Lucht-je-hartje

Ik weet niet wat er is, maar ik voel me de laatste tijd zo shit.. Ik zit heel erg met mijn gevoelens in de knoop en het lijkt alsof al mijn emotie me nu opeens te veel word en er allemaal in één keer uit moet. Mijn ouders gaan scheiden en mijn moeder woont nu al 3 maanden niet meer thuis. Ik was eigenlijk helemaal niet zo kapot van dit nieuws en ben er ook nooit echt heel erg verdrietig om geweest. Nu heeft mijn vader een nieuwe vriendin die ik 1 x gezien heb en is mijn moeder aan het daten. Ik vind het heel erg leuk om die verhalen te horen en vind het ook niet erg dat ze beide een ander hebben. Maar ik weet nou niet of ik dit mezelf voor hou of dat ik dat echt zo vind.. Tussen mijn (soort van) vriend en mij gaat het ook niet zo heel erg lekker momenteel. Voordat ik naar Frankrijk op vakantie ging hebben we het echt heel erg leuk gehad samen en waren we ook veel bij elkaar. Ik ben vorige week terug gekomen en hij had intro week van zijn opleiding, we zouden elkaar dus pas in het weekend weer zien. Maar dit weekend had hij helemaal geen tijd en zou hij tijd maken die hij niet gemaakt heeft. Ik voel me hier ontzettend shit over en weet niet eens goed waarom. Ik weet ook gewoon totaal niet meer wat ik met hem aan moet.. We hadden het zo leuk samen en ik geloofde er ook echt in dat we een relatie (wat we al zowat hadden) zouden krijgen en we vinden elkaar ook echt leuk maar ja.. Het is allemaal zo'n gedoe. Ik heb het gevoel alsof ik meer moeite voor ons doe dan dat hij doet. Ik zit nu gewoon weer te huilen, niet eens wetend waarom. Mijn paardje is overleden en zij was echt mijn alles, mijn kleine prinses. Dat speelt ook heel erg mee dat ik erg emotioneel ben de laatste tijd maar opeens komt alles er uit. Van één klein dingetje word ik zo verdrietig of boos, terwijl het misschien maar iets heel kleins is. Ik voel me haast ongelukkig en ben niet meer de spontane en leuke meid die ik was. Ik wil terug naar hoe het was, dat alles nog vredig was thuis en dat ik het leuk had mijn mijn crush, hoop dat dat iets is dat wel terug komt.. Het lucht wel op het hier even kwijt te kunnen, bedankt als je het gelezen hebt ;3

Het nieuwe schooljaar is nog maar net begonnen en ik begin al nu helemaal te stressen. 6 gymnasium, examenjaar, exameneisen, cijfers etc. etc. etc. Wat mijn mentoren aan het begin van het jaar al zeiden, probeer ik in mijn achterhoofd te houden: 'De gedachte 'ik heb het wel gezien hier, ik wil weg van de middelbare' is een goede motivator om je examen te halen.' Compleet waar in mijn geval, maar waar ís hetgene waar ik naartoe streef na de middelbare? Eerlijk: ik heb geen doel. Als iemand me zou zeggen: 'Veronica, hier heb je een pak met geld, ga maar na je examen helemaal niks doen': op dit moment zou ik het geld aannemen en dagenlang op de bank zitten.
Studeren misschien? Ja, heel graag, maar mijn droomstudie is modejournalistiek. Mijn absolute droomstudie, precies wat ik wil bereiken. Ik droom er eerlijk gezegd over om over 20 jaar hoofdredactrice of creative director van Vogue Russia te zijn. Maar die studie hebben we niet in Nederland, alleen journalistiek maar ik wil verdieping, ik wil richting de mode. Klaar. En nee ik wil geen andere journalist zijn, of hoe mijn decaan het zo mooi zei: 'Met een universiteitsdiploma kun je heel goed journalist zijn hoor! Van een wetenschappelijk tijdschrift bijvoorbeeld, niet zoiets als een sportblad of modeblad.' [thanks bitch <33]
De studie bestaat er. In Londen, mijn droomstad. Verschrikkelijk prestigieus met afgestudeerden als Alexander McQueen. Maar de studie is zo verschrikkelijk duur en de afstand... Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik mijn familie hier in Nederland achter kan en wil laten. 'Ga voor je droom,' zeggen ze dan. Fijn.
En daar komt ook bij dat mijn vader letterlijk alle studies waar ik over nadenk afkraakt - indirect misschien, maar het komt me de keel uit.
Rechten - 'Je moet bijna wel een crimineel zijn om advocaat te willen worden'
Diplomaat - 'Haha leuke baan, je kunt alles doen wat je wilt en je wordt toch niet opgepakt'
Mode - 'Het lijkt me toch wel een verschrikkelijk vijandige wereld, die modewereld'
Etc. etc. etc.
Oh en gisteren: 'Een programma over mode, nu op de tv'
'Oh, waar gaat het over?'
'Over modejournalistiek: over een droombaan op een overvolle banenmarkt waar bijna geen kans is dat je een baan krijgt'
'... thanks pap <33 not'

