Onderwerp: When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón} ma okt 10, 2016 5:06 pm
Yale McGuire
De kleine roodharige meid was nu al een tijdje op het eiland. Samen met haar twee zusjes en haar oudere zus, waren ze hier in de avond aangekomen. Ondertussen waren er al wat weken verstreken en had Yale nog niet echt veel contacten met andere gemaakt. Sterker nog, ze had zich al die weken achter haar zusjes verschuild. En het was niet zozeer dat Yale onzeker is, totaal niet. Maar ze wist gewoon niet goed hoe andere te benaderen. Zachtjes liet Yale haar handje over de zachte vacht van haar knuffeltje gaan. De meid was 11 jaar jong, kwam in een leeftijd waarbij een knuffel eigenlijk helemaal niet zo stoer meer was. Maar het was, op haar zussen na, het enige dat ze nog had van thuis. En het afscheid met haar ouders was best heftig voor haar geweest. Vandaar dat het knuffeltje, een beertje met een maan op zijn buik, heilig voor haar was en nooit de slaapkamer verliet. Och, nee. Ze zou het maar eens kwijtraken.
Echter was het voor Yale wel eens tijd om haar kamer te verlaten. Vlug haalde ze een bortsel door haar rode haren heen, voordat ze naar de deur huppelde om die vervolgens weer achter zich te sluiten. Dacy en Juno waren vanochtend al vertrokken toen Yale nog heerlijk in haar bedje had liggen slapen. Ze had geen lessen vandaag, had sowieso een kort lesrooster om aan de school te kunnen wennen. Eden volgde al wel hele lessen, waardoor ze haar oudere zus amper zag. Op dit soort momenten voelde het meisje zich best eenzaam. Thuis had ze altijd haar zusjes gehad om mee te spelen en samen te zijn. Nu werden ze onbewust een beetje gescheiden. Het kon natuurlijk geen kwaad als ze wat afstand van elkaar zouden doen, wat onafhankelijker van elkaar zouden worden. Maar daar was het jonge meisje zich natuurlijk niet bewust van. Yale had haar jas aangetrokken en was naar buiten gegaan. Ze wilde eigenlijk naar de paardenstallen lopen, want ze had gehoord dat ze hier paarden hadden. Maar het eiland was best wel heel erg groot voor zo'n klein meisje en al snel was ze verdwaald. Uiteindelijk stopte ze met lopen toen ze in de buurt van een speeltuin was, waar ze een hele diepe zucht liet horen. Wat grumpy ging ze op de schommel zitten, haar blauwe ogen over de omgeving. Waar kon die manege zijn? Niet heel veel later viel een man op haar netvlies en ze sprong nog net niet letterlijk overreind om naar hem toe te rennen. "Meneer?" Vroeg ze netjes, toen ze bijna bij hem tot stilstand gekomen was. "Mag ik u misschien iets vragen?" Netjes en beleefd als altijd, met een grote glimlach rond haar lippen. Ze was blij eindelijk iemand gevonden te hebben die haar misschien kon vergezellen.
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Onderwerp: Re: When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón} di okt 11, 2016 3:00 pm
Aarón Pizarro-Gonzalez Closer. Look closer. So you can be fooled.
