Let me take a nap, please

Dylan had zijn blik op zijn boek van biologie gericht. Echt heel veel sloeg hij er niet van op in zijn hoofd als hij eerlijk moest toegeven. Nee, de jongen zat al veel te lang vast in het lokaal. Hij hunkerde naar wat buitenlucht. Het was nu niet meteen zijn favoriete seizoen of wat dan ook, maar hij verkoos de buitenlucht liever dan in een muf lokaal te zitten waar hij met zichzelf geen blijf wist. Iets wat hij altijd al wel had gehad. Ook vroeger, maar sinds hij op het eiland was, was het toch net een beetje erger geworden moest hij zelf toegeven. Niet dat het zo heel veel uit maakte. Voor zichzelf had hij een doel opgezet om alle lessen te volgen die hij moest volgen. Dat moest gewoon om zijn ouders toch een beetje trots te maken. Maar het was zeker geen gemakkelijke opgave hoor. Van zodra het belsignaal dan ook klonk was hij echt de eerste die de ruimte uitschoot. In gesprek met een van de jongens wandelde hij door de gangen in de richting van de deur om naar buiten te gaan. Biologie was de laatste les van de dag geweest, moe was hij niet. Nee, Dylan kon echt letterlijk tegen de muren aanspringen en blijven gaan zo veel energie had de jongen. Met een kort knikje zei hij gedag tegen Victor waarop hij de deur open duwde.

De frisse lucht deed hem goed. Zorgde er ook meteen voor dat hij weer klaar wakker was, en ook dat hij zich niet zo opgesloten voelde als binnen. Toch stuitte de knul op een grappig beeld. Een eindje voor hem lag er een jongen met zijn kont in de lucht akelig stil op de grond. Lichtelijk bezorgd keek hij in het rond of iemand het had opgemerkt, maar op het eerste zicht spotte hij niemand die er naar keek. Wat verward wreef hij door zijn haren en besloot maar op de jongen af te lopen.

Bij hem aangekomen knielde Dylan zich neer bij zijn hoofd. Gelukkig ademde de knul nog. Maar hij leek serieus wel te slapen. Zijn lichte ogen schoten even naar het muurtje dat pal achter de knul stond. Serieus? Als je daar van af dondert dan ben je toch wakker? Dylan besloot zich op zijn kont neer te zetten en staarde een beetje dwaas naar de knul. Misschien was het wel een idee om hem wakker te maken. Maar dit was toch wel even goed grappig. Met een kleine grijns haalde hij zijn phone tevoorschijn en maakte toch even snel een foto. Kon hij toch aan tonen aan de knul dat hij niet aan het flippen was en zo. Na het apparaat weer in de zak van zijn vest te hebben gestoken plaatste hij zijn hand op de schouder van de onbekende jongen. ’Hé, tijd om op te staan gozer!’ Zachtjes begon hij hem aan zijn schouder te schudden in de hoop dat de dude daar ook werkelijk wakker van zou worden.

Het was wel een heel raar zicht om hier iemand in zo’n positie te zien slapen. Dat moest echt wel moordend zijn voor je rug of zo. De knul leek wel aardig vast te slapen, wat hem ook weer superhard verbaasde. I mean, in dit weer, buiten op een ijskoude vloer slapen was echt niet zo maar iets. Het meest normale om te doen was de knul wakker maken, iets wat hij dan ook meteen ging doen. Van zodra Dylan zat neergeknield bij de onbekende schudde hij zachtjes aan zijn schouder. Al leek dat in de eerste instantie echt niet te werken. Wat dus beaamde wat hij eerder had gedacht. Maar hem hier laten liggen vond hij dan ook weer zo sneu, misschien moest hij als hij de knul niet wakker kreeg maar naar zijn kamer brengen. Al moest hij die dan wel eerst vinden tho, iets wat misschien niet heel makkelijk ging gaan, aangezien hij niet echt een idee had van wie hij was..

Toch leek er uiteindelijk beweging te komen in de jongen. De geschrokken ogen die hem aan keken was voor Dylan genoeg om te weten dat de dude zo goed als wakker was. Kort trok hij zijn wenkbrauw op toen de eerste vraag op hem werd afgevuurd. ‘Het leek me niet de meest geweldige plek en positie om een dutje te doen.’ Sprak hij vrij zeker van zijn woorden. Maar dan ook serieus echt niet. Iets wat de knul ook leek te beamen door zich uit te rekken. Dylan kon bijna zweren dat hij een zachte krak had gehoord. Hij maakte een gebaar met zijn beide handen als teken dat hij helemaal geen idee had. Nee, de knul kon hier al een half uur liggen, maar even goed ook langer. ‘Ben je naar de laatste les geweest? Als dat zo is, dan lig je hier ongeveer een klein half uurtje.’ Schatte hij. In de hoop dat de knul ook werkelijk naar de les was geweest, want anders kon hij hier misschien al de hele middag hebben gelegen.

Van zodra de jongen was opgestaan deed hij hetzelfde. En voor een tel bekeek hij hem even te lang, al was dat om te checken of hij niet gewond was geraakt van de val die hij duidelijk gemaakt had. ‘Je bent zeker oké?’ Klonk het op een bezorgde toon. Snel genoeg kreeg hij een nam te horen en voor een moment lang bleef hij stil. Keith, Po. Bedenkelijk keek hij de knul aan. Zou het kunnen zijn? Nee, er waren waarschijnlijk zat personen die Keith noemde. Dit was niet zijn broertje, dat kon toch helemaal niet? Dylan schudde het idee van zich af en gaf de jongen een hand. Krachtige handdruk. ‘Ik ben Dylan, al mag je me ook Abu noemen.’