Onderwerp: Re: I you say it enough, you may believe it. [Lawrence] wo mei 18, 2016 10:14 pm
Lawrence
The Basilisk
Lawrence kantelde zijn hoofd een tikkeltje naar beneden bij de woorden van Hall. ‘Sorry,’ verontschuldigde de jongen zich dan maar. Hij besefte dat zijn woorden naar de docent misschien hard waren en niet meteen wat de andere wilde horen. Hall gaf zichzelf waarschijnlijk eerder de schuld dan dat hij de schuld schoof op de docent. Iets waar dat Lawrence zich niet volledig in kon verplaatsen, maar hij begreep het wel. Beide hadden vast zaken gedaan die ongehoord waren, maar er was een groot verschil: Hall had niets te zeggen over zijn mutatie maar de docent normaal wel. ‘Er zijn zeker betere zaken om over te vertellen,’ besloot hij er nog aan toe te voegen. Lawrence probeerde ook een andere onderwerp te bedenken, maar steeds ging zijn hoofd weer naar de docent. Hoeveel zou er wel niet voor nodig zijn om het hart van een Basilisk stil te leggen. Viel je hem aan met de intentie tot doden en het was niet genoeg dan mocht je rennen voor je leven. Een pissed off Basilisk was niet wat je achter je aan wilde.
Een Basilisk kon zwemmen, maar was er zeker niet voor gemaakt. Zeker niet in zijn geval. ‘Oriënteren in het water gaat me niet zo goed af,’ beantwoorde Lawrence de vraag. ‘Het is zoals je in films zou zien, ik blijf vast doelloos rondjes zwemmen zonder ik het door heb,’ ging hij schouderophalend en met een korte lach verder. Met zijn vinger maakten hij in de lucht cirkeltjes. Erg vond hij het niet, of in ieder geval had hij ermee leren leven. Natuurlijk bleef er een deel dat het wel erg vond en dat liever had dat het anders was, maar het was niet verantwoordelijk. De kleinste fout kon iemand zijn leven kosten. Met een scheven glimlach keek hij even opzij naar Hall. ‘Gelukkig niet,’ zei hij. Het zou erg zijn moest het dagelijkse kost zijn. ‘Ik zal er staan, al gaat het lang duren om er te geraken, ooit zal ik er staan,’ zei hij met een bredere grijns waarbij dat ook zijn langere hoektanden even zichtbaar werden.
Het vervelende emotionele spreekuurtje leek toch een wending te nemen naar iets aangenamer. Valkyrie. In ieder geval vond Lawrence dat fijner om over te spreken, maar voelde hij zich ook ongemakkelijk tegelijkertijd. Als hij de andere had kunnen aangezien was het vast minder soepel verlopen omdat je dan die constante blik had. ‘Vragen naar de leeftijd van een vrouw is onbeleefd, ik zou dus niet weten hoe oud ze is,’ zei Lawrence met een glimlach. In ieder geval was ze aardig oud en had ze ook al heel wat meegemaakt in die tijd. Waarom dat Lawrence had voorgesteld om de twee aan elkaar voor te stellen, wist hij niet. Toch was het gebeurd. Nu moest hij er wel voor zorgen dat de twee elkaar eens ontmoeten. Dat ging goed komen...met wat geluk kwamen de twee elkaar van zelf nog tegen en moest hij niets organiseren. Dat zou luxe zijn. Luxe waar hij al niet op hoopte.
Onderwerp: Re: I you say it enough, you may believe it. [Lawrence] zo mei 22, 2016 3:05 pm
.Always live before you die.
