Open - We could be free.

  Het was niet zonder angst dat Dario had besloten om een nieuwe stap te zetten in het leven. Hij had besloten dat het een goed idee was om naar het één of het andere eiland genaamd Genosha te gaan, maar dat wilde zeggen dat zijn leven weer volledig veranderde. De jongen was er nog niet volledig over uit wat hij er nu precies van moest vinden. Misschien dat het wel het slechtste idee was dat hij ooit had gehad… nee dat was haast onmogelijk. Toch was het een zeer grote verandering als je wist van waar hij kwam. Er was zoveel waar hij zich terug aan moest aanpassen en hij had geen idee hoe dat hij dat moest doen.
Nog maar net had een boot hem afgezet zonder iets van koffer. Hij had namelijk niet gehad voor hij naar het eiland kwam. In het ziekenhuis moest hij zo’n vervelend gewaad dragen, maar ze hadden hem wel kleren gegeven. Niet het ziekenhuis, maar de mensen die hem waren komen halen. Dario had het enkel niet aangenaam gevonden om te dragen, maar hij begreep wel waarom het moest dus droeg hij de kleding. Het zou vreemd zijn moest hij naakt rond lopen. Er was hem gezegd dat er spullen voor hem klaar zouden liggen op zijn kamer, dus hoopte hij dat het ook echt zo was.

Het eerste wat Dario echt opviel toen hij op de courtyard was, waren al de mensen. Voor de tweede keer in zijn leven zat hij op een mutanten school enkel kon hij helemaal opnieuw beginnen. Een nieuwe start. Natuurlijk vertrouwde hij niet gelijk iedereen. Ze hadden hem gezegd dat iedereen open minded was als het ging over mutanten, maar je wist maar nooit. Vroeger zeiden ze ook altijd dat alle mutanten werd aanvaard, dat was ook niet waar geweest.
Elk figuur dat hij tegen kwam bekeek hij kort. Dario vroeg zich af waartoe ze allemaal in staat waren. Dat en hij was ergens benieuwd hoe het was om weer vriendschappelijk contact te hebben met mensen. Hij was zo gewend aan de eenzaamheid, maar misschien was het eiland een goede verandering. Zijn social-skills moesten in elk geval weer bijgewerkt worden.

De moed zonk hem echter wat in de schoenen bij het zien van het grote complexe gebouw. Hoe moest hij daar ooit zijn weg in vinden? Zijn handen had hij weg gestoken in de zakken van zijn jas en even keek hij zoekend om zich heen. Wanneer iemand zijn kant op kwam wandelen, besloot hij naar die persoon toe te gaan. ‘Sorry voor het storen, maar uhm, heb jij enige idee waar de slaapkamers hier zijn?’ vroeg hij aan de persoon.
Dario had het niet zien zitten om het hele schoolgebouw te moeten doorkruisen om gewoon de slaapkamers te vinden. Hij bespaarde zichzelf liever al de moeiten.

  Een hele nieuwe omgeving die veel complexer was dan zijn grottenstelsel. Het zou sowieso lang duren voor hij alles precies wist zijn. Dat en al de verschillende soorten ruimtes. Mensen hadden werkelijk voor alles een aparte plek nodig. Vroeger had hij het normaal gevonden, maar het maakte dingen enkel complexer. Dario had dus gehoopt dat hij snel bij de slaapkamers zou geraken als hij er iemand over zou aanspreken.
Zijn slachtoffer was toen snel gemaakt omdat de andere jongen op hem af kwam wandelen. Jammer genoeg was hij niet zo nuttig als dat hij gehoopt was. Blijkbaar was de jongen nog niet binnen geweest. ‘Oh,’ zei Dario kort. Hij haalde een hand door zijn donkerbruine haar terwijl hij de andere kant even op keek. Misschien moest hij maar iemand anders zoeken die hem ermee kon helpen, maar de andere liet het gesprek niet gelijk stil vallen.

