I got the remedy

Onderwerp: I got the remedy do dec 03, 2015 5:02 pm

Een onverwachte regenbui had hem veel sneller terug naar binnen doen gaan dan hij eigenlijk had gewild. Het was best zonnig geweest toen hij wakker was geworden, dus heel lang had hij er niet over moeten nadenken. Met zijn skateboard onder zijn arm was hij naar buiten gelopen, om daarna naar het skatepark te cruisen. Jammer genoeg dat hij na een kwartier alweer terug moest gaan. Dit fucking seizoen, for real. No chill. Zijn hoodie had zijn kapsel nog een beetje gered, net zoals zijn snapback, waar hij wel blij om was. Ergens had hij wel geweten dat het weer niet te vertrouwen was. Maar goed, nu was hij binnen en safe voor de storm die buiten aan de gang was. Echt, nu mochten ze hem gerust terugsturen naar Italia tbh.

Dante liep de lounge binnen, had niet echt veel zin om terug naar zijn kamer te gaan. Nope, het ging echt beter met hem, en hij had weer zin om onder de mensen te komen in plaats van zich asociaal op te sluiten en videogames te spelen. Daarom liep hij de lounge binnen, schoof zijn board onder de bank en liep naar de koelkast om een blikje cola te nemen. Oeh, er lag zelfs wat chocola in.. Shotgun! Met zijn buit ging hij gemakkelijk zitten, begon tevreden de stukjes chocola naar binnen te spelen. Tot hij ineens afgeleid werd door een heleboel emoties.

De jongen draaide zijn hoofd naar de deur, waar een meisje in stond die hij niet echt herkende. De golf aan emoties werd alleen maar sterker, dus zij was wel duidelijk de bron. Even keek hij rond in de kamer, maar ze waren ook nog steeds alleen. Daarom besloot hij om haar er op aan te spreken, op de most friendly way possible. "Hey, al die emoties inhouden is niet goed voor je hart hoor", Zei hij op een grappend toontje. Ze hoefde er helemaal niet over te praten tegenover hem, zolang ze er maar wat aan deed, want ja, zo kon het niet verder hoor.

