Rhaenyra-Kari Vallaeris

General
Name: Rhaenyra-Kari Vallaeris
Nickname: Rhae, Kari
Alias: Anogar Daria
Age: I look like I’m 19.
Date of Birth: Round about 18 April
Place of Birth: Somewhere high in the North.
Parents: Maeve Trygg x Galin Vallaeris

Appereance


Kari is niet erg lang, maar wel slank en gespierd. Haar ronde gezichtje vol sproeten wordt omlijst door een bos krullen, die net als haar karakter helemaal wild zijn en niet te temmen. Haar sproeterige uiterlijk, lieve glimlach en kleine, smalle gestalte maken haar schattig, maar haar wilde ogen met een vurige vlam, haar grote mond en haar uitdagende houding spreken dat dan weer ontzettend tegen. Vroeger was Kari sierlijk en elegant, terwijl ze nu niet meer weet hoe haar lichaam werkt door al die jaren vast te hebben gezeten in haar drakenzelf.

Character
Kari is erg standvastig en blijft bij haar ideeën staan, zelfs als ze uiteindelijk helemaal de verkeerde keuzes bleken. Ook is ze erg loyaal, niet alleen aan haar zelf maar ook aan haar idealen en vrienden. Helaas betekent dat ook dat ze nooit vijanden in vrienden doet veranderen. Ook is ze erg haatdragend en laat ze zich makkelijk leiden door haar emoties. Dit komt grotendeels ook door haar mutatie, een draak is nu eenmaal niet altijd even aardig. Alles wat in haar hoofd komt doet ze. Daardoor flapt ze er ook alles uit wat ze denkt.
Rhae kan soms tienduizend jaar ouder voorkomen dan ze eigenlijk is, maar dat komt natuurlijk ook door haar leeftijd. Ze is de exacte telling vergeten na Daerons dood, maar al bij al is ze al minstens twee duizend jaar oud.
Ook heeft ze een erg groot eergevoel en is haar trots al vaak haar zwakte punt geweest.

Mutation
Draki

Dragon transformation
Als Draki is het niet meer dan normaal dat ze ook in een draak kon veranderen. Kari is uitzonderlijk groot voor een vrouwtje en haar schubben verschillen ook van kleur. Dat komt doordat ze een deel van de mutatie van haar moeder heeft geërfd. Hierdoor is ze een soort kameleon en kon ze de lichtinval op haar schubben manipuleren. Zo kan ze zich totaal onzichtbaar maken of toch zo totaal als mogelijk. Als je haar echt zoekt, dan kun je haar vinden. Omdat ze niet volledig verdwijnt, maar enkel het licht afbuigt, zie je haar nog altijd ‘zitten’. Het hangt natuurlijk wel af van waar ze zit. Zit ze in een donker, gebladerd bos, dan zie je haar moeilijker zitten dan op een besneeuwde open vlakte. Toch zul je haar niet zien als je niet weet dat er een draak vanuit de schaduwen naar je aan het loeren is. Dankzij haar kameleon eigenschappen kan ze de kleur van haar schubben ook veranderen en variëren deze van nachtzwart naar paarsblauw naar bloederig rood en alles wat er tussen inzit. In haar menselijke vorm kan ze zich niet laten verdwijnen of dingen van kleur doen veranderen.
De schubben van Draki’s zijn haast niet doordringbaar, maar helaas geldt dat niet voor haar menselijke huid. Deze is dan misschien wel straffer dan andere en ze krijgt dan wel minder snel blauwe plekken of wonden, toch is het nog altijd zwakker dan haar drakenhuid en dat belemmerd ook enkele mutaties. Want door haar ‘zwakkere’ mensenhuid kan ze bijvoorbeeld geen gifstoffen afscheiden omdat haar huid het gewoon niet toelaat. Wel is ze nog altijd ongelofelijk sterk, is haar zicht, haar gehoor en haar reukzin tien keer zo goed als een andere mutant. Net zoals haar geheugen dat alles lijkt op te slorpen als een spons.

Fire manipulation
Niet elke Draki kan vuurspuwen, maar Rhae wel. Dit is zoals elke mythe die er bestaat over draken, verschroeiende vlammen die uit haar mond komen. In haar menselijke vorm kan ze vuur manipuleren, maar niet creëren zoals in haar drakenvorm. Het gevolg van zo’n vurige mutatie is dat haar lichaamstemperatuur ontzettend hoog is en ze het dus nooit koud heeft. Een gevolg hiervan is dat ze straling kan uitzenden, hitte golven om beter te zeggen. Deze hitte golven kan ze zo laten oplopen dat het alles in de nabije omgeving doet opbranden. Helaas is dit deel niet erg controleerbaar en als ze het eenmaal in gang zet kan ze zich niet op maar één doelwit concentreren.
Door de vuurmanipulatie is ze ook immuun voor alle soorten vormen van warmte en vuur en kan ze op een brandstapel staan zonder te branden.
Haar vuur kan ze doen verspreiden als een alles verschroeiende vlam die maar blijft komen of een kleine korte ballen van vuur, die ze op hoge snelheid kan afvuren. (Denk aan Toothless/Night Furry)

