Onderwerp: Secret Santa 2015 Cadeautopic zo dec 13, 2015 4:52 pm
Secret Santa 2015
Welkom bij het Secret Santa Cadeautopic van 2015! Zoals in het aanmeldtopic staat kunnen vanaf vandaag de cadeautjes opengemaakt worden aka gedeeld worden in dit topic! Bij deze is hij dus geopend en wensen wij jullie veel plezier! =D
Oh wie oh wiens Secret Santa zal ik zijn? Degene zal toch echt nog even moeten wachten, voel de pijn.
Rhaenyra-Kari Vallaeris
Class 4
Aantal berichten : 179
Character Profile Alias: Anogar Daria Age: We'll keep it easy, 19. Occupation:
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic zo dec 13, 2015 7:35 pm
En een avatar omdat de foto zoooo mooi was! Ook al is het niet echt kerstsfeer
Code:
http://i.imgur.com/rs2u7tI.jpg
Kerstmis voor Raven!:
Code:
http://i.imgur.com/2KEYqef.gif
En voor de niet kerstperiode
Code:
http://i.imgur.com/rxqqUCF.jpg
Kermist voor Wyot!:
Code:
http://i.imgur.com/99A4voC.gif
En voor de niet kerst periode
Code:
http://i.imgur.com/KLfprcI.jpg
Kerstmis voor Norah!:
[codehttps://i.imgur.com/GHPIgx3.gif][/code]
En voor de niet kerst periode
Code:
http://i.imgur.com/KBKYUGJ.png
Als je iets niet mooi vindt, wilt veranderen... laat het me weten! Ik doe het met plezier! Ik had ook nog geen namen op de os'jes geschreven, want ik wist niet welke font je mooi vondt :'D
De verse sneeuw lag als een laag dons op het eiland. De geluiden van de natuur werden gedempt door de sneeuw, die alles goed isoleerden. Deze stilte was best vreemd, vooral omdat het eiland anders heel levendig was. Sneeuwvlokjes lagen op zijn haar te chillen terwijl hij diep weg gedoken in zijn jas zat. Met zijn handen in zijn zakken liep hij over het schoolplein, terwijl hij naar de mensen keek die zich hadden verzameld rond de kerstboom. Het was echt wel koud om zomaar buiten te staan, dus had het team van docenten een reeks vuurtjes voorzien en er was ook warme chocomelk om op te warmen als de vuurtjes niet voldoende waren. Het evenement was al een tijdje aan de gang, maar hij was tot nu toe nog niet naar buiten gegaan. Ergens had hij geen zin om Kerst te vieren, maar er was iemand die hij wou zien tbh.
En die iemand liep hij te zoeken. Het handige aan telepathie, hij kon haar gewoon horen denken en liep zo de juiste richting uit. Marshall verraste haar door kort zijn handen voor haar ogen te houden. “Guess who?” Grinnikte hij. Natuurlijk had ze door dat hij het was. “Marshall!” Riep ze uit, terwijl ze zijn handen vast nam en ze van voor haar ogen trok. Met een over enthousiaste blik draaide ze zich om. “Ik dacht dat je niet zou komen!” Zei ze, blij verrast door zijn opkomst. Hij grijnsde even en haalde toen zijn schouders op. “Ik hou gewoon niet zo van Kerst?” Bekende hij, al wist ze dat waarschijnlijk al.
“We kunnen ook gewoon naar binnen gaan en cheesy films kijken”, Stelde Elo voor. Zijn gezicht klaarde even een beetje op. “Echt? Maar.. Wil je niet blijven dan?” Vroeg hij voor de zekerheid. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar korte kapsel vrolijk heen en weer danste. “Zonder jou is er toch niks aan”, Gooide ze er uit, waarna ze haar hand voor haar mond sloeg en even rood kleurde. De jongen grinnikte geamuseerd. “Ik had het hoe dan ook toch gehoord”, Zei hij, alsof dat haar zou geruststellen. Ze mepte kort tegen zijn schouder. “Gemenerik”, Giechelde ze, waarna ze richting het schoolgebouw liep en hij haar braafjes volgde.