Dus mijn derde schooljaar van mijn mbo opleiding is dus begonnen. Niks tegen mijn opleiding het is echt iets wat ik wil doen, maar mijn hoofd is goed om mezelf naar beneden te praten. Ik vind mezelf namelijk niet goed genoeg, vind dat ik beter kan doen en denk namelijk ook dat ik nooit werk zal vinden voor wat ik nu aan het studeren ben. Of dat ik amper de kans krijg voor de volgende opleiding te gaan doen wat ik juist wil. Voor de duidelijkheid ik doe Game-art en hier na wil ik graag 2d animatie gaan doen. Zijn beide eigenlijk makkelijk te combineren, maar het is een harde wereld. Als je niet goed bent word je gewoon simpel weg niet aangenomen en als een bedrijf je niet meer nodig hebt vlieg je er gewoon uit zonder pardon. Ik weet dat het laatste bijna voor alle bedrijven geld, maar dan nog. Simpel weg ik denk gewoon dat mijn art niet goed genoeg is voor de wereld of voor een baan. It really upsets me, het is niet dat ik stop met tekenen hier door, ik blijf gewoon tekenen. En als ik begin met een tekening dat ik niet mooi vind gooi ik het weg, om te voorkomen dat ik me juist naar beneden praat. Ik snap ook wel dat je niet alles kan, maar tekenen is mijn ding mijn leven. Als ik dit jaar geen stage mee kan vinden of niemand me wilt aannemen, dan weet ik ook zeker dat ik geen 2d animatie studie kan gaan doen en dat ik mijn dromen niet kan waar maken. Omdat mijn tekeningen echt zo slecht zijn voor de wereld.

Ik zit op een hele leuke opleiding, namelijk de pabo, maar al vanaf het begin van het schooljaar voel ik me niet goed. De stof vind ik gewoon helemaal niet interessant, en sinds onze twee klassen samen zijn gevoegd irriteer ik me constant aan alles en iedereen om me heen. Aan het einde van vorig jaar had ik erg veel stress om alles af te krijgen en ik was zo blij dat uiteindelijk toen alles af was en ik geen stress meer hoefde te hebben, maar ik krijg het gevoel dat alles nu weer opnieuw begint. Ik kijk maandag al weer uit naar het weekend, omdat ik dan weer uit kan gaan en met de mensen die me begrijpen, die om me geven. Maar dat had ik vorig jaar helemaal niet. Ik kan me ook gewoon NIET concentreren in de les en ik ben altijd of super druk in de les of een soort depressief wrak. En als ik het er met iemand over heb, heb ik het gevoel dat ik zeur, maar ik word gewoon gek van mezelf, want ik vind het een geweldige opleiding. Ook stage vind ik helemaal geweldig, ik zie mezelf over 2,5 jaar echt wel zo mijn geld verdienen. Maar...ja. I don't know. Daar komt nog eens bij dat ik een jongen leuk vind en hij hele gemengde signalen afgeeft en ik word er gewoon zo verschrikkelijk moe van. Ik wil gewoon dat hij duidelijk is, maar ja. Ach.

diabetes is een fucking rotziekte en ik wil er niet meer mee leven.

