It's Bond, Phoebe, Emmett and Diana Bond

Sinds ze afgestudeerd was had ze een nieuwe manier gevonden om de eeuwigheid door te brengen, spion spelen. Of ja, spelen, zijn eerder. De zon was al lang achter de wolken verdwenen toen ze in de auto zat op weg naar het casino. Samen met Daphne en Sullivan, waarop ze eerst heel boos was geweest omdat hij haar niet had verteld dat hij een spion was, had ze een opdracht gekregen. Een of andere gestoorde maffiabaas was van plan om op de twintigste verjaardag van het casino het vuur te openen. Naar wie en waarom wisten ze niet, nog niet, maar dat wist het bureau ook niet, anders hadden ze dat wel geweten aangezien ze alle drie behoorlijk hoog in de rangen stonden. Samen en alleen hadden ze al verschillende zaken opgelost, niet altijd met een goed einde. Vaak genoeg had Dahlia andere levens moeten opofferen, zelfs al had dat niet gemoeten en dat woog zwaar op het nog steeds even jonge meisje. Maar daar mocht ze nu niet aan denken, dat was voor als ze 's avonds alleen in haar bed lag. Nu moest ze zich concentreren op deze missie om die tot een goed einde te brengen. Enkele foto's lagen verspreid op de bijrijdersstoel van het zwarte voertuig dat zich met gemak een weg baande door het drukke verkeer. Hun dekmantel was simpel, zij en Daphne waren de jongste kinderen van een of andere bekende oudgeld familie. Gewend aan glitter en glamour en ze zette graag de bloemetjes buiten, een typische familie dus...

Sierlijk als een roofdier stapte ze uit de zware auto. Eerst kwam haar goudkleurige schoen tevoorschijn gevolgd door haar blote been dat eeuwig leek door te lopen en daarna haar bovenlijf met een liefelijke glimlach geplakt op haar rood gestifte lippen. Haar kleren waren niet alleen perfect voor de gelegenheid, maar ook voor de missie. In de goudkleurige hak zat in elke schoen een mes, aan haar been dat verstopt ging onder haar kleed waren wapens bevestigd en hightech technologie en dankzij de split kon ze er gemakkelijk bij, plus kon ze zich veel vrijer bewegen. Haar mutatie gebruikte ze niet altijd veel tijdens de missies, maar dat het nacht was, was toch wat handiger voor haar en speelde dan ook fel in haar voordeel.

De jongen die haar auto ging weg zetten kreeg het duidelijk behoorlijk warm bij de aanblik van de jonge dame met een blik in haar ogen alsof ze elk moment je in stukken kon scheuren, maar op een rare, sexy manier. Dahlia gaf de jongen een glimlach en een fooi om zich daarna om te draaien naar het casino dat met zijn blinkende lichtjes de mensen uitdaagde om binnen te komen. Chic gekleden koppels stapte al even chice auto's uit en Nox -haar spionnenaam- stond niet misplaatst in het plaatje. Dat ze instond voor die veiligheid van al die bekende mensen, boezemde haar al lang geen angst meer in. Na een laatste diep teug lucht stapte ze sierlijk als een jager naar voren om zich bij haar zus en medespion te voegen.

Glimlachend liep ze op hen af, alsof ze oude bekend groeten, wat natuurlijk ook deels waarheid was maar ook deels cover. "Emmett!" Ze kuste Sullivan op beide wangen met de nodige geluiden en richtte zich vervolgens op haar zus, "Zusje!" Glimlachte ze al even hartelijk terwijl ze ook haar op de wangen kuste. Haar acteerwerk was geweldig, al had ze het vandaag nog niet echt nodig. Ondertussen dat ze haar compagnons begroette was een scanner in haar oorbel de gasten aan het scannen die binnenkwamen. Verstopt achter haar sluike zwarte haren probeerde het ding erachter te komen waar hun target was, maar die was oftewel binnen oftewel laat.

De vertrouwde adrenaline dreef door haar bloed, terwijl ze glimlachend haar zus en partner ontmoette. "Thank you, dear." Glimlachte ze na zijn complimentje waarbij ze zijn arm vastpakte en naar haar zus knipoogde. Ondertussen liet ze haar blik over de menigte glijden en met haar vrije hand deed ze alsof ze iets bij haar oog goed deed, maar eigenlijk stopte ze zonder dat iemand het merkte een kleine lens erin, die verbonden was met haar oorbel. Toen ze haar blik beleefd glimlachend over de mensen liet glijden terwijl ze naar binnen liepen flitste er regelmatig mensen rood op, mensen die bij de maffia hoorde.

