Serving the young master of the Corsica family [AC]

Zijn vader had hem meegenomen naar een nieuwe plaats. Ze hadden hun huis in Dublin verlaten en ingeruild voor een villa ergens op de buiten, op zo’n tien kilometer van de hoofdstad. Damian had zijn ogen uitgekeken toen hij het immense gebouw had gezien, zijn vader had hem daarvoor gestraft.
“Je kijkt niemand aan, hoor je me?” Nog een slag volgde omdat Damian het niet hoorde. “Hun voeten is al wat je te zien krijgt.”
Als hun voeten alles was dan was het maar normaal dat hij hun huis niet bekeek. Hun volledige compagnie arriveerde op het land waar de villa opgebouwd was. De tuin was immens groot, stond vol prachtige struikgewassen gesneden in allerlei vormen. In het midden van de oprit stond er een fontein met een leeuw die zich op zijn achterste poten had gericht. Een tik op de jongen zijn hoofd deed hem eraan herinneren dat hij naar de grond moest kijken. Damian gehoorzaamde zoals het hoorde. Voordat ze de poorten waren binnengereden had hij gezien hoe het volledige landgoed omringd werd door een stalen hek. Maar een hek was blijkbaar niet genoeg om de familie te beschermen, anders hadden ze vader niet ingehuurd.

Het was een heuse promotie. Vader en de mannen hadden er geen seconde over gezwegen en geen druppel alcohol bleef die avond gespaard. Ook in het geven van trappen en slagen waren ze niet zuinig geweest. Damian had zich dan maar uitgezonderd en zijn katana opgepoetst. Zijn lip zat voor de verandering dik en rood. Hoe zijn neus nog telkens recht kwam te staan was hem een vraag.

Maar goed, ze waren bij de familie aangekomen. Drie paar voeten verschenen in de jongen zijn zichtveld. Dat van een man, een kind en een ober. De mannen spraken met elkaar, dat leidde hij af van de schaduwenen van de twee. Damian werd algauw afgeleid door een spin die over de grond liep en richtte zijn aandacht op het beestje tot hij een klap op zijn achterhoofd kreeg en opkeek naar zijn vader. “Stel je voor, stuk onbenul!” Damian keek even naar wie voor hem stond. De linker man was groot en knap, hij had halflang blond haar die strak naar achteren was gekamd en met gel op zijn plaats werd gehouden. Zijn ogen waren felblauw. De jongen die naast hem stond had de gelaatstrekken van zijn vader en diens blauwe ogen. De jongen keek niet zo arrogant als zijn vader, eerder triest. Het was een blik dat Damian vaak in de spiegel zat. Hij boog voor zijn twee nieuwe bazen en zei verder niets.

Fanart van de manga:

Een week was gepasseerd sinds hij en zijn vader waren overgeplaatst naar de Corsica familie. Damian was aangesteld door de persoonlijke bodyguard van het jongste lid van de familie, Michelangelo Corsica. Damian had die taak op zich genomen zonder tegen sputteren. Misschien was hij zelfs blij om de bewaker en slaafje te spelen van deze jongen. Het was beter dan bij zijn vader blijven en slagen krijgen. Zijn vader zat voornamelijk buiten te roken, god wist wat, en te drinken met de andere bewakers. Damian had een tag gekregen zoals men in het leger kreeg. Het was zogenaamd om hem te onderscheiden van de anderen, omdat hij speciaal was had zijn vader met een vreugdeloze grijns gezegd. Hij had ze maar aangenomen, zonder tegensputteren.

Het was een zonnige dag en Michelangelo had besloten buiten te lezen. Hij had een hoop boeken mee die hij aan het hek van hun domein las. De jongen moest ergens een natuur talent zijn of zoiets want hij las de boeken op een vreemde manier. Damian wist wel dat het hem verboden was om op te kijken naar de Corsica leden, hij moest naar hun schoenen kijken maar luisteren was niet bepaald zijn sterkste punt. Dus zo bestuurde hij de persoon die hij moest beschermen in dit verlaten gat van een villa. Michelangelo nam een boek en liet de pagina’s aan zijn ogen voorbij vliegen. In een minuut tijd kon hij een boek van over de 800 pagina’s “lezen”. Hoe hij het flikte was voor Damian een raadsel. Eerst dacht hij dat hij maar aan het spelen was, een soort arrogantie, dat hij niet wilde lezen of leren wat hij moest leren.

Maar niets was minder waar. Michelangelo kreeg in de villa les van één leerkracht. Ze was een professor en dokter. Damian had ook de opdracht om hem tijdens zijn lessen te bewaken, dan bleef hij aan de deur staan. De leerkracht van Michelangelo was vriendelijk, ze had hem gezegd dat hij de lessen mocht meevolgen. En aangezien zij geen lid was van de familie nam Damian aan dat naar haar kijken geen probleem was. Met gemak las hij haar lippen en kon er uit afleiden dat Michelangelo telkens de leerstof alreeds wist, van de eerste tot de laatste letter van het boek. De lessen duurden daarom nooit lang, spijtig genoeg.

Damian was het liefst buiten, daar kon hij zijn ogen ten koste laten aan al wat leefde behalve de familie die hij moest bewaken. Vogels die vredig overvlogen tot de wind die door de bladeren van de bomen speelde. Damian had altijd een fascinatie gevoeld voor levende wezens, buiten mensen, en om de één of andere reden werd hij erdoor aangetrokken. Alsof hij hen kon voelen, alsof hij hen begreep en zij hem. Zijn gedachten werden abrupt doorbroken toen hij een boek in het midden van zijn gezicht kreeg. Verbaasd keek hij op naar de woedende ogen van Michelangelo. Damian had uit reflex zijn katana vastgenomen. “Wat is er mis met jou?! Waarom verdedig je jezelf niet, hé? Dat verband om je bovenarm had je gisteren nog niet! En waarom negeer je me? Heeft mijn vader je daartoe gedwongen, dat is het hé? Ha wat een grap! Ik krijg jou ook wel weg, wees maar z-“ Damian had zijn hand op gestoken zodat Michelangelo middenin zijn redevoering zou ophouden. De jongen wees naar zijn oren en zei met heel veel moeite, “I-k an nit oren.” En wees nogmaals naar zijn oren waarna hij letterlijk het lichtje zag branden bij Michelangelo toen hij snapte dat Damian doof was.

Uit de manga: