Ajouter ma liste [Xzavier]

Met zijn schoudertas over zijn schouder gehesen wandelde hij het schoonplein op. Springuren. Zelfs na een week hier dagdagelijks voorbij te wandelen, werd hij elke keer opnieuw omver geblazen door de schoonheid die het plein bezat. De authentieke stenen, de bankjes afgewerkt met gekruld, zwart metaal. Zeker in combinatie met de herfst die alles een gekleurde toets gaf. Torrance liet zich neerzakken op de rand van de fontein die in het midden van het plein stond. Hij opende het slotje van zijn lederen schoudertas en haalde een fototoestel boven. Met een tevreden zucht liet hij zijn ogen over het bewegende water in de fontein gaan, luisterde naar het zachte gekletter dat het voortbracht. Torrance hing het toestel rond zijn hals, zette zijn tas op de grond en stond op. Geoefend bracht hij zijn oog naar het toestel -probeerde zijn bril niet te beschadigen-, stelde de lens scherp en schoot enkele vlugge foto’s van de omgeving. Zijn foto’s waren duidelijk niet het werk van een professional, maar hij was toch net dat tikkeltje behendiger dan een ongeschoolde hobby fotograaf. In ieder geval stond hij liever achter de camera dan ervoor. Soepel knielde hij neer aan de rand van de fontein, prutste wat aan de instellingen en schoot vervolgens enkele macrofoto’s van de lichte ijsvorming op de rand van het water. Pas toen zijn vingers te verkleumd waren om de camera stil te houden stond hij weer op. Het toestel liet hij los waardoor het tegen zijn gladde borstkas aan kwam te liggen. Torrance liet zijn blik in het rond glijden, keek naar de weinige studenten die op het schoolplein waren, bracht terwijl zijn handen naar zijn mond en probeerde ze wat te ontdooien door er extra op uit te ademen. Een krijsend geluid weerklonk en zijn blik schoot meteen naar omhoog, naar het dak van de school. Een enorme arend kwam voorbij gevlogen, gemakkelijk twintig keer zo groot als de duiven die hij gewoon was om te zien in Parijs. Lichtjes hapte hij naar adem, griste zijn fototoestel van zijn borst en probeerde het dier nog op foto te krijgen voordat het verdween over het dak van de school. ’Merde.’ vloekte hij onbeschaamd, toen hij op het scherm zag dat de foto alles behalve scherp was. Zijn zware wenkbrauwen zorgden ervoor dat de frons op zijn voorhoofd er misschien wel gemener uitzag dan hij zelf wilde. Torrance wandelde weer terug naar zijn tas, trok terwijl zijn geklede jas weer tegoei op zijn plaats en sloeg zijn afgezakte sjaal opnieuw over zijn schouder. Hij wisselde het fototoestel in voor een kladblok en een vulpen, die hij opensloeg en meteen ijverig begon te noteren.

List of mutations:
Manipulation of the senses.
Bringing animals to life by drawing and summoning them.
Shapeshifting into an eagle.

Nadat hij de arend-shapeshifter aan zijn lijstje had toegevoegd, liet hij de kladblok open op zijn schoot liggen zodat de inkt kon drogen. Observerend keek hij in het rond, naar de aanwezige personen, probeerde voor ieder van hun te raden tot wat ze in staat waren. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, niet aan iedereen was het immers even duidelijk te zien.