Eenmaal binnen kon ze het niet laten om haar donkere blik verrast over de rijkelijk versierde zaal te laten glijden. Het geluid van gelach en gepoker vulde de zaal, terwijl ze de vrolijke energie leek op te slorpen. Een felrood geflikker in haar ooghoek maakte dat ze omhoog kijk, recht in het vettige gezicht van hun target. Daphne had hem duidelijk ook opgemerkt en grijnzend bedacht ze dat het best een goed plan zou zijn. "That's a magnificent idea, Phoebe." Knikte ze met haar hoofd, "We'll go round? I saw many more mafioso's." Lichtjes bezorgd liet ze haar waakzame blik over de rest van de zaal gaan, minstens 10 andere knipperde rood. "Be careful." Ze maakte zich los van Sullivan en kuste Daphne op haar beide wangen, alvorens ze zich weer naar Sullivan toe draaide. "Show me the poker table, will you?" Ze knipperde met haar ogen en een lief lachje. Voor de buitenstaanders moest het natuurlijk nog altijd lijken op twee zussen die op stap zijn met een vriend.

Haar hakken tikte op de marmeren vloer terwijl ze met Sullivan naar de tafel liep. Als oudste van de drie nam ze behoorlijk vaak de leiding, vooral omdat ze niet tegen getreuzel kon. Aan de tafel hield ze de arm van Sullivan vast en lachte ze alsof hij net iets ontzettend grappig had gezegd terwijl haar haviksblik over de mensen aan de tafel liet glijden. "That man in blue has a gun," Fluisterde ze hem glimlachend in het oor, waarna de man aan de tafel hen uitnodigde om er bij te komen en mee te spelen. "Forgive me, but I'm not so good in this game," Ze giechelde zachtjes, "But he'd be happy to join you," Ze gaf Sullivan een zacht, maar dwingend kneepje in zijn arm en bleef glimlachend staan in haar rode jurk. Daar waren de vele dames voor hier: staan, glimlachen en mooi wezen. Misschien dat ze bij één van hen nog wel wat kon ontfutselen? Misschien dat enkele al wat te veel drank ophadden en losser kwamen, die mensen waren het simpelste om om de tuin te leiden.

Terwijl Sullivan speelde, dwaalde haar blik weeral rond. Het viel haar nu pas op dat de zaal vanboven samenkwam in een glazen koepel, waardoor het maanlicht binnenstroomde en een grote cirkel vormde in het midden. Wat perfect was, aangezien Dahlia alles en iedereen in die cirkel kon manipuleren, alleen wist ze nog niet hoe ze iedereen die ze moest hebben daarin kreeg.

Alles liep precies zo als zij het wou. Dahlia hield ervan om de touwtjes ten alle tijden strak in haar zachte handen te hebben. Beleefde lachjes rolde over haar lippen terwijl ze met de andere dames rond de tafel kwebbelde. Ze stond al een tijdje niet meer achter Sullivan, maar wel recht tegen over hem. Alsof ze Sullivan wou helpen, stak ze enkele vingers op die ongeveer overeen kwamen met de kaarten in de hand van de man waar ze achter stond. Maar in werkelijkheid waren het nummers van de mannen aan de tafel die hier niet waren voor hun plezier. "Maxwell darling," Kierde een blondine terwijl ze haar gemanicuurde hand op de schouder van de man legde, "I think this beautiful lady over here is trying to cheat a little," Het klonk lacherig en de mannen aan de tafel bulderen, maar Dahlia was er zeker van: De blondine waarschuwde haar. "She can look in my cards if she wants to, but she'll have to hang over my shoulder," Met een gretige blik op Dahlia's bescheidde boezem grijnsde hij zijn vuile tanden bloot. "Oh no sire, I don't want to distract you!" Giechelde ze zogezegd opgelaten, maar van binnen kookte ze van woede. Haar rechter vuist balde ze samen als klein teken. Hoe kon deze vetzak vrouwen zo behandelen? Alsof het gewoon objecten waren, niet beter dan de stoel waar zijn dikke poep op zat. Want in zijn ogen waren vrouwen natuurlijk alleen maar voortplantings- en pleziermachines. Vrouwen hadden geen gevoelens, eigen gedachten of intelligentie! Wie dacht dat nu...