Lawrence excuseerde zich, Storm fronste gelijk zijn wenkbrauwen en keek opzij naar zijn vriend. ‘Waarom excuseer jij je nou?’ Vroeg hij met een halve glimlach. Er was niets waar Lawrence zich voor moest verontschuldigen, toch niet in Storm’s ogen. Ze hadden er beide hun eigen mening over en Storm apprecieerde die van Lawrence even hard als die van eender wie. Hij was er zelf absoluut nog niet uit wat hij erover moest denken. Het zeggen was daarom niet de waarheid, het enige wat overkwam als de waarheid was dat Lawrence de uitdrukking in zijn blik niet kon zien. Want Storm was een rotslechte leugenaar en de blik die hij in zijn ogen had, sprak alles een beetje tegen. Was hij kwaad op Clyde voor wat er gebeurd was … ja en nee. Hij kon geen vaste waarde hechten aan één van die twee antwoorden. De ene was soms meer verleidelijker dan de ander maar daarom niet minder overtuigend. Hij had er nog geen besluit over gevormd, de hardheid in zijn blik maar de twijfel in zijn ogen bevestigde die woorden. Lawrence kon het niet zien dus het was gemakkelijker voor Storm om ietwat overtuigender over te komen. Hij zuchtte, wat dan ook weer de twijfel liet doorschemeren. ‘Ik weet het gewoon niet.’ Gaf hij uiteindelijk toe. Hij wist tegenwoordig niets meer, hij was letterlijk doormidden. Dat er betere zaken waren om over te praten bevestigde ook Lawrence. ‘Zoals hoe geweldig goed we er vandaag uit zien.’ Bracht hij uiteindelijk naar voor, grijnzend en met een blik opzij naar Lawrence. ‘Moet je ons hier zien zitten, één en al zonneschijn op schommels.’ Het sarcasme droop er vanaf. Storm was geen zonneschijn, of Lawrence dat was … daar moest hij zelf maar over beslissen.
Het was iets dat Storm leerde, beter dan geloven wat ze in films en series zeiden. Maar blijkbaar was het daadwerkelijk ook waar, een Basilisk kon zich veel moeilijker oriënteren in water dan op land. Toen hij over de rondjes zwemmen sprak moest Storm zachtjes grinniken. ‘Een heel geweldig vooruitzicht voor als je me komt bezoeken.’ Stemde Storm grijnzend in. Je moest ermee lachen, anders was het leven veel te ondragelijk. Dat Lawrence het er voorover had om het hele oceaan gebied over te zwemmen om in Londen aan een graf te staan en hoogstwaarschijnlijk niets te zeggen, als hij al niet aan het verkeerde graf zou staan. Toen hij zei dat het enige tijd zou duren voor hij er zou staan beantwoordde Storm de grijns met een glimlach van zichzelf. ‘Het is niet dat ik ga weglopen ofzo.’ Grapte hij kort. Oh jee, het idee alleen al, begraven onder de grond, gedood door een docent en hij zat ermee te lachen. Maar wat moest je anders doen? Storm besefte maar al te goed hoe riskant het was geworden. Als het niet was voor Lupos dan lag hij daar al, onder de grond, met een grafsteen. Het idee zorgde ervoor dat hij het zuur dat omhoog kwam snel weg slikte.
