was Devon gelukkig? Hoe moest hij dat nou weten? ‘Hij is altijd vrolijk en opgewekt, hij slaapt nog steeds veel. Maar hij maakt vrienden, doet leuke dingen dus ja,’ Storm zweeg en haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het wel.’ Devon was in ieder geval gelukkiger dan Storm, zoveel was zeker …

tag: Kylie --- words: 1329 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Vond Kylie het eng om door een donker bos te lopen? Nee. Waarom zou ze ook? Het donker was precies het zelfde als dat het licht was. Er kon wat veranderen door blaadjes die de lucht in werden gelanceerd door wat wind dat tussen de bomen door ging. Takjes konden op de grond vallen, maar dat waren maar van die kleine details. Ja, als er ineens bomen ging lopen en op een geheel andere plek ging staan dan zou ze wel even bang zijn. Maar als het overdag gebeurde dan kon ze in een aapje veranderen en mee bewegen met de bomen. Misschien zou ze de bomen nog een dansje kunnen leren. Niet dat ze erg goed was of wat dan ook, maar het was maar een voorbeeld. Ze zag in ieder geval in alles iets positiefs, waardoor ze wel een glimlach kreeg. Behalve in spinnen en muizen. Maar dat was gewoon iets waar ze zo bang voor was dat ze er niet iets positiefs in kon zien. Nu Storm bij haar was kon hij haar beschermen voor de spinnen en muizen. En zij kon hem de positieve dingen in het leven laten zien. Zoals bomen die bewegen die konden en dansen konden. Dat zou echt bij iedereen een glimlach brengen zelfs bij de mensen die niet wilde lachen zouden lachen.

Het gesprek over kamergenootjes liep over naar haar angst voor spinnen. Het was een typische angst van kinderen. Iets waar ze misschien later over heen kwamen of nooit. Het lag gewoon aan het feit waardoor ze er angst voor hadden gekregen of zo iets dacht ze. “Als er spinnen zijn dan ga je op de rand van het bed zitten,” sprak hij. Er was alleen een probleem. Zij zou haar eigen kledingkast op vluchten en keihard gaan gillen. Zo ver mogelijk van de spin verwijderd en zo hard gillen tot iemand haar zou gaan redden. Maar wat hij zei zou misschien een stukje beter zijn. “En je zegt hen dat als ze niet weg gaan, er een grote wolf zou komen,” zei hij met een glimlachje. Ze zag het al voor zich hoe zij op de kast zat en hij haar deur in kapot maakte om haar kamer in te komen. Haar redder. Hij vertelde verder en de glimlach kwam al snel weer teug op haar gezichtje. Het was wel allemaal waar wat hij zei, maar toch zo snel kwam ze niet van haar angst af. “Maar is het goed als ik op mijn kast kruip en ga gillen?” vroeg ze voor de zekerheid. “Ik ben namelijk zo bang dat ik niet rustig op m’n bed kan zitten zonder te gillen over hoger te gaan, snap je?” legde ze uit. Hopend dat hij het wel zou begrijpen. “”En als ik gil dan weet jij gelijk waar je moet zijn om de prins uit te hangen,“ vervolgde ze lachend. Ze zag hem al op een wit paard als grote wolf. Dat maakte het hele plaatje gelijk af.

Ze vond het niet leuk dat Storm zich moest inhouden in verband met zijn hart. Ze wilde graag met hem spelen en doen, maar als ze voorzichtig moest zijn ging al snel het spannende van het spel er af. Voor al als het ging om verstoppertje dan moest heel stil zijn en een verstop plek zoeken. Of zij moest hem zoeken. Maar dan had ze snel de neiging om hem hard te laten schrikken en dan zou het zelfde gebeuren als dat ze op hem was afgerend als welp. Ze was er zelf ook van geschrokken en wilde het liefst niet dat het nog een keer zou gebeuren, Het was dan ook beter dat ze hem vertelde dat ze het begreep en een paar voorbeelden noemde waarmee ze rekening moest houden. Hij had geluisterd naar haar, iets wat wel goed voelde. Gelukkig werd ze dan zo niet als een kleine grappend kind gezien, maar ook iemand die serieus kan zijn. “Zoiets,” stemde hij in. Ze volgde zijn blik naar zijn hartslagmeter en wachtte rustig, toen hij weer verder sprak:“Je moet inderdaad een beetje voorzichtiger zijn met me. Spannende dingen vind ik niet altijd zo leuk meer.” Ze knikte begrijpend. Waarschijnlijk zou ze spannende dingen ook niet zo leuk vinden als ze in zijn schoenen stond. Ook al zou het wat moeilijker zijn voor haar, omdat ze nog jong was. “Maar zou je verstoppertje of tikkertje nog wel leuk vinden om te doen?” vroeg ze nieuwsgierig. En een beetje hintend om toch met haar te spelen, maar dan wel op een voorzichtige manier natuurlijk. En wie weet, misschien wou hij wel spelen als Devon er bij was. Hij zou Storm echt goed hard vast houden voor al het uit de hand zou lopen.

En over Devon gesproken. Ze kon haar mondje niet houden over haar broer. Hoe ze nu over hem praatte vond ze het stiekem wel een beetje jammer dat hij niet mee was naar het bos. De reden was niet omdat Storm bezorgd was dat ze nu helemaal alleen was in het bos. Dat kon haar namelijk weinig schelen. Maar haar comeback die ze had om in een panda te veranderen en dikke kung fu actie’s had, was gewoon iets waar hij niet om heen kon. Hij bood zijn excuses aan, waarna ze accepterend knikte. Ja, dat mocht dan wel even duidelijk zijn. “Dan blijven we gewoon. Maar heb je het niet koud?” vroeg hij beleefd. Ze keek even naar haar armpjes en ze moest het toch wel even eerlijk bekennen. Ze had best wel koud, daarom was ze ook veranderd naar een dier met een dikke vacht. Iets wat nu niet het geval was. “Ja eigenlijk wel,” bekende ze zachtjes. “Dat was ook de reden waarom ik veranderd was naar een wolf,” ze sprak als ze echt had veranderd naar een grote wolf, maar het eigenlijk gewoon een jong dier was. Maar daar ging het niet om. Het ging om het feit dat ze het koud had.

Kylie ratelde maar door over Devon. Er veel gewoon zoveel vertellen en te delen dat de glimlach niet meer van haar gezicht af kwam. Het had niet heel lang geduurd tot hij weer bij haar weg moest om een of andere reden, maar ze dacht nog altijd aan hem. Ze was zijn manier van spreken, lopen en bewegen niet vergeten en zal dat dan ook nooit doen. Het was geweldig om zo over hem te praten als of hij het belangrijkste was wat er in haar leven was gebeurd. En om heel eerlijk te zijn was hij ook het belangrijkste wat er in zijn leven was gebeurd. Stiekem hoopte ze dat Storm daar nu ook bij hoorde, omdat hij vertelde dat hij hem kende. Devon was zijn kamergenoot en zijn “broer” zoals hij dat noemde. Storm moest het dan wel even allemaal verwerken, maar dat was voor haar niet iets wat haar tegen hield om door te praten. Als ze eenmaal iets leuk vond om er dan vervolgens over te praten dan zat er gewoon geen stop op. Kom op zeg, Devon was een geweldig persoon waar iedereen wel iets van moest weten. En ze vond het dan ook geen probleem om er over door te praten met de enthousiasme die van haar af straalde, terwijl ze verder sprak. Ze werd alleen kort onderbroken om zichzelf aan hem voor te stellen. Dan wist hij ook gelijk wie Devon’s zusje was. Iets wat wel belangrijk was als hij meer over hem wilde weten. Ze vond zichzelf niet zo belangrijk om over haar zelf te vertellen, maar Devon was gewoon een heel ander verhaal. En dat was ook wel aan haar te merken. “Aangenaam je te leren kennen Kylie,” zei hij hoffelijk, terwijl hij een kusje op de rug van haar hand gaf. Lichtjes bloosde ze en zakte ze een beetje door haar benen heen om op een prinsesachtige manier te buigen. Ze knikte en glimlachte beleefd.

Het duurde alleen niet lang tot ze weer door begon te ratelen over Devon. Nja, nu was het meer vragen stellen over hem. Vooral omdat ze er nu achter was gekomen dat hij het nog nooit over haar had gehad. Iets wat haar wel raakte. Het gevoel was alsof er nu een gedeelte minste, iets wat niet klopte. “Nee, hij heeft me er nooit iets over verteld,” gaf hij toe, waarna ze wat sipjes naar beneden keek. Was ze niet zo belangrijk geweest voor Devon? Was ze maar een persoon geweest die hij heeft gekend niet meer? De vragen die in haar hoofd stormde maakte haar wel erg droevig. En even wist ze dan ook niets meer te zeggen. “Maar ik ben zeker dat hij het niet zo bedoeld, de laatste tijd heeft hij het heel druk,,” zei hij gelijk. Ze begreep wel wat hij probeerde te doen, maar dat maakte de leegte nog niet minder. “Maar ik heb eigenlijk elke dag aan hem gedacht, toen hij weg was,” bekende ze zachtjes, nog steeds weg kijkend. “Ik vind het alleen niet leuk dat hij mij vergeten is,” zei ze om hem een beetje duidelijk te maken waar ze eigenlijk mee zat. Niet wetend of dat was wat hij wilde horen, maar ze wel uit haar mondje liet gaan.

“Ik ken hem drie maand Kylie, hoelang heb jij hem gekend?” vroeg hij nieuwsgierig. Ze zuchtte nadenkend en wriemelde wat met haar handjes voor haar buikje. Voor ze antwoord kon geven ging hij verder. “Ik ben zeker dat je meer van hem weet dan ik dat doe. Trouwens, iedereen kan hem gebruiken.” Begrijpend knikte ze en voorzichtig begon ze hem weer aan te kijken. “En ik ben zeker dat je erbij zult gaan horen. Iedereen is hier namelijk één grote happy familie,” verzekerde hij haar.. de glimlach kwam al weer wat terug op haar gezicht bij de woorden “grote happy familie”. Ze miste namelijk haar familie in Colorado, haar ouders en haar hondje. Niet dat haar ouders veel te thuis waren geweest, maar dat maakte Storm wel weer goed om te vertellen over de familie op de plek waar ze nu zat. “Dus ik kan ook zeggen tegen Devon dat ik jou gebruik als broer?” vroeg ze bescheiden, omdat ze niet wist hoe hij daarop zou reageren. “Hij word toch niet jaloers dan?” vroeg ze een tikkeltje bezorgd nu ze erover na dacht hoe zij had gereageerd. Echter kon ze het niet helpen om te vragen of Devon wel gelukkig was. “Hij is altijd vrolijk en opgewekt, hij slaapt nog steeds veel. Maar hij maakt vrienden, doet leuke dingen dus ja,” antwoordde hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde en zweeg, “Ik denk het wel,” vervolgde hij nog, waarna Kylie opgelucht uit ademde. Dat deed haar goed. “En jij? Ben jij ook gelukkig?” vroeg ze, doordat ze het eerder hadden gehad over zijn broertje. Ze zou het wel begrijpen als hij zijn broertje miste, dat had zij ook vier jaar lang moeten doen. Als hij wil dan mocht hij haar ook wel zusje noemen, net zoals zij hem “broer” zou noemen als hij dat graag wilde. Hij had immers “grote happy familie” laten vallen.

.Always live before you die.

Al de beetje weerwolven gleden uit zijn lichaam van hoe meer ze sprak, hoe meer haar kinderlijke geest beslag van hem nam. Storm voelde zich normaler en dat was eigenlijk iets dat hij enkel bij Kat had. Maar net als Kat gaf Kylie hem iets vanuit Londen. Ze was een kind, dezelfde leeftijd als zijn broertje ongetwijfeld ongeveer was. En hij kon het niet laten om de vergelijking erin te gaan zoeken, om een beetje rust te vinden in het feit dat kinderen in deze mutantenwereld ook nog bestonden. Ondanks dat hij wist dat hij moest opletten was het ook een zeker gemak om het van zich af te laten, om de weerwolf te negeren die nog steeds diep van binnen op de loer lag. Om het bos te vergeten waar ze in stonden en het te ruilen voor iets meer vanuit thuis, een park, een straat vol typische huizen. Zo kort was het moment waarin hij zich het probeerde voor te stellen, zijn broer, zijn thuis, zijn omgeving. Maar toen Kylie weer begon te praten kwam alles automatisch terug, het bos, haar rode krulletjes, de weerwolf diep vanbinnen.

‘Geraak je op je kast?’ Vroeg hij gelijk onder de indruk. Kon een meisje van haar lengte met gemak op een kleerkast kruipen? Als ze de deuren zou open trekken kon ze de lades ervan gebruiken maar dan nam ze het risico de kast op haar te krijgen. Hij knikte meteen instemmend toen ze het hem duidelijk maakte waarom ze niet gewoon op haar bed kon blijven zitten en rustig wachtend op iemand die haar zou redden van de spinnen. ‘Ik denk dat als je heel hard gilt, ik niet de enige zal zijn die je zal komen redden.’ Knipoogde hij haar meteen toe. Ze zou niet hard hoeven te gillen om Storm wakker te krijgen, hij was een ontzettend gevoelige slaper en nu hij haar geur had kon hij haar gemakkelijk door de school volgen dus haar kamer vinden was ook geen probleem. ‘Wees voorzichtig als je op die kleerkast kruipt.’ Sprak hij haar op een typisch grote broertoontje toe. Hoeveel keer had hij soortgelijke dingen tegen zijn eigen broertje moeten zeggen? Vaak. Kylie leek hem een verstandige slimme meid, ze was in ieder geval niet op haar mondje gevallen, dus ze zou wel zorg dragen voor zichzelf, zoals ze nu ook deed, zo helemaal alleen in een bos. Ze ging gelijk verder over verstoppertje en tikkertje, vroeg hem of hij het nog steeds leuk zou vinden om te doen, hij haalde zijn schouders zachtjes op. ‘Ik denk niet dat het nog leuk kan worden,’ hij zweeg even en keek haar met zijn bruine ogen weer aan. ‘Ik heb een hele sterke neus en oren, ik kan sporen volgen die weken oud zijn dus ik denk niet dat je het verstoppertje kan noemen als ik je na drie seconden alweer vind.’ Glimlachte hij lichtelijk geamuseerd. Zijn zintuigen werkten in zijn voordeel voor zo’n spelletjes. Tikkertje, het was een onschuldig spel voor velen. Maar het was ook een zekere jacht, je liep achter iemand aan, tikte hem en werd dan de prooi. Storm wist niet of het zo’n goed idee zou zijn om dat uit te proberen, als er iemand was die hield van de jacht dan was het zijn weerwolf wel. Dus gaf hij daar geen antwoord op, omdat hij het zelf niet eens zeker was.

Ze had het koud … geweldig. En hij met zijn overdreven warme lichaamstemperatuur had er niet aan gedacht om op zen minst een trui aan te om een beetje medelijden te tonen met de mensen die het daadwerkelijk koud konden krijgen. ‘Je kan terug veranderen naar een wolf maar dan kunnen we niet meer praten.’ Hij zweeg en schonk haar een spijtige blik. ‘Of,’ hij zweeg en hield zijn hand naar haar op, van zodra ze hem zou aanraken zou ze de warmte van zijn huid meteen voelen. ‘Ik kan je handen een beetje opwarmen, misschien krijg je het vanzelf dan wat warmer.’ Hij haalde zijn schouders zachtjes op. Helaas had hij niet meer te bieden dan dat. Ze wilde ook niet weg dus naar binnen gaan was ook geen optie. ‘Als we wat wandelen dan beweeg je meer, krijg je het vanzelf ook een beetje warmer terug.’ Vervolgde hij dan. Bewegen was goed, zelf voor hem.

Haar enthousiasme over Devon was zacht uitgedrukt behoorlijk hartverwarmend. Het was dan ook duidelijk te zien aan de glimlach op zijn lippen dat hij er ergens wel van genoot om te zien dan zo’n klein kind ook fan was van Devon, haar eigen persoonlijke grote broer. Alleen was er dat ene hersenspinseltje vanachter in zijn hoofd die zich er meteen vragen bij stelde. Waarom had Devon het hem niet gezegd? Het was toeval dat ze elkaar tegen kwamen, het was toeval dat ze Devon dagen geleden was tegen gekomen. In ieder geval zou Storm er wel eens naar polsen, voor de zekerheid. Ze sprak met zoveel overtuiging en gebaren dat het moeilijk was voor Storm om aan andere dingen te denken die door zijn hoofd spookten. ‘Wat?’ Zei Storm meteen hoofdschuddend toen ze zei dat ze het niet zo leuk vond dat hij haar was vergeten. ‘Hij is je niet vergeten.’ Zei Storm gelijk. Hij kon het maar beter voor Devon blijven opnemen, zelfs tegen een kind als Kylie. ‘Het is niet omdat hij weinig zegt dat hij je is vergeten. Grote mensen hebben vaak ook meerdere dingen aan je hoofd.’ Hij zweeg en tikte zijn vinger kort tegen haar jasje. ‘Maar ik ben zeker dat hij altijd eens aan je denkt voor hij gaat slapen.’ Glimlachte hij meteen bemoedigend. No way dat hij dit kind zou laten vertrekken met een verdrietig gevoel. ‘Hebben jullie nooit van elkaars mutaties geweten?’ Vroeg hij uiteindelijk nieuwsgierig, meer om haar een beetje op te beuren en van het onderwerp weg te lijden. Het was namelijk moeilijk te negeren, de Ursus. Zeker niet als hij rechtop stond of je probeerde te verdrinken. De laatste gedachte duwde hij gelijk weg voor het zichtbaar zou worden in zijn blik.

Gelukkig was Kylie wel altijd heel snel met haar vragen en woorden, zo had hij weinig tijd om aan andere dingen te denken. Hij haar grote broer zijn? Er kwam een kleine glimlach op zijn lippen. ‘Je mag me gebruiken als broer, dan heb je er twee, hoe cool is dat.’ Hij wiebelde kort geamuseerd met zijn wenkbrauwen. Welk meisje wilde nu geen twee grote stoere broers als Devon en Storm? Het pluspunt was dat ze elkaar onderling ook nog eens door en door kende en dus meteen honderd procent op elkaar waren ingespeeld. Haar veiligheid was vanaf nu gegarandeerd. ‘Devon jaloers?’ Vroeg hij zachtjes lachend, hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Er is niet veel waar Devon jaloers van word.’ Bevestigde hij. Ze deelden praktisch alle dames vanop deze school, er was nog nooit iets van jaloezie aan te pas gekomen.

De vraag die ze stelde, of Devon wel gelukkig was, vond hij net iets moeilijker om te antwoorden. Afgelopen weken waren een rollercoaster aan gebeurtenissen, emoties en pijn geweest. Storm was er nog niet overheen, Devon waarschijnlijk ook nog niet volledig maar ze waren wel weer een stukje hechter geworden. Maar geluk … hij probeerde het op de best mogelijke manier aan haar te verwoorden. Hij lachte, hij had plezier, misschien was dat haar definitie van geluk. Natuurlijk stelde ze de vraag terug en de glimlach op Storm zijn lippen verdween zachtjes. ‘Nee Kylie, ik ben niet gelukkig.’ Hij keek van haar weg en staarde het bos in. Hij was ver van gelukkig en het was niet omdat ze een klein meisje was dat ze het recht niet had op de waarheid, zo was Storm nu eenmaal. ‘Maar daar komt verbetering in.’ Probeerde hij dan wat optimistischer te klinken, waar hij hopeloos in faalde. ‘De grote vraag is, ben jij gelukkig? Nu je hier bent?’ Vroeg hij haar meteen nieuwsgierig terug. Hij wilde niet dat ze in zijn hoofd zat met haar vragen, ze kon de waarheid niet aan en die zou hij haar ook niet geven, nooit …

tag: Kylie --- words: 1356 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Kylie was opgegroeid in Colorado. Een huis midden in het reusachtige bos. Ze was daarom ook wel heel wat gewend als het ging om grote bossen. Haar ouders waren niet vaak thuis geweest en als de schoonmaakster na het eten weg ging dan was ze ook alleen. Alleen in een groot huis omringt met donker bos. Ze was het gewend om er door heen te moeten lopen. Ze had immers ook geen keus gehad met haar hondje, Koda. Als hij niet werd uitgelaten dan poepte hij binnen en dat was niet de bedoeling. Alleen hier had ze niet Koda die haar zou beschermen. Nu had ze een grotere versie, namelijk Storm. Als hij zo bezorgd om haar was dan kon hij net zo goed bij haar blijven. Het maakte haar vrij weinig uit wat zijn keus was, want ze kon altijd haar vecht skills in zetten als beer, wolf of elk ander dan ook. Niet dat ze echt goed was of iets. Eigelijk was het alleen maar groot praat, maar dat wist hij ook wel.

Ja, Kylie zou op de kast kruipen als er ook maar één spin in haar kamer kwam. En daarbij overdreef ze niet. Zeker niet na wat ze had meegemaakt in bibliotheek. Waarschijnlijk als de bibliotheek niet zo groot was geweest en de deur ook open had gestaan dan had de hele school haar harde gegil gehoord. Ze was in een hoekje gedreven door de grote zwarte spin, maar ze durfde er niet heen te springen om weg te vluchten. Stel je voor als de spin dan om hoog sprong naar haar beentjes dan was ze serieus waar dood neer gevallen op de grond door de grote angst die ze had. Maar dat zou niet gebeuren als ze op haar kamer was en haar kast op kon kruipen. En het was waar wat Storm zei. Er zouden meer mensen haar kamer binnen stormen als een kind van tien het op een gillen zette.
“Wees voorzichtig als je op die kleerkast kruipt,” sprak hij op een typische grote broer toontje, waardoor ze als een koppig zusje haar ogen rolde. “Ja, pap. Ik zal niet vallen, pap.” Het was typische dat ze hem nu “pap” noemde om hem er gewoon mee te plagen dat ze wel iets van pit heeft. Ze was stoer en had zo haar technieken om zichzelf te verdedigen in een bos. Ook al waren spinnen een ander verhaal.

Het maakte voor de kleine meid niks uit om het spinnen onderwerp te laten vervallen en over te gaan naar een leuk spel dat ze misschien wel konden verzinnen. Ze kon er immers niet over op houden om even door te blijven zeuren voor een spel. Ze vond het oprecht jammer dat hij het er niet in zag om nog verstoppertje over tikkertje te spelen en ze begreep de uitleg die hij er bij vertelde. Ook al kon het kleine hoofdje van haar er niet bij stil staan om toch degelijke oplossingen te vinden. Er moest toch een manier zijn om toch te kunnen spelen zonder dat zijn hartslag er naar omhoog ging en hij kon ruiken en oren?
“Ik heb misschien een oplossing gevonden om je zintuigen wat te verminderen,” zei ze, terwijl ze uitdagend haar wenkbrauwen op en neer bewoog. Ze legde haar handjes op zijn schouders en legde het hem uit wat haar idee was dat zomaar ineens in haar hoofdje was opgekomen. “Eerst doen we watjes in je oren en daar over heen doe je van die oor beschermers die bouwvakkers altijd op hun oren doen,” zei ze, terwijl ze haar handjes over zijn oren deed. “Voor de zekerheid doen we er ook rendier belletjes aan, zoals van die oorbellen zodat ze bij elke stap rinkelen.” kort giechelde waarna ze het al voor zich zag hoe ze hem ook nog een gewei opzette en voor een slee spande. Ze had dan haar eigen slee, net zoals de kerstman die had. Wie weet werd die kerstman wel jaloers op haar mooie hert.
“Voor je neus doen we hetzelfde. Ook met watjes, zodat je heel gek praat. En misschien kunnen we dan ook gewoon in de gym ruimte gaan en die vol spuiten met deo. Zodat dat het enige is dat je ruikt. Vind je het een goed idee of wat?” zei ze nog een keer met haar wenkbrauwen op en neer. Ze voelde zich even te slim en ze vond het dan ook wijsheid om niet te beginnen over het tikkertje. Ze wist zelf ook wel waarom hij daar geen antwoord op had gegeven.

De reden dat ze was veranderd naar een jonge wolven welp was omdat ze het koud had. Ze kon er dan ook moeilijk omheen draaien om het niet eerlijk te melden aan hem dat ze het koud had. Ze is en bleef een jong kind met een sterke geest, maar dat hield haar nog niet tegen om niet toe te geven dat ze het koud had. Zijn voorstel om terug te veranderen zat er eigenlijk niet in voor haar. Ze werd er soms wel moe van om te veranderen en dan als een jong hyperactief welpje te gaan rond te springen. En ze konden dan niet meer praten, inderdaad. Iets wat wel jammer zou zijn nu het gesprek zo goed verliep. Toen hij echter begon aan zijn “of” keek ze hem wel met hoopvolle ogen aan dat het zowat glinsterde in haar ogen. Even gingen haar ogen naar zijn handen die hij omhoog deed, maar ze wilde eerst weten wat zijn “of” was. “Ik kan je handen een beetje opwarmen, misschien krijg je het vanzelf dan wat warmer.” Hij had zijn schouders opgehaald, maar zonder enige twijfeling liet ze haar handjes in zijn handen glijden. Ze moest toegeven hij had warme handen en ze had de warme gloed door haar lichaam ook gevoeld. Stiekem vond ze dat net niet helemaal genoeg, maar zijn idee over wandelen en beweeg blijven trok haar niet bepaald aan. Ze had even teleurstellend naar beneden gekeken en deed toen een stapje dichter bij. Ze had haar armpjes op hem zijn nek heen geslagen alsof ze hem een knuffel gaf. Het was alleen bij een knuffel zo dat ze los zou laten en stiekem was dat nu niet wat ze van plan was. Ze wilde hem vast houden en gewoon niet meer los laten. Meer vroeg ze niet en voor even zei ze ook niks. “Zo krijg ik het ook wel warmer,” zei ze zachtjes. Het voelde bijna dat ze Devon knuffelde, maar dit was haar andere broer. En ze zou hem ook blijven knuffelen alsof hij echt familie van haar was. En hé, wie weet was hij dat ook wel, maar was zijn familie verbannen of iets in de middeleeuwen of zo iets. Maar dat was de fantasie van een jong kind dat nog in draken en zeemeerminnen geloofde. Pas als ze met eigen ogen een draak of een zeemeermin zag dan geloofde ze ook echt dat Storm haar broer was uit een ver verleden.