De andere persoon vroeg of hij nieuw was en kort gaf hij een klein knikje. ‘Ik neem aan jij ook?’ Misschien was het een domme vraag waar dat hij zelf ook wel een antwoord op had kunnen vinden, maar het was small talk. Je ging iemand niet gelijk bekogelen met een hoop persoonlijke vragen. In elk geval ging hij daarvan uit.
Natuurlijk was het hem opgevallen hoe een muntstuk ineens in de hand van de andere vloog. Zijn ogen waren er gelijk op gericht, maar hij liet zijn blik daar niet te lang hangen. In de plaats daarvan keek hij gewoon weer naar de andere. In elk geval had hij een glimps gekregen van wat de andere kon. Het was niet veel en hij werd er niet gelijk wijzer van, maar het was iets. Dario ging niet vragen naar de mutaties van de andere want sowieso eindigde het dan bij hem. Als je vroeg wat iemand kon dan was de kans groot dat je dezelfde vraag kreeg terug gesteld.

Maar beide wisten ze niet waar de slaapkamers waren. Goed begin van een lange zoektocht. Uit zijn broekzak haalde Dario een klein papiertje waar in slordige cijfers 100 op was geschreven. ‘Maar misschien kunnen we samen opzoek gaan, ik heb nummer 100 nodig,’ zei hij met een kleine glimlach. Het zou fijn zijn als hij niet alleen door de gangen moest lopen, maar dat hij iemand aan zijn zijde had wandelen. Dario had er niets tegen om alleen rond te lopen, maar wel als hij telkens mensen tegenkwam. Als hij al een gesprekspartner had, was de kans kleiner dat mensen op hem af kwamen om te spreken.

  Net zoals Dario zelf was de jongen ook nog maar net aangekomen op het eiland. Dat alleen al was een toeval. In vergelijking met hem had de jongen wel spullen bij, het leek niet veel, maar het was meer dan Dario had. Al vond hij zelf dat hij onder bepaalde omstandigheden eigenlijk niets nodig had. Hij hoopte echter wel gewoon dat er kleren en spullen voor hem klaar lagen op de kamer.
Of het een aangename verrassing was toen de jongen zei op dezelfde kamer te liggen, wist hij nog niet. Daarvoor kende ze elkaar nog niet lang genoeg, dus was oordelen moeilijk. In elk geval had Dario niet het gevoel dat de jongen zo maar iemand was. Waarschijnlijk was het iemand waar een handleiding bij kwam en hij wist niet of hij dat zo leuk moest vinden. ‘Altijd leuk om dat op voorhand te weten,’ sprak hij met een glimlach. Misschien was het voor het beste geweest als Dario alleen had gelegen, want wie wilde er met hem een kamer delen als ze de waarheid wilde? Niemand die hij kende in elk geval. Ze moesten in elk geval geen schrik hebben dat er incidenten zouden gebeuren. In vergelijking tot sommige was hij geen tikkende tijdbom.
‘Klinkt als een plan.’ Wie weet hadden ze hun kamer wel sneller gevonden als ze er samen naar op zoek gingen. Een hand werd naar hem uitgestoken en die nam Dario zonder problemen aan. ‘Dario, aangename kennismaking,’ zei hij beleefd met een knikje voor hij los liet en naar de deur toe ging. Deze opende hij en hield hij vervolgens even open zodat Killian naar binnen kon wandelen.

Nadat de jongen naar binnen was gegaan volgde Dario. Achter hem viel de deur dicht. Hij gaf zichzelf de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Het had iets huiselijk… dat kon goed zijn? De ruimte was ook groot en open, wat niet direct een drukkend gevoel gaf. Net zoals buiten liep er wel heel wat volk rond. ‘Ze spraken de waarheid wanneer ze gezegd hadden dat het hier groot was,’ mompelde Dario zacht en tegen niemand in het bijzonder.
Zoals gewoonlijk stak hij zijn handen in de zakken van zijn vest. Het was om zichzelf een houding te geven, maar tegelijkertijd ook om aan te tonen dat niet iedereen gelijk een gesprek moest aanknopen. Hij stond vaak een beetje gesloten.