Samen liepen ze naar zijn kamer, maar toen ze eenmaal in de gang waren, zag hij meteen dat er iets niet klopte. Hoe dichter bij zijn deur, hoe duidelijker het werd; er hing een takje boven zijn deur vast geplakt met wat plakband. In zijn hoofd hoorde hij Shay zachtjes lachen, terwijl Brooke een zelfvoldane grinnik liet horen. “Het werd eens tijd hoor, broertje”, Zei Brooke, en hij wist natuurlijk op wat ze doelde. En hij wist dus ook wie dit geflikt had. Meteen draaide hij zich naar Eloise. “Hé, dit was echt niet mijn idee want-“, Zijn woorden werden onderbroken door een zachte vinger op zijn lippen. “Sssh”, Zei ze zacht, waarna ze hem beet nam bij zijn shirt en hem wat omlaag trok, om vervolgens haar lippen voorzichtig tegen de zijne te drukken.
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic di dec 15, 2015 7:01 pm
Twinkle, twinkle, little star How I wonder what you are Up above the world so high Like a diamond in the sky Twinkle, twinkle little star How I wonder what you are
Ik had...:
N I E N K E Fijne feestdagen honey!
Mijn cadeautjes ^^:
Ik heb voor een aantal van je chars een kerst setje gemaakt! Hoop u like it
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic za dec 19, 2015 11:13 pm
Lieve Dianta,
Ik ken je nu al een tijd, En ik weet jij bent een geweldige meid. Creatief, aardig, loyaal en begaan, Met RPG en photoshop zeer bekwaam.
Een paar jaar terug heb ik je op ‘Monica High’ leren kennen, En ik hoop je nu met een verhaaltje van twee van onze oude karakters te verwennen.
Fijne feestdagen lieve schat! ♥
Je cadeautje:
een kort verhaaltje:
20:22, 23 december 2017
Langzaam, zonder enige géne liet hij zijn blik over haar heen glijden. De lange zwarte jurk, sloot perfect rond haar lichaam. Haar vuurrode haren danste op haar smalle schouders, terwijl ze rustig de trap af liep. Op haar lippen speelde een verleidelijk glimlachje. “Je ziet er geweldig uit,” zei Nick, met de jongensachtige grijns die hem al jaren eigen was. Esther hield vlak voor hem halt, keek hem voor een moment met haar heldere blauwe ogen strak aan. “Wat wou je daar mee zeggen, dat ik je trophy wife ben?” Complimentjes accepteren was nooit echt haar ding geweest. “Je bent mijn vrouw niet. Nog niet.” zei hij plagerig. Wat hem een flinke stomp tegen zijn schouder opleverde. Lachend legde hij zijn armen rond haar slanke middel en trok haar wat dichter naar zich toe. “Je ziet er echt geweldig uit.” zei hij zacht, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. Voor even voelde hij haar handen in zijn hals, haar lippen en tong die zijn kus beantwoorden.
22:07, 23 december 2017
“Het is best saai hier.” Stelde Esther vast, waarna ze een slokje van haar wijn nam. Met haar schouder leunde ze lichtjes tegen hem aan, zijn arm lag rond haar middel. “Benefits zijn meestal saai.” stemde hij met haar in. Waarna hij zijn ogen door de balzaal liet glijden. Vroeger had niet gedacht dat hij ooit op een feest als deze zou staan. Dat hij met een wijntje in zijn hand, met een prachtige vrouw aan zijn zijde op een evenement zou staan waarvan het geld van één ticket een paar jaar geleden al genoeg zou zijn geweest voor een week eten voor Angel en hem. Niet dat hij hun tickets had gekocht. Nee, dat was het voordeel van een ster basketbalspeller zijn. Dan wouden mensen je op dit soort feestjes hebben. Dan kwamen mensen naar dit soort feestjes omdat jij er was. “Zullen we ervandoor gaan?” fluisterde Esther, die op haar tenen was gaan staan en plagerig een kus in zijn nek drukte. Zijn ogen zochten de hare en hij kon een glimlach niet onderdrukken, bij het zien van de twinkeling die er in lag. “Waar wil je heen dan?” vroeg hij. “Gewoon de stad in. We zijn hier maar even. Heb jij geen zin je oude buurt te verkennen?” Uitdagend keek ze hem aan, nadat ze een stap bij hem vandaan had gezet. “Je weet dat ik je liever niet in mijn oude buurt heb.” zei hij, al wist hij al zo goed als