Of Storm haar broer uit een ver verleden was hield ze nog maar eventjes in haar hoofd. Ze kon er namelijk nooit over ophouden over haar échte broer van de nu-tijd, Devon. Het was wel een enorme klap voor haar geweest dat ze te horen heeft gekregen dat hij nog nooit over haar had gepraat. In ieder geval niet op de manier hoe zij over hem praatte. Er was geen einde aan hoe ze het kon vertellen wat ze hadden meegemaakt en wie hij was toen hij bij haar was en en en…. noem zo maar op of Kylie kan je er alles over vertellen. Maar op dit moment was haar mond heeft dicht. Als Devon niet over haar wilde vertellen vond hij dan nog wel dat ze zijn zusje was? Ze had werkelijk geen idee.
“Wat?” zei Storm, toen ze uit zijn woorden had gehaald dat Devon haar vergeten was. “Hij is je niet vergeten.” Maar dat waren slechts woorden van iemand die haar op probeerde te vrolijken. En ze was nou niet echt in de stemming om diezelfde hoop te hebben als Storm had. “Het is niet omdat hij weinig zegt dat hij je is vergeten. Grote mensen hebben vaak ook meerdere dingen aan je hoofd.” Hij stopte even waarna hij een tikje gaf tegen haar jas. Ze keek op, maar niet echt meer met die vrolijke oogjes die ze eerder had gehad. “Maar ik ben zeker dat hij altijd eens aan je denkt voor hij gaat slapen,” glimlachte hij breed. Kort trok ze haar mondhoeken op, maar liet ze weer zakken. Ze schoof wat met haar voetjes en zei zachtjes:“Maar jij wist niet van mij. Jij wist niet dat hij een zusje had, wat betekent dat hij nooit op de manier over mij heeft gepraat zoals ik bij hem doe.” Er was een klein licht breukje in haar hartje bij het idee dat ze geheel verzwegen was door Devon. Hoe kon ze weten dat hij echt blij was haar te zien als hij nooit over haar heeft gepraat? Zelfs toen hij weg moest, toen kon ze niet ophouden over hem te praten. Maar nu lijkt het allemaal maar een herinnering. Een herinnering van haar met een bekende onbekende.
“Hebben jullie ooit van elkaars mutaties geweten?” vroeg hij nieuwsgierig. De hoop die Storm bij zich hield zouden haar normaal opgevrolijkt hebben, maar nu. Nu was het gewoon een normaal gesprek waarbij haar hoofd van alles door elkaar verzon en bedacht. Ze schudde haar hoofd, maar ze keek hem niet aan. Zelfs niet toen ze weer begon te praten. “Nee, we hebben niet van elkaar geweten. Ik vond het wel raar dat hij soms weg was op momenten dat ik graag wilde spelen. En dat ik mijn mutatie aan hem wilde laten zien, maar ik had m’n ouders beloofd dat niet te doen tot de tijd goed was,” legde ze uit. Ze zuchtte even en vervolgde:“Maar het was al te laat, want toen moest hij ineens weg.” Ze haalde haar schouders op alsof het haar nog weinig kon schelen dat hij weg was gegaan van haar. Maar het liefst wilde ze er nog graag over praten. Er was nou eenmaal iets veranderd wat ze niet goed kon plaatsen en misschien had Storm dat door en kon hij helpen en misschien niet en dan zou ze de herinneringen van haar en Devon laten weg gaan. Iets wat erg jammer zou zijn. Er waren namelijk nog altijd genoeg mensen die nog niets wisten hoe Devon was geweest.

Ondanks dat Devon in haar hoofdje lichtelijk een bekende onbekende is geworden hield haar gewoon niet tegen om Storm haar broer te noemen. Zo had ze er altijd in als reserve en misschien kreeg ze er ooit nog zussen bij. Dan was de hele familie compleet. “Je mag me gebruiken als broer, dan heb je er twee, hoe cool is dat?” Hij wiebelde kort geamuseerd met zijn wenkbrauwen, waarbij er weer een glimlach op haar gezicht kwam. “Ja dat is echt super cool!” zei ze weer vrolijk. Het was altijd interessant om te zien hoe het humeur van een kind op kan slaan naar vrolijk, onzeker/verdrietig naar weer vrolijk. Vooral Kylie kon snel haar humeur weer veranderen, maar stiekem had ze wel een grote voorkeur om vrolijk te zijn. Vrolijk zijn met familie was iets dat niks kon overtreffen. “Ken je dan misschien ook meisjes die mijn zus willen zijn?” vroeg ze beleefd, terwijl ze hem met hoopvolle bruine kijkers aan keek.
Echter zou het wel jammer zijn als Devon hierdoor jaloers word. “Devon jaloers?” vroeg hij zachtjes lachend, waarna hij zijn hoofd schudde. “Er is niet veel waar Devon jaloers van word,” bevestigde hij. Een tevreden opgelucht zuchtje floepte haar mond uit, waarbij ze nu toch echt de gedachtes over Devon weg moest laten varen. Ook al was het typisch dat ze nog een ding moest zeggen. “Gelukkig maar, ik wil hem namelijk niet onderuit tackelen met mijn kung fu,” zei ze, terwijl ze even een paar trappen in de lucht deed en met een glimlach naar Storm keek.

“Nee Kylie, ik ben niet gelukkig.” Was zijn antwoord geweest, nadat ze had gevraagd of hij gelukkig was. Haar glimlach verdween en bezorgde ogen ruste op Storm. Hij mocht dan wel weg kijken van haar, maar dat hield nog niet in dat ze ook weg moest kijken. Ze wilde weten wat er was en daarna wilde ze kijken of ze hem kon helpen. “Maar daar komt verbetering in.” Zijn neppe optimisme was iets waar de wijze kleine meid niet in trapte. Ze bleef dan nog even zwijgen. Hij probeerde de vraag om te draaien naar haar toe, zodat zij zou zeggen of ze gelukkig was of niet. Maar ze deed net over ze de vraag niet had verstaan en keek hem vragend aan. “Wat?” vroeg ze vragend. Het was tijd. Het was tijd dat ze Storm even een schop onder zijn kond ging geven, maar eerst wilde ze natuurlijk weten wat er aan de hand was. “We gaan niet zomaar de vraag om draaien als ik nog geen specifiek antwoord van je heb gekregen,” zei ze volwassen. “Ik begrijp dat je het niet goed over Devon kunt vertellen, omdat hij niet hier is. Maar jij bent hier wel dus ik wil graag duidelijkheid te horen krijgen van jou.” Het was net alsof ze zijn moeder was die wilde weten waarom haar zoon zo gesloten was tegen over haar. Dat kon een moeders gevoel heel erg in onzekerheid brengen en dat was niet iets wat ze wilde. Ze moest het voorkomen en ze moest door blijven drammen net zo lang tot ze het wist. Hij zou zich er beter door voelen en zij zou hem kunnen helpen. Hij kon geen hulp verwachten van mensen als hij niet vertelde wat er was. En als ze hem daarbij moest helpen dan deed ze dat ook. Ze was niet zo maar een kung fu vechtende shapeshifterige tien jarig meisje. Nee, ze was Kylie Roberts die andere mensen hielp. En daarbij moest hij nu niet kijken naar haar leeftijd of iets dat ze het niet zou begrijpen. En dat moest hij weten.
Ze deed een stap dichterbij en keek hem met strenge ogen aan. Ze tikte hem op zijn schouder terwijl ze streng begon te spreken:“Jij moet nu even op houden met zeggen dat ik het niet begrijp of dat ik te jong ben, jongeman. Want ik kan het begrijpen en ik kan het snappen als je het verteld.” Ze zweeg kort, maar bleef door gaan. “Ik wil dat je mij uitlegt waarom je niet gelukkig bent, want ik merk aan je dat het niet alleen is omdat je je broertje mist. Er is iets gebeurd en ik wil weten wat. Dus stop met kijken naar mij leeftijd of iets, want ik ben je zusje en familie zeggen elkaar dingen. Ook al kunnen ze ongelooflijk erg zijn. Familie is er voor elkaar...” ze stopte weer en ruste haar handjes op zijn schouders. En zei toen weer rustig:“Begin maar met praten.”

.Always live before you die.

Het was niet zo bedoeld maar het was iets dat je als jarenlange grote broer direct mee kreeg, hij wilde haar beschermen. Er was Storm niets zo sterk als de instinctieve drang om kinderen te beschermen, misschien nog meer dan de weerwolf. Het was de drang die hij had gehad toen hij zijn broertje over de obstakels van het leven bracht, toen hij Lucy in die winkel zag staan de dag voor ze werd vermoord door Lupos. En nu stond Kylie hier, maakte alles in hem los wat maanden lang opgesloten had gezeten nadat hij zag wat Lupos het kleine meisje had aangedaan. Het maakte hem misschien nog zwakker, en het was zichtbaar, voor een kort ogenblik was die zwakte zichtbaar in zijn ogen terwijl de herinneringen hem overvielen. Hij slikte en toen ze zwak glimlachte hij zachtjes. Hij keek naar het meisje en knikte zachtjes. Nee, hij was niet haar papa maar het was precies wat Levi hem al die tijd ook zou zeggen. Het maakte hem week vanbinnen, voor een kort moment tot dat onbehagelijke gevoel er weer was, Lupos had haar een waarschuwing gegeven en dat maakte alle hoop en herinneringen weer kapot. Zo zou het altijd gaan, Lupos zou er uiteindelijk altijd zijn.

Bij haar opmerking dat ze misschien wel een oplossing had om dat tegen te gaan kwamen zijn wenkbrauwen meteen gefronst naar boven. Oh ja? Dat zou ook de eerste zijn. Hij stelde het zich al voor, naast Kat was er niemand die hem kon onderdrukken en dan zou Kylie, een kind van tien de juiste oplossing hebben? Hij wilde Devon zijn gezicht wel eens zien als hij dat zou zeggen. Maar toen ze begon te praten kwam er algauw een kleine glimlach op zijn lippen. Zijn blik gleed terug op de handen die ze op zijn schouders had gedrukt alvorens hij haar weer nieuwsgierig aan keek. ‘Zover had ik nog niet gedacht.’ Gaf hij toe maar ze ging alweer verder, vertelde hem dat ze hetzelfde konden doen voor zijn neus. ‘Ik denk dat we het ooit eens moeten proberen.’ Stemde hij in, hij keek samenzwerig over zijn schouder alsof hij op zoek was naar iemand die zou kunnen mee luisteren. Maar dan boog hij wat dichter naar haar toe. ‘Maar je mag het aan niemand vertellen en ik loop zo niet rond door school.’ Zei hij meteen ferm. Zag je hem al lopen? Zij zag het duidelijk voor haar, die enorme glimlach op zijn lippen. En het idee eraan deed hem eigenlijk ook gelijk glimlachen, het zou een best grappig zicht zijn. Hij kneep zijn vingers in zijn neus en keek haar dan streng aan. ‘En ik klink niet gek zo.’ Zei hij met een gekke stem. Hij greens en liet zijn neus weer los. ‘Je zit boordevol goede ideeën Kylie.’ Gaf hij knipogend toe. Ideeën van haar leeftijd maar desalniettemin de ideeën die hem weer aan het lachen maakte, en dat betekende veel.

Het was geen warm weer om in een dun jasje door het bos te dwalen, daar was Storm het mee eens en hier was ze dan, dwalend door het bos met een dun jasje. Ergens kon hij het niet laten om een beetje bezorgd te zijn om haar, ze was hier helemaal alleen in het holst van de nacht. Liefst van alles bracht hij haar terug maar dat wilde ze niet. Dus het was zijn plicht om haar ongemakken, in dit geval de kou, weg te nemen. Ze twijfelde immers geen moment bij haar voorstel, ze legde haar koude handen in de zijne en Storm omsloot ze. Zijn lichaamstemperatuur was hoog, zou nooit dalen buiten bij volle maan dus hij straalde van nature altijd de warmte uit. In de koude maanden was dat handig, deze zomer … hij zou het vanzelf wel ondervinden dan. Zijn blik gleed kort naar hun handen, haar kleine handjes tegenover de zijne. Maar voor Kylie was het niet voldoende. Ze sloeg haar armen rond zijn nek, alsof ze hem een knuffel gaf en nooit meer los liet. Er brak iets in Storm, dit gevoel … hij liet zijn hoofd op haar broze schoudertje rusten en kneep zijn ogen voor een moment lang dicht. “Zo krijg ik het ook wel weer warmer.” Zei ze na een stilte zachtjes. Storm zei niets, de krop in zijn keel was te hardnekkig om terug door te slikken. Hij wilde een moment lang zoveel tegen haar zeggen, wat ze terug tot leven bracht in zijn lichaam, hoe dit voelde maar het lukte niet. Hij gaf haar enkel de warmte, de warmte die een hongerige weerwolf met zich meedroeg.

Dat Devon nooit over haar had verteld bracht haar vrolijke kinderlijkheid in het gedrang. Hij zag het aan haar blik, de zwakke telleurstelling in zijn ogen. Het was Storm’s schuld, hij was er niet over moeten beginnen maar hij was te verbaast geweest om het te negeren. ‘Ik weet het.’ Zei hij zachtjes toen ze nog steeds teleurgesteld liet blijken dat ze het jammer vond dat Devon nooit over haar had verteld. En waarom? Storm wist het zelf niet. Hij had gezien hoe Devon soms reageerde, hij had de signalen opgepikt dat er iets was in Devon’s verleden dat nodig was om over te praten maar het was er nooit van gekomen tot nu … Kylie zou ongetwijfeld een gespreksopener worden. ‘Als ik zou weten waarom dan zou ik het je zeggen. Ik denk niet dat hij het expres doet, Devon is,’ hij zweeg en keek voor een moment lang naar de bomen. Het was een deel van Devon dat hij duidelijk nog niet kende. ‘Gesloten, hij praat zo gemakkelijk niet. Hoe een fantastische kleine zus je ook voor hem was Kylie, ongetwijfeld dat hij je niet is vergeten.’ Het was het laatste beetje aanmoediging dat hij haar kon geven. Ze was misschien te slim om erin te trappen maar hij hoopte dat het een beetje troost zou bieden. Devon praatte niet zo gemakkelijk over dingen van vroeger als Storm deed, misschien moesten ze daar maar eens verandering in brengen. Kylie trok hem terug uit die gedachten door verder te gaan over hun mutaties. Het was chaotisch in zijn hoofd, voor een moment. Alles in zijn hoofd sprak tegen wat hij had gedacht van Devon. ‘Hij had vast een geldige reden.’ Wat moest hij zeggen? Hij wilde niet in de weglopen van hun onderlinge relatie maar hier stond hij wel weer mooi. Dus het was het enige dat hij kon zeggen, helaas.

Om haar op te vrolijken schonk hij zichzelf als haar broer, en dat had duidelijk effect. ‘Ik heb stiekem altijd graag een kleine zus willen hebben.’ Gaf hij knipogend toe. Ondanks dat hij zijn handen had vol gehad aan Levi, hij zou het nooit erg vinden om er nog een zus bij te hebben ook, al was Camille dat in een zeker opzicht altijd geweest. Of hij meisjes kende die zijn zus wilde zijn. Hij fronste zijn wenkbrauwen kort, oh lieve help. Hij wilde zeggen dat hij meisjes genoeg kende maar dat was niet iets dat je zei tegen een tienjarige. Haar hoopvolle bruine ogen maakte dat wel wat moeilijker. ‘Geen idee, misschien moet je de kamers eens af gaan en aankloppen, vragen voor een grote zus. Of een papiertje ophangen?’ Stelde hij gelijk voor. Het was moeilijk Kylie te weerstaan als zus maar daarnaast wist hij dat niet iedereen was als hem.

Zijn eerlijkheid zou hem op een dag zijn hoofd eens kosten. Hij wist dat hij hier een leugentje om bestwil had moeten gebruiken en zeggen dat hij doodgelukkig was maar … Storm was een rotslechte leugenaar. Ondanks dat hij had geleerd om zijn emoties en gezicht onder controle te houden was het ergens altijd wel een beetje zichtbaar. En nu zei hij tegen een kind dat hij ongelukkig was, geweldig. Dus het was een tactische strategie om die vraag meteen terug te vuren, in de hoop dat ze erin zou trappen maar zoals verwacht, ze was slimmer dan dat. Hij keek haar een tikkeltje verbouwereerd aan bij haar “strenge” woorden, alsof hij net onder zijn voeten kreeg van zijn moeder. En eerlijk, hij kon er niet veel op inbrengen, ze stapte dichter naar hem toe en tikte hem tegen zijn schouder. Nog meer felheid als dit en ze zou Lupos weer kwaad maken. Terwijl ze sprak veranderde er iets in zijn blik, het werd gladder emotielozer. Hij keek haar strak aan, schudde zacht zijn hoofd en keek dan een tel lang het bos in. ‘Je kan zo fel doen als je wil Kylie, ik zeg je niks. En het is niet vanwege je leeftijd, het is niet omdat je mijn zusje bent want zelf mijn vrienden en familie weten het niet.’ Merkte hij zacht neutraal op. Nee, hij zou hier niet uit te doeken doen wat voor gruwelijke dingen hij had gedaan. Nadya, Devon en Kat wisten het, ze kende de details en dat was voor hem ruim als genoeg. ‘Er niet over praten maakt het gemakkelijker voor mij, jij maakt het gemakkelijker voor mij. Vraag me niet iets te doen wat ik niet wil.’ Dat laatste was een zacht subtiele waarschuwing. Hij zou niet capabel zijn haar in het bos achter te laten maar anderzijds had hij geen controle over te wolf. Dus als ze hem ongeduldig of nerveus zou krijgen dan had hij geen andere keuze dan haar achter laten in het bos. Omdat het idee van blijven gewoon te hartverscheurend zou zijn als hij de gevolgen ervan wist …

OOC: Helemaal verliefd op die twee <3

tag: Kylie --- words: 1593 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Het was het innerlijke kind in haar dat ze nooit kon ophouden om dingen te bedenken die in haar voordeel waren. Zo had ze Storm papa genoemd, ook al was hij dat niet. Ze had hem er alleen maar even mee geplaagd door zijn opmerkingen die hij maakte over voorzichtig doen. Natuurlijk deed ze voorzichtig, maar ze was ook nog maar een kind. Kinderen waren soms wat roekeloos en probeerde dingen uit zoals op de kast kruipen zonder dat ze denken aan de gevolgen. Ze dachten er niet bij na hoe ze er af moest komen of dat ze kon gaan vallen. Het enige wat ze voor ogen had was hoe ze er op moest komen.
Er was alleen één ding waar ze wel wat langer de tijd voor nodig had om over na te denken. Het zal dan ook niet zo snel uit haar hoofdje gaan om te vertellen, doordat opgeven niet in haar woorden boek stond. Ze zou een manier bedenken hoe ze veilig en wel met Storm zou kunnen spelen. Zo snel zou ze ook op houden met dingen bedenken. Ook al hield ze het voor nu wel alleen bij verstoppertje. Tikkertje was geen goed idee dat zou zelfs een jonger iemand dan Kylie wel weten.

Haar idee viel dan ook wel in de smaak bij Storm, waardoor ze al snel een vertrouwde vrolijke glimlach op haar gezicht kreeg. Ja, zo’n klein meisje wist wel hoe ze iemand kon uitdagen om een spel te spelen ook al was het even flink nadenken geweest en niet echt uitdagen. “Ik denk dat we het ooit eens moeten proberen,” stemde hij in. Ze knikte vrolijk en zag het al helemaal voor zich hoe Storm propjes in zijn neus en oren had en oor beschermers voor bouwvakkers. Ze moest zelf wel toe geven dat het wel een erg goed idee was. Het was alleen wel jammer dat hij niet door school wilde lopen. Hij zou dan ook vriendin krijgen en dan had ze een zus. Op welke manier wilde hij dan met meisjes in contact komen? “Maar misschien als je zo door school loopt dat je dan wel een meisje leert kennen,” zei ze uitdagend met een onschuldig glimlachje.
“En ik klink niet gek zo,” zei hij toen nadat hij zijn vingers zijn neus kneep. Ze had hem eerst even verbaasd aan gekeken en ging toen echt helemaal stuk van het lachen. “Jawel, je klinkt wel heel erg gek,” zei ze nog altijd lachend. Ze kon nog net op tijd stoppen voordat er traantjes over haar wangen waren gerold van het lachen. Ze keek hem aan, maar ze was nog altijd in een giechel bui. “‘Je zit boordevol goede ideeën Kylie,” gaf hij knipogend toe, waarbij ze eventjes als een prinsesje boog door licht door haar knieën te zakken. “Dat is alleen maar om jou weer het gevoel van plezier te geven,” zei ze vriendelijk.

Het was niet zomaar iets dat Kylie toe gaf dat ze het koud had. Ze beschouwde zichzelf als iemand die stoer was en andere de les moest lezen. Toch was de koude wind die over haar rug heen was gegaan toch iets waar ze aan toe moest geven. Het was niet moeilijk om eerlijk te zijn tegen iemand en ze vond het dan ook niet erg dat Storm haar wilde helpen warm worden. Ze vond het eerlijk wel erg goed dat ze er aan toe had gegeven. Zijn huidtemperatuur was dan ook warmer dan die van haar. De warmte had kort door haar lichaam gestroomd, maar het was niet genoeg. Ze wilde hem vast houden en niet meer los laten. En dat was ook precies wat ze deed. Ze had haar armpjes om zijn nek gedaan en dicht tegen hem aan gedrukt. Ja, nu voelde ze de warmte pas echt goed. De stilte die er was gevallen was prettig, omdat het geen ongemakkelijke stilte was. Het was een stilte die even aan gaf dat even rust ook goed was voor hun allebei. “Dit is fijn,” zei ze zachtjes met een zucht. Ze had haar hoofd op zijn schouders laten rusten en even haar ogen dicht gedaan. Zoveel herinneringen van haar ouders die ze vast houden en van Devon. Nu had ze een nieuwe broer en ze zou hem met dezelfde liefde vast houden dan dat ze had voor haar ouders en haar andere broer.

Er was iets in haar gebroken. Het was een teleurstelling geweest dat ze te horen heeft gekregen dat Devon nooit over haar had gesproken. Hij had nooit iets over haar gezegd, maar had hij wel aan haar gedacht op de manier dat ze over had gepraat. Met alle vrolijkheid die in haar stem te horen was geweest en in haar hoofd was er niets meer van over. Ze wilde hem spreken en wel nú, maar ze durfde er niet eens naar te vragen. Misschien vond hij haar wel een irritant klein kind geworden die alleen maar smeekte om aandacht van haar “broer”. Misschien wilde hij gewoon niets meer met haar te maken hebben en had ze alles wat er was te vertellen over hem voor niks geweest. Dan was haar blije gedachtes dat ze hem weer had gezien ook voor niks geweest. Ze had zich altijd afgevraagd wat voor reden er achter had gezeten waarom hij weg was gegaan bij haar en haar ouders… Zelfs Storm wist het niet, maar Kylie kreeg zo’n gevoel dat het niet aan zijn mutatie lag. Dat wist ze wel bijna honderd procent zeker. “Het was ik… ik was de reden waarom hij weg wilde. Hij wilde van mij af..” zei ze, toen ze eindelijk besefte dat zij de reden was. Ze had er moeite mee dat ze er iets brak in haar, iets wat best wel veel pijn doet. “En natuurlijk is hij mij vergeten, omdat hij van mij af wilde. Ik weet niet eens wat ik fout heb gedaan,” gaf ze toe. Ze keek Storm aan met een lichte verbazing bij de volgende gedachtes die ze er gewoon gelijk uitflapte. “Welke geldige reden heeft hij als hij gewoon gelijk de waarheid kon vertellen? Hij mocht dan wel gesloten zijn, maar de waarheid vertellen is toch niet zo moeilijk?” Het waren vragen waarbij ze niet verwachtte dat Storm er antwoord op had, maar toch elk klein beetje dat ze te weten kwam zo het gevoel van het gebroken deel makkelijker te verwerken zijn.

Het was echter wel fijn om te weten dat ondanks Devon haar verraden had dat ze toch Storm kon zien als een broer. Een tweede broer bij wie ze alles kwijt kon. Een broer die haar niet zou vergeten. En wie weet misschien ook wel zo vrolijk over haar zou praten zoals zij had gedaan. “Ik heb stiekem altijd graag een kleine zus willen hebben.” Gaf hij knipogend toe. Een lichte glimlach kwam weer terug op haar gezicht. “Kom je dan ook een keer mee naar Colorado?” vroeg ze nieuwsgierig. Als hij haar broer wilde zijn dan moest hij ook maar haar ouders leren kennen.
Maar nu ze het toch hadden over broers en zussen dan kon er net zo goed ook nog een zus bij, right? Ze had nu twee broers en een broertje, want ja Storm had Levi. En als Storm familie was van haar en Levi dan was Levi ook familie van haar. Hoe meer vreugd hoe leuker. Alleen een huis met drie jongens en één meisje is voor haar ook niks aan. Er moest gewoon nog een zus bij, misschien wel meer dan één. “Geen idee, misschien moet je de kamers eens af gaan en aankloppen, vragen voor een grote zus. Of een papiertje ophangen?” stelde hij gelijk voor. Een grote grijns kwam op haar gezicht en hoop sprankelde in haar ogen. “Jaaaa, laten we dat nu gaan doen,” zei ze vrolijk.