Plots verduisterde de hele kamer en enkel het maanlicht verlichtte de pokertafel, maar niet geweldig. Daphne, bedacht ze zich met een klein glimlachje. Er was niemand anders die zo even het licht kon uitdoen. Toch zag Dahlia genoeg om het geflikker van een pistool te zien in de handen van Maxwell. Als volwaardige actrice liet ze een klein gilletje horen, in koor met de andere vrouwen. "Oh god, I think this place needs a new electrician," Ze was de eerste die terug sprak, terwijl ze met haar doordringende blik Sullivan probeerde te seinen dat de man langs hem ook een pistool onder zijn gifgroene vestje vast had.

Een koppijn die plots kwam opsteken zorgde ervoor dat ze even in elkaar kromp. Diana, sweetie are you alright?" De brunette aan haar linkerzijde legde bezorgd haar hand op haar arm, maar Dahlia wuifde het weg. "I think I've had enough cocktails for tonight," Deelde ze de groep mee met een onschuldige grijns. Vervolgens liep ze als een katachtige om de tafel heen terug naar Sullivan. "I think he can use some luck," Beantwoordde ze de vragende blikken. Bij Sullivan aangekomen legde ze haar beide handen op zijn schouders en leunde ze zachtjes naar voren. Een korte blik op Maxwell vertelde haar dat haar jurk meer liet zien dan enkel haar been, maar zo waren ze tenminste even afgeleid. Haar rode lippen hingen vlak langs zijn oor en haar hete adem streek over zijn nek toen ze fluisterde: "Daphne heeft hulp nodig, er zijn nog mutanten," Daarna alsof ze iets grappigs gezegd had giechelde ze zachtjes.

De zenuwachtige sfeer die ontstaan was na het uitvallen van de lichten bereikte hun tafel. De groen gekleden man schoot zonder waarschuwing overeind en vuurde een schot af naar het balkon. Naar Daphne. Dahlia had het niet zien aankomen en beet koortsachtig op haar lip terwijl ze met de rest van het gezelschap bukte. Alle dames leken diep geschrokken te zijn, buiten de blondine die haar eerder die avond gewaarschuwd had. Naast haar viel de man met zijn pistool bewusteloos neer en even verdween haar blik van Dahlia af. Als een panter schoot ze op haar af, om haar met een prachtige tackel neer te leggen. Met haar knieën aan weerszijde van de wespentaille wierp ze een vlugge blik omhoog. Daphne zag ze nergens, maar haar zusje-in-gevaar-radar loeide oorverdovend. Wat ze wel zag was een nieuwe mafioso met geweer, maar voor ze zich daar druk over kon maken, eiste Blondie haar aandacht op. Krabbend en bijtend probeerde ze onder Dahlia uit te komen. "Tssk," Keurde Dahlia haar gedrag af, "That's not very lady-like, is it?" Haar rode lippen plooide in een grijns. Het lemmet van een mes schitterde in het maanlicht toen ze die tevoorschijn toverde vanonder haar kleed. Traag liet ze het ding boven het gezicht van de Blondine hangen. "Such a waist, you have a lovely appearance," Zuchtte ze alsof ze het echt jammer vond. Langzaam liet ze het vlijmscherpe lemmet langs haar wang glijden en een beetje bloed bolde op. "Now, tell me everything I want to know. How many of you are here? Who's your mandator?" Vroeg ze, maar haar antwoord was slechts gespartel. Om hun heen was een hele chaos ontstaan en toch leken zij in een bubbel van rust te zitten. "I didn't want to do this, but you gave me no choice," Opnieuw zuchtte ze theatraal. Maar in plaats van het mes neer te laten komen, trok ze de stralen van de maan naar haar toe. Plots kreeg de vrouw een glazige schijn in haar ogen. Normaal zou Dahlia nu door haar geheugen moeten kunnen bladeren alsof ze een boek aan het lezen was, maar ze werd door iets geblokkeerd. "I... You... Never... Information..." De vrouw had duidelijk moeite met het spreken van de woorden terwijl ze onder de bezwering van de maan zat. Maar het was al een hele prestatie om dan nog iets te zeggen. Voor Dahlia daar echt over na kon denken, sprong een of andere maniakale man op haar af. Ze wist niet waar die mannen hun slechte pakken en slechte smaak in de kleur vandaan haalde maar deze had iets paars aan. Met haar linker hand om de nek van Blondie, schoot haar rechtervoet uit en met haar staalharde pump sloeg ze tegen zijn slaap. Die was wel onder het zeil voor een paar uur. Opnieuw begon de vrouw te spartelen, maar ze had geen tijd voor haar. Een geweerschot liet haar hoofd omhoog schieten alsof ze een gewaarschuwd hert was. Daphne, schreeuwde haar geest. In een vloeiende beweging schoot ze overeind, liet ze de dolk recht op het hart van haar slachtoffer afvliegen en zocht ze naar Sullivan. "Emmett!" Gilde ze boven het gejoel uit. Het bureau had haar al vaker op het matje geroepen omdat zij de 'bloeddorstigste' was van het drietal. Dahlia gaf gewoon niet echt om te levens van de boemannen die ze achterna zaten. Het waren door en door slechte mensen, de wereld was veel beter af zonder. Zo dacht zij toch, maar blijkbaar liep ze het risico om 'belangrijke informatie kwijt te spelen'. Maar als je een mutant voor je had met een onbekende mutatie was het wel zo slim om die, als je de kans had, af te maken. Voor je het wist was je eigen mutatie geblokkeerd of veranderde de ander in een ijspegel of zo. Nee, Dahlia speelde op save en daarvoor werd ze afgestraft. Niet dat ze echt luisterde, ze veegde haar voeten aan de regels van het bureau. Zij konden daar natuurlijk niet mee lachen, maar de gulle donaties die binnen waren gekomen nadat Dahlia en Daphne aan gewerft waren, verstomde hun kreten.

