Mornin' &&Katerzyna Kraków

Since Kat in de gaten werd gehouden op het stelen van eten moest ze weer nieuwe dingen bedenken, en ze had zojuist een nieuwe manier gevonden. Het was dan ook wel de beste manier want wie kon nu de ogen van een schattige kleine labrador pup weerstaan? Juist ja, niemand. Dus wanneer ze honger begon te krijgen en ze zelf haar eigen eten al op had veranderde ze in een kleine pup en begon ze bij andere mensen voor lekkere dingen smeken. Serieus, al haar mutaties waren zo handig en ze werkten bijna altijd in haar voordeel. Als een kleine labrador pup huppelde ze door de gangen heen, een plek waar jammer genoeg weinig mensen eten bezaten, maar de Caferaria binnen sluiten zou teveel risico’s meebrengen. Plus, daar mochten huisdieren vast ook niet toegelaten worden, net zoals in eigenlijk de rest van het gebouw. Maar goed, je kon een shapeshifter toch niet verbieden om in een huisdier te veranderen?

Onderweg naar de lounge kwam ze al een jongen tegen die met een boterham met ham in zijn handen aan kwam lopen. Iets wat Katerzyna snel genoeg had gezien en geroken, dus hij was al snel een slachtoffer geworden. Ze maakte nog wat vrolijke sprongetjes en wanneer ze bij hem in de buurt kwam stak ze haar neus te lucht in. Luid snuffelend keek ze omhoog en stopte ze wanneer de jongen dit ook deed. Haar bruine ogen waren smekend op het broodje gericht waarna de blonde labrador pup de jongen weer aankeek. Uh-op, ja die blik was niet te weerstaan en natuurlijk duurde het niet lang voordat de jongen zijn hand liet zakken en zijn broodje aan de kleine pup gaf, iets wat Kat vrolijk aannam met kwistpelende staart. Ja dat was wel de manier om vriendjes met haar te worden. Ze liep vervolgens wel gewoon weer door met kwispel staart, zonder om te kijken. Ze hoorde alleen de jongen nog wel lachen.

Niet lang daarna draaide ze zichzelf de lounge binnen en kwam ze tot de realisatie dat het heel rustig was, zo heel veel mensen waren er niet. Kat liep even vrolijk door de lounge heen tot haar ogen vielen op een jongen die een boek aan het lezen was in een donker hoekje, leek zichzelf te willen verstoppen. Nah, niet dat het Kat iets kon schelen. Ze vond het soms juist wel even leuk om bij die mysterieuze boekenwurmen te kijken, gewoon uit nieuwsgierigheid. Meteen veranderde ze terug van pup naar een mens en met een brede glimlach keek ze hem aan. Plofte bij hem neer en keek hem met een vrolijke lach aan. ”Hallo,” Zei ze even met haar altijd vrolijk gezicht. "Hè! Kijk eens uit!" Zei hij terug terwijl hij geërgerd op had gekeken. Oké niet zo aardig, niet dat het iets zou veranderen aan de houding van Kat, dan kon niemand echt doen. ”Ho rustig maar, ik kom gewoon alleen maar bij je zitten voor de gezelligheid.” Zei ze nog altijd vrolijk terug..

De jongen deed alles mogelijk om te laten weten dat hij Kat er niet bij wilde hebben, dat ze eigenlijk maar op moest flikkeren. Nu ging dat alleen niet zo makkelijk, ze was behoorlijk standvastig. Had niemand nodig om haar te vertellen wat ze wel of niet zou doen, ze deed alles gewoon zoals zij het wilde. Dus als ze al besloten had dat ze bij hem ging zitten en een gesprekje met hem aan zou gaan, dan deed ze dat. Ze kon hem misschien wel wat vrolijker maken, zoals Kat iedereen altijd vrolijker kon maken.
Hij mompelde wat geërgerd iets en stopte als het ware zijn hoofd weer in het boek, maar ze bleef zitten. Liet zichzelf niet wegjagen door iemand met een slecht humeur. Ze sloeg haar handen wachtend over haar heen en keek naar hoe hij probeerde verder te lezen, al gokte ze er wel op dat het niet helemaal geweldig zou gaan. Je kon tenslotte niet goed lezen als je aangestaard werd, dat kon Kat ook niet. ”Hallooo?” Vroeg ze wat overdreven om zijn aandacht weer te trekken.
“Ga je altijd voor je gezelligheid bij mensen zitten?” Vroeg hij weer geïrriteerd waarop Kat gewoon haar schouders optrok. ”Ja meestal wel, wat zou jij dan doen?” Vroeg ze terug, wel nieuwsgierig naar wat hij dan zou doen om gezellig te doen. “Want als je iemand een boek ziet lezen, heeft diegene meestal geen zin in ‘gezelligheid’.” Ging hij verder waardoor ze even haar mondhoeken optrok. ”Sorry dat wist ik niet.” Glimlachte ze waarna ze eventjes met haar ogen rolde. Tuurlijk wist ze dat wel maar het kon haar eigenlijk niet zoveel schelen, ze deed zelf waar ze zelf zin in had.

Beetje flut ;c