you know you're in over your head you're holding onto heaven but you're hanging by a thread
Wat had hij het weer mooi voor elkaar. Nooit had hij gedacht dat zijn leven zo overhoop kon gehaald worden, en al zeker niet zo onverwachts. Het was echt van 0 tot 100 gegaan in een kwestie van seconden. Spreekwoordelijk dan. Alhoewel. Op minder dan een paar uur hadden ze hem ook maar op een vliegtuig gestoken om hem zo ver mogelijk weg te brengen van Noorwegen en vooral van alles en iedereen die hem wou ontvoeren. Ja, eigenlijk was dat de voornamelijkste reden. Hopelijk waren zijn ouders en zijn oudere broer wel veilig tho. Hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven als hen iets zou overkomen door hem. Ze hadden hem immers wel een thuis aangeboden, hem in hun gezin opgenomen. Anders was hij sowieso al veel eerder in handen gevallen van de vage figuren die achter hem aan zaten.
En die gedachte kon hij moeilijk verdragen. Frey was niet het type om gevangen te zitten. Daar was de jongen veel te gevoelig voor. Om nog maar te zwijgen over zijn moeder. Maar goed, die gedachten moest hij eventjes snel van zich af schudden. En wat was beter dan een beetje tokkelen op zijn gitaar. Dat deed hij altijd als hij zijn hoofd vrij moest maken. Momenteel zat hij maar wat random deuntjes te spelen, het was nu niet dat hij geconcentreerd genoeg was om daadwerkelijk iets te spelen. Rustig leunde hij tegen de muur achter zich, zo druk bezig dat hij ook niet had opgemerkt dat hij publiek had gekregen.
&Jensen Blackwood
Laatst aangepast door Rayan Falk op ma maa 07, 2016 2:28 pm; in totaal 1 keer bewerkt
The best way to predict the future is to create it.
Terwijl het buiten langs de koudere kant was probeerde Jensen zich op te warmen op zijn kamer, of tenminste, probeerde hij zich “thuis” te voelen. Het was niet gemakkelijk als je kamergenoot niet wilde dat je je thuis ging voelen. Dus Jensen bleef keurig aan zijn kant van de kamer en probeerde er wat inrichting in te krijgen. Als hij hier dan toch enkele weken, jaren zou moeten doorbrengen kon hij het maar beter goed doen. En hij kon dat technisch gezien op de snelste manier doen die er mogelijk op de wereld was maar … waar was de pret in dat? Dus hij deed het op de trage versie, hij nam alle foto’s die hij had getrokken op zijn reizen en plakte ze nauwkeurig op de muur achter zijn bed op. Het was niet veel maar het was iets en het fleurde zijn deeltje van de kamer tenminste een beetje op, al was het niet veel. Hij nam zijn gsm en Ipod uit zijn rugzak en ging naar het raam, staarde naar buiten, naar het eeuwige uitzicht van water en bossen en hopen aan studenten … mutanten wel te verstaan. Hij probeerde zijn hoofd nog steeds om het idee te slaan dat hij hier nu tussen hopen aan mutanten zat. En zelf gebruikte hij zijn mutatie niet tot amper tot hij zich iets of wat “veiliger” voelde op deze school.
Hij had even door het raam naar buiten gestaard voor hij er toch voor besloot om naar buiten te gaan, de kou in. Al was het amper aan het vriezen, het was niet eens koud koud. Maar voor iemand die uit Australië kwam was vijf graden nog steeds te koud. Dat was één van de dingen waar Jensen enorm zou moeten gaan aan wennen als hij hier zou blijven. Stiekem keek hij al zo uit naar de zomer, een zomer die niet zo zomers zou zijn zoals thuis. Gelukkig kon hij, als hij wou, nog steeds weg. Ze hadden hem wel gezegd dat hij het eiland niet mocht verlaten maar er was niemand die het zou merken, daar kon hij de ene mutatie gemakkelijk laten inspelen op de ander. Hij sloeg zijn sjaal rond zijn nek en trok een jas aan alvorens hij de kamer uit wandelde naar beneden.
