Het vroor dat het kraakte. Sneeuw dwarrelde aan een langzaam tempo naar beneden en maakte de laag wit die de grond bedekte nog dikker dan hij al reeds was. Maar niet in de winkelstraat, die was netjes ontruimd en bedekt met een laagje strooizout waardoor er een dunne, grijzige pap ontstaan was. Maar het leek niemand iets te deren. De winkels bruisten van leven, mensen die haastig op zoek waren naar de laatste paar kerstcadeautjes. Buiten weerklonken verschillende kerstliedjes door elkaar, net zoals de geuren van versgebakken wafels en glühwein samen voor een vreemde geur zorgden. Samen met de feestelijke lampjes die tussen de gebouwen gespannen hing, zorgde het voor een geweldige kerstsfeer. Op het einde van de winkelstraat, als je het zebrapad van de hoofdstraat overstak en enkele honderden meters volgden, kon je zien hoe er aan de rechterkant een bospad lag. Iemand die niet van de buurt van Chicago was zou het snel over het hoofd zien, zeker omdat de gevallen sneeuw alle voetstappen op het bospad had weggeveegd. Maar de meeste inwoners kenden het op hun duimpje. Het was traditie, dat op 15 december alle gezinnen van in de buurt verzamelden in het bos. Er werden gezamenlijk honderden kerstbomen uit de grond gehaald, die vervolgens rijkelijk versierd in de woonkamers van menig gezinnen terechtkwam, wachtende totdat ze na de kerstperiode weer terug naar hun bos gebracht werden en er verder konden groeien tot het jaar erna. Het bos stond er stukken kaler bij dan normaal, maar toch had het nog steeds die spookachtige sfeer over zich.
Het was 16 december en Rosalie liep gehuld in verschillende lagen dikke kledij doorheen het bos. De sneeuw kraakte onder haar ruime sneeuwlaarzen en elke keer ze uitademde verschenen er in de lucht van die kleine, typische wolkjes. Haar zaklamp liet een grote kring van licht schijnen op het besneeuwde pad waar ze overliep. De maan verlichtte de hemel, maar was lang niet voldoende voor haar om te vinden waar ze naar op zoek was. Rosalie speurde met haar ijsblauwe ogen de omgeving af, van links naar rechts en omklemde de schop die ze in haar hand droeg nog wat steviger. Aan weerszijden van het brede bospad waren enorme gaten in de grond te zien, de plaats waar gisteren nog dennenbomen hadden gezeten, die waarschijnlijk vandaag al warm binnen stonden bij een of ander gezin. Ze baalde wel, dat ze had moeten werken en de hele festiviteit gemist had. Maar het had ook wel iets, in je eentje genietend van de stilte rondom, op zoek gaan naar een gepaste kerstboom. Een diepe blaf weerklonk in de verte, Rosalie fronste haar donkere wenkbrauwen en keek opzij. De dikke pelse kraag aan haar jas kietelde haar hals toen ze haar hoofd draaide in de richting van het geluid. Ze perste haar lippen op elkaar en bracht een schel, fluitend geluid voort, wat kil tussen de bomen door echode. Terwijl ze verder wandelde over het pad, hoorde ze hoe de sneeuw in de verte ruiste en enkele seconden later dook er een husky op tussen de bomen. De hond sprong onmiddellijk op tegen Rosalie waardoor de schop uit haar hand gleed en ze kort haar evenwicht verloor, maar gelukkig zelf niet viel.
”Wat moet dat Dodge?” sprak ze de hond geïrriteerd aan met zijn bijnaam en scheen met de zaklamp zijn richting uit. Dit was niet het gedrag dat ze hem had aangeleerd. Ze boog voorover om de schop uit de sneeuw op te rapen en wandelde daarna onmiddellijk verder, naar de dennenboom die ze ondertussen in het oog had gekregen. In gedachten zag ze hem al in de hoek van hun woonkamer staan, maar veel tijd om erover na te denken kreeg ze niet. De reu liet weer een harde blaf weerklinken waardoor de sneeuw die op de dennenboom hing er deels afschoof door de trilling.
”Er is niemand hier, hou je rustig.” Nerveus draafde de reu heen en weer door de diepe sneeuw en jammerde klagend waardoor Rosalie hard zuchtte. Nadat ze de zaklamp weggestoken had stak ze de schop in de bevroren grond, maar geraakte niet dieper dan de bevroren, bovenste grondlaag. Opnieuw een luidere jank, die verder ging in een soort gehuil.
”Het is goéd geweest. Ga je nu tegen de maan beginnen zingen? Wat scheelt er met je?” Ze liet de schop die half in de grond stak los en draaide zich naar de husky, die zijn kop heen en weer schudde om vervolgens een rondje rond zijn as draaide, alsof hij haar wilde vragen om mee te komen. Rosalie fronste lichtelijk gefrustreerd haar wenkbrauwen en sloeg haar armen over elkaar. Dodger draaide zich om en staarde eerst enkele momenten zwijgzaam in de verte, totdat hij zijn bek weer opende en opnieuw begon te blaffen. Rosalie vernauwde haar ogen een beetje en staarde net zoals haar hond in de duisternis, die haar ergens wel bekroop. Maar bang was ze niet, ze wist van zichzelf dat ze zich kon beschermen tegen eender wat er in dit bos schuil ging. Voor een moment wilde ze naar de zaklamp in de zak van haar jas grijpen, maar net toen ze het ding omklemde zag ze een zwakke flikkering van licht in de verte. De reu begon zachtjes te grommen en Rosalie zonk op een knie langs hem neer, liet haar hand in zijn dikke vacht verdwijnen.
