Onderwerp: Closed - I am flesh and I am bone. wo jan 25, 2017 7:41 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Sinds het voorval met Storm had Dalton niet meer gesproken met Cole, ook al waren ze kamergenoten. Hij wist dat de twee elkaar goed kende en wie weet wat Storm allemaal gezegd had. Het kwam vooral door de uitval van Storm, dat hij echt schrik had gekregen. Contact met andere mensen had hij ook zo veel mogelijk proberen te vermijden, want in zijn hoofd ging hij ervan uit dat iedereen het wist. Roddels hadden de gewoonte om snel te verspreiden en zeker als het ging over een groot bloeddorstig gevecht. Je zou voor minder schrik krijgen. Op de gang had hij het gevoel dat iedereen naar hem keek wanneer hij voorbij kwam gewandeld. Dat terwijl het enkel zijn paranoia was. Het enige dat hij kon doen was proberen het van zich af te zetten, maar het lukte Dalton niet. Een goede stap zou zijn om Cole onder ogen te komen, maar hij had het gevoel dat het allemaal te laat was. Vanaf de eerste dag had hij zijn kamergenoot moeten vertellen hoe dat het allemaal in elkaar zat, nu moest de andere er via een omweg achter komen. Want Dalton ging ervan uit dat de jongen het wist. Als dat niet zo was, zou het enkel nog vreemder en on gemakkelijker worden. Misschien beter, want dan kon hij het zelf nog zeggen. Het zou niet makkelijk zijn, maar het was beter om te zeggen. Hoe zei je echter tegen een jongen dat je bijna het leven had ontnomen van één van zijn vrienden? Want het had niet veel gescheeld. Dalton had er meer een spelletje van gemaakt en misschien maar goed voor Storm. Wie weet wat er gebeurd was als hij echt voor de kill was gegaan.
De gedachten probeerde Dalton van zich af te zetten, maar het ging niet. Hij liep al een hele voormiddag te ijsberen door zijn kamer. Iedere avond zorgde hij ervoor dat hij al in bed lag voordat Cole terug kwam en in de ochtend stond hij vroeger op of bleef hij expres langer liggen. Allemaal om een conversatie te ontwijken. Waar was hij ook mee bezig? De hoofdpijn die hem vaak terroriseerde was nog geen moment weggegaan en zijn gevoelens waren nog wisselvalliger dan ervoor. Alles voelde dubbel. Hij voelde zich schuldig, maar langs de andere kant teleurgesteld omdat Storm het er goed van af had weten te brengen. Dalton wist zelf niet meer wat hij moest vinden en denken. Om het zichzelf makkelijker te maken had hij via een briefje op een andere plek afgesproken met Cole. Hij had het briefje op de jongen zijn bed gelegd. ’Deze avond rond 6u aan de fontein van de schoolyard.' had hij op het briefje geschreven. Dalton ging ervan uit dat het rustig was rond dat uur. De meeste mensen zouden gaan eten of hingen ergens anders rond. Langs de andere kant was het niet slecht als er toch iemand aanwezig was. Dan kon er al zeker niets verkeerd lopen, of daar hoopte hij in elk geval op.
Stipt om zes uur stond Dalton dan ook te wachten aan de fontein. Hij zat op de rand en keek naar zijn wazige weerspiegeling in het bevroren water. Het was buiten koud, maar het leek de jongen niet veel te doen. De zenuwen waren sterker dan welke andere emotie hij ook voelde. Er was maar één iets waar hij aan kon denken en dat was het gesprek. In zijn hoofd was hij steeds mogelijke scenario’s aan het overlopen en mogelijke zinnen die hij kon zeggen. Ook al had hij een afspraak gemaakt met Cole, Dalton wist nog niet wat hij juist ging zeggen. Voor hetzelfde geld wist zijn kamergenoot t niet eens af van de afspraak en had hij het briefje nooit gelezen. Dan kon de zwartharige jongen nog lang staan wachten.
Onderwerp: Re: Closed - I am flesh and I am bone. vr feb 24, 2017 3:05 pm
Got a secret?
Blauwe ogen staarde naar het bord waar allemaal wiskundige functies waren op uit geschreven. Iets waar hij dus werkelijk niets van begreep. Wat ook duidelijk aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien was. Proberend om er toch iets van te maken had hij de formules maar overgenomen en was hij aan het werk gegaan. Met alle grootste moeite van de wereld wellicht, maar Cole weigerde het om hulp te vragen aan de docent. En als hij al hulp ging vragen dan zou het aan Storm zijn. Die was wel slim genoeg om het op een begrijpende manier uit te leggen aan hem, althans dat hoopte hij toch maar want anders zat hij wel in de nesten. Genadeloos traag tikte de tijd vooruit terwijl Cole werkelijk probeerde om er iets van te begrijpen, maar hij zat momenteel op het punt dat hij de cijfers al zag dansen voor zijn ogen. TRIIIING! Dat geluid bracht zoveel verlossing. Hij voelde een algemene opluchting door de klas gaan wat er toch even voor zorgde dat hij moest lachen. Alright, tijd om Storm te zoeken!