Toen hij buiten stond bleef hij even staan. Hij klemde zijn tanden op elkaar en stak zijn handen diep weg in zijn jaszakken op de hoop dat de koude een beetje buiten zou blijven. Hij sprong van de treden en wandelde met zijn kin diep weg in zijn sjaal richting het schoolplein, van daaruit zou hij wel zien wat hij zou gaan doen. Toen hij er aan kwam trok zijn aandacht meteen naar het zachte getokkel van iemand op een gitaar. Waar was de tijd dat hij dat nog had gedaan, voor zijn zusjes, in de veranda. Hij bleef in stilte kijken naar de jongen en glimlachte om de herinnering. Zijn gitaar stond nu waarschijnlijk op zijn kamer weg te stoffen. En terwijl hij naar de jongen staarde die bezig was met zijn gitaar bleef hij om de herinnering geven, bleef hij er een beetje in hangen. De jongen met de gitaar keek uiteindelijk een keer op en Jensen haalde zijn kin wat uit zijn sjaal. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om te staren.’ Excuseerde hij meteen. Het was niet echt staren geweest, het was meer genieten van het simpele getokkel terwijl hij dacht aan de tijden dat hij dat deed …
you know you're in over your head you're holding onto heaven but you're hanging by a thread
Natuurlijk herinnerde hij zich de eerste keer dat hij een gitaar in zijn handen had nog als de dag van gisteren. Het ding was namelijk in vlammen op gegaan. Het was in de periode waar hij niet altijd de volledige controle had over zijn mutaties. Nu nog steeds niet, maar goed, hij slaagde er toch wel in om zijn gitaar in één stuk te houden. Het zou werkelijk zijn hart breken moest hij deze ook kapot maken. Het was een cadeau geweest voor zijn 15de verjaardag. Frey had maandenlang gewerkt om hem te kunnen kopen, en hij wist nog hoe blij hij was geweest toen hij zijn oudere broer er mee naar binnen had zien lopen. Gelukkig had hij die niet in de fik gezet. Dat zou pas zonde zijn geweest.
Het was wel handig dat hij af en toe zijn handen kon opwarmen aan zijn eigen vuurtjes. Dan bevroren zijn handen niet en kon hij soepel blijven spelen. Niet dat hij de koude niet gewend was, maar goed, koude vingers waren nooit cool. Technisch gezien eigenlijk wel, maar details. Slechte woordkeuze omg. Het was dat hij ineens het gevoel kreeg dat iemand naar hem keek, dat hij stopte met nadenken en op keek. Zijn blik ving die van een jongen, die iets verderop stond. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om te staren.’ Zei de kerel, die er echt wel groot uit zag. Damn. Eigenlijk zag hij er nog niet slecht uit ook. Hij lachte even in een halve grijns. "Maakt niet uit, ik vind publiek niet erg", Zei hij schouderophalend.
Rayan liet zijn gitaar zakken en keek de jongen wat beter aan. "Zeker niet als ze er nog eens goed uit zien ook", Knipoogde hij. Ja, hij was nogal het type om zo'n dingen luidop te zeggen, en hij meende ze nog ook. Dat hij daarmee vaak mensen, vooral dan jongens, in verlegenheid bracht, boeide hem niet veel. Een compliment was een compliment, van wie het ook kwam. "Speel je zelf ook, of bewonder je liever van een afstandje?" Vroeg hij nieuwsgierig. Ook dat was weer typisch hem, gewoon vragen wat er in hem op kwam zonder al te veel na te denken. Impulsief? Jazeker.
The best way to predict the future is to create it.
Het was niets meer dan dat zachte getokkel van die gitaar, een geluid dat zoveel teweeg bracht eens je het herkende. Jensen kende het maar al te goed, en het zorgde er zelfs voor dat zijn vingers weer begonnen te kriebelen. Misschien kon hij zichzelf straks eens tot in Australië teleporteren en er zijn gitaar ophalen zodat hij het hier bij zich had. Het was wel gemakkelijk voor hem, als hij iets vergat ging hij het gewoon halen, het was nooit ver, het nam nooit veel tijd in beslag. Voor Jensen waren tijd en afstand maar iets heel onbenulligs want hij had tijd onder controle en afstand legde hij af in minder dan een seconde als hij dat wilde. Het vergde hem wel wat concentratie nu, hij was zo danig in zijn gedachten verzonken naar de gitaar aan het kijken dat hij daadwerkelijk tijd zou kunnen gaan vertragen zonder dat hij het zelf besefte. Het was maar goed ook dat de jongen net op dat moment op keek, anders was het misschien echt gebeurd. Niet dat het een probleem zou zijn, de klanken zouden alleen zoveel trager naar buiten komen, alles zou gewoon veel trager gaan tot hij ermee ophield.