”Shhh.” fluisterde ze hem toe en nam langzaam adem. De zwakke flikkering werd alsmaar feller en feller, totdat er uiteindelijk een oranje-achtige gloed als een soort van koepel in de verte te zien was.
Muisstil wandelde ze over het landschap dat alsmaar ruiger werd. Het bospad had ze al ver achter zich gelaten en Dodger had ze ondertussen weer aan de riem langs haar lopen. Rosalie voelde hoe haar hele lichaam begon te tintelen. Ze was nerveus, maar lang niet zo erg als dat ze nieuwsgierig was. Er was namelijk niets waarvan ze bang moest hebben, ze kende haar eigen lichaam en krachten als geen ander.
What doesn’t kill you makes you stronger was op haar wel heel erg van toepassing. Het licht werd feller en bezorgde de omgeving een warme gloed. De hond piepte en Rosalie knoopte zijn riem vast aan een dun boompje, hij zou toch enkel maar in de weg lopen.
”Ik kom je zodadelijk halen.” fluisterde ze het beest toe en gaf hem nog een snelle aai alvorens ze op haar tenen verder liep. Nog een paar stappen en ze kon eindelijk zien wat de bron van het licht was. Het leek haast een hoopje dekens, wat in het midden van de lichtgevende koepel lag en Rosalie moest haar ogen lichtjes samenknijpen om niet verblind te worden door de oranje gloed. Haar hand stak ze bevend uit, alsof ze het licht wilde aanraken. Het was iets wat ze nog nooit gezien had, iets wat ze nog nooit
gevoeld had. Haar hand tintelde, net zoals haar hele lichaam dat deed, maar dan tien keer zo fel. Het triggerde haar mutatie, ze voelde hoe haar hand de warmte haast leek te absorberen en niet begrijpend trok te hem terug. Een zacht gemurmel doorbrak de ijzige stilte en alert fronste ze haar wenkbrauwen. Het was afkomstig vanuit het midden van de koepel, vanuit het hoopje dekens. Ditkeer zonder aarzeling stapte ze de kring van licht binnen en voelde hoe haar hele lichaam warm werd. Behoedzaam hurkte ze neer en stak haar hand uit naar het stof, om het daarna onmiddellijk opzij te trekken. Rosalie sloeg haar hand geschrokken voor haar mond en hapte luid naar adem. En toen weerklonk een zacht gehuil.
Alert keek ze om zich heen en zette haar vingertoppen op de grond, alsof ze zich klaar maakte om een strijd aan te gaan. Ze verwachtte iemand, of op zijn minst iéts. Maar afgezien van het zachte gehuil, bleef het stil in de omgeving. Ze richtte haar ijzige blauwe ogen voor de tweede keer richting de bron van het licht en boog langzaam een beetje voorover om het van naderbij te bekijken. Het was een baby, gehuld in een hele resem van dekens. Zo diep in het bos, alsof iemand wilde dat het nooit gevonden werd. Het gezichtje van het kind had een vreemde, oranjeachtige kleur en leek haast te stralen. Naast licht, straalde het ook warmte uit, waardoor de sneeuw rondom het kind was verdwenen. Koud had het in ieder geval niet. Voorzichtig stak Rosalie haar handen uit naar het in dekens gehulde kindje en nam het in haar armen.
”Hee jij. Wat doe je hier zo alleen?” fluisterde ze het kindje toe en probeerde het te troosten. De oogjes van het kind waren betraand en de blik die op het gezichtje stond straalde puur verdriet en pijn uit. Rosalie maakte een sussend geluid en keek gefascineerd naar het kleine wonder dat ze in haar armen droeg.
”Normaal zijn is niets voor jou hè.” Ze nam het kind over op een arm en bracht haar andere hand naar het gezichtje toe, waarbij ze met een vinger over de zachte wang streelde. Meteen sloot ze krampachtig haar ogen en zag vlammen aan de binnenkant van haar oogleden verschijnen. De hoeveelheid energie die in haar lichaam overging bij de aanraking was onbeschrijfelijk. Ze hapte luidkeels naar adem en trok haar vinger terug. Heel haar lichaam leek te gloeien en ze voelde zich…
onoverwinnelijk. Een ongekende stroom aan energie raasde door haar lichaam en langzaam opende ze haar ogen weer.
”Wel heb je ooit..” mompelde ze ongeloofwaardig. Het kind had weer een normale huidskleur gekregen en de bedrukte gezichtsuitdrukking was verdwenen. In de plaats daarvan zag ze twee diepblauwe ogen die haar vredig aanstaarden en een zacht, kirrend geluid weerklonk. Peinzend keek ze om zich heen en liep voor enkele minuten heen en weer te ijsberen, voor ze haar uiteindelijke beslissing maakte. Een keuze die haar leven op zoveel manieren zou bemoeilijken, maar ook verschrikkelijk in haar voordeel zou kunnen spelen.
