What do you mean?

Hati grijnsde naar zijn telefoon voor hij deze in zijn kontzak duwde. Nee, er was meer voor nodig om hem weg te houden, dat was iets wat ondertussen duidelijk moest zijn. Hehe. Met diezelfde tevreden grijns op zijn gelaat zakte hij door zijn knieën heen en liet zijn lichaam vervormen. Hij had immers een nieuwe locatie om op te sporen. Zo tippelde hij uiterst relaxt over de gangen heen en snuffelde wat rond, op zoek naar de bekende geur van de blondine. Het duurde even, maar uiteindelijk had hij toch het spoor gevonden, dat leek te stoppen bij een van de deuren. De zwarte reu kwispelde even voor de show en keek toen bedachtzaam naar de deur. Tja, hier zou hij nooit binnen komen, was ook helemaal niet leuk. Maar daar had je ramen voor, daarbij zat Karma’s kamer helemaal niet al te hoog. Met een beetje geluk zou hij van buiten de juiste nog herkennen, al was het gewoon een kwestie van raampjes tellen. Ach. Hij keerde zich weg van de kamer en zette een sprintje in. Zijn soepele tred ging zo verder tot hij eindelijk buiten stond, en zijn amberen ogen op de juiste ruimte had gelegd. Wederom veranderde hij zijn vorm, deze keer terug naar mens, en klakte even met zijn tong. Misschien romantisch steentjes gooien? Of gewoon via de waterleiding omhoog klimmen en het slot eraf breken? Tweede was duidelijk leuker. Met enig moeite klom hij dus omhoog, stapte over en wou het slot open trappen. Op dat moment merkte hij dat het raam lichtelijk open stond. Een grinnik inhoudend opende hij deze en ging in de raambank zitten. Hij liet zijn hart wat tot rust komen van de inspanning en gaf zijn ogen de kost aan de rug van de meid. Uiteindelijk sprak hij op. Naja sprak, eerder zong. Tijdens zijn woorden kwam hij snel dichterbij, zodat hij recht achter haar stond. “You just don't know it yet but you love me and I love you the same. Oh you don't know it yet but baby I've already got your heart” Een enorme grijns splitste zijn gezicht in twee, waarna hij zijn hand even door zijn donkere haren liet gaan.

De zwartharige stelde zichzelf weer open tot de emoties van de ander. Het ging automatisch, maar alsnog wou alles voelen, dus lette hij meer op. Verder zou hij ieder van haar reacties van heel dichtbij kunnen zien, hij zat vrijwel op haar nek. Dit was voor Hati ook een enorme hobby, dit was leuk en interessant. Hier kwam hij voor. Voor zo mensen lastig te vallen en zichzelf weer te kunnen vullen met emotie. Hij maakte die dingen zelf immers nauwelijks aan. Hij had er wel andere voor nodig. Na zijn prachtige gezang had de blondine zich snel omgedraaid en had deze hem aangekeken. Hij keek met zijn typische zelfverzekerde grijns naar beneden, totaal op zijn gemak en geamuseerd. Echter was staren niet het enige wat de ander kon, want met een indrukwekkende kracht voelde hij hierna haar hand tegen zijn wang aan. De meid schrok nog meer dan hijzelf, en was al naar achteren gestapt. Hij had zelf enkel een wenkbrauw opgetrokken en zijn hand kort tegen zijn eigen wang gelegd. Eh, he diserved it. Echter was hij eerder verbaast dat mevrouw dit had gehad, waardoor hij ook begon te lachen, diep zoals zijn stem altijd was. Echter had hij zijn blik heel de tijd op de ander gelaten, en merkte hij hoe ze tegen de deur aan stond. Dat was gewoon uitdagen. Zichtbaar niet afgeschrokken stapte hij soepel naar voren en zette zijn hand naast de deur, om meteen naar voren te leunen. Hij haar immers ingesloten, dus nam hij het risico met liefde. Zonder ook een slag te missen zoende hij de ander op haar wang, op dezelfde plek als zij hem had geslagen. Na de korte actie nam hij zijn afstand niet, met zijn gezicht enkele centimeter verwijderd van de hare bleef hij hangen. “See, that’s a more frienly way to greet someone? Maybe try that next time, just a suggestion my love.” Even maakte hij een van zijn handen los van de deur en veegde hiermee een pluk naar achteren, zijn amberen ogen strak in de hare. “But I must I like that new fire, I knew you had it in you” Leugens, hij had er niet eens naar gekeken. Maar liegen was voor hem hetzelfde als de waarheid spreken, het ging vanzelf. Zacht grijnzend bleef hij haar dus aankijken.