Een verliefd koppeltje op een van de zwart ijzeren bankjes. Een student die een of ander voorwerp aan het schetsen was. Enkele studenten die stonden te roken. Het binnenplein bezat een diversiteit aan studenten met elk hun eigen bezigheden en interesses. Maar ook hun eigen mutaties, mutaties die Torrance dolgraag wilde leren kennen. Hij was er zich van bewust dat hij een van de zwakkere mutanten op het eiland was, maar veel trok hij zich daar niet van aan. Kort keek hij naar de donkerblauwe inkt op het papier, die langzaam maar zeker wat lichter werd doordat hij opdroogde via de kille buitenlucht. Pas toen er voetstappen in zijn nabije omgeving weerklonken, keek hij weer op. Een jongen kwam op hem afgewandeld, een verschijning die er voor zorgde dat hij zijn wenkbrauwen kort optrok en zich afvroeg hoe het kwam dat dat individu hem niet eerder was opgevallen. De jongen was breder dan Torrance ooit zou zijn, was groot van gestalte, had een licht getinte huid met donkere haar en een stel lichte ogen die hem zijn adem ontnamen. Zonder enig woord te zeggen kwam hij naast hem zitten. Torrance keek opzij, rechtte zijn rug wat en fronste verbaasd zijn wenkbrauwen. Maar nog voor hij iets kon zeggen, nam de jongen al het woord. ’Dieren tot leven wekken door ze te tekenen?’ Voor het eerst maakten ze direct oogcontact. Torrance reageerde door zijn mond sprakeloos wat te openen. ’Excusez-moi?’ hij schoof wat van links naar rechts, over de stenen rand van de fontein. ’Arme beestjes moest ik ze tekenen.’ Ging de jongen er nog verder op in. Torrance schudde zijn hoofd lichtjes toen de jongen zijn hoofd naar de wolken richtte. ’Heb jij even geluk dat dat niet jou mutatie is dan.’ snoof hij met een licht minachtende ondertoon. Hij was knap, dat kon Torrance niet ontkennen, maar dat wilde niet zeggen dat hij het recht had om zomaar in zijn notities te neuzen. ’Wat als dit nu een plan was geweest om de school op te blazen?’ Torrance rechtte zijn rug nog wat, keek naar achteren om te voorkomen dat zijn jas in het water kam. ’Dan had ik je moeten vermoorden, voor je mijn plannen ging rondbazuinen.’ Hij haalde uitdagend zijn wenkbrauwen op en kneep zijn ogen geheimzinnig samen. Behendig leunde hij naar voren, trok zijn tas van de grond naar zijn schoot en stopte zijn kladblok zorgvuldig weg. ’Donc..’ sprak hij in het Frans. ’Ik zou volgende keer voorzichtiger zijn als ik jou was. Het zou namelijk een zonde zijn voor de wereld om zo’n verschijning als jou kwijt te spelen.’ Voor het eerst verscheen er een uitdagende grijns op zijn gezicht, en met behendige maar verkleumde vingers deed hij het slotje op zijn tas dicht, maakte op die manier aanstalte om weer op te staan.

De jongen reageerde geamuseerd op zijn uitspreek, liet een grijns op zijn gezicht verschijnen. Eentje die aanstekelijk werkte, maar die Torrance nog even probeerde te onderdrukken. ’Dat zou deze dag véél interessanter hebben gemaakt.’ Hij haalde zijn smalle schouders op en toverde een uitdagende blik op zijn gezicht. Torrance pikte er nog op in dat hij de jongen zou moeten vermoorden, moest hij in dat geval achter de informatie zijn gekomen, zoals in een goede James Bond film. De jongen kon met zijn looks in ieder geval gemakkelijk de antagonist kunnen spelen. ’Mij vermoorden? Met getekende konijntjes?’ Torrance probeerde zijn gezicht in de plooi te houden nadat de jongen dat zei. ’Die konijntjes zouden zich tegen mij richten denk ik. Ik ben niet zo goed met dieren. Dus nee, geen konijntjes.’ Nee, het was niet zijn mutatie, wel die van Rosalie, maar dat moest de vreemde jongen niet weten. Dus hij haalde zijn wenkbrauwen op, samen met zijn schouders en liet zijn eigen mutatie nog een groot geheim. Alles in een keer prijsgeven? What was the fun in that?

