Beg your pardon? //Xzavier/Aáron

Aarón had zich in een van zijn eerste tussenuren verplaatst naar buiten. Op een centraal plekje had hij zijn spulletjes meegenomen en was daar neergestreken. Om hem heen lagen verschillende objecten. Verschillende groottes, dichtheid, gewicht en vormen, maar allemaal niet groter dan zijn handpalm. Ondanks dat hij in zijn leven al een aantal jaar op zichzelf was aangewezen, had hij naar zijn gevoel nog steeds niet genoeg controle over zijn mutatie. Naast de black-outs - die hij toeschreef aan een te grote verschuivingen van kinetische energie in zijn eigen lichaam, anders wist hij het ook niet - wist hij redelijk de grenzen en uitingen van zijn eigen mutatie.
Boven zijn hand zweefde de kraaltjes terwijl zijn geconcentreerde blik ze niet los liet. Voor een moment lichtte de kraaltjes fel op, waarna er omstebeurt kleine knalletjes te horen waren en de kralen door de verschuiving van kinetische energie uit elkaar spatte. Even trok de mond van Aarón scheef, niet zeer tevreden met hoe lang hij het effect had kunnen uitstellen. Zijn blik werd getrokken naar een ander punt op zijn hand toen een van de eerste druppels zijn huid raakte. Regen. Precies op het moment dat hij even wat rust had. Al gauw brak er weer een kleine vrolijke glimlach door op zijn lippen. In zijn jaren reizen had hij de kracht en schoonheid van elke regenbui leren herkennen en waarderen. Hij graaide zijn spulletjes bij elkaar, hield ze in zijn armen terwijl hij zijn jas over zijn schouder had gegooid en richting de ingang van het gebouw bewoog.
Samen met heel wat andere mensen liep hij op een rustig tempo terwijl hij om zich heen keek richting de deur. Naast hem liep een andere gozer in het wit gehuld. Om zich heen liepen meerdere leerlingen, ieder met hun eigen verhaal. Bij sommige waren stukken van hun hoofdstukken zichtbaar als littekens of andere symbolen op hun lichamen. Bij andere was niets te zien. Maar uit ervaring wist Aarón dat iedereen een verhaal had. Een verleden wat hen maakte tot wie ze waren, wat ze gemaakt had tot het prachtige wezen wat ze nu waren. Als Aarón een talent had gehad voor schrijven had hij het levensverhaal - natuurlijk alleen met toestemming - van iedereen die hij had ontmoet opgeschreven. Wat een prachtig boek zou dat zijn geweest. Met een dromerig glimlachje op zijn lippen liep hij door zonder te kijken waar hij liep. Een plotselinge harde stem en het feit dat zijn scheenbenen op een iets minder vriendelijke wijze kennis maakte met de koffers die voor zijn voeten stonden haalde hem uit zijn heerlijke gedachtes. Een beetje verbouwereerd keek hij van de ene jongen naar de andere, zijn armen vol met zijn tas, jas, losse objecten, verkoolde stukjes hout, touw, sjaal, oorwarmers en een verdwaald schoolboek. Terwijl hij stond te johannesen op één been - omdat hij met de andere zijn scheenbeen wrijvend van de pijn langs zijn kuit haalde om de pijn weg te halen - hoorde hij het gesprek aan van de twee. Lichtelijk ontzet door de situatie zette hij zijn voeten weer neer. ‘Tuurlijk helpen we je,’ keerde hij vrolijk, liep naar de jongen met de zonnebril toe en duwde de spullen die hij in zijn eigen armen had in die van hem. Vervolgens pakte hij een van de koffers. ‘Als we elkaar allemaal een beetje helpen, kunnen we dit werkelijk ons huis noemen,’ brabbelde hij vrolijk door, de eerste tekenen van zijn zo’n kenmerkende waterval aan spraak. ‘Ik ben Aarón,’ even deed hij moeilijk om zijn ene hand los te krijgen van het handvat van de nog best zware koffer, pakte die van de jongen met het witte shirt en schudde hem vrolijk. ‘Wat leuk dat er nog steeds zoveel nieuwe studenten hierheen komen,’ sprak hij door richting de Zonnebril, doelend op het feit dat hij met koffers aankwam. ‘Ik heb jou ook nog nooit eerder ontmoet. Ben je nieuw?’ richtte hij zich weer in de chaos van zijn spraakwaterval op de andere, terwijl hij duidelijk wachtte totdat hij de andere koffer zou oppakken. De vrolijke onschuldigheid spatte van Aarón af terwijl hij de jongens omstebeurt aankeek met zijn vrolijke ogen.