Jensen had zich gelijk geëxcuseerd tegenover de jongen. Die dat duidelijk geen probleem vond aan de halve grijns op zijn lippen te zien. En niet veel daarna kwamen de woorden, dat hij publiek niet zo erg vond. Dat was iets waar Jensen altijd net iets onzekerder over wat, zeker als het aankwam op dingen waar hij niet zo heel goed in was. Hij kon wel overweg met een gitaar maar het was niet dat hij er midden op straat mee zou gaan staan spelen. Jensen liet zijn blik kort over de rest van het schoolplein gaan voor hij wat dichter wandelde naar de jongen toe. Hij had zijn gitaar laten zakken en keek naar Jensen. Daarbij kreeg hij ook een gepast compliment waar Jensen gewoon even voor zich uit van staarde. Wat was dat hier met de directheid van studenten? Of lag het gewoon aan hem? ‘Eumh, bedankt.’ Hij glimlachte kort, gemeend. Het was niet dat dit nog nooit eerder was gebeurt, toch stond hij altijd even met zijn mond vol tanden als hij een direct compliment kreeg, zeker als het ging over zijn uiterlijk.
Jensen liet zijn ogen over de gitaar glijden en keek gelijk op naar de jongen toen hij een vraag stelde. ‘Lang geleden.’ Gaf hij eerlijk antwoord. Het was al een dikke vijftal jaar geleden dat hij nog eens een gitaar in zijn handen had gehad, toen zijn zussen nog jong genoeg waren om daadwerkelijk verwondert te zijn door het speeltalent van hun grote broer. En toen hij zelf ook nog tijd had om gitaar te spelen in plaats van aandacht te vestigen op zijn nieuwe mutatie. Hij minste het wel, om eerlijk te zijn. ‘Vijftal jaar geleden speelde ik altijd, gewoon, voor mezelf en men zussen.’ Hij glimlachte zwak om het idee dat hij zijn zussen daarmee altijd een plezier mee kon doen. ‘Ze dachten toen waarschijnlijk nog dat ik een grote rockster kon worden.’ Grapte hij kort. Ja, zo waren ze allebei wel geweest, zelf het hele mutatiegedoe zou volgens hen hem wereldberoemd kunnen maken. ‘Zo dingen verleer je waarschijnlijk niet, misschien moet ik het weer eens bovenhalen.’ Hij haalde zijn schouders op. Verleren kon je niet met een fotografisch geheugen maar Jensen hield zichzelf graag voor dat hij daadwerkelijk dingen kon vergeten of verleren…
you know you're in over your head you're holding onto heaven but you're hanging by a thread
Publiek was zeker niet erg. Nee, hij voelde zich zelfzeker genoeg om te spelen voor wie dan ook. Zelfs fouten te maken terwijl er iemand stond te kijken, kon hem niet in verlegenheid brengen. Hij was niet perfect. Het was een close call, maar toch. Uit fouten kon je leren tho. Hoe saai zou het zijn om iets in je handen te krijgen, een instrument of eender wat, en het meteen al helemaal foutloos te kunnen? Wat zou het nut en het doel van oefenen dan zijn? Oefenen maakte het net leuk. Het urenlang zitten proberen van nieuwe liedjes en nieuwe akkoorden. Hij zou het niet willen missen, eerlijk gezegd.
Dat zijn complimentje opnieuw de andere persoon wat sprakeloos maakte, was hij gewend. Het was gewoon zijn spontane karakter, en het feit dat jongens blijkbaar andere jongens geen zo’n soort complimenten leken te geven in deze maatschappij. Zelfs niet waar hij opgegroeid was. Ergens verlangde hij naar een tijd of plek waar dat wel kon, maar tot dan zou hij het gewoon blijven doen. Hij zou zichzelf niet veranderen voor andere mensen, dat zou hij van zichzelf niet eens accepteren. ‘Eumh, bedankt.’ Glimlachte de jongen, waarop Rayan even knikte. Kijk, zo moeilijk was dat niet. Een compliment accepteren zou veel makkelijker moeten gaan, maar dat was het niet, zo bleek maar weer.