Het grappige was dat ze beide duidelijk een vrouw nodig hadden om hen onder controle te houden, dat was gewoon te grappig voor woorden vond hij. Nadya kon hem tegenhouden, de manier waarop was pijnlijk maar ze kon het. En blijkbaar betekende Valkyrie net zoveel voor Lawrence in die zin als Nadya voor hem deed. Bij zijn woorden kon hij het niet laten om zachtjes luidop te lachen. ‘Hoe kon ik dat nou vergeten.’ Hij sloeg zijn hand kort tegen zijn hoofd, grijnzend om het idee dat Lawrence op dat vlak al even beleefd was als hem. ‘Dat is inderdaad onbeleefd. Maar maakt geen verschil, je bent vast even nieuwsgierig naar het antwoord op die vraag als mij.’ Hij keek met een kleine glimlach opzij naar Lawrence. Ja, vast wel, hij wilde het vast ook wel weten …
Onderwerp: Re: I you say it enough, you may believe it. [Lawrence] ma mei 30, 2016 9:05 pm
Lawrence
The Basilisk
Lawrence had simpel weg zijn excuses aangeboden, maar Hall leek niet te begrijpen waarom dat hij dat zonet gedaan had. Als antwoord haalde hij zijn schouders op. ‘Omdat ik bleef doorgaan over een onderwerp waar je vast niet graag over spreekt?’ opperde Lawrence. Dat was ook wel de reden, maar misschien was het inderdaad wat belachelijk. Wist hij veel. Het voelde juist aan om sorry te zeggen. Een medelevende glimlach kwam op zijn gezicht wanneer Hall zei dat hij het gewoon niet meer wist. Lawrence begreep wel waar dat vandaan kwam. Wat de jongen had doorgemaakt...het ging nog een hele tijd duren vooraleer hij alles had weten te verwerken. Als het hem al ging lukken. Voor zover Lawrence wist was Hall sterk, dus hij kon zich er wel doorheen worstelen met de juiste steun. Bij de volgende opmerking kon Lawrence niet anders dan even hoofdschuddend lachen. ‘Het spijt me ten zeerste, maar ik kan helaas niet beamen dat je er vandaag goed uit ziet,’ zei hij met een schuine glimlach.
Vroeger ging Lawrence wel eens graag zwemmen, maar tegenwoordig veel minder, simpel weg omdat zijn oriëntatievermogen minder was. Hij stak het op zijn blindheid. Daar kwam het ook gewoon door. Alleen zou hij nooit in de zee gaan zwemmen want wie weet waar kwam hij uit. Waarschijnlijk op de bodem van de oceaan omdat het hem allemaal te vermoeiend werd. ‘Liever niet, ik zal wel een lift zoeken in dat geval,’ zei hij. Hopelijk kwam het nooit zo ver, maar hij ging niet zelfstandig de zee over zwemmen. Wist hij veel waar hij zelfs heen zou moeten gaan. Hall grapte dat hij niet weg zou lopen als hij eenmaal onder de grond in een kist zou liggen en daar maakte hij een zeer goed punt. ‘Moest je dat doen dan zou ik twee keer nadenken of ik je wel effectief wil komen bezoeken,’ beantwoordde Lawrence het met een grijns. Veel dingen waren mogelijk in het leven van mutanten, maar iemand die écht dood was, moest dood blijven en niet ineens gaan rondwandelen. Toch niet op de zombie manier om het zo maar te zeggen. Daar ging Lawrence dan niet mee akkoord. ‘Ik zou namelijk niet graag voor een leeg graf staan,’ vervolgde hij nog, want dat was no zo iets. Als zombie-Hall besloot te gaan wandelen dan stond Lawrence effectief voor een leeg graf, of viel hij er nog in.
Lawrence was best opgelucht dat het uiteindelijk ging over Valkyrie. Al dat gepraat over de dood en gevaarlijke docenten bracht hen nergens. Het zorgde enkel dat de jongen aan van alles en nog wat begon te twijfelen en hoopte dat als hij ooit controle verloor, het goed werd opgelost. Bij Valkyrie had hij over het algemeen enkel positieve gedachten. Als je hun ruzie echter niet meetelde, maar daar wilde hij niet over nadenken. In plaats daarvan ging het over haar leeftijd waarvan Lawrence niets wist. ‘Nu ben ik inderdaad nieuwsgierig naar haar antwoord, maar ook enkel omdat jij erover begon,’ besloot hij te zeggen en het was geen leugen. Misschien dat de vraag wel eens door zijn hoofd had gespookt, maar niet voor lang. Zo belangrijk vond hij het nu ook weer niet.
Onderwerp: Re: I you say it enough, you may believe it. [Lawrence] vr jun 03, 2016 8:42 pm
.Always live before you die.