Op de normale plaatsen waar de knul was vond hij hem niet, en Denni zag hij ook nergens vrolijk rond wandelen. Het was nu al een paar dagen aan de gang dat hij het duo nergens zag verschijnen of wat dan ook. Iets wat bij de kleine jongen genoeg vragen op riep, en bij Dux riep het enkel en alleen achterdocht op. Volgens de tweede was er iets gebeurd, hij wist niet wat maar de wolf had een bepaald voorgevoel. Eentje dat ondanks alles meestal wel leek te kloppen. Maar Cole duwde die gedachten aan de kant, waarschijnlijk hadden ze zich met twee ergens opgesloten of zo om alleen te zijn. De kleine knul was uiteindelijk beland op de jongensgang, tijd om zijn boeken maar eens te dumpen en te kijken of Dalton aanwezig was. Want wat er met zijn kamergenoot scheelde was een geheel ander verhaal, in geen dagen had hij al een gesprek gehad met de knul. Oftewel was hij altijd aan het slapen als hij eindelijk in de kamer kwam, of hij was gewoon weg. Natuurlijk drong het niet door tot hem dat de twee vreemde zaken misschien wel een verband hadden met elkaar. Hoe zou het ook? In de kamer aangekomen vond hij een briefje op zijn bed. Met een frons staarde hij naar het papier. Oké, sure dit alles werd nog veel vreemder. Cole schudde even zijn hoofd verwisselde zijn wiskunde boeken voor anderen en verdween uiteindelijk weer richting de cafetaria dit keer want honger.
Na een dag die wel eeuwen leek te duren was hij weer afgezakt naar de cafetaria om daar een muffin te bestellen. Die at hij onderweg op naar het schoolplein. Wat was er in godsnaam zo belangrijk dat ze dit niet konden doen in hun kamer? Van zodra hij Dalton zag zitten aan de rand van de fontein stak hij kort zijn hand op naar de knul. Op amper een meter van hem bleef hij staan. Dux pikte vaag de geur op van Lupos, Storm en ook Denni. Wat Cole dan weer deed rond kijken, maar ze waren in geen velden te bekennen. Vreemd. ’Sorry, ben iets vergeten mee nemen voor je. Maar wat scheelt er?’ Nieuwsgierigheid klonk door in zijn stem. In zich voelde hij hoe Dux de situatie in schatte, waakzaam zoals altijd als hij in de buurt was van Dalton.
Onderwerp: Re: Closed - I am flesh and I am bone. ma feb 27, 2017 3:03 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Gelijk stond Dalton recht zodra dat hij wist dat Cole eraan kwam wandelen. Met één hand pakte hij zijn andere bovenarm vast om zichzelf een houding te geven. Even kort had hij de andere jongen aangekeken, maar liet toen zijn blik zakken. Te beschaamd om de andere echt aan te kijken. De gedachten aan eten maakten hem echter enkel misselijk toen er over werd gesproken. Veel had hij de afgelopen dagen niet gegeten, net zoals dat hij eigenlijk ook niet veel sliep. Rond zijn ogen hingen er dan ook donkere kringen en dat samen met de overblijfselen van de wonden op zijn gezicht, gaf hij niet de beste indruk. Er werd hem gevraagd wat dat er scheelde en dat deed Dalton zacht op zijn onderlip bijten. ‘Ik uhm,-’ begon hij voordat hij weer een pauze inlaste. Hij had absoluut geen idee waar dat hij heen wilde gaan met het gesprek. Hoe dat hij het ter spraken moest brengen, of hij het wel moest zeggen. Nee, hij moest het zeggen. Enkel dan kon Cole beslissen of ze nog vrienden konden zijn of niet. Cole had het recht om het te horen en het was beter dat hij erachter kwam door Dalton. Enkel de juiste woorden vinden.
Dalton voelde hoe dat zijn benen onder hem zwak werden en hij ging weer zitten op de rand van de fontein. Zijn handen wreef hij tegen elkaar omdat hij ze anders geen positie kon geven en zijn ogen waren straks op de grond gericht. Ondertussen was hij weer op zijn lip beginnen bijten, als hij nog iets meer druk zetten, zat hij er sowieso door. ‘Ik ben een monster Cole,’ zei hij met een gebroken stem. Spreken deed eveneens ook nog steeds wat pijn en zijn stem klonk nog hees door de tanden die in zijn keel hadden gestaan. Zachtjes trilde zijn hele lichaam doordat hij effectief schrik had. Dalton had geen idee hoe erop gereageerd ging worden. Misschien dat de jongen er helemaal niet moeilijk ging doen, in eerste instantie dan toch. In elk geval ging dit veel ophelderen en dat was goed.
Voorzichtig durfde Dalton zijn ogen op te richten en Cole aan te kijken. ‘I-k ik heb Storm aangevallen e-e-en ik vond het leuk,’ zei hij uiteindelijk gelijk. Een flauwe glimlach stond voor even op zijn gezicht, maar verdween snel wanneer hij het doorhad. Het wrijven van zijn handen was ook veranderd, nu was hij aan het krabben over zijn linker handrug. Zo dat was er uit. Misschien het moeilijkste had hij al ter spraken gebracht. De tranen stonden ondertussen duidelijk in zijn ogen.
