It's a revolution I suppose

Haar slanke vingers liet ze kort over de zijkant van haar lichaam glijden, als poging om het stofje dat nauwsluitend tegen haar huid hing, nog wat te verstrakken. De juwelen in haar oren, rond haar hals en polsen maakte een duur klingelend geluid bij elke pas die ze zette. ’Om 16u begint uw collega met een korte introductie en tien minuten later bent u aan de beurt voor de toespraak. Bent u er klaar voor mevrouw Jones?’ De jonge gast keek Harriet met een zweem van ontzag aan in zijn ogen en wachtte met ingehouden adem op het antwoord dat hij zou krijgen. ’Zie ik eruit alsof ik er niet klaar voor ben dan?’ Een sarcastische maar zweemzoete lach galmde door de enorme gang die tot in de puntjes versierd was voor de gasten die langzaam maar zeker binnenstroomden. ’Kom kom, ga nu maar terug naar eender waar je werkt vanavond.’ ze maakte een afkeurend gebaar met haar handen en zette een stevige tred in de richting van de grote hal waar de gasten ontvangen werden.

Langs alle kanten werd ze begroet, kreeg ze complimentjes om haar uiterlijk en om de schitterende avond die ze georganiseerd had. De drukte was haast verstikkend, maar toch was de enorme zelfingenomen glimlach niet van haar gezicht te slaan. Op een gegeven moment werd haar aandacht getrokken door een enorm afro kapsel dat boven de massa uittorende. Meteen schoot er afkeurend een wenkbrauw in de lucht en James -voor een keer ook in een tuxedo- die zich bij haar had gevoegd deelde dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. ’Eventjes polsen of hij hier vanavond thuishoort.’ sprak ze de brede man toe en liet hem even achter terwijl ze richting de man met het afro kapsel liep. ’Goeienavond, meneer..?’ sprak ze hem toe, duidelijk in vraagvorm. ”Doctor Howard Simpson.” vulde de man haar meteen aan en de verbazing stond toch wel op haar gezicht te lezen. Hoe kon iemand met zo een uiterlijk de titel ‘doctor’ verwerven? Een tikkeltje afstandig schudde ze hem de hand, maar kreeg het toch net zo ver om een mondhoek omhoog te trekken. ”Bedankt voor de uitnodiging, ik kijk al uit naar uw toespraak.” Harriet knikte kort. ’We zullen u niet teleurstellen, meneer Simpson.’ Voor een moment tuitte ze bedenkelijk haar lippen en liet haar blauwe kraaloogjes over de jongen gaan die hem vergezelde. Een afrokapsel, tattoeages op het gezicht, waar ging de wereld toch naar toe. Dat waren dingen die ze Topaz nooit zou toelaten. Niet dat iemand van de buitenwereld hem ooit te zien zou krijgen, want wettelijk woonde ze alleen in haar penthouse. Met een laatste geforceerde glimlach nam ze afscheid van het duo en begaf zich weer naar James.

’Ik ben benieuwd wat deze avond gaat brengen.’ zei ze tegen James toen ze zich weer bij hem voegde en liet haar blik afkeurend over de gasten gaan. ’Van wat ik tot nu toe heb gezien is het niet veel goeds.’ ze had het dan uitdrukkelijk over de mensen die ze gezien had, haar toespraak, daar zou niets mis mee zijn. Maar de mensen die ernaar kwamen luisteren daarintegen... ’Niet iedereen kan zoals jou zijn Harriet.’ fluisterde de man haar toe terwijl hij wat in haar richting leunde. ’Charmeur.’ fluisterde ze terug en griste een glas champagne van een plateau die net voorbij kwam. ’Dit kan ik wel gebruiken.’ Ze zette het glas kort aan haar lippen en trok subtiel aan het kostuumjasje dat James droeg alvorens ze hem met een uitdagende blik in haar ogen aankeek en richting de ruimte liep waar haar toespraak in een halfuurtje plaats zou vinden.