Kon het nog erger? Ze had Devon al die haar blijkbaar had achtergelaten, maar nu had ze ook nog een Storm die dood ongelukkig was. Voor dat het te laat was dan was het te laat, dus ze moest hier een stokje voor steken. Het waren wel altijd grote broers die ze moest helpen en dat het kleine zusje maar even alles moest op lossen. Niet dat ze dat erg vond, maar het viel wel heel erg op. Het kleine zusje moest maar even alle pijn te horen krijgen en voelen, maar ze was te slim en te goed met dat verbergen. Toch kon ze er even niet tegen en werd toch wel pissig. Ze had hem streng toe gesproken en hem tikkend op zijn borst haar woorden duidelijk gemaakt. Hij mocht haar dan wel strak aan kijken en zijn hoofd schudden, maar haar rustige blik die voor enkele seconden op haar gezicht was gebleven veranderde weer naar haar strenge beetje boze blik. “Je kan zo fel doen als je wil Kylie, ik zeg je niks. En het is niet vanwege je leeftijd, het is niet omdat je mijn zusje bent want zelf mijn vrienden en familie weten het niet.” merkte hij neutraal op. Ze zuchtte. Dit was echt zo’n moment dat ze zichzelf kon laten ontploffen. “Ik weet honderd procent zeker dat Devon er wel van weet, omdat je zelf hebt gezegd dat jullie alles van elkaar weten,” zei ze, terwijl ze terug dacht aan een gespreksonderwerp dat ze eerder deze avond hadden gehad. “Er niet over praten maakt het gemakkelijker voor mij, jij maakt het gemakkelijker voor mij. Vraag me niet iets te doen wat ik niet wil.” Het waren woorden die als een waarschuwing over kwamen, maar Kylie was niet zo’n iemand die stopte na een waarschuwing. Dat had hij moeten weten doordat ze iemand was die oplossingen bedacht. Als je terug keek naar het spelen was het Kylie die met een oplossing was gekomen en ondanks dat hij zichzelf gevaarlijk vond wilde hij haar idee toch proberen. Dus nu zou ze ook niet stoppen. “Je hebt gelijk, ik ga je niets vragen wat je niet wil. Maar ik kan je wel dwingen,” zei ze gemeen uitdagend. Het was een risico dat ze nam en dat wist ze zelf ook wel, maar nu waren risico’s nemen even van groot belang. “Jij gaat dan ook even heel goed naar mij luisteren,” zei ze, terwijl ze nog even een tikje gaf tegen zijn borst. “Jij mocht dan wel zeggen dat er verandering in komt en dat je gelukkiger wil worden, maar ik geloof daar geen hout van.” Ze keek boos en ze sprak boos, omdat ze ook echt boos was. Er waren dingen die duidelijk gemaakt moest worden aan deze jongeman. En als zij daar de persoon voor was die dat moest doen dan was het maar zo. Wat kon haar het schelen, right? “Er zijn dingen gebeurd die je misschien aan een paar mensen hebt verteld, maar waarom mag ik het niet weten? Ik wil jou helpen, maar dat lukt niet zonder dat ik weet wat er is gebeurd. Als jij het niet verteld dan laat je mij verdrietig achter, wil je dat soms?” vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw en haar handjes in haar zij. “Nee, dat wil je niet. Omdat ik nog een klein gevoelig meisje ben, wel schijt aan dat serieus. Vertel mij wat er is gebeurd, Storm. Ik kan nooit zo erg zijn als dat je iemand hebt vermoord of zo, want dat geloof ik toch niet.” Ze dacht er niet bij na dat dit hem zou kunnen raken, omdat het enige wat in haar hoofdje zat was dat ze wilde weten wat er is gebeurd en dat hij er over moest praten. Het waren van die simpele dingen, dat dacht ze ten minste. Wat ze zag hem niet aan om iemand te vermoorden...

.Always live before you die.

Hij wilde liever niet door school lopen met watten in zijn oren en neus, niet enkel omdat het een gek zicht zou zijn maar het zou heel zijn charmante reputatie nog eens om zeep helpen ook. Maar Kylie was het daar duidelijk niet mee eens, volgens haar zou het hem ook nog eens aan een meisje helpen. Iets waar Storm gelijk zijn wenkbrauwen van op trok en daadwerkelijk zijn lach voor moest inhouden. Normaal zou hij een opmerking geven gepast aan zijn leeftijd en die specifieke reputatie maar met Kylie voor zich was het misschien minder geschikt om te zeggen. ‘Ik zal ook wel een meisje leren kennen zonder alle dingen aan mijn gezicht.’ Wees hij kort naar zijn eigen gezicht. Hij had al genoeg meisjes leren kennen, maar dat hoefde ze nu niet meteen te weten. Het hele weerwolf gedoe maakte het er voor hem immers niet zo gemakkelijk op. Toen ze weer sprak keek hij haar met een kleine glimlach aan. ‘Je bent een heel attente jongedame Kylie, wist je dat?’ Hij hield zijn hoofd wat schuin en nam haar onderzoekend op. Hoe kon een kind zo jong al zoveel diepgang hebben, zoveel bezorgdheid en medeleven om een ander? Ze wilde hem enkel wat plezier geven, dat was wat ze zei en het verwarmde Storm vanbinnen. ‘Eerlijk, je geeft me al behoorlijk veel plezier, zomaar, door er te zijn.’ Gaf hij op gedempte toon toe, alsof hij bang was dat er iemand hem zou horen. Ze was bijzonder, in zijn ogen was ze iemand die enorm veel compassie toonde met haar omgeving, met hem en hij omarmde dat gevoel, al was het maar voor even.

Hij voelde niet zozeer de warmte van haar lichaam, grotendeels omdat hij het zelf te warm had. Daar tegenover voelde hij dus meer de kou van haar kleine lichaam. En hij verdreef dan bijna gelijk door zijn warmte. Storm had niets te zeggen in de stilte, hij kon niet zeggen wat hij zo intens voelde om dat moment. Op een vreemde manier bracht deze omhelzing hem een beetje thuis, thuis in Londen. Alsof hij elk moment door de voordeur wandelde en zijn broer na een week lang niet gezien te hebben van de trappen zag stormen om hem te omhelzen. En die omhelzing had dezelfde waarde als deze, het ging zou diep bij Storm dat hij voelde hoe de heimwee zijn dam haast doorbrak. De dam die hij al die tijd had vast gehouden, waar hij zorgvuldig al zijn emoties achter had verstopt sinds het ongeluk met Devon. Bijna zou ze het kunnen neerhalen, bijna zou ze zoveel bij hem losmaken dat hij opnieuw zou instorten. Maar net als die herinneringen er kwamen sprak ze, zo zacht, zo fijn en zangerig dat Storm kort zijn ogen sloot. De kinderlijke kwetsbaarheid van haar stem bracht hem terug op aarde, terug in de veiligheid van zelfcontrole. ‘Dat is het zeker.’ Prevelde hij, al was het misschien niet om dezelfde redenen. Zij omhelsde hem om het warmer te krijgen, voor hem was het een terug keer naar het verleden. ‘Krijg je het al warmer?’ Vroeg hij met een klein glimlachje. Hij zou die lang kunnen volhouden, maar het zou hem breken, uiteindelijk …

Het moest maar dat klein sprankeltje twijfel zijn, dat kleine beetje aan angst of telleurstelling en het wist je in drie seconden helemaal op te eten. Zo snel keerde Kylie haar vrolijke zelf in voor een beetje telleurstelling. Zo snel zei ze dat Devon was weg gegaan vanwege haar. Storm kende er niets van, hij kende de verhalen niet maar hij was zeker dat ze nooit de reden kon zijn geweest. Hij was misschien een grotere kindervriend dan Devon, hij wist het eigenlijk niet, maar hij wist voor honderd procent zeker dat Devon niet zou vertrekken voor zoiets. ‘Kylie.’ Hij greep haar bij haar schouders, keek haar aandachtig aan. ‘Je kan dit niet aannemen, je mag niet denken dat het vanwege jou is. Ik kan hem, niet zo heel lang maar ik ken hem en ik ben zeker,’ hij zweeg en keek voor een moment lang het duister in. ‘Ik ben zeker dat hij niet vertrok vanwege jou, dat zou hij nooit doen. Dat moet je geloven.’ Hij gaf een kneepje in haar schouders, om zijn woorden kracht bij te geven. ‘Niemand wil van je af.’ Maar hij wist de reden niet dus hij kon haar vraag ook niet beantwoorden. Het enige wat hij wist was dat Devon het nooit zou doen, hij zou nooit vertrekken om gewoon van iemand af te zijn. “De waarheid vertellen is toch niet zo moeilijk” … Storm keek van haar weg, wetend dat zijn blik teveel zou zeggen over de emoties die hij hardnekkig achter de dam probeerde te houden. ‘De waarheid vertellen is soms moeilijker dan je denkt.’ Prevelde hij zachtjes. Hij liet zijn handen van haar schouders zakken en hield zijn blik hardnekkig op de grond gericht. Uiteindelijk wreef hij zijn vingers over zijn voorhoofd, kneep ze in zijn neusbrug en keek haar dan voorzichtig weer aan. ‘Hij is hier nu, jullie zijn hier samen. Misschien kan je het hem vragen, erover praten. Als hij iets voor je achter hield dan is het niet omdat hij je niet graag ziet, je niet mocht, het is om je te beschermen.’ Storm wist als geen ander hoe zwaar dat door woog, hij deed het zelf ook. Hij hield dingen achter om anderen te beschermen. Hij hield Lupos onder controle om haar te beschermen want ze zou eens moeten weten.

Gelukkig kreeg je haar net zo snel weer vrolijk als ze verdrietig was geweest om Devon. Want wat was er beter dan in briefjes gaan ophangen om te gaan zoeken naar een nieuwe zus? Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op. ‘Ik zou Colorado wel heel graag eens van dichtbij willen zien.’ Stemde hij meteen in. ‘Misschien over een tijdje.’ Knipoogde hij. Hij kon dit eiland sowieso niet verlaten met een weerwolf die nog steeds tachtig procent controle over hem had. ‘Dan moeten we Devon wel mee nemen, en andere Colorado mensen.’ Ging hij peinzend verder. Hij wist dat Lorise ook uit Colorado kwam, het zou een leuke uitstap worden. Hij moest meteen denken aan zijn wereldreis met Katerzyna, ze konden Colorado als tussen stop gebruiken. ‘Nu?’ Vroeg hij meteen verbaast. Ze konden toch niet midden van de nacht gaan aankloppen bij ieder meisje, ze zouden Storm niet graag zien komen. ‘We kunnen een papiertje maken en ophangen, dan kunnen we nu doen.’ Stelde hij gelijk het alternatief voor. Dan kon ze ook meteen een dikkere jas aantrekken voor als ze weer naar buiten zouden gaan. ‘Gezocht, grote zus!’ Las hij bij wijze van spreken. Hij keek haar aan en glimlachte uitdagend. ‘Met de beste foto van jou en ik weet dat je meteen een hoop zussen zal hebben. Misschien moet je onze naam er maar onder zetten als grote broers.’ Stelde hij voor, wetend dat StormOn wel wat impact had op dit eiland. Maar dat was misschien vals spelen. Hij was in ieder geval zeker dat ze een zus zouden kunnen vinden voor Kylie.

Wat Kylie deed was meer dan alleen Storm ongemakkelijk maken. Het maakte Lupos ook wakker, een weerwolf die lange tijd diep lang te slapen op de bodem van een put, die soms een oog open trok als die hartslag een beetje in de hoogte ging of als er interessante geuren geregistreerd werden. De plotse stemmingswisseling van Storm had de weerwolf immers compleet wakker gemaakt en Storm voelde de druk. Hij keek vaker naar de hartslagmeter, werd onrustiger. Zijn woorden temperde Kylie in ieder geval niet, ook zijn waarschuwing niet en Storm verloor een beetje van zijn geduld. De dam met emoties brak van zodra ze opperde dat Devon het wel wist, van zodra hij dacht aan hoe zijn beste vriend het er vanaf had gebracht de laatste keer. Hij kneep zijn tanden stevig op elkaar, zijn handen balden zich zachtjes tot vuisten en voor een moment lang negeerde hij haar aanblik en woorden, voor een moment lang deed hij er alles aan om zichzelf, om Lupos, onder controle te krijgen. Hij wist niet hoe hij moest reageren op haar woorden, dus hij zweeg. Ja, Devon wist het … En toen zie ze iets, iets met een gemene uitdaging in haar blik, ze kon hem dwingen. Zijn ogen werden iets groter, de korte flits van angst, hij stond op en wandelde een meter naar achter schudde zijn hoofd. ‘Kylie.’ Waarschuwde hij haar. Maar hij kon niets meer zeggen want ze ging fel verder, boos zelfs. Hoe meer ze zei, hoe meer hij zijn hart voelde kloppen in zijn keel, hoe meer Lupos controle begon te nemen. Als je heel goed keek dan zou je misschien al de zacht rode glans zien in zijn ogen, maar het was zo zacht dat het amper zou opvallen. ‘Stop ermee.’ Zei hij in de adempauze die ze nam. Zijn ogen gingen altijd maar weer naar de hartslagmeter, hij keek over zijn schouder tussen de bomen in naar zijn kamer, probeerde te detecteren waar Devon was terwijl zijn hand al zijn gsm had omsloten. Als hij nu controle verloor dan … “Het kan nooit zo erg zijn als dat je iemand hebt vermoord. Dat geloof ik toch niet.” Hij rukte zijn blik los van tussen de bomen en keek haar aan, een verwilderde blik, met de zachte rode glans rondom zijn pupillen. ‘Jij hebt geen idee waar ik tot in staat ben.’ Prevelde hij met iets van hardheid, waarschuwing. ‘Ik vertel geen dingen als dit voor het effect dat het brengt, dit,’ wees hij zichzelf aan, de angst, de nervositeit, de spanning van zijn lichaam. Zijn dam stond zo op springen dat er haast geen weg terug is. ‘Je kunt het niet uitlokken, ik kan je niet veilig houden. Al wie ik vertel wat ik ben komt onrechtreeks ergens in gevaar, omdat ze willen helpen.’ Hij zweeg, voelde hoe Lupos zijn geest binnen drong waardoor zijn blik afstandelijker werd. ‘Weet je wat er met Devon gebeurde de laatste keer hij wou helpen?’ Storm hurkte neer … maar het was niet echt Storm, het was een mix van alle emoties, Storm en Lupos. ‘Hij stierf bijna, ik vermoordde hem bijna, net als ik jou zou vermoorden als je niet snel stopt.’ Het was eruit, genadeloos als de weerwolf was spuwde hij het dreigement eruit. Hij kneep zijn handen weer tot vuisten, probeerde iets van controle terug te nemen. ‘Je kunt me niet vertrouwen.’ Prevelde hij amper hoorbaar. Hij stond terug op, wandelde weg in de hoop … in de hoop dat het zou helpen. Hij kon geen controle verliezen, Devon zou het hem nooit vergeven als hij Kylie iets zou aan doen …

tag: Kylie --- words: 1794 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Het was toch ongelooflijk dat een meisje van tien jaar aan iemand moest uitleggen die veel groter was dan haar -en ouder en wijzer zou moeten zijn-; moest vertellen hoe hij het beste de aandacht van meisjes moest trekken. Kylie was een jong iemand die er in praktijk weinig verstand van had, maar ze had genoeg verstand gekregen over de liefdes situatie’s van de romantische films die ze had gezien. In elke film gebeurde er iets bij de jongens iets onverwachts en geheel anders waardoor de meisje verliefd op hem werd. Het kon zo nu en dan ook het meisje zijn waarbij er iets onverwachts gebeurde, maar meestal was het de jongen die de aandacht trok van het meisje dat hij leuk vond. Bij Storm was het de watjes in zijn oren en neus. Het zorgde er voor dat hij er anders uit zag en gevoel had voor humor. Dat waren -volgens de films- de belangrijkste onderdelen waarvoor een meisje viel. Wie weet werkte dat voor hem wel en dan was haar karma weer eens een keer gestegen. Echter vond ze het wel jammer dat hij er niet de hoop in zag als dat zij zag. “Nou, ik denk dat je geen meisje leert kennen als je niet gek praat of er gek uit ziet,” zei ze om in te gaan over dat hij haar attent vond en hij de hoop er niet in zag. “Meisjes zullen zien dat je humor hebt en er leuk uit ziet...” Ze trok een nadenken gezicht en legde haar hand even tegen haar kin aan. “Nu zie je er alleen maar een beetje mannelijk saai uit. Als ik ouder was zou ik niet met je daten,” zei ze om hem zover te krijgen toch haar idee op te volgen. Ze mocht dan wel hebben gezegd dat ze hem plezier wilde geven, maar zij moest niet de enige zijn. Storm had een date nodig en zij zal hem helpen.

“Krijg je het al wat warmer?” vroeg hij met een klein glimlachje nadat hij net als haar had toe geven dat de knuffel die ze hem gaf om warmer te worden fijn voelde. Voor een moment dacht ze niet na over dat ze op een eiland zat met Devon die lag te slapen en haar ouders ver weg waren. Ze had gevoel dat ze veilig en warm in de armen van Storm. Niet elk kind kon zeggen dat een knuffel met een vreemde veilig aanvoelde. Voor al niet met iemand die ze diezelfde dag had leren kennen. Maar dit voelde echt heel fijn en veilig. Ze had het gevoel dat ze hem kon vertrouwen en dat het niks uit maakte dat ze misschien een keer ruzie zouden hebben. Ze had ook wel eens ruzie gehad met Devon, maar ze kwamen er altijd over heen. Wat deze nacht ook gebeuren zal ze zal hem vertrouwen en ze had geen reden om bang te zijn voor hem. Storm was haar held deze dag. Hij liet haar gedachten weg varen. Ze hoefde zich nergens druk om te maken en heimwee zou ze niet krijgen zolang ze bij hem was. Kylie had nog geen antwoord gegeven op zijn vraag en liet haar hoofd rusten op zijn schouders met haar ogen dicht. “Beetje,” loog ze. Ze was allang opgewarmd, maar ze wilde het veilige warme gevoel dat ze kreeg niet los laten om hem los te laten. Stiekem hoopte ze dat hij dat ook wel begreep en dat hij het niet erg vond.

Ze voelde zich schuldig dat ze zoveel hoop had gehad dat Devon aan haar had gedacht. Dat hij oprecht blij was geweest dat Kylie ook naar Genosha was gekomen. Ze had hoop gehad dat ze Storm zou helpen aan een vriendin, omdat hij dat zelf niet kon. En nu stond zij hier in een donker bos nadenkend waar het fout was gekomen, toen Devon bij haar was geweest. Was zij werkelijk de reden geweest dat hij weg was gegaan? Dat kon toch niet. Ze had nooit in zijn ogen gezien dat hij wilde dat ze weg ging of dat hij weg wilde. Zelfs op de dag dat hij weg was. Die dag dat ze met alle vrolijkheid naar school was gegaan en thuis kwam en daar geen Devon aan trof. Het enige wat haar ouders hadden gezegd was dat hij zich zeer slecht had gedragen die dag, terwijl er mensen kwamen om te kijken of het na een jaar nog steeds goed ging. Kylie wist maar al te goed dat dat een leugen was geweest, want bij het avondeten hadden ze vaak genoeg gezegd dat Devon een zoon was die ze nooit hadden gehad en dat hij en Kylie twee geweldige kinderen waren. Er zat geen kwaad in hem en dat was nu ook niet zo. De dagen erna hadden ze toegegeven en gezegd dat er andere omstandigheden waren geweest. Omstandigheden niet bedoeld voor Kylie’s oren. Het was allemaal zo onverwachts gebeurd dat ze er amper stil had kunnen staan. Ze had door moeten gaan met haar leven, terwijl haar moeder altijd maar werkte in het ziekenhuis en haar vader vaak op zakenreis was. Ze had Koda gehad waar ze tegen had kunnen praten. Ze had zelfs geen telefoon nummer gekregen van Devon om nog contact te houden. En ze had er nu van iemand achter moeten komen dat hij nooit aan haar had gedacht of had gedacht om terug te komen naar haar. Er was helemaal niks geweest waardoor hij ook maar aan haar had gedacht. Het deed haar best wel pijn. Het was toch niet goed dat een kind van tien voelde hoe het was om een leegte te voelen van een gebroken hart? Het was niet goed dat kon ze zelf ook wel weten, maar wat moest ze er tegen doen? Wat deden grote mensen als ze een gebroken hart hadden? Volgens films gingen meisjes altijd iets drinken, waardoor ze gingen lachen en vervolgens overgeven. Maar dat leek haar veel te pijnlijk. Ze wilde gewoon weg van de gedachten dat Devon haar in de steek had gelaten en dat zij het probleem was waardoor hij weg was gegaan. Wat had ze fout gedaan?
“Kylie,” sprak hij, terwijl hij schouders vast pakte en haar aandacht aankeek. Ze wist dat dit het moment was dat ze wijs moest zijn en moest luisteren. Alsof Storm echt haar grote broer was die haar wilde helpen keek ze hem terug aan. “Je kan dit niet aannemen, je mag niet denken dat het vanwege jou is. Ik kan hem, niet zo heel lang maar ik ken hem en ik ben zeker,” Hij stopte even en haar bruine ogen glansde van het licht van de halve maan die hoog aan de adem stond. “Ik ben zeker dat hij niet vertrok vanwege jou, dat zou hij nooit doen. Dat moet je geloven.” Hij kneep haar in haar schouders en ze zuchtte even. Moest ze hem echt op zijn woord geloven of deed hij dit alleen maar om haar op te vrolijken? Maar wat hij vervolgens zei gaf haar een wat beter gevoel. De manier hoe hij sprak en elke woord uit had gesproken herhaalde zich door haar hoofd. Niemand wil van je af. Het was lief en toch was er iets in haar waardoor ze dacht dat het Storm was die het zei. Devon kon er wel heel anders over denken. Waarom kon ze niet gewoon de waarheid weten? Dan zou alles een stuk duidelijker zijn in haar ogen.
Op het moment dat hij weg keek wist ze dat ze wel een punt had gemaakt bij hem. De waarheid was hard, maar het gaf andere mensen wel een duidelijk beeld van wat er is gebeurd. Ze snapte zijn punt wel dat het moeilijk is, maar er is niks zo erg als dat ze zich nu zelf de schuld gaf om de misschien geheel andere reden dan Devon had klaar liggen. Het was vreemd voor haar dat de volgende woordenvan Storm nog altijd om de verdediging ging van Devon, terwijl Storm het vast en zeker ook gewoon zo kon vertellen. “Hij is hier nu, jullie zijn hier samen. Misschien kan je het hem vragen, erover praten. Als hij iets voor je achter hield dan is het niet omdat hij je niet graag ziet, je niet mocht, het is om je te beschermen.” Met haar handje pakte ze een plukje haar vast wat ze even over haar handje liet glijden. “Ik heb hem een aantal dagen geleden gezien, maar er was niks uit zijn mond gekomen waarom hij weg was gegaan of waarvoor hij mij wilde beschermen,” zei ze. Er was een vage boel in haar hoofd. “Ik had gehoopt dat je er iets van wist, maar ik heb me vergist,” zei ze nog even teleurgesteld.

Het idee dat ze Storm zou helpen aan een vriendin was bijna haar hoofdje uitgedreven door haar teleurstellende gedachten van Devon. Het was goed dat ze nu weer even aan iets anders kon gaan denken. Als Storm of Devon een vriendin zou krijgen dan betekende voor haar dat ze een zus kreeg. Nu ze twee broers heeft en zij het enige vrouwelijke geslacht was, was ze wel toe aan een zus. Maar het idee om briefjes op te hangen in plaats van dates regelen voor haar twee oudere broers die blijkbaar nog niks van meisjes of wisten. Het zou een enige lange tijd duren tot ze een zus of zussen zou krijgen dus dan was briefjes op hangen wel wat beter idee. Een zus krijgen en nu ook een nieuwe broer dan zou ze Colorado ook laten zien. Een grote grijns kwam op haar gezicht, toen hij instemde en hij haar thuis graag wilde zien. Er was een groot enorm bos, nog groter dan op Genosha waar ze zich nu bevonden. “Dan moeten we Devon wel mee nemen, en andere Colorado mensen.” ging hij peinzend verder. Ze knikte enthousiast en ze zag het al helemaal voor zich. “Jij, Devon, Colorado mensen én mijn nieuwe zussen komen gewoon allemaal mee. En dan ga ik wel cupcakes maken voor iedereen,” zei ze, terwijl ze toch wel een fout maakte nu. Ze beweerde Storm er nu wel van dat cupcakes kon maken, maar bij haar gebeurde er altijd wat. Of ze viel, of de cupcakes zouden aanbranden of ze deed er zout bij in plaats van suiker. Je weet wel allemaal van die kleine foutjes, waardoor er nooit cupcakes op tafel kwamen maar een Kylie bedolven onder het beslag. Echter zorgde dat er wel voor dat ze er om kon lachen. En wie weer zou haar toekomstige nieuwe zus(sen) haar wel helpen en dan kwamen er voor het eerst cupcakes op tafel. Dat zou wel geweldig zijn tbh. Terwijl zij het allemaal zo voor zich zag, zag Storm het gezocht-briefje al voor zich. Wat een team work was dit toch. “Hebben jij en Devon ook één naam samen? Want jullie namen zijn wel heel erg lang en ik weet niet zeker of dat allemaal wel op het briefje past,” gaf ze toe. “En kennen jullie wel een beetje meisjes of durven jullie niet tegen ze te praten?” vroeg ze nieuwsgierig om meer te weten te komen. Dit zal er voor zorgen dat Kylie wist dat zij degene zou zijn die het praten dus deed om de familie officieel te maken. Ze snapte het wel als de jongens verlegen waren. Ze wisten natuurlijk nog niet zoveel van meisjes af.

