The other half [Ivy]

Storm en Devon waren inderdaad een duo wat je niet snel vergat. Het werd door de ander dus ook bevestigd dat hij dat niet voor de eerste keer hoorde. ’Dat hebben we eerder gehoord.’ De ander haalde een keer zijn schouders op, nu was hij degene die de onschuld zelve speelde. ’Komt niet vaak voor eigenlijk, dat vampieren en weerwolven het met elkaar kunnen vinden.’ Ivy knikte een keer langzaam met haar hoofd, daar waren zij en Storm ook achter gekomen. Over het algemeen had ze echt niks met weerwolven, maar hij was een gevalletje apart. ’Maar ik heb ook gehoord dat vampieren en beren daarin tegen, een uitstekende combinatie maken!’ Beren? Meteen scheen er een iet wat verwarde blik in haar ogen. Had hij nou zojuist iets van zijn mutatie aan haar verklapt. "Beren? Shapeshifter?" noemde ze de steekwoorden op en keek hem toen peilend aan, dat was wel een mooie mutatie als het waar bleek te zijn wat ze dacht. Want tja, een vampier was iets wat wel vaker voorkwam en er stond al heel veel over opgeschreven in boeken, dus ze zag haarzelf niet bepaald meer als iemand met een bijzondere mutatie.

Natuurlijk had hij door gehad dat ze kort had gerild bij zijn aanraking, maar het was iets waar haar huid niet aan gewend was en dus reageerde het erop. Hij had zijn ogen in de hare gehaakt, doordringend oogcontact. ’Kamer 13 hahh.’ Hij herhaalde haar woorden, gevolgd door een korte lach. ’Are you an unlucky bastard!’ Ivy grinnikte een keertje, het leek er inderdaad wel op dat ze niet bepaald gelukkig neer was gekomen. Een erg warm welkom had ze dan ook niet gekregen op Genosha, want de eerste persoon die ze onder ogen had moeten komen was haar kamergenoot, Christophe. De oh zo vrolijke vampier. ’Als ik jou was zou ik toch al maar beginnen pleiten bij Agnessie voor een room-switch.’ Een room-switch klonk zo heel verkeerd nog niet, maar aan de andere kant zou het wel een klein probleempje worden wat betreft het licht. Christophe hield zelf namelijk ook niet zoveel van licht, al had ze het gevoel dat hij er minder last van had dan zijzelf. Een puntje wat ze nog wat beter uit moest zoeken. Devon liet haar handen los en deze liet ze naast zich hangen. ’Trust me Hal en ik zouden er geen erg in hebben moesten we op je Instagram belanden.’ Een korte grinnik verliet haar mond, Christophe was er alles behalve blij mee geweest toen ze een foto van hem had genomen terwijl hij sliep, waarbij ze natuurlijk over zijn denkbare grens was gegaan. "Die zal ik in gedachte houden," zei ze met een kleine grijns.

’Zeg dat wel..’ De ander bleef maar uitdagend op haar ingaan, iets wat ze absoluut niet erg vond hoor. Ze hield er wel van om andere een beetje te teasen. Toen ze zei dat hij het zelf maar zou moeten ondervinden veranderde zijn blik lichtelijk. Voordat ze het wist had hij zijn vingertoppen naar haar kaak gebracht en pakte deze in een zachte beweging vast. Met haar geel groenige ogen keek ze hem aan. Zijn vingers waren warm, maar ze wist te voorkomen dat ze weer zou rillen. ’De vraag is of jij klaar bent om mij te ondervinden?’ Terwijl haar mondhoek weer wat omhoog trok voelde ze hoe zijn hand afgleed naar haar nek en daar kort over de twee gevoelloze puntjes heen ging. Voor een seconde sloot ze haar ogen, om deze vervolgens langzaam weer te openen. "Don't worry 'bout that, I'm always ready." Bij deze woorden was haar Britse accent lichtelijk te horen. De ander stond nu recht voor haar neus en ze moest omhoog kijken, ze moest het helaas maar doen met haar korte lengte. Met haar rug leunde ze nog altijd tegen het aanrecht aan. Devon had haar totaal ingesloten toen hij aan weerszijden zijn armen plaatste. Ivy's blik was voor een kort moment wat afgedwaald naar zijn arm, maar ze keek weer op toen hij wat naar voren boog en in een simpele beweging nog dichter bij haar was. De warmte die van hem afstraalde kon ze nu nog beter voelen, maar haar kilte werd er zeker nog niet helemaal door verdrongen. ’Je moest eens weten waar we in mijn hoofd al zijn.’ Met nog altijd een uitdagende blik in haar ogen keek de brunette hem aan. Met haar voortanden pakte ze kort haar eigen onderlip beet, haar blik nog altijd recht in zijn ogen gericht. "Ik denk dat ik al zo'n vermoeden heb daarover," fluisterde ze zachtjes, hij stond nu toch al zo dichtbij dat er geen nood was om harder dan dat te praten.

Haar eigen handen had ze tot nu nog altijd langs zich hangen, maar nu kwamen deze ook in actie. In een langzame beweging legde ze haar beide handen tegen zijn borstkas aan, kwam zelf ook wat dichterbij en het leek erop dat ze zich totaal mee wilde laten slepen met wat hij aan het doen was. Omdat ze dichterbij stapte werd hij wel een soort van gedwongen om zijn armen los te maken van het aanrecht. Kort blies ze haar koele adem een keer uit, en keek ze langs zijn borstkas omhoog. Eventjes was er weer die uitdagende blik in haar ogen, eentje die boekdelen sprak als hij een beetje goed keek. Want binnen een fractie van een seconde was er niks anders meer voor zijn neus dan lucht. De gordijnen van de kamer wapperde een beetje, die had ze nu volledig gesloten zodat er geen enkel straaltje direct zonlicht meer binnen was. Nonchalant leunde ze tegen een stuk vrije muur aan. "Als je iets wil, dan moet je het maar komen halen." Het was een spelletje waar ze stiekem enorm veel plezier in had.

De kamer was nu wat verduisterd, maar omdat haar ogen daaraan gewend waren had ze totaal geen moeite om alles scherp te kunnen zien. Nonchalant leunde ze tegen het vrije stuk muur aan, alsof er helemaal niks aan de hand was en er zojuist niks was gebeurd in de lounge. Het duurde eventjes voordat de verbaasde Devon doorhad dat ze nog niet helemaal weg was. Maar zo'n kansje als deze zou ze ook weer niet achterlaten terwijl het juist zo interessant was. ’Mevrouw houdt van spelletjes.’ Een instemmende hum klonk vanaf haar kant van de kamer terwijl ze rustig bleef staan waar ze stond, haar blik strak op de jongen gericht. ’Ik weet niet hoe het zit met de snelheid van vampieren, maarehhh.. Een weerwolf bijhouden lukt me aardig. Dus ben je zeker dat dit de uitdaging is die je wil aangaan?’ Over het algemeen waren vampieren nog wel een tikkeltje sneller dan weerwolven, het leek haast teleporteren wat ze deden. ’Want als het op snelheid aankomt, dan ben ik zeker dat ik zal krijgen wat ik wil.’ Hij nam dus geen genoegen met een nee, dat was haar wel snel duidelijk. "As I said, come and get me." Ze zag hoe hij zich afdrukte van de grond en nog wel redelijk soepel over het tafelblad heen sprong. Een onschuldige glimlach was te zien op haar gezicht terwijl ze haar hoofd wat naar achter drukte tegen de muur aan en toekeek hoe hij weer neerkwam op de grond.

’Run.’ Het was alsof de jacht geopend was, de jacht op haar, op een vampier. De brunette zag hoe hij regelrecht door de lounge heen op haar af kwam stuiven. Ondertussen had ze haar hand door haar donkere haren laten gaan. Toen ze haar hand weer liet zakken kon ze het niet laten om haar wijsvinger over haar lippen te laten gaan, want terwijl hij op haar af kwam rennen stond ze hier nog alsof er helemaal niks aan de hand was en daagde ze hem echter nog meer uit. Haar wijsvinger ging over haar onderlip heen en vervolgens nog over haar kin, waarna ze haar hand nu echt liet zakken. Ze drukte zich van de muur af toen hij dichterbij kwam en wierp hem nog een korte blik toe. Haar ogen hadden geen geel groenige kleur meer, maar waren veranderd in vuurrood. Last minute verdween ze bij de muur vandaan en stond ze aan een ander eind van de lounge. "Dat is toch zeker niet alles wat je in huis hebt? vroeg ze hem zoetjes. Want zo zou ze blijven doorgaan, hem telkens last minute ontwijken zodat hij telkens weer dezelfde lange afstand moest afleggen en ze hem uiteindelijk misschien wel uit kon putten.

Toen ze verdwenen was naar de andere kant van de lounge, hoorde ze hoe hij een keer kort gromde. Een zelfvoldane glimlach speelde nog altijd rond haar lippen terwijl ze bleef wachten wat zijn volgende zet zou worden. Haar ogen hadden nog altijd een rode kleur, maar dat was vooral omdat haar zintuigen nu op scherp stonden en het haar een beter zicht gaf in de donkere ruimte. De brunette vroeg of dat alles was wat hij in huis had. ’Eerst daag je me uit, dan laat je me uitsloven, maar ga je me nu ook al onderschatten?’ Om eerlijk te zijn vond ze het inderdaad wel mooi hoe ze hem had laten uitsloven. De ander trok wat met zijn wenkbrauw en leek haar wel een beetje venijnig aan te kijken. ’Als er een ding dat er is wat ik hier heb geleerd op Genosha, dan is het wel dat als je niet sterk bent, je slim moet zijn.’ Alsof ze nog steeds de onschuldigheid zelve was bleef ze staan in de andere hoek van de lounge. Het leek erop dat hij een plannetje had bedacht, maar Ivy had verwacht dat dat eerder zou zijn dat hij zou gaan proberen haar af te snijden. Daarom was ze al bezig met het zoeken van uitwegen wat bepaalde obstakels betrof. Echter maakte hij een zet die iemand anders, haar roomie, ook al eens had uitgehaald om haar in een hoek te drijven. ’Dus Ivy, ik hoop dat weglopen niet het enige is dat je in je mars hebt, want…’ En toen werd het eerste gordijn open getrokken. De brunette deed een snelle stap naar achter en wist te voorkomen dat de zonnestralen haar huid raakten. Haar rode ogen flitste kort naar de grond en toen weer naar Devon, hij had inderdaad haar zwakste punt hierbij gevonden en gebruik van gemaakt. ’En nu?’ fluisterde hij toen terwijl hij langzaam haar kant op kwam, het leek wel met een hongerige, beestachtige blik in zijn ogen.

Hij had haar in een hoek gedreven, want toen hij met een grote grijns nog een gordijn open trok moest ze weer een stap naar achter zetten om uit het zonlicht te blijven. Voordat ze het wist stond ze al met haar rug tegen de muur aan, ademhaling ondertussen iets gejaagd. Zacht tikte ze met haar achterhoofd tegen de muur aan en keek rustig toe hoe hij dichter naar haar toe kwam. "Now you got me.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze hem met haar uitdagende, nog altijd rode, ogen aan bleef kijken. Ook al had hij haar in een hoekje gedreven, ze bleef maar doorgaan met uitdagen. Dat was nou eenmaal iets wat er goed inzat bij haar, iets wat haar als het goed was niet bepaald saai maakte. "So, what are you gonna do now?" vroeg ze toen terwijl ze met haar tong kort over haar voorste boven tanden heen ging.

’And I got you good.’ De ander vulde haar met deze woorden aan en leunde nu ook tegen de muur aan. Echter stond zij gedwongen in het kleine hoekje met het beetje schaduw en hij tegen het deel aan waar de zon volledig op zijn huid scheen. Ook nam hij er even de tijd voor om duidelijk te maken hoeveel hij van de zon genoot. Toen ze vroeg wat hij nu zou gaan doen knikte hij een keer met zijn hoofd als reactie, waarna de woorden pas kwamen. ’Ik heb twee opties..’ Zijn toontje was nonchalant en hij streek dan ook nog een keer door zijn warrige haren heen. Elke kleine beweging die hij maakte volgde ze met haar ogen, die ondertussen hun rode kleur weer hadden laten wegebben en weer de menselijke kleuren terug kregen. ’Ofwel ga ik weg, laat ik jou hier in je hoekje staan met geen andere keuze dan wachten tot de zon onder gaat.’ Hmn. ’Ofwel blijf ik hier.’ Ze zag hoe de ander zijn uitdagende ogen tot spleetjes kneep en kort zijn lippen bevochtigde. ’Maar enkel als jíj mij een reden geeft om te blijven.’ What a shame. Nu waren de rollen omgedraaid en was er zowel letterlijk als figuurlijk weinig plaats meer voor haar om actie te ondernemen, actie die hem kon verassen dan. Een zachte grinnik verliet zijn keel. ’Dus wat word het?’ vroeg hij toen en hij maakte zijn rug los van de muur. Nu was haar personal shadow space ook weer helemaal ingenomen. Nog altijd even rustig stond ze met haar rug tegen de muur aan, omhoog kijkend naar Devon. Het leek alsof ze aan het nadenken was, beide opties tegenover elkaar aan het zetten was om vervolgens de beste uit te kiezen. Daarbij beet ze een keertje zacht op haar rode lippen, en ging haar blik weer bedenkelijk naar hem toe. "Ik kan hier net zo goed blijven wachten, tijd heeft voor mij niet echt meer een waardevolle betekenis." Die paar uur wachten stelde niet zoveel voor in haar geval. Maar dan was er natuurlijk nog de veel leukere oplossing dan eenzaam blijven wachten, al had ze er niks op tegen om alleen te zijn hoor. "But I don't think you can handle me," zei ze op een gedempte toon en keek hem met sprankelende ogen aan. Het was bizar hoe ze in de meest ongemakkelijke situaties nog altijd zo haar mannetje kon staan. Want als ze het echt niet leuk zou vinden, dan kon ze echt wel wegkomen. Met haar snelheid, de hoektanden en intelligentie, ze kon dan echt wel een uitweg vinden. Maar dit was veel te leuk om voorbij te laten gaan, en dit soort momenten waren redelijk zeldzaam. Je moest maar net tegen een charming persoon aanlopen. "Maar omdat je zooo hard je best hebt gedaan," zei ze toen en keek hem vanonder haar lange wimpers aan, "zal ik proberen om dat tweede voor elkaar te krijgen." Zo gezegd, zo gedaan. Langzaam maakte ze haar rug los van de muur en stond ze vrijwel tegen hem aan, zo groot was de schaduwruimte namelijk niet. Haar hand tilde ze op en legde ze in een sierlijke beweging in zijn nek. "Gaat dit al de goede kant op?" vroeg ze hem toen uitdagend.

’Daar heb je inderdaad een punt.’ Een onschuldige grijns verscheen rond haar lippen en ze volgde elke kleine beweging die hij maakte. ’Maar mijn tijd daarintegen, die heeft wel een waardevolle betekenis. En de vraag is of jij hem waard bent.’ Oh? Ivy trok evenals Devon zelf haar wenkbrauw wat op en keek hem quasi vragend aan, alsof hij wat uit te leggen had.  Er was een enkel moment stilte tussen hen waarin ze gebruik maakte om haar blik nog een keer over zijn lichaam te laten gaan. Nu was ze wel benieuwd naar die beer vorm van hem, maar dat zou ze natuurlijk niet zomaar toegeven. Al helemaal niet omdat ze in zo'n benarde positie zat nu. ’Over iemand oordelen als je zijn mutatie niet kent? Jij hebt ballen aan je lijf.’ Onschuldig haalde ze haar schouders op, als hij dat vond. Het zat in haar karakter, en dat was alleen maar versterkt de laatste jaren. Nee, ze was niet snel bang meer.

Ivy kwam los van de muur, drukte zich wat tegen hem aan en legde langzaam haar slanke hand om zijn hals heen. ’Zo zo..’ hoorde ze hem zeggen terwijl hij breed naar haar grijnsde. Het verschil wat betreft hun lengte werd nu maar weer even goed zichtbaar, vanaf een afstandje moest dit er vast heel grappig uitzien omdat ze zeker een kop kleiner dan hem was en ze letterlijk tegen zijn borstkas aankeek als ze recht voor zich keek. Daarom was haar hoofd ook wat omhoog gekanteld. Ze stelde de vraag of dit al een beetje de goede kant op ging. ’Het begint er op te lijken.’ Na zijn fluisterende woorden voelde ze hoe hij zijn warme hand op haar kaaklijn legde en ze zijn vingertoppen iets achter haar oor hield. Het was nog altijd een vreemd gevoel, een warme bron waar haar koude huid op bleef reageren, maar nu wist ze het wat te bedwingen. Maar voordat ze het wist klemde hij zijn andere hand om haar heup heen en trok hij haar wat tegen zijn onderlichaam aan. Een kleine ademhaling verliet haar mond en ze knipperde een keer met haar lange wimpers, hem aankijkend. Langzaam bracht de ander zijn hoofd naar beneden, blies zijn warme adem uit over haar lippen, maar trok plotseling zijn hoofd weer terug.  ’Ik denk..’ begon hij toen terwijl al het contact verbrak. Ivy deed een stap achteruit, verder de schaduwen in, terwijl hij een stap de zon in zette. ’Ik denk dat ik het hierbij ga laten voor vandaag.’ Ze keek toe hoe de ander grinnikend op zijn onderlip beet en ze nog een uitdagende blik toegeworpen kreeg. Ivy kneep haar ogen samen en voor een kort moment was er een rode gloed in te zien, dit ging hij toch zeker niet menen. ’Because who knows it isn’t you who can handle me?’ Ze hoorde hoe hij de nadruk legde op dat laatste woord. Stoute beer. Niet leuk. Devon draaide zich om en liep in de richting van de deur van de lounge. Een zachte grom verliet haar keel, waarna hij over zijn schouder keek en deze onschuldig ophaalde. ’Gebruik anders de tijd die je hier nog rest..’ de ander keek kort naar zijn horloge, ’..om na te denken hoe jij míj volgende keer gaat aanpakken.’ Ivy sloeg haar armen over elkaar en mompelde iets onverstaanbaars terwijl ze toekeek hoe hij knipoogde en haar nog een charmante glimlach schonk. "Serieus?" riep ze hem nog na, maar ze wist dat hij niet terug zou komen. Een geërgerd geluid steeg op uit haar keel terwijl ze haar hand hief en de toppen van haar vingers bij de grens van licht en duisternis hield, ze voeldde hoe ze deze brandde aan het zonlicht en hoorde hoe er een zacht gesis door de kamer heen klonk. Opnieuw gromde ze zacht en trok haar hand snel terug, heel fijn hoor. Nee, Devon zou ze niet snel vergeten.