Immortality
Elke Draki is onsterfelijk, al zijn er natuurlijk wel manieren. Onder het begrip onsterfelijk moet je eigenlijk verstaan het zeer snel aanmaken van nieuwe cellen. Hierdoor bleven ze er ook eeuwig jong uitzien, al kan een draak van millenia’s oud er uitzien als een dertiger terwijl een draak die ‘slechts’ duizend jaar oud is er maar als een tiener uitziet. Dit zorgt er ook voor dat de Draki’s pas volgroeid zijn rond de twee duizend jaar. Dan is hun kracht op het sterkste, net als hun grootte. Toch zullen ze nooit sterven van ouderdom. Helaas voelt ze wel alle pijn die gewone ‘stervelingen’ ook voelen en duren sommige healings langer dan de andere. Natuurlijk kost het tijd om cellen opnieuw aan te maken, dus als ze ooit ontploft, gevierendeeld wordt of nog andere delen waardoor haar lichaam zich in stukjes verspreid, zal ze zich niet meer kunnen redden.

Fog and Mist
Kari kan een soort mist/nevel doen ontstaan uit haar poriën. Deze nevel heeft verschillende uitwerkingen en gaat enkel als ze in haar drakenvorm zit. (Net als de straling) Ook heeft de nevel geen invloed op andere draken, maar normaal wel op mutanten. Al zal het natuurlijk bij sommige mutanten en toepassingen meer energie kosten dan bij andere. De nevel kan geheel onschuldig zijn en gewoon mutanten verblinden, hun geheugen doen verliezen, hen hypnotiseren of hen in slaap doen vallen. Toch heeft de nevel ook minder onschuldige kantjes. Zo kan Rhae enkele soorten vergif produceren, wat niet wordt opgeslagen in haar lichaam. Dit vergif kan bijvoorbeeld een gif zijn dat zoals mosterdgas op de longen in werkt of (voor de mensen die Catching Fire hebben gezien) het kan alle levende wezens waar het mee in aanraking komt brandwonden opleveren. Deze toepassingen zijn energie rovend, maar ze kan het al langer volhouden dan tientallen jaren geleden. Het vergif heeft wel werking op mutanten, maar de uitwerking is volledig afhankelijk van het type mutant. Een onsterfelijke mutant zal minder lang met wonden rondlopen dan een sterfelijke mutant, die kan dan ook gemakkelijk sterven.
Buiten het feit dat de nevel giftig kan zijn, kan deze ook brandbaar zijn. Zo kan ze een heel dorp platbranden, door de nevel er door te laten komen en ergens een vlammetje te doen verschijnen. Brandbare nevel is onschuldig tot het in de buurt van vuur komt, dan ontvlamt alles.
De mist kan ze ook als een alarmsysteem gebruiken, waardoor ze te weten komt als er iemand zich in de mist bevind. Natuurlijk weet ze niet wie, maar zo kan ze wel achter zijn mutatie komen. Haar moeder wist ook altijd of het een Draki of mens was die door haar mist vloog. Zij kon wel Draki’s herkennen, maar dat kan Rhae helaas niet.

Earth ‘feeling’
Draki’s hebben een soort zesde zintuig als het om kruiden en planten gaat. Ze hebben een ontzettend harde feeling met de natuur en kunnen moeilijk zonder. Hun gevoel gaat zelfs zover dat sommige, waaronder Kari, kunnen communiceren met de planten en hen kunnen vragen dingen te doen. Dit is erg energieverslindend, maar wel heel efficiënt. Planten zien en horen meer dan je denkt en zijn een grote informatie bron. Rhae kan ook aardbevingen doen ontstaan door de aardplaten te doen verschuiven of de diepen wortels van bomen te gebruiken om mee te ‘schudden’. Al gebruikt ze liever het eerste, dat is minder tijdrovend.