Ze werd er boos en pissig van dat Devon wel wist wat er met Storm was gebeurd. Hij zou het waarschijnlijk weten tot in de diepe details en zo wisten misschien ook wel een paar andere het “grote” geheim. Het was zijn eigen schuld geweest dat ze boos werd dat ze hem kon gaan dwingen wat er was gebeurd. Hij had gezegd dat hij dood ongelukkig was. Hij had niet moeten verwachten dat Kylie hem dan met rust zou laten. Dat zou wel het laatste zijn wat ze zou doen. Ze moest hem een grote schop onder zijn kont geven. Eerst had ze verwacht dat het makkelijker was, maar hoe meer ze praten hoe bozer ze werd. Het leek of het gesprek in een klap was omgeslagen naar een soort ruzie. Storm wilde niet toegeven. Hij wilde het niet vertellen, om wat? Het was verboden om met de smoes te komen dat ze te jong was en dat ze die dingen niet kon aanhoren. Hij wist nog niks waar zij in staat zou zijn om aan te horen. Hij wilde dan niet toegeven, maar zij wilde niet opgeven. Dat was het roekeloze uitdagende kind dat ze was. Ze zou niet opgeven en zou hoe dan ook door blijven drammen. Zoals ze al eerder in haar hoofdje had gehad; ze wist dat ze Storm kon vertrouwen en niet bang voor hem hoefde te zijn. Dus hij moest dan niet verwachten dat ze op zou houden. Blijkbaar was het wel iets wat hij wilde, doordat hij haar aansprak bij haar naam en verder niets zei. Hij mocht dan wel op een waarschuwende toon praten, maar hé was dat iets waar ze bang voor moest zijn? Nee. Tijdens het moment van haar adempauze sprak hij nog een keer dat ze moest stoppen, maar ze moest het hem gewoon even duidelijk maken. Kylie negeerde zijn blikken naar zijn hartslagmeter en ze stond er niet bij stil dat ze er rekening mee moest houden. Nadat ze met een boze felle stem was uit gesproken keek hij haar vrijwel direct aan. De verwilderde blik in zijn ogen met een rode rand zouden haar af hebben geschrokken als ze het niet eerder had gezien. Maar dit was hetzelfde als toen ze wolf waren. “Jij hebt geen idee waar ik tot in staat ben.” prevelde hij met wat hardheid in zijn stem. Met boze ogen keek ze hem aan en ze wilde er zo graag tegenin gaan, maar ze wachtte nog even tot hij nog iets had gezegd. “Ik vertel geen dingen als dit voor het effect dat het brengt, dit” zei hij wijzend naar zich zelf. “Jij hebt niemand vermoord, zo ben jij niet. En dit effect is jou eigen schuld, als je het gewoon verteld vanaf het eerste moment dan zat jij nu niet zo met stomme hartslagmeter,” sprak nog even fel en boos als zonet. Al schrok ze wel een beetje met waar ze nu mee bezig was. “Je moet inderdaad een beetje voorzichtiger zijn met me...” waren zijn woorden eerder deze nacht geweest. Maar dat ging toch alleen maar over een spelletje spelen? Dus nu zou het niet zoveel uit maken toch? Echter wilde ze haar excuses aanbieden voor haar gedrag, maar ze wilde nog altijd haar punt duidelijk maken dat hij kon gaan vertellen.
“Je kunt het niet uitlokken, ik kan je niet veilig houden. Al wie ik vertel wat ik ben komt onrechtreeks ergens in gevaar, omdat ze willen helpen.” sprak hij, maar ze keek hem niet aan alsof ze bang was. Eigenlijk was het juist geheel anders wat ze deed. Ze ging wat rechter op staan en bleef sterk staan. Ze was klaar voor gevaar. Al geloofde ze toch niet dat Storm iets ergs bij haar zou doen. “Weet je wat er met Devon gebeurde de laatste keer hij wou helpen?” hij hurkte neer voor haar, maar er was iets anders geworden waardoor ze eventjes een klein stapje achteruit deed. Het ging weer over Devon ergens waar ze nu wel bang voor was geworden om over te praten. Niet wetend wat ze precies kon verwachten keek ze hem aan. “Hij stierf bijna, ik vermoordde hem bijna, net als ik jou zou vermoorden als je niet snel stopt.” Haar ogen werden groot en zelfs haar roze wangetjes werden wit. Elke detail die in zijn gezicht verborgen zat de rode ogen, genadeloos, dreigend samen met de gebalde vuisten werd ze bang. Dit was Storm niet. Storm was de jongen die ze had vastgehouden om te knuffelen en voor wie ze een date zou regelen. Dit was geheel iemand anders. De woorden die over zijn lippen rolde dat ze hem niet kon vertrouwen gaven weer het lege gevoel terug als ze bij Devon had gehad. Ze had gehoopt dat ze nu een broer had die haar niet in de steek liet zoals Devon had gedaan, maar nu begreep ze wel waarom die twee beste vrienden waren. Ze lieten haar allebei in de steek. Maar net zo min ze wilde geloven dat zij het probleem was geweest waardoor Devon weg was gegaan, wilde ze nu ook niet geloven dat Storm dit werkelijk tegen haar had gezegd. Haar onderlip trilde een beetje en traantjes prikte in haar ogen. Ze zei nog niks door de brok die in haar keel verborgen zat. Ze keek naar de grond en deed haar ogen even dicht, waardoor de eerste traantjes over haar bleke wangetjes rolde. Ze keek hem verdrietig aan, waardoor ze een boze stap naar voren deed en hem wilde duwde en slaan terwijl er meer traantjes rolde. Ze wilde niet weg rennen van het feit dat hij haar broer bijna had vermoord. Ze was boos en verdrietig dat ze zo’n persoon als Storm had kunnen vertrouwen. Terwijl ze hem door bleef duwen en slaan dacht ze aan Storm die van af nu haar broer niet meer was.

.Always live before you die.

Zijn wenkbrauwen kwamen meteen geamuseerd omhoog bij haar eigenzinnige opmerkingen. Alsof ze op haar tienjarige leeftijd de hele wereld al van binnen naar buiten kende. Blijkbaar wist ze dus ook alles van meisjes en hoe jongens meisjes te pakken moesten krijgen. Ze zou eens moeten weten dat voor haar neus één van de bekendere vrouwenverslinders stond. Storm kende ieder trucje, iedere manier van flirten, hij was een professional in het vak. Maar dat was nou net iets dat Kylie niet hoefde te weten. Er gek uit zien en zijn zin krijgen stond niet bepaald bovenaan zijn lijstje, maar hij moest het dan ook bekijken vanuit kinderperfectief. Hij wist nu al dat de helft van zijn vrienden zou staan lachen met hem als hij met watten en dergelijke door school zou lopen, the walk of shame, of zoiets. ‘Humor?’ Herhaalde hij grijnzend. ‘Ze zouden met me lachen, alhoewel,’ hij streek zijn handen langs zijn kin en keek bedenkelijk voor zich uit. ‘ze zouden me misschien wel schattig vinden omdat ik dit voor je zou doen.’ Daarmee zou hij gegarandeerd punten scoren. Storm Hall die iets deed voor een kind, dat kon niet anders dan schattig zijn. Niet dat hij er meteen op stond te poppelen om schattig genoemd te worden. ‘Ik zie er saai uit?’ Vroeg hij gelijk beledigd, al meende hij er niets van. Hij keek haar met grote ogen aan. ‘Dat jongedame, is omdat je mijn echte zelf nog niet hebt leren kennen, ik kan behoorlijk charmant zijn.’ Hij wiebelde kort zijn wenkbrauwen. Maar een kind als Kylie kon die kant van hem niet zien, ze was tien. ‘Ik hoop dat als jij wat ouder bent je het me toe laat om te zoeken achter een jongen die er niet zo saai uitziet als ik.’ Met de nadruk op het woord saai. Hij zou hier nog even zitten, hij wilde het dus heel graag van dichtbij zien. Misschien moest hij maar eens de jonge garde aan jongetjes hier optrommelen, speciaal voor haar.

Storm kon meer horen dan de geritsel van de bladeren in de bomen, hij kon meer horen dan het geknaag van een konijn aan een wortelblad, hij hoorde intensere dingen, zoals hartslag. Bij de omhelzing ging het dan ook niet onopgemerkt aan hem voorbij dat Kylie daadwerkelijk compleet ontspande. Hij hoorde haar hartslag net dat beetje trager gaan omdat ze rust vond in de warmte die hij schonk. En dat zorgde voor hetzelfde effect bij Storm, hijzelf voelde alle spanningen van afgelopen tijd van zich af glijden. Hij voelde zich voor eens weer een grote broer en dat was meer dan waar hij had van kunnen dromen. Misschien had Kylie ook haar nut in zijn leven, misschien was ze ook iets goed dat het slecht zou verdrijven. In ieder geval koesterde hij het moment. Bij haar zacht gemompel glimlachte hij zwakjes. ‘Goed.’ Merkte hij even zachtjes en tevreden op. Het was goed, heel goed.

Devon was een gevoelig onderwerp hier, duidelijk. Storm had Devon nog nooit op deze manier moeten verdedigen. Niet dat je het echt verdedigen kon noemen, maar hij nam het als zijn taak op zich om een beetje goed te praten in de naam van Devon. Het ergste was eigenlijk dat hij er helemaal niets van wist. Hij wist niet waar Devon allemaal geweest was. Hij wist niet hoe Devon geweest was. Hij wist niet eens wat Devon zijn verleden eigenlijk inhield … dus hij wist ook niet wat Kylie haar plaats hier in was. En hij wilde haar helpen, evenveel als hij Devon altijd zou helpen maar het lag niet echt voor de hand als hij zelf in het duister moest tasten. Toch, als het één ding was waar hij honderd procent zeker van was dan was het wel het feit dat Devon nooit zou vertrekken om op een bepaalde manier van een kind te vluchten. Kylie mocht dan wel een eigenwijs alles-weterde zijn maar ze was heus niet het soort lastpak die hij soms zag rondlopen in Londen. Hij wist uit grote broer ervaring dat het niet altijd vlekkeloos ging, soms had hij ook momenten dat hij Levi wou wurgen maar die liefde haat relatie was net exact wat iedere broer en zus nodig hadden. Maar hij kon niet veel doen buiten haar verzekeren dat Devon zo’n dingen niet zou doen. Storm was nu wel in ieder geval zeker dat hij Devon er moest over aanspreken, hij wilde op een bepaalde manier nu ook antwoorden. Niet dat hij ze eruit zou peuteren maar hij zou het graag weten. En hoe langer hij naar Kylie haar verdrietige blik keek hoe meer hij zich ervoor inzette om haar het tegendeel te bewijzen. Zijn woorden kwamen vanuit de grond van zijn hart, hij meende ze woord per woord ondanks dat ze misschien zou denken dat hij haar enkel maar wou opvrolijken. Eerlijk … het was iets dat Devon en Kylie onderling moesten oplossen, hij zou er zijn om te helpen maar dit was hun ding. Dat was ook de reden waarom hij het haar luidop voorstelde. De reactie daarop deed Storm kort zuchtten. ‘Ik denk niet dat Devon zo goed is met woorden als hij is met daden.’ Hij zweeg en gaf Kylie een bemoedigende glimlach. ‘Ik weet niets, het spijt me.’ Als hij meer had geweten dan had hij haar zeker om weg geholpen maar het was gewoon een zwart gat in dat deel van hun vriendschap. ‘Devon lijkt altijd een vrolijk welgezinde jongen maar ik denk wat hier zit,’ hij wees kort naar Kylie haar borst, op de plaats waar haar hart zat. ‘je nog eens verbaast zou zijn.’ Maakte hij zijn zin af. Hij zou het niet gezegd hebben twee maand geleden ofzo maar nu, na het ongeluk … Devon had delen van hem laten zien die Storm nog niet kende. ‘Wees gewoon een beetje geduldig, ik weet dat het moeilijk is maar het komt vanzelf wel.’ Sloot hij bemoedigend af, op de hoopt dat het Kylie wat verlichting zou bieden.

Colorado … Storm had nooit een voet uit Londen gezet tot voor hij weerwolf werd. Hij had nooit ambities gehad om te gaan reizen, om delen van de wereld te zien. Maar sinds hij gebeten was, kwam daar verandering in. Misschien lag het aan het wolveninstinct dat liefst van al rond trok en wilde bewegen maar het kon even goed ook aan het feit liggen dat Storm gewoon wat meer van de wereld was gaan appreciëren door al het vluchten weg van Londen. Dus een reisje naar Colorado zou hij zeker zien zitten, voornamelijk met de nieuwe vrienden die hij hier had gemaakt. En Kylie was daar duidelijk even enthousiast over. ‘Zussen? Je spreekt al in het meervoud.’ Glimlachte hij zachtjes. Ze liet er in ieder geval geen gras over groeien. Cupcakes … daarvoor was het jammer dat hij een broer had, die was niet zo in to taarten en gebakjes, toch niet als hij het zelf moest maken, daarvoor was de PlayStation te aanlokkend. Wat hij jammer vond, zeker omdat hij zelf aardig de kok was. ‘Ik verheug me nu al op die cupcakes van je.’ Greens hij met een zekere uitdaging. Hij zag het al helemaal voor zich, de bende in Colorado en dan felle Kylie die hen rond commandeerde en aan de slag ging met de cupcakes. Toen ze weer terug keerde naar hem en Devon grinnikte Storm zachtjes hoofdschuddend. ‘Ja, we hebben een naam.’ Stemde hij zachtjes in. ‘StormOn, zo noemen ze ons hier.’ Hij hoopte stiekem dat die naam nog niet aan haar oren was gekomen want het was een beruchte naam en daarmee niet altijd in de goede zin. Veel tijd om hun naam goed te praten had hij niet want ze begon gelijk alweer over meisjes. Hij begon te lachen, iets wat luid en een beetje galmde in het donker van de nacht. Hij schudde lachend zijn hoofd en keek haar weer aan. ‘Jij bent echt wel de nieuwsgierigste snuiter die ik ken.’ Berispte hij haar plagend. Ze moest het nou echt eens allemaal weten. ‘Ja, ik ken een paar meisjes.’ Gaf hij uiteindelijk maar beleefd toe. ‘Ik zie er misschien wel saai uit voor jou maar daar denk niet iedereen zo over. Ik kan heel goed tegen andere meisjes praten.’ Hij legde vooral geen nadruk op de “heel goed”. Eens zien wat ze daarop had te zeggen. Hij had Lorise, Nadya, Katerzyna, Denni, Ivy, Taylor … oh owh, hij kon ze al niet meer op één hand tellen. Misschien hoefde ze dat maar niet te weten, of ze zouden meteen allemaal zussen worden.

Maar hoe luchtig een sfeer ook kon zijn met een kind, zo snel kon dat ook weer veranderen. Het lag niet aan hem, het lag niet aan haar, het lag aan waar ze het wilde over hebben. Over dingen waar Storm in zekere zin nog steeds doodbang was om over te praten, zeker tegen een kind van tien jaar. Ze hoefde niet te weten dat hij al negentien mensen had vermoord, ze hoefde niet te weten dat hij al een kind van haar leeftijd had vermoord, ze hoefde niet te weten hoe slecht hij binnenin wel was. Devon, Nadya en Kat verzekerde hem er altijd van dat dit niet zijn schuld was, dat hij er niet kon aan doen maar dat drong gewoon niet binnen bij Storm. Hij voelde zich verantwoordelijk voor de dingen die Lupos had aangericht en dus was het vier keer moeilijker om erover te praten. Een kind als Kylie, met zo’n klare kijk op het leven, die alles zag vol rozengeur en maneschijn … Ze hoefde niet te weten hoe akelig de wereld kon worden. Ze hoefde niet te weten wat voor een monster er diep vanbinnen bij Storm zat. Ze had het eerder al gemerkt, Lupos had haar eerder al eens op haar plaats gezet en toch duwde ze verder. Tot de wolf aan het randje zat en Storm de ondragelijke angst voelde van een nakende transformatie. Ze was boos, boos op hem, boos op Devon, boos op de wereld, ze was boos op iedereen omdat ze niet de waarheid verdiende die ze wilde. En zelf zijn verwilderde blik, het zachte rood achter het onrustige bruin deed haar niet terug deinzen, ze ging gewoon door. Hij kneep zijn ogen dicht toen ze weer sprak, knikte haast onzichtbaar toen ze begon over het vermoorden. Jawel, hij had gemoord. En toen barste de bom, innerlijk, Lupos nam een stuk van zijn bewustzijn over. ‘Dat ben ik wel Kylie. En als jij een beetje respect zou hebben voor andermans problemen dan zou het nooit gebeuren.’ De hartslagmeter begon kort te piepen en Storm drukte zijn vingers langs zijn slapen. Rustig blijven, dat was het enige wat hij kon doen. Gelukkig hadden hij en Lupos na die ene volle maan een beetje meer samenwerking met elkaar. Dat liet het toe dat Lupos nu kon uitbarsten terwijl Storm het grotendeels nog onder controle kon houden. ‘Dat stomme ding rond mijn pols zorgt ervoor dat jij straks naar bed kan, zonder kleerscheuren.’ Prevelde hij met een geconcentreerde blik op zijn hartslagmeter. Dalen, het moest dalen, het zou dalen. Als hij het maar net zou vaak herhaalde zou het waarschijnlijk ook gewoon gebeuren. En inderdaad, na amper een minuten stopte het met piepen en viel zijn hartslag weer binnen de normen. Dat hield een transformatie uit maar dat wilde niet zeggen dat het gevaar was geweken. Lupos was vlakbij, hij nam haar geur in zich op, haar stem, haar bewegingen … eerstvolgende volle maan stond zij bovenaan zijn lijstje, dat wist Storm nu en het was te laat om daar iets aan te veranderen. Hij zou Kat meer dan eens nodig hebben, het laatste wat hij wilde was de dood van nog een kind op zijn geweten.

Besefte ze het niet … wat er gebeurde, waar hij haar eerder voor had gewaarschuwd? Storm kon de kalmte niet bewaren en als Lupos iets van controle had dan kwamen de woorden er veel sneller uit dan de bedoeling was. Zo ook wat hij Devon had aangedaan. Hij sprak de woorden en hij had er meteen spijt van. Maar dit spijt zat zo gebukt onder de haat, het wolveninstinct en het temperament dat hij er amper iets mee kon aanvangen. Het bloed trok weg uit haar wangen, ze keek hem me grote verschrikte ogen aan en hij wist dat alles weg was … alles waar ze eerder naartoe gewerkt hadden was weg. En dat omdat hij het haar niet kon vertellen … omdat hij haar veilig wou houden. Haar onderlip begon te trillen het was alsof dat soort verdriet, die aanblik Lupos terug wegduwde in het diepe donkere holletje van waar hij kwam. Ze sloot haar ogen en de traan gleed langs haar wang naar beneden. En toen werd ze boos, ze duwde hem en Storm verloor geen moment zijn evenwicht. Het was alsof het haar aanspoorde, ze duwde en sloeg hem verder en voor een moment lang liet hij haar doen. ‘Kylie.’ Hij greep haar polsen vast en keek haar met zijn bruin gebroken ogen aan. ‘Kylie, luister.’ Hij zocht haar blik en keek haar strak aan. ‘Ik doe dingen omdat ik het niet kan tegenhouden, hij is,’ hij zweeg en sloot zijn ogen gekwetst. ‘Ik heb het niet onder controle. Er zit iets slechts in mijn lichaam dat controle kan nemen en ik kan het niet tegenhouden. Ik wilde Devon nooit pijn doen, hij wilde dat wel. Ik wil jou geen pijn doen maar hij wil dat wel. En als dit begint te piepen,’ hij zweeg en knikte naar de hartslagmeter. ‘Dan wil hij de controle nemen. De enige reden waarom ik je dit niet wil vertellen is omdat ik je wil beschermen, een klein meisje als jij hoort niet te weten wat voor slechte dingen ik, hij, heeft gedaan.’ Hij liet haar polsen los en zakte op de grond neer, tegen een boom en hield zijn hoofd tussen zijn handen geborgen. ‘Zijn naam is Lupos, hij is een wolf, een hele stoute gevaarlijke wolf. Je mag me niet uitdagen Kylie, je mag me niet dwingen om dingen te zeggen want dan word hij boos en als hij boos word dan wil hij je pijn doen. Dat heeft hij bij Devon ook gedaan. Ik kan niet helpen als Lupos de baas is, niemand kan dat,’ prevelde hij dat laatste enkel maar. Hij had het nu toch gezegd, in de verzachtte vorm weliswaar maar er zat geen andere keus op. Als hij Kylie wilde houden als een vriendin, als zijn kleine zus dan moest hij lijmen wat hij net had gebroken …

tag: Kylie --- words: 2448 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Grote mensen en kinderen keken films. Dat was nou eenmaal een feit, waar niemand tegen in kon gaan met een of ander stom argument. Maar het verbazingwekkende was nou dat er heel veel mensen hoopte dat hun leven net zo zal eindigen als al die miljoenen romantische films. Elke film die Kylie had gezien, liggend voor de bank met een grote bak popcorn, waren allemaal geëindigd met happily ever after. Er was geen film die eindigen met slecht einde waarbij de film eigenlijk niet waard was om nog een keer te kijken. Ook wel geluk hebben, want ze was niet zo’n typetje dat van slechte eindes hield. Voor al niet om de reden dat ze echt heel veel leerde van alle films die ze zag. Zo wist ze natuurlijk Storm wat bij te leren over contact krijgen meisjes. Iets waar hij helemaal niks van af wist. Een goeie, leuke en grappige indruk was het aller belangrijkste en dat was dan ook de eerste les die ze hem gaf. Als hij nou wilde of niet. Zij wilde wel een nieuwe zus, dus dan zou ze ook wel een beetje haar best er voor doen. Meisjes hielden nou eenmaal van humor en van lachen. Dus haar idee was niet geheel flauwekul. Kort had hij haar woorden herhaald en ze bleef hem nog altijd met een grote glimlach aan kijken. “Ze zouden met me lachen, alhoewel,” zei hij, terwijl hij zijn hand bedenkelijk langs zijn kin streek. Met licht geschrokken ogen keek ze hem aan. Straks was heel haar plan de soep in gegleden en dan kreeg ze nooit een zus! Al was het wel licht egoïstisch dat ze alleen maar aan zichzelf dacht, omdat Storm ook wat versier trucs nodig had. Maar het was nou eenmaal een kinder droom die ze niet kon tegen houden. Toen hij weer verder sprak moest ze toch wel even lachen. [b Jij schattig?“”[/b] Het was grappig dat hij gelijk zo dacht. “Dat laat ik wel aan de meisjes over om dat van jou te zeggen. Maar ik denk dat ze mij schattiger vinden,” zei ze plagend terug. Wat was ze toch een lief zusje. Er was in ieder geval wel een ding dat je over haar kon zeggen en dat was dat ze eerlijk was. Ze vertelde precies wat hij in haar ogen was en dat was saai en dus ook niet schattig. Dat hij even deed dat ze hem beledigde zorgde er alleen maar voor dat er een wijs en licht arrogante glimlach op haar gezicht kwam. Ze moest toe geven de grote ogen die hij op zette hadden wel iets schattigs, maar zulke dingen hoorde kleine zusjes niet te zeggen of wel? “Dat jongedame, is omdat je mijn echte zelf nog niet hebt leren kennen, ik kan behoorlijk charmant zijn.” Hij wiebelde kort met zijn wenkbrauwen, waardoor ze zwakjes haar handje omlaag deed en snoof. Ze geloofde er echt helemaal niets van. “Ik hoop dat als jij wat ouder bent je het me toe laat om te zoeken achter een jongen die er niet zo saai uitziet als ik.” sprak hij met een nadruk die haar stiekem een beetje zorgen liet maken over haar toekomst als zij zou daten. Maar als ze nu aan daten moest denken vond ze het echt heel vies. “Ten eerste is het niet echt leuk om te weten dat ik niet jou echte jij heb leren kennen, want misschien was je dan niet saai,” zei ze uitdagend, terwijl ze hem overdreven onderzoekend aan keek. Daarna kwam er wel een grote glimlach op haar gezicht en schudde ze haar hoofd. “Maar ik denk het niet. Op de manier hoe je er nu uit ziet is er niet echt veel aan te veranderen aan je saaie uiterlijk.” Plaagde ze hem nog even door. Ze had Devon ook zo vaak geplaagd, dus Storm moest er ook wel tegen kunnen. Maar ze was nog niet klaar, want ze had nog een tweede iets om te zeggen. Ze begon weer op dezelfde uitdagende toon: “en ten tweede je mag zoeken wat je wil, maar ik vind daten vies dus.” Ze begon weer te lachen en wilde nu wel eens weten wat hij daarop zou gaan zeggen.

Ja, het was inderdaad goed dat ze het wat warmer kreeg. En om eerlijk te zijn was ze al helemaal weer op gewarmd. Het was alleen het veilige warme vertrouwde gevoel wil ze niet kwijt raken. Zeker niet nu zich helemaal overgaf aan Storm. Hij zou eigenlijk elk geheim van haar mogen weten, ook al had ze er maar vrij weinig. Maar toch het was Storm. Hij was in een zeer korte tijd zo belangrijk voor haar geworden en dat gevoel wilde ze niet kwijt raken. Ze was Devon al een keer kwijt geraakt en ze had hem -zo goed als- ook weer terug. Nu had ze nog iemand waarbij ze een nacht kon doorbrengen als ze een nachtmerrie had gehad of er een spin in haar kamer was. Hoe meer veilige havens ze op Genosha zou maken, hoe meer ze wist dat ze niet snel heimwee zou krijgen om terug te gaan naar huis. En in de veilige haven waar ze zich nu bevond wilde haar schip niet van weg varen. “Storm..” fluisterde ze zachtjes om het rustige en stille gevoel niet te verpesten. “Beloof je dat je nooit van me weg gaat?” vroeg ze voor de zekerheid. Als er iets is waar ze zich op hier aan vast wilde houden dan waren het haar twee broers. Ze wilde nog wat vragen, maar ze hield het even hierbij om nog kort te genieten van dit rustgevende moment. Ook wilde ze niet gelijk Storm overspoelen met vragen die nog altijd in haar hoofd rond dwaalden. Ze moest genieten van dit ene moment waar de bladeren naar beneden dwarrelen en een zuchtje wind om hun heen ging. De zwoele nacht die ze tegemoet gingen, terwijl ze zich bevonden in een bos pratend over van alles en nog wat. Hoe snel was het dat Kylie Storm in volle vertrouwen nam? Het zou voor andere mensen onmogelijk en niet echt zijn. Ze zouden waarschijnlijk zeggen dat ze maar alsof deden als ze broer en zus zouden worden, maar wat boeide de mening van andere mensen? De connectie die de twee nu al hadden was meer dan voldoende om het gevoel echt te maken. Er waren dan ook niet meer woorden nodig om Storm te vragen of hij bij haar wilde blijven.

Kylie had geen idee of ze de woorden uit Storm’s mond moest geloven. Was het echt zo geweest dat Devon niet voor haar vluchtte, maar andere problemen had gehad? Hoe graag ze het ook wilde geloven ze nam de schuld wel op zich dat zij een lastpak was geweest. Niet dat ze zich kon herinneren dat hij tekenen had getoond dat hij weg wilde. Hij was ongeveer een jaar geweest, maar in dat jaar hadden ze heus wel ruzie’s gehad zoals broer en zus wel vaker hadden. Maar het kwam altijd goed, omdat de liefde dat een familie verbond sterker was dan een ruzie. Ze hadden elkaar ruimte gegeven en Kylie was heus niet zo’n zusje geweest die elke minuut van de dag met haar grote broer wilde beleven. Nee, ze had vriendinnen waar ze dan ook wel naar toe ging en met haar speelgoed speelde. Natuurlijk waren er ook tijden geweest dat ze wel met haar broer wilde zijn, maar dat hij er geen zin in had. Dan kon ze inderdaad wat irritant worden, maar goed dat had elk kind wel eens daar was geen ontkomen aan. Maar toch, dat kon toch niet de echte reden zijn dat hij weg was gegaan? Dat was onmogelijk, maar het was iets wat in haar hoofd op was gekomen.
Er was niets zo erg als de waarheid niet weten wat eigenlijk het beeste medicijn was om haar te laten begrijpen waarom hij weg was gegaan. De waarheid was moeilijk in te zien of om er weer aan herinnerd worden. De herinneringen die je liever niet aan herinnerd wilde worden, maar toch iets waarmee andere mensen hem zouden helpen. Niet alleen Devon zou zich er beter door voelen, maar ook andere mensen. Er waren niet voor niets psychiaters die andere mensen hielpen en zichzelf op de tweede plek zette. Dat was iets wat Kylie ook wilde doen. Ze wilde Devon helpen, maar ookStorm had misschien hulp nodig. Ze mocht dan wel jong wezen, maar dat betekende niet dat ze niet kon helpen. Haar vrolijke glimlach zou slechte gedachten weg laten vloeien en leuke gedachten terug brengen. Een kind zijn had zo zijn voordelen, maar daarvoor had ze eerste de waarheid nodig. De reden waarom hij weg ging.
“Ik denk niet dat Devon zo goed is met woorden als hij is met daden.” Nee, dat had ze gemerkt. Drie geleden met weggaan en een paar dagen hiervoor toen ze hem voor het eerst tegen was gekomen. Storm mocht dan wel die bemoedigende glimlach geven, maar ze was nog altijd teleurgesteld. Niet alleen in Devon was ze teleurgesteld ook in Storm. Ze waren beste vrienden, maar ze wisten elkaars geheimen en verleden niet. Ze kon dan niet echt zeggen dat ze echt beste vrienden waren zoals hij had gemeld. “Jullie zijn beste vrienden toch? Waarom weet je dat dan niet?” Het zou misschien harder aankomen dan dat ze had bedoeld, maar antwoorden was alles wat ze wilde. Meer vroeg ze niet. “Devon lijkt altijd een vrolijk welgezinde jongen maar ik denk wat hier zit” zei hij, terwijl hij naar haar borst wees op de plek van haar hart. Ze volgde met haar ogen zijn hand en keek hem toen weer aan. “je nog eens verbaast zou zijn.” maar hij zijn in af. Kort ging er een mondhoekje omhoog, maar nog niet de volle glimlach die ze had gehad. Ze knikte begrijpend, maar even wist ze niets meer te zeggen. Het was gewoon moeilijk te accepteren dat Devon weg was gegaan. Ze had er moeite mee gehad, toen ze drie jaar geleden had gemerkt dat Devon weg was gegaan. Ze was een week niet naar school geweest en sliep in de kamer waar Devon had geslapen om zijn geur niet vergeten. Ze had een aantal dagen gehuild en een vaak genoeg geschreeuwd naar haar ouders om te vragen waarom hij weg moest. Maar ze had er net zo weinig woorden uit gekregen als ze nu uit Storm had gekregen. Haar ouders en Storm wist niks. Hoe moest het gevoel dan vergeten dat ze weer enigs kind was geworden? Er waren vragen waar geen antwoord op te vinden was. Elke vraag. Elke herinnering. Ze moest ze allemaal aan Devon zelf vragen, maar ze had de hoop niet dat ze dan wel antwoorden zou krijgen. En stiekem had ze de moed er ook niet voor om op hem af te stappen en te vragen wat er was gebeurd en hoe hij het in zijn hoofd had gehaald om weg te gaan.
“Wees gewoon een beetje geduldig, ik weet dat het moeilijk is maar het komt vanzelf wel.” sloot hij bemoedigd af. Ze knikte, maar haar gezicht was niet echt vervuld met hoop dat ze het ooit te weten kreeg. Ze twijfelde of Storm het wel te weten zou krijgen. Maar als hij het te weten zou komen, wat hield Devon dan tegen om het haar ook te vertellen? Ze moest geduld hebben inderdaad. “Ik heb drie jaar gewacht tot ik ergens contact zou krijgen met hem en een reden zou krijgen.” zei ze zachtjes. “Ik heb drie jaar lang al geduld gehad, hoelang zou ik nog moeten wachten?” vroeg ze niet verwachtend dat ze daar een antwoord op zou krijgen. Als ze al antwoord zou krijgen was het meer een antwoord als “ik weet het niet” of “heb geduld Kylie”. Maar ze was er helemaal klaar mee. Dat moest hij toch ook wel begrijpen. Hij moest ook wachten. En God mag weten hoelang. “Hoelang zou het duren tot jij het te weten krijgt?” vroeg ze om hem te laten begrijpen hoe zij zich voelde.

Het leek alsof het van een leuk onderwerp naar een iets moeilijker onderwerp ging en nu weer een leuk onderwerp. Ze schonk er niet veel aandacht aan over wat ze het allemaal wel niet hadden gehad. Ze kreeg namelijk zo’n gevoel dat ze nu het gevoel van broer en zus echt maakte. Ze leerde elkaar kende om te praten over moeilijke dingen zoals Devon, maar ook over de toekomst. Nja, niet echt een toekomst, maar eerder een plan. Een soort doel dat Kylie nu voor ogen had gekregen om te beginnen over zussen krijgen. Iedereen zou op den duur bij haar komen in Colorado. Storm zou haar ouders leren kennen en hij zou natuurlijk met open armen verwelkomd worden. Net zoals ze dat bij Devon hadden gedaan. Waarschijnlijk zouden ze Devon ook weer van harte terug nemen. Samen met haar nieuwe zussen die ze ontmoeten zal nadat ze een gezocht briefje had opgehangen. Ja, ze zag het al helemaal voor zich. Een lekkere zomerse dag met haar vader die de barbecue had aangedaan. Alle goeie vrienden en familie die ook in Grand Lake woonde zouden dan ook komen. Het zou echt een enorm leuk en gezellig feest worden. Op een of andere manier zou ze het zelfs voor elkaar krijgen om cupcakes te maken. Ja, het was echt een soort doel geworden dat ze voor elkaar zou krijgen. En ze was al over enthousiast over het idee dat ze het woord zussen al in meervoud had gezegd. Wat Storm duidelijk ook had gehoord. “Zussen? Je spreekt al in het meervoud.” had hij glimlachend gezegd. Verlegen en een beetje schuldig kwamen er roze blosjes op haar wangen. “Ja, want ik moet jou helpen met een vriendin krijgen. En Devon heeft ook wat hulp nodig, dus dat zijn er al twee,” legde ze uit, maar ze hield het daar echt niet bij. Twee zussen was nog niet genoeg. Ze wilde er echt een stuk of vijf á zes. Hoe meer zussen hoe gezelliger. Al zou ze het ook niet erg vinden om meer broers te hebben. “Maar meer dan twee zussen of twee broers is ook niet erg,” bekende ze toch maar.
Maar toen Storm alweer begon over de cupcakes moest ze toch wel even lachen. Hij mocht zich dan wel verheugen op de cupcakes, maar ze dacht eerder dat hij zich moest verheugen om haar troep op te ruimen. “Als we een aantal zussen hebben gevonden dan moeten ze mij wel helpen, want eigenlijk ben ik heel erg slecht,” zei ze lachend. Sowieso liet haar moeder het niet toe dat Kylie in haar eentje cupcakes zou gaan maken. De laatste keer was haar moeder degene die alles op moest ruimen. En zij had er geen zin in om dat nog een keer te doen.
Om het plan wel echt te laten waar komen moest er wel een briefje worden gemaakt. En wat was een briefje zonder team work? Kylie’s naam zou er op staan en de naam van Storm en Devon. Het was alleen wel handig als die twee een team naam hadden waaronder ze bekend stonden. Dat zou het allemaal een stuk makkelijker maken om het briefje te versterken. “Ja, we hebben een naam.” stemde hij zachtjes in, nadat hij hoofdschuddend had gegrinnikt. “StormOn, zo noemen ze ons hier.” Had hij gezegd, waardoor Kylie wel even moest lachen. StormOn. Hoe kwamen ze er op om zo die namen te matchen. Geweldig gewoon. “Mooi, dan past dat wel op het briefje,” zei ze nog steeds zachtjes lachend. Nu hoopte ze wel dat ze wat meisjes kende en wel tegen ze durfde te praten. Kylie vond StormOn niet echt personen die echt tegen meisjes durfde te praten. Iets waardoor hij wel weer begon te lachen. Dit keer was het echt zachtjes grinniken, maar echt lachen. Met haar nieuwsgierige ogen richtte zich op hem, toen hij haar beschuldigen dat ze de nieuwsgierigste snuiter was die hij kende. Het maakte niet zoveel uit dat hij dat had gezegd tegen haar. Beter nog, ze wist dat van zichzelf. Ze wilde het liefst over al een antwoord op hebben, dat was toch veel fijner. “Ja, ik ken een paar meisjes.” gaf hij eindelijk toe. Opgelucht zuchtte ze en ze keek zo dat ze hem eigenlijk al dwong met haar bruine kijkers om verder te vertellen. “Ik zie er misschien wel saai uit voor jou maar daar denk niet iedereen zo over. Ik kan heel goed tegen andere meisjes praten.” Hij legde zijn nadruk voor al op het “heel goed”, maar er kwam nu geen woorden uit haar mond om terug te kaatsen. In plaats daarvan moest ze hem even uitlachen. “Ik geloof er echt helemaal niks van,” zei ze plagend, nadat ze was uitgelachen. “Als jij zoveel meisjes kent als je zegt dat je kent, noem er dan maar een paar,” zei ze uitdagend. Ja, nu had ze hem wel in haar greep om nu wel een aantal namen te noemen. Die meisjes zou ze zeker een keer op zoeken en automatisch al haar zus noemen.

Het kwam hard aan bij haar dat ze niet mocht weten wat er met Storm was gebeurd. Ze begreep nu wel precies waarom Devon en Storm een naam hadden gekregen. Devon was van haar weg gegaan en haar nooit verteld wat er werkelijk achter hem school. En ze had zo’n heel sterk gevoel dat Storm precies het zelfde zou gaan doen. Ze werd er boos van en haar hart voelde alleen maar leger. Twee keer in een nacht het gevoel van een grote leegte in haar leven. Twee keer, door twee verschillende personen. Maar wel twee personen die beste vrienden waren. Het maakte haar boos en het liet een eenzaam gevoel achter. Waarom begrepen ze nou niet dat Kylie alleen maar wilde helpen. Ze moest alleen de waarheid weten. Ze moest alleen maar weten wat er was gebeurd dan kon ze hun verder helpen. Ze zou alles doen om het klein beetje geluk naar andere mensen over te brengen. Ze kon het niet hebben als er iemand die haar broer was dood ongelukkig te zien. Hij moest niet zo verdomd moeilijk doen en het gewoon vertellen. Hoe vaak hij haar ook had gewaarschuwd. Het leek er niet voor te zorgen dat ze op zou houden om hem duidelijk te maken wat hij nu zou mis lopen. Wat voor gevoel hij haar gaf en hoe dicht hij nu ook bij haar was; hij alsnog het gevoel gaf dat ze alleen was in het donkere bos. Ze bleef hem daarom maar tegen spreken om hem te laten voelen hoe zei zich voelde. Dat hij moest beseffen wat voor een rot gevoel hij haar gaf, maar aan zijn woorden te merken stond hij daar niet bepaald bij stil. Het zorgde er alleen maar voor dat ze zich zwaar gekwetst voelde. Zijn verwilderde blik en rode omranding bij zijn ogen zouden haar terug hebben moeten deinzen, maar ze had die blik al gezien toen ze wolf waren. Hij had haar toen er van verzekerd dat hij haar geen pijn zou doen, dus negeerde ze al zijn waarschuwingen. Als hij zich echt aan zijn woord zou houden gebeurde er niks en hoefde ze niet bang te zijn. Maar dat betekende niet dat ze zich minder eenzaam voelde of niet gekwetst. Ze had namelijk wél respect voor andere mensen, maar betekende dat dan ook dat ze hem dood ongelukkig moest achter laten? Nee toch? Dat zou eigenlijk moeten betekenen dat ze er voor hem was, maar blijkbaar was hij degene die haar hulp niet wilde respecteren en accepteren. Zij was nu niet het probleem hier, dat was hij. Hij was het hele probleem van dit alles. Hij en zijn stomme hartslagmeter die piepte. “Dat stomme ding rond mijn pols zorgt ervoor dat jij straks naar bed kan, zonder kleerscheuren.” prevelde hij zachtjes. Koppig en boos schudde ze haar hoofd. Haar eerst vrolijke krulletjes die zouden hebben mee gedanst zagen er ook niet meer zo vrolijk uit. Storm was niet de enige die hulp had bij het controle nemen van een mutatie. “Stop,” zei ze zachtjes, maar haar handjes waren al dat kleine vuisten gemaakt. “Jij zal dat niet doen, want jij hebt dat beloofd!” zei ze zachtjes maar fel. Ze keek naar de grond. “Jij bent Storm niet!” zei ze nu luider en bozer. “Storm heeft dat stomme ding niet nodig anders vind ik je nu heel erg stom,” sprak ze nog steeds boos.

Kylie stond echt het punt een eind te maken aan alle herinneringen van deze nacht. Niet alleen de herinneringen, maar ook een eind maken aan broer en zus zijn met hem. Wat hij Devon had aangedaan was gewoon niet te vergeven. Devon mocht haar dan wel in de steek hebben gelaten, maar de familie liefde die ze nog altijd voor hem voelde was veel sterker dan de antwoorden die ze wilde krijgen. Ze kende Devon langer dan Storm, dus haar gevoel ging dan ook uit naar het beschermen van haar beren broer. Haar gezicht was wit geworden, haar ogen waren groot en geschrokken. Hoe kon ze iemand vertrouwen die haar broer zoveel pijn had gedaan en dan alsnog kon zeggen dat ze beste vrienden waren? Dat was gewoon echt. Haar onderlip had getrild en tranen rolde langs haar witte wangetjes naar beneden. Ze zette het verdriet om in woede dat als een simpele knop om werd gedraaid. Ze begon hem te duwen en te slaan alsof dat het laatste was wat ze kon gaan doen. “Kylie,” sprak hij, maar ze stopte niet tot haar polsen vast pakte. Ze wilde haar polsen los rukken uit de greep maar het lukte niet. Meer tranen volgde. “Kylie, luister,” probeerde hij nog een keer haar aandacht te trekken. Hij bleef haar strak aan kijken, maar ze probeerde zijn blik ontwijken. Was het wijs om naar zijn woorden te luisteren en af te wachten wat hij zou gaan zeggen? Maar ze geloofde zijn woorden niet meer. Hij had haar gekwetst. Hij had haar een leeg eenzaam gevoel achter gelaten. Ze wilde niet meer bij hem zijn. Ze wilde het liefst alleen door het bos heen rennen, maar zolang ze maar niet meer in de buurt van een monster was was het goed. Ze deed op het moment dat hij begon te spreken weer een paar stappen naar achteren om nog een keer haar polsen los te trekken. Hoe meer ze trok hoe pijnlijker het voor haar werd. Het was namelijk onzin wat hij had gezegd. Natuurlijk kon hij het tegen houden. Zij kon het toch ook tegen houden ook al stond ze wel op het punt zichzelf wel te laten ontploffen. Ze keek hem niet aan en zag niet dat hij gekwetst was. Ze wilde alleen maar uitvluchten vinden. Maar wat hij toen zei trok wel een voor stuk haar aandacht. “Ik heb het niet onder controle. Er zit iets slechts in mijn lichaam dat controle kan nemen en ik kan het niet tegenhouden. Ik wilde Devon nooit pijn doen, hij wilde dat wel. Ik wil jou geen pijn doen maar hij wil dat wel. En als dit begint te piepen,” hij zweeg keek naar zijn hartslagmeter en ze volgde zijn ogen, terwijl ze nog steeds kracht probeerde te zetten met haar polsen om los te komen. Niet dat het veel nut had, omdat ze nog steeds maar een kind was. “Dan wil hij de controle nemen. De enige reden waarom ik je dit niet wil vertellen is omdat ik je wil beschermen, een klein meisje als jij hoort niet te weten wat voor slechte dingen ik, hij, heeft gedaan” Eindelijk liet haar handen los en deed ze gelijk een aantal grote stappen naar achteren, maar bleef luisteren zonder hem te onderbreken. Ook al wist ze zelf wel beter dat het alleen maar smoesjes waren die hij verzon. Smoesjes zodat ze als een braaf kind bij hem kon blijven, terwijl hij op een punt kon stond om haar te verslinden. Ze wist wel hoe dat soort dingen werkte. Dat was ook gebeurd bij Roodkapje. Hij ging op de grond zitten tegen een boom, terwijl hij zijn hoofd begroef in zijn handen. Ze negeerde het aanblik omdat ze afgeleid was door de kleine geladen deeltjes die haar lichaam iets wat oplichtte. Ze wist wat dat betekende. De eerste geladen deeltjes die haar lichaam een stukje zouden oplichten dat een gevolg heeft dat een ontploffing als einde heeft. Een ontploffing die een klaslokaal geheel tot de grond gelijk kon maken. Iets waar de leraren haar gewaarschuwd voor haar. Ze kon heftige emotie’s niet aan zoals verdriet of boosheid. God mag weten wat voor effect het heeft bij mengsel van die twee. Kylie probeerde voor haar eigen bestwil om een uitbarsting te voorkomen naar de laatste van Storm te luisteren. “Zijn naam is Lupos, hij is een wolf, een hele stoute gevaarlijke wolf. Je mag me niet uitdagen Kylie, je mag me niet dwingen om dingen te zeggen want dan word hij boos en als hij boos word dan wil hij je pijn doen. Dat heeft hij bij Devon ook gedaan. Ik kan niet helpen als Lupos de baas is, niemand kan dat” Zijn laatste woorden die maakte het er niet beter op. Het zorgde er niet voor dat ze hem zou vergeven voor wat hij of Lupos of zo iets Devon had pijn gedaan. Hij was een ouder iemand. “Oudere mensen zouden controle moeten hebben. Dat ik dat heb is begrijpend, maar ik geloof je niet.” zei ze fel, maar minder boos. De geladen deeltjes begonnen iets verder te schijnen. Ze was er klaar mee om alleen maar leugens aan te horen en dan als nog achter gelaten te moeten worden met iets wat niet de waarheid was. Tranen volgde, maar haar ogen stonden nog steeds boos. “Wie ben jij nu ben je een leugen of ben je echt?” vroeg ze zacht. “Ben je nu Lupos of zo of ben je Storm?” vroeg ze nu iets harder. Hoe moeilijk was het voor haar om achter de waarheid te komen, terwijl dat helemaal niet was wat ze wilde horen. Natuurlijk wilde ze de waarheid weten, maar ze hoopte dat waarheid een stuk minder moeilijk was om te verdragen. Voor alles wat door haar hoofd was gegaan voor wat de waarheid had kunnen zijn was een grote enge wolf niet in haar op gekomen. “Weet je wat er gebeurd als ik erger boos word of erger verdrietig?” vroeg ze uitdagend en fel tegelijk. Ze deed nog stapje naar achteren, omdat ze niet wist of het goed zou komen of niet. “Ik ontplof letterlijk,” sprak ze luid om hem goed duidelijk te maken dat hij heus niet de enige was die het soms moeilijk had qua mutatie. Ze liet wat meer geladen deeltjes verschijnen die nu ook verder van haar lichaam af begonnen te zweven. Het bos werd verlicht in een grote cirkel om de boom waar Storm tegen aan zat tot een meter achter haar langs. Plekjes van het bos werden verlicht door de geladen deeltjes die voor veel licht bezorgde. Door even naar het bos te kijken, naar de plekken die verlicht werden voelde ze zich iets minder boos worden. Maar het zorgde er niet voor dat ze hem vergaf of niet boos meer was. Het was alleen wel beter dat ze wat rustiger werd. Dat betekende minder gevaar voor uitbarstingen.
Kylie liet de geladen deeltjes overgaan naar een aurora licht. Dat was voor haar iets makkelijker om controle over te houden. “Je denkt dat je de enige bent die moeite heeft? Dude je zit op een eiland vol mutanten, wees toch niet zo egoïstisch.” Ze sprak volwassen, maar het was ook wel hard en het kon kwetsend over komen. Iets waar ze niet meer bij stil stond, omdat ze wist dat het gevoel van broer/zus moeilijk te helen was.

.Always live before you die.

Hij was niet schattig, geen enkele jongen wilde schattig zijn. Toch, het idee dat hij dit voor Kylie zou doen, rondlopen met watten en een koptelefoon zouden veel studenten misschien wel schattig vinden. Omdat hij het deed voor zijn kleine zusje. Als Levi ooit zo’n voorstel zou gedaan hebben dan zou Storm eens heel hard gelachen hebben en het afgewezen hebben en eerlijk … als Kylie het serieus zou vragen zou hij het waarschijnlijk ook proberen afwijzen. Zoveel zin had hij er nou ook weer niet in. ‘Jij zult altijd de schattigste blijven.’ Knikte Storm instemmend, met een brede glimlach op zijn lippen. ‘Maar ze zouden mijn gebaar misschien wel schattig vinden, omdat ik dit speciaal doe voor jou.’ Glimlachte hij zachtjes. Alleen al door grote broer te spelen zou hij punten scoren bij de dames. Grote broer Hall, het klonk al even geweldig als terug in Londen. Maar ze hoefde die versie van Hall nog niet te kennen, losstaand van het grote broer wezen. Levi had altijd een vermoeden gehad dat hij veel meisjes had leren kennen maar het was nu ook niet zo erg dat hij alle details ervan wist. Storm wist zijn broer altijd te behoeden voor dat soort verleidingen. Maar … hij wilde Kylie heus in de toekomst wel helpen. ‘Je leert wel mijn echte zelf kennen, het is gewoon een betere versie van mezelf dat hier voor je staat.’ Wees hij zichzelf aan, bijna trots omdat hij zich wist te gedragen voor een keer. Toen ze begon over het feit dat hij er nog steeds saai uit zag fronste hij beledigd zijn wenkbrauwen op. ‘Wat zou jij dan doen met me om me er minder saai te laten uitzien?’ Vroeg hij haar op een uitdagend toontje. Ergens wist hij bij zichzelf dat hij het antwoord liever niet kende maar goed, ze was een kind. Toen ze hem vertelde dat ze daten vies vond greens hij geamuseerd. ‘Oh Kylie … dat zal je niet zeggen als je wat ouder bent.’ Beloofde hij haar plechtig. Storm had het er nooit moeilijk mee gehad, zelf niet op die leeftijd. Hij was van één ding zeker, Kylie zou dit niet blijven denken. Hij zou haar er zelf aan herinneren als ze ooit een vriendje had en ze nog steeds op dit eiland zaten.

De omhelzing gaf niet enkel haar de warmte, het gaf ook hem wat warmte terug. “Storm,” Haar stem klonk zo fragiel in het donker dat Storm bijna geneigd was om haar wat dichter tegen zich aan te trekken. “Beloof me dat je nooit van me weg gaat?” Zijn ogen staarden over haar schouder het bos in, de donkere nacht in. Wat moest hij zeggen? Ja? Met zijn mutatie had hij een hoop onzekerheden voor in de toekomst. Hij kon haar niet beloven bij haar te blijven als het misschien allemaal zou veranderen. Hij wilde haar daar ook niet mee kwetsen, hij wilde geen beloftes breken maar dit was even fragiel als de manier waarom ze de vraag had gesteld. Storm trok zich terug en keek haar aan, schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Er zijn teveel onzekerheden in deze wereld om je dat te beloven Kylie.’ Zei hij voorzichtig. Niet wetend of ze het wel zou willen begrijpen. Maar Storm zou zich niet binden aan iets dat hij wist dat zo kon veranderen. Hij kon morgen transformeren e twee studenten doden waardoor hij van school moest, of erger, dood ging of opgesloten werd … dan kon hij niet bij haar zijn. Dus … nee, hoe graag hij ook ja wilde zeggen, het kon niet.