Torrance schoof zijn kladblok in zijn tas, sloot deze zorgvuldig en maakte zo aanstalte om recht te staan. Maar voor hij ook maar enige druk op zijn benen had kunnen uitoefenen, werd hij aangesproken door de jongen met zijn diepe, aantrekkelijke stem. ’Je gaat deze verschijning dan toch niet alleen in de koude laten zitten zonder dat hij je naam weet?’ Torrance hield zijn hoofd wat scheef, liet de woorden tot hem doordringen en keek naar de grote hand die op hem af kam. Bijna reflexmatig legde hij die van hem erin en omsloot de hand met zijn slanke vingers om hem vervolgens te schudden. ’Xzavier Everitt.’ stelde de knul zichzelf voor. Torrance opende zijn ogen wat groter, verbaasd over de manier hoe vlot de jongen het gesprek liet verlopen. ’Torrance Sahores.’ antwoorde hij nog voor hij erover kon nadenken. In zijn stem weerklonk zijn kenmerkende, Franse accent. ’En blijkbaar niet nee.’ antwoorde hij met een veraste glimlach, op het feit dat hij Xzavier niet alleen in de kou kon laten zitten. Langzaam trok hij zijn hand terug, voelde de warmte van de hand van de ander nog op zijn huid nazinderen. Xzavier veroerde geen vin, of deed in ieder geval niet de moeite om recht te staan. Een vreemd, zwaar gevoel in zijn benen leek Torrance naar beneden te trekken, alsof ze jongen een magneet was waar hij niet zomaar van weg kon. Het was moeilijk om op te staan en te vertrekken, als de andere persoon in het gesprek niet hetzelfde idee daartoe had. En Torrance was dan ook niet zo onbeleefd om zomaar te vertrekken. ’Hoe zit het dan nu? Nu de verschijning mijn naam wel weet.’ Hij liet zijn tas weer op de grond zakken, strekte zijn benen voor zich uit en sloeg zijn ene onderbeen over zijn andere. Zijn nette, zwarte schoenen waren wat stoffig geworden door het grind wat op de grond lag, maar daar zou hij zich later wel over bekommeren.

De woorden rolden zo over zijn lippen, zonder er al te veel over na te denken zwierde Torrence hem de ene uitspraak naar de andere toe. Het gesprek verliep op een vreemde manier zo vlot, ondanks dat hij de jongen nog nooit in zijn hele leven had gezien. Hij had een uitstraling over zich hangen, een bepaalde charme die ervoor zorgde dat Torrance het allesbehalve erg vond dat hij op een bepaalde manier tot een gesprek gedwongen werd. De zachte lach van de jongen weerklonk en onwillekeurig trok Torrance een mondhoek op. Hij was niet iemand die uitbundig zijn emoties toonde, niet iemand die zich opvallend gedroeg om in de belangstelling te staan. Het was net het mysterieuze en onbekende van ‘nieuweling’ dat hij als troef zag. En het had gewerkt, op een vreemde manier weliswaar, maar het had gewerkt. ’Maar goed dat je dan beter bent met mensen.’ Torrance snoof zachtjes, op een geëntertainde manier. ’Of dat is wat je hoopt?’ Hij zag hoe de jongen vanuit zijn ooghoeken hem zag aan te gluren, en op een -misschien wel gevleide manier- rolde hij met zijn ogen. ’Dan zal ik maar hopen dat je mijn zicht met rust laat.’ Even fronste Torrance zijn zware wenkbrauwen, keek de jongen verbaasd langs opzij aan. Totdat hij zijn redenering begreep, snapte hoe de jongen zijn mutatie had kunnen ontdekken. ’Très intelligent, Xzavier Everitt.’ zei hij, zowel sarcastisch als misschien een tikje gemeend. ’Dat zal afhangen van hoe de rest van dit gesprek verloopt, vrees ik.’ knipoogde hij hem met een klein lachje toe voordat hij weer voor zich uit keek en zijn blik de omgeving rondstuurde.