History

Kari behoort tot een van de oudste drakenrassen. De Draki’s. De draken vlogen al over de wereld toen de mensheid nog in zijn kinderschoentjes stond. Hun gemeenschap was verdeeld in stammen, die heerste over uitgestrekte gebieden. In het begin hadden Draki’s enkel hun drakenvorm, maar doordat de mensheid groeide en meer en meer ging samenkomen, waren ze genoodzaakt om te veranderen. Dit deden ze door een mensenvorm te creeëren. Kari kroop net uit het ei toen die revolutie was geëindigd en kon dus ook in een mens veranderen. De eerste jaren van haar leven bleef ze in drakenvorm en leerde ze haar lichaam en krachten kennen. Haar bloedlijn had een hoog aanzien binnen de stam, maar was niet de hoogste. Ze waren een soort van nieuwe adel. Dat kwam doordat ze nog niet zo lang speciaal waren. Haar moeders bloedlijn wel, die bestond -net als haar- uit Draki’s die zichzelf konden doen laten verdwijnen en nevel konden laten verschijnen. Die nevel benevelde de vijand, letterlijk. Ze waren ook erg belangrijk voor de Noordelijke stammen om hen te beschermen en af te schermen. Haar vader langs de andere kant was een nieuw. Zijn vader was de eerste geweest van zijn bloedlijn die twee krachten bezat. Het blauwe en rode vuur, zoals haar vader graag zei. Het rode vuur was wat iedereen kende, maar men niet vaak zag. Dat kwam doordat in de Noordelijke stammen enkel het blauwe vuur voorkwam. Dit vuur kon dingen zo hard afkoelen dat lichaamsdelen pijnlijk afstierven en andere helemaal onder het ijs kwamen te zitten. Terwijl het rode vuur juist het omgekeerde deed en alles verhitte.
Nu terug naar Kari. Oorspronkelijk noemde ze niet Rhaenyra-Kari en was haar bijnaam niet Kari. Nee, bij haar geboorte noemde ze Rhaenyra. Net zoals andere nesten, overleefde alleen de sterkste en in dit geval was zij dat. Voor ze zelfs maar kon vliegen had ze al één van haar drie broertjes levend verbrand, eentje laten stikken met gif en de andere helemaal open gereten. Draki ouders waren anders dan andere ouders en gingen enkel voor de sterkste. Dit kwam doordat de natuur gewoon zo hard was. Als je niet kon overleven stierf je, zo simpel was het en haar ouders gingen zich niet hechten aan een jong dat waarschijnlijk stierf. Zelfs als jonge drakin wisten ze al dat ze speciaal was. Ze kreeg lessen samen met de prins van het Noorden en algauw raakte de twee hecht bevriend. Wat ze niet wisten was dat dat natuurlijk allemaal de bedoeling was. Daeron was zelf al even speciaal als Rhae. Zijn bloedlijn bestond uit eeuwenoude generaties van ijsdraki’s. Ze waren uit puur ijs gemaakt en hadden felblauwe ogen die door zielen leek te gaan, wat ook deels waar was. Ze konden namelijk in iemands hoofd kijken en zo achter al zijn geheimpjes komen. Zijn adem was zo koud als de wind die over de vlaktes sneed en scherp als duizenden messen. Drakenschubben waren haast ondoordringbaar, maar Daeron kon het kapot maken alsof het een schapenvacht was. Aan zijn vleugels hingen gevaarlijk scherpe ijspegels die hij met een beweging van zijn vleugels los kon maken en op zijn vijand kon smijten. Daeron was echt niet de Draki waar je ruzie meewou hebben. Zijn grootte was ook alles behalve normaal, al in zijn jongere jaren was hij bijna zo groot als de vrouwtjes die voor het eerst een nest gingen leggen. Om de bloedlijn sterk te houden, had hij een evenwaardige bruid nodig en Rhae was de geschikte Draki. Hierdoor zou ze later het achtervoegsel Kari krijgen, koningin.
Maar eerst groeide ze op. Haar stam regeerde over de vele stammen in het Noorden, maar was niet druk. Alles behalve eigenlijk. Enkel de adellijke families, de belangrijke families werden tot de hoofdstad van het Noorden toegelaten. Die hoofdstad was een gigantische open plek omringd door hectaren van meters hoge bomen gelegen in het dal van een ingesloten gebergte. Het was de perfecte plek om de oefenen op vliegen, door de gigantische obstakels, maar ook de perfecte plaats om te schuilen. Onschuldige reizigers kwamen in de mist van Maeve terecht en vertrokken zonder erg te hebben waar ze waren geweest. Zelfs als ze er door kwamen, hadden ze naderhand of te wel ontzettend veel geheugenverlies, hallucinatie’s of hij dacht dat hij gewoon langs de zoveelste nederzetting waren geweest. Draki’s mochten dan barbaars lijken, ze deden alles om hun soort en familie te beschermen.
Als jonge drakin kreeg Rhae lessen in vliegen, krachten, geschiedenis, kruiden en nog veel meer wat later als koningin nuttig zou zijn. Bij de kruiden viel ze meestal bijna in slaap, want haar zesde zintuig -dat alle Draki’s trouwens hadden- vertelde haar wel wat ze moest weten. Geschiedenis vond ze enkel leuk als het over gevechten gingen en krachten was alleen fijn als het om praktijk ging en niet theorie. Vliegen was haar favoriete les. Vooral omdat ze dankzij haar moeders gave om onzichtbaar te worden zelf constant kon verdwijnen. Daardoor kon ze stiekem met Daeron de groep verlaten. Daeron zelf was zo zwart als de nacht en tussen de donkere bomen was hij dus al haast niet te zien, dus als er plots twee Draki’s minder waren in een groep van tien, merkte niemand het op.
Zo kwam ze voor de eerste keer in aanraking met mensen. Zij en Daeron waren ver afgevlogen van de groep. Ze waren toen waarschijnlijk iets van een vijftien jaar, nog peuters in de ogen van de duizend jarige draki’s. Maar in hun eigen ogen waren ze volwassen Draki’s die samen de wereld aankonden. Toen wisten ze al dat ze voor elkaar bestemd waren, maar veel gaf ze daar niet om hij was immers haar beste vriend. Rhae en Daeron vlogen dus door de bomen, terwijl ze elkaar achterna zaten en Rhae constant verdween. Plots stopte het bos, ze voelde een plotselinge heftige wind onder hun vleugels en werden omhoog geduwd. Daeron keek vol plezier, net als Rhae. Beide waren echte avonturiers en dit was niet anders, ze waren gewoon uit het bos. Wat ze niet door hadden was dat ze ook door de nevel waren geweest en Rhae’s moeder dat te weten was gekomen. Terwijl zij in de wind aan het spelen waren, waren er al volwassen draken onderweg. Helaas moesten er net op dat moment wandelaar door het gebergte trekken, waarschijnlijk op zoek naar eten of steden om te plunderen. Ze zagen Daeron vliegen, maar Rhae niet. Dat kwam doordat haar schubben het licht in een reactie zo reflecteren dat ze onzichtbaar werd. De wandelaars bleken geen gewone mensen te zijn maar vikings. Dat was niet het beste om tegen te komen als een jonge Draki. Terwijl Daeron zijn ijskoude adem op hen losliet en Rhae ervan versteld stond dat ze nog niet waren doorboord, vloog zij langs achter. In een soepele bocht flikkerde ze kort met haar schubben naar haar vriend om aan te tonen dat ze hem niet aan stukken mocht rijten. Van hoog boven het paar hield ze alles in de gaten. Eerst had Daeron het allemaal in de hand en leek Rhae nutteloos, maar toen zag ze achter haar liefde een andere viking opduiken, klaar om iets behoorlijk scherps naar hem toe te gooien. In een snelle duikvlucht met haar vleugels vlak langs haar lichaam stoof ze op hem af en greep ze hem soepel bij de keel. Het hoofd van de viking hing in haar mond en de vlijmscherpe tanden boorde zich in zijn zwakke lichaam. De andere twee hadden gezien hoe hun maat plots de lucht leek te gaan en dat moment van afleiding zorgde ervoor dat Daeron hen aan stukken kon scheuren. Ondertussen liet Rhae het slappe lichaam uit haar bek vallen en snoof ze arrogant. Het waren zwakke, nietige wezens die mensen. Als teken van overwinning bulderde ze haar vuurrode vuur de lucht in, precies wat de volwassenen nodig hadden om hen te vinden. Zoals gewoonlijk kwam Daeron er met een lichte preek van zijn ouders vanaf, maar Rhae kreeg meer. Zij mocht hem een hele tijd niet meer zien, niet meer op vlieglessen en natuurlijk had ze ontzettende huisarrest.
De jaren daarna gebeurde er niks spannends meer, Rhae werd voorbereid op haar trouw met Daeron en werd goed in de gaten gehouden. Terwijl Daeron alle kanten van zijn rijk mocht zien, zat zij binnen. Dan suste haar moeder haar met het feit dat zij dat zou mogen als ze koningin was, maar daar had ze niet veel oren naar. Haar krachten hadden zich ondertussen nog meer ontwikkelt en blijkbaar was de unieke combinatie van ouders ook voor haar goed uitgekomen. Ze leek de enigste in haar soort te zijn, maar ze vervloekte het. Het zorgde ervoor dat ze nog harder in de gaten werd gehouden en nergens meer heen mocht zonder wachten, norse, oude draki's die er nog uitzagen alsof ze twintig waren maar in werkelijkheid over de duizend waren en kwaad waren, heel kwaad, dat ze op het vervelende snotjong moesten passen dat ooit hun koningin ging worden.

