wires

Het was alweer een aantal dagen verder en ze begon al aardig te herstellen. Niet fysiek, vooral mentaal. Ze stond nu elke dag op als een normale student op het eiland, niet als als een undercover huurmoordenaar. Goed, ze stond wel vroeg op elke dag, erg vroeg. Alles om ook maar een gesprek met Octavia te vermijden. Waardoor ze ook echt alleen maar in haar kamer kwam om te slapen. Voor de rest hing ze overal en nergens rond. Zolang ze Octavia maar niet tegen kwam. Door het praten met Clyde was ze een stuk rustiger, maar nog steeds niet veel veranderd. Ze was nog steeds verre van sociaal en nog steeds overal in haar eentje. Soms vroeg ze zich random af hoe het met Spyro zou gaan, of hij nog veel pijn had. Ze dacht er vaak aan om misschien eens te kijken bij hem, want ze verwachtte dat hij nog niet weer vrolijk en vrij door school liep. Maar dat vond ze te eng, en dan was ze nog het meest bang voor haarzelf.

Na een rondje te hebben gevlogen landde ze op één van haar vaste plekken op het dak. Ze kende het plekje eigenlijk door Octavia, maar zij zat er niet dus waarom niet? Ze keek veel liever uit op iedereen van een afstandje dan er tussen te zitten. Het was best wel kalmerend vond ze, iets wat ze vanaf het begin al had gevonden. Maar toen nog niet van kon genieten omdat ze teveel aan haar hoofd had. Er groepjes of losse mutanten die allemaal buiten zaten voor frisse lucht. Het geluid van het groepje wat aan het voetballen was tot de meisjes die aan het kletsen waren, ze was stiekem aan het genieten van de gezelligheid van een afstandje met. Ze keek eerst een tijdje naar het voetbal waarna ze weer naar het groepje meisjes keek. Hun aandacht was ineens niet meer op elkaar of op hun telefoons maar op een jongen die ineens ook op het plein was zonder dat ze dat had gemerkt. Ze zag het niet meteen maar toen ze goed keek schrok ze even. Op een slechte manier, maar ook op een goede manier? Ze had niet verwacht om hem snel weer te zien, en dan ook buiten ook nog. Dat moest betekenen dat het beter ging toch? Daar was ze wel blij mee. Maar ze kon ook lastig vergeten wat er was gebeurd en zij was het probleem. Goed, nu was er nog niet meteen reden voor paniek. Zij zat boven en hoe groot was de kans dat hij haar zou spotten op het dak? Precies, niet groot, dus er was niks aan de hand.

Er was niks aan de hand, en onbewust zat ze toch een beetje te staren. Tot hij simpelweg naar boven keek en haar gewoon zag zitten, terwijl ze naar hem keek!. Ze schrok zich rot van binnen. Hij glimlachte en zonder erbij na te denken glimlachte ze terug maar keek gauw weer weg. Ze haalde zenuwachtig een hand door haar haren en kroop naar achteren op het platte dak, zodat ze uit het zicht van hem zat en ze zelf ook niet meer naar beneden kon kijken. Er gingen allemaal gekke gedachtes rond in haar hoofd van wat hij wel niet van haar zou kunnen denken. Ze voelde zich zo stom. Het zou helemaal geen probleem zijn als ze van plan was om hem nooit meer te spreken ofzo maar dat was niet wat ze in gedachten had. Ze wilde hem nog bedanken voor wat hij eigenlijk had gedaan voor haar, ze had nog geen idee hoe maar daarom moet ze dit wel even rechtzetten. Ze shifte terug naar haar drakenvorm en vloog aan de andere kant van het gebouw naar beneden. Zo dicht mogelijk bij het schoolplein maar net uit het zicht landde ze weer en shifte terug naar haar normale zelf. Waarna ze er het laatste stukje heen liep, naar Spyro. Zenuwslopend man, jezus. “Hey” zei ze voorzichtig en kwam op een redelijk afstandje bij hem staan. “Hoe is het?” vroeg ze voorzichtig. Ze had lang genoeg leerlingen bestudeerd en dat waren 9 van de 10 keer de woorden waarmee ze hun gesprek mee startte.