Zelfvertrouwen was iets vreemds. Zijn broer had er totaal geen, was altijd verlegen en kon ook niet echt met aandacht van eender wie om gaan. Een totale tegenpool van hem dus. Maar Frey had zijn eigen talenten. En daarom vroeg hij zich af of de jongen ook het talent had om gitaar te kunnen spelen. Zoals altijd nam hij geen blad voor de mond en vroeg hij het gewoon. ‘Lang geleden.’ Klonk het antwoord, hij kon bijna horen dat de knul er heimwee naar had. ‘Vijftal jaar geleden speelde ik altijd, gewoon, voor mezelf en men zussen.’ Zei hij met een zwak glimlachje. ‘Ze dachten toen waarschijnlijk nog dat ik een grote rockster kon worden.’ Grapte hij, waardoor Rayan zacht moest lachen. "Ik durf te wedden dat je dat voor hen al was", Glimlachte hij vriendelijk. Hij was goed op dreef vandaag met zijn complimentjes ja.
‘Zo'n dingen verleer je waarschijnlijk niet, misschien moet ik het weer eens bovenhalen.’ Zei hij toen schouderophalend. Hah, dat had hij beter niet gezegd. Dat was echt een open doel voor hem, natuurlijk. Hij tilde zijn gitaar weer op, stak hem naar de jongen toe. "Als je wil testen of je het nog hebt..", Zei hij, maakte zijn zin niet af maar keek de jongen nieuwsgierig aan. Eens zien of hij het aan zou durven om voor hem te spelen, aangezien er helemaal niemand anders meer op het schoolplein aanwezig was momenteel.
The best way to predict the future is to create it.
Jensen had geen idee hoe hij er het in eerste instantie had geleerd, het gitaar spelen. Er was veel familie die gitaar speelde, in een boerengat als waar hij altijd woonde was het een typische sfeerbrenger aan feesten, zeker met een familie als die van Jensen. Hij had eigenlijk van kleins af aan een beetje geleerd, tussen de armen van zijn opa terwijl de vingers volgde en dan zelf de bewegingen na bootste over de snaren. Tegen de tijd dat hij tien was had hij een oude gekregen van zijn vader en op zijn dertiende kreeg hij de gitaar die hij nu nog steeds had en op zijn kamer stond. Hoe ze dan allemaal samen rond een kampvuur stonden te zingen, plezier maken. Waar waren de tijden? Jensen werd erkend als een mutant en er kwam niet meer zo heel veel familie langs, geen buren meer, iedereen probeerde de familie Blackwood wat te vermijden. Uiteindelijk kwam het weer allemaal in orde, van zodra Jensen besloot te vertrekken, dan was er een zekere rust en vrede neergedaald en kon hij weer langs komen zonder beoordeeld te worden. Gitaar spelen betekende dus meer voor hem dan enkel maar spelen, het maakte zijn gedachten vrij, het gaf hem herinneringen, het maakte zelf het gemis wat groter.
En het was voor iedereen die gitaar speelde een beetje anders maar toch hetzelfde. Het vertellen aan de jongen zorgde misschien voor iets of wat van erkenning, al was het maar met één blik. Jensen zijn vingers begonnen plots te jeuken om zelf terug gitaar te spelen. Als hij straks op zijn kamer was zou hij zichzelf naar huis teleporteren en die gitaar van naast zijn bed meebrengen naar hier, dan was zijn probleem gelijk opgelost. “Ik durf te wedden dat je dat voor hen al was.” Merkte de jongen op. Er kwam een spontane glimlach op Jensen zijn lippen. ‘Misschien.’ Glimlachte hij zwakjes. Zijn zussen waren niet veel jonger dan hem maar hij was wel altijd hun idool geweest.
