//Daughter of Smoke and Bone

Brimstone stak zijn portefeuille in zijn achterzak, nam zijn gsm en deed zijn zwarte Nike Janoski schoenen aan. Hij kon niet langer binnen blijven, opgesloten als een wild dier tussen deze vier muren. Het was al maanden geleden dat hij zich nog eens vrij had gevoeld, nog eens op zijn gemak. Elk uur van de dag overspoelde schuldgevoelens hem en het gevoel dat kettingen hem vrij de vrijheid weerhielden. Wat hield hem op dit eiland? De schrik om zijn mutatie niet in de hand te hebben, de schrik om alleen te zijn buiten dit eiland? Maar wat was dan het verschil? Op dit eiland leefde hij ook helemaal alleen, connecties was voor hem moeilijk, aangezien een slang ook op zijn eentje leefden en enkel tijdens paartijd een partner opzocht. Soms stelde Tooth zichzelf de vraag of hij ook zo was, want soms voelde hij echt een drang om een connectie te zoeken met iemand.
Zijn kakigroene jas haalde hij van zijn bureaustoel af en deed hij aan terwijl hij de deur achter zich dichtgooide. Met zijn gezicht in de kraag van zijn jas verdoken wandelde hij richting het stand. Door zijn oortjes knalden metal muziek terwijl hij zijn ogen vooral op de rond had gericht. Wanneer twee meisje voorbij wandelden keek hij op en knipoogde charmant naar hem. Brimstone was een flirtend type, ondanks dat hij zelden tot nooit echt contact met iemand zocht en als hij dat wel deed was het meestal gewoon voor seks. Hij was niet bepaald het gevoelige type, dat van romantiek houdt. Nog niemand had zijn hart daarvoor kunnen ontdooien, voor hem bestond alleen de liefde voor zijn gezin. Hij stond namelijk niet vooraan wanneer emoties uitgedeeld werden. Dat hij het regelmatig moeilijk had met zijn verleden of met wat dan ook was wel zeker, maar hij kropte alles op en zou nooit een traan laten voor wie dan ook.
Eenmaal aan het strand liet hij zich in de kiezels op het zand zakken en liet hij een steentje in zijn handen rollen. Hij zuchtte eens en duwde zijn hoofd weer in zijn kraag. Ijzige kou sneed langs zijn gezicht en een koude rilling gleed over zijn rug. Hij had die rillingen wel vaker, maar het raakte altijd loom van koude. Slangen gaan namelijk in een soort winterslaap wanneer het heel koud wordt.
Was Brimstone echt zo'n harteloos persoon of stelde hij zich enkel en alleen zo op, wie zou het ooit weten? Waarschijnlijk weet hij het zelf niet, omdat nog nooit iemand zo dicht bij zijn hart is geraakt, hij liet nooit iemand binnen.

Clothes

Alexandra had in jaren geen sociale media niet meer open gedaan. Ze had het vermeden vanaf de dag dat ze haar beste vriendin per ongeluk vermoorde nadat ze met haar vriendje naar bed was geweest. Na al die jaren had ze alle haar moed bijeen geraapt en opende ze haar Apple Macbook Pro om te zien wat er allemaal naar haar hoofd was gegooid. Haar handen waar aan het beven wanneer ze haar wachtwoord probeerde in te geven. Vragen bleven door haar hoofd draaien, zo veel verschillende vragen dat ze niet eens de tijd had om ze in zichzelf te beantwoorden. Nadat ze haar browser en Facebook had geopend, stond ze recht en liet de computer even achter haar. Ze had zich nog niet aangemeld en haar eigen handen hielden haar tegen. Ze kon de spanning niet langer aan en ging in de cafetaria iets kleins halen om te eten, een appel. Nadat ze die had opgegeten keerde ze terug naar de kamer en ging achter haar laptop zitten. Met bevende handen begon ze haar wachtwoord in te geven. Ze klikte op 'berichten' en al gauw liepen de zwarte tranen over haar ogen. Ook dit was een deel van haar mutatie, ze huilde zwarte druppels. Na nog geen 5 minuten sloot ze alles terug af en weigerde om er nog aan te denken, maar wanneer ze voor de spiegel stond hadden zwarte lijnen haar gezicht al gekleurd. Met een washandje probeerde ze allen af te vegen. Door de dikke samenstelling die aan haar gezicht bleef plakken,  had ze al haar make-up er mee afgewreven en hadden zich rode vlekken op haar gezicht gevormd.

Met haar hoge hakken wandelde ze richting haar kapstok en nam haar leren jas van de haak, samen met haar plaid sjaal. Met veel geweld sloeg ze de deur van haar kamer dicht en verliet het gebouw. Rustig wandelde ze naar het bos met een paraplu in haar hand om ervoor te zorgen dat de regen haar make-up niet liet uitlopen. De vlekken waren bleven licht zichtbaar op haar gezicht. Ze had ze extra proberen bedekken met wat foundation, maar het is zo goed als onmogelijk om zwarte vegen volledig te verbergen.

Aleksandra wandelde over het verharde pad dat door het bos liep en snoof de frisse lucht naar binnen.