Toen besloot school opeens om je in een andere klas ze zetten.. Fijn..
In deze week was onze klas heel hecht geworden en ik had ook echte goeie vriendinnen gekregen, een goeie vriend en gewoon leuke klasgenoten. Komt school vandaag aanzetten dat de mmz klassen te groot zijn, dat er dus nóg een klas gevormd moet worden. En ja hoor, natuurlijk word ik uit mijn klas gehaald en in die nieuwe klas gedropt.. -.- Samen met nog drie meisjes van mijn klas waar ik eigenlijk niet zo heel veel mee heb (wel mee kan opschieten maar niet echt als vrienden buiten school om zegmaar) en twee jongens uit mijn klas, en dan random mensen die ik niet eens ken. Fijn begin van het jaar jongens! Echt vreselijk.. Ben zo boos, dat vriendinnen groepje van mij en ik hebben gehuild en alles, van alles geprobeerd om iets te regelen maar nope. 'Het staat vast, we kunnen niks meer veranderen.' 'Je moet er maar mee leren leven, zulke dingen gebeuren meer in je leven.' Word er dan gezegd. Niet chill gewoon. En spontaan ontstaan er allemaal ruzies in mijn oude klas, iedereen word boos op elkaar en shit. Niet echt goed aangepakt van school lijkt mij dan. Maar goed.. Gelukkig hebben we (volgensmij) wel samen pauze dus zie ik ze nog wel, en na school natuurlijk. Maar het is zo kut, had ik eindelijk mijn plek gevonden en echt leuke vrienden gemaakt, komt dit gezeik.

@Jara: Vervelend dat je, terwijl het jaar al begonnen is, opeens in een andere klas wordt geplaatst. Maar zoals je zelf al zegt, je zult elkaar nog gewoon in de pauzes en na schooltijd zien. Zelf zat ik op de middelbare school ook niet altijd bij mijn vrienden in de klas omdat we verschillende vakken pakketten hadden, maar in de pauzes waren we wel gewoon altijd samen. En als je tegelijkertijd tussenuren heb, kun je ook gezellig samen chillen. En wie weet zitten er wel leuke mensen uit andere klassen in je groep met wie je het goed kan vinden, in elk geval goed genoeg om tijdens de les naast te zitten. Dit laatste gaat misschien een beetje stom klinken, maar het kan ook best goed zijn dat je niet met je beste vrienden in de klas zit. Vaak worden lessen dan een gezellig thee kransje en krijg je de stof minder goed mee dan als je naast iets minder interessante mensen zou zitten. Heb je trouwens je crush al weer gesproken? Of loopt dat nog steeds moeilijk?

@Veronica: Een opleiding kiezen is moeilijk, vooral omdat je het gevoel krijgt dat je de rest van je leven vast legt. Dat hoeft op zich niet, je kunt altijd nog switchen van studie je bent ten slotte nog jong. Bovendien is het niet zo dat je later een baan zult vinden die perfect aansluit bij jouw opleiding, veel mensen komen ook in een ander werkveld terecht het is maar net waar je naar zoekt. Jouw droom kun je op meerdere manieren bereiken, daarvoor hoef je niet perse naar Londen - wat overigens wel echt awesome is. Als ik jouw was zou ik ook bij gewone journalistiek gaan kijken, op HBO nivau daar is namelijk echt niks mis mee. Heel veel van mijn vrienden (we hebben allemaal vwo gedaan) hebben voor een HBO opleiding gekozen, omdat dat hen veel meer aansprak. Met gewone journalistiek word je misschien wel breed opgeleid, maar je stages kun je wel vaak zelf invullen. Bedrijven nemen niet alleen op basis van opleiding iemand aan, maar ook op basis van je ervaring en motivatie.