zeker dat ze met dat antwoord geen genoegen zou nemen. “Je weet dat ik me prima kan redde.” Na dit gezegd te hebben sloeg ze haar nog half volle wijn glas in één keer achterover. “Ben je soms bang?” vroeg ze, terwijl ze kort haar wenkbrauw optrok. Een gespeelde zucht schoof over zijn lippen, ze wist precies wat ze moest zeggen. Natuurlijk wist ze dat, ze waren al van kinds af aan bevriend geweest en kende elkaar door en door. De jaren waarin ze elkaar niet gesproken hadden, de jaren waarin ze hem had gehaat, ze hadden het allemaal weer ingehaald. “Bang? Ik? Ken je me echt zo slecht.” zei hij lachend, waarna ook hij zijn glas in één tuig leeg dronk. Kort stak hij als afscheid zijn hand op naar Dario, die nu al jaren zijn teamgenoot was. Eerst bij het Italiaanse team en later bij de Los Angeles Clippers. De jongen fronste even, maar deed geen moeite zijn vriend, die ondertussen al onderweg naar de uitgang was, tegen te houden. “Ik rij!” zei Esther, terwijl ze de koele avondlucht in stapten. Nick viste de sleutels van de auto uit zijn broekzak en wierp ze haar toe. “Ga je gang, beautiful.” Vroeger zou ze hem waarschijnlijk een klap hebben verkocht als hij haar zo genoemd had, maar onderhand kon ze het van hem hebben. Leek ze het zelfs te waarderen. Met piepende banden reed ze de straat uit, op weg naar de achterbuurt van Palermo. “Je weet dat het geen zin heeft, al opgepakt te worden voor we er zijn, toch?” zei hij lachend. “Je weet dat ik me in de afgelopen vier maanden al vijf keer onder een bon uitgekomen ben?” kaatste ze grijnzend terug. Nick kon een grijns niet onderdrukken, terwijl hij haar hoofdschuddend aan keek. Hoewel ze niet meer de Esther van vroeger was - de stoere en onvoorspelbare leidster van Die Hard -, was ze haar streken zeker niet verloren.
00:34, 24 december 2017
“Het is vreemd hier weer terug te zijn.” zei Nick stil, terwijl ze door de armzalige straten liepen. Het was hier een stuk drukker op straat dan het in de rest van de stad was geweest. In veel van de gebouwen branden zeker wel een paar lichten en zo nu en dan klonk er geschreeuw. Kleine groepjes mensen stonden her en der in de schaduwen. “Heb je het gemist?” vroeg Esther, die voor even zijn hand vast greep. “Sommige dingen, andere niet.” Gaf hij eerlijk toe, tegen haar liegen had hij al jaren niet meer gedaan. “Nick di Destino. Ik had niet verwacht dat jij ooit nog eens het lef zou hebben je gezicht hier te laten zien!” De haren op Nick’s armen gingen als vanzelf overeind staan en met een ruk draaide hij zich om. Deed een stapje naar voren zodat hij schuin voor Esther kwam te staan. “En wie is die schoonheid?” vroeg Georgio, met een onvoorspelbare grijns op zijn lippen. “Iemand die je beter met rust kan laten.” Beet Esther de jongen toe, terwijl ze achter Nick vandaan stapte. Een zucht schoof over Nick’s lippen. Kon ze niet voor één keer zijn als de meeste meisjes en zich gewoon door hem in bescherming laten nemen? “Nog een grote mond ook, dat kan ik wel waarderen.” zei Georgio, die nu een stap naar voren zetten. Voor Nick iets kon zeggen of doen had Esther naar de jongen uit gehaald, met het mes dat ze nog altijd bij zich droeg. Zelfs al hadden ze jaren geleden dit leventje al achter zich gelaten. Vloekend greep de jonge man naar zijn arm, waar nu een diepe, lange snee in zat. “Laat ons met rust.” siste Esther. Een boodschap leek Georgio er niet aan te hebben, want nu was hij degene die met een mes uithaalde naar Esther. Nick hoorde zijn vriendin zachtjes kreunen van pijn. Abrupt sprong hij naar voren, liet zijn vuist zonder enige mede ogen op de kaak van de jongen landen. Een misselijkmakend gekraak echode door de straat. Nogmaals haalde hij uit, waardoor de man op de grond belande. Esther greep zijn arm voor hij nogmaals uit kon halen. “Kom op. Laat hem!” zei ze, zich kennelijk realiserend dat deze buurt niet meer zijn buurt was. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe twee schaduwen zich los maakten uit de duisternis. Georgio was niet alleen. Natuurlijk was hij niet alleen, bende leden waren zelden alleen in een wijk die toe behoorde aan een andere bende. Aan de bende waar Nick lange tijd toe had behoord. “Rennen.” zei Nick, waarna het beide op een lopen zetten. Na een tiental meter sprong hij behendig op een vuilnis bak om zo op het dak te klimmen. Hij wou zijn hand naar Esther uit steken maar voor hij dit kon doen had ze zich al aan de gevel opgetrokken. “Alles oké?” Bezorgd keek hij haar aan, zijn ogen gingen naar de scheur in haar zwarte jurk waardoor hij vaag de wond in haar buik kon zien. “Ja, ik ben oké. Kom op, laten we een veiligere plek zoeken.” Haar stem klonk zowel geïrriteerd als vermoeid. Iets wat hem ergens wel goed deed. Zolang ze het irritant vond dat hij zich zorgen om haar maakte, kon het niet heel slecht met haar gaan. “Ik weet we een plek, kom.” zei hij, waarna hij zich zoals vroeger een weg door de wijk begon te banen over de daken van de panden die er stonden. Rustiger dan hij dat vroeger had gedaan, al had dat meer te maken met Esther die toch iets meer last van de wond leek te hebben dan ze toe wou geven.
01:02, 24 december 2017
Uit het keukenkastje trok hij een fles wodka. “Dit zou moeten werken.” zei hij, terwijl hij de dop van de fles draaide. Morgen zou hij wel aan Mingo uitleggen waarom hij zijn verbandspullen en wodka had geleend. “Trek je jurk uit.” “Ik ben gewond en dat is waar je aan denkt?” “Ik kan je wond toch niet verzorgen als je hem aan houdt, schat?” “Dat weet ik, ik had gewoon gehoopt dat het voor een andere reden was.” Esther keek hem met een speelse blik aan, trok de fles wodka uit zijn hand en nam een flinke slok van de vloeistof. Hoofdschuddend keek Nick haar aan. Nam de fles weer van haar over zodat ze haar jurk uit kon trekken en op in haar lingerie op het aanrechtblad kon gaan zitten. Zwijgend maakte hij een theedoek nat met lauwwarm water. “Kijk niet zo bezorgd.” zei Esther, die haar handen achter zich had geplaats en lichtjes met haar benen wiebelden. “Ik mag toch best bezorgd om je zijn?” verdedigde hij zichzelf, terwijl hij met de theedoek voorzichtig het bloed rond de wond weg begon te deppen. De wond leek niet heel erg diep te zijn, gelukkig. “Het is niks Nick.” Ging ze tegen zijn woorden in en hij besloot het er maar bij te laten. Esther zou niet snel toe geven dat ze zijn bezorgdheid kon waarderen en ergens had ze wel gelijk, heel ernstig was de verwonding niet. “Dit gaat prikken.” zei hij rustig, waarna hij iets van de wodka in de snee liet lopen. Even zag hij hoe Esther haar kaken strak kwamen te staan. Voorzichtig plakte hij de hechtpleister die hij in de verbanddoos gevonden had over de wond, zo dat de wond iets meer dicht kwam te zitten. “Prachtig.” Haar stem had iets sarcastisch, maar hij wist dat ze hem wel degelijk dankbaar was. Hij wou een stap weg doen bij het aanrecht, maar zij greep de stof van zijn overhemd vast en trok hem iets naar zich toe. “Ik heb het gemist, die adrenaline rush.” zei ze. Haar ogen hadden iets onheilspellends, iets wat Nick onwillekeurig deed grijnzen. Zijn handen zetten hij naast haar heupen op het aanrechtblad. “Ik ook.” gaf hij eerlijk toe. Hoewel hun leven nu voor het eerst echt perfect leek, miste hij het straat leven ergens wel. De adrenaline rush die hij kreeg wanneer hij over de daken van de wijken rende, waarvan hij wist dat ze van ‘hem’ waren. Het aanzien wat Esther en hij hadden gehad. “We zouden terug kunnen gaan.” zei ze, terwijl ze de knoopjes van zijn overhemd los begon te maken. “Dat zouden we kunnen doen ja.” Aarzelend keek hij haar aan, maar lang dacht hij er niet over na. Zijn lippen drukte hij passievol op de hare. Zijn overhemd had ze onderhand uit weten te trekken en haar benen gleden nu rond zijn heupen. “We hebben het er later wel over.” prevelde ze tegen zijn lippen.