Op Rhae’s 25ste verjaardag was het dan zover. Zij en Daeron vormde al een tijdje een koppel en waren dan ook madly in love. Het leek allemaal maar gewoon een sprookje voor haar. Haar stam regeerde over het gebied dat nu beter bekend stond als Groenland. Daardoor was er meer dan genoeg volk aanwezig op het plechtige moment wat plaats vond in de bergen,  net buiten het bos. Rhae was gekleed in een simpele licht roze jurk waar rode bloemen op genaaid leken. X Haar moeder had voor het eerst in jaren tranen in haar ogen. Zelfs haar vader leek voor een keer echt trots op haar en niet op haar krachten. Hun trouw verliep niet zoals gewone trouwen verliepen, zelfs niet voor die tijd.
Daenor stond samen met zijn vader op haar te wachten, net buiten de grot waar de ceremonie doorging. Bij Draki-verbindingen ging het meeste door in drakenvorm. Daarom vond ze het ergens wel jammer dat ze haar jurk moest gaan verpesten doordat ze uit haar kleren ging verscheuren, nog een traditie. Een echte glimlach sierde haar gelaat toen ze met haar blonde krullen op hem afstapte. Onder luid geklap van de toeschouwers, scheurde ze te samen uit hun kleren en verschenen er in hun plaats twee prachtige draken. Een van glinsterend ijs en de andere zwart met rode schimmen die op en neer danste door de vlammen die het weerspiegelde. Met een vreugde kreet stegen ze te samen op, hoger en hoger. Donderwolken stapelde zich dik op, alsof de hemel hun moment samen voor hun wou maken en niet voor de rest van de Draki-wereld. Midden in de donkere wolken vermengde ze haar stralende vuur met zijn ijselijke vlammen en gaven ze een prachtig schouwspel. Toen ze volledig uitgeput en op van geluk terug neer daalde, werd er slechts één zin gezegd. ”Se, du er konge og dronning, Daeron-Kiraey og Rhaenyra-Kari,” Wat hetzelfde betekende als: Zie hier, jullie koning en koningin, Koning Daeron en Koningin Rhaenyra.

Hun eerste weken samen als paar was zalig. Ze hadden geen verplichtingen en konden doen wat ze wouden. Die tijd gebruikte ze om samen over heel hun rijk te trekken en ‘s avonds op de meest chice dansfeesten te dansen. Dansen dat deed ze graag, of toch met Daeron. Zelf kon ze niet zo goed dansen, maar als hij haar leidde vlogen ze.

Lang regeerde ze in vrede, maar de tijden veranderde. Ze konden moeilijker onopgemerkt blijven en hun vluchten werd gevaarlijker. Steden werden dichterbij gebouwd en mensen kwamen vaker in de bergen. Het was Rhae’s taak als koningin om  haar gebied te beschermen, dus had ze een wacht opgebouwd met de sterkste en sluwste Draki’s van het Noorden. De meesten waren of te wel zwart als de nacht of te wel konden ze zich totaal onzichtbaar maken zoals haar moeder. Kari ging ver om haar rijk te beschermen en dus zette ze haar strategische kant in om aanvallen te plegen. De dichtstbijzijnde steden waren altijd haar doelwit, vooral als ze te dicht kwamen bij de hoofdstad of bij andere steden van Draki’s. Meestal liet ze de aanvallen door leden van haar wacht gebeuren, die het zelf kort en krachtig oploste. Maar soms ging ze zelf mee, omdat ze het leuk vond en omdat ze mankracht te kort kwam. Daeron vond dat iets minder, maar zolang zij het rijk ermee beschermde had hij er vrede mee. Zijn drukke schema verliep alleen ‘s avonds gelijk met het hare, maar soms hadden ze kleine gestolen momenten overdag en die koesterde Rhae altijd.
Aanvallen op steden gebeurde altijd ‘s avonds. Hoewel de bergen waar ze in woonde zogezegd behekst waren, bleven er toch dorpen bestaan aan de rand van de gigantische bergketen. Maar deze mensen waren steeds beter voorbereid. Eerst was het voldoende als ze gewoon over het dorp vloog om haar vuur te verspreiden of liet ze korte vuurballen ontsnappen, die insloegen als bommen.
Maar deze keer was het anders. Haar mankrachten waren richting een nederzetting in de buurt die bedreigt werd en enkel zij en Daeron bleven over. Toen kwamen de kreten binnen van hun Draki’s. Er stonden mensen klaar net buiten het gebergte met wapens die ze nog nooit gezien hadden. Als Kari en Kiraey was het hun taak om het Noorden te beschermen en dat ging alleen maar door zelf aan te vallen.
Een ijsblauwe Draki en een bloedrode Draki vlogen over het gebergte, terwijl ze menigte onder hen bevelen schreeuwde naar elkaar. Het ‘leger’ was net buiten de stad opgesteld, aan stad waar een rivier doorliep. Met enkel vleugelslagen waren ze er. Rhae moest maar naar haar wederhelft kijken en ze wisten wat ze gingen doen. Zijn ijspegels sneden door de eerste linie heen en hingen mensen bloeden op. Vervolgens dook Kari naar beneden met haar alles verwoestend vuur om de houten machines te vernietigen. Gifstoffen dropen ondertussen uit haar huid naar beneden en verstikte de mensen. Rhae wachtte net lang genoeg met haar volgende vuurbal om ze te verzwakken, maar nog levend genoeg te laten dat ze de pijn zouden voelen. Het geluid van de inslag sneed door de nacht en krijsend van vreugde steeg ze terug op, toen het leger onder haar brandde, maar Daeron volgde niet. Zij en haar koninklijke wederhelft mochten dan al duizend jaar oud zijn, ze hadden nog altijd niet genoeg tijd samen gehad. En dat besef kwam hard aan bij Kari toen ze hem tegen de wand zag slaan. De mensen hadden haken in zijn vleugels geslagen en trokken hem naar de grond. Toen zij krijste van blijdschap, krijste hij van de pijn. Zijn ijsvleugels werden langzaam aan aan flarden gescheurd en Rhae was oud genoeg om te beseffen dat hij het niet ging redden. Zelfs als hij zou kunnen ontsnappen, zou hij nooit zijn vleugels terug aan elkaar kunnen krijgen. Zelfs van op zo’n grote hoogte zag ze de pijn in zijn ogen, pijn die haar smeekte om er een einde aan te maken. Tranen stonden in haar drakenogen toen ze in een spiraal naar beneden zoefde. Een blauw-rode vuurbol maakte zich klaar in haar mond. Hij was groter en warmer dan alle ballen die ze ooit had gemaakt. De mensen zagen haar aankomen, maar het was te laat. Het vuur schoot weg met een onnatuurlijke snelheid en veroorzaakte een gigantische ontploffing, die Daeron uit zijn lijden verloste. Mensen rende half brandend weg van het vuur, maar het hielp niet veel. Rhae werd overmand door haat tegen de nietige wezens die haar man hadden vermoord, die alles hadden afgepakt wat haar lief was.
”Botilan keskydoso nyke,” Ruw vertaald; Lijdt, zoals ik lijd.
Met die woorden stortte ze zich op de overgebleven soldaten. Met haar gigantische vleugels maaide ze hen onderuit en met haar staart zwiepte ze alles omver. Aarde kwam omhoog om de plekken waar de gigantische toestellen stonden die ervoor hadden gezorgd dat haar Daeron gestorven was en slokte hen op in de aarde. Toen ze er zeker van was dat er geen levende ziel meer te bespeuren viel, geen enkel toestel nog overeind stond en alles eruit zag alsof er een gigantische bosbrand was geweest in combinatie met een aardbeving, steeg ze op richting de stad. Ze ging het hier niet bij laten, nee hoor. Iedereen moest lijden, iedereen.
Binnen enkele slagen van haar vleugels, die nu niet meer alleen rood zagen door haar schubben maar ook door het bloed, was ze in de stad. Niemand vermoedde dat een de nevel die door de straten kropen niet de gewone ochtendnevel was, maar toen ze het door hadden was het te laat. Rhae had heel de stad omsingelt met de nevel en toen in brand gestoken, ze zaten allemaal als ratten in de val. Een luidde krijs vulde de lucht toen de immense Draki neer beneden vloog. Kinderen werden wenend wakker, moeders maakte zich zorgen om hun man en mannen die niet naar het strijdveld waren getrokken kwam buiten kijken. Kari begon langzaam, ze cirkelde telkens opnieuw over de stad. Tot er enkel in het midden nog een stuk was dat niet in brand was gestoken, daar had ze andere plannen.