|| Aarón ||
Vergezeld door zijn sjaal en bruine jas verplaatste Aarón zich voort. Naast hem had hij zijn motor in zijn handen. Enkele dagen was hij hier nu aangekomen, na enkele verhalen over deze plek die eerder geruchten en sprookjes hadden geleken dan waarheid. Maar toch, na lang zoeken had hij de plek gevonden. Hier moest hij verklaringen vinden waar hij sinds zijn jeugd al naar op zoek was. Met een vrolijk gefluit plaatste hij zijn motor naast enkele fietsen, maakte hem vast en klopte de machine op het zadel. ‘Tot strakjes,’ sprak hij doodnormaal tegen het oude model met twee wielen. Eindelijk had hij een mooi plekje gevonden voor zijn trouwste metgezel die hem op enorm veel plekken gebracht had. Hij zou haar binnen nu en korte tijd eens een goede opknap en schoonmaak beurt geven. Met een glimlach op zijn lippen door zijn besluit draaide hij zich energiek om, hees zijn jas beter op zijn brede schouders en begon te lopen. Met een haast springerige tred verkende hij de omgeving. Het was enorm, veel groter dan hij in eerste instantie had bedacht. Enkele keren kwam hij andere studenten tegen, maar haast allemaal leken ze druk met hun eigen zaken. Hij liet het zo, ging zichzelf niet opdringen bij mensen die geen behoefte hadden aan een gesprek. Hoewel hij zelf altijd in was voor een leuk gesprek, nieuwe mensen, nieuwe kennis en nieuwe inzichten wist hij dat niet iedereen daar gediend van was. Door zijn vele reizen had hij dit vaak genoeg gemerkt, al liet zijn enthousiasme deze kennis soms ondersneeuwen. Hij was dol op nieuwe mensen en deze nieuwe plek beloofde veel goeds. Op het moment dat de paden zich splitste stond Aarón stil. Hier was hij nog niet geweest, maar doordat hij enthousiast begonnen was met rondlopen had hij ook niet eerst geïnformeerd wat er überhaupt allemaal op het eiland was. Zijn blik gleed rond, totdat hij de hoge paal zag met verschillende boordjes erop. Met zijn handen in zijn zij begon hij te lezen, hopend enigszins een beeld te krijgen waar hij nog allemaal heen moest. Hierdoor merkte hij het meisje dat hem had gespot niet op. Pas toen het stemmetje pas vlak bij hem klonk schoten zijn donkere, grote ogen opzij. In eerste instantie zag hij niets, fronste hij zijn wenkbrauwen en dacht dat de wind met hem gespeeld had. Pas toen het stemmetje voor een tweede keer klonk kwam het in hem op om naar beneden te kijken. Voor hem stond naar zijn idee het meest schattige meisje wat hij ooit gezien had. De beleefdheid sprong van haar af, en zonder het te beseffen zakte hij door zijn knieën met grote ogen en zijn mond een beetje open gezakt. ‘Zulk vurig haar heb ik nog nooooooooooit gezien,’ sprak hij met zulk ontzag in zijn stem alsof ze hem net verteld had dat ze God was. Na enkele tellen staren realiseerde hij haar vraag en schoot zijn vrolijke blik naar haar ogen. ‘Uiteraard! Vraag maar raak hoor,’ beantwoorde hij haar in eerste instantie met een brede glimlach. ‘Mijn schoenmaat is 43, ik kom uit Zuid Spanje, mijn lievelingskleur is bruin, en jij bent het meest schattige gestalte wat ik tot nu toe in mijn twee dagen hier heb gezien,’ de woorden waterval rolde vrolijk over zijn lippen terwijl hij haar handen had gepakt en haar armen vrolijk opzij hield alsof hij met haar wilde dansen. ‘Je doet me denken aan een meisje dat ik gekend heb uit het circus, ik denk dat ze ongeveer jouw leeftijd was,’ brabbelde hij vrolijk door terwijl zijn blik even bedachtzaam werd. ‘Dat was ook zo’n betoverend gestaltetje, zo zonder vrees terwijl ze naast die beer liep,’ hij bleef haar aankijken terwijl hij even opgeslokt was door zijn herinnering. Zijn blik klaarde echter algauw weer op en liet haar handen los. ‘Wat wil je nog meer weten, señorita?’ vroeg hij oprecht geïnteresseerd, benieuwd naar haar volgende vragen.
Onderwerp: Re: When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón} di okt 11, 2016 7:24 pm
Yale McGuire
Met een zacht zuchtje liet het meisje haar blauwe ogen door de slaapkamer glijden. Het was heel erg wennen in de school, nog steeds. Het roodharige dametje was er misschien al wel een aantal weken, maar het voelde nog steeds niet als thuis. En ergens betwijfelde Yale of dat het wel ooit zal doen. Thuis woonde ze op een boerderij, met haar paardje en meer ruimte en vrijheid die een kind van 11 kon wensen. Het eiland was dan misschien ook wel enorm, ze deelde het ook met enorm veel mensen. En hun boerderij had ze enkel met haar familie en dieren moeten delen. Ze miste het, het gevoel van thuis zijn. Haar dieren waar ze al haar geheimpjes mee deelde als ze het niet aan haar zusjes durfde te vertellen. De maan zien vanuit haar kamer raampje, of vanuit de boomhut. Als drie lichtbolletjes door de bossen te rennen in hun pjama's en hun schaterlachen die de nachtrust overstemde. Ja, ze miste thuis. Maar Yale zou Yale niet zijn als ze het beste er van probeerde te maken. Het zou wel wennen, uiteindelijk.