en nog iets...:
tag: you!
words: ###
notes: ##
War does not determine who is right, only who is left
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic zo dec 20, 2015 8:24 pm
Secret Santa 2015
Van een aantal mensen hebben we te horen gekregen dat ze de deadline, die eigenlijk vandaag (20 december is) niet kunnen halen; daarom is er besloten dat de deadline een weekje opgeschoven wordt naar 27 december, precies volgende week zondag dus. Hiermee hopen we ervoor te zorgen dat iedereen de deadline kan halen en dat mensen niet té lang hoeven te wachten op hun cadeautjes.
Als het je niet lukt om ook deze nieuwe deadline te halen, stuur dan een berichtje naar de administrators zodat we hier rekening mee kunnen houden.
Merry Christmas!
Katerzyna Kraków
Class 3
Aantal berichten : 373
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic zo dec 20, 2015 11:51 pm
Nou ja zoals je hierboven kunt zien, mijn secret santa was NELLEKE! En bij een secret santa horen cadeautjes Dus hier zijn ze: (omdat je al prachtige nieuwe setjes hebt met je karakters heb ik iets anders gemaakt waarvan ik weet dat je het leuk gaat vinden )
Onderwerp: Re: Secret Santa 2015 Cadeautopic ma dec 21, 2015 11:34 pm
I wish you a Merry Christmas I wish you a Merry Christmas I wish you a Merry Christmas And a Happy New Year
Mijn liefste liefste secret santa was:
XJAM! Had ik je daar even hea door te doen alsof ik een ander had
En dit zijn alle cadeautjes die ik voor je heb <3:
Pak ze uit dan:
Toe dan =
Maak ze open als je kan:
Okay okay enough with the teasing, hier zijn ze dan <3:
setje 1:
setje 2:
setje 3:
setje 4:
setje 5:
setje 6:
setje 7:
setje 8:
setje 9:
setje 10:
setje 11:
setje 12:
setje 13:
setje 14:
setje 15:
Verhaaltje <3:
underneath the christmas tree
Acht uur 's morgens en Belinda was al op. Eerste kerstdag. Het hele terrein was bedekt met een deken van sneeuw van wel twintig centimeter als ze het zo ingeschat had vanuit haar slaapkamerraam. En de sneeuw was nog altijd vallende. Ze had een snelle douche genomen en haar persoonlijke kamermeid had de kleding voor haar neergelegd die ze nodig had in deze tijd van het jaar. Haar geföhnde blonde haren had ze in een staart verbonden en met Emyr achter haar aan volgend kwam ze op de begane grond terecht, de hond die trouw aan haar zijde liep haar aankijkend. Ze gaf hem een aai over zijn kop, waarop Emyr zijn bek aflikte met zijn oogjes fijn geknepen door de prettige aanraking. Het bracht Belinda een smalle glimlach op haar lippen. 'Miss, is er iets waarmee ik u van dienst kan zijn?' Klonk de stem van Jenkins, de hoofd bediende, waardoor ze op keek en haar hand terugtrok. "Breng me mijn warmste rode jas en sjaal. De zwarte wollen. En zwarte laarsjes" Jenkins knikte maar bleef haar nog even aankijken voor het geval ze nog iets te zeggen had en dat was ook zo. "Wek Jayson en leg de warmste kleding voor hem neer, vertel hem naar buiten te komen." De bediende knikte nogmaals en vertrok toen naar de garderobe van jassen, jackets en schoenen. Ze keerde haar aandacht nog eens naar Emyr en nam zijn kop vast tussen haar handen waarbij ze met haar duimen over zijn gigantische punt oren streek. ''Dat vind je fijn he? Jaja, Emyr.'' Ze drukte een kus op zijn neus voordat ze hem het teken gaf dat hij vanuit zijn zit positie kon komen en richting de gang naar de voordeur kon haasten, waar Jenkins net uit vandaan kwam. 'Mevrouw [weet dr naam nog niet en kga dr geen God cholera noemen wth brein] is onderweg naar Jayson, Miss.' "Fijn." Reageerde Belinda kortaf maar appreciërend terwijl ze haar armen door de mouwen van haar jas stak die Jenkins voor haar open hield. Zelf bond ze de taille vast samen met de knoopjes, stapte in haar laarsjes, sloeg de sjaal om haar nek heen en trok haar staart er onderuit vandaan.
Emyr had ze meegenomen naar buiten, samen hadden ze de perfecte laag van sneeuw doorbroken met hun voeten en ze wist dat Emyr geen fan was van koude pootjes maar alles was voor hem prima zolang hij maar bij zijn vrouwtje en baasje kon zijn, die er ieder moment aan kon komen. Haar blik ging even omhoog en op het moment dat haar ogen op Jayson's raam vielen zag ze de jongen voor het raam staan, die ze een brede glimlach gunde en hintte om naar buiten te komen- al was de warme kleding natuurlijk al een grote hint daarvan geweest die voor hem klaargelegd was. Binnen nog geen twee minuten was Anwar ook al naar buiten komen sprinten en was met zijn neus binnen het eerste en beste hoopje van sneeuw gedoken. Als er iets was wat als zijn passie te beschreven viel dan was het wel de buitenwereld- vooral alles wat met water te maken had. Water, regen, sneeuw, ijs, hagel, zelfs onweer. Niets weerhield hem van het verkennen van de seizoenen en dan vooral in hun achtertuin. En Anwar's volkomen gekkigheid liet haar bukken richting de grond en een hoopje sneeuw oppakken die ze in haar handen vormde tot een bal. Een bal die na hooguit tien seconden wel goed gevormd was en nog net niet tot ijs veranderd was. Als er iets was waar ze een hekel aan had dan waren het wel harde sneeuwballen- oftewel ijsballen. En ze gooide hem voorzichtig Anwar's kant op, net niet volledig op hem richtend en bovendien ook niet met snelheid. De verdwaasde blik die op zijn kop had gestaan liet haar gniffelen, al was het maar voor kort. 'Morning mom.' Klonk er naast haar en met de overgebleven glimlach die op haar lippen was blijven staan keek ze hem aan, een twinkel in haar ogen verschijnende. Dezelfde kus als altijd kwam op haar kaak terecht. ''Goedemorgen, Jayson.'' Vertelde ze hem met een trotse blik op haar gezicht- met een hint van een geheim in haar ogen verwerkt, iets dat ze nog niet kon vertellen, en het was zo lastig om niet haar mond voorbij te praten. ''Lekker geslapen?'' Vroeg ze vervolgens om haar eigen gedachten weg te werken zodat ze er niet langer meer aan dacht en ze dichter bij hem kwam staan en haar voorhoofd liet rusten tegen zijn schouder. 'Heerlijk. De koeien waren echt aanwezig in mijn kamer vannacht, met wat upgrades hier en daar.' Ze kon het niet laten om te grinniken wanneer hij dat zelf ook deed en schudde haar hoofd even kort- nog altijd tegen zijn schouder aan voordat ze een kleine zucht slaakte en weer rechtop kwam te staan en haar ogen op de honden richtte. Anwar sprong in het dolle rond Emyr heen- in de hoop hem ook zo levendig te maken maar het enige dat Emyr deed was met een droge blik naar de twee mensen kijken alsof hij ergens om hulp smeekte. Belinda deed er echter niets aan en zo deed Jayson dat ook niet. Ze ging nog eens door haar hurken en creëerde nog een sneeuwbal die ze Anwar's kant op liet komen- dit keer liet hij die niet zomaar aan zich voorbij gaan en ving hem op in zijn bek alsof het een ware tennisbal was. Het verpoederde water ontplofte tussen zijn tanden en de kou die in zijn bek terecht kwam liet hem meteen stilstaan alsof hij in shock was en Emyr aankijken alsof hij een grote fout had begaan. En dat was het moment dat ze kon zweren dat ze nog nooit zo erg gelachen had samen met Jayson op een kerstochtend zoals deze.