&Ziva

Onderwerp: Re: I got the remedy zo dec 06, 2015 8:25 pm

Het was de eerste week op deze school en de brunette had zich nog niet echt thuis gevoeld. Het was misschien ook omdat ze nog niet echt veel contacten had gemaakt en het gewoon zo anders was dan de plek waar ze vandaan kwam. Ziva had veel nieuwe woonplaatsen gekent in haar lange bestaan, maar deze voelde op de een of andere manier anders. Misschien kwam het door het feit dat hier zo veel meer energie was, door alle mutanten die hier ronddwaalde. Best fasinerend, eigenlijk. De bruine schoenen van de brunette maakte zich een weg door de school, niet echt met een eindbestemming. Ziva had besloten zichzelf een rondleiding te geven, maar wist niet zo goed waar ze zich momenteel bevond. Alles had zoveel gangen waar nog veel meer deuren aanverbonden zaten. Hoe moest ze dit in godsnaam gaan kennen?
'We moeten gaan roken.' Een kort zuchtje verliet de keel van de brunette waarbij ze haar lange, donkere haren in een hoge staart bond. 'Nu niet zo arrogant gaan doen, missy. We hebben nicotine nodig.' Kort stopte de meid met lopen. "Ík, heb helemaal geen nicotine nodig en tevens geen zin om te roken." Mompelde ze tegen zichzelf, of eigenlijk tegen de stem in haar hoofd. Haar bruine kijkers geleden vluchtig over de gang rond of er geen andere studenten in de buurt waren. Ze zouden het maar moeten horen, als ze tegen Djez sprak. Waarschijnlijk zouden ze haar alleen maar gestoord vinden. 'Ons lichaam vraagt er toch om, of niet?' De stem begon zich te verheffen, waarbij het als omweer door Ziva's hoofd voelde. Kort kneep ze haar ogen dicht om de hoofdpijn tegen te gaan. "Het is niet 'ons' lichaam, Djez. Het is dat van mij." En bij die woorden versnelde de brunette haar pas om de gang uit te lopen. Ze had geen zin om deze discussie nogmaals met de stem in haar hoofd te voeren. Ze negeerde de sissende en pijnlijke woorden van de andere personage dan ook, zoekend naar een plek om misschien tot rust te komen.
Het duurde een tijdje voordat Ziva de eerste andere student gespot had. Vanaf de andere kant van de gang leek het een blonde jongen, die een deur opende om daar naar binnen te stappen. Even bleef ze staan, voordat ze besloot een kijkje te nemen. Ondertussen was Djez nog steeds niet opgehouden over de sigaretten, terwijl Ziva eigenlijk helemaal niet echt rookte. "En nu kop dicht." Siste ze zacht, voordat haar bruine kijkers door de deuropening naar binnen keken. Er stond op het bordje dat het 'de lounge' was, iets als een woonkamer dus. Ziva duwde de deur met haar hand iets verder open, waarbij ze nieuwschierig de ruimte door keek. Er was niemand in de woonkamer behalve de blonde jongen, die ze de kamer in had zien gaan. Zijn blik was ook op haar gericht en het eerste wat haar opviel was het plekje onder zijn lip. Van deze afstand kon ze niet zien wat het was, ze gokte op een moedervlek of iets dergelijks. Maar hoe langer ze er naar keek, hoe minder het op een moedervlek ging lijken. 'Het is een piercing, sukkel. Dat kan je toch wel zien? Misschien moeten wij er ook wel eentje laten zetten. Die plek is wel erg gaaf.' Kort trok de brunette haar wenkbrauwen samen tot een frons, proberend Djez de mond te snoeren. "Hey, al die emoties inhouden is niet goed voor je hart hoor", Zei de jongen op een grappend toontje. Een kort glimlachje verscheen rond de lippen van het meisje waarna haar voeten langzaam in beweging kwamen. "Geloof me, jij zou het waarschijnlijk ook heel graag in willen houden. Hoe slecht het ook voor je hart mag zijn." Ziva's stem klonk vriendelijk, ietwat nonchalant. Rustig ging ze aan de andere kant van de bank zitten en sloeg ze haar benen over elkaar. Nee, Djez zat beter in haar hoofd dan er buiten. Ze had haar al een hele tijd kunnen bedwingen en had geen zin om die controle ook maar voor een seconde te verliezen, bang anderen er pijn mee te doen. Geen controle hebben over je eigen lichaam is het engste en naarste wat er is.

-Ik heb momenteel geen sheet voor Zivje, dus doe ik het maar eventjes zo.. ;.;

Outfit

Onderwerp: Re: I got the remedy zo dec 06, 2015 9:22 pm

Vanaf het moment dat hij had om gekeken, merkte hij dat het meisje intens naar zijn gezicht zat te kijken. Alsof hij een blauw oog had van een gevecht of iets dergelijks en hij er dood eng uit zag zo. Maar nah, hij had al lang niet meer gevochten, en zelfs met een blauw oog zag hij er niet echt eng uit. Meer.. Zielig. Maar okay, met een hele bende om je heen kreeg je vanzelf wel een scary factor. Zeker als Esther er bij was, ja, dan gingen mensen vanzelf al lopen. En dan hadden ze Christian meestal nog niet in het oog gekregen. Want als die berg van een kerel mee was, dan ging hij zelf bijna lopen tbh, zo eng kon hij zijn.

Maar goed, even focus, alle geblokkeerde emoties die van uit het meisje kwamen, maakten hem wel even ongerust. Want ja, hij was nog steeds erg gevoelig voor zo’n dingen, jammer genoeg. Hij leek er zelfs na al die training gewoon geen vat op te krijgen, wanneer hij beïnvloed werd door andere emoties. "Geloof me, jij zou het waarschijnlijk ook heel graag in willen houden. Hoe slecht het ook voor je hart mag zijn." Merkte ze op, waarna ze bij hem op de bank kwam zitten.

