A hundred and five is the number that comes to my head |Diana
Auteur
Bericht
Aleksey Ivanov
Class 3
Aantal berichten : 82
Onderwerp: A hundred and five is the number that comes to my head |Diana zo feb 15, 2015 4:36 pm
Love
So if you're feelin' lonely don't. You're the only one I ever want. I only wanna make it good. So if I love ya a little more than I should. Please forgive me, I know not what I do.
Een klein glimlach ruste er op Aleksey’s gezicht. Valentijn, de eerste Valentijn die hij met Diana vierde als zijn vriendin. Ergens was hij best wel nerveus om het hele gebeuren, puur omdat hij dit alles perfect wilde laten lopen. Misschien was het stom en kinderachtig, maar hij wilde haar echt al het mogelijke geven dat hij haar kon geven.
Het was eerder op de dag geweest dat hij een sms naar Freya had gestuurd met de vraag of ze hem kon ontmoeten op het schoolplein. Vrijwel meteen had ze toegestemd. Ze was Diana’s nichtje, dus het leek hem echt wel nodig om het haar te vertellen hoor en misschien had zij een oplossing voor het probleem in kwestie. Lang had ze niet op zich laten wachten. Ze was komen aanvliegen in de paardenvorm of nou ja hetgene wat er op moest lijken dan toch. Iets wat welliswaar meteen de aandacht trok van de andere mensen op het plein maar who cares. Met een glimlach had hij had begroet en waren ze uiteindelijk random op het grasveldje gaan liggen. Aleksey had totaal geen idee hoe hij het moest vragen eigenlijk. Wellicht de enigste keer ooit dat hij niet wist hoe hij een gesprek moest beginnen. Na het meest random gesprek ooit over de lunch die vandaag zou worden geserveerd was het meisje plots omgerold. Haar vraag verbaasde hem toch een heel klein beetje. Maar het was te verwachten, Aleksey had laten doorschijnen aan haar dat het dus echt wel een belangrijk gesprek was geweest dus ja, die vraag kwam niet geheel uit het niets. Wat dromerig staarde hij naar de lucht terwijl zijn mondhoeken omhoog trokken. ‘Ze is de reden waarom ik wakker wordt. Ik hou van haar met mijn hele hart, ze is het meest belangrijkste in mijn leven..’ Diana was zoveel voor hem dat hij het niet eens deftig onder woorden kon brengen. Iets wat Freya blijkbaar toch door leek te hebben. “Doe haar geen pijn, want ik weet je te vinden!” Sprak ze op een waarschuwend toontje tegen haar waarop hij uiteindelijk iets overeind kwam en haar heel serieus aan keek. ‘Van zodra ik haar pijn doe, is mijn leven voorbij. Freya, ik zou het zelf niet aandurven om haar iets aan te doen.’ Fluisterde de jongen zachtjes waarop een glimlach op haar gezicht verscheen. Oké, dan was het nu wel echt tijd om to the point te komen hoor.
‘De reden waarom ik je hier gevraagd heb is omdat ik met haar wil..’ Ze legde hem het zwijgen op door een ring tevoorschijn te halen uit haar zak. “Deze is van onze oma geweest. Je weet vast wel wat je ermee moet doen.” In het moment van stilte dat daarop volgde staarde hij kort naar het juweel dat op zijn handpalm lag. Hoe had ze het nu geweten? Stiekem zat ze gewoon in zijn hoofd rond te neuzen of iets. Uiteindelijk knikte hij zachtjes, en natuurlijk kon hij het niet laten om haar even een korte knuffel te geven en haar een snelle bedankt in het oor te fluisteren.
Zodra hij in zijn kamer was had hij al meteen een berichtje gestuurd naar Diana dat hij haar deze avond graag wilde zien, het liefst in die lounge. De ring had hij op zijn nachtkastje gelegd, vast naast het strikje dat hij straks zou aan doen. Nou ja straks, die babbel met Freya had net iets langer geduurd dan hij had gedacht en over een uurtje moest hij er al zijn. In andere woorden hij sprong meteen de douche in, om daarna zijn outfit aan te trekken en alles. De steeds groter wordende zenuwen begonnen hem echt wel de kop op te steken, na toch wel zeker 20 keer door zijn haar te zijn gegaan lag het eindelijk goed en was het daarmee dus ook al meteen tijd om te vertrekken. Want ja, te laat komen op een dag als deze was absoluut een no go.