Mensen weken aan de kant als ze voorbij kwam. Ze kreeg blikken toegeworpen vol bewondering, admiratie, ontzag, maar het meeste van de blikken waren vol jaloezie en haat. Niet dat Harriet zich daar iets van aantrok, integendeel, het maakte haar sterker, gaf haar de kracht om door te doen met wat ze bezig was, en nog veel meer dan dat. Tegen de tijd dat ze in de zaal was aangekomen waar de conferentie zou doorgaan, was haar glas cava leeg en zette ze het soepel op de plateau van een bediende die voorbij kwam. Haar ijskoude ogen richtte ze op de enorme klok aan de muur en zag dat het ondertussen nog maar slechte vijf minuten was tot het moment dat Joseph de conferentie zou inleiden met zijn toespraak alvorens Harriet het zou overnemen van hem voor het echte werk. Maar de ouder man was in de verste verte niet te bespeuren. Vol elegantie baande ze zich een weg tussen de ronde tafels die allemaal al bezet waren met belangrijke mensen door en liep de enkele trappen op naar het podium, waar ze later het volk zou toespreken. ’Waar is Joseph?’ sprak ze een van de verantwoordelijke technici toe in -duidelijk geïrriteerde- fluistertoon en draaide zich met haar rug richting het publiek. ’Geen idee, hij zou hier elk moment moeten aankomen.’ Harriet rolde denigrerend met haar blauwe ogen die ondertussen ijsvuur leken te spuwen. ’Alsof ik dat niet weet. Kom, ga James zoeken en zeg hem dat Joseph laat is, hij weet wel wat te doen.’ ’Maar mevrouw Jones, ik..’ sprak het meisje en drukte haar oortje wat beter in haar oor en zette haar pet rechter. ’Maak dat je onder m’n ogen uit bent, ik regel het hier wel.’ Het meisje liet de kabels waar ze mee bezig was vallen en verdween in de coulissen, op zoek naar James.

Harriet had zich omgedraaid, nam plaats achter de rostrum in het midden van het podium en liet haar blik in het rondgaan. Alle ogen stonden op haar gericht, en een kleine, zelfingenomen glimlach verscheen op haar lippen, verdoezelde in een oogopslag haar onzekerheid omtrent de afwezigheid  van Joseph. Aan de blik van de luisteraars was te zien dat ze verward waren om Harriet te zien in de plaats van Joseph, omdat het een gekend iets was dat hij de conferenties altijd inleidde op die typische manier van hem. ’Beste collega’s van de wetenschap.’ begon ze met een kleine grijns op haar lippen en keek doordringend in het rond, liet haar blik even hangen op de man die zich eerder had voorgesteld als Doctor Howard Simpson. ’In eerste instantie wil ik jullie allen van hartelijk welkom heten vandaag, op de eerste conferentie omtrent radioactiviteit van Jones Industries. Laat voor even jullie gemoederen tot rust komen en genieten van de dingen die ik hier vandaag voor jullie in petto heb.’ Met haar slanke vingers reek ze naar de microfoon en richtte die een beetje meer haar kant op. ’Daarnaast kunnen jullie ook duidelijk zien dat ik niet Joseph Rutherford ben.’ Enkele mensen in de zaal gniffelden en Harriet rolde geamuseerd met haar ogen. ’Professor Rutherford moest zich op het allerlaatste moment excuseren om iets wat in mijn ogen een geldige reden was om mij wat extra tijd hier achter de microfoon te gunnen.’ Ze mocht het verbaal dan wel opnemen voor Joseph, maar in haar gedachten had ze hem al lang vermoord. Waarom kwam die oude man nu net vandaag te laat? Harriet klikte op een knopje aan de rostrum en de eerste dia van de voorstelling werd op het doek achter haar geprojecteerd, het gevarenteken van radioactiviteit. ’Ik heb vandaag menig bekende gezichten gezien, wat niet gek is aangezien grotendeel van jullie niet voor de eerste keer hier in mijn paleis aanwezig zijn. Maar ook heb ik vandaag vele nieuwe gezichten gezien. En dat is niet voor niets. Voor het eerst sinds jaren hebben we een grote stap in de richting van innovatie gezet, we hebben namelijk ons interesseveld uitgebreid. Jones Industries heeft sinds kort niet enkel genetische manipulatie, maar ook radioactiviteit op het menu staan.’ Op een volgende dia verscheen een schema over het verval van radioactief afval. ’Ingewikkelde formules over het uiteenvallen van radio-isotopen, halfwaardetijden, elektronenvangsten..’ begon ze op te noemen met een diepe frons op haar voorhoofd en maakte met haar hand een wapperend gebaar. ’En dat allemaal ten koste van de natuur, die mooie natuur die ons zo veel te bieden heeft en wij niets anders doen dan het te vernietigen. Nee, zo kan dat niet verder. Zo zal het niet verder!’ Nog een klik, en een dik, rood kruis verscheen doorheen de afbeelding op de diavoorstelling. ’Wat als..’ begon ze, en plaatste haar handen aan weerszijde van de microfoon, boog wat voorover. ’..we radioactieve materie konen filteren? Wat als we van radioactief afval enkel afval konden maken? Wat als we het radioactieve eruit konden halen en het konden gebruiken voor een groter, beter geheel? Wat als we de wetten van de natuur konden keren en van iets slechts iets goeds konden maken?’ Ze zag de gefronste voorhoofden van de mensen die naar haar luisterden en haar ogen werden groot door het gevoel van mensen in haar macht te hebben. Ze opende haar mond om verder te gaan, totdat de bieper die verscholen zat achter het bandje van haar jurk, begon te zoemen. Onmiddellijk verdween die ingenomen grijns op haar gezicht, en trok ze bleek weg, werd nog witter dan ze eerst was. De bieper stond aangesloten op één persoon, op James. En hun afspraak was om die enkel te gebruiken in tijden van échte nood. Topaz. Harriet haar ogen werden groot, en ze rechtte gespannen haar schouders. ’Excuseer..’ zei ze met een beving in haar stem, draaide zich met een ruk om en rende als het ware het podium af, verdween door een enorme deur naar een gang die enkel toegestaan was voor bevoegd personeel.

