Until we go down/&Nathanial

Rustig draaide ze met een mes terwijl ze op een tafel zat bij haar bureau, had niets anders te doen. Ze snapte toch niets van die laptop, had geen mobieltje en boeken lezen.. Had ze nog niet geprobeerd. Het was niet zo dat ze het niet kon, want ze kon prima lezen, ook wanneer het geen Noorse zou zijn. Toch zou het wel makkelijker gaan als het Noorse zou zijn, dat was gewoon een feit. Ze verveelde zich dood als ze op haar kamer was, het voelde bijna weer alsof ze opgesloten zou zitten, alleen kon ze nu gewoon weg gaan. Met een zuchtje legde ze haar mes neer en legde ze haar onderarm op het tafelblad neer. Haar gezicht draaide ze naar de deur en twijfelend bleef ze ernaar kijken. Ze wilde wel naar buiten gaan, maar dan was het nog steeds de vraag wat ze precies ging doen. Alhoewel, ze hoefde eigenlijk niet per se iets te doen, ze kon ook gewoon wat rond lopen. Wandelen, en ondertussen het eiland verkennen. Opnieuw pakte ze haar mes en verstopte ze deze in haar jas, omdat ze zich er veiliger mee voelde. Geen idee waarom maar de had altijd graag een wapen, ondanks dat ze even goed iemand kon verhitten, elektrocuteren of ontploffen.

Ze stond snel op en liep ze kamer uit in een zwarte skinny, een bruin shirt en een zwarte leren jas. Zoals gewoonlijk keek ze iedereen met een waarschuwende blik aan, dat ze niets moesten proberen. Het liefst wilde ze gewoon ontkomen aan de vele mensen hier op het eiland, maar het was een school ofzo dus dat bleek niet mogelijk te zijn. Wel kon ze misschien haar rust buiten vinden, dus al snel was ze weer op weg naar buiten. Daar was het tenslotte ook veel beter, voelde ze zich niet zo claustrofobisch door al die muren. Eenmaal buiten aangekomen nam ze ook weer diep adem en liet ze haar blik over het schoolplein heen gaan. In het midden stond een fontein, en gelukkig had iemand haar al uitgelegd dat die niet bedoeld was om water vandaan te halen maar dat je dat uit een kraan haalde, anders was ze sowieso telkens hierheen gegaan voor water. Het was soms namelijk maar een beetje wennen, de meeste dingen hadden ze 500 jaar geleden nog niet. Verder geleden haar ogen ook over de mensen, maar ze had niet bepaald zin om contact te leggen, niet wanneer het niet nodig was. En omdat ze toch ook niet het hele eiland af wilde lopen besloot ze ergens te gaan zitten, ver weg van de anderen, en haalde ze het mesje weer tevoorschijn. Liet deze tussen haar vingers glijden en maakte sierlijke bewegingen met het kleine ding..
/&Nathanial

Ze moest echt al de hele dag de moeite doen om rustig te ontspannen, want somehow voelde ze zich nog niet echt op haar gemak hier. De wereld was in 500 jaar zoveel veranderd dat het moeilijk was om in een korte tijd weer bij te raken met alles. Ze was gewend om in tenten te wonen en rond te varen met grote vikingschepen, om elke vijandige groep andere Noormannen aan te vallen zonder waarschuwing. Te roven, te plunderen en de dorpen plat te branden. Nu had ze helemaal niets meer, enkel een koffer met kleding die ze niet kende. Daarbij was ze het ook helemaal niet gewend om te zijn, ze was nog nooit alleen geweest tot ze ineens 500 jaar lang in een kooi had moeten zitten, maar het was wel een feit dat ze zich nu nog extra eenzaam voelde.

Daarnaast voelde ze ook nog altijd veel woede in haar, iets waardoor ze met het mes aan het spelen was. Deels om weer sneller te worden, en haar skills te verbeteren maar ook om de woede onder controle te houden, zodat ze niet het hele eiland zou vermoorden, in het ergste geval. Ze was nog wel altijd heel snel en sierlijk gleed het mes nog altijd door haar vingers heen. Haar ogen waren er ook op gerecht tot ze ineens voelde dat ze misschien aangestaard werd, iets wat bleek ook zo te zijn. Rustig keek ze omhoog en zag ze de gespierde jongen met zwart haar staan, bleef ze hem bedachtzaam aankijken terwijl haar handen de mes bleven rond bewegen. ”Wat?” Vroeg ze wat streng en vooral bazig aan hem met een doordringende blik.