Moeders stonden met hun kinderen op de arm te kijken, toen de schaduw uit de lucht neerdaalde. Schreeuwen om hulp werden overal gehoord in de stad, maar niemand kwam om help. Iedereen stond vastgenageld te kijken naar het wezen voor hen dat ze nog nooit gezien hadden. In Kari’s ogen schitterde haat, diepe haat.
Opnieuw liet ze nevel verschijnen uit haar drakenlichaam, maar dit keer hield ze het bij en liet ze het nog niet naar de mensen vloeien. In plaats daarvan liet ze zich erin omhullen -het was niet meer dan een machtsvertoon- en kwam ze terug te voorschijn als het kleine meisje dat ze was. Ze kon er moeilijk ouder uitzien dan 16, maar in werkelijkheid was ze al minstens duizend. Kreten van schrik weerklonken naast de schreeuwen om hulp, schietgebedjes werden vluchtig gedaan en moeders schermde hun kind af voor het duivelsgebroed dat voor hun neus stond. Met een gepijnigde blik keek ze naar de kinderen. Zij en Daeron hadden daar zelf nooit de kans toe gehad, niet dat het veel uitmaakte. Ze waren er al lang achtergekomen dat Rhae onvruchtbaar was en dus nooit Draki’s zou voortbrengen. Ze zou haar krachten nooit kunnen verder zetten en nu haar Kiraey ook weg was, had ze niks meer. ”Dorpelingen,” Ze had haar haar stem boven het geknetter van vuur en de schreeuwen geheven, ”Wat vanavond hier gebeurt is, heeft de geschiedenis verandert,” De mensen voor haar keken bang naar elkaar. Al bij al waren er misschien nog geen dertig mensen over van de duizenden die er in de stad hadden gewoond. De stad die nu in assen aan hun voeten lag. Een gevaarlijke glimlach lag om haar lippen toen ze verder ging. ”Ik heb jullie verkozen om het verder te vertellen, verder te vertellen dat er niet te spotten valt met de Draki’s!” Hoewel ze niet vaak in contact was geweest met mensen, kon ze hen manipuleren als geen ander. Ze gaf hen de kans om te vluchten van deze scène van dood en verderf en dat deden ze dan ook maar al te graag. Rhae stuurde hen naar steden in de buurt, maar telkens als ze bij een stad aankwamen geloofde niemand hen. Tot de Draki’s persoonlijk hun stad kwamen afbranden. Rhae’s leger heeft bijna heel het Noorden ontdaan van zijn steden. Daardoor heeft ze ook haar bijnaam gekregen, Anogar Daria, bloedkoningin. Natuurlijk was het niet altijd zijzelf die ging aanvallen, want zo’n dingen waren vermoeiend. Na de aanval op Elyria en de dood van Daeron heeft ze eerst een volle week geslapen om daarna een volle week te rouwen, pas toen ging ze verder. Het rouwen deed ze op haar eigen manier, door na haar slaap naar de hoogste bergtop te vliegen en daar een cirkel van vuur te branden waar ze vervolgens in haar mensvorm om bleef liggen. Dus vaak genoeg had ze een kleine groepen van Draki’s op de steden afgestuurd. De Noordelijke Draki’s steunde haar nog steeds, maar de andere stammen die niet tot haar rijk behoorde hadden vragen. Vooral omdat ze geen troonopvolger had, iets wat haarzelf ook grote zorgen baarde.
Op een dag kwam er een jonge Draki aan. Hij was een nieuwe adel, waarvan de ouders niet zo speciaal waren. Daarom was hij hier afgezet in totale paniek. Waarschijnlijk was hij nog niet langer dan enkele jaren uit het nest en had hij zijn krachten niet onder controle. Rhae had gelijk. De jongen, Drogon, bleek nog maar vijf jaar te zijn, een baby. Zijn zusjes waren gestorven door de gigantische ijsvlagen die zij had veroorzaakt. Hoop glinsterde in haar ogen toen ze dat hoorde, want een ijsdraki kon een troonopvolger zijn. De oude goden hadden haar gebeden verhoord en er voor gezorgd dat het Noorden een nieuwe prins had. Hoogstpersoonlijk was ze hem gaan ophalen. Kari was anders dan andere Draki ouders en vertroetelde Drogon meer dan ze zou moeten. Toch groeide hij dankzij haar harde lessen op tot een hard, jonge Draki.
Rhae was nog geen twee duizend jaar toen het gebeurde. De mensheid was geëvolueerd en dat wist Rhae of dat wist ze toch van de steden in het Noorden. Blijkbaar waren ze verder geëvolueerd dan ze ooit hadden kunnen denken. In één nacht werden Draki-steden weggevaagd, honderden Draki's ontvoerd en nog meer vermoord. Natuurlijk was dit niet zonder een slag of stoot gedaan. Ze hadden minstens even veel verliezen gemaakt aan de menselijke kant als er waren aan hun kant, maar de mensen bleven maar over de bergen stromen. Natuurlijk had Kari met enkele slagen van haar vleugels weg kunnen vliegen samen met haar troonopvolger, maar dan was ze de titel Kari niet waardig. In  plaats daarvan stond ze aan de frontline en maakte ze haar bijna helemaal waar. Haar schubben glinsterde in het rood en geel, terwijl alles verschroeiende vlammen haar mond verlieten. Giftige nevel hing rond haar heen, maar kon ze niet teveel gebruiken uit schrik dat ze haar volk zou pijnigen. Drogon maakte ijspegels van de mensen, terwijl zij ze hen aan de andere kant aan het verschroeien was. Enkel haar 'zoon' die ze was gaan zien als het jongere broertje dat ze nooit gehad had, kon dicht bij haar blijven. De rest van de Draki's kregen het na een tijdje te warm door de hittestraling die ze uitzond.
Uiteindelijk verloren ze. Hoe wist ze niet, want het einde had ze niet kunnen zien. Ze had zo fel gevochten dat haar lichaam automatisch in een soort slaap was geraakt om alles terug te herstellen en haar energie terug te bij te vullen.