@Sascha: jezelf naar beneden praten, daar ben ik zelf ook heel goed in en ik vindt het ook wel moeilijk daar een beetje objectief advies over te geven maar ik zal mijn best doen. Het is hel logisch dat je soms twijfelt aan jezelf, daar hebben dat meeste mensen last van. Je moet alleen wel proberen om het niet je leven en je werk te laten domineren. Probeer naar je eigen werk te kijken, zoals je naar het werk van een ander zou kijken. Dat is heel lastig, maar misschien zorgt het er wel voor dat je iets meer zelfvertrouwen krijgt in je eigen tekeningen. Ik zou ook zeker niet nu al bang zijn dat je dromen niet uitkomen en anders vind je wel weer een nieuwe droom. Soms heb je inderdaad gen keus, daar heb ik dit jaar zelf ook mee te maken gekregen maar dat betekend niet dat het het einde van je leven is echt niet! Als je straks een stage plek moet vinden, gewoon overal waar je kan solliciteren ook bij plekken die je iets minder leuk vindt. Het is belangrijk om ervaring op te doen en misschien is een stage plek die je iets niet zo leuk lijkt wel leuker dan de stage plek die je liever had gehad.

@Marlon: het jaar is nog niet heel lang begonnen en het kan best dat doordat je net vakantie gehad hebt en daar veel tijd heb doorgebracht met leuke mensen je weer even wennen aan het normale leven. Je moet je bedenken dat je de meeste vakken maar één blok hebt (toch?) en dat je dus over een aantal weken al weer andere vakken heb die je misschien wel weer interessant vindt. Het belangrijkste is dat je wel weet waarvoor je het doet. Je ziet je zelf nu al over 2,5 jaar voor de klas staan, gebruik dat vooral als je motivatie! Soms moet je stomme dingen doen om het geen te bereiken wat je wel leuk vindt. En die jongen? Liefde is altijd moeilijk. Als je het echt graag wil weten, kun je hem gewoon vragen een keertje samen iets te drinken of gewoon vragen hoe het zit. Dat is misschien wel lastig, maar soms is het beter afgewezen te worden en duidelijkheid te hebben dan de hele tijd in onzekerheid te zitten.

@Max: ja daar kan ik niet zo heel erg veel op zeggen. Het is heel kut als je leven deels bepaald word door iets medisch. Je kunt er gewoon weinig aan veranderen, je staat vrij machteloos. Eigenlijk kun je gewoon niets anders doen dan het gewoon accepteren n alsnog alles uit je leven halen wat er in zit. Probeer je leven er niet te veel door te laten domineren, ik weet deels hoe moeilijk het is. Oké, ik ga nu toch maar even iets over mezelf vertellen zodat je misschien een beetje het gevoel krijgt dat ik je een beetje begrijp. Het is niet zo ingrijpend als jouw diabetes, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik niet meer alles kan wat ik wil en dat ik er zo nu en dan echt volledig klaar mee ben. Vijf jaar geleden heb ik mijn voorste kruisband afgescheurd, naar twee jaar zijn ze hier pas achter gekomen en ben ik geopereerd. Hierna heb ik een vrij zware revalidatie periode gehad van negen maanden. Het afgelopen jaar is het weer helemaal mis met mijn knie gegaan, ik heb periodes gehad waarop ik niet kon lopen en had bijna altijd pijn. Uiteindelijk bleek er een scheurtje in mijn binnenste meniscus te zitten en daarom ben ik deze zomer weer geopereerd. Tijdens de operatie bleek dat me hele meniscus kapot was, met als gevolg dat ze hem helemaal hebben moeten weg halen. Ik mag nu nooit meer hardlopen en geen enkele sport doen waarbij ik moet rennen of springen. Ook zal ik nooit door een fysieke, dus al helemaal niet door een medische keuring doen dus kan ik mijn droom veldpsycholoog te worden (een psycholoog bij defensie die wordt uitgezonden) wel vergeten. Hoewel mijn knie mijn leven waarschijnlijk niet zo domineert als jouw diabetes jouw leven domineert en ik je ook zeker niet het gevoel wil geven dat ik dat enigszins denk. Wil ik je graag laten weten dat je niet de enige bent die om medische redenen niet zo kan leven als je zou willen leven.