Het was logisch dat ze eventjes schrok toen ze Spyro zag. Zo lang was het niet geleden en ze had niet verwacht dat ze hem al zo snel buiten zou zien. Want als ze terugdacht aan de verwondingen die hij had opgelopen dacht ze dat het herstel toch echt langer duurde. Niet dat dit betekende dat hij al helemaal hersteld over het plein liep. Hij had vast nog een lange weg te gaan. Op het eerste moment vond ze het meteen weer eng en schoot de gedachte dat ze weer savage-mode op hem af ging al door haar hoofd. Maar dat moest ze juist niet doen! Het kon alleen maar misgaan als ze zich erop ging focussen. Ze stelde zichzelf ook weer gerust met de gedachte dat ze toch op het dak zat en dat ze kans dat hij haar zag maar heel klein was. Dus waarom zou ze niet blijven zitten? Tja en toen was zonder dat ze het doorhad toch wel het meest interessante wat op het schoolplein was.

Waardoor ze een aantal minuten later spijt kreeg dat ze niet eerder was weggevlogen. Hij keek plots achterom en het was voor hem al meteen duidelijk dat ze naar hem keek. Ze glimlachte snel terug waarna ze weer weg keek en ook vlugjes weer terug trok. Een actie die ze daarna alleen maar heel erg stom vond. Het leek zo wel alsof ze hem had betrapt ofzo waardoor ze snel weer weg dook, alsof ze hem expres zat te begluren vanaf het dak. Ze had al te veel fout gedaan. En ze wilde hem niet voor altijd gaan vermijden omdat ze bang was voor het monster wat in haar schuilde. Ze mocht er niet aan toegeven. Plus, ze wilde hem nog bedanken. Hoe wist ze niet en ze was ook nog niet echt zeker wanneer ze dan de moed zou hebben om dat te doen. Het zou in ieder geval nooit lukken als ze nu zou wegrennen uit deze situatie. Dus ze vloog toch naar beneden, naar Spyro toe. Als begin vroeg ze maar hoe het met hem ging. Want dat was normaal.

”Het gaat prima, dank je” zei hij en ze fronste heel even (omdat ze er helemaal niks van geloofde) maar bracht vervolgens haar mondhoeken omhoog en knikte. “Oh nou uhm.. Dat is fijn om te horen” zei ze, haalde even een hand door haar lange lokken en ging tegen het muurtje staan. ”Ik mag de hele dag zonder schuldgevoel chillen” zei hij. Ze glimlachte blij en verstopte haar handen in de mouwen van haar trui. “Cool. Verplicht binnen zitten is nooit fijn” zei ze, want ja daar wist ze alles vanaf. “Kun je daar wel je films en series kijken?” vroeg ze met een glimlachje, dat zou het toch iets beter maken toch? ”Hoe gaat ’t met jou?” vroeg hij ook terug. Ohja, dat was ook normaal. “Ja het gaat.” begon ze maar wist nog niet echt wat ze eraan toe kon voegen “Het gaat.. Goed? geloof ik, ja” zei ze, kon zichzelf wel neerschieten, maar glimlachte geforceerd verder naar Spyro.

Zahra zag het niet zitten om zo met hem om te gaan. Als een obstakel, iets wat ze moest vermijden zodat haar duistere kant niet getriggerd werd. Tuurlijk was het lastig om te vergeten dat ze hem bijna had vermoord. En als Spyro geen contact meer met haar wilde dan zou ze dat begrijpen en afstand houden. Hij was wel degene die er littekens van over hield, wiens keel ze bijna had doorgesneden. Ze had zelf ervaring gekregen met het verwerken van tegenslagen en bijna-dood ervaringen, maar ze wist nog precies hoe moeilijk het was in het begin. Ze kon alleen niet aan hem aflezen dat hij afstand wilde. Ze had bij hem niet het gevoel alsof ze zwaar gehaat werd. Dus ze ging wel naar hem toe. En het voelde wel goed om te horen dat het ‘prima’ met hem ging. Ze snapte wel dat hij het fijn vond om weer even buiten te zijn. Zahra deed niets liever dan buiten zitten, dat had ze eerder niet elke dag gekund. Waarbij ze ook meteen vroeg naar de films en series, iets wat ze zich nog kon herinneren van de andere avond. ”Zeker wel, ik heb de verpleegster al betrapt dat ze stond mee te gluren van uit het deurgat” zei hij en ze grinnikte even waarbij ze haar hoofd even schudde. Ze zag het al helemaal gebeuren. “Dan moest je vast iets spannends hebben gekeken, of niet?” vroeg ze met een lachje.

Ze kreeg de vraag die ze zelf ook had gesteld natuurlijk ook terug. Iets waar ze nog niet aan had gedacht, dat was ze niet echt gewend. Dat mensen vroegen hoe het met haar ging. Dus antwoord geven ging ook iets wat moeizaam. Ze vond zelf dat het er ongelofelijk idioot uit kwam maar het stelde haar gerust dat Spyro het totaal niet aantrekte. Geen enkele vorm van afkeuring in zijn gezicht. Alleen een glimlach. ”Mooi, dat maakt me blij”, zei hij en het enige wat ze daarna kon doen was terug glimlachen waarbij ze kort knikte.  ”Dus, heb jij al een beetje kunnen chillen? Wat is jouw favoriete film eigenlijk?” vroeg hij. Dat was een moeilijke keus uit al die films die ze nog nooit had gezien. “Ah ja, nou ehm” begon ze, zuchtte even. Ze vond het lastig om te reageren omdat het voor hem waarschijnlijk zo onwerkelijk zou zijn. “Ik heb eigenlijk nog nooit een film gekeken” zei ze en haalde haar schouders op. “Series, ook niet” sprak ze luidop uit haar gedachten, probeerde haar schaamte onder een glimlachje te verbergen.

Naarmate ze het gesprek was begonnen, ging er langzaam toch iets van de zenuwen weg. Simpelweg omdat het niet zo heel gek of awkward voelde om te praten met hem. Het ging ook wel makkelijker omdat hij best enthousiast was en dat toch op één of andere manier wist over te brengen op haar. Wat best wel nieuw was voor haar. De mensen die ze al had gesproken op het eiland zouden niet heel positief over haar denken. Ze was meestal niet zo goed gehumeurd en als ze dan een gesprek had dan was ze gemeen of zat ze alleen maar te mopperen. De oprechte vorm van vreugde ze voelde bij zijn enthousiasme vond ze toch een beetje gek, niet op een slechte manier. ”Ja, echt een super coole film over een samoerai die het leven van zijn sensei redt en dan lijfwacht mag zijn bij de keizer”, vertelde hij en ze knikte met een glimlach. “Klinkt cool inderdaad” zei ze. Ze had geen idee wat ze zich erbij moest voorstellen maar met de manier waarop hij het vertelde moest het wel cool zijn. Ze vertrouwde er maar op.

Ze vond het heel leuk om naar hem te luisteren maar ze vond het elke iets minder als het weer over haar moest gaan. Hoe graag ze wilde doen alsof ze heel normaal was, kon ze dat niet. Ze kon niet een naam van een film bedenken en er chill bij staan. Ze had in gevangenschap geleefd en dit soort dingen mocht ze niet. Ze hoopte dat hij dat kon begrijpen. Ze lachte even om zijn gezicht en haalde haar hand door haar haren, alweer. Hoe moest ze hier onderuit komen?  "Wow dat is.. Dat is wel heftig" zei hij zachtjes. Ze knikte en liet haar schouders zakken. Ze kon er ook net niet iets over zeggen.  "Ok fuck it, jij gaat nu mee met mij om een film te kijken wat dit kan echt niet hoor", grijnsde hij en voor ze het wist liepen ze naar haar schoolgebouw. “Wat? Nu?” vroeg ze lachend, hield hem alsnog niet tegen. Nee, het leek haar best leuk. Toen ze naar binnen liepen realiseerde ze zich wel even iets waardoor ze meteen stil stond. “Wacht. Waar wilde je dat doen?” vroeg ze en fronste. “In je ziekenkamertje? Je bent nog aan het herstellen!” zei ze eerst, nog serieus. Waarna ze even in de lach schoot. “En dan kom je met mij aanzetten” lachte ze. Zahra vertrouwde haarzelf wel met hem, want ze voelde zich in deze minuten beter dan ooit. Ze wist alleen niet of ze haar daar konden vertrouwen. Hij was niet het eerste slachtoffer wat daar zat door haar, ze wisten haar echt wel te herkennen.

