Clementine Federici

Naam: Clementine Federici
Bijnaam: Clem
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 18 jaar
Geboortedatum: 10-05-1995
Sterrenbeeld: Taurus
Geboorteplaats: Pescara

Familie:

• Moeder || Alice Federici
  
• Vader || Paolo Federici
  

Uiterlijk: Clementine heeft blond haar dat tot net onder haar schouders reikt en helderblauwe ogen. Dit is al erg opvallend op zich, maar wat de meeste aandacht trekt zijn de twee oren bovenop haar hoofd. Ze hebben dezelfde kleur vacht als haar haren en zijn redelijk klein in vergelijking met waar de oren het meeste op lijken. Meestal heeft Clementine een beanie of een andere muts op haar hoofd om die te verbergen. Buiten de hondachtige oren heeft ze ook een staart, maar die kan ze heel gemakkelijk verbergen. Dit doet ze bewust, omdat mensen niet bepaald de meest accepterende wezens van de planeet zijn.
Karakter: Net als een groot deel van de mutanten is Clementine erg introvert. Niet omdat ze de wereld haat – ook al zou ze sneller zeggen van wel dan niet – maar omdat ze mens en mutant niet vertrouwd. Ze zal dus vaak weinig of compleet niks tegen je zeggen en zal dan ook de moeite niet doen om een gesprek te starten. Clementine denkt dat ze niemand anders nodig heeft en brengt haar dag het liefst solitair door. ’s Nachts heeft ze echter nog wel eens de neiging om gezelschap op te zoeken, omdat ze gewend is de nacht samen met iemand door te brengen. Dit gebeurde vroeger eigenlijk met dieren, maar sinds ze op het eiland is, heeft ze geen andere keuze. Af en toe neemt dierlijk instinct het nog wel eens over, maar dit kan zo zijn handige punten hebben. Zo weet ze bijvoorbeeld makkelijk te achterhalen wie iets kwaads in de zin heeft en wie geen vlieg kwaad zou doen.
Likes:

• Dieren
  
• Zingen/muziek
  
• Hoofddeksels
  

Dislikes:

• Mensen
  
• Gym
  
• Regen
  

Themesong: Nothing Left To Hide – Hot Chelle Rae

Mutatie:
Clementine is, wat je kunt noemen, half dier half menselijk. Zo heeft ze het scherpe gehoor van een hond, versterkte reuk en smaakzintuigen en beter zicht in het donker. Ook is ze net zo lenig als een kat, hoewel ze niet bepaald op haar ‘pootjes’ terechtkomt als ze valt. De oren op haar hoofd en de staart zijn visuele toevoegingen van haar mutatie. Buiten de lichamelijke toevoegingen, heeft ze ook nog wel eens last van dierlijk instinct. Meestal zijn het maar kleine dingen, zoals afgeleid raken door een bal of laserlampje, maar soms wil ze ook nog wel eens achter een vogel aangaan om die proberen te vangen.

Geschiedenis:
Alice en Paolo ontmoetten elkaar per toeval. Het was een cliché ontmoeting waarbij de één de ander ondersteboven liep en toen aanbood om iets te gaan drinken; om het op die manier goed te maken. Alice was eigenlijk voor twee weken op vakantie in Italië, maar verliet het land niet meer. Althans niet meer voor goed. Een vakantie liefde bloeide uiteindelijk op tot een echte relatie en daar kwam natuurlijk een huwelijk en kind uit voort. De twee waren ontzettend blij met de komst van Clementine; denkend dat ze een doorsnee gezin zouden zijn met een doorsnee huis en doorsnee inkomst. Niemand minder dan hun bloedeigen dochter gooide roet in het eten, want ze was niet zomaar een kind. Ze was een mutant. Alice en Paolo moesten het feit maar accepteren – een normaal leven zouden ze vanaf dat punt niet meer leiden en hun dochter zou alles behalve normaal zijn. De schok was groot, maar beiden besloten verantwoordelijkheid te nemen en haar groot te brengen.