Heel erg bedankt voor de lieve feedback ;3
Ik heb er heel veel aan gehad en het gaat nu ook weer helemaal lekker met mij ^^
Met die jongen is het toen, uiteindelijk beter, niks geworden.. Maar na weer een hele tijd happy single geweest te zijn mag ik er weer aan geloven ;p *onnodige info jhaw*

Ik was echt van, yes, eindelijk een dagje vrij ^^ Lekker posten, vanmiddag met m'n boy naar de stad, moet ik super veel huiswerk maken >.<
Bleek dat ik twee grote opdrachten niet in mijn agenda had opgeschreven *dumb* en die deze week eigenlijk al af hadden moeten zijn. Gelukkig werken wij met een 10 weken schema en hoeft het niet 'perse' deze week af te zijn, maar ik wil ook niet alles opschuiven en de laatste week moeten maken.
Dus daar ging het posten en zie m'n boy vanavond pas.. School sucks.. Het is ook allemaal eigenlijk heel kut geregeld op school. En dan mn SLB'er, die allemaal kutvragen stelt over hoe je je voelt en shit en je moet een presentatie gaan maken over je hele fk leven. Alsof mijn klas dat wat aan gaat? Niet dat ik ernstige dingen heb mee gemaakt, gelukkig, maar een vriend van mij wel. En hij zit er niet op te wachten dat allemaal te gaan vertellen. Maarja, aan de ene kant snap ik het wel. Je kan andere mensen niet helpen als je zelf problemen hebt.

Gisteravond ging ik met 3 vriendinnen stappen. We zouden dan gezellig eerst bij mij thuis wat drinken en vervolgens de boys in de stad tegenkomen en lekker gaan feesten. We gingen kingsen, een drankspel waarbij je best wel veel moet atten. Maar er was 1 vriendin, M, die schijnbaar nooit drinkt. Ik wist dat niet en we hadden eigenlijk allemaal niet door hoeveel ze achter elkaar moest drinken. Al gauw voelde ik de alcohol, waardoor ik rustig aan ging doen. Maar M ging maar door en door, zonder aan te geven dat ze eigenlijk genoeg gehad had. Het was heel gezellig, we voelde hem allemaal wel en hadden veel lol. Toen we naar de stad wouden gaan, zo tegen 11 uur, kon M niet meer lopen. Ze viel steeds om, ging steeds liggen en was gewoon heel erg dronken. Eerst lach je daar om, ik bedoel ik ben ook vaak genoeg dronken geweest en kan hier meestal wel om lachen. Ik ging buiten met mijn beste vriend bellen, bleek dat M gevallen was. S en D hebben haar geholpen overeind te komen en iets later heeft ze buiten overgegeven. Toen hebben D en ik haar naar mijn kamer gebracht, uit en aangekleed en op bed gelegd. Een emmer ernaast, een tijdje bij haar gebleven en overleggend of we nog wel zouden gaan. Ondertussen mijn vriend gebeld die beter zei dat we thuis konden blijven en dat hun wel hier heen zouden komen, maar dat wou M niet. Ze zei dat het wel goed ging en ze gewoon wou slapen en dat wij lekker moesten gaan. Na veel twijfeling toch gegaan, want het leek er op dat ze gewoon ziek was van de drank en wou slapen. We zochten er niet veel achter en mijn vader was thuis en zou een oogje in het zeil houden. We zaten nog geen minuut op de fiets of mijn vader appte dat ze sliep, waardoor wij met een gerust hart naar de stad fietsen. Ik denk dat we een uurtje binnenwaren toen een andere vriendin naar mij toe kwam om te vragen waarom mijn vader haar gebeld had. Bleek dat hij mij tien keer gebeld had, dus ik flink in de stress een rustige plek opgezocht om hem terug te bellen. Op dat moment stond hij met mijn tante (die naast ons woont) bij M en vertelde hij mij dat de ambulance gebeld was en de broeder allemaal dingen moest weten. Ik was niet in staat te antwoorden, was hem helemaal geflipt en vol in paniek. Ik zou mijn vader terug bellen zodra ik S gevonden had, aangezien S het meeste over M weet qua ouders enzo. Ondertussen was die vriendin die gebeld was, R, mijn beste vriend gaan zoeken. Ik was zo in paniek dat ik bijna flauw viel en in shock raakte, en begon met mijn domme kop zelf mijn vrienden te zoeken. Natuurlijk vond ik ze niet, waardoor ik hem nog meer flipte. Mijn beste vriend heeft mij echt met geweld moeten vasthouden in de hoop mij rustig te krijgen omdat ik zo in paniek was. Vervolgens kon niemand S en D vinden en ook mijn vriend was nergens te bekennen. Uiteindelijk toch iedereen gevonden en heeft mijn vriend mijn vader gebeld om te vragen hoe het nou allemaal zit aangezien ik niet echt aanspreekbaar was. Ik dacht echt dat ik mijn vriendin vermoord had.. Bleek dat ze zich in coma gedronken had en ze nu onderweg naar het ziekenhuis was. Ik wou erheen, maar ben met geweld door mijn beste vriend tegengehouden. Hij is naar het ziekenhuis gegaan om ons op de hoogte te houden en om er voor M te zijn zodat er tenminste een bekende bij is mocht ze wakker worden. Ik ben met mijn vriend naar mijn huis gegaan, aangezien me pa flink over de zeik was en hij perse wou dat ik thuis kwam, ook om de boel op te ruimen. Samen met mijn vriend alles opgeruimd en over de ergste schrik gekomen.
Als mijn vader M niet had horen vallen, aangezien ze uit bed was gevallen, was ze gestikt in haar braaksel. Ik voelde, en voel nogsteeds, me zo schuldig.. Ik weet wel dat het niet helemaal mijn schuld is, zij had net als ons op een gegeven moment moeten stoppen. Maar het was wel mijn huis, mijn idee.. Gelukkig gaat nu alles weer goed met M, ze mocht gisteravond naar huis en heeft nu alleen een fixe kater en waarschijnlijk een hersenschudding omdat ze op haar hoofd gevallen was. Het enige wat ze kon zeggen, toen ze wakker geworden was, was: 'Is Jara echt niet boos op mij?'
Ik kan er alleen maar om janken, nu weer, voel me zo klote. Ik had gewoon bijna een van mijn beste vriendinnen vermoord en haar vervolgens ook nog eens in de steek gelaten.. Ik had gewoon thuis moeten blijven, haar op een gegeven moment moeten laten stoppen met drinken.. Er hadden belletjes moeten gaan rinkelen toen ze buiten niet meer op wou staan en zichzelf onder had gekotst.. Allemaal van die kleine fouten die haar fataal hadden kunnen worden.