Het moment dat Spyro haar zo raar aanstaarde wenste ze dat ze iets anders had gezegd. Ze vertelde gewoon de waarheid, haar waarheid. Ze zou waarschijnlijk nog veel vaker dit soort momenten krijgen. Ze had een hoop gemist, en dit soort dingen waren dan net die kleine dingen die iedereen wel al had ervaren maar Zahra nog niet. Maar gelukkig duurde het ongemak niet heel lang. Het dipje waar ze in gedachten in zat, daar werd ze eigenlijk meteen weer uitgetrokken. Blijkbaar gingen ze meteen wat aan het probleem doen. En ze kon niet zeggen dat ze dat niet wilde. ”Ja, nu” lachte hij terug. Waar ze ook heen gingen ze liep vrolijk mee. Tot ze zich bedacht dat het eigenlijk niet een goed idee was. Als hij in gedachten had om terug naar zijn kamertje bij de ziekenboeg te gaan. Alsof ze het goed zouden vinden dat hij met haar terug zou komen. Ze wist bijna zeker van niet.

"Dat is wel een goed punt", antwoordde hij. Ze keek hem afwachtend aan maar er kwam al gauw een grijns op zijn gezicht. ”We kunnen ook gewoon naar mijn kamer, of de jouwe, dan moet niemand er iets van weten” zei hij. De blik die hij haar gaf was lachwekkend en ze grinnikte kort waarna ze hem dezelfde blik gaf. “Nou, mijn kamer is geen goed idee” zei ze serieus, dat kon echt niet. “Mijn kamergenote is niet aardig” zei ze maar als uitleg. Meer was niet nodig. Ze begon weer met lopen want de richting naar beide verdiepingen was hetzelfde. “Dus kan jouw kamer wel? Of heb je ook kamergenoten?” vroeg ze terwijl ze verder liepen. “Had je eigenlijk al een film in gedachten?” vroeg ze ook nog erbij, ze was best nieuwsgierig. Tuurlijk was er nog maar net besloten dat ze een film of serie zouden kijken maar het kon zijn. Ze had er zelf niet veel verstand van dus ze kon hem beter laten kiezen.

Het duurde even voordat ze besefte waar hij waarschijnlijk film wilde kijken. Waarbij ze even een flashback kreeg die hun stopte van daar heen gaan. Ze had nadat ze Kylie had aangevallen veel vragen gehad en ze wilde ze wel stellen maar dat ging niet zomaar. Ze mochten niet zomaar iemand binnenlaten voor bezoek en toen ze haar naam zei, samen met een geweldige smoes om binnen te komen, lieten ze haar alsnog niet door. Die vrouw werd zelfs boos enzo echt idioot. Blijkbaar was doorgegeven dat ze Kylie had vermoord als er niemand tussen was gekomen en ze daarom niet erin mocht. Zahra verwachtte dat het deze keer niet anders zou gaan. Ze zouden Spyro zeker voor gek verklaren, om haar weer te vertrouwen. Waardoor ze juist niets liever wilde dan het tegendeel bewijzen. En hij vertrouwde haar, wat ze al heel bijzonder vond, maar haar wel kracht gaf om hun ongeval uit haar hoofd te krijgen.

Maar waar moesten ze dan heen? Spyro stelde voor om naar één van hun kamers te gaan. Ze legde maar meteen uit dat haar kamer geen goed idee was. Zeker nu, wanneer ze nog steeds niet wist wat Octavia zou doen. Ze had haar al die tijd nog niet gesproken. Ze was al niet heel aardig, en haar voorgevoel zei dat ze niet positief zou reageren als ze vrolijk met Rayan zou binnenwandelen om een filmpje te kijken. "Oh, dat is zo niet cool" Nee dat zeker niet, dat wou ze niet riskeren. Dus zijn kamer was nog de enige optie.  "Nope, geen roomies", zei hij en de manier waarop bracht ook een glimlachje op haar gezicht. Had hij even een geluk, Zahra zou ook het liefst weer een kamer voor haarzelf hebben. “Gelukkig maar” zei ze opgelucht. Als hij ook kamergenoten zou hebben hoefde dat niet meteen een probleem te zijn natuurlijk maar Zahra vermeed nog steeds het liefst nieuwe contacten maken. Best wel gek want met Spryo voelde ze zich toch wel aardig op haar gemak.

”Nee, maar ik dacht om er een paar op te zoeken en jou dan te laten kiezen” zei hij nadat ze had gevraagd of hij al iets had bedacht om te kijken. Ze knikte en glimlachte breed, “Klinkt goed”, zei ze instemmend. Niet lang daarna kwamen ze op zijn kamer.  Ze keek even rond. ”Maar sowieso wel een animatiefilm, die zijn altijd leuk” zei hij en zijn stem klonk wat gedempt waardoor ze zich omdraaide. Wat deed hij? Ja ze zag wel dat hij zijn sweater probeerde uit te trekken.. Maar hoe? ”Ehhh” klonk er hopeloos uit en ze kon het niet laten om even te lachen. ”Ik zit een beetje vast”, zei hij en ze liep lachend naar hem toe. “Ik zie het” zei ze en inspecteerde even hoe hij vast zat. Ze wist nog goed aan welke schouder het lag en wist wel dat ze voorzichtig moest zijn. Ze pakte het logisch aan en trok de sweater over zijn hoofd op een manier die geen pijn hoefde te doen, hoopte ze. “Zo, je bent weer vrij” zei ze en keek hem met een glimlachje aan. Ze besefte voor een paar seconden niet dat ze best wel dichtbij stond en zette vervolgens weer een stapje achteruit. “Hier” zei ze en reikte de sweater naar hem uit.

Ze probeerde even te vergeten whatever het voor gevoel was wat door haar heen ging toen ze hem aankeek. Chill blijven, hoe moeilijk kon het zijn? De tv stond naar het bed gericht dus ze schoof haar schoenen van uit en ging op het bed zitten in kleermakerszit. “Kom maar op. Wat heb je allemaal waaruit ik kan kiezen?” vroeg ze opgewekt en wreef in haar handen.

Ze hoefde maar eventjes rond te kijken en toen ze zich omdraaide had hij zich alweer in de problemen gewerkt. Het zag er wel heel grappig uit. Ze wist dat het waarschijnlijk wel kwam omdat hij pijn had aan zijn schouder maar dat negeerde ze maar even, geen zin om daar aan terug te denken. Ze dacht er natuurlijk wel aan om het niet pijn te doen tijdens het helpen tho. Wat niet zo heel moeilijk was, in één beweging had ze hem weer vrij. "Beter wel, warmte is fijn maar te warm nu ook weer niet", stelde hij en ze lachte even. Dat nog wel uit de mond van een draak. Goed, half-draak dan, misschien konden ze daarom maar half zo goed tegen hitte. Zahra had geen drie sweaters aan maar had het ook warm, ze wist alleen niet waarom, waarschijnlijk toch nog een beetje nerveus? Vast wel, ze wist niet waarom anders. Maar ze voelde zich eigenlijk niet echt meer zenuwachtig.

Ze ging op zijn bed zitten en begon enthousiast om datgene waarvoor ze op zijn kamer waren: een film kijken! Het scherm ging aan en hij deed iets met zijn laptop waardoor het op het scherm kwam. Ze kon het niet echt volgen en ze had ook werkelijk geen idee hoe. Zo goed was ze nog niet met dat soort dingen. Als ze dit vaker wilde doen dan zou ze later nog aan Spyro moeten vragen hoe hij dat allemaal deed. ”Alright, we hebben zootopia, the secret life of pets, home, big hero 6 of rise of the guardians”, begon hij met opsommen. Ze had echt geeen idee wat ze moest kiezen. De titels zeiden haar ook helemaal niks. ”Rise of the guardians doet me altijd aan mutanten denken” zei hij. Ze glimlachte vrolijk en haalde haar schouders op. “Doe die maar dan?” Zei ze wat onzeker, hij klonk er enthousiast over dus dat moest wel leuk zijn toch? “Als het maar leuk is. Jij hebt hier sowieso meer verstand van” zei ze en streek aan een kant haar haren achter haar oor zodat het niet in de weg zat. Het was zo lang, als ze nou een elastiekje had gehad dan kon ze het uit de weg helpen.. Spyro’s haar was lang maar nog net niet lang genoeg voor een staartje, misschien een vlechtje. “Heb je misschien ergens een elastiekje?” vroeg ze maar wel, het was het proberen waard..