Nog net op tijd had hij de deuren open geduwd en werd hij meteen overweldigt door al het roze. Met een brede lach op zijn gezicht keek hij even rond, het zag er echt perfect uit. Serieus, dit was gewoon de perfecte gelegenheid oke. Wat zoekend keek hij rond, maar vrijwel meteen vonden zijn blauwe ogen het meisje van zijn dromen. Met haar rode jurkje viel ze haast meteen op tussen de menigte. Al viel ze altijd wel op, Diana was misschien een rustig persoon, maar zelfs toen tussen al die mensen in het Hermitage had hij haar meteen zien zitten. Stiekem was hij zelfs heel even zijn tekst kwijt geweest, maar hij had zich nog kunnen redden. In een mum van tijd stond hij bij haar en drukte hij haar een lief kusje op haar wang. ‘The belle of the ball.’
Onderwerp: Re: A hundred and five is the number that comes to my head |Diana wo mei 27, 2015 8:55 pm
i just can't handle it
crazy little thing called love
Met een zenuwachtige beweging van haar hand streek Diana de kreukels van haar rode jurk glad en draaide een rondje voor de hoge spiegel in haar kamer terwijl ze zichzelf aandachtig bekeek. Aleksey had haar een berichtje gestuurd, of ze vanavond naar de lounge wilde komen, en meteen bij de gedachte aan Aleksey was er een glimlachje op haar lippen verschenen. Hij had er niet bij gezegd waarom, maar het kon bijna niet duidelijker zijn - het afspraakje was voor Valentijnsdag. De schoolleiding had er alles aan gedaan om duidelijk te maken dat het vandaag een speciale romantische dag was, van de kleine lichtjes die bij het prieeltje hingen tot de cakejes die al de hele dag in de kantine te koop waren. Blijkbaar was ook de lounge, waar normaal leerlingen in hun tussenuren zaten te chillen op de bankjes, omgetoverd tot een heuse Valentine's Lounge, en Diana kon zich herinneren dat ze Lorise en Olivia de ruimte zag versieren met roze en rode kussens en andere accessoires toen ze er vandaag eens langsliep.
De brunette had Valentijnsdag thuis in Sint-Petersburg nooit echt gevierd. Ze had er nooit een reden voor gehad, geen vriendje, het was altijd meer gebleven bij een paar rode rozen van een anonieme afzender (één jongen die waarschijnlijk voor alle meisjes van de school rozen had besteld) of een boeket bloemen van haar vader op 8 maart, Vrouwendag, hoewel die twee dagen helemaal niet met elkaar te vergelijken waren. Maar nu had ze Aleksey, haar vriendje (het klonk nog steeds zo onwerkelijk, alsof ze zich nog steeds in een soort droomstand bevond), haar prins die zomaar uit een sprookjesboek ontsnapt leek te zijn. Onwillekeurig moest ze terugdenken aan Kerstmis waardoor de glimlach op haar gezicht alleen maar breder werd, iets minder dan twee maanden geleden, toen het officieel werd tussen de twee. Aleksey en Diana hadden elkaar toen ze nog kinderen waren ontmoet, waren bijna samen opgegroeid, waren elkaar zo lang uit het oog verloren, hadden elkaar teruggevonden - op een eiland aan de Amerikaanse kust nota bene - en waren weer (weer? Of opnieuw?) verliefd op elkaar geworden. Het klonk te mooi om waar te zijn, maar het wás waar, en Diana was altijd al een meisje geweest dat in sprookjes geloofde. Hoewel Diana 14 februari nog nooit 'echt' meegemaakt had, wist ze precies wat ze aan ging doen: ze had een rood jurkje versierd met kant en tuile uit haar kast gehaald, niet nieuw, maar ze had het bijna nooit aangedaan en op de een of andere manier had ze het gevoel dat Aleksey het ook wel mooi zou vinden. Rood, de kleur van de liefde: nog toepasselijker voor Valentijnsdag kon bijna niet. Oké, de jurk had ze, nu nog de rest: ze deed zwarte hakken aan waarop ze hopelijk nog de hele avond kon hopen (of Aleksey moest haar dragen - niet dat ze dat heel erg vond), maakte krullen in haar donkere haren en stiftte haar lippen rood, bijna de zelfde tint die haar jurk ook had. Ze was klaar om te gaan en voor de tweede keer in een paar maanden verliet ze haar kamer met vlinders van de zenuwen in haar buik.