Ga alsjebliefd verantwoord om met drank.. Want zoals je gelezen hebt is het levensgevaarlijk als je je eigen grenzen niet kent zoals M.. Ik ben gewend sterke drank te drinken en weet wanneer het genoeg is, zij wist dat duidelijk niet.. Gelukkig is alles goed gekomen, had het mezelf nooit vergeven als het nóg erger was geweest..

Ik zit nu echt in een hele vervelende situatie right now and I don't know what to do :c
Sinds twee week heb ik nu een vriendje en nou ja, zo heel lekker loopt het eigenlijk niet.. Ik weet niet, hij heeft me soort van een beetje overdonderd waardoor ik misschien een beetje te snel 'ja' heb gezegd. Twee week geleden kwam hij voor me deur staan met een grote bos bloemen en vroeg of ik dan misschien een relatie met hem wilde, dan kan ik erg moeilijk nee zeggen, dus ja ik zei 'ja' want vond het ook zo flauw om tegen hem te zeggen dat ik eigenlijk wat tijd wilde om erover na te denken.
Nu heb ik ook al twee en een half jaar geen vriendje meer gehad en nu loopt hij 24 uur 7 achter me kont aan te lopen en ik weet niet, dit vind ik gewoon niet fijn. Ik heb ook mijn eigen tijd en ruimte nodig maar het vervelende is dat ik gewoon niets voor hem voel, niet in die manier. Hij is een aardige jongen maar ik voel gewoon niet voor hem wat ik zou moeten voelen. Ook zit ik misschien nog wel een beetje te veel met de jongen uit me vorige klas waarvan ik echt veel hield/hou. Wij hadden echt iets heel moois maar hij was te druk bezig met hogerop komen (populariteit) waardoor hij vaak andere meisje over mij heen koos.. Ik was altijd weer te min voor hem..
Het vriendje dat ik nu heb ik wel echt aardig en ik geloof ook dat hij mij oprecht heel leuk vind maar ik heb gewoon niet hetzelfde met hem.
Nu heb ik hem laatst wel verteld dat ik gewoon niet het gevoel heb dat ik echt toe ben aan een relatie, dat ik meer tijd nodig heb om mezelf een beetje uit de knoop te halen en dat het me gewoon een beetje bedrukt. Omdat ik hem eigenlijk nog wel een kans wilde geven en het niet meteen na een week al wilde opgeven. Hij had ook gezegd dit te begrijpen maar nu loopt hij alleen maar meer om mijn aandacht te vragen en hij loopt mij juist alleen maar meer te pushen.
Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen, ik wil hem echt niet kwetsen want hij is echt heel lief enzo maar het werkt gewoon niet..