Toen de jongen de gitaar uitnodigend naar hem uit stak keek Jensen hem fronsend aan. “Als je het wil testen of je het nog hebt…” Hij maakte zijn zin niet af en keek Jensen afwachtend aan. Zou hij het noch kunnen? ‘In de staat waarin mijn vingers nu verkeren van de kou denk ik dat de katten thuis beter zullen spelen.’ Hij haalde zijn lichtelijk koude handen uit zijn zakken en wiebelde er kort mee. ‘Maar,’ hij zweeg en stak zijn hand uit naar de gitaar. ‘Waarom niet.’ Hij nam de gitaar aan en ging keek naar de snaren. Hij legde zijn arm eromheen, bracht de gitaar in de juiste positie en keek kort op naar de jongen. Er veranderde wel iets in de blik van Jensen van zodra hij zachtjes begon te tokkelen, één van de vele deuntje die er zo zaten ingehamerd bij hem. Zijn blik werd zachter, met misschien wat meer passie. Uiteindelijk, na een minuutje ofzo hield hij op en keek met een grijns op. ‘Ik moet mijn gitaar thuis gaan ophalen.’ Bekende hij met een grijns. ‘Bedankt, Jensen trouwens.’ Bedankte hij de jongen waarna hij zich uiteraard ook voorstelde …
you know you're in over your head you're holding onto heaven but you're hanging by a thread
Het was cute hoe de jongen zo praatte over zijn zusjes. Het deed hem denken aan Frey, die ook altijd stiekem zijn kleine held was geweest. Altijd braaf en het goeie voorbeeld geven. Niet dat het veel had uitgemaakt tegenover Rayan’s karakter. Hij was alles wat Frey niet was. Rebels, best wel een player, roekeloos.. Gelukkig had hij dan altijd zijn broer, die hem uit de brand kwam halen als een ware superman. Dat was hij waarschijnlijk ook voor zijn zusjes.. En dat maakte Rayan dan weer benieuwd naar hoe goed hij dan wel niet kon spelen. Dat was dan ook de reden dat hij zijn gitaar naar hem uit stak. Anders was hij er redelijk egoïstisch en beschermend over, mocht niemand het ding aanraken.
Maar dit was een uitzondering. Hij zag ook wel aan de jongen dat hij het nodig had, gewoon eventjes spelen, al klonk het helemaal nergens naar. ‘In de staat waarin mijn vingers nu verkeren van de kou denk ik dat de katten thuis beter zullen spelen.’ Waarschuwde hij. ‘Maar,’ Hij nam de gitaar vast. ‘Waarom niet.’ Gaf hij uiteindelijk toe. Rayan grijnsde lichtjes terwijl hij de knul liet wennen aan de vorm. Gitaren waren soms heel anders qua vorm, dat wist hij goed genoeg. Het duurde nog een paar seconden voor hij echt de snaren begon te bespelen.
Uiteindelijk stopte hij ook weer. "Als dit is hoe jouw katten spelen, dan kijk ik er naar uit tot ik je een keer hoor spelen met warme handen", Glimlachte hij gemeend, terwijl hij de gitaar terug overnam en hem opnieuw tegen het muurtje plaatste. ‘Ik moet mijn gitaar thuis gaan ophalen.’ Had de jongen ondertussen gezegd. ‘Bedankt, Jensen trouwens.’ Stelde hij zich toen voor. "Geen probleem", Zei hij schouderophalend. "Ik ben Rayan", Stelde hij zichzelf op zijn beurt voor. "Maar wat bedoel je, je gitaar thuis ophalen? Je weet toch dat we op een eiland zitten, right?" Zei hij een beetje verward. Tenzij Jensen hier een olympisch zwemmer was en zomaar de zee over kon zwemmen of iets..
The best way to predict the future is to create it.
Het gevoel om gewoon met zijn vingers over de snaren te gaan en er geluid uit te krijgen bezorgde hem al heimwee naar zijn eigen gitaar. Want het was nooit hetzelfde gevoel als je met twee verschillende gitaren speelde. Ook dit was anders, maar zo vertrouwd. Jensen had gedacht dat hij het na al die tijd een beetje verleerd zou zijn maar hij had het mis, het ging automatisch en het voelde goed aan. Dat hij ten midden van een schoolplein stond en dan nog eens naast een onbekende jongen deerde hem voor een moment niet. Het zou hem moeten storen want hij was niet dat soort persoon om midden op een schoolplein te gaan staan gitaar spelen. Maar de verleiding was te groot geweest en nu stond hij daar. Maar hij had het nog, zoveel was zeker dus nu moest hij wel zijn eigen gitaar thuis gaan halen. Hij had geen idee wat hij speelde, iets dat hij waarschijnlijk ook ergens had gehoord maar het ging niet om het lied, het ging om het gevoel. En toen Jensen zijn ogen weer opende zag je het duidelijk in zijn blik, de tevredenheid, het deelse verlangen misschien wel om verder te spelen. Hij was de jongen daar dus dankbaar voor want de laatste tijd was hij een beetje vergeten wat het was om dingen te doen die je graag deed.