Uiteindelijk verscheen Sullivan uit de menigte en voor zover ze kon zien was hij ongedeerd, gelukkig. "Phoebe needs our help," Siste ze hem toe terwijl ze zijn hand vastpakte om hem door de menigte te sleuren. Ze wist niet of hij gezien had waar haar zus zich bevond, maar zij kon haar voelen. Haar angst, haar verwarring, haar vragen. Het was een rare gewaarwording, vooral omdat ze niet wist wat er gebeurd was. Dat zorgde ervoor dat ze bijna rende op haar hakken. Het leek erop dat de mafioso's die zich onder de mensen bevonden nog niet bezig waren met hun snode plannen, want ze kwamen enkel mensen in verschillende stadia van paniek tegen.

Na wat voor haar een eeuwigheid leek bereikte ze het balkon en daarmee ook Daphne. "Da-Phoebe!" Bijna, bijna had ze haar echte naam geroepen, haar verraadde. Met grote ogen van de schrik sloeg ze haar hand voor haar mond. Kalm blijven, Dahlia! Dit is niet het moment om in paniek te raken, sprak ze zichzelf streng toe voor ze op haar zusje afliep. Ze ademde scherp in toen ze het doel van Daphne achter haar zag staan en zijn armen zag winkelen om het lijf van haar zus. Haar bloed kookte van woede. "Get your nasty hands off my sister!" Gilde ze furieus richting het viertal, want rond Daphne en de man stonden nog twee andere ruige mannen met pistolen in de aanslag. Sullivan en Dahlia waren behoorlijk op elkaar in gespeeld en hij had direct door wat Dahlia's doel was: De man die Daphne in een dodelijke omhelzing hield. Vanuit het maanlicht begon Dahlia haar kracht te halen. Uit het niets leek het alsof Daphne en de man opstegen, maar eigenlijk had Dahlia met een simpel handgebaar de zwaartekracht onder hun voeten 'uitgezet'. Als een slang schoot ze op het tweetal af. Door de plotselinge gewichtloosheid had ze man zijn greep op Daphne laten verzwakken en dat was precies wat deze jageres nodig had. Zelf had ze de zwaartekracht onder haar voeten ook uitgezet dus zweefde ze op de zelfde hoogt als het tweetal. Met een welgemikte slag van haar linkerbeen tegen zijn wapenpols hoorde ze een tevreden kraak. "Bitch!" Siste de man waarbij hij Daphne los liet en zijn pijnlijke pols omvatte. "Phoebe get out of here!" Riep ze haar jongere, bevroren zus toe.