Xzavier had het een heel aangename kennismaking gevonden, liet Torrance daardoor lichtjes glimlachen. Een glimlach die wat breder werd toen hij hoorde dat hij de Franse tongval zelf ook probeerde te hanteren. ’Mijn accent is helaas niet zo geweldig als die van jou.’ Torrance hield zijn blik in die van de jongen gericht en trok een wenkbrauw omhoog. Met een lachje schoof hij zijn semi-transparante bril weer wat verder op zijn neus. ’Niets om je zorgen over te maken. Ik vind het aangenaam om naar te luisteren, als jij mijn naam uitspreekt.’ Met die woorden keek hij Xzavier doordringend aan, om vervolgens zijn blik weer af te wenden. Het was een kwestie van aantrekken en afstoten. Hij hoorde hoe Xzavier langs hem zijn hand over zijn stoppelbaard liet gaan en kort humde, duidelijk op zoek naar iets om te zeggen om het gesprek op gang te houden. Iets wat Torrance apprecieerde, want hij betrapte zichzelf op de gedachte, dat als Xzavier er niet in zou slagen, hij zelf wel met iets af zou komen. Xzavier sneed het opblazen van de school weer aan, en Torrance moest zachtjes lachen als reactie. Het was overduidelijk geweest dat het een verzonnen iets was, en het feit dat Xzavier het toch opnieuw aanhaalde liet Torrance zijn conclusies trekken. ’Wel als ik had geweten dat jij hier rond liep had ik misschien in eerste instantie die plannen niet gemaakt.’ Nonchalant haalde Torrance een hand door de achterkant van zijn haar, streek vervolgens over de voorste pluk die half over zijn egale voorhoofd hing.

Het was spreken naar wat het oor wilde horen. Wat Torrance wilde bereiken, met zijn misschien licht uitdagende uitspraken naar Xzavier, dat wist hij zelf niet goed. Aandacht krijgen die hij gemist had sinds zijn aankomst hier op het eiland? Proeven van nieuwe dingen waar hij op het vasteland geen kans toe had gekregen? Misschien zelfs subtiel rebelleren tegen de regeltjes die zijn ouders hem altijd hadden opgelegd? Hij hief zijn kin wat in het rond en keek naar de andere studenten die over het binnenplein liepen. De ene al zelfzekerder als de ander. Torrance vroeg zich af hoe lang ze hier al op school zaten, hoe lang Xzavier hier al op school zat. Was hij de juiste persoon om mee op te trekken als hij zichzelf omhoog wilde werken binnen de ‘rangorde’ van de studenten? Dat was iets wat enkel de tijd hem kon vertellen. ’In dat geval Torrance,’ bij het horen van zijn naam keek hij weer opzij, regelrecht in de intrigerende ogen van de jongen langs hem. ’Zullen we elkaar nog vaker moeten zien.’ Zachtjes moest hij grijnzen, keek daarbij omlaag naar zijn klassieke, zwarte schoenen. ’Dat is iets wat ik er graag genoeg voor over heb, denk ik.’ Subtiel bevochtigde hij zijn onderlip en keek Xzavier doordringend aan. Hij begon een hele uitleg te geven, eentje waarin Torrance aandachtig naar luisterde. ’Dat is waar.’ gaf hij hem gelijk toe en haalde zijn wenkbrauwen omhoog. ’Anders had je al lang op mijn lijstje gestaan.’ met zijn vlakke hand gaf hij enkele klopjes op zijn lederen tas. ’Maar een jongen van jouw kaliber zou zo’n aanval op de school toch moeten kunnen overleven, non?’ Opvallend keek hij naar de brede schouders van de jongen die goed uitkwamen in zijn lederen jas. ’Het kan toch niet anders dat er een mutatie van jewelste schuil gaat in die welgevormde genen van jou?’ Kort tuitte hij zijn lippen, voordat hij zichzelf soepel rechtop werkte. Lichtjes boog hij door zijn benen en hees zijn schoudertas omhoog. Terwijl hij zijn hoofd in een knikje opzij hield keek hij neer op Xzavier. ’Ik lust wel een koffie, ik weet niet wat jij daar van vindt?’ Hij draaide zich een kwartslag, in de richting van de deur die terug naar de school leidde. Over zijn schouder heen liet hij zijn blik even rusten in de helderblauwe ogen van de jongen en haalde zijn schouders vragend op. Met twee was altijd gezelliger dan alleen, zeker met iemand als Xzavier.