De opmerking van de jongen deed Jensen kort grinniken, hij schudde zijn hoofd en keek opzij terwijl hij de gitaar terug overhandigde. ‘Zo goed ben ik niet.’ Zwakte hij het compliment wat af. Hij stond niet graag midden in de aandacht dus probeerde hij dat ook altijd van zich weg te schuiven. ‘Jij bent ook niet slecht, speel je al lang?’ Vroeg Jensen nieuwsgierig om zo een compliment terug te geven en het onderwerp weg van zichzelf te leiden. Hij keek toe hoe de jongen de gitaar tegen het muurtje zette, Jensen duwde zich met zijn twee handen omhoog en ging op de rand van het muurtje zitten waarna hij zijn handen meteen weer opborg in zijn jaszakken.
De jongen stelde zich voor als Rayan en Jensen sloeg het gelijk op in zijn geheugen. Bij deze was één van zijn eerste connecties gelegd. Toen Rayan hem een vraag stelde keek Jensen voor een kort moment naar voor. Hij had er niet op gelet toen hij het zei, het was er gewoon sneller uit gekomen dan verwacht. Uiteindelijk keek hij opzij en glimlachte kort. ‘En wat voor een eiland.’ Zei hij met een blik op zijn omgeving. Hij had een klein eilandje verwacht maar dit … het was indrukwekkend wat hier allemaal was en rond liep. Jensen zou nog een weekje nodig hebben om hier alles uit te zoeken en om in een les te geraken zonder verloren te lopen. Al kon hij dat gemakkelijk anders oplossen, maar net daarom, hij wilde niet echt te koop lopen met zijn mutaties. ‘Ik kan mezelf naar huis teleporteren.’ Legde hij uit, hij keek opzij en glimlachte snel. Beter, hij kon meer dan één iemand teleporteren. ‘Dus ik kan technisch gezien nu snel eens naar huis voor die gitaar.’ Vervolgde hij. Het idee was aantrekkelijk maar Jensen wilde hier nu ook niet plotsklaps verdwijnen om dan een beetje later terug te keren met een gitaar…
you know you're in over your head you're holding onto heaven but you're hanging by a thread
Zomaar een privé concertje krijgen, terwijl hij het niet verwacht had, vandaag was best een goeie dag. Hij had ergens wel verwacht dat er wel meer muzikanten waren op dit eiland tho. Het was nu niet bepaald zo dat muziek maar voor één doelgroep bestemd was. Letterlijk iedereen met een beetje wilskracht en geduld en inzet kon een muziek instrument leren bespelen. Er stond geen leeftijd op, geen ras, geen gender, geen cultuur.. En dat bewees de jongen voor hem wel weer. Hij had geen idee waar hij vandaan kwam of wie hij was, alleen dat hij echt goed kon spelen. En dat schiep een band, op de een of andere manier.
‘Zo goed ben ik niet.’ Schoof hij het compliment wat aan de kant. Rayan keek hem even aan, maar besloot om het maar zo te laten. Hij had geen behoefte om zich op te dringen, vooral omdat hij aanvoelde dat Jensen daar niet zo blij mee ging zijn. ‘Jij bent ook niet slecht, speel je al lang?’ Vroeg hij nieuwsgierig, waarop hij even knikte. "Ik denk van mijn achtste of zoiets? Maar dat was maar voor de lol. Ik ben serieus beginnen spelen toen ik dertien was, denk ik", Antwoordde hij, terwijl hij in gedachten verzonk om na te gaan of die info wel klopte. Na enkele seconden knikte hij even en keek Jensen met een glimlachje aan.
Dat glimlachje verdween snel weer en veranderde in een bedenkelijke frons. Even naar huis om zijn gitaar? Wat. Hij merkte toch maar even op dat ze op een eiland zaten, misschien was dat nog niet helemaal doorgedrongen bij de dude. ‘En wat voor een eiland.’ Reageerde hij, waardoor Rayan even moest lachen. Daar had hij wel een punt. "Ehm, eentje omgeven met heel veel water?" Zei hij wat geamuseerd. Misschien snapte Jensen de definitie van eiland gewoon niet. Nah, okay, dat was gemeen. De jongen zag er nu niet bepaald dom uit, dus hij had vast en zeker wel een idee van wat ‘eiland’ betekende.