Dante nam haar even in zich op. Nah, ze was echt wel nieuw, ofwel had ze een mutatie waarbij ze altijd onzichtbaar is tenzij er maar één persoon in de buurt is. Hah, nee, zoiets geks bestond niet.. Of wel? Hij wist het eigenlijk niet eens zeker, zo fuckedup waren sommige mensen hun mutaties hier. "Hmm, ik word meestal redelijk explosief als ik emoties inhoud tho, mutaties, weet je wel", Zei hij met een grijnsje, waarna hij even een nonchalant gebaar maakte met zijn hand. "Niet dat ik letterlijk ontplof, dat zou best wel smerig zijn, maar oké", Grapte hij. Nope, hij ontplofte niet letterlijk nee..

Onderwerp: Re: I got the remedy di dec 15, 2015 7:38 pm

Ziva Dias

Het eiland was iets zoals de brunette dat nog nooit gezien had. Ziva maakte de wereld nu al vele jaren mee en had er ook zeker veel van gezien, maar dit eiland was totaal anders. Ofja, het eiland zelf opzich niet zo. Het was mooi, dat zeker en had voor ieder iets wilds. Van een strand tot een dicht begroeid bos. Maar de mensen die het eiland bewoondde, die maakte het apart. Elk persoon hier was uniek, droeg zijn eigen verleden met zich mee. De goeie en de slechte dingen, hun trotsheid en teleurstellingen. Het was mooi om te zien hoe de mutanten elkaar accepteerde en iedereen elkaar de kans gaf om zichzelf en zijn mutatie te laten zien. En dat was iets, dat Ziva in haar levensjaren nog nooit had gezien. Onsterfelijkheid was een lange tijd en het zorgde ervoor dat je de details van de wereld ging zien, de manier hoe de mensheid met elkaar omging. En de brunette had nog nooit een plek gezien waar mensen zo respectvol met elkaar omgingen als hier.

Ziva was de blonde jongen een soort van 'gevolgd' uit nieuwschierighied, benieuwd waar hij heen ging. De school was een best doolhof als je de weg nog niet echt kende. Misschien hadden ze haar een plattegrond kunnen geven, al was ze vreselijk slecht in het lezen van kaarten. Haar bruine kijkers waren op de blonde jongen gericht, of eigenlijk op het plekje onder zijn lip. Ze merkte dat hij het opgemerkt had, maar ze kreeg haar blik er gewoon niet van af. Het kwam misschien deels door de krijsende stem in haar hoofd, die haar aansmeerde zelf een piercing te nemen. Ziva hield haar mond, wilde niet als een gek tegen zichzelf staan praten. De jongen begon te spreken, waarbij hij vermelde dat het niet goed was om je emoties in te houden. Ziva glimlachte lichtjes. Hij had dus een mutatie om emoties op te merken, of iets. Rustig kwamen haar voeten in beweging, waarna ze bij hem op de bank ging zitten.

Doordat ze een vampier is, heeft ze scherpere zintuigen. Haar zicht is dan ook veel beter en scherper dan die van de gemiddelde mutant of mens, waardoor ze bijna elk detail op zijn gezicht perfect kon zien. Geen pukkeltje of sproetje ging aan haar voorbij en nu zag Ziva inderdaad dat het een piercing was dat onder zijn lip verschol. "Hmm, ik word meestal redelijk explosief als ik emoties inhoud tho, mutaties, weet je wel", Sprak de jongen met een grijnsje, waarna hij even een nonchalant gebaar maakte met zijn hand. "Niet dat ik letterlijk ontplof, dat zou best wel smerig zijn, maar oké", Een klein grijnsje verscheen rond de lippen van de brunette waarbij ze zachtjes grinnikte. "Gelukkig dan maar, is altijd zo'n rommel." Grapte zij ditmaal op haar beurt, waarna ze een donkere lok achter haar oog schoof. "Niet dat wij het erg zouden vinden om dat op te ruimen." Werd er zachtjes gesproken, waarbij haar wenkbrauw kort opgetrokken werd. Ziva schraapte haar keel iets en wreef met haar hand over haar voorhoofd heen. De zachte stem die zonet uit de mond van de brunette geklonken had, was iets schorder dan de stem die daarvoor gesproken had. Het was dan ook niet Ziva's eigen stem geweest, maar Djez die er doorheen probeerde te komen. Kort wierp Ziva een blik op de klok, het was bijna tijd voor haar medicatie. Haar hart bonkte in haar keel waarbij ze zacht op haar tong beet. Misschien was het de jongen wel helemaal niet opgevallen, tenslotte was het een klein dingetje geweest en had de stem zachtjes geklonken. No worrys. "Ben je al lang op deze school? Ik kan denk ik wel wat instructies gebruiken." Glimlachtte ze naar de jongen, alsof alles net vlekkeloos gelopen was.