Het volgende moment werd ze wakker, in een donkere lekkende grot. Het eerste wat ze deed was recht staan en toen bleek het dat de ruimte metershoog was. Het leek op een grote zaal van hoever zij het kon zien, maar aan de geluiden en het gerammel van kettingen was het veel groter dan ze dacht. Toen ze een pas naar voren wilde zetten, trok een pijnlijke ketting fel aan haar nek en hoe hard ze ook worstelde, ze kwam niet los. Een vlam van onrust verscheen uit haar mond en liet ze omhoog gaan. Deze kwam zelfs niet eens bij het plafon aan. Degene die dit allemaal had bedacht, had er over nagedacht zo te zien. Door de vlam lichtte de ogen van tientallen Draki's op in het donker. Tientallen ogen van haar volk die nu gevangen zaten omdat zij te kort geschoten was. Het Noorden was gevallen.

Jarenlang bleef ze in de lekkende, vieze grot vastzitten. Het daglicht had ze al in tijden niet meer gezien en de ketens om haar nek begonnen haar langzaam de stuipgaten uit te lopen. Om de zoveel tijd waren de mensen binnen gekomen en hadden ze telkens een Draki meegesleurd, die zich natuurlijk met alles wat hij had verzette. Voor Rhae waren ze al vaak gekomen, maar ieder mens die in de buurt van haar of Drogon durfde te komen wachtte hetzelfde lot, als een hoopje as. Daardoor was de grond om hen heen ook totaal zwart geworden, net zoals haar schubben.