Zichzelf liet ze beheerst op de grond zakken, maar bij de man trok de zwaartekracht plots zo hard aan hem dat hij met een knal op de grond belandde. Als een hongerige leeuwin liep ze naar haar gewonde prooi toe. Met moeite klom de vent recht, terwijl Dahlia op haar gemakje naar hem toe kuierde. Haar bruine ogen leken amberkleurige op te gloeien toen ze haar hak op zijn broekspijp zette. De man, die niet gewend was om op de grond te liggen, grabbelde met zijn andere hand naar het pistool dat achter hem lag. Zonder te bewegen liet ze het toe dat de man het pakte, ze hield namelijk wel van een spelletje. Vlotter dan ze had verwacht hief de mafioso het geweer boven zijn hoofd en schoot hij op Dahlia. Waarschijnlijk mikte hij op haar hart, maar doordat hij schoot met zijn slechte hand verdween de kogel diep in haar linkerschouder. Dahlia's rechterhand vloog onmiddellijk naar de schotwond. Met een onthutst gezicht draaide ze zich naar de wonde. Hoe durfde hij, het nietige mens. De gevallen maffiabaas kleurde wit weg, toen Dahlia's slanke vingers in de wonde kropen om de kogel eruit te halen. Slechts een kleine samentrekking rond haar mond wees erop dat ze daadwerkelijk iets voelde. Nadat hij eruit was, schoot ze hem met haar duim en wijsvinger op de grond. "Where were we?" Ze had haar hoofd terug naar de man gedraaid. Haar rechterhand strekte ze de met de palm naar boven uit, tergerend langzaam, alsof ze alle tijd van de wereld had. Maar het hoorde allemaal bij haar vertoning om de man zo bang te maken dat hij in zijn broek deed. Boven haar handpalm begon een verblindend wit licht zich samen te voegen tot een bol. Een verschroeiende kilte kwam van het felle licht terwijl het zich in de richting van de man begaf, die naar achteren krabbelde en zo zijn broek scheurde. Nu zat er nog slechts een stukje zwart stof onder Dahlia's hak en zogezegd onthutst keek ze er naar. Ze voelde zich als maar meer en meer op de Joker lijken met haar gespeel. Het mes dat ze in de andere vrouw gestoken had, verscheen plots in haar rechterhand en in een gracieuze bewegen stak ze hem diep in het bovenbeen van de man, die het uitschreeuwde van pijn en met zijn handen naar zijn been greep. "You don't want my company?" Vertelde ze hem met een pruillipje waarbij ze terug naar voren stapte ze zodat ze haar voeten langs zijn armen had staan. "Let's play a little game," Poeslief verlieten de woorden haar bloederig rode lippen. Als een zwaan boog ze zich naar voren zodat haar gelaat net boven zijn gezicht zweefde. Zo kon ze de zweetpareltjes op zijn bovenlip en voorhoofd zien. De witte bol was ondertussen vlak langs Dahlia's hoofd komen zweven en verblindde de man. "Run, as fast as you can," Fluisterde ze hem toe, waarbij ze haar ene been over van zijn lichaam weg zwierde, zodat hij weg kon rennen. Met een allée-wegwezen-blik keek ze hem aan, waarna hij overeind krabbelde, bijna uitschoof in zijn eigen bloed en weg hinkte.

Haar lange, slanke vingers aaide over de verblindend witte bol, alsof ze het liefkoosde en als men het kon verdragen om te kijken, zag je het trillen van opwinding. "Go get him, darling," Ze was nog niet uitgesproken of de witte bal vol maanenergie schoot naar voren. De maffiabaas duwde angstige mensen aan de kant en probeerde over tafels heen te klimmen met zijn gewonden been, maar hij was nog perfect in zicht toen de witte bol hem bereikt. Met een luie, tevreden grijns op haar gezicht keek ze toe hoe de bol insloeg op zijn rug en witte lijnen als bliksemschichten over zijn rug naar de zijn gehele lichaam zag sidderen. Een plofje was te horen toen de man levenloos neerviel en natuurlijk het gegil van enkele vrouwen. Nu dat afgehandeld was, keek ze eens goed naar haar schouder, die onder het kleverige bloed zat.