''Niet stiekem spieken, ik heb een verrassing voor je.'' Sprak ze met haar Ierse accent- haar handen op Jayson's schouders leggende terwijl ze hem naar de woonkamer leidde. Natuurlijk had hij die minstens wel een miljoen keer gezien in zijn leven maar niet zoals die sinds vandaag zou zijn. Met de blinddoek om wist ze hem veilig en wel naar de woonkamer te begeleiden. ''Oké, op drie mag je je blinddoek af doen.'' Zei ze waarbij de grijns in haar stem te horen was en ze een kleine hap adem nam- ze kon het zelf nog namelijk nog niet eens goed beseffen. ''Ben je er klaar voor? Eén. Twee..'' ze wachtte die ene seconde nog even langer voordat ze het derde woord uit haar mond liet komen en de jongen zijn blinddoek af deed- nog niet meteen zijn ogen. 'Wow..' was het eerste wat ze hem hoorde zeggen en ze wreef over zijn schouders heen. ''Mooi is het geworden, niet?'' Vroeg ze hem ook al wist ze zelf het antwoord dat Jayson in gedachten had. Het portret dat de fotograaf had gemaakt van hen vieren- zij samen met de honden- hing in de woonkamer boven de openhaard minstens twee bij twee meter groot. 'Mijn excuses maar.. holy shit..' ''Het is oké, ik vergeef het je- het is inderdaad prachtig.'' En ze gaf hem dit keer een kus op zijn wang, niet denkende aan de tranen die in haar ogen opgeweld waren in het magische moment.
Niet alleen het ontbijt maar ook lunch was prachtig opgediend geweest door het personeel en inmiddels was de middag aangeslagen en had ze de laatste slok van haar wijnglas genomen voordat ze Jayson's touwtrek spelletje met Anwar verstoorde. ''Het portret is niet het enige dat ik voor je in petto heb, om eerlijk te zijn.'' En ze zag zowel haar zoon als de hond opkijken wanneer ze van de bank af kwam. ''Geen zorgen, je hoeft geen blinddoek om. Kom maar mee.'' Ze gaf hem het gebaar om mee te komen en ze liep het stuk naar de garage in stilte- op het getik van haar hakken na die ze overigens nadat ze buiten waren geweest vanochtend verwisseld had voor haar laarsjes. De blondine opende de deur naar de gang van de garage en ging toen aan de kant om Jayson voor te laten gaan. ''Gaat u maar voor, meneer.'' Zei ze plagerig en ze keek toe hoe haar zoon zijn hand op de deurklink legde en die omdraaide. Meteen zodra hij die opende schoten er van alle kanten confetti toeters en beet Belinda op haar lip bij het gelach van Jayson. Voor heel even was zijn zicht vertroebeld door alle gekleurde papiertjes die door de lucht gingen maar wanneer die voor het meeste gedeelte naar beneden waren gedwarreld kwam het cadeau in zicht. Een Black Ferrari 458 Italia met een mega rode strik erom heen was tevoorschijn gekomen en ze merkte opnieuw die sprakeloosheid waar Jayson mee overspoeld werd. ''Surprise.'' Volgde Belinda en wanneer hij haar kant op keek gooide ze zijn autosleutels naar hem toe. ''Die is helemaal van jou.'' Vertelde ze hem serieus maar wel op de leuke manier van serieus- met opnieuw een glimlachje op haar lippen. ''...Nadat Jenkins je heeft geholpen met je rijbewijs te halen natuurlijk. Niet te snel van stapel lopen nu.'' Grapte ze er achteraan en de voetstappen van Jenkins waren al te horen. ''Over Jenkins gesproken, als je interesse hebt mag je van mij samen met Jenkins een rondje op het terrein maken.'' Alsof ze Jayson nog niet genoeg in shock van het cadeau had gebracht was dit wel het toppunt en voor hij het wist had hij nog eens een kus op- niet alleen haar kaak- maar ook op haar hand gedrukt. 'Mag dat, moeder? Ik zou niets liever willen!' Ze draaide haar aandacht even naar Jenkins. ''Vertel eens, Jenkins, zou je daar interesse in hebben?'' Vroeg ze hem blij, een blijheid die hij maar zelden meemaakte. 'Dat zou een eer zijn, Miss.' En Belinda knikte. ''Dan is het een ja. Wel voorzichtig, Jayson.'' En hij beloofde met alle liefde dat hij dat met zijn hele hart zou doen. Wat ze hem ook zag doen wanneer zij zelf warm binnen achter het raam stond toe te kijken hoe Jenkins hem de fijne proefjes van het auto rijden leerde.
's Avonds na het overheerlijke eten en rond een uur of negen zat Belinda achter de piano, zelf kerstmuziek te spelen. Ze had zo diep in gedachten gezeten dat ze niet had gemerkt dat Jayson even de ruimte had verlaten en vervolgens terug was gekomen- niet met lege handen. Bij het gevoel van iets dat om haar hals werd gelegd stopte ze met spelen en kwam er een licht schokje door haar lichaam heen door de plotselinge koudheid. 'Dit is mijn cadeau.' Vertelde Jayson haar met zorgvuldigheid terwijl hij de gouden ketting bij haar nek sloot met het sluitinkje. Ze voelde aan haar hals en aan het hangertje gevormd in een druppeltje. 'Dat is een hangertje die u kunt openen, moeder.' En ze schoof voorzichtig het stoeltje naar achter om voor de spiegel stil te staan en met Jayson achter haar het kettinkje te bekijken. Voorzichtig opende ze de hanger en zag ze er een foto van hen in zitten- die allebei plezier hadden van het dansen. En daarnaast een foto van hem als klein kind en als er een toppunt in de dag zat wanneer ze zich het emotioneelst voelde dan was dit het wel. Opnieuw welden er tranen in haar ogen op en bleef ze ernaar staren. Tijd was zo onbeschrijfelijk snel gegaan. De herinneringen van kleine Jayson tot aan nu schoten allemaal door haar heen. ''Je bent zo groot geworden..'' bracht ze wat minder sterk uit dan dat ze normaal deed en ditmaal was het Jayson die zijn handen op haar schouders legde en voorzichtig wreef. ''Dankjewel.'' Vertelde ze hem met een glimlach die haar trotsheid weergaf. 'Merry christmas, moeder.' En Belinda slikte bij de wens. ''Kijk eens bij de kerstboom, er ligt nog iets voor je.'' Ze voelde Jayson's warme handen van haar afglijden nadat hij eens goed gekeken had en er inderdaad nog iets had zien liggen. Een envelop. Een gouden envelop met zijn naam erop- enkel zijn voornaam. Belinda had zich inmiddels omgedraaid naar hem terwijl ze met haar vingers aan het hangertje friemelde, als een soort van zenuwachtige trek- maar ook omdat dit even haar houvast was. Voor ze het wist had Jayson de brief er al uit gekregen en las hij die zorgvuldig door- de ongeloof steeds meer in zijn ogen groeiende totdat hij opkeek en de traan over zijn moeders wang zag lopen. ''Je bent officieel mijn zoon, Jayson Crowe.'' Ze besefte het ook nog maar sinds kort en het was iets waar ze al zo lang van gedroomd had. De brief was eigenlijk al een maand geleden binnen gekomen maar kerst was geen beter moment geweest om haar zoon met dit hartelijke cadeau alle gelukkigheid te wensen. 'Mam.. dit is het allermooiste kerstcadeau wat je me maar had kunnen geven.' En hij was naar haar toegekomen en had haar in zijn armen gesloten. Met een trillende zucht had ze hem in haar armen genomen en wreef ze over zijn rug heen terwijl ze zelf ook maar een beetje probeerde te kalmeren van alle geluk die haar overspoelde. ''Jij bent mijn mooiste cadeau dat ik had ooit had kunnen wensen, echt waar.'' Ze drukte een kus op zijn hoofd en wanneer hij ietsje terug kwam om haar in haar gezicht aan te kijken, was de andere traan ook over haar wang gerold en wreef hij die voorzichtig weg met zijn duim. ''Merry christmas, Jayson.'' Wenste ze hem met de breedste glimlach die ze hem ooit maar had kunnen geven.
![:]](/users/1517/23/33/60/smiles/992560175.png)