@Jara: Jeetje, wat heftig! Drank is, en dat zullen jullie allemaal wel weten, een gevaarlijke drugs die als het nu uitgevonden zou worden zeker illegaal zou zijn. Wat niet betekend dat ik zelf niet drink, zeker niet ik ben student en sta elke week minstens eenmaal op de kroeg. Het is ook niet verkeerd om zo nu en dan te drinken, maar het is wel iets waar je verantwoordelijk mee omgaan. Dat er verantwoordelijk mee omgaan is iets wat je zelf moet doen. Ik snap dat je je schuldig voelt om wat er met je vriendin is gebeurd, maar het is niet jouw schuld. Jij kan niet voor haar voelen in hoe verre zij onder de invloed is, dat is iets wat ze zelf moet doen. Ze had zelf haar grenzen moeten aangeven, dat is niet iets wat jullie voor haar hadden kunnen doen. Ik vind zelfs de je goed met de situatie om bent gegaan, toen je vriendin niet meer op haar benen kon staan hebben jullie haar niet mee gesleept de stad in. Jullie hebben haar in bed gelegd en je hebt je vader op de hoogte gesteld van de situatie. Doordat je vader op die vriendin lette heeft hij op tijd hulp in kunnen schakelen en is uiteindelijk alles goed gekomen met je vriendin. Om een lang verhaal kort te maken, je moet je niet schuldig voelen om wat er gebeurd is. Hoe gaat het nu met die vriendin?

@Nienke: Dat is een lastige situatie, maar ook eentje waar je volgens mij zelf al wel de oplossing van weet. Zoals je zelf al zegt, het werkt gewoon niet. De enige rede waarom je op dit moment met die jongen blijf is omdat je hem niet wil kwetsen, maar geloof me het is beter om hem nu te kwetsen dan om hem aan het lijntje te houden en hem vervolgens alsnog te kwetsen. Die jongen weet nu al dat je twijfelt en zal zich daar alleen maar druk om maken, waardoor hij zich op dit moment waarschijnlijk niet heel veel beter zal voelen dan als jij er definitief een punt achter zet. Hoe eerder jij hem laat weten dat je hem wel leuk vind, maar niet zo leuk als hij jouw vind hoe eerder hij dit kan gaan verwerken. Als je hier erg lang mee wacht, wordt het voor hem alleen maar moeilijker om te begrijpen waarom je het dan toch hebt aangehouden. Ik weet hoe moeilijk het is om iemand te moeten kwetsen, maar soms kun je niet anders. Jij wordt er niet gelukkiger van door tegen je wil een relatie met hem te hebben en hij uiteindelijk ook niet. Ik hoop dat je hier wat mee kunt, succes in elk geval ;)

De spanning in huis is om te snijden... Alweer. Ik wíst dat het eraan zat te komen, aangezien de sfeer hier werkelijk een vicieuze cirkel/rollercoaster vol ups and downs is maar ye, niet fijn. Ik wil eigenlijk het liefste posten en gewoon afleiding zoeken, maar dan kom ik weer in de knoop met school... Leuk. ;__;

Zolang er iemand is, gaat alles goed. Vanaf ik alleen ben, stort alles voor m'n ogen in en ik heb de kracht niet om het tegen te houden.

Tbh, ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. De ene moment ben ik zo vrolijk als wat, en de andere moment kan ik wel uren gaan liggen huilen om dingen van vroeger en nu. Misschien is het de stress van de komende examens misschien is het wat anders. Kortom I feel like shit, en het voelt aan alsof ik door alles en iedereen vervangen wordt. Idk, waarschijnlijk maak ik me gewoon druk om niets, maar dat moest ik dus even kwijt…