Het was al druk bij de Lounge toen ze de ruimte eenmaal gevonden had, versierd met nog meer slingers, gordijnen en lichtjes dan ze vandaag die middag nog gezien had. Het zag er meer dan prachtig uit: de leden van de feestcommissie hadden er zeker hun best op gedaan, net als de leerlingen die de zaal bezochten: meisjes hadden hun mooiste jurken aan, de jongens waren bijna allemaal in pak en Diana herkende ook nog Lorise, die zich snel tussen de menigte door bewoog en iets uitdeelde, wat nog het meeste leek op verschillende roze en rode enveloppen. Valentijnskaartjes. Voorzichtig liep ze iets verder de ruimte in maar bleef toch dicht bij de ingang, zoekend naar Aleksey. Zou hij haar al hebben gezien? Of was ze toch iets te vroeg gegaan? Maar nee, daar was hij al, haar prins. Hij drukte een kusje op haar wang en Diana kreeg onmiddellijk een glimlach op haar gezicht, die de rest van de avond er waarschijnlijk niet meer af zou gaan. 'Jij ziet er anders ook prachtig uit,' lachte ze, hem van top tot teen bekijkend in een prachtig pak met een vlinderdas. 'Zullen we naar binnen gaan?'
Onderwerp: Re: A hundred and five is the number that comes to my head |Diana vr mei 29, 2015 11:27 pm
Love
So if you're feelin' lonely don't. You're the only one I ever want. I only wanna make it good. So if I love ya a little more than I should. Please forgive me, I know not what I do.
In zijn leven was hij nog maar drie keer nerveus geweest. Zijn allereerste voorstelling, met Kerstmis enkele maanden terug en vandaag. Het gevoel voor hem was dus zeer moeilijk te plaatsen. Zelfs de douche had niet gewerkt om er voor te zorgen dat hij weer zijn vrolijke maar toch kalme zelf werd. Het had te maken met wat hij later op de avond ging doen dat wist hij ook wel. Maar als hem ooit een ding was geleerd was dat je de stier bij de horens moest vatten. Aleksey wist dat het vroeg was dat hij dit ging vragen. Maar waarom zou hij nog verdere tijd verspillen als hij zeker was van hun relatie? Juist ja. Maar het nam nog steeds niet weg dat Diana hem kon afwijzen. Dat was hetgene wat hem het meeste schrik baarde. Dat was ook de reden waarom hij vandaag zichzelf was. En niet een of andere Tsaar zoals toen hij haar had verteld dat hij echte gevoelens voor haar had. Nee, vandaag zou ze gewoon Aleksey te zien krijgen. De jongen die zijn leven wilden delen met haar, de jongen die zich niets anders meer kon voorstellen dan de rest van de jaren die hij hier op aarde mocht rondlopen aan haar zijde mocht beleven.
Aleksey had niet snel genoeg door de gangen heen kunnen rennen. Maar nog net voor hij de lounge zelf betrad had hij zijn haar weer in model gebracht en trok hij zijn strikje heel eventjes goed. Ooit ging hij nog eens omkomen van al deze zenuwen hoor. Maar eerst moest hij maar eens naar binnen gaan. Haast meteen voelde hij de warmte op zijn gezicht neerslagen. Het voelde verwelkomend, en stiekem liet het hem toch heel eventjes vergeten dat hij zo verschrikkelijk nerveus was voor alles. Iets wat helemaal verdween toen hij haar zag verschijnen. Dat rode jurkje was perfect, het stak fel af tegen haar iets blekere huid en dan nog eens haar gitzwarte huid. Zijn hart sloeg letterlijk een tel over bij die aanblik. Voor hij helemaal tegen de vlakte ging van haar looks had hij een kusje op haar wang gedrukt. Een lichte blos verscheen op zijn wangen toen ze hem complimenteerde. Dat gebeurde dan ook weer voor het eerst. Woops. Maar Aleksey herpakte zich al snel weer. Voor even nam hij beide uiteinden van het strikje vast en liet hij een charmante glimlach verschijnen. ‘Ik zet graag mijn beste beentje voor als ik jou zie.’ Speels wiebelde hij met zijn wenkbrauwen.
Meteen na haar vraag nam hij haar hand in de zijne en knikte. Als een echte gentlemen liet hij haar voorgaan, hierbij rustte zijn hand even kort op haar onderrug. Voor heel even liet hij zijn blik rond gaan langs enkele mensen. De eerste die hij opmerkte was Maurim. Wow. Oké, dat moest hij binnenkort misschien toch eens even uitzoeken hoor. Hij had er geen idee van dat zijn maatje zijn oog op iemand had laten vallen, al kon het even goed gewoon zijn dat die twee maatjes waren. Maar toch detective Aleksey ging dat nog wel uit zoeken. Al was dat heel even niet belangrijk. Nee, nu telde Diana enkel en alleen. Aleksey was trouwens veel te stil hoor. Zo meteen ging ze nog doorkrijgen dat hij zich toch niet geheel op zijn gemak voelde. Of nou ja, eigenlijk voelde hij zich wel op zijn gemak maar had hij gewoon even problemen met die zenuwen die hem stiekem gek maakte. ‘Wil je wat drinken? Of nou ja, jij mag kiezen wat we gaan doen. Vandaag draait geheel om jou.’ Glimlachte hij uiteindelijk. Het was een feit dat hij vandaag gewoon helemaal in de ban was geweest van haar, en dat hij er natuurlijk alles aan ging doen zodat zij een perfecte avond tegemoet ging gaan.