Devon bracht al even veel onzekerheid bij Kylie dan dat het deed bij Storm. Hij had geen idee waarom hij zich plots net iets onzekerder voelde maar het was een vreemd gevoel. Hij had altijd gedacht Devon door en door te kijken maar hier waren de zwarte gaten in het verhaal. Het zou nooit iets veranderen maar Storm zou misschien wel op zoek gaan naar wat antwoorden. Net als Kylie op zoek was naar antwoorden op haar vragen. Antwoorden die hij niet kon geven en waar ze meteen weer wat scherpe commentaar op had. Hij zuchtte kort en keek een moment lang naar de grond. ‘We zijn op korte tijd hele goede vrienden van elkaar geworden, beste vrienden, maar dat wil niet zeggen dat we meteen ook alles van elkaar weten.’ Hij zweeg en keek weer op naar Kylie. ‘Net als ik nog niet alles over jou weet en jij nog niet over mij en jij bent toch ook mijn zus? Horen wij dan niet al alles van elkaar te weten?’ Hij wist niet of ze het zou zien als hetzelfde maar goed, hij probeerde het uit te leggen. ‘Je kan niet verwachten dat de antwoorden er altijd meteen zullen zijn,’ hij kapte zijn zin af en schudde zachtjes zijn hoofd. Ze zou het waarschijnlijk niet willen begrijpen. Dat Devon hem hier niets over had gezegd was niet iets dat hem stoorde, hij aanvaardde het en wist dat als de tijd rijp was Devon wel vanzelf zou babbelen. Toen hij haar zei dat ze geduldiger moest zijn begon ze gelijk weer te praten. Hij keek haar afwachtend aan en haalde zijn schouders op. ‘Op geduld staat geen tijd Kylie.’ Zei hij zachtjes doordringend. Ja, voor een kind was drie jaar wachten lang, was het geduld als snel op, voor Storm was geduld vroeger iets heel erg ruims geweest. Toen ze vroeg hoelang het zou duren voor hij het te weten zou krijgen keek hij haar kort aan. ‘Geen idee, het kan me ook niet schelen. Als hij het niet zegt dan zegt hij het niet, wil hij het wel dan hou ik hem niet tegen. Ik ga hem niet dwingen, net als jij dat niet zou mogen doen. Devon heeft zijn eigen redenen, net als jij en ik misschien redenen hebben om bepaalde dingen niet te zeggen.’ Legde hij voorzichtig uit. Want dat moest hij wel zijn met Kylie, voorzichtig. Op één of andere manier had hij altijd de indruk dat ze al zijn woorden soms een beetje te letterlijk of verkeerd opnam. ‘Ooit begrijp je dat nog wel.’ Knipoogde hij uiteindelijk, als troost. Ze was nog een kind, er was nog zoveel dat ze moest leren van deze wereld.

Hij was eerlijk gezegd blij dat hij van het onderwerp af was. Niet omdat hij er onzekerder van werd maar omdat het gewoon niet zijn strijd was om te strijden. Hij zou Devon de volle honderd procent verdedigen, op alle vlakken maar hij liet het liever aan zijn beste vriend over om het Kylie af te rekenen. Het hele zussenonderwerp was in ieder geval een stuk amusanter, Kylie was behoorlijk zelfzeker en doorzettend om haar zus, zelfs zussen, te vinden. ‘Je moet mij helpen een vriendin te krijgen?’ Herhaalde hij haar woorden, waarna hij zachtjes begon te lachen. ‘Kylie, ik kan dat heus wel alleen hoor. Trouwens, wat voor vriendin zou jij voor me zoeken?’ Nu was hij wel heel benieuwd naar wat voor partnerkeuze hij zou krijgen. Hij wist in ieder geval wie met Kylie zou samen spannen, Kat. Die zou hier evenveel plezier in hebben, hij hoopte dat Kat en Kylie elkaar nooit zouden tegen komen want dan was hij dik de klos. Over Devon zweeg hij wijselijk. Hij zag Kylie al van deur naar deur gaan op zoek naar een zus die goed bij Storm zou passen. Om dan samen cupcakes te maken, ideaal. ‘Je hebt geen zussen nodig om je te helpen, ik ben zelf ook een hele goede kok, ik zou je kunnen helpen.’ Bood hij gelijk aan. God weet waar ze het onderling over zouden hebben, Kylie en de zussen. Hij en Devon zouden argwaan vanop een afstandje toekijken, zoveel was zeker. Zijn eigen woorden keerden zich tegen hem, hij beet grijnzend op zijn onderlip toen ze hem uitdaagde op een paar meisje op te noemen. Wat een slecht idee was, gezien het potentieel van Kylie. Dus hij noemde de onschuldigste op. ‘Lorise en Denni bevoordeeld.’ Zei hij ferm. Kat zou niet over zijn lippen komen en Nadya al zeker niet. Taylor … daar viel nog over te twisten, het was niet dat Kylie nog meer aanmoediging nodig had in al dit.

Lupos viel niet uit, toch was het meer de Lupos die sprak dan Storm, die reageerde op haar reactie van zijn hartslagmeter. Ze had echt geen flauw idee wat ze veroorzaakte, Storm voelde de leegte, de tegenstrijdige woede in zijn lichaam kolken. Het liefst van al zette hij haar op zijn plaats maar wat zou dat veroorzaken? Uiteindelijk waren er maar twee scenario’s die konden plaatsvinden, de eerste was dan één van de twee zou weg gaan. Het andere was dat Kylie het respect vond om Storm dat beetje rust en afstand te geven en hij dan misschien in staat was uit te leggen wat het voor hem allemaal betekende. Maar zo … op deze manier kon hij niet verder. Het brak hem, het brak haar en in zover zouden ze nooit meer broer en zus kunnen zijn, dit zou fataal worden, voor alles wat hiervoor was gezegd. “Jij hebt het beloofd. Jij bent Storm niet!” Die woorden zei ze luider, bozer voor ze verder ging. Wonderbaarlijk vond Storm daar een beetje rust voor terug om erop te antwoorden. ‘Wel, dat ben ik maar stom. Dit ding houdt anderen veilig, is het stom voor mij om jou veilig te houden? Waarom wil je het niet begrijpen Kylie?’ Hij zweeg en schudde zijn hoofd. ‘Nee, geef al maar geen antwoord, het is niet nodig.’ Vervolgde hij zachter, al kon je de bitterheid horen in zijn stem en dat was geen goed teken bij Storm Hall. Hij wilde haar niet verafschuwen en toch leek dat het enige wat hij op dit moment voelde. Was ze ook zo geweest tegen Devon? Kinderen mochten een grote mond hebben, daar was hij het volkomen mee eens maar zo doorduwen … zo hard graven naar de waarheid ondanks de waarschuwing, nee, dat zorgde ervoor dat Storm zich compleet terug trok en de zachtaardigheid van zijn karakter liet varen.

Ze geloofde hem niet … nadat hij haar eerder had gewaarschuwd, nadat hij zo uitdrukkelijk had gezegd wat ze niet mocht doen, geloofde ze hem niet. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, het was kinderlijk instinct, onwetelheid en ongeloof wat ervoor zorgde dat ze aan zijn woorden ging twijfelen. Maar zijn ogen, de blik die hij had, het was een doodernstige doordringende blik, iets waar ze niet mocht over twijfelen. Maar Kylie nam daar geen genoegen mee, net als ze geen genoegen nam met wat hij haar probeerde duidelijk te maken. Ondanks alle tranen die over haar wangen naar beneden gleden lukte het niet voor Storm om zijn onrust onder controle te krijgen. Het deed hem pijn, het raakte hem echt diep dat een kind van tien in staat was dit te zeggen. Zou Levi het ooit doen? Zou hij ooit gaan twijfelen aan de woorden die Storm zei … nee, waarschijnlijk niet, maar Kylie wel. Storm wilde niets verkeerd uitlokken maar het was haast alsof ze hem geen andere keuze liet. Hij kwam recht van de bomen, zette zijn voeten in beweging, wandelde vijf meter van haar weg toen ze opnieuw sprak. Was hij echt? Was hij Lupos of Storm? Zijn blik gleed naar de hartslagmeter alvorens hij zich omdraaide en haar aan keek, zijn blik was neutraal, alsof hij iedere emotie zorgvuldig had weggestoken. ‘Ik ben echt, ik ben Storm.’ Hij zweeg voor een moment, knikte alsof dat het laatste was dat hij van plan was te zeggen tegen haar, maar hij bedacht zich. ‘Maar je maakt het er niet op om me menselijke te houden, om me echt te houden, om me Storm te houden.’ …

Moest Lupos naast zijn lichaam staan, moesten hij en de weerwolf niet in hetzelfde lichaam zitten dan zou Storm’s plaats tussen Lupos en Kylie in zijn. Hoezeer Lupos ook een deel van hem was, hij wilde niet dat de dodelijkheid van zijn mutatie tot Kylie zou reiken. Dus hij zou daar staan, met een opgestoken hand naar de weerwolf, een groot mager zwart dier met stugge zwarte haren en rode intens lege ogen. Hij zou hoger zijn dan iedere wolf die je in het wild vond, hij zou doeltreffender zijn dan iedere wolf die je in het wild tegen kwam. Storm wist precies wat Lupos zou doen, hij wist precies wel route, welke aanpak de wolf zou aannemen. Het zou hem drie passen kosten, drie sprongen in de zachte bosgrond om tot bij Kylie te geraken. In die laatste sprong zou hij zijn vlijmscherpte tanden naar haar openen. Zijn voorpoten zouden haar tengere schouders raken, haar uit balans brengen tot ze op haar rug in het bos zou liggen. En niet veel later zouden de rode ogen volgen, die dichter en dichter en dichter naar haar toe bewogen. Het laatste wat ze zou zijn waren de witte tanden, het speeksel dat zich eromheen mengde alvorens zijn tanden zich in haar nek zouden zetten. De enige aanval van Lupos, doden om te doden en niets meer. Het dier zou haar nek in één beet toeklemmen, haar adem blokkeren en uiteindelijk een stuk vlees weg te bijten waar ze zou van doodbloeden. Het zou snel zijn, snel en doeltreffend maar ze zou de pijn voelen. Ze zou wensen dat ze dit allemaal niet had gezegd. De wolf zou voldoening nemen met haar dood en zich terug gedwee gedragen onder het commando van Storm … maar het zou gebeurd zijn. Als Storm niet sterk genoeg zou zijn om hem tegen te houden dan zou dit gebeuren, dit exacte scenario. Zo voelde het voor Storm op dit moment, alsof hij tussen de twee instond. De rode ogen van de weerwolf van hem naar Kylie en dan terug naar hem, wachtend op dat ene zwakke moment, op woorden van Kylie die hem mentaal zouden kraken. Inpraten op Lupos zou in geen mogelijke vorm doeltreffend zijn, de wolf had Kylie in zijn greep, gefixeerd op het bloed dat door haar aderen pompte, op het hart dat langzaam ritmisch samen kneep in haar borst.

Dat exacte scenario speelde zich af achter zijn oogleden, vulde hem met een ongekende angst voor wat komen zou, voor wat de hartslagmeter hem zou zeggen. Lupos gaf waarschuwingen, hij had het kleine meisje eerder een waarschuwing gegeven maar daar zou het bij blijven. Storm voelde de druk, een druk die zorgde voor misselijkheid, voor een huivering die via zijn ruggengraat naar beneden gleed, voor de intense drang om te vluchten. Het was beter om Kylie hier alleen in een bos te laten en terug te rennen naar school, naar Kat of Devon of Nadya, naar iemand die hem kon tegen houden, iemand die in staat was te doen wat Kylie niet kon. Hij had haar eerder gezegd dat het geen goed idee was om hem uit te dagen en toch … ze was de kwaadheid voorbij en bleef het ene achter het andere zeggen. Hoe meer woorden, hoe zwakker Storm zich begon te voelen, hoe meer kans Lupos zag om door te breken. Op een bepaald moment kon hij geen woorden meer horen omdat hij zo in zichzelf gekeerd was dat hij enkel nog maar focus had voor Lupos, voor het kalm houden van de weerwolf, voor het terug dringen van zijn drang om te transformeren. Maar dan waren er exact die woorden, de woorden die Storm deden op kijken. “Je denkt dat je de enige bent die moeite heeft? Dude je zit op een eiland vol mutanten, wees toch niet zo egoïstisch.” Alles veranderde op slag, hij staarde haar perplex aan. Had hij dat ooit gezegd? Had hij ooit gezegd dat hij egoïstisch was over zijn eigen problemen? Had hij ooit maar aanleg gegeven dat hij enkel nog maar gaf om iemand anders dan zichzelf? Alles wat hij deed was om andere veilig te houden, alles was hij deed was om het voor anderen dragelijker te maken. Storm was alles behalve egoïstisch en Kylie zei het tegenovergestelde. Ze kwetste hem, brak hem door midden en nam alle vechtlust weg door exact die woorden te gebruiken. Zijn blik veranderde, er was de pijn om wat ze zei, de wanhoop, de angst. Hij voelde Lupos volop tegen zijn bewustzijn in beuken maar het enige wat Storm kan doen was kijken naar het meisje die heel zijn wereld op dit eigenste moment brak. Hij zei niets, hij wandelde gewoon weg, hij liet haar achter want achterlaten was beter dan wat het scenario zou zijn dat waarschijnlijk zou plaats vinden. Eens hij een paar bomen verder was begon hij zich te concentreren, op het enige wat Lupos altijd een beetje angst aan joeg, Nadya. Hij dacht aan haar blauwe ogen, haar stem, aan alles wat de wolf zo bang maakte … hij dacht aan het hand dat er bijna had afgevroren, de pijn die het veroorzaakte. Hij dacht dan aan de kalmerende woorden van haar stem. Hij sloot zijn ogen en voelde net genoeg rust op zich neerdalen om het ietwat veiliger te maken. Hoe meer afstand hij tussen zichzelf en Kylie in bracht, hoe beter het was voor zijn hart, voor de onrust en tegen de tijd dat hij aan de schoolgebouwen aan kwam voelde hij zich ietwat weer zichzelf, met uitzondering van die twijfel, die leegte die ze had veroorzaakt. Was hij echt egoïstisch?

tag: Kylie --- words: 2907 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Kylie vond het sowieso al heel erg lief dat Storm het mee eens was met haar idee om watten in zijn oren te stoppen, maar ze dacht verder dan alleen een spel te kunnen spelen. Ze dacht er aan dat meisjes om hem zouden lachen en hem schattig zouden vinden, omdat hij haar hielp. Maar alsnog vond hij de meisjes veel leuker dan een jong kind. Ze begreep het wel. Ze had het immers vaak genoeg gezien in films dat het kind gewoon een bij persoon was in de familie. Dus ze zou hem ook wel de ruimte geven om op date te gaan. Dat betekende dan nog niet dat ze hem zo begluren van de bosjes. Meisjes moesten namelijk wel een beetje lief zijn voor haar grote broer. Anders werden ze van het lijstje van zus worden geschrapt en dat zou ook zonde zijn. Ja, het hele plan zat al in haar hoofd wat ze zou doen tijdens een date. Natuurlijk zou zij wel de credits krijgen, omdat ze met het grappige idee was gekomen met watten in zijn oren. Ze kon dan eindelijk zeggen dat ze al die tijd gelijk had dat humor zou helpen om een goede relatie op te bouwen.
Bij zijn compliment kwamen er toch wel wat blosjes op haar gezicht. Het was super lief dat hij vond dat ze altijd de schattigste zou blijven. Al die complimentjes zouden ook wel werken bij de meisjes. Stiekem hoopte ze dat hij dat ook al wist. “Maar ze zouden mijn gebaar misschien wel schattig vinden, omdat ik dit speciaal doe voor jou.” glimlachte hij zachtjes, waarbij ze toch wel moest toe geven dat hij gelijk had. Ondanks zijn saaie uiterlijk. Meisjes konden wel een zwakte voor hem vinden, net zoals zij had. Sowieso had ze een zwakte voor haar broers. “Misschien kunnen ze je schattige uiterlijk zien onder al dat saaie,” plaagde ze, terwijl ze wees naar zijn kleding. Hij moest daar echt wat aan doen. Misschien zou een zwart pak al helpen met een stropdas. Zoveel verstand had ze er nou ook niet van, maar het moest wel chique en grappig zijn. Haar vader had ook altijd een pak aan als hij haar moeder mee uit nam naar een musical of iets. Wie weet maakte dat ook wel een heel verschil bij Storm?
“Je leert wel mijn echte zelf kennen, het is gewoon een betere versie van mezelf dat hier voor je staat.” wees hij zichzelf aan, maar ze geloofde er toch niet iets van. Ze mocht dan wel alsof doen, omdat ze hem er toch wel goed uit zag zien, maar dat betekende nog niet dat ze het echt met verbaal toe zou geven. Ze plaagde hem maar wat en daar stond geen straf op, toch? “Wat zou jij dan doen met me om me er minder saai te laten uitzien?” vroeg hij toen op een uitdagend toontje. Een grote brede glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze begon te praten. “Ten eerste moeten deze kleren weg, want dit werkt gewoon niet.” Ze trok wat aan zijn shirt en giechelde kort. “Die watten en die oor beschermers zorgen voor je humor, dus die draag je dan op je date. En ik twijfel nog tussen een groot hotdog pak of gewoon zwart pak….” Ze legde haar handje op haar kin en keek hem nadenkend aan. Ze bewoog wat met haar lipjes en knikte toen. Ze stak haar vinger in de lucht en zei:“Doe maar het zwarte pak, want anders kunnen de oor beschermers en watten niet meer in je oren.” Ja, het hele plaatje was nu wel compleet, maar toch er miste iets… Ze zou er later wel op komen, omdat ze hem eerst moest vermelden dat zij daten vies vond. Die grijns die op Storms gezicht kwam vertrouwde ze niet helemaal en probeerde hem doordringend aan te kijken. “Oh Kylie … dat zal je niet zeggen als je wat ouder bent.” beloofde hij plechtig, waarbij ze sarcastisch begon te lachen. “Ik ben ouder en ik ben oud genoeg. En ik blijf erbij dat daten vies is, want jongetjes zijn ook vies,” zei ze, terwijl ze haar tong naar buiten stak om aan te geven hoe vies het was.

De omhelzing wilde haar zekerheid geven dat Storm niet weg zal gaan. Wat er ook zou gebeuren vannacht of een andere dag. Hij was haar broer. En het voelde als of dat nu gezegend werd door de knuffel die niet alleen haar warm maakte van buiten, maar ook van binnen. Het gelukzalige gevoel dat ze kreeg dank zij hem. Hij wist niet wat hij met haar deed tijdens deze rust gevend momentje dat plaats vond. Na heel wat praten was wat stilte en rust ook wel prettig, maar Kylie was een kind. Een kind kon het niet laten om ondertussen nog een iets te zeggen. De vraag die ze stelde was iets wat niet zomaar uit haar mond kwam rollen. Ze wilde het weten. “Er zijn teveel onzekerheden in deze wereld om je dat te beloven Kylie.” Maakte hij duidelijk. Ze knikte. Ze begreep het niet, maar ze vond het goed genoeg. “Maar vannacht? Kan dat wel?” Vroeg ze rustig. Ze hoopte namelijk wel dat hij bij haar zou blijven, omdat ze liever niet alleen wilde blijven in een bos waar de nacht al op was gevallen. Ze wist niet zeker of ze weg wel terug wist en het liefst wilde ze deze nacht ook verder met haar nieuwe broer beleven. Ze had Devon dan nog veel te vertellen en misschien was hij net zo trots als een duif als zij was nu ze een nieuwe broer was die Devon’s broer ook al was. Nu was de familie gewoon al bijna compleet. Ja, bijna want Devon mocht ook wel bij de omhelzing aanwezig zijn.

Het was moeilijk te ontwijken dat Devon weg was gegaan doordat hij van haar te vluchten, maar de schoolhoofden hadden waarschijnlijk het hele dossier van hun twee doorgekeken tot ze er voor kozen om Kylie ook naar Genosha te plaatsen. Dat was vrij logisch toch? Als ze wisten van Devon dat hij weg was gegaan door haar dan hadden ze dat toch niet gedaan? Of wilde haar ouders juist dat het goed kwam tussen de twee… Zoveel vragen waar ze geen antwoord op kon geven en waar Storm duidelijk ook geen antwoord op wist. Ze had er zo op gehoopt dat het best moeilijk was om de teleurstelling te verdragen. Ze waren immers beste vrienden. Broers dat was wat ze waren van elkaar. Het was moeilijk te begrijpen voor haar dat er zwarte gaten zaten in hun vriendschap. En het was Kylie die de onzekerheid bracht, omdat ze antwoord wilde. Toch waren een aantal vragen die de buitenlucht in moesten. Storm begreep toch wel hoe ze zich voelde? Ze had al een hele lange tijd geduld op gebracht en ze was er gewoon klaar mee. “We zijn op korte tijd hele goede vrienden van elkaar geworden, beste vrienden, maar dat wil niet zeggen dat we meteen ook alles van elkaar weten.” Ze luisterde naar elk woord, ondanks dat het niet het antwoord was wat ze wilde. Ze moest het er mee doen. “Net als ik nog niet alles over jou weet en jij nog niet over mij en jij bent toch ook mijn zus? Horen wij dan niet al alles van elkaar te weten?” Ze wilde er tegenin gaan en zeggen dat dat niet het zelfde was, omdat zij nog jong was. Maar toch, hij had wel een punt. En ze begreep het. “Je kan niet verwachten dat de antwoorden er altijd meteen zullen zijn,” Hij had zijn zin afgekapt, waardoor ze even haar hoofd schuin deed. Ze keek wat om zich heen, maar haar bruine kijkers vielen weer op Storm en ze zette zichzelf weer aan om iets te zeggen. “Ik snap het wel, want als jij mij vragen zal stellen weet ik niet zeker of ik daar antwoord op weet, maar ik wil het zo goed mogelijk uit leggen...” zei ze, maar ze fronste wat met haar wenkbrauwen en bleef weer voor een moment stil. “Iedereen is anders, maar denk je dat als ik het Devon vraag dat hij dan antwoord zal geven?” vroeg ze voor advies voor de verandering. Het gesprek kon namelijk niet voor altijd door gaan met vragen waar zij en Storm geen antwoord op hadden.
Geduld dat was wat ze nodig had, maar dat was ook iets wat ze al had. Maar wat Storm vervolgens zei snapte ze niks van. Op geduld staat geen tijd… Betekende dan dat ze voor altijd zou moeten wachten? Ze focuste daarom de aandacht maar weer naar Storm toe. Hij zou het toch een keer te weten moeten komen? “Geen idee, het kan me ook niet schelen. Als hij het niet zegt dan zegt hij het niet, wil hij het wel dan hou ik hem niet tegen. Ik ga hem niet dwingen, net als jij dat niet zou mogen doen. Devon heeft zijn eigen redenen, net als jij en ik misschien redenen hebben om bepaalde dingen niet te zeggen.” Legde hij voorzichtig uit. Ze schuifelde wat met haar voeten en weer en knikte langzaam. Ja, nu begreep ze het wel. Toch was het wel moeilijk te accepteren dat ze hem de tijd moest geven die hij nodig had. Maar hé, misschien als ze dat zei dat hij dan zijn gedachten had veranderd? Ze hoopte het wel tenminste. “Sorry,” verontschuldigde zichzelf. Ze had Storm ook wel in een moeilijk positie gebracht om zo door te blijven zeuren. Maar ja, ooit zou ze het wel begrijpen. “Ja, maar ik wil hem niet kwijt als broer, omdat ik hem misschien in de wegloop met die dingen. Misschien loop ik zelfs jou in de weg...” Ze klonk licht wat geschrokken. Ze had twee broers en die wilde ze niet kwijt. Dat begreep hij toch?

Het hielp wel heel erg veel dat na het gesprek over Devon over ging naar een onderwerp waar ze echt haar best voor deed om hem te helpen. Ooh ze had een heel plan in haar hoofd om Storm in lessen uit te leggen hoe hij een vriendin zou krijgen. Kylie was zelf een meisje dus ze praatte dan ook veel met meisje. Op de manier hoe zij praatte kon Storm nog wel heel wat van leren. Hoe moest ze anders zussen krijgen als haar broers er niks van wisten. Broers ja, ze wist namelijk zeker dat Devon ook niet zo goed met meisjes was. Die twee hadden nog veel te leren. Het was alleen jammer dat hij haar niet geloofde en haar gewoon zachtjes uit ging lachen. “Kylie, ik kan dat heus wel alleen hoor. Trouwens, wat voor vriendin zou jij voor me zoeken?” Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. “Als jij dat kunt dan wil ik jou wel eens tegen een meisje zien praten,” sprak ze uitdagend met haar handjes in haar zij. Dit zou echt in dramatisch aflopen en dan zou ze alsnog in grijpen. Natuurlijk was zij degene die dat meisje moest uitleggen dat hij nieuw was met meisjes praten enzo. Ja hoor, ze zag het al helemaal voor zich. “En ik zou een meisje voor je uitzoeken die aardig is, maar ook wel wat pit heeft en humor heeft. Maar ze moet wel een hart hebben om door je saaiheid heen te kijken,” grinnikte ze terug komend op zijn saaiheid. “Ik wil wel dat het een meisje is die zonder twijfel in public op je gaat zitten of iets. Om er voor te zorgen dat jij wat losser word en je niet zo stijf als hark blijft,” grapte ze. Dat zou wel een goed meisje voor hem zijn. Qua karakter dus. Ze was niet zo goed om het uiterlijk te beschrijven, dus dat deed ze dan ook niet. Zolang het meisje dan wel aan die eisen voldeed. Maar het maakte niet uit of ze andere zussen zou krijgen die niet aan die eisen vol deden, omdat ze niet elk meisje wilde koppelen aan Storm. Echter wilde ze wel elk meisje in de familie stoppen. Een paar van die meisjes zouden haar dan vast wel willen helpen met de cupcakes tijdens de grote barbecue die plaats zal vinden in Colorado. “Je hebt geen zussen nodig om je te helpen, ik ben zelf ook een hele goede kok, ik zou je kunnen helpen.” bood hij aan, waarbij er een grote glimlach op haar gezicht kwam, maar die veranderde al snel na een nadenkende uitdrukking. “Maar wat moeten al die zussen dan doen? Want papa doet dan de barbecue, mama dekt de tafel en Devon is ergens alleen lastig gevallen door al die meisjes?” Ze sprak als of alles morgen al zou plaats vinden al zou dat nog wel heel lang duren. “Ik dacht namelijk als iedereen naar Colorado komt dat we gaan barbecueën in het bos.” Grijnsde breed en hopste haar wenkbrauwen even op en neer. Ze was zo trots op het idee.
Echter kon ze er niks aan om door te vragen wie die meisjes dan waren die hij kende. Ze geloofde er gewoon helemaal niks van. Storm durfde dat helemaal niet. Maar toen de namen van Lorise en Denni over zijn lippen rolde kreeg ze grote ogen. “Denni is een afkorting van Dennimae, toch? Want ik ken haar!” zei ze helemaal enthousiast. Waarbij haar krulletjes vrolijk heen en weer hopste. “Zij is heel aardig, want ze had me geholpen toen ik de terug weg naar mijn kamer niet meer wist,” sprak ze nadenkend over die ene avond. Dat was ook gelijk de eerste avond dat ze op het eiland was. “Ken je nog meer meisjes?” vroeg ze toen, want misschien kende ze er nog wel wat.