De ruimte was leger geworden met de jaren en op den duur bleven enkel zij en Drogon over of dat dacht ze toch, want meer zag ze niet. Dat was het moment dat ze voor hem kwamen. Haar lichaam was uitgeput van al die honderde jaren ondergronds te zitten zonder fatsoenlijk eten. Ze mochten al gelukkig zijn als er water aanwezig was. Daardoor was ze terug geshift naar haar mensenvorm, zelfs de ketens konden dat proces niet tegenhouden. Daardoor kon ze zich gemakkelijker verstoppen voor de blinde ogen van de mensen, maar Drogon kon dat niet. De ijsblauwe draak viel harder op in de donkere ruimte dan elk ander ooit had gedaan en toen ze met haken naar hem toe kwamen, beleefde Rhae heel de dood van Daeron opnieuw. Eerst kon ze niks doen, ze zat daar maar als verlamd te kijken naar de glinsterende dingen, het witte licht achter de verachtelijke wezens en  hoe ze al maar dichter kwamen bij Drogon. Toen kwam er iets los, misschien was het de vonk die nodig was om haar innerlijke vuur te voeden of misschien was het iets anders. Wat het ook was, het hielp. In no time stond er in plaats van het uitgemergelde meisje, een rokende draak. Haar borstkas ging zwaar op en neer van woede en stoom kwam letterlijk uit haar neus. De ketens had ze met een simpele ruk afgebroken en gigantische vlam schroeide door de lucht, om de kreten van ontzetting te veranderen in kreten van pijn. Haar mond vol vlijmscherpe tanden trokken in een angstaanjagende grimas. Drogon daarin tegen had grotere problemen. Hij was nog een erg jonge Draki en zijn krachten waren dan ook niet volledig ontwikkeld, net zoals de dikte van zijn schubben. Rhae stormde als een dolle koe die haar kalf beschermt op de mensen af, die in plaats van verbaasd uiteen te rennen hun wapens grepen met vuurwerpers. Dit was totaal geen probleem voor Rhae en met gemak had ze met een grote hap enkele armen en geweren in haar mond, maar voor Drogon zag het er slecht uit. Ze hadden hem aan zijn kettingen mee kunnen slepen, ver uit Rhae's bereik. Tussen hen in was de gigantische ruimte en de krioelende mensen. Als ze buiten was geweest was ze gewoon opgestegen, maar hier binnen ging het niet. Wie het ook was die de zaal had ontworpen, wist wat de Do's en Don'ts waren. Zo was het plafon dan wel heel hoog, maar had het telkens van die inkepingen, waardoor het onmogelijk werd om te vliegen met zo'n gigantische spanwijdte. Nevel begon uit haar huid te stromen en hulde de zaal in een dikke mist. Rhae voelde nog altijd de aanwezigheid van een Draki, maar die werd steeds minder en minder. Ze wist niet wat ze met hem deden, maar ze hoorde zijn kreten om hulp. Hulp die zijn niet kon bieden doordat ze zelf moest afrekenen met de mensenmassa die maar bleef komen. De nevel in haar buurt was al beginnen branden. Het werd steeds moeilijker om haar te zien, aangezien haar schubben de dans van het vuur en de witte kleur van de nevel overnamen. Net toen Kari dichter in de buurt kwam van Drogon, verdween zijn levenskracht van de radar. In hopeloze paniek krijste ze alles bijeen, verbrandde ze elk levend wezen in haar buurt en toen ze zijn gestorven lichaam vond, begon de aarde te trillen. De uitsteeksels aan het plafon die het onmogelijk maakte om te vliegen, vielen met hun dodelijke punten naar beneden. Terwijl de grond beefde, het plafon naar beneden kwam en de mensen rende of bedolven werden, zat Rhae te rouwen. Te rouwen om Drogon die veel te vroeg was gegaan, te rouwen om Daeron die hetzelfde lot het ondervonden en te rouwen om haar soort die naar haar weten was uitgestorven. Stenen schampte langs haar geschubte lichaam, maar deden haar niks. De aarde bleef trillen toen ze recht stond en met een vlam van haat in haar ogen richting het licht van de mensen rende. Zonder problemen ramde ze met haar gigantische lichaam door de muren. Het splinternieuwe laboratorium dat er achterlag was het eerst wat ten onder ging aan haar razernij. Vlammen verschroeide, de aarde ging openen en levens werden ontnomen. Kari was heel het ondergrondse complex door geweest en het 'harde' werk van vele jaren was in één klap vernietigd. Als laatste vloog ze omhoog, door een gat dat was ontstaan door de aardbeving die ze had veroorzaakt. Boven was het donker en het was voor eerst in honderden jaren dat ze nog eens een frisse neus kon halen. Lang stond ze er niet bij stil, want vervolgens liet ze de mist in het gebouw sluipen als een trage dood voor de rest. Het was een combinatie tussen de brandbare en de giftige, dus toen Rhae er met een laatste afscheid naar Drogon een vuurbal in schoot, ontplofte het hele gebouw. Door de ontploffing vloog de reusachtige Draki enkele honderden meters weg en kwam ze terecht in een bos. De bomen kraakte toen haar lichaam erop viel, maar totaal versuft en verzwakt merkte ze er niet veel van. Haar laatste actie had al haar energie gekost en totaal uitgeput veranderde de Draki in een mens, die omringt was door een gigantische open plek en tientallen ontwortelde, verschroeide bomen om haar heen. Zo vonden ze haar ook, slapend, naakt en bedekt met bladeren.