Onderwerp: Re: A hundred and five is the number that comes to my head |Diana zo jun 21, 2015 10:31 pm
i just can't handle it
crazy little thing called love
De rode kleur van haar jurk deed Diana niet alleen denken aan liefde, aan Valentijnsdag, maar ook aan iets heel anders: hun gala in Sint-Petersburg, выпускной вечер, dat dit jaar plaats had moeten vinden. De kleur van haar jurk die precies dezelfde kleur rood was van de karmozijnrode zeilen van het zeilschip dat ieder jaar bij het gala op de Neva door de hele stad voer, een symbool van de Witte Nachten in Sint-Petersburg en een symbool dat de middelbare school afgelopen was en dat het volwassen leven begonnen was voor alle middelbare scholieren die in het publiek naar de show keken. Als klein meisje had Diana al met bewondering naar het zeilschip gekeken tijdens de Witte Nachten, nachten waarbij ze altijd iets langer dan normaal op mocht blijven omdat het gewoonweg niet donker werd 's avonds, en ze had niet kunnen wachten tot het moment dat zíj daar in het publiek zou zitten, op één van de talloze bankjes die naast de rivier stonden. Ook al was het gala maanden ver verwijderd van Valentijnsdag en was het pas ergens in de zomer, haar vriendinnen in Rusland konden nu al niet stoppen met praten over de jurk die ze zouden dragen en giechelen over wie ze naar het gala mee zou vragen. Diana vond het verschrikkelijk jammer dat ze er niet bij kon zijn in juni maar wat kon ze anders? Ze kon niet zomaar aan de twee schoolhoofden vragen of Aleksey en zij voor slechts één avond terug naar huis mochten: ze zouden haar raar aankijken.
Maar Diana mocht niet klagen: het was nu Valentijnsdag op haar school en ze zou zeker weten een geweldige avond hebben met Aleksey, misschien zelfs nog leuker dan haar gala thuis in Sint-Petersburg ooit zou kunnen worden. Ze glimlachte toen hij zijn vlinderdasje vastpakte. ‘Ik zet graag mijn beste beentje voor als ik jou zie.’ Opnieuw verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. 'Je hebt jezelf toch wel overtroffen vanavond,' giechelde ze en legde haar handen op de zijne zodat ze nog even de puntjes van zijn strikje recht kon doen. De kleinste details, zelfs al was het maar een strikje, maakten soms uit toch? Ze pakte even Aleksey’s rechterhand vast en keek hem in zijn ogen aan, wachtend op zijn antwoord totdat ze naar binnen zouden gaan. Toen hij knikte pakte Diana nog heel even zijn hand steviger vast om hem plagerig mee te trekken, de ruimte in, om vervolgens zijn hand weer los te laten. Toen ze hun eerste stappen in de ruimte hadden gezet bleef Diana even stilstaan, om de ruimte beter te kunnen bekijken.
Haar mond viel bijna open toen ze de ruimte zag.
Het was prachtig.
Alle versieringen die ze Lorise en Olivia had zien ophangen waren er, de slingers, de ballonnen… En glitters, snoepjes, cakejes en zelfs banken en zitzakken in de vorm van hartjes… En alles in het roze en rood. Terwijl Diana de lounge met zo veel bewondering bekeek, kon ze niet anders dan opmerken dat Aleksey een beetje stil leek, veel te stil voor zijn doen in ieder geval, maar de brunette besloot om daar niet zo lang bij stil te staan, Aleksey zou straks vast weer zijn praatgrage zelf worden. Ze draaide zich snel weer om (waarbij haar rode jurk als een soort baljurk meebewoog) toen ze zijn vertrouwde stem weer hoorde. Of ze iets wilde drinken. ‘Ehm… ehm…’Diana draaide zich weer om naar de talloze tafeltjes met eten en drinken. ‘Er is zo veel keuze…’ Nadenkend pakte ze weer Aleksey’s vast zoals ze ogenblikken eerder nog gedaan had en leidde hem langs de tafels terwijl ze elk soort drinken aandachtig bekeek. ‘Hmm… wat dacht je van de aardbeienmilkshakes?’ Zei ze grijnzend tegen Aleksey terwijl ze naar de grote roze glazen wenkte.