‘Wel, dan ben ik maar stom. Dit ding houdt anderen veilig, is het stom voor mij om jou veilig te houden? Waarom wil je het niet begrijpen Kylie?’ Ze schudde haar hoofd. Nee, dat is niet stom dat is lief. Ze begreep het ook wel, maar het probleem was dat ze het niet wilde accepteren. Ze wilde niet accepteren dat hij haar beschermde voor het feit dat hij een wolf in zich had. Het mocht dan wel een grote gemene wolf zijn, maar ze geloofde het niet. Ze wilde wel, maar ze kon het niet. Dat stomme ding zat daar voor een reden die hij al had uitgelegd. Dat had ze geloofd, maar waarom wilde ze niet accepteren dat hij er echt mee zat? Ze wist het niet. Ze mocht niks zeggen van hem, maar Kylie kon er niks aan doen. Het was het roekeloze dat in haar zat. De onschuld van een kind dat de wereld zag als een groot spektakel dat alles goed zou aflopen net als in sprookjes. Dat was de wereld die zij zag en zo wilde zij het ook hebben, maar ze had nooit geweten dat de wereld ook met zwarte gaten zat gevuld. De zwarte gaten gevuld vol leegte en leugens. Zo had ze nooit iets van Devon geweten, maar ze wilde er achter komen. Ook al hadden zij en Storm er al over gehad. Het was niet zomaar iets wat ze moest dwingen. En toch dwong ze Storm zijn emmer te vullen tot deze bijna over stroomde. Ze had de rode ogen gezien. Al twee keer deze nacht. Ze wist dat het waarschuwingen waren geweest. Waarschuwingen die hij ook al had gezegd tegen haar. Wat was er mis met haar? Wilde zo graag horen dat het hem speet dat hij Devon zowat de dood had in gejaagd? Hij had dat al gezegd. Wat was het dat ze wilde? Wilde ze dat Storm weg ging van haar? Nee, dat wilde ze niet. Ze wist het niet. Alles in haar hoofd was een vage ruis dat alle herinneringen van deze nacht door elkaar haalde. Aan de ene kant wilde ze vluchten van hem en ze wenste hem nooit meer tegen te komen, maar aan de andere kant wilde ze bij hem blijven. Ze wilde hem omhelzen dat ze de waarheid wist, maar ze vond het eng. Ze was bang voor hem geworden. Wat was het dat ze kon verwachten? Dat hij haar weg zou duwen en alsnog van haar weg wilde lopen? Ze wist het voor een moment niet meer en was nog eventjes stil geweest om alles te verwerken.

Toch wilde ze het weten. Ze wilde weten of hij Storm was of Lupos. Ze hoopte dat het ergste voor bij was, dat hij zei dat hij Storm was en dat hij bij haar wilde blijven. Of het nou een enorm risico was of niet. Kylie wilde niet nog een keer een broer verliezen. Al was het al zo in haar hoofd geprent dat hij geen broer meer was van haar. Maar hoe graag ze ook wilde dat hij geen broer meer was. Herinneringen die had ze gehad van deze nacht kon ze niet vergeten. Ondanks de chaos in haar hoofd en de dubbel strijdige gevoelens. Devon en Storm waren nog broers, right? Wat hield haar dan nog tegen om hem een kans te geven? Alleen het antwoord dat ze zou krijgen was iets dat daar een verandering in zou brengen. Maar het antwoord wat ze kreeg was waar ze op hoopte, maar doordat hij vervolgde dat zij het moeilijk voor hem maakte om menselijk te blijven kwam er een groot schuldgevoel in haar op. Deels begreep ze het wel, omdat ze hem zo had gedwongen om te vertellen wat er was gebeurd en wie hij was waardoor hij een stom ding om zijn pols moest dragen. Maar dat was toch de onschuld van een kind. Ze was een enkel kind dat ergens antwoord op wilde hebben. Ze was drammerig geworden. Ze had gezeurd en ze was boos geworden. Maar toch ondanks dat, was er niet enkel in haar hoofd op gekomen dat het ook gelijk het einde kon betekenen voor een vriendschap. En zo voelde het nu wel. De tranen bleven rollen en toch bleef ze boos. Terwijl het niet Storm was die excuses moest aanbieden. Het was zij. Het was Kylie. Het was Kylie die er voor zorgde dat Devon weg was gegaan, waarschijnlijk was het net zo gegaan. Ze had Devon ook boos kunnen maken en dan was er geen andere optie geweest dan weg rennen van haar huis. Net zo min Storm nu helder kon denken en herinneringen door elkaar ging halen kon Kylie er ook vrij weinig aan doen.

Excuses zouden niet in haar zijn opgekomen als ze zelf wist dat het nog niet alles was dat ze wilde zeggen. Ze moest er gewoon nog een schepje bovenop doen om hem egoïstisch te noemen dat hij niet de enige was die geen controle had. Zij had geen controle. Bij sterke emotie’s kon zichzelf laten uitbarsten. Als dat gebeurde dan was zij degene die een moord pleegde op Storm. Het bijzijn van vuur en lava zou het hele bos straks in vlammen op gaan en dat was nou net niet de bedoeling. Net zo min was het de bedoeling om er voor te zorgen dat hij haar perplex aankeek en hij tenslotte weg liep. Niet van een paar meter verder en dan weer terug komen. Nee, in plaats daarvan liep hij echt weg. Hij liet haar achter in het bos waar haar aurora nog een enige tijd licht maakte, maar die verdween nadat Kylie hem stil na bleef kijken. Al het licht dat het bos nog even had verlicht verdween. Alleen de maan bleef op haar schijnen. Haar tranen glinsterde over haar wangen en ze zei niks. Ze stond stil aan de grond genageld met niemand om haar heen. De bomen die Storm lieten verdwijnen was het enige waar ze naar keek. Ze wilde hem toe schreeuwen dat hij niet weg moest lopen dat hij haar niet alleen achter moest laten. Maar de brok in haar keel was te groot. Ze kon er niet op vooruit en ze wilde hem niet achterlopen. Toch wilde ze ook niet alleen blijven. God mocht weten of ze dan nog wel terug kwam. In plaats van een kant op gaan plofte op haar knieën en huilde ze met haar handen voor haar ogen verder. Alweer. Alweer was ze in de steek gelaten door een broer die ze nooit had gehad.
En al die tijd dat Devon weg was had ze het nooit opgegeven om hem anders te zien dan een broer. Devon kon ook geheimen hebben waar zij niks van wist. Sterker nog dat had hij ook. Het had een leegte veroorzaakt, maar was het in haar opgekomen om Devon niet meer als broer te zien? Nee, dat had ze niet. Wat was het verschil tussen Devon en Storm? Ze had geen antwoord op haar vraag. Het enige nuttige antwoord dat ze wist te vinden was dat Storm had gezegd dat ze een naam hadden, StormOn. Betekende dat Devon Storm had vergeven? Het kon toch niet anders? Ze lieten toch niet twee mensen op het eiland die elkaar vreselijk haatte en elkaar de dood in hadden gejaagd?

Kylie legde haar handen op haar knieën en vervolgens in het natte mos waar ze even mee zat te spelen. De rust die terug was gekeerd om haar heen lieten haar ook even tot rust komen. Een paar enkele tranen rolde nog over haar wangen, waarna ze strak en verzekerd naar de bomen keek waar tussen Storm was verdwenen. Er moest hier iets aangedaan worden. Het zal niet nog een keer gebeuren dat ze een broer zomaar weg liet gaan. In een vingerknip veranderde ze in het jonge zwarte wolven welpje waar ze begin van deze nacht ook in veranderd was en rende eerst een beetje onhandig richting Storm. Ze probeerde onderweg alle moed bij elkaar te strijken dat ze vinden kon en bleef doel bewust rennen. Pas op het moment dat hij in beeld stopte ze even. Haar staart hing laag tussen haar benen en haar oren waar gespannen naar achteren en bewogen wat heen en weer. Langzaam begon ze weer te rennen met haar staart ietsjes hoger. Ze rende Storm een paar passen voorbij en draaide zich toen weer om en bleef stil staat. Ze trilde wat en ze haar kop, staart en oren laag. Ze was bang voor wat ze nu kon veroorzaken, maar er was iets dat recht gezet moest worden. En dit keer besefte ze dat zij degene was die de eerste stap moest zette. “Storm, het spijt me,” zei ze, nadat ze terug was veranderd als een meisje. Ze stond voor hem met haar handen voor haar buik en hoofd laag. Zelfs als ze nu een staart had dan was die waarschijnlijk nog tussen haar benen. “Jij bent niet egoïstisch. Sorry,” zei ze zachtjes. Ze snoof even, omdat ze bijna op het punt stond om nog een keer in huilen uit te barsten. “Ik ben degene die zo egoïstisch is om dat te zeggen. Jij bedoelt het alleen maar goed, terwijl ik zo dom ben om het niet te geloven..” zei ze. Ze keek wat omhoog en keek met waterige ogen aan. Ze zette een klein stapje naar voren om hem uit te leggen wat zij niet zag wat ze had gedaan. “Jij hebt antwoord gegeven op een vraag waar jij eigenlijk helemaal geen antwoord op wilde geven. En ik wist niet wat me over kwam, nadat je had gezegd dat je Devon bijna.. je weet wel… ” vervolgde ze wat ongemakkelijk, omdat ze het nog niet goed over haar lippen kon krijgen. “Maar Devon vertrouwd jou nog steeds, toch? En hij is nog steeds jou broer?” Ze deed nog een stapje naar voren. De afstand was nu klein en ze stond nog een beetje te trillen op haar benen, maar als haar hoofd niet de knoop wilde omhakken voor haar. Dat moest ze haar hart volgen. “Mama zei altijd tegen mij dat ik mijn hart moet volgen en ik mijn hart zegt dat ik twee broer wil en heel wat zussen.” Ze probeerde hem iets aan iets anders te laten denken. En ze hoopte dat het dan ook wel zou werken. Ze deed hier zo haar best voor dat het bijna van haar af spatte. “Maar als ik iets wil dan moet ik geduld hebben. En een broer zei tegen mij dat op geduld geen tijd staat. En eigenlijk had ik dat ook moeten weten, toen ik zo bleef door drammen dat je niet gelukkig bent, want je had gezegd dat je daar aan werkte. En ik wil je graag helpen als je dat ook nog wil. Natuurlijk wel samen met al die zussen,” sprak ze hoopvol, terwijl ze hem met schuldige ogen aan keek. Ze had naar hem geluisterd. Elk woord dat hij had gezegd had ze opgenomen. Alleen niet elk woord mocht ze dan begrijpen, maar ze kon zijn woorden wel terug kaatsen om iets goed te maken. En stiekem hoopte ze dat ze kon helen wat zij had gesloopt.

.Always live before you die.

Dat Storm een betere versie van zichzelf was als het aan kwam op kinderen was een dubbel en dik feit. Hij was opgegroeid met een broertje die tien jaar jonger was, hij was opgegroeid met het respect ervoor. De eerste jaren van Levi’s leven was het niet echt iets waar hij mee moest in zitten, hij was toen zelf ook nog maar tien tot twaalf jaar ook. Maar eens Levi rond de zes a acht jaar kwam wist Storm ook wel dat hij bepaalde dingen niet moest zeggen in de buurt van zijn broer, of doen. Levi wist nu heus ook wel dat zijn broertje wel wat meisje kende maar het enige meisje dat hij mee nam naar huis was enkel maar Camille, dus Levi had zijn hopen daarop gevestigd. En dat was net genoeg voor Storm om te gaan en staan waar hij wilde uit huis. Dus ook in deze situatie, bij Kylie, hield hij zich keurig aan de regels die zijn vader hem indertijd had opgelegd. Ze hoefde echt niet alles te weten over zijn extraverte leven, niet hoe het toen was en ook niet hoe het nu was. Daarnaast hij hoefde niet vertrouwen op het oordeel van een kind, ze vond hem er saai uit zien, wel … er waren genoeg mensen die dat zouden tegen spreken. En trouwens, als hij er saai uit zag dan moest Devon dat toch ook zijn, of niet?

Haar vragen hoe hij er dan moest uit zien was misschien niet zo’n goede vraag geweest, want ze pikte er natuurlijk meteen op in. Hij keek naar zijn eigen kleding, wat bestond uit een T-shirt en een simpele jeans, hij had er ook niet echt bij nagedacht toen hij uit zijn bed stapte vannacht. De watten en oor bescherming moest dan wel weer blijven. En dan leek ze ook nog eens te twijfelen of een hotdog pak niet beter zou zijn. Hij legde zijn hand over zijn gezicht en kreunde in zichzelf bij het idee ervan, nee, dat zou nooit gebeuren. Gelukkig stemde ze in met het zwarte pak en hij wist voor zeker dat zwart en een pak hem geweldig stond … zo werd gezegd. ‘Gelukkig heb ik een zwart pak liggen op mijn kamer, zie, zo saai ben ik niet.’ Knipoogde hij gelijk. Aangezien hij het liggen had moest hij het ook vaker dragen en aangezien dat haar voorkeur was kon hij toch niet zo saai zijn als ze beweerde. Ze leek nog na te denken over een extraatje dus Storm nam die tijd om haar af te leiden en over daten te beginnen. Hij moest lachen om het vieze gezicht dat ze trok. Kylie zou daten, al zouden hij en Devon erop moeten toezien, niemand bleef moederloos alleen achter op de wereld als het aan hem lag. ‘Help me eraan te herinneren dat ik over zes jaar nog eens dat onderwerp met je aan ga, ik ben benieuwd of je dan al van mening bent veranderd.’ Merkte hij op een onheilspellend toontje op. Kylie mocht het dan misschien vies vinden, het leren kennen zou ze sowieso.

Hij mocht haar nooit meer verlaten … dat was de belofte die ze vroeg en de belofte die hij niet kon nakomen. Dus ze vroeg of enkel vannacht voldoende was en Storm knikte zachtjes. Het was geen belofte, hij zei het niet met woorden maar hij zou het proberen, zo lang hij kon. Zijn blik gleed kort naar boven, naar de maan die het bladerdek heel erg zachtjes bescheen en het duister een beetje meer licht bood. Het was niet veel, niet zo veel als bij volle maan maar het was voldoende om het minder donker te maken. ‘Ik zal mijn best doen.’ Zei hij uiteindelijk, het was geen ontkenning maar ook geen bevestiging. Het was gewoon zeggen dat hij er alles aan zou doen om het langer vol te houden.

Kinderen waren zo onschuldig ingericht op hun omgeving dat Storm het moeilijk vond uit te leggen hoe het voor Devon was, hoe het in de “grotemensenwereld” draaide. Kylie was op een zeker vlak koppig, ze bleef voor alles een nieuwe reden zoeken, wilde dit echt gaan uitspitten tot op de bodem. Maar dat was iets dat ze niet kon doen met Storm, dat was iets dat ze samen met Devon moest gaan doen en of hij er klaar voor was wist Storm niet. Dus de beste manier om dat uit te leggen was om hem als voorbeeld te gebruiken. Het leek voor even alsof ze er tegenin zou gaan maar ze zweeg en dat was een geruststelling. Toen ze weer sprak probeerde ze het voor zichzelf een beetje uit te leggen, Storm knikte langzaam waardoor hij haar woorden ondersteunde met zijn bevestiging. Bij haar vraag knikte hij snel en zelfzeker. ‘Hij zal proberen, ik weet niet of het zal lukken maar ik ben zeker dat hij het zal proberen.’ Dat was nu één van de dingen die hij wist van Devon, hij zou je nooit aangestrand achter laten, hij zou je altijd iets geven, hoe klein het ook mocht zijn. Zelf zou hij er ook naar vragen, als het moment er was maar hoe klein het antwoord zou zijn … het zou hem niet kunnen deren want dat was wat beste vrienden deden, ze hadden tijd en geduld. Uit noodzaak moest Devon alles weten over Storm, voor de veiligheid, maar andersom was die spanning er niet. Dus waarom het forceren? Kylie had duidelijk de schrik dat Devon er niet meer zou zijn als haar broer omdat hij haar niet alles had gezegd. Of omdat ze net teveel vroeg. ‘Je raakt hem niet kwijt als broer, je moet gewoon begrijpen dat als het nog niet de tijd is voor antwoorden, dat het nog niet te tijd is.’ Glimlachte hij zachtjes bemoedigend. Zelf kon hij het niet verdragen als iemand teveel vragen stelde over Lupos, of over zijn mutatie, dat zou hem letterlijk wegjagen, misschien was dat ook zo voor Devon. ‘Wees gewoon voorzichtig.’ Was de enige raad die hij haar gaf, voorzichtigheid met woorden weliswaar.

Meisjes, Storms favoriete gesprekonderwerp alleen voerde hij het nu met een kind. ‘Ik praat elke dag met meisjes.’ Zei hij ferm op haar uitdaging. Ze mocht toekijken als ze wilde, gegarandeerd dat ze niet zou moeten ingrijpen. Storm was glad met woorden, hij wist altijd precies wat te zeggen, dat, zijn accent en de charme was een dikke tien op tien voor de meeste dames. Alleen kende Kylie dat deel van hem niet, maar goed ook. Toen ze begon met het meisje te omschrijven die het best bij hem zou passen keek hij haar afwachtend en met een kleine glimlach aan. De eisen die ze stelde deden hem meteen aan Kat denken, die zou ongetwijfeld al die dingen kunnen doen. Maar hij zei niets, omdat de combinatie Kylie en Kat gevaarlijk was in zijn ogen. ‘Wauw, dat is een hele lijst aan eisen. Ben je zeker dat je zo iemand gaat vinden?’ Vroeg hij geamuseerd. Hij zag haar al door school stappen, ieder meisje onder de microscoop nemen en bestuderen of het wel voldeed aan haar eisen. Ze zou even zoet zijn, misschien maar beter ook. ‘En ik ben geen stijve hark.’ Merkte hij er nog snel achterna, zodat ze het maar wist. Stijve harken bleven in hun bed liggen middernacht, hij was eruit … om maar een voorbeeld te geven. Het onderwerp over de cupcakes deed hem luidop lachen, ze had echt overal een antwoord voor klaar. ‘Goed, ze kunnen je helpen, ik hou Devon wel gezelschap.’ Gaf hij met opgestoken handen toe. Het idee was wel aantrekkelijk, met een biertje, hij en Devon terwijl de dames haar hielpen met cupcakes. Niet dat hij veel aandacht aan de cupcakes zou geven, meer om wie ermee om ging. Hij en Devon zouden gegarandeerd veel te bespreken hebben. ‘Barbecueën is het bos lijkt me een geweldig goed idee. Met een beetje zon en een drankje,’ hij zweeg en stak zijn duim op, dat zag hij zeker wel zitten. Ze kende Denni … oh god, het was gelukkig maar Denni. ‘Ja, Dennimae. ‘Knikte hij instemmend. ‘Hoeveel keer raak jij de weg wel niet kwijt? Slaap jij ooit wel eens als het donker is?’ Hij ging ervan uit dat ze s’nachts de weg was kwijt geraakt, net als dit hier trouwens. Veel tijd om daarop in te gaan had hij niet, want ze wilde meer dan enkel Denni en Lorise als namen. ‘Ja.’ Antwoordde hij kort. Nee, Nadya zou geen gespreksonderwerp worden en Kat wilde hij uit veiligheidsoverwegingen ook uit het gesprek houden. Dus ze kreeg enkel een ja, en een onschuldige glimlach.

Weg wandelen was de enige goede optie die er momenteel was, het was dat of Lupos. Het koste hem al zoveel om zijn geduld niet te verliezen als mens, het zou vast niet veel kosten om zijn geduld te verliezen als weerwolf. Ondanks dat hij haar had gezegd dat hij haar vannacht niet in de steek zou laten deed hij het alsnog en dat zou waarschijnlijk voor nog meer verdriet zorgen bij Kylie dan hij wilde. Maar er was geen andere optie, dit was de enige manier om iets of wat door te dringen tot haar, door haar achter te laten … helemaal alleen. Het koste hem zoveel, om een stap van haar weg te zetten, en nog één maar het beeld van Devon, bebloed in het water was net genoeg om sneller te stappen. Het idee dat hij zoiets met Kylie kon doen zette hem genoeg vooruit om in mum van tijd op te lossen in het duister. Zijn stappen waren zo stil en geruisloos terwijl zijn gedachten luidruchtig alle kanten op slingerden. Hij was nooit veel kwaad, nooit heel lang ook en nu was hij dat ook niet echt … hij was het gewoon zat. Misschien was hij wel boos, omdat ze niet wilde luisteren, omdat ze het niet wilde begrijpen. Maar hoe verder hij van Kylie weg wandelde, hoe meer hij zijn lichaam weer voelde ontspannen. Hij zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar, wreef vermoeid door zijn ogen. Ergens wilde hij wel terug gaan naar haar maar dan zou het gewoon opnieuw beginnen, dus hij bleef stappen. Probeerde de verleiding te weerstaan om zich om te draaien door stuurs naar het schoolgebouw te richten. Alleen deden zijn zintuigen dat niet, zijn oren waren op Kylie gericht, net als zijn reukvermogen. Het duurde dan ook niet lang voor hij hoorde hoe ze recht kwam en daarna veranderde haar geur naar de welpen pup. Storm sloeg zijn hoofd achterover en keek naar de hemel, zuchtte en probeerde zijn geduld het betere deel van zichzelf te maken. Het duurde niet lang of hij hoorde haar naderen, onhandige pasjes tot hij het kleine zwarte pupje zag langs lopen. Hij stopte en keek op haar neer met een onbewogen blik. Ze transformeerde terug en zei meteen dat het haar speet. Hij beet op zijn tong, grotendeels om zich niet zelf ook te gaan verontschuldigen, hij was trouwens een slechte ruziemaker. Hij had nog steeds die gekwetste uitdrukking en de pijn was voor een kort moment zichtbaar toen ze weer begon over zijn egoïstisch gedrag. De verontschuldiging bleven over haar tong rollen naar buiten, Storm bleef gewoon stil staan, met zijn handen gekruist voor zijn borst. Maar hoe meer ze zei, hoe meer de blik zachter werd, de neutrale stijve houding een beetje ontspande. Toen ze over Devon begon draaide hij zijn blik weg en keek naar de vele ramen in het schoolgebouw. ‘Ja.’ Antwoorde hij kort. Hij keek haar terug aan en knikte langzaam. ‘Hij vertrouwd me nog steeds, hij is nog steeds mijn broer.’ Stemde Storm met een zachte stem in. Hoe het kwam wist hij niet maar ze waren er beide een stuk sterker uit gekomen. Kylie deed zo haar best dat Storm er uiteindelijk wel voor bezweek. Hij hurkte neer en bij haar woorden dat een broer ooit had gezegd dat het geduld moest hebben glimlachte hij zwakjes. ‘Ik ben niet kwaad Kylie, ik ben,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Moe om mezelf altijd maar te moeten vertegenwoordigen, om mezelf altijd maar als het monster te moeten zien. Ik praat er niet graag over en dat is iets dat jij,’ hij zweeg opnieuw en kneep zijn vingers kort in zijn neusbrug. ‘Iets dat je beter niet meer doet. Ik ben gevaarlijk maar je kan me vertrouwen, je leert vanzelf wel de grens tussen die twee kennen.’ Zei hij uiteindelijk dan maar. ‘Maar ik kan nog steeds je broer zijn.’ Glimlachte hij dan zachtjes. Ze stond nog steeds op haar benen te bibberen. ‘Komaan, we gaan naar binnen.’ Hij stond weer op en leidde haar richting de ingang. ‘Kylie,’ hij zweeg en draaide zich terug naar haar om. ‘Zeg dit niet tegen Devon, zeg niet tegen hem dat je dit weet, dat ik je verteld heb over wat ik met hem heb gedaan. Oke?’ Vroeg hij voorzichtig. Hij wist niet hoe Devon dat zou opvatten, hij zou het zelf wel eens uitleggen als het moment daar was …

tag: Kylie --- words: 2183 --- notes: - --- outfit: -

It's time for you to shine

Het uitkiezen van een outfit voor haar grote broer was wel iets moeilijker dan ze had verwacht. Ze vond hem er saai uit zien, dus er moest sowieso een hele verandering gebeuren voordat hij daadwerkelijk echt meisjes achter hem aan zou krijgen. Ze zat eerst wel te denken aan een hotdog pak om de humor meer naar voren te laten komen, maar met een zwart pak en een stropdas zou zijn lieve kant meer meisjes aantrekken. Een zwart pak zorgde er gewoon goed voor dat meisjes zich niet zouden irriteren aan zijn grapjes die misschien wel heel erg slecht waren. Ook gaf het Kylie meer hoop om een zus te krijgen. Een meisje voor Storm en nog een meisje voor Devon… om voor allebei iemand te vinden zou een grote zware klus worden. Storm ziet er al saai uit, maar dan had ze Devon nog niet goed bekeken.
De hoop zakte dan wel een beetje weg, omdat ze zoveel werk had aan de twee jongens. Maar ze klaarde wel wat meer op, toen ze hoorde dat Storm wel een zwart pak op zijn kamer had liggen. Dat scheelde wel al dat passen in de kleding winkels. Ze deed klapte een paar keer in haar handjes van blijdschap en de grijns werd al breder. “Mooi zo, dan gaan we jou straks even in dat pak proppen en dan gaan we wat doen aan je gedrag, zodat je straks een echte gentle man bent,” knipoogde ze terug. Ze zag het al voor zich dat ze tot diep in de nacht bezig waren met thee kopjes en zwarte pakken om Storm een gentle man te maken. Ze verwachtte niet dat hij veel manieren wist om een meisje te krijgen, maar ze zal haar boek er bij pakken die vol stond met sprookjes en hun prinsen en Koningen zich gedroegen tegen over een prinses of een Koningin. Als er iets was waar Kylie verstand van had dan waren het wel prinsen en prinsessen die gingen trouwen en nog lang en gelukkig leefde.  
Hoeveel ze er ook vanaf wist het was niet echt iets wat zij wilde. Ze wilde nog niet daten en gelijk trouwen met de eerste en de beste man die ze tegen zou komen. Ze was nog in de periode dat het vies was om met jongens van haar leeftijd om te gaan. En dat ze er nog niet aan moest denken om gekust te worden. Blegh… Het was alleen jammer dat Storm andere plannen voor haar had. Plannen waar zij niet geïnteresseerd in was. “Help me eraan te herinneren dat ik over zes jaar nog eens dat onderwerp met je aan ga, ik ben benieuwd of je dan al van mening bent veranderd.” merkte hij onheilspellend op. Opnieuw trok ze een vies gezicht. “Over zes jaar vind ik het nog steeds vies.” Er liep een rilling over haar rug, terwijl ze dacht om gekust te worden. Het was niet echt iets waar ze graag over na wilde denken. “Stel je eens voor als je ooit gekust word, bah. Ik geloof nooit dat jij dat leuk vind,” zei ze. Ze wist bijna honderd procent zeker dat ook Storm nog nooit gekust was. Zelfs in films was de kus het vieste wat er was.