Maar toen kwam de echte verklaring. ‘Ik kan mezelf naar huis teleporteren.’ Klonk de uitleg, waardoor Rayan geïnteresseerd naar hem keek. Hah, dat was dus zijn geheim. De reden dat hij op het eiland was gekomen in eerste plaats dus. ‘Dus ik kan technisch gezien nu snel eens naar huis voor die gitaar.’ Vervolgde hij, waarop hij begrijpelijk knikte. "Dat is echt wel super handig", Grijnsde hij scheef. "De vraag is wel of dat wel mag", Vervolgde hij nadenkend. Want ja, moesten ze de dag van vandaag niet heel voorzichtig zijn met het gebruik van hun mutaties en dergelijke? "Al zou ik me ergens ook niet laten tegenhouden tho. Als ik de kust zou halen, zou ik er zo heen vliegen", Gaf hij toe, daarmee ook een tipje van de sluier op lichtend over zijn eigen mutatie.
The best way to predict the future is to create it.
De eerste persoon buiten zijn kamergenoten tegen komen en al meteen in gemeenschappelijks hebben was een goed ding voor Jensen. Hij voelde zich er meteen al iets meer thuis door, vreemd genoeg. Toen Rayan hem vertelde dat hij eigenlijk al van zijn achtste speelde maar pas serieus begon op zijn dertiende knikte Jensen zachtjes. Zelf had hij nooit serieus gespeeld, hij was op zijn tien beginnen meespelen met de familiefeesten rond het kampvuur en later voor zijn zusjes. Maar daarnaast, nee, het was nooit serieus genoeg. Het serieuste dat hij misschien had gedaan was achter zijn bureau naar youtube-filmpjes kijken en van daar af leren hoe je een specifiek nummer moest naspelen. Hij was altijd wel ergens trots geweest als het hem dan lukte om het te doen. ‘Serieus in welke zin?’ Vroeg hij met een blik opzij naar Rayan. De kou was hij door het hele onderwerp eigenlijk een beetje vergeten en dat was wel een goed ding voor iemand die constant koud had. ‘Optredens en dergelijke?’ Verduidelijkte hij zijn eerdere vraag dan. Want als dat zo was dan was Jensen met zijn onbenullige ervaring er niet tegenop gewassen. Het klonk eerder al goed bij Rayan, wat zou het dan zijn als hij daadwerkelijke nummers zou spelen.
Jensen was zoals altijd een beetje vaag met zijn woorden, ze waren er altijd veel sneller uit dan hij zou willen. Dus met wat voor een eiland bedoelde hij niet meteen het feit dat hij het woord eiland niet begreep. Meer hoe druk het erop was, wat ze allemaal in de aanbieding hadden. Hij greens onschuldig toen de jongen de definitie ervan gaf. Hij keek opzij naar Rayan en knikte, alsof hij het nu wel begreep. ‘Die verduidelijking had ik even nodig.’ Grinnikte hij, even meegaand in het feit dat hij wel dommer leek dan hij was. Zeker voor iemand met een fotografisch geheugen.
Het was niet moeilijk om te vertellen over zijn mutatie. Normaal was hij iets voorzichtiger met het geven van informatie. Maar lag het nu omdat hij op een eiland was vol mutanten of aan het feit dat hij en Rayan al iets gemeenschappelijks hadden … geen idee. In ieder geval kwam het veel gemakkelijker uit zijn mond dan hij had verwacht. Hij zag de geïnteresseerde blik van Rayan en haalde kort zijn schouders op, alsof het niet veel voorstelde. Bij diens woorden keek hij bedenkelijk voor zich uit. ‘Ze zouden het nooit merken.’ Zei hij vastberaden, daar had hij andere mutaties voor om hem te helpen. Hij keek naar Rayan met iets meer zelfzekerheid en uitdaging in zijn ogen. ‘Zelf als het langer dan een minuut zou duren, ze zouden het nooit merken. Dus als ze het niet merken dan kunnen ze me ook niet straffen.’ Nu leek hij wel de jongen die nooit de regels volgde. En toen zei Rayan iets wat iets prijs gaf over hem. Jensen keek hem kort aan voor hij bedenkelijk voor zich uit keek, vliegen … Hij had ooit eens een mutant tegen gekomen die kon vliegen, met grote vleugels. Misschien was het zoiets, of misschien was hij een shape shifters. ‘Is dat alles wat je gaat zeggen?’ Vroeg hij met enige nieuwsgierigheid. ‘Want ik ben zo vrij geweest om te zeggen wat ik kan dus,’ hij zweeg en gaf Rayan een korte blik, hij zou het wel zelf kunnen afmaken. Het was niet dat Jensen heilig geloofde in informatie voor informatie maar het leek hem eerlijk …