Het was geen geheim dat ze een beetje gespannen was, iemand met een goed oog daarvoor zou het misschien kunnen zien, of eigenlijk wel redelijk goed. Want er was natuurlijk geen andere reden om zo met een mesje te zwiepen in de handen wanneer ze ook iets anders zou kunnen doen. Toch deed ze haar best om er voor de rest gewoon kalm uit te zien, maar dat was gewoon schijn. Ze had haar eerste nacht alleen moeten slapen op haar kamer en ze moest eerlijk zijn dat ze het niet bepaalt fijn vond. Het was waarschijnlijk een van de dingen waar ze het meest mee zat, ook al zou ze het nooit hardop zeggen. 500 jaar lang had ze gedwongen alleen moeten zijn in een kooi, dat terwijl ze eigenlijk iemand was die daar niet zo goed tegen kon. Het had haar ook langzaam helemaal gek gemaakt, waardoor ze - eenmaal vrijgelaten - helemaal door het lint was gegaan en dat had veel levens gekost. Gelukkig was ze weer bijgetrokken van die razernij maar langzaam begon ze spanning toe te nemen.

Daarom was ze ook niet het meest vrolijk wanneer iemand besloot haar lang aan te blijven staren, alsof het zo bijzonder was wat ze deed. Ze had hem al lang door, voelde zijn ogen op haar branden, want alsof ze een soort zesde zintuig had wist ze dit soort dingen altijd meteen. Haar ogen waren langzaam naar hem toe gegleden en bedachtzaam keek ze hem aan zonder enige emotie in haar blik. Ze wilde weten waarom hij haar zo aan het aanstaren was, ondanks dat het van een afstandje was was dit toch wel erg duidelijk geweest namelijk. Haar stem klonk streng en bazig, nog altijd iets wat ze gewend was te hebben in haar stem. Het was er moeilijk uit te krijgen en tot nu toe had alleen Lawrence haar stem wat zachter mogen horen sinds die 500 jaar. Zijn wenkbrauwen schoten kort omhoog en met een kalme/neutrale blik keek hij haar terug aan. Waarbij hij zijn armen kruiste en haar fronsend aankeek. ‘Wat wat?’ Vroeg hij monotoon terug, waar ze niet op reageerde. Afwachten bleef ze hem aankijken tot hij haar vraag zou beantwoorden. ‘Je ziet er nogal gespannen uit, dat is alles.’ Vertelde hij uiteindelijk waarbij een mondhoek lichtjes omhoog getrokken werd. Val knipperde even sloom met haar ogen waarbij ze diep zuchtte en weer opstond. Bleef hierbij het mes door haar vingers bewegen. Kalm liep ze op hem af terwijl ze hem niet aankeek, maar juist het mes in de gaten hield. Pas wanneer ze weer dichterbij was gekomen richtte ze haar hypnotiserende blauwe ogen weer terug op hem. ”Ik zie er gespannen uit?” Vroeg ze hem terug, het er duidelijk niet helemaal mee eens. Hoewel hij toch gelijk had wilde ze het hem niet geven. Terwijl ze het mes nog altijd bewoog zette ze nog een stapje dichterbij op een dreigende manier, waarbij het mes hem bijna raakte in haar lichte zwiepjes, maar net niet. Tot ze stopte, en het mes hem enkel met het puntje raakte, ook al was deze toch bot. ”Heeft niemand je ooit geleerd dat het onbeleefd is om te staren?” Vroeg ze even heel serieus..

Valkyrie had nog altijd een goede oplettendheid, ze wist het wanneer iemand haar aanstaarde en of wanneer iemand haar zou aanvallen. Dit voelde ze aan, dus dan kon ze meteen in de verdediging schieten. Iets waar ze ook geen problemen mee had, vechten was iets dat je niet kon verleren. Zelf niet na 500 jaar lang stil te hebben gelegen. Mocht iemand haar iets aandoen zaten ze wel heel erg aan het verkeerde adres, dan hadden ze de grote pech dat ze een Shieldmaiden was, een Vikingr, die zeker niet slecht was in vechten. Daarbij was het ook zeker dat wanneer je haar op welke manier dan ook pijn zou doen, je daar spijt van kreeg. Ze was een heel sterk persoon, als je over het feit heen keek dat haar hart gebroken was, iets wat haar eigenlijk alleen maar gevaarlijker maakte.