Onderwerp: Re: A hundred and five is the number that comes to my head |Diana za jun 27, 2015 6:09 pm
Love
So if you're feelin' lonely don't. You're the only one I ever want. I only wanna make it good. So if I love ya a little more than I should. Please forgive me, I know not what I do.
Diana’s jurk deed haar zoveel goed. Ze zag er stralend uit en hij mocht zijn beide handen kussen omdat hij haar date mocht zijn. Maar even goed deed haar jurk hem ook wel denken aan een moment dat hij ooit had gedeeld met zijn kleine zus. Geen idee waarom, maar het meisje had het in haar hoofd gekregen om nu al jurken te gaan uitkiezen voor haar gala dat pas over enkele jaren zou plaatsvinden. Daar had net zo’n jurk tussen gezeten al was ze er natuurlijk in alle haast voorbij gegaan. Serieus, hij snapte niet waarom ze nog naar jurken keek als ze de prefecte jurk toch al in haar hoofd had. Meisjes en hun dingen. ‘Diana heb je er ooit van gedroomd om met mij aan de oevers van de Neva te staan terwijl het schip voorbij ging?’ Aleksey keek haar met een kleine glimlach aan. Stiekem was het vanaf hij haar had leren kennen toch wel een van de dingen geweest waar hij eigenlijk naar uit had gekeken. Gewoon om die avond met haar door te brengen, om samen de toekomst in te gaan. Toen leek er geen magischer moment te bestaan voor hem.
Aleksey kon er niets aan doen hoor, maar door haar complimentje kleurde zijn wangen toch weer heel mooi rood. Geweldige move. Hoe klein haar handelingen ook waren, telkens weer stond hij ervan versteld hoeveel vat ze op hem kon hebben met die kleine simpele dingen. Serieus, het leek wel bijna alsof zijn handen op de plekken waar die van haar de zijne raakte. Misschien was dit wel dat al te bekende fenomeen dat iedereen op de wereld Young love noemde. Al was hij er ergens toch wel van overtuigd dat dit gevoel altijd zou blijven houden, voor hem dan toch. Aleksey kon het zich gewoon niet anders bedenken. Over 50 jaar of zo wanneer ze beide oud waren en hier en daar al een grijze haar hadden zou hij zich nog steeds zo voelen bij haar. Zachtjes streek hij met zijn duim over har hand toen ze die uiteindelijk weer had vastgepakt en kon niet anders dan wat lacherig zijn hoofd te schudden toen ze hem mee trok. De verbazing op haar gezicht, het was goud waard. Echt als hij er een foto van kon trekken zou hij hem gewoon afdrukken en inkaderen. Het leek wel bijna kinderlijk, zo prachtig was het! Waar had hij haar toch aan verdiend?
De jongen had zijn blauwe ogen op haar gericht, vol bewondering stonden ze. Hun hele tijd samen had voor hem als een droom geweest, eentje waarvan hij nooit hoopte dat hij wakker zou worden. Want eerlijk, zonder haar verloor hij zijn wil om te leven.. Dat was zonder overdrijven natuurlijk! Het plaatje was helemaal compleet toen Diana weer zijn richting uitdraaide en die jurk gewoon even leek te twirlen, iets wat hij al vaker had gezien toen hij nog op het toneel stond. Maar Diana was daar toch wel heel eventjes pro in hoor. Ghehe, en hij mocht haar lekker zijn vriendin noemen! Kort grinnikte hij even om wat ze zei. Stiekem kon hij ook niet kiezen hoor, daarom had hij die taak stiekem op haar laten vallen. Met een kleine grimas knikte hij op wat ze zei. ‘Sorry. Ik kon niet kiezen.’ Arm ding, misschien moest hij toch maar eventjes helpen. Hoewel echt de kans er toe kreeg hij niet want al snel werd hij langs enkele tafeltjes geloodst en hield ze plots halt bij een tafel waar milkshakes op stonden. ‘Ik geloof dat ik na vandaag mijn portie roos of rood wel gehad ga hebben. Maar your wish is my command.’ Zachtjes drukte hij nog een kus op haar lippen voor aleer hij een goed gevuld glas van de tafel nam, en natuurlijk twee bij behorende roze rietjes want ja. ‘Ik hoop dat je het niet erg vind om te delen?’ Aleksey keek haar met de meest schattige blik ooit aan. Daar kon ze vast geen nee tegen zeggen right? I mean, hij was in de leer bij Maurim en dat was echt wel een meester als het neerkwam op mensen aan kijken als een puppy. Je weet wel, mutatie en alles.