Het was de zekerheid die ze hoopte te krijgen tijdens de knuffel, maar die ze niet kreeg. Enkel een knikje, maar geen woorden. Ze hoopte te horen dat hij het zou beloven, maar het enige was wat ze kreeg was dat hij zijn best zou doen. Voor nu was het voldoende. Toch zou ze wel willen dat het een belofte was. Een belofte dat hij bij haar zou blijven deze ene nacht. Deze ene nacht wilde ze door brengen met haar nieuwe broer. Wijselijk bleef ze stil, maar ze zou er graag tegen in willen gaan dat het maar voor 1 nacht was. Morgen zou hij geen last hebben van haar, maar de rust die net was terug gekeerd was wel veel fijner dan een koppige Kylie die over al tegen in ging als het haar uit kwam.

Was het vreemd dat Kylie Devon niet kwijt wilde als broer? Nee, dat was niet raar. Hij had een jaar bij hun in huis gewoond en in dat jaar waren er ups en downs, maar dat betekende nog niet dat er meer minder leuke momenten waren. Want als ze eenmaal aan het lachen waren om iets dan was alles gelijk helemaal. Dan hoefde ze nergens zorgen om te maken, maar nu maakte ze zich toch zorgen dat ze hem kwijt raakte. Of dat hij geen familie meer wilde zijn. Dan bleef ze alleen achter met Storm en dat zou voor hem ook niet al te leuk zijn. Ze zou dan nog wel even nadenken hoe het dan helemaal in elkaar zat, want als Storm haar broer bleef maar ook de broer van Devon, maar Devon niet meer haar broer… Het was te veel om na te denken, want het was sowieso eerst wel handig dat ze antwoorden kreeg om het beeld wat duidelijker te maken wat Devon nu precies was van haar. “Hij zal proberen, ik weet niet of het zal lukken maar ik ben zeker dat hij het zal proberen.” verzekerde Storm haar ervan. Peinzend perste ze haar lippen op elkaar en keek ze naar het donkere bos. “Zou jij er dan misschien bij willen zijn?” vroeg ze onzeker. Ze wilde niet dat Devon boos zou worden op haar of dat zij misschien te ver zou gaan met vragen stellen. En misschien als Devon het niet goed wist te verwoorden dat Storm er dan voor hem zal zijn. Het zou het wel een stukje makkelijker maken voor hun beide. “Als je het niet wil is het ook goed, maar ik denk dat het voor Devon ook wel fijn is. Straks gaat hij denken dat je tegen hem bent of zo iets...” zei ze om niet al te opdringerig over te komen. De toon in haar stem was zachtjes, maar ze had hem wel weer aangekeken. Half maakte ze zich zorgen hoe het zou verlopen tussen haar en Devon, maar de andere helft was het ook wel wat smekend dat hij (zowel Devon als Storm) bij haar bleef. Voor een kind van tien jaar was het altijd wel fijn als ze familie had rond lopen op een eiland vol mutanten.
“Je raakt hem niet kwijt als broer, je moet gewoon begrijpen dat als het nog niet de tijd is voor antwoorden, dat het nog niet te tijd is.” glimlachte hij zachtjes bemoedigend. Ze probeerde ook zachtjes terug te glimlachen, maar het was iets lastiger. “Wees gewoon voorzichtig.” kwam er verder nog uit. Ze knikte zachtjes. “Zal ik doen, maar als ik hem kwijt raak...” Ze slikte even en ging verder:“Blijf jij dan nog wel mijn broer?” Het was een vraag die wel in haar hoofd is bleven hangen en waar Storm wel antwoord op kon vinden.

Gelukkig klaarde ze al wel wat op, toen het onderwerp over ging naar meisjes. Iets waarbij ze Storm moest helpen. Ook al beweerde hij dat hij elke dag met meisjes praatte. Ze geloofde er echt helemaal niks van. Aan zijn uiterlijk te zien was hij nog al saai en daar zou zij niet mee willen praten. Het was ook meer een toeval dat ze begin van de avond elkaar tegen kwamen in het bos in een wolven vorm. Anders als ze hem in de gangen van de school was tegen gekomen dat ze hem dan zou ontwijken. Hij leek in haar ogen niet bepaald een persoon waarmee ze echt grapjes mee kon uithalen. Daar zou nu wel verandering in komen. Hij zal een gentle man worden met haar hulp en hij zou humor krijgen. Natuurlijk zou ze dan wel eerst een meisje moeten vinden die aan haar eisen vol deed en dan ook het recht had om met Storm te mogen daten. “Wauw, dat is een hele lijst aan eisen. Ben je zeker dat je zo iemand gaat vinden?” vroeg hij geamuseerd, toen ze haar eisen had opgenoemd. “En ik ben geen stijve hark,” zei hij nog snel. Ze grinnikte en knikte trots. “Ja, dat ben je wel. Maar maak je geen zorgen...” Schijnheilig keek ze hem aan met een grote grijns op haar gezicht. “Over een week heb ik haar al gevonden, want ik voel gewoon dat ze hier ergens op het eiland rond loopt,” sprak ze uitdagend, waarbij ze zoekend als een detective in het rond keek. Niet dat ze echt verwachtte dat het meisje nu ook al te in het bos was, maar ze had hoop en een positieve gedachten. Dus dat zou helemaal goed komen. Er was alleen een nadeel… over een week zou Storm dan ook een echte gentle man zijn. En dat was net iets lastiger.
Maar als het eenmaal zo ver was en Storm en Devon hadden beide een vriendin dan zou er een barbecue komen in Colorado. Samen met al haar andere zussen die ze tegen die tijd ook had gemaakt. God mocht weten hoe groot de familie dan zou zijn, maar het zou in ieder geval gezellig worden met cupcakes en taartjes. Haar zussen zouden haar dan wel moeten helpen met het maken van de cupcakes, anders zou het niet goed komen. “Goed, ze kunnen je helpen, ik hou Devon wel gezelschap.” Gaf hij met opgestoken hand toe. Snel gaf ze op zijn opgestoken hand een high five en grinnikte. ‘Barbecueën is het bos lijkt me een geweldig goed idee. Met een beetje zon en een drankje,“ Hij zweeg en stak zijn duim op. Over drankjes gesproken… “Ja, we hebben dan genoeg limonade in de koelkast staan en vast ook nog wel wat ijsthee,” sprak ze. Niet nadenkend dat Storm alcohol bedoelde, want zag je kind van tien al weten dat grote mensen drank dronken terwijl zij het moet doen met limonade en ijsthee? Ze glimlachte breed en zei: “Mooi, dat staat dan vast,” Nog even legde ze een hand nadenkend op haar kin. “Wat word dan de datum van de barbecue?” Zonder datum konden ze zeggen wat ze wilde, maar dan zou het er alsnog niet van langs komen. Als ze even in haar hoofd langs ging wat er allemaal nog moest komen dan waren de datum en een lijst met zussen wel het belangrijkste. Natuurlijk omdat ze Dennimae kende en Storm ook was zij de eerste die mocht komen. Het meisje Lorise mocht ook komen, want als Storm haar kende dan zou ze dat meisje ook even opzoeken en uitnodigen voor de barbecue. Elk meisje die Storm en Devon kennen word uitgenodigd. Die meisjes zijn automatisch al zussen van haar en dat zal ze ook vermelden als ze hun tegen komt.
“‘Hoeveel keer raak jij de weg wel niet kwijt? Slaap jij ooit wel eens als het donker is?”vroeg hij. Ze dacht even na en knikte toen. “Ja,  ik slaap in het donker. Maar toen met Dennimae was ik hier nog maar twee dagen en vergat ik mijn kamer nummer, dus wilde ik eerst slapen in de game hall. Maar toen kwam ridder Dennimae mij redden,” sprak ze grijnzend. Ja, ridder Dennimae en prinses Kylie. Dat was erg leuk. Ondanks dat Storm haar even van haar stuk bracht vroeg ze toch weer opnieuw door of hij niet meer meisjes kende. Het enige wat ze kreeg was een ja, maar dat was (zoals verwacht) niet voldoende voor haar. “En hoe heette ze?” vroeg ze bijna dwingend en met onderzoekende ogen. “Zij worden dan ook uitgenodigd op de barbecue en zijn dan ook mijn zussen,” zei ze voor als hij een reden wilde horen waarom ze dat wilde weten.

Hoe snel een goed gezellig onderwerp weer kon over slaan naar een minder leuk onderwerp wat het gevolg was dat ze nu alleen zou zijn was een raadsel. Wat geen raadsel was was dat Kylie gewoon niet zo verdomd koppig had moeten zijn en haar mond had dicht moeten houden. Als ze had geluisterd naar Storm dan was hij nu niet van haar weg gelopen. Dan was ze nu niet omringd door een donker bos waar zij geen uitweg van kon vinden. Ze wist dat ze dan in de richting van Storm moest gaan, maar hij was niet zo voor niets van haar weg gelopen. Ze moest een andere weg vinden, maar ze wilde niet dat hun vriendschap zou ging eindigen. Ze wilde haar excuses aan bieden, maar of hij haar daar dan voor zou vergeven wist ze niet. Ze moest het in ieder geval proberen wat de gevolgen dan ook zouden worden. Ze was al een broer kwijt geraakt. Ze wist hoe het voelde om dan in een klap weer alleen te zijn. Het was een rot gevoel. Het had haar veel verdriet gebracht en dat wilde ze niet weer. Storm was een aardige jongen. Hij zal het toch wel begrijpen dat ook zij fouten heeft gemaakt, ook al hadden die van zulke dramatische gevolgen als wat hij had verteld aan haar. Ze was te ver gegaan om te zeggen dat hij egoïstisch was, want dat was hij niet. Ze had het nooit mogen zeggen en dat moest ze gewoon duidelijk maken. Dat zou waarschijnlijk het laatste zijn wat ze kon doen om haar nieuwe broer nog wel haar broer te houden.

Ze was hem achterna gerend in haar wolven vorm en voor hem weer terug veranderd. Nog voordat hij iets kon zeggen of voorbij lopen was ze al begonnen met ratelen. Allerlei verontschuldigingen waren haar mond uit gerold en meer kon ze gewoon niet doen. Storm was blijven staan met zijn armen gekruist voor zijn borst, maar dat hield haar niet tegen. Ze was bang, maar ze bleef door praten. Stiekem was ze ook wel een beetje bang dat hij boos zou worden omdat ze te veel zei. Ze vroeg zich af of Devon hem nog vertrouwde na wat hij had gedaan. Want als dat zo was dan was er eigenlijk helemaal niks waar zij zich eigenlijk druk om hoefde te maken. “Hij vertrouwd me nog steeds, hij is nog steeds mijn broer.” stemde hij met een zachte stem in. Ze knikte voorzichtig. “Dan heb ik me nergens om zorgen over te maken,” zei ze. Waarna ze ook weer vervolgde dat ze haar hart moest volgen. En dat was ook precies wat ze deed.
Toen ze klaar was met spreken hurkte hij voor haar neer en glimlachte zwakjes. “Ik ben niet kwaad Kylie, ik ben” hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. “Moe om mezelf altijd maar te moeten vertegenwoordigen, om mezelf altijd maar als het monster te moeten zien. Ik praat er niet graag over en dat is iets dat jij” hij zweeg opnieuw en Kylie bleef luisteren. Ze voelde gewoon aan dat het beter is dat ze nu even niks zei. “Iets dat je beter niet meer doet. Ik ben gevaarlijk maar je kan me vertrouwen, je leert vanzelf wel de grens tussen die twee kennen.” Ze glimlachte zachtjes en knikte voorzichtig. Ze zou het wel leren inderdaad en het deed haar ook wel een beetje goed dat hij nog steeds te vertrouwen was en dat hij zowat instemde dat ze het zou leren. “Maar ik kan nog steeds je broer zijn,” glimlachte hij ook zachtjes. Kylie legde haar handjes voorzichtig op zijn wangen. Eerst twijfelde nog even, waardoor ze ook met haar handjes trilde. “Wil je alsjeblieft stoppen met je zelf een monster noemen dan?” vroeg ze zachtjes en een beetje bezorgd. “Jij bent geen monster, maar de grote zwarte wolf... ” ze slikte, want ze wist niet zeker of ze nog steeds op glad ijs bevond of niet. “De grote zwarte wolf is het monster. Maar jij niet, oke?” sprak ze bemoedigend. Ze drukte een kusje op zijn voorhoofd en keek hem toen weer met een vies gezicht aan. “Mama gaf mij altijd een kusje, maar ik vind het nog steeds vies,” zei ze.

Het deed haar goed dat Storm voorstelde om naar binnen te gaan. Het bibberen van haar benen was niet alleen omdat ze nog onzeker was, maar ook omdat ze het koud had. Hij stond weer op en hij wilde haar leiden naar de ingang. Toen hij zich naar haar toe draaide keek ze op. “Zeg dit niet tegen Devon, zeg niet tegen hem dat je dit weet, dat ik je verteld heb over wat ik met hem heb gedaan. Oke?” Ze stak haar pink naar hem toe en knikte. “Pinky promise,” bevestigde ze.
Terwijl ze weer richting de ingang liepen van het gebouw had ze zijn hand vast gehouden en het deed haar best wel goed. “Maar Storm...” vroeg ze, waarbij er langzaam een grijns op haar gezicht kwam. “Gaan we nu dan eindelijk de watten in je oren stoppen en je een zwart pak aan doen?”

.Always live before you die.

Het werd een duidelijk hele make over voor Storm Hall. Hij was niet enkel slecht gekleed, hij gedroeg zich ook verkeerd en had daarnaast ook helemaal geen smaak of goede keuze. Hij kon wel een paar mensen vinden die dat zouden tegen spreken maar het was duidelijk dat Kylie haar zinnen hierop had gezegd. Hij vroeg zich af of het ook zo zou zijn geweest als hij een zusje zou hebben gehad in plaats van een broer. Hij probeerde zich barbiepoppen en een groot prinsessenhuis in te beelden op zijn kamer maar het was niet zo ruim als hij zou willen. Waarschijnlijk zou Camille het heft in handen nemen en de zus onder haar hoede nemen dus was Storm er dan wel mooi vanaf. Toch, ondanks alles zou hij een zus evenzeer koesteren als een broer. Wie was Kylie om te zeggen dat hij geen gentle men was? ‘Ik kom uit Londen.’ Hij zweeg en schudde dan zachtjes zijn hoofd. Ze zou het onmogelijk weten dat het daar een thuisbasis was voor goed geschoolde en beleefde jongens. Storm gedroeg zich er misschien niet altijd naar maar hij was het in de details wel altijd opnieuw. ‘Weet je wat Londen zo speciaal maakt?’ Vroeg hij haar met een gespeelde glimlach. ‘Thee en goede manieren. Dus Kylie, ik denk dat je minder werk met mij gaat hebben dan met je andere broer.’ Knipoogde hij. Devon kon nog wel wat bijleren, daar was hij zeker van. Waarschijnlijk zou haar versie van beleefdheid meer op haar niveau zijn dus Storm knikte uiteindelijk enkel zachtjes, ze zouden het haar manier doen.

Wat voor een keer een veel amusanter onderwerp was, was om haar over zes jaar terug te zien. En hopelijk had ze dan al een vriendje gehad om er iets over te weten. Het feit dat ze meteen een vies gezicht trok deed hem lachen. ‘Dat kan je niet weten.’ Ging hij meteen in op haar woorden. ‘Of tenzij je de toekomst voorziet?’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek haar afwachtend aan. In dat geval zou hij er niet over beginnen discussiëren. Maar er kon zoveel gebeuren in zes jaar, Storm was daar een mooi voorbeeld van. Zes jaar geleden had hij niet durven dromen dat hij zes jaar verder een verschrikkelijke mutant zou zijn met controleproblemen en volle maan issues. Toen ze begon over gekust worden deed hij gelijk zijn mond open om er protest over te geven. ‘Zo slecht is het nou ook weer niet.’ Maar naderhand gezien had hij het beter niet gezegd. Ze was jong, onervaren en ze stond niet te poppelen om zijn opinie in het onderwerp. Dus hij zweeg, al was het daar wel al te laat voor.

Devon was niet enkel een gevoelig onderwerp voor haar, het was ook ergens wel een gevoelig onderwerp voor hem aangezien hij geen flauw idee had hoe diep dit zou gaan. En eerlijk, Devon was zijn kamergenoot en beste vriend maar hij zou niet beginnen discussiëren over het privéleven en verleden van zijn beste vriend. Toen ze vroeg of hij erbij wilde zijn keek hij haar twijfelt aan. Ja, ergens wilde hij erbij zijn voor haar maar anderzijds probeerde hij het liever te vermijden omdat het iets was wat ze onderling moesten uitpraten. Ze hadden er niets aan als Storm zat te luisteren, al was het enkel voor de morele steun. ‘Als Devon dat wil dan ja,’ hij kneep haar kort in haar hand. ‘dan wil ik wel blijven. Maar enkel als jullie beide dat willen.’ Vervolgde hij zachtjes. Dat was een mooie oplossing, niet? Ze had ergens zijn twijfel opgepikt want ze ging er gelijk op verder. Storm zijn glimlach werd breder. ‘Hij zal nooit denken dat ik tegen hem ben. Hij weet ook dat ik het enkel doe om te helpen. Je hoeft geen schrik te hebben, niet van de situatie en ook niet van hem.’ Ging Storm er bemoedigend op in. Om haar onzeker te zien raakte Storm wel ergens. Hij kon het niet hebben dat kinderen gingen twijfelen, bang waren of onzeker waren, daarvoor had hij een te groot hart. ‘Je zal hem niet kwijt geraken.’ Verzekerde hij haar meteen. Maar het was ergens een beetje verloren moeilijk. ‘Ik zal proberen je broer te blijven, als je dat wilt.’ Knikte hij instemmend. Als dit haar zou gerust stellen dan zou hij dat doen, voor zolang hij het zelf kon en voor zolang zij het zou toelaten. Hij wist hoe moeilijk het was voor kinderen om het woord “voorzichtigheid” te hanteren. Ze dachten niet als grote mensen dus hij begreep dat het voor haar moeilijk zou zijn, zeker omdat ze zo spontaan en eerlijk was naar de buitenwereld toe.

In het totaalpakket van zijn make over hoorde natuurlijk ook een goed meisje. Ergens was Storm wel ontzettend benieuwd met wie Kylie zou komen aandraven, zeker omdat hij nog zo vrij als een vogeltje had en best wel genoegen kon krijgen met de partner die ze zou kiezen. Storm was op dat vlak niet de moeilijkste die je kon hebben, hij was behoorlijk snel tevreden zolang hij maar niet aan lang termijn hoefde te denken. Maar ze had zijn nieuwsgierigheid geprikkeld en hij keek haar met dezelfde ingetogen blik aan als zij eerder aan hem had geschonken. ‘Ik ben nieuwsgierig.’ Merkte hij oprecht serieus op. ‘Heb je al een ideetje?’ Wiebelde hij met zijn wenkbrauwen. Misschien had ze al wat namen in haar hoofd zitten, dan kon Storm alvast even proeven van het idee. ‘Een week?’ Vroeg hij verbaast toen ze er zo glad over ging. ‘Op dit eiland? Denk je dat echt?’ Het zou wel gemakkelijk zijn natuurlijk. Ze moest wel op het eiland zoeken, anders had ze er niets aan en hij ook niet trouwens. Hij volgde haar nauwkeurige blik door het bos, maar er zaten geen meisje verstopt zo diep in de nacht.

Colorado was een uitstekend plan, maar echt een uitstekend plan. Het beste idee van Kylie gedurende deze hele nacht al. Hij kon zich wel vinden, barbecueën, vrienden, drinken, dat meisje waar ze zozeer naar op zoek was op zijn schoot. ‘Ijsthee is lekker.’ Keurde hij meteen goed. Of hij het de hele avond op ijsthee zou houden was een ander verhaal. Devon zou waarschijnlijk wel drank meenemen en anders zouden ze zelf wel iets in elkaar knutselen, Kylie hoefde het niet te weten. Daarnaast waren ze heus niet de enige die het zonder drank niet zouden redden, half de meidengroep was even goed in drinken als StormOn. Datum, ze vroeg naar een datum. Hij keek haar bedenkelijk aan. ‘Het moet mooi weer zijn dus ergens in de zomer.’ Zei hij twijfelend. ‘Wanneer is het in Colorado echt mooi weer?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij kende enkel Londen, hij wist met gemak hoeveel graden het daar nu ongeveer zou zijn zonder er echt te moeten zijn. ‘Waarom prik je geen twee datums en vraag je dan rond wie er allemaal kan komen. Kies je de datum waarop de meesten kunnen komen.’ Stelde hij voor. Ze kon bij iedereen gaan aankloppen, wat ze sowieso al van plan was om te doen. Het feit dat ze hier wel weer in het donker stond en het duidelijk niet haar eerste keer was zorgde voor vragen. ‘Ridder Dennimae.’ Herhaalde hij glimlachend. Het was wel iets voor Denni om kinderen uit de nood te helpen. ‘Heb jij even geluk gehad dat ze in de buurt was.’ Knipoogde hij. Net als hij nu in de buurt was. Natuurlijk moest ze meteen alles weten over alle meisjes die Storm hier kende. Er waren namen die hij wilde vermijden, voor zijn eigen veiligheid maar het zag er niet naar uit dat Kylie zo gewillig zou zijn in het aanvaarden van een afleiding. ‘Wil jij niet je eigen vriendjes en vriendinnetjes uitnodigen?’ Vroeg hij haar uiteindelijk, zonder er verder op in te gaan. ‘Of heb je alleen maar grotemensen vrienden?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Ze zou wat meer kinderen moeten maken als vrienden als dat het geval was. Zo snel volwassen moest ze nou ook weer niet worden.

Lupos had immers hele andere plannen met de situatie. En het was aan Storm om hier of onder te lijden of weg te geraken. Aangezien Kylie zijn woorden niet aan nam moest hij weg gaan. Hij had al één kind het leven ontnomen, hij was niet nog eens van plan te doen. Het was één ding om het tegen Storm op te nemen, het was iets helemaal anders om het op te nemen tegen Lupos. En dat was wat momenteel gebeurde. Ieder woord uit haar mond wakkerde die wolf aan, iedere emoties vanuit zijn lichaam stookte dat vuur. En uiteindelijk ging hij gewoon weg, één richting uit. Terug naar zijn kamer, naar Devon, de rust, kalmeringspuiten indien nodig. Maar natuurlijk kwam ze hem achterna. Hij was er niet blij mee omdat hij dacht dat ze het gewoon verder zou drijven. Maar dat deed ze niet, integendeel. Het wolvenpupje had van die verraderlijk smekende oogjes, Storm wilde meteen toegeven daaraan. Maar hij moest zijn standpunt verdedigen, hij moest ervoor zorgen dat ze zou gaan inzien hoe gevaarlijk de situatie kon zijn met hem. Het voelde wel als een opluchting aan om haar te horen zeggen dat ze zich dan nergens zorgen om moest maken. Ze zou er anders aan gedacht hebben de nacht dat Devon half dood de ziekenzaal werd binnen gebracht maar dat had ze nooit moeten zien … gelukkig. Dus hij hurkte neer en legde haar uit waar ze de volgende keer op zou moeten letten. Het voorzichtige knikje bracht ook een geruststellende glimlach bij hem te weeg. Zijn blik gleed nog kort eens naar zijn hartslagmeter, Lupos was zo snel gegaan als hij was gekomen. Toen ze haar handjes op zijn wangen legde keek hij haar aan. ‘Monster desalniettemin.’ Prevelde hij. Lupos zal in zijn lichaam, dus dat maakte hem evenzeer een groot monster, hij huisde de wolf en hij kon hem niet tegenhouden. ‘Ooit zal je zoiets misschien begrijpen.’ Vervolgde hij zachtjes. Ze drukte een kusje op zijn voorhoofd en trok meteen een vies gezicht. Haar woorden braken de gespannen stemming meteen. Storm grinnikte zachtjes en knikte zachtjes. Dat ze er niet over mocht praten met Devon tot hij dat had gedaan was iets dat hij graag zo wilde houden. Toen ze haar pink naar hem uit stak glimlachte hij breed. ‘Pinky promise.’ En hij haakte zijn vinger door de hare. Ze liep aan zijn hand mee, het deed hem zowaar meer aan Levi denken dan hij zich kon voorstellen. Hij duwde de deur van het gebouw open en liet haar voor gaan, als een echte gentle men. Bij haar woorden keek hij haar fronsend aan. ‘Word jij dan nooit moe?’ Vroeg hij meteen. ‘Is het niet beter als ik je naar je kamer breng? Kunnen we een andere keer mijn hele make over doen.’ Ze zou het vast niet leuk vinden maar het was realiteit. Ze hoorden iet uit bed te zijn. ‘Ik denk dat Devon al slaapt. Maar ik kan bij je blijven, als je wil.’ Stelde hij voor. Hij kon bij haar blijven tot ze in slaap viel, hij had het honderdduizend keer gedaan voor zijn broertje, dit maakte geen verschil …

tag: Kylie --- words: 1874 --- notes: - --- outfit: -