De zwartharige merkte meteen op hoe de ander haar hart sneller ging kloppen, wat ze voelde, haar gejaagdheid. Ergens deed het hem denken aan een hert waarop je joeg. Je rende erachter tot het je adem ontnam, tot de adem van de ander was ontnomen en dan zette je af. Je duwde zulke beesten tegen de grond aan, liet de klap zijn werk doen en luisterde even. Zo’n ademhaling hoorde hij nu in de ander, dezelfde gejaagdheid in de ademhaling. Je zorgde ervoor dat ze niet op konden staan, maar dat gebeurde toch nooit. Je had al gewonnen zodra je ze tegen de grond aan kreeg, zelfs voor je je tanden erin zette. Hoe dichter je kwam hoe erger je de hartslag hoorde bij je prooi, het echode tegen die van je eigen aan, het ritme zo verschillend dat het jezelf ook op kon fokken. En dan de blik, Karma keek voor de verandering niet weg, en wederom zag hij in haar het hert dat strak terug keek naar het beest wat diens einde zou worden. Mooi, onschuldig, onzeker hertje dat Karma ook was. Zij was het hert, hij de wolf. Beiden kenden elkaars plek in deze situatie. En hij hielt ervan, om de leiding te hebben. Iets uit te kunnen lokken bij een ander. Het zorgde ervoor dat je je levend voelde. Want zonder de aanwezigheid van emoties werd alles al vrij snel saai. Het was niet goed als hij zichzelf verveelde. Bij de woorden van zijn hinde, die zeker zwakjes klonk, kon hij enkel charmant grijnzen. “It’s not a lie if I’m going to make it true” Hij liet een geamuseerde blik in zijn helder amberkleurige ogen komen. “I’ve been known to have that firey effect on people” Hij grijnsde even toen hij de tweede woorden hoorde van de meid voor hem. Of wel, bijna tegen hem. “For you” antwoorde hij enkel, bijna een onuitgesproken vraag tussen hun in laten.

Hij voelde hoe ongemakkelijk de ander was, maar dit was niet het enige. Nee, hoewel hij dit al geweldig vond op zichzelf was er iets veel interessanters. Ergens, hoe verstopt ook, vond ze dit alles fijn en wou ze het ook. Aan de andere kant voelde hij ook hoe ze dit erg vond. Zelfverzekerd grijnsde hij naar haar, zo heel goed duidelijk makend dat hij alles wist als het om haar gevoelens ging. Reactie. Dat wou hij, en kreeg hij. Bij haar vraag, die zacht had geklonken, veranderde zijn grijns wat. Het ging van zelfverzekerd naar een meer ontspannen grijnsje. “I never said I want anything from you. I said I want you, Karma Skarsgård” Na het zeggen van haar naam leunde hij weer naar haar toe en liet zijn lippen weer in contact komen met haar lichaam. Deze keer een poging haar zacht maar duidelijk te zoenen. Het duurde niet lang, genoeg om haar een smaak te geven van wat hij zou kunnen en te laten merken dat hij niet beet. Genoeg om haar meer te laten willen, met een beetje geluk. In heel die actie had geen twijfel gezeten, hij deed het zeker van zich eigen, alsof hij wist dat hij het allemaal kon maken als hij dit wou.

Hati was een verassend simpel persoon op dit vlak. Hij wou iets, en dan nam hij het ook gewoon. Daarbij wist hij dat hij het gewoon kon maken, en waarom dan zichzelf inhouden? Hij was nog redelijk vriendelijk voor Karma, vergeleken met zijn normale troeven. Maar iedereen had ook een andere aanpak nodig om effectief te zijn. De langzame aanpak was hierop misschien beter, maar je moest zelfs met een titel als de zijnde jezelf blijven. Hij grijnsde naar haar, de enorm korte afstand tussen hun twee bewarend. De ander was verstijfd tijdens hun korte zoen, maar hij wist dat ze dit ook wilde. Hij voelde het zo enorm duidelijk dat het hem vulde. Bij de ongemakkelijke vraag bleef zijn heldere blik bij de hare. Onbeschaamd en zonder spijt van zijn acties. Hell, je kon erin zien dat hij het best nog een keer zou doen. “Omdat ik het verschrikkelijk onnodig vind als mensen niks doen terwijl het duidelijk is dat ze beiden willen” Zijn grijns veranderde in een charmante, terwijl hij zijn toon dieper maakte.