Het was een volkomen logische reactie geweest van Lawrence om zich te excuseren, net als het antwoord op de vraag van Storm. ‘Misschien.’ Gaf hij in stilte toe. Wilde hij erover praten, nee, eigenlijk niet maar waarom liep hij dan niet gewoon weg. Erover praten met Lawrence maakte het gemakkelijker voor hem, omdat hij er ergens een beetje van overtuigd was dat Lawrence het als één van de weinigen echt kon begrijpen … als monsters onder elkaar dan. Dus ja, het was gemakkelijker geweest om nu te praten, omdat het Lawrence was en omdat Lawrence blind was, hij kon de emoties niet lezen die op Storm zijn gezicht lagen. ‘Tegen jou is het net iets gemakkelijker om erover te praten, geen idee waarom.’ Hij keek opzij naar Lawrence en glimlachte verloren … niet dat Lawrence het zou merken. ‘Het voelt minder geforceerd aan dan als ik moet praten tegen de psycholoog.’ Gaf hij stilletjes toe. Want ja, daar moest hij jammer genoeg ook heen gaan. Dit gesprek was misschien één van de eerste gesprekken geweest in een hele lange tijd. Dus het was iets, het was niet verloren gegaan, Lawrence was een vriend geworden en op een rare manier kon hij er gemakkelijker over praten met hem.
De luchtigheid die Storm in het gesprek wierp was ook echt iets typisch voor Storm om te doen. Lawrence schudde lachend zijn hoofd en gooide meteen een opmerking terug, hij kon het inderdaad niet weten als je niet kon zien. ‘Wel, ik zie er fantastisch uit. Jij ook trouwens, voor moest je je het ooit afvragen.’ Grinnikte hij, al was het niet meer dan een lege grinnik met weinig bodem. Storm zag er niet uit, dat was zijn vaststelling van de dag geweest toen hij was verdwenen uit de ziekenboeg. Hij zag er bleek en getrokken uit, vermagerd zelf, zijn ogen donker en vermoeid, niets van die gekende Storm Hall. Maar Lawrence kon dat niet zien, maar beter ook, nog meer medeleven zou Lupos doen open spatten. Zelf in dit ongelukkige wisten hij en Lawrence grapjes te maken over verdwalen in de oceaan of voor een leeg graf staan. ‘Ik loop nergens heen, de zombie versie van mij is niet weg gelegd voor dit leven.’ Glimlachte hij zwak. Misschien zag hij er wel zombieachtig uit momenteel, het moest haast wel.
Die dodelijke sfeer, letterlijk en figuurlijk, lieten ze achter zich door te beginnen over een meisje, dat was ook het eerst sinds het ongeluk dat hij daar tijd voor vond. En terwijl Lawrence sprak dreef een veel instinctiever deel van Storm af naar de omgeving. Zijn zintuigen hadden iets opgepikt, de geur waar Lupos eerder op had geaasd was terug, uit het schoolgebouw in de buitenlucht. Storm draaide zijn hoofd en keek de goede kant uit, het versterkte gevoel van de weerwolf maakte het voor hem haast onmogelijk om zich nog te concentreren op Lawrence. Hij moest hier weg, hij moest naar binnen zien te komen en terug naar de ziekenzaal. ‘Lawrence.’ Hij probeerde zijn blik los te rukken vanuit de juiste richting terug naar zijn vriend terwijl hij zijn krukken weer goed nam. ‘Als je haar leeftijd te weten komt dan moet je het me laten weten. Of tenzij ik haar mag ontmoeten, nog beter. Maar ik moet gaat,’ zijn stem klonk onrustiger, gehaast misschien wel. ‘Het spijt me maar,’ hij zweeg, kneep zijn ogen dicht toen hij de sterke geur zijn kant voelde uitkomen. Hij ademde beverig uit en stond op van de schommel. ‘Red je het? Ik moet echt gaan, uit veiligheidsoverwegingen.’ Daarmee zou Lawrence wel genoeg weten. Met die krukken was hij nu niet bepaald snel maar hij zou het halen, hij zou Lupos in zich houden tot hij zo’n verdomde kalmeringsvloeistof door zijn lichaam kon jagen en veiligheid kon opzoeken ...
