Mutatieice-fire manipulation Een combinatie van ijs en vuur manipulatie waarmee Rhys vuur kan creëren van vriestemperatuur, waarbij het dus zo koud wordt dat het brandt. Deze combinatie ziet eruit als blauw vuur, met hier en daar een ijspegel erin. Ook zorgt dit vuur voor ernstigere verwondingen dan bij normaal vuur, omdat ze ‘heter’ zijn.
+ doordat het ijs is in vuur-vorm verspreid het zich veel sneller dan gewoon ijs + de vlammen zijn immuun voor water en kunnen dus water bevriezen + rhys is een staat om een storm van koude vlammen te creëren wat, als hij het lang genoeg doet, hetzelfde effect heeft als een sneeuwstorm, maar dan van ijskoude vlammen
- uit eigen ervaring vindt hij het een zeer groot nadeel dat er van iets niets meer over kan blijven als de temperatuur koud genoeg is, hierdoor heeft hij dus niets meer van zijn ouders - dingen zoals een storm van ijskoude vlammen kosten hem erg veel moeite, vandaar dat hij tijdens zijn huis-accident niets meer afweet; hij raakte bewusteloos - ondanks dat ice-fire een combinatie van vuur en ijs manipulatie is kan rhys ze alleen gebruiken in combinatie van elkaar, het apart gebruik ervan moet hij nog leren
Geschiedenis Net iets meer dan 18 jaar geleden ben ik, Rhys Dwyer, in Manchester geboren als zoon van William Dwyer en Elide Ruffo. Zoals je misschien al aan de naam merkt kwam mijn moeder niet uit Engeland, net zoals mijn vader. Néé, mijn moeder is geboren en opgegroeid in Italië en is dankzij mijn vader naar Engeland verhuisd, al een lange tijd voordat ik geboren werd. Ik ben door mijn ouders dan ook tweetalig opgevoed; Engels voor mijn Engelse familie en Italiaans voor mijn Italiaanse familie. Niet dat we mi familia vaak bezochten, maar als ik er was was het wel net zo handig dat ik dezelfde taal kon spreken. Om eerlijk te zijn ben ik helemaal niet zo heel boeiend. Ik ging naar school, ging vanuit daar weer naar een vervolgschool en blablabla, noem het allemaal maar op. Het enige belangrijke wat ik kan vertellen is dan toch de dag dat ik voor het eerst mijn mutatie opmerkte. Oh, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. Want eerlijk, zo lang geleden was dat niet. Het begon allemaal toen ik, als toen nog 15 jarige, weer eens voor de zoveelste keer een paar dagen niet thuis was geweest en daarna weer terugging. Het gebeurde namelijk wel vaker dat ik ergens uithing bij een van m’n bro’s, maar dit keer was er dus sprake geweest van een ‘misverstandje’, iets wat ik op de dag van vandaag nog steeds apart vind, maar alright. Ik kwam thuis met allerlei gezeik en tbh, het deerde me vrij weinig. Dat heb ik toen vervolgens de gehele avond aan moeten horen en vraag me niet hoe of wat, maar toen ik mijn uiterste punt van frustratie bereikte, raasde er blauwe vlammen met glinsteringen van ijspegels erin verwerkt door het huis, afkomstig uit míjn handen. Het zoog me steeds meer en meer leeg, tot op het punt van waar ik niet meer goed kan vertellen wat er gebeurde. Ik zakte in en ik zag mijn handen net weer normaal worden, voordat ik mijn ogen niet meer open kon houden en – Ja, vanaf daar weet ik het niet meer precies. Wat ik wel weet is dat toen ik wakker werd ik me bevond in één of ander ziekenhuisbed en er me werd verteld dat ik geluk had gehad; er was brand geweest in ons huis. Mijn ouders hadden ‘ernstige verwondingen’, maar dat ze me dat op dat moment voorhielden, bang om me de waarheid te vertellen, dát wist ik niet. Nu weet ik wel beter. Ze zijn dood. Allebei. Verbrand. En het erge; er was geen een spoor van ze te vinden. Niets. Geen eens een klein beetje as. Nada, noppes. Als ‘wees’ trok ik in bij mijn familie in Italië en aangezien niemand de waarheid wist had iedereen nog medelijden met me ook, maar in feite zag niemand wat voor monster ik was. Want dat vond ik mezelf, een monster. En ik had niet eens de ballen om het iemand te vertellen. Totdat ik het punt had bereikt dat ik het gewoon kwijt móest, mede dankzij door meerdere ervaringen met het rare verschijnsel van dat blauwe vuur met de glinsteringen buiten huis, en dat deed ik. Mijn beste actie ooit, want ondanks dat mijn familie nu wist hoe en wat wilden ze me helpen. Zo ben ik dus hier beland, op een eiland vol met mutanten, net een beetje zoals ik, maar toch ook weer totaal anders. Maar hier is het beter voor me. Hier kan ik ervoor zorgen dat het nooit meer gebeurt en ik niet nog meer geliefden kan laten ‘verdwijnen’.