En om dan toch een beetje dat gevoel van thuis te krijgen wilde ze naar de paarden gaan. Misschien hadden ze hier wel net zo'n dik zwart paardje als Twix. Yale trok haar grijze winterjas aan en dankzij de bontkraag kwam haar rode haar nog beter naar voren. Nep bont, wel te verstaan. Het meisje zou nooit iets van echte dierenhuid of vacht kunnen dragen. Langzaam bewogen haar voeten over de stenen ondergrond en ontvingen haar zachte wangentjes de kou van de buitenlucht. Niet dat het meisje er veel last van had, haar lichaam zelf was erg koud en de kou van buiten deed haar eigenlijk niet zo heel erg veel. In alle rust liet ze haar lichte ogen naar de heldere hemel gaan, om de zon te ontmoeten. Door het felle licht knepen haar ogen meteen samen en onbewust vroeg ze zich meteen af hoe Juno het zou hebben nu, met de kracht van de zon. Haar mutaties waren in de avond het sterkst, wanneer de zon onder was gegaan en de maan eindelijk kon schijnen.
Hoe gemakkelijk ze naar buiten gekomen was, zo moeilijk was het om de stallen te vinden. Het meisje was dan ook ontzettend blij geweest om de man in haar gezichtsveld te zien verschijnen. Enthousiast als altijd was ze op hem afgerend, om net naast hem tot stilstand te komen. Haar stem deed hem doen omkijken, maar hij keek zo over haar heen. Yale giechelde zachtjes, om hem vervolgens iets te vragen. Toen de man haar gevonden had, zakte hij vrijwel meteen door zijn knieën. Yale wist nooit zo goed wat ze hiervan moest vinden, aangezien veel mensen het bij haar deden. Ze was dan misschien wel wat kleinig voor haar leeftijd, maar ze was al 11 jaar. Maar stiekem vond ze het nu wel fijn, omdat de man hierdoor aantoonde dat hij haar niks aan wilde doen. En naïf als ze was, denkend dat alle mensen zo waren, showde ze haar grootste glimlach naar hem. ‘Zulk vurig haar heb ik nog nooooooooooit gezien,’ De manier waarop de man sprak gaf haar een heel trots gevoel, alsof haar haarkleur echt heel speciaal was. "Dan heeft u mijn zusjes nog niet gezien! We hebben alle drie deze kleur." Sprak ze vol blijdschap terug. ‘Uiteraard! Vraag maar raak hoor,’ beantwoorde de man met misschien wel een even grote glimlach als zij droeg. Echter kreeg ze geen kans om het meteen te vragen, want toen ze haar lippen van elkaar haalde om te spreken was hij haar voor. ‘Mijn schoenmaat is 43, ik kom uit Zuid Spanje, mijn lievelingskleur is bruin, en jij bent het meest schattige gestalte wat ik tot nu toe in mijn twee dagen hier heb gezien,’ Yale werd er wat verlegen van en dat gebeurde niet heel snel bij het meisje. De man pakte haar handen en meteen voelde Yale hoe haar koude, ietwat harde huid zijn warmte en zachte huid ontving alsof het heilig was. Het damentje had van zichzelf een koude, harde huid en het was altijd een genot als iemand anders haar aanraakte. "Mijn schoenmaat weet ik eigenlijk niet zo goed," Zei ze bedenkelijk terwijl ze haar blik kort naar haar voette bracht. "Maar ik kom uit Australië en mijn lievelingskleur is groen." Alsof het een vragen rondje was vertelde Yale precies hetzelfde als de man. Misschien was het ook wel het 'echo' systheem van kind zijn. Het roodharige meisje bleef de man aankijken terwijl hij verder sprak over haar haren, een bekende uit het circus die ongeveer haar leeftijd had. Normaal zou Yale allang afgedwaald zijn, aangezien het onderwerp haar niet echt aansprak. Maar omdat ze de man niet kende en eigenlijk graag wilde dat hij haar gezeldschap zou zijn vandaag, had ze aandachtig naar hem geluisterd en knikte ze beleefd zodra hij uitgesproken was. ‘Wat wil je nog meer weten, señorita?’ Weer glimlachte ze, waarbij ze haar blik kort op de bordjes richtte. "Ik wilde vragen of u misschien de weg weet naar de paardenstallen?" Vroeg ze, zodra haar blauwe ogen zijn donkere gevonden hadden. "En of u misschien zin heeft om mee te gaan?" En toen brak de brede glimlach weer op haar gezichtje.
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Onderwerp: Re: When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón} wo nov 16, 2016 10:24 pm
Aarón Pizarro-Gonzalez Closer. Look closer. So you can be fooled.
|| Aarón ||
Het prachtige wezentje bleef voor Aarón staan en had een draai aan zijn middag gegeven die hij niet had verwacht. De wonderen van de wereld, het geluk in de kleine dingen en gebeurtenissen. Onverwachte ontmoetingen die je leven een wending gaven die voorheen nooit voorspelt hadden kunnen worden. Mensen waren zoiets wonderlijks, zoiets prachtigs. Ieder een schat, een boek vol antwoorden en levensverhalen waar hij dolgraag naar luisterde en van leerde. Toen zijn grote handen zich om die van het meisje sloten wijde hij de kou aan de lage buitentemperatuur. Ze was een klein meisje wat zich in de herfst buiten begaf, natuurlijk had het schattige wezentje koude handen. Zijn bruine ogen bleven in die van haar gericht, keek haar aan met een vreugde alsof ze werkelijk op dat moment zijn hele wereld was. ‘Australië!’ kraaide hij verrukt. ‘Daar heeft mi corazon me nog nooit gebracht. Wat is het voor land?’ verhalen over het land zelf kon je altijd het beste aan de locals zelf vragen. Toeristen kwamen altijd met dezelfde verhalen. Maar de inwoners konden de werkelijke ruigheid, barheid en schoonheid van een land voor je schilderen op je geest als zij hun verhalen vertelde. Mijn zijn dwarrelige geest raakte hij even afgeleid door een herinnering aan een van zijn reizen. Zijn wenkbrauwen schoten even omhoog, verbaasd door haar vraag. Maar al gauw brak zijn vrolijke lach door de verbazing heen. ‘Wat een heerlijke vraag,’ sprak hij lachend, waarna hij haar handen los liet en zijn benen strekte. Energiek zette hij zijn handen in zijn zij en keek om zich heen. ‘Wauw, ze hebben hier dus ook paarden,’ beantwoorden hij haar vraag niet helemaal zoals ze waarschijnlijk had gewild, terwijl hij ook onbewust meteen aangaf dat hij geen idee had waar de stallen zich zouden bevinden. ‘Ik ga graag met je op zoek naar de paarden,’ beantwoorde hij haar laatste vraag vrolijk. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn leren jack, draaide zich op zijn hielen om en keek om zich heen. ‘Ik denk dat de stallen zich wel in de buurt van het kasteel bevinden. Aangezien het van oudsher veiliger was…’ dacht hij hardop na, waarna hij over zijn schouder keek of het meisje volgde. Na twee passen bleef hij met een ruk staan. ‘Ik heb me helemaal niet voorgesteld,’ klonk het geschokt uit zijn mond, waarna hij zich omdraaide en haar met grote ogen aankeek. ‘Disculpa! Ik ben Aarón Pizarro-Gonzalez,’ sprak hij met de perfecte spaanse tongval zijn eigen naam uit als een titel waar hij trots op was. ‘Wat is uw naam als ik vragen mag?’ vroeg hij haar glimlachend. Vervolgens draaide hij zijn lichaam weer in de richting waar hij heen wilde lopen, wachtte tot ze zou volgen en vervolgde toen zijn passen. ‘Kom je al lang op deze plek?’ vroeg hij haar nieuwsgierig, erg blij met elke informatie die hij kon krijgen over deze nieuwe plek.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón}
When the little mouse is playing outside the cats come and seek {& Aarón}