Clementine’s oren en staart vormden al een groot probleem vanaf dag één. Hoewel kleiner dan tegenwoordig, was het nog altijd moeilijk om te verbergen. Het meisje droeg buitenshuis een muts op haar hoofd en mocht nooit een rokje aan, want dan zou haar staart zichtbaar zijn. Haar ouders vonden het maar moeilijk om van alles aan haar te houden en dus groeide ze al snel op zonder een daadwerkelijke vorm van liefde van haar ouders. Ze hielden wel van haar, maar waren heel erg terughoudend hierin. Clementine dacht dat dit normaal was, totdat ze de eerste dag naar school ging. Ouders namen uitgebreid afscheid van hun kinderen, terwijl zij juist aan de poort werd gedropt en het verder zelf kon uitzoeken. Al op jonge leeftijd werd haar aangeleerd om voor zichzelf te zorgen, maar het was niet bepaald makkelijk voor haar.
Het duurde natuurlijk niet lang of Clementine’s ware aard werd onthuld aan de mensheid. De gebruikelijke pesterijen volgden al snel, wat ertoe leidde dat ze de pauzes grotendeels in haar eentje doorbracht, ver weg van die vreselijke wezens wat zichzelf de meest liefdevolle levensvormen op aarde noemde. De basisschool was een regelrechte hel voor de blondine, maar toen ze naar de middelbare overging, werd het alleen maar erger. Ze had besloten om met een schone lei te beginnen – en haar geheim dit keer wel te bewaren, maar het mocht niet baten. Tijdens de eerste gymles werd haar ware identiteit weer onthuld en begon het gewoon van voren af aan. Clementine kreeg meteen een hekel aan de les die haar leven ruïneerde en tevens ook een hekel aan de mensheid.

Hoe ouder ze werd, hoe meer ze in zichzelf terugtrok. Wanneer ze thuiskwam van school, sloot ze zichzelf op haar kamer op. Haar ouders interesseerden zich toch niet meer in haar, dus waarom zou ze in de woonkamer moeten zitten? Huisdieren hadden ze ook niet, want het huis stond vaker leeg dan dat er daadwerkelijk iemand aanwezig was. Dit omdat meneer en mevrouw Federici overdag werken waren en Clementine zelf over straat zwierf, op zoek naar speelkameraden. Geen menselijke, echter. Zwerfhonden en katten waren overal wel te vinden in haar stad en die bleken vaker wel dan niet prima gezelschap te zijn. Ze groeide op tussen de mensen, maar werd opgevoed door de dieren. Zelf vond ze het wel prima zo, want haar ouders zouden toch niks meer voor haar kunnen betekenen. Die hadden haar al jaren geleden in de steek gelaten.
Clementine verbitterde en kon de mensheid steeds minder verdragen. Ze had zelfs een hekel aan ze. Telkens als iemand eindelijk een vriendelijk gesprek met haar begon, kwam een ander het weer verpesten. Of ze gebruikten haar; deden vriendelijk voor een paar dagen en staken haar dan met een figuurlijk mes in de rug. Omdat ze ‘anders’ was. Dit leidde al snel tot de gedachte dat ze niemand nodig had en prima voor zichzelf kon zorgen. Dagenlang verdween ze, kwam enkel onder de mensen wanneer ze naar school moest, en kwam pas vroeg in de ochtend weer terug thuis omdat ze de nacht had doorgebracht met de lokale dieren.

Haar ouders besloten uiteindelijk dat het genoeg was en namen contact op met Jean Grey, één van de twee schoolhoofden van Genosha Island. Clementine zou meegaan naar het eiland, waar klaarblijkelijk meer mutanten aanwezig waren. In eerste instantie was ze fel tegen dit idee, maar na een gesprek met Jean en een avondje nadenken, besloot ze dat het toch maar voor het beste was. Als er meer mensen zoals haar waren, dan zou dat ook moeten betekenen dat ze zich net zo verraden voelden. Misschien waren de mutanten wel anders dan de mensen.

Trivia:

• Door haar mutatie en haar kijk op de wereld staat ze natuurlijk dichter bij haar dierlijke compagnon dan bij haar menselijk gezelschap. Ze verkiest dan ook dierlijk gezelschap boven het menselijk.
  
• Het is wel eens vaker voorgekomen dat ze in de problemen terechtkwam door haar dierlijke kant. Zo heeft ze wel eens de neiging in kleine voorwerpen te gaan zitten – of in ieder geval proberen tot – maar dat heeft een grote prijs. Haar recordtijd is een uur vastzitten.
  
• Clementine heeft mensen wel eens laten schrikken met haar aanwezigheid, omdat ze niet wisten dat ze daar was. Niet omdat haar bestaan vrij weinig betekent, maar omdat ze een uitstekende sluiper is.
  
• Net als een kat, slaapt ze in een opgerolde positie. Het is nog niet voorgekomen, maar de kans is groot dat ze op je schoot kruipt, zichzelf oprolt en dan in slaap valt als ze je echt mag en het gevoel heeft dat ze je kan vertrouwen.
  
• Ondanks dat ze nu tussen de mutanten rondloopt, verbergt ze toch liever haar dierlijke toevoegingen. Niet alleen omdat ze nog altijd weinig vertrouwen erin heeft, maar ook omdat ze gewend is zo in de schaduw te moeten leven.