Deze jongen mocht maar eens gaan uitkijken, hoewel hij eigenlijk nog niet echt iets verkeerd deed, ze was niet in de stemming om lief en aardig te doen. Daarvoor was ze te gespannen en voelde ze teveel woede in haar borrelen. Ze probeerde het los te laten maar dat ging nog altijd moeilijker dan gedaan. Haar mes bleef snel in het rond bewegend tussen haar vingers zonder dat ze zichzelf eraan sneed. Emotieloos liep ze naar de jongen toe, alert en zijn elke beweging in de gaten houdend. Haar blauwe ogen keken recht in de van hem op een intimiderende manier, waarop ze altijd iemand aankeek, niet bang om er te diep in te kijken. Als je met haar een staarwedstrijdje zou beginnen kon je alvast maar beter weten dat je ging verliezen. Hij hief zijn hoofd een klein beetje op met een cynische glimlach en ophalende schouders, terwijl Val hem koud aan bleef kijken. Haar mes ging door en bewoog net langs zijn T-shirt om te zien hoe hij erop zou reageren, maar hij vertoonde geen angst. Wat voor haar al genoeg betekende. Dit persoon was ook sterk en niet bang om verwond te worden, wat hem eigenlijk weer een beetje interessant maakte. Intimidatie zou dan ook niet werken, hoewel Val hierin dan toch wel zeer goed was. Haar ogen waren zo koud als ijs en niets verbrak contact wanneer ze eenmaal haar ogen ergens op gericht zou houden. Ze stopte het mes en liet het puntje tegen hem aanleunen, niet te hard maar ook niet te zacht. Iets wat ervoor zorgde dat hij het mesje gewoon vastpakte en het wegdrukte. ‘Als dat je definitie is van staren.’ Zei hij kalm waarop ze voor kort een klein beetje haar mondhoek optrok. Het was niet echt zó serieus bedoeld, hoewel Val het toch vaak vervelend vond wanneer mensen haar zonder toestemming aan zouden staren. Zelf mocht ze dat natuurlijk wel doen om mensen te observeren. ‘En nee, niemand heeft het me ooit geleerd. Er zijn dingen die belangrijker zijn dan dat tegenwoordig.’ Zei hij vervolgens. Ze trok zachtjes haar wenkbrauwen op. ”Zoals wat? Ik ben heel nieuwsgierig.” Vroeg ze kalm terug, niet echt veel nieuwsgierigheid tonend. Haar noordelijke accent was duidelijk te horen, net zoals dat ze een kleine moeite had met de taal. ‘Heeft niemand jou geleerd dat je nooit een mes met zijn scherpe punt naar een ander mag richten?’ Was zijn vraag die hij ook heel serieus stelde. Langzaam verscheen er een kleine sadistische grijns op haar gezicht terwijl ze met haar andere hand langs het mesje streek. ”Nee, maar ik heb niet bepaald een ‘goede’ opvoeding gehad en ik kom uit een andere tijd dan jij.” Gaf ze als excuus voor haar mes.

De manieren waarop ze elkaar aankeken en ze eruit zagen met die blik in hun ogen zei eigenlijk al genoeg, niet alleen over haar maar ook over hem. Want hij vertelde haar deels ook dat zij uit mocht kijken, hoewel Val zichzelf niet liet overmeesteren door anderen. Dit had ze nooit gedaan en dat zou ze ook nooit doen. Haar leiderschap voor vele lange jaren had daar wel voor gezorgd, en ze was een goede en sterke leider geweest voor haar volk wat natuurlijk wel wat betekende. Zeker als je wist dat haar volk bestond uit die harde noordelingen, de Vikingen. Maar goed, ze kon ook wel zien dat hij een soort uitstraling had, heel instinctief op een bijna dierlijke manier. Gezien zijn spieren was hij ook heel sterk maar dat zou bij haar niet werken, want eerlijk, ze had grotere en sterkere mannen bevochten en ze wist er slim mee om te gaan. Dus het feit dat hij sterker was dan haar zei nog helemaal niets.

Ze waren beide alert, dat kon je zo zien aan de manier waarop ze elkaar in de gaten hielden. Alsof ze roofdieren waren die nog moesten beslissen of de ander een prooi zou zijn of niet. Nu nog onzeker over elkaar, maar ze zouden het snel weten. ‘Dat weet je zelf ook.’ Zei hij waarna hij even zweeg en haar bewegingen met haar mes na begon te doen, alleen dan zonder mes. Haar ogen gleden kort naar zijn hand en vervolgens naar haar hand met het mes om hem tenslotte weer aan te kijken. ‘Jij hebt het mes vast.’ Vervolgde hij en stopte ook met de beweging van haar hand. Diep bleef ze hem in de ogen aanstaren. ”Wie zegt dat ik daar iets van plan mee ben?” Vroeg ze hem. Ze was tenslotte enkel met het mes aan het spelen tussen haar vingers, het was nu niet meteen zo dat ze een heel plan had iemand te vermoorden. Het was wel waar dat ze liever met een mes - ook al was die bot - rond liep voor verdediging, omdat ze niemand hier volledig vertrouwde. Het was ook een feit dat ze niet bang was iemands leven te nemen, maar dat zou ze dan alsnog niet doen. Verdedigen aan de andere kant altijd. Toch, de jongen was niet dom, het zag er nu wel na uit dat hij zou kunnen overleven.

Haar mes was inmiddels gestopt met bewegen en hij had deze rustig aan de kant geduwd, van zijn buik af. ‘Achzo.’ Begon hij met een kalme berekende blik. Zijn ogen gleden even naar het mes dat ze zachtjes aaide met haar andere kant. ‘Goede opvoeding is een ruim begrip, andere tijd ook.’ Legde hij uit waarna hij even zijn schouders optrok. Koppig als ze was bleef ze hem koel aankijken, hem geen gelijk gevend. Dat hij niet meteen wist wat ze ermee bedoelde was ook niet de bedoeling, het gaf hem enkel een kleine hint in de goede richting, meer hoefde het niet te doen. Hij hoefde niet alles te weten. ‘Dan heb ik ook geen goede opvoeding gehad.’ Zei hij waarop ze even knikte. Wie had nu wel een goede opvoeding gehad? Het lag er tenslotte ook aan wat je een goede opvoeding vond, want in dat geval vond ze dan wel dat ze een goede opvoeding had gehad. Alleen vroeg ze zich af om andere mensen dat ook zouden vinden, zeker in deze tijd. Val was opgevoed om mee te vechten en te plunderen in andere landen als een Shieldmaiden. Ze had veel bloed en dood gezien zelfs in haar jonge jaren tijdens de offers aan Odin, Thor of Freya, waarbij niet alleen dieren geofferd werden maar ook mensen werden vrijwillig geslacht.Toch had ze er zelf geen problemen mee gehad en hield ze van haar ouders, tot haar moeder besloot haar vader te verlaten voor een andere en haar jongere zusje meenam. ”Wat jammer voor je.” Zei ze zachtjes om hem even wat te pesten. ‘Laat me raden, je bent onsterfelijk?’ Vroeg hij waarbij hij zijn vinger tegen het punt van haar mes aan legde, maar niet hard genoeg om zichzelf eraan te snijden. Val keek even naar zijn vinger en terug. ”Misschien..” Zei ze mysterieus terug, ze wilde niet meteen al allemaal dingen over zichzelf verklappen. Dat had ze bij Lawrence wel gedaan en dat was ook niet geweldig denkwerk geweest, maar aan de andere kant was het ook niet slecht geweest, zelfs een beetje opluchtend omdat ze wel redelijk hetzelfde waren. ‘Een bot mes is beter dan geen mes.’ Zei hij waarbij zijn blik terug ging naar haar en er een kleine grijns op zijn gezicht kwam. Ze liet nu zelf ook een klein grijnsje zien en drukte het mes steviger tegen zijn vinger waarbij ze deze ook even langzaam langs zijn huid liet snijden. Hierbij ontstond er een kleine snee in zijn vingertop waaruit een klein beetje bloed kon stromen. Het was duidelijk dat Val hier geen afkeur voor had, deze druppel was niets vergeleken met wat ze al had gezien en aangericht. ”Beter dan geen wapen inderdaad, tenzij je ook goed bent zonder wapens.’ Zei ze met die altijd mysterieuze doordringende blik. ”En toch heb ik liever een bijl.” Verder ze verder waarbij ze zag dat sommige mensen om haar heen dit ook hadden gehoord, die keken haar nu aan met schrik en liepen snel verder.

‘Het gaat daar niet om.’ Zei hij kalm terug waarna hij even naar het mes keek dat ze nog altijd vast had. Zachtjes trok ze een klein beetje haar mondhoek op. Natuurlijk wist ze wel dat hij anders bedoelde, het was meer bedoeld om hem even lichtjes te plagen. Want ze kon nu wel een mes bij haar hebben, dat zou nog niets zeggen over dat ze er ook iets mee zou doen. Daar zat wel waarheid in maar hij was blijkbaar wel slimmer dan dat, iets wat ze ergens ook wel verwacht had gezien zijn houding daarover al wel genoeg zei. Het bleef namelijk nog altijd een wapen, en dat zou een bedreiging kunnen vormen. Val zou ook altijd alerter zijn wanneer iemand een wapen had, probeerde dat zelfs bij iedereen te zijn want ook vuisten konden hard aankomen. Mutaties daarbij konden hier ook nog een probleem vormen. ‘Je draagt het bij je, daar schuilt ofwel een lang verhaal over overleven achter of een heel onzeker persoon.’ Sprak hij en hield zijn hoofd een kleine beetje schuin met een glimlachje. Ze gaf zelf nog heel weinig informatie weg in haar gezicht maar oké, het was misschien wel duidelijk dat het niet ging om onzekerheid. ‘En ik denk niet dat het tweede van toepassing is.’ Besloot hij dan ook maar te zeggen. Ze bleef even zwijgen en keek hem lang aan met een diepe blik. ”Een lang verhaal zeker.” Zei ze wat droogjes terug, meer hoefde hij ook niet te weten. Hij wist eigenlijk al genoeg.

Hij gleed af en toe met zijn blik weg over de omgeving maar in plaats van zijn voorbeeld te volgen hield ze haar ogen strak op hem gericht. Het was ook een soort intimidatie, en hoewel ze niet geloofde dat hij zich daar veel van aan zou trekken, wilde ze hem wel duidelijk laten weten dat hij beter geen spelletjes met haar zou spelen. Hij had geen idee hoe sterk ze eigenlijk was, zij kon ook zo met een kleine verandering in de atomaire deeltjes een explosie veroorzaken elektrocuteren of het wegbranden van huid en vlees. Eigenlijk had hij dus niets te vrezen voor het mes, ze was zelf veel gevaarlijker.

‘Ik denk niet dat je beter kunt zijn zonder wapen,’ Merkte hij op waarop ze hem toch even bedenkelijk aankeek en trok hierbij een mondhoek een beetje op. ‘Mutaties niet meegerekend.’ Vertelde hij vervolgens nog, maar nog steeds was ze er niet van overtuigd. ‘Persoonlijk mening.’ Zei hij er nog bij. Het kon wel, maar dat lag er gewoon een beetje aan. ”Licht eraan welk wapen en hoe goed diegene daarmee is.” Zei ze vervolgens. Ze kon zelf prima iemand met een mes die een beetje sloom was neerhalen, dat was geen probleem voor haar. Het was dan ook wel zo dat ze zeer goede vechtskills had en ze was ook zeer goed improviseren in elke omgeving, dus zo heel moeilijk was het voor haar niet. Daarbij hadden ze in haar tijd nog niet zoveel van die wapens die ze nu hadden. Wanneer ze het ook over wapens hadden vertelde ze dat ze het liefst met een bijl vocht, wat misschien een beetje gruwelijk was voor sommige voorbijgangers maar dat was wel een beetje het favoriete wapen van iedere Viking. Hij knikte even goedkeurend, vond het blijkbaar niet zo angstaanjagend zoals wat andere, wat natuurlijk ook wel wat zei. ‘Ik vind ze persoonlijk te zwaar, minder snel. Maar het is zeker doeltreffend.’ Vertelde hij waarop ze even kort knikte, hoewel het voor haar toch het perfecte wapen was. Nu was haar bijl ook nooit heel groot een zwaar geweest, het was een klein en soepel dingetje zonder al te veel gewicht. Scherp met ook nog een gevaarlijke punt aan de achterkant. ‘Maar weer persoonlijke mening. Is een beetje afhankelijk van hoe je al leef.’ Zei hij als laatste nog met wat nadruk, waarschijnlijk om haar te laten weten dat hij doorhad dat ze misschien al langer op deze wereld rondliep. ”Ik had een kleine en lichte bijl, totaal niet zwaar.” Zei ze nog even schouderophalend. ”Maar dat was toen best normaal.” Zei ze vervolgens ook, om zijn vermoeden dan toch een beetje te bevestigen. ”En wat is jou wapen naar keus?” Vroeg ze vervolgens een tikje nieuwsgierig.

Overleven was iets wat ze zeker vroeger veel had moeten doen, en dat niet alleen, ze moest anderen ook helpen te overleven want dat was wat het inhield om een leider te zijn. Je mocht niet alleen aan jezelf denken, maar ook je volk en de mensen die met jou meegingen. Hoewel ze natuurlijk ook wel wist dat niet iedereen het kon overleven, maar ze kon in ieder geval haar best doen ze in leven te houden. Iets wat ze door de jaren steeds beter had moeten leren, zeker omdat ze in het begin nogal wat fouten had gemaakt die ze niet opnieuw mocht maken. Haar dierbaren hadden onder deze fouten moeten lijden, en dus had ze hiervan moeten leren. Nog altijd voelde ze zich schuldig in de donkerste hoekjes van haar hart en probeerde ze deze schuld te negeren, iets wat haar nooit heel goed gelukt was. Ze kon het niet vergeten en dus liep ze altijd rond met een gebroken hart vol schuld, maar niet dat anderen daar iets van merkte.

Lichtjes intimideren bleef ze hem aankijken, niet omdat ze dacht dat het nu had of enig effect, maar omdat ze dit standaard deed. Ze probeerde altijd mensen een beetje te waarschuwen voor dat gevaarlijke, voor het monster dat in haar huis hield. Dat ze misschien een beetje mochten uitkijken met wat ze deden omdat Valkyrie niet de meest aardige was, misschien zelfs wel compleet psycho kon gaan als het echt mis ging. Ze was onstabiel en er hoefde nog maar een paar blokken om te vallen of het zou allemaal instorten. Hij zelf zag er niet al te vijandig uit en keek af en toe zelfs door de omgeving heen, terwijl Valkyrie nog altijd met een mes voor hem stond. Toch had ze het idee dat ze hem ook niet moest onderschatten, want het was duidelijk dat hij ook iets van overlevings skills had, en toch wilde ze dat nu niet uittesten. Haar kleine hints leek hij goed op te pakken, dus hij trok zijn mondhoeken iets omhoog, waarschijnlijk omdat hij het snapte. Val kwam niet uit deze tijd, zij vocht nog met bijl en al die oude wapens. Ze zou niet eens weten wat een geweer was eigenlijk. ‘Je hebt een lange tijd weten overleven en dat enkel met een bijl en,’ Zei hij en zweeg kort waarna hij haar aanwees. Wat wantrouwend keek ze naar de vinger die hij naar haar uitstak om hem vervolgens even waarschuwend aan te kijken, als teken dat ze het niet helemaal fijn vond als hij naar haar wees. Sowieso, bewegingen die voor haar onverwachts kwamen. ‘Mutaties.’ Vervolgde hij waarop ze kort knikte, hem verder geen bevestiging gaf omdat dit al goed genoeg zou moeten zijn. Daarbij wilde ze ook niet al te veel van haarzelf prijs geven, dat was misschien niet handig.

‘Ik probeer me aan te passen aan de omgeving. Ik ben gewoon om met messen te werken, wegens gebrek aan middelen.’ Zei vervolgens wanneer ze vroeg naar zijn wapen van voorkeur, waarbij de jongen even omlaag naar haar mes keek. ‘Geen echte voorkeur, ik doe het met wat ik vind of kan maken.’ Zei hij waarop ze hem ook even bedenkelijk aankeek. Want zelf deed ze dat ook, en dat was misschien ook het beste. Hiermee liet hij trouwens ook weten dat hij wel goed was met wapens maken, net zoals Valkyrie, al gebruikte ze dan liever wel haar mutatie als ze geen wapens had. Wat niet zo gunstig was voor haar tegenstanders, want hier kon Valkyrie blijvende schade mee aanrichten. Ze kon mensen enorm verzwakken en zelfs ernstig ziek maken, naast de nog vervelendere gevolgen die gewoon meteen tot de dood konden lijden. ‘Messen. Als ik dan toch zou moeten kiezen.’ Zei hij waarop ze even knikte, en toch even een uitdagende blik op het wierp. ”Messen?” Vroeg ze nog een keer waarop ze nog een keer het mes in haar hand liet draaien en deze opnieuw naar hem toe liet wijzen. Zachtjes begon ze om hem heen te lopen terwijl ze het op hem gericht liet houden. ”En mutaties dan?” Vroeg ze nog nieuwsgierig..