robb stark

Onderwerp: Re: I got the remedy za dec 19, 2015 11:43 am

Zelfs na al die tijd, al die moeite die hij in mutatietraining had gestoken, kon hij zichzelf nog steeds niet afschermen van heel intense emoties. Op een eiland als dit kon dat best wel gevaarlijk zijn. Vooral als je in een vurige discussie terecht kwam met iemand die zijn of haar emoties ook niet kon bedwingen. Dan wakkerden de zijne alleen maar op, en dan ging het wel snel mis. Zoals die ene keer met Lucille, dat was wel de ergste keer geweest tbh. Maar goed, dat was uitgepraat, ze had haar excuses er voor aangeboden en hij had ze aanvaard. Toch lette hij wel op tho, hij wou niet nog een keer dood gaan. Nah, straks kreeg hij een déjà vu en werd hij wakker met het idee dat Olivia weer naast hem zat. En daar had hij toch wel echt geen zin meer in. Net nu het beter ging, voor zijn part bleef ze voor altijd in New York en liet ze hem vredig in Italië voor de rest van hun leven.

Dante was het al zodanig gewend dat hij hier vrijuit over mutaties kon praten, dat hij er zelfs flauwe grapjes om maakte. In de buitenwereld moest je daar echt wel mee oppassen, niet iedereen had het zo op mutanten. Maar hé, zij zat hier, dus dat betekende gewoon dat ze er ook eentje was. Stiekem maakte hem dat nieuwsgierig naar haar mutaties, maar hij was niet zo blunt om er zomaar naar te vragen. "Gelukkig dan maar, is altijd zo'n rommel." Grapte de zwartharige chick terug. Daarna klonk er heel stil nog een stem, maar het was zo zacht dat hij zich af vroeg of hij het zich had ingebeeld. Of het was van op de gang gekomen, dat kon ook. Daarom gaf hij er geen aandacht aan, waarom zou hij ook? Meer nog, het meisje vroeg al snel weer zijn aandacht met een vraag. "Ben je al lang op deze school? Ik kan denk ik wel wat instructies gebruiken." Vroeg ze. Dante schoot even in de lach. "Je bent aan het juiste adres", Grinnikte hij geamuseerd. "Ik denk dat iemand voor de grap alle nieuwelingen verteld dat ik privé gids ben of zo", Verklaarde hij zijn gelach van eerder.

De blonde jongen klopte even op de bank naast hem, als teken dat ze gerust bij hem kon gaan zitten. "Aight, hier zitten we dus in de lounge. Daar staat een koelkast, waar altijd iets te drinken en wat snacks in zitten. Gewoon pakken en opeten is de boodschap", Vertelde hij, terwijl hij zelf zijn blikje even omhoog stak, alsof dat het staalharde bewijs was van dat hij de waarheid sprak. "Voor de rest euhm.. Pas op van humeurige mutanten. Voor je 't weet staat er een draak of een gigantische beer voor je neus", Vervolgde hij. Shapeshifters, een ras apart onder de mutanten, vond hij dan zelf. "Maar de meeste mutanten hier zijn wel aardig", Glimlachte hij toen. Sowieso doelend op zichzelf, ja, want hij was echt wel een gentleman, iedereen helpen en alles.

Onderwerp: Re: I got the remedy