De deur van de controlekamer vloog open en Harriet bleef voor een moment met een verzwaarde ademhaling in de deuropening staan. ’Mevrouw Jones, wat is er aan de hand?’ sprak een van de mannen in de kamer haar toe en zette zijn koptelefoon af. ’De beelden van de penthouse!’ riep ze als het ware uit en gebaarde streng naar een van de mannen om op te staan uit zijn stoel achter de monitoren. Een plaats die zij onmiddellijk innam en met haar ellebogen op het blad van de tafel leunde terwijl de andere man naast haar ijverig op zoek ging naar de beelden van de bovenste etage. Achter haar werden blikken uitgewisseld, iets dat Harriet haast leek te voelen en hen beval om de ruimte te verlaten. Met een klap viel de zware deur van de controlekamer dicht en bleven enkel zij en een van de werknemers achter. ’Kan dat een beetje vlotter, ja? Je doet er bijna een decennia over.’ de man zijn vingers schoten over het klavier terwijl hij op zoek ging naar de beelden die de camera’s op de bovenste etage van de wolkenkrabber registreerde. Beelden die normaal niet door hen gecontroleerd werden aangezien het de woning van Harriet zelf was. ’Uw vingerafdruk, mevrouw..’ vroeg de man haar voorzichtig en gebaarde naar het schermpje waar Harriet prompt haar wijsvinger op liet neerkomen en daarbij ook de beelden beschikbaar maakte. Ze snakte naar adem en sloeg een hand voor haar mond toen ze de jongen met de tattoeages voor de glazen deur zag staan die naar haar persoonlijke living leidde. Aan de andere kant van de deur zag ze Topaz zitten, in zijn robotvorm, verscholen achter een tafel. ’Lockdown..’ fluisterde ze en nam haar handen in elkaar om het beven tegen te gaan. ’Excuseer? Wat bedoelt u mevr..’ ’Lockdown!’ krijste ze op het moment dat ook Chris in beeld kwam doordat hij uit de lift stapte. Wat was er gebeurd? Waar was James? Waar was Joseph? Wat deed de jongen die ze eerder gezien had aan de deur die naar haar living leidde? Haar gedachten sloegen op hol, maar éen naam bleef alsmaar terugkeren: Topaz. Ze klepte een plastieken huls omhoog die op zijn beurt een rode knop deed ontluiken. Een knop die vervolgens met brute kracht door Harriet haar vuist ingedrukt werd, en op zijn beurt een loeiende sirene liet afgaan over heel het gebouw. Alle ramen werden gesloten, uitgangen werden geblokkeerd. Niets of niemand zou binnen of buiten gaan bij Jones Industries. Niet zolang de controlekamer onder haar toezicht bleef. Ze nam de hoorn van de telefoon in de controlekamer in haar handen en toetste het nummer van James, totdat de deur van de controlekamer weer geopend werd en ze een tweede bekend